ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Της πίκρας μας το απόσταγμα το σημερινό "πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο". Μια ακόμη μεθοδευμένα αποτυχημένη αγωνιστική εμφάνιση της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Όπως είναι γνωστό τα σχολεία άνοιξαν μόλις χτες - κλειστά για δυο βδομάδες λόγω Χριστουγέννων. Πώς αλήθεια περίμεναν οι Ομοσπονδίες να συσπειρώσουν τους εργαζομένους και να τους κατεβάσουν στους δρόμους;

Ούτε ενημέρωση πρόλαβε να γίνει αλλά και η μορφή της κινητοποίησης υπονομεύτηκε από τις αποφάσεις για στάσεις εργασίας και όχι απεργία. Μάλιστα η Διδασκαλική Ομοσπονδία ακολούθησε πιστά τη 2ωρη της ΑΔΕΔΥ, (σε αντίθεση με την ΟΛΜΕ που κήρυξε τρίωρη στάση) δηλαδή από ώρα 12 έως 2 για την πρωινή βάρδια και από 2 έως 4 για την απογευματινή... Το συλλαλητήριο είχε ρυθμιστεί για τις 12.30. Μα σε ποια σφαίρα φαντασίας κινούνται οι ταγοί του συνδικαλιστικού κινήματος; Πώς γίνεται στις 12 να σταματάς από τη δουλειά και στις 12.30 να βρίσκεσαι στα Προπύλαια; Πετώντας;;;

Αν μάλιστα λάβει κανείς υπόψη ότι ο εκπαιδευτικός έχει στην ευθύνη του παιδιά, όχι κονσέρβες ή πατάτες... αυτό το 12 έναρξη στάσης εργασίας σημαίνει πως εκείνη την ώρα θα πρέπει να παραδώσεις μαθητές σε γονείς, να βρεις τρόπο να μεταφέρεις την τσαντούλα σου στο σπίτι... (καλώς ή κακώς συνεχίζουμε να κουβαλάμε υλικό για τη δουλειά μας στο σχολείο και όχι να πηγαίνουμε σαν τουρίστες με τα χέρια στις τσέπες) και βεβαίως να διασχίσεις το λεκανοπέδιο με όλο το γνωστό μποτιλιάρισμα... Αρκούν για όλα αυτά τα 30 λεπτά; Ούτε για τον σούπερμαν. Το αγνοούν αυτό οι συνδικαλιστές μας; Δεν υπήρξαν αυτοί ποτέ δάσκαλοι σε σχολείο;

Κι αυτά είναι μόνο η μία παράμετρος. Η άλλη είναι η κράτηση στις στάσεις εργασίας δυσανάλογου μέρους του μισθού, τόσο δυσανάλογου που είναι πολλοί εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που ενώ πάντα παίρνουν μέρος στις απεργίες, στις στάσεις λένε κάθετα όχι. Γιατί είναι άλλο πράγμα να μην πηγαίνεις στη δουλειά και να χάνεις επομένως το μεροκάματο και άλλο να πηγαίνεις και τραβάς όλη την ταλαιπωρία και να χάνεις και σχεδόν το μισό μεροκάματο για εικοσιπέντε λεπτά λιγότερη εργασία...

Τόσο χαμηλή είναι η συμμετοχή στις στάσεις εργασίας που οι σύλλογοι και η ΔΟΕ αποφεύγουν συστηματικά να δίνουν ποσοστά συμμετοχής για τις στάσεις. Πχ ένας με δύο εκπαιδευτικοί ανά συγκρότημα. Ένας ή δύο που αισθάνονται και γελοίοι ή και ένοχοι τη μέρα της στάσης. Γελοίοι που επιμένουν να αγωνίζονται όταν όλοι οι υπόλοιποι συνάδελφοι παραμένουν ακούνητοι στις θέσεις τους και ένοχοι απέναντι στους μαθητές που βλέπουν το δάσκαλό τους να φεύγει όταν όλοι οι άλλοι "κύριοι" και "κυρίες" συνεχίζουν να κάνουν μάθημα στα παιδάκια. Άντε τώρα να καταλάβει ο εξάχρονος γιατί φεύγει ο δικός του δάσκαλος. Και καλά να επιτρέψει η διοίκηση να αναχωρήσουν τα παιδιά για τα σπίτια τους, τουλάχιστον τότε το πανηγυρίζουν γιατί "γλίτωσαν" μάθημα.

Συνήθως όμως στις στάσεις εργασίας και με το δεδομένο της ελάχιστης συμμετοχής των εκπαιδευτικών, είθισται τα παιδιά του απεργού να μοιράζονται στους άλλους δασκάλους ή και να αγγαρεύει ο διευθυντής κάποιον άλλο δάσκαλο να κρατήσει το τμήμα σου. Έτσι εκτός από τις ενοχές απέναντι στους μαθητές, έρχονται και οι δυσαρέσκειες των συναδέλφων σου που πληρώνουν τη δική σου επιλογή να κάνεις στάση εργασίας. Και μη μου πείτε καλά να πάθουν... Γιατί ο καθένας έχει δικαίωμα να απεργήσει ή όχι. Αλλά είναι άδικο να πληρώνει την επιλογή την επιλογή τη δική μου να απεργήσω και δη στο κλίμα που περιέγραψα. Όχι, δε θα ρίξω ευθύνες στους συναδέλφους που δεν παίρνουν μέρος στη στάση εργασίας. Όχι τουλάχιστον όλες τις ευθύνες...

Γι' αυτό και αισθάνομαι άθλια αν βρεθώ σε τέτοια θέση, να τους επιβαρύνω με τη δική μου συμμετοχή στη στάση εργασίας. Και προτιμώ να δηλώσω μεν στάση αλλά να παραμείνω στο σχολείο ως την ώρα που θα φύγουν τα παιδιά μου κι έπειτα τρεχάλα στο σπίτι που ευτυχώς είναι δίπλα (να ξεφορτωθώ τη σάκα) και μετά με ταξί στο μετρό για να προλάβω και το συλλαλητήριο. Όπως ακριβώς συνέβη και σήμερα.

Είναι όμως παράλογο αυτό το σκηνικό. Κι όταν φτάνεις στο συλλαλητήριο και ακούς τους συνδικαλισταράδες να βγάζουν πύρινους λόγους, σου έρχεται πολύ απλά η διάθεση να ξεράσεις.

Ή και να αρχίσεις να ουρλιάζεις, για να μην πω τίποτε χειρότερο. Οργή. Τεράστια οργή για τη συνδικαλιστική ηγεσία που έτσι υπονομεύει τους αγώνες και το κίνημα των εργαζομένων.

Πώς να απορέσει κανείς που σήμερα στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο υπήρχαν ελάχιστοι εκπαιδευτικοί; Άδεια η Πανεπιστημίου αν και έφτασα καταϊδρωμένη 45 λεπτά μετά την έναρξη:

Προπύλαια από τη μεριά του Συντάγματος, ώρα 13.16 σήμερα...