ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ

Οι φίλοι μου προσμένουν σήμερα μια φωτογραφία. Μα εγώ αλλού αρμενίζω. Από το πρωί σήμερα αλλού τελείως. Πήρα ένα μήνυμα. Αχάραγα χαράματα. Της πιο μεγάλης νύχτας του χρόνου. Και πόνεσα και έκλαψα. Για έναν πόνο ξένο, για έναν πόνο γνώριμο.

Κι έπιασα κι έγραφα μετά. Το μεγάλο της ζωής μου ταξίδιο. Το ξαναδιάβασα και είπα, όχι. Αυτό είναι για μένα. Δεν είναι για άλλων το περνοδιάβαινε στα ιντερνέτια. Κι έμεινε και η φωτογραφία. Και θα μείνει και άλλο. Όσο να περάσει και τούτη η φουρτούνα της ψυχής μου. Γιατί ξερές φωτογραφίες, σαν τηλεόραση, δεν πρόκειται να ανεβάσω. Υπομονή και στο μεταξύ γράφετε. Στη μούγγα και σιωπή τόσων ημερών, είδα πως το περίμενε ωφέλησε. Ίσως γιατί αν η παρουσία σου δεν μπορεί να ωφελήσει, η απουσία σου να είναι προτιμότερη. Και η φωτογραφία το ίδιο. Η φωτογραφία του... για να λέω τα πράγματα με το σωστό όνομα.

Για το χατίρι του και τούτο το ταξίδι. Για το χατίρι του Δάσκαλου Λιαντίνη. Στα περασμένα μα όχι ξεχασμένα. Αληθινό ταξίδι θα ακούσετε. Από τα χρόνια που ταξίδευα τα πέλαγα. Και από το αληθινό ημερολόγιο εκείνων των καιρών. Το είχα από τότε το κουσούρι. Δεν το κόλλησα ιό από το ίντερνετ, τα φόρα και τα μπλογκς.

1979...

Καλοκαίρι...

Τότε που μπάρκαρα πρώτη φορά... Αθήνα - Βαρκελώνη. Hotel Colon. Τι έχει μείνει από κει; Όλο κι όλο ένα φακελάκι σπίρτα. Από αυτά που δίνουν δώρο διαφημιστικό στα ξενοδοχεία. Από το ξενοδοχείο που κοιμήθηκα δυο νύχτες καρτερώντας να φτάσει το καράβι στο λιμάνι.



Βαρκελώνη 28 - 6 - 79 Πέμπτη

Είμαι στη Βαρκελώνη από το μεσημέρι. Έχω τόσα πολλά να γράψω που δεν κατορθώνω να γράψω τίποτε. Ίσως αύριο.

Γένοβα 9 - 7 - 79 Δευτέρα

Έντεκα μέρες στο βαπόρι. Λοιπόν έχει πλάκα εδώ μέσα.

14 Ιουλίου 79 Σάββατο

Δεκαπέντε ολόκληρες μέρες. Μια ολόκληρη ζωή.

15 Ιουλίου 79 Κυριακή

Δυο μέρες στη ράδα του Λιβόρνου. Και όλων εδώ μέσα έχουν σπάσει τα νεύρα. Όσο για μένα αυτή η κατάσταση μου έχει κόψει κάθε επικοινωνία με Αθήνα.






16 Ιουλίου 79 Δευτέρα

"Το εξπρές του μεσονυχτίου" εξακολουθεί να μας κρατάει αιχμαλώτους. Έχουν αρχίσει όλοι να παρουσιάζουν συμπτώματα λαμαρινίτιδας. Είναι τρομερό να βλέπεις ένα μίλι πιο πέρα τις ακρογιαλιές του Λιβόρνου κι εσύ να 'σαι αιχμάλωτος στη σιδερένια φυλακή.

Μα τρομερώτερες είναι οι ώρες στη βάρδια. Δεν μπορείς να το χωνέψεις να γίνεσαι ο δεσμοφύλακας του κλουβιού σου. Στις ατελείωτες αυτές ώρες της βάρδιας που μετράς με απελπισία το κελί σου και που είσαι αναγκασμένος να μην κάνεις τίποτε!!!

Βλέπω τα ρέλια και γίνονται για μένα κάγκελα φυλακής και η θάλασσα που τόσο αγάπησα μένει σαδιστικά βουβή σπάζοντας ανέμελα τα κυματάκια της πάνω στο σιδερένιο θηρίο.

Οι ατέλειωτες βάρδιες που σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και νευριάζεις. Εκείνες οι ώρες που μέσα σ' όλα έχεις ν' αντιμετωπίσεις και την τρομερή υγρασία της νύχτας ή την αναμμένη λαμαρίνα της ημέρας. Και όλοι οι δρόμοι επικοινωνίας κομμένοι. Να μην μπορώ να στείλω ένα μήνυμα, να πάρω μια γραμμή ελπίδας.

Σαδιστικά αργά κυλούν οι μέρες κι εσύ αδύναμος ν' αντιδράσεις σκέφτεσαι πώς είσαι μόνο είκοσι χρονώ. Και πως δεν θα ξανάσαι ποτέ τόσο.

Μεσάνυχτα. Πάω για βάρδια.
και with love from me to you...

17 Ιουλίου 79 Τρίτη


Απομονωμένοι στο εξπρές. Δίχως δικαίωμα επαφής με τον έξω κόσμο. Δίχως δικαίωμα να αρρωστήσουμε. Μα φυσικά. Είμαστε ναυτικοί, όχι άνθρωποι.

Πόσες μέρες άραγε θα καθίσουμε ακόμη εδώ; Και τι φταίμε εμείς αν ο κύριος εφοπλιστής χρωστάει; Τι φταίμε εμείς να ζούμε σ' αυτή την απομόνωση και να μην έχουμε το δικαίωμα να ξέρουμε αν είναι καλά οι δικοί μας, ν' αγνοούμε ακόμη και το αν πρόκειται να ξεσπάσει ένας πόλεμος, ένας σεισμός, μια επιδημία.

Όχι, κύριε εφοπλιστή! Τα λεφτά σου δεν θα φτάσουν ποτέ να μου ξεπληρώσουν αυτό σου το χρέος.

18 Ιουλίου 79 Τετάρτη

Από κάθε άποψη σήμερα ήταν μια ωραία μέρα. Και πρώτα πρώτα υπάρχει η ευχάριστη προοπτική να φύγουμε από αυτήν την καταραμένη ράδα.

Λοιπόν, είναι αυτό που λένε πως ξύπνησα σήμερα από την καλή μεριά του κρεβατιού μου. Το βράδυ λέω να κάνω καμιά συνομιλία στο VHF.

Νιώθω πολύ ωραία αυτή τη στιγμή. Πώς να το πω; Νιρβάνα; Δεν ξέρω. Πάντως αισθάνομαι θαυμάσια. Χαίρομαι που είμαι άνθρωπος, γυναίκα, που διάλεξα αυτό το επάγγελμα, που βρίσκομαι στο "Ελαφίνα". OVER

22 Ιουλίου 79 Κυριακή

Στην πλώρη της Ελαφίνας... Ακουμπώντας σ' ένα κάβο, ατενίζοντας τη γαλάζια απεραντοσύνη της θάλασσας και ακούγοντας το αιώνιο τραγούδι του νερού. Αυτό είναι ζωή. Μοναξιά και φύση. Περισυλλογή.

Μακριά από το καυσαέριο, το άγχος της αστικής ζωής, τα τσιμεντένια τέρατα που λέγονται ουρανοξύστες, μέγαρα, πολυκατοικίες. Μακριά από το θόρυβο και από τις ηλίθιες "κοινωνικές υποχρεώσεις". Κοινωνικές υποχρεώσεις... Ας γελάσω. Όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να νιώσω άσχημα. Μ' αρέσει αυτή η ζωή. Τελεία και παύλα.

23 Ιουλίου 79 Δευτέρα

10.40

Ακούω τις μηχανές. Μα επιτέλους φεύγουμε; Ω! Σταμάτησαν πάλι. Όπως και να 'ναι ως αύριο θα 'χουμε φύγει. Μα να! Ξανάρχισαν πάλι. Κι εμείς, οι φυλακισμένοι του Εξπρές, θα πατήσουμε και πάλι το πόδι μας στη στεριά μετά από 15 ολόκληρες μέρες.

Να! Τώρα ακούω καθαρά τη μηχανή. Ω! Μα πρέπει να φεύγουμε.

11.00

Ναι, πρέπει να φεύγουμε. Τα φώτα αγκυροβολίας είναι σβηστά. Φεύγουμε. Ναι. Το καταλαβαίνεις; Αύριο είμαστε Νάπολι.

24 Ιουλίου 79 Τρίτη

Από ράδα, σε ράδα. Ήμασταν στου Λιβόρνου, τώρα είμαστε στης Νάπολης. Τέλος πάντων! Γεγονός πάντως είναι ότι φύγαμε από το καταραμένο Λιβόρνο.

30 Ιουλίου 79 Δευτέρα

Είμαστε σ' ένα πολύ όμορφο λιμανάκι, στο Μολφέττα. (Λίγο πιο πάνω από το Μπάρι.)


4 Αυγούστου 79

Στον Τάραντα σήμερα. Φορτώνουμε σωλήνες. Και σε λίγες μέρες Αγγλία.




9 Αυγούστου 79

Βρισκόμαστε έξω από την Τυνησία. Κατευθυνόμαστε στο LEITH της Αγγλίας.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πώς κατάφερα και έφτασα ως εδώ. Είναι βέβαια λιγάκι περίεργο όμως εγώ προσωπικά δεν ένιωσα ποτέ μειονεκτικά επειδή ήμουν γυναίκα. Έβλεπα πάντα να 'χω ίσα δικαιώματα με τους άντρες και μου είναι εντελώς αδιανόητο να καταλάβω και τις παραμικρές πτυχές των νόμων που ακόμη τους ευνοούν.

Προχτές μίλησα στο VHF με την Αμαλία. Ποσταλίσιες... Πάτρα - Ανγκόνα, Ανγκόνα - Πάτρα. Ε, όχι. Καλύτερα σε φορτηγό. Ισπανία, Ιταλία, Αγγλία, Ολλανδία και "έχει ο θεός", που λέει ο λόγος, μια και θεός δεν υπάρχει.




Και τώρα; Τριάντα σχεδόν χρόνια μετά; Διαβάζω τις γραμμές και γελάω με τη "σοφή" μου επιλογή. Α, δε μου έκανε να είμαι σε ποστάλι. Κατώτερο το έβρισκα, παρακατιανό και για ναυτικούς του γλυκού νερού.

Και όμως αν τότε βρισκόμουνα στη θέση της Αμαλίας... Θα είχα να σκέφτομαι πως ίσως με το "δικό μου" καράβι κάποτε ταξίδεψε ο Λιαντίνης. Δεν ξέρω αν ήταν από Ανγκόνα. Δεν ξέρω και τη μέρα ακριβώς. Μα ήταν εκείνες τις μέρες του Αυγούστου. Σε γυρισμό από τη Γερμανία με τη γυναίκα του.

Θα μου πεις και τι έγινε; Σωστά... Έχει να κάνει πιο πολύ με την αίσθηση του ταξιδιώτη που συναντά πατριώτες σε ξένο τόπο. Αν δεν το έχεις δοκιμάσει, δε θα το καταλάβεις. Είναι η αίσθηση πως συναντάς πατρίδα... Τίποτε άλλο. Και η συγκυρία. Είναι και άλλα. Μόνο που εδώ δε γράφονται. Ίδια με τόσα άλλα που έχω ακούσει. Αυτά που νιώθουμε να μας κρατούν με αόρατες κλωστές δεμένους μαζί του. Και που τότε δεν είχε φτάσει ακόμη η κατάλληλη στιγμή να οδηγήσουν τα δικά μου βήματά μου στο δρόμο το δικό του.

Σκέφτομαι κάποιες φορές πώς θα ήταν η ζωή μου αν το δρόμο της θάλασσας δεν είχα διαβεί. Αν τότε, στα 18, δεν πείσμωνα τόσο πολύ με το σύστημα παιδείας της χώρας και δεν έπαιρνα των ομματιών μου για τα καράβια. Γιατί έτσι ακριβώς έγινε. Ένα πείσμα τεράστιο. Και όχι μόνο για την παιδεία. Οργή και θυμός που χρειάζονταν πέλαγα και ωκεανούς για να πνιγούν. Για να ηρεμήσουν. Τουλάχιστον να μπορώ να τα διαφεντεύω. Γιατί εγώ από θυμό και οργή μπροστά στο άδικο, άλλο τίποτε.

Δεν ξέρω γιατί έτσι τα παίρνω μετρητοίς τα πράγματα. Ξέρω μονάχα πως αν σταματήσω να το κάνω, δε θα είμαι εγώ. Κι αυτό το βλέπω για χειρότερο. Δεν είναι που θέλω να στενοχωρώ ανθρώπους. Αλλά το στραβό και το άδικο δεν τα αντέχω. Κι άλλο τόσο νιώθω βαθιά ανάγκη να επανορθώσω αν κάπου βρω εμένα λάθος απέναντι σε άνθρωπο. Όμως για κείνο το e-mail που σήμερα μου έστειλαν, ειλικρινά δεν το κατάλαβα το παράπονο. Ούτε και την ενέργεια. Παράπονα μέσω τρίτων; Γιατί; Χάθηκε η λεβεντιά να μου τα πουν ευθέως; Ας μου τα πουν. Οι απαντήσεις είναι έτοιμες από καιρό.

Α, μου φαίνεται ότι μερικοί άνθρωποι έχουν τελείως διακόψει επαφή με την πραγματικότητα. Αλλιώς δεν εξηγείται να εκφράζουν και παράπονα.

Με τη ματιά του Οπτήρα (*) . . . αναφορά στον Αξιωματικό Γέφυρας . . .

ΚΑΠ'ΤΑΝ ΓΙΩΡΓΟΣ έγραψε:

. . . Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ : Ήταν η μέρα συννεφιασμένη. Κανείς δεν αποφάσιζε φυσούσε ένας αγέρας αλαφρύς: "Δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος" είπε κάποιος. Κάτι λιγνά κυπαρίσσια καρφωμένα στην πλαγιά κι η Θάλασσα γκρίζα με λίμνες φωτεινές, πιο πέρα. . .

. . . Ένα νεκρώσιμο εμβατήριο τριγύριζε μες στην ψιλή βροχή. . . .

. . . Κι όμως κερδίζει κανείς το θάνατό του, το δικό του θάνατο, που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον και τούτο το παιχνίδι είναι ἡ ζωή . . .

Λόγια καταστρώματος - λόγια γραμμένα απ’ τον ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΩΡΓΟ ΣΕΦΕΡΗ. Και . . .

Πιο κάτω . . .

ΚΑΠ'ΤΑΝ ΓΙΩΡΓΟΣ έγραψε:

"Μιλούσες για πράγματα που δεν τα 'βλεπαν
κι αυτοί γελούσαν.

Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό πάνω νερά,
να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο στα τυφλά, πεισματάρα
και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα σαν το πολύριζο λιόδεντρο-

άφησε κι ας γελούν.

Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
στ' αφανισμένο τούτο παρόν- άφησέ τους.

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας"

>>> Θερινό Ηλιοστάσι, H΄ <<<

Προσωπικό καταστρώματος (*) - Οπτήρας* :

Και για να μαθαίνουμε τη ναυτική διάλεκτο, σε καράβι φίλε Θάνο, δε θα ακούσεις να λένε ποτέ τη λέξη οπτήρας. Αυτά είναι για τα πιλάφια του πολεμικού ναυτικού.

Βατσιμάνης είναι η σωστή λέξη. Παραφθορά της αντίστοιχης αγγλικής.

Σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν αληθινούς δρόμους της θάλασσας είχα περάσει... Και ζηλεύω, δεν στο κρύβω, Δανάη μου...

Ευτυχώς έχουμε την ψευδαίσθηση ετούτου του σκάφους... Και με την ευκαιρία, εμένα με ξεχάσατε ναυτόπαιδο. Προβλέπεται μήπως καμία αναβάθμιση;

ΑΓΑΠΗΤΗ ΕΛΙΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΥΤΟΠΑΙΣ (ΚΟΙΝΩΣ ΤΖΟΒΕΝΑ) ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ! ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΠΟΛΛΑ!
ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΗΣ ΑΠΕΙΡΙΑΣ!

Επιτέλους και μια διαβασμένη καπετάνισσα...

Καλωσόρισες Χαλαρουίτα. Και με το ωραίο σου αβατάρ να μας θυμίζει τα γκαζάδικα...

Αν κατάλαβα καλά είσαι ακόμη στη σχολή;

Καλως σας βρηκα!

Ναι,γκαζαδικο ειναι, κροσσαρισμα Ατλαντικου λιγο μετα την πρωτοχρονια του 2008.

Ναι, ακομα στην σχολη ειμαι! (Εναμιση χρονο για το διπλωμα.)
Αν ολα πανε καλα!!

Εχετε χτισει μια ζεστη παρεα και ειναι πραγματικα μια πολυ καλη προσπαθεια!

FULL AHEAD!

Full ahead χρυσό μου, τόσους μήνες μετά... Και να που πήρες το πολυπόθητο δίπλωμα - όλα καλά πήγαν, τα έκανες εσύ να πάνε... Και μάλιστα άριστα και με επαίνους και βραβεία.

Και στο μεταξύ από το ξάφνιασμα για τη διαβασμένη καπετάνισσα, φτάσαμε να φτιάξουμε οικογένεια! Ποιος θα το έλεγε;

Μια οικογένεια που απόψε έχει το νου της και την αγάπη της όλη στην πιτσιρίκα μας, στο μικρό μας "πρηστάκι", στο γλυκούλι μας το Μελινάκι.

Ποιος, ποιος να μου το έλεγε ότι θα γίνονταν όλα αυτά;

Να καρδιοχτυπώ για δυο κόρες που κόρες μου δεν είναι. Και που καταφέρνουν να με γυρίζουν δεκαετίες πίσω, ζώντας μέσα από τα δικά τους ταξίδια ξανά το μεγάλο όνειρο...

Απόψε η μικρή μου είναι σε ένα αεροπλάνο και ταξιδεύει πάνω από τον πλανήτη, πάνω από τα σύννεφα και τις πολιτείες των ανθρώπων. Σε ένα ταξίδι ανάστροφο του τελευταίου δικού μου. Μοίρα να το πεις αυτό;

Το σκέφτομαι, παιδί ακόμα, πρώτη φορά σε αεροπλάνο, πρώτη σε τέτοιο μακρινό ταξίδι... και χωρίς να το θέλω με πιάνει το σύνδρομο της μανούλας. Όχι όμως από άγνοια και όχι από φοβία. Εγώ ξέρω. Και τη μικρή μου που είναι παλικάρι αλλά και όσα την περιμένουν.

Θα χρειαστεί να φτάσει στα άκρα τις αντοχές της. Να ξεπεράσει το όριο της κούρασης και το τελευταίο σημείο της υπομονής. Και μία και δύο και πολλές φορές...

Αγχώνομαι να σκέφτομαι όσα της έλεγα. Θα τριγυρνάνε τώρα στο μυαλό της και θα την πιέζουν να σταθεί όσο πιο ψηλά μπορεί. Μα ένα κοριτσάκι είναι μόνο... Θα αντέξει; Και με βαριές βαλίτσες από τη στεριά που άφησε. Τίποτε δεν ήταν εύκολο για εκείνη τον τελευταίο χρόνο.

Και να... έπιασα να σκαλίζω πάλι το παλιό ημερολόγιο. Το κιτρινιασμένο από τα χρόνια. Ίσα ίσα για να αγχωθώ περισσότερο:



"11/2/82

Μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Κυκλώνες, παγόβουνα, αχαρτογράφητες περιοχές και προπαντός η απερίγραπτη άγνοια βασικών πραγμάτων των αξιωματικών γέφυρας.

Σεντόνια εξακολουθούν να μας δίνουν κάθε δέκα μέρες.

Τα λεφτά κάνουν πάνω από ένα μήνα να φτάσουν σπίτια μας.

Γίνεται transfer φορτίου εν πλω.

Στους 7 μήνες έχουμε κάνει όλο κι όλο ένα γυμνάσιο.

Ένα ολόκληρο beam είναι κομμένο στο Νο 5.

Οι χάρτες ουδέποτε διορθώνονται. Πρόκειται να περάσουμε από SUNDA ή LOMBOK με χάρτες του 70 αδιόρθωτους.

Πίνουμε συνέχεια νερό βαπορέτας.

Επιτροπή τροφίμων δεν υπάρχει ούτε εφαρμόζεται το εδεσματολόγιο.

Ένας δόκιμος Μηχανικός απολύθηκε γιατί διαμαρτυρήθηκε ακριβώς γι' αυτό και μάλιστα "τη υπαιτιότητί του" αφού του κατασκεύασαν μια κατηγορία με ψευδομάρτυρες.

Κάθε τόσο ο Καπετάνιος διοργανώνει πάρτυ όπου σχεδόν με το ζόρι προσκαλεί τον κόσμο να πιει με αποτέλεσμα τόσο ο ίδιος όσο και οι αξιωματικοί της βάρδιας να μεθάνε και στη γέφυρα να βρίσκεται ένας ναύτης μόνον ή και κανένας.

Έχουμε στο πλήρωμα ανθρώπους με έκδηλη έλλειψη ψυχικής ισορροπίας.

Πολλά από τα πιο πάνω μπορούν να διαπιστωθούν μέσω του ημερολογίου του σκάφους.

15 Φεβρουαρίου 1982

Υποφέρω από πόνους στα πόδια. Μάλλον είναι φλεβίτες. Ο καιρός με ανακωχή μισής ημέρας ξαναχάλασε. Το πρωί πήρα τηλέφωνο [...]

Έχω πονοκέφαλο και λίγο πυρετό. Στις 7.30 το βράδυ αλλάζουμε ρότα και βάζουμε πορεία 90 (34 45' S - 20 00' E) αρχική πλεύση της ορθοδρομίας για τη SUNDA.

Μαθαίνουμε ότι η ανεργία ήταν τεχνική και ότι ξανάρχισαν να φεύγουν τα βαπόρια.

17 Φεβρουαρίου 82

Χάρτες του 70 αδιόρθωτοι, χαλασμένη πυξίδα, χαλασμένοι εξάντες, βιβλίο παραλλαγών με τελευταία εγγραφή πριν τρεις μήνες, ακολουθούμε ορθοδρομική πορεία για τη SUNDA.

Για την ιστορία:

Βυθόμετρο δεν λειτουργεί, δρομόμετρο δεν υπάρχει, η μαγνητική έχει να τσεκαριστεί κάτι χρόνια μόνον.

Δεν μιλάμε καθόλου για το επίπεδο των αξιωματικιών γέφυρας.

Επ' ευκαιρία. Σε 7 μήνες ένα γυμνάσιο εγκαταλείψεως, πυρκαϊάς κανένα και από το φαρμακείο λείπουν φάρμακα ακόμη και για το κρυολόγημα. Ενώ αρκετά απ' αυτά που έχουμε είναι από τότε που κτίστηκε το καράβι και ημερομηνία λήξεως πριν από χρόνια.

Ένα καμαρωτάκι, ένας ναύτης κι ένας καθαριστής δεν στέκουν καθόλου στα καλά τους.

Η τηλεόραση χάλασε και τα ραδιόφωνα δεν λειτουργούν από χρόνια.

Τηλέφωνο αδύνατον να κάνουμε γιατί κατά το Μαρκόνη είναι αρκετό ένα τηλεφώνημα για τον καθένα μας το μήνα. Έτσι αναγκαστήκαμε να πάρουμε από Καίηπ Τάουν μέσω VHF πληρώνοντας 300 δρχ το λεπτό.

Και κάτι ακόμα:

Στη γέφυρα μας τελείωσαν ως και τα μολύβια.

"Πού πας καραβάκι;"



Πού πήγαινε; Δυο μέρες μετά έπεσε σε κυκλώνα... Τη σκαπουλάραμε στην τύχη. Κι έτσι λίγο αργότερα το ημερολόγιο συνεχίζει να εξιστορεί τα πιο απλά καθημερινά μας προβλήματα:



ΤΡΙΤΗ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1982

Μερμήγκια στο φαγητό! Βέβαια αυτό ισχύει εδώ και 7,5 μήνες. Ο Μήτσος όμως τώρα το είδε.

Το κρέας μυρίζει! Μπα! Έχει τουλάχιστον 2 μήνες μόνο στο δικό μας ψυγείο. Φρέσκο πράμα.

ΠΕΜΠΤΗ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1982

Μαζί με τα σεντόνια που παίρνουμε κάθε δέκα μέρες, συγκαταλέγονται φυσικά και τα σαπούνια και οι σκόνες. Έτσι και στη μηχανή να δουλεύεις πρέπει να βγάλεις 10 μέρες με δυο σαπουνάκια.

Πάντως έπρεπε να υπάρχει νόμος και φορέας ειδικός που να ελέγχει τις συνθήκες διαβίωσης στα καράβια. Κάθε πότε παίρνουν φρέσκα και σε τι κατάσταση. Διότι δεν είμαστε γουρούνια να τρώμε μαραγκιασμένα μήλα σάπια λουκάνικα, πορτοκάλια πιο ξινά απ' το ξίδι και κρέας που βρωμάει. Μέχρι μουχλιασμένα αυγά.

Βέβαια το βαπόρι δεν πιάνει λιμάνι για τρεις μήνες. Όμως δε θα έπρεπε να πάρουν κάποια μέτρα γι' αυτή την περίπτωση;

Τουλάχιστον να εξετάζεται η ποιότητα των τροφίμων όταν μπαίνουν στο βαπόρι. Κι όχι να μας φέρνουν ό,τι σάπιο υπάρχει στην αγορά.

Όσο για τα σεντόνια και τις πετσέτες είναι σαν να τάχουν ροκανίσει ποντίκια.

Να πούμε για το φαρμακείο που δεν έχει ούτε ασπιρίνες; Αλλά και τα υπόλοιπα φάρμακα είναι περασμένης ημερομηνίας λήξης.

Κάτι ακόμα για την τροφοδοσία. Ο προηγούμενος καπετάνιος, ο ...... που 'κανε και έρευνες στις καμπίνες, την κράταγε λέει στις 190 τη στιγμή που από τη σύμβαση καθοριζόταν στις 250!!!

Δε φταίνε λοιπόν μόνον οι εταιρείες αλλά και οι άνθρωποι εδώ, που γίνονται τσιράκια τους...

Γιατί ποιος φταίει που το νερό της λάτρας είναι μόνιμα κόκκινο από τη σκουριά;

Κατά τα άλλα έχουμε ησυχία, τάξη και ανασφάλεια.

....

Είμαστε για κλάματα. Βρισκόμαστε στο 28 S και 65 Ε. Στη μέση του Ινδικού. Ο καιρός αρκετά καλός. Φημολογείται πως το καράβι πουλήθηκε.



Ωχ... τα παρακάτω δεν αντέχω καν να τα διαβάσω...

Μωρέ πώς γίνεται και ο άνθρωπος ξεχνά όσα τράβηξε;

Εντάξει, ξέρω ότι η μικρή μας δεν θα ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Καινούριο καράβι και καλή εταιρεία. Εκεί θα λάμπουν όλα και η διαβίωση θα θυμίζει ξενοδοχείο πολυτελείας.

Τα παρακάτω όμως; Αυτά που δεν άντεξα να διαβάσω στο ημερολόγιό μου;

Όνειρα... Όνειρα είναι που γίνονται ζωή!

Αυτό ζει η μικρή..

Για αυτό παλεύουμε όλοι μας. Άλλοι τα καταφέρνουμε και άλλοι δεν τα καταφέρνουμε..

Όμως ποτέ δεν καθόμαστε με τα χέρια στην πλάτη ανάξιοι θεατές του κόσμου μας. Μάχη και πάλη είναι η ζωή μας!

Όχι, δεν είναι εύκολα. Δεν είναι ρόδινα. Δεν γίνονται αβίαστα.

Αλλά, ματώνουν οι γραθιές μας. Δακρύζουν τα μάτια μας. Μαυρίζει η καρδιά μας.

Και πετυχαίνουμε το καλύτερο.

Μα να σου πω ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε έχουμε αγωνιστεί για τα ιδανικά μας. Για τα όνειρά μας. Για το πριν και το μετά μας. Για όλα όσα μας ορίζουν και μας καθορίζουν.

Να μην φοβάσαι για την μικρή. Το ξέρω, πολλά είναι καινά... Αλλά φοράει παντελόνια η μικρή, και τα μανίκια τα έχει ψηλά! Αγωνίζεται! Να την χαίρεσαι και να την θαυμάζεις!

Χαρά και θαυμασμός αξίζει σε μια καπετάνισσα!

Τώρα ζει το όνειρο.

Τους προηγούμενους μήνες τι ζούσε;

Και όταν γυρίσει στη σχολή της, πόσο άγχος θα κουβαλάει για να συμπληρώσει την υπηρεσία που δεν πρόλαβε;

Ωραία τα όνειρα, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο όνειρα. Αλλά και τα όνειρα δεν είναι όλα ωραία...

Δεν είναι λοιπόν για τη μικρή μας που έχω αμφιβολίες, αλλά για τη ζωή που την περιμένει.

Η μικρή ζωγραφίζει στον δικό της καμβά. Φτιάχνει το δικό της τοπίο. Με χρώματα, και μουσικές.

Τα όνειρα είναι ότι ευχόμαστε στον εαυτό μας, γίνεται να έυχεσαι κάτι για σένα που να μην είναι ωραίο?

Το έχουμε πει πάλι, μα θα το ξαναπώ ακόμα και αν γίνω κουραστική... Δεν πιστεύω ότι μπορείς να γευτείς το όνειρο αν σου έρθει αβίαστα, δεν το εκτιμάς τόσο, δεν έχεις την ίδια χαρά.

Τους προηγούμενους μήνες δοκίμαζε τα όριά της. Ζούσε σε γκρεμίσματα -υποθέτω- και σήκωνε τα μανίκια για να χτίσει. Και τα κατάφερε!

Να μην φοβάσαι την ζωή που την περιμένει... πάντα όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Η ζωή που θα της έρθει θα της δώσει το δικάιωμα να επιλέξει κάτι σε σχέση με κάτι άλλο. Η μικρή θα κάνει την επιλογή, και θα την κάνει βάση αυτών που έχει ονειρευτεί, βάση αυτού που κάνει το στήθος της να φτερουγίζει από χαρά.

Αυτό είναι που έχει την ουσία, τα φτερουγίσματα που δείχνουν ότι είμαστε ζωντανοί και "μάχημοι" και παλεύουμε για τα όνειρά μας και τα ιδανικά μας!

Κοίτα να δεις πώς περνούν τα χρόνια. Πως περνάνε και οι άνθρωποι καμιά φορά...

Απόψε το μικρό μου, το Μελινάκι, πλέει στα ίδια νερά που ταξίδευα κάποτε κι εγώ. Ανοιχτά της Τυνησίας αν ισχύουν οι υπολογισμοί μου. Και μικρό πια δεν είναι. Τώρα κρατάει μόνη της βάρδια, το καμάρι μου! Κι εγώ ταξιδεύω μαζί της. Πώς να το πω; Πώς να το εξηγήσω; Να νιώθεις τον καημό της θάλασσας να γιατρεύεται, να μαλακώνει, γιατί ξέρεις πως κάποια άλλη συνεχίζει το δικό σου όνειρο... Και λέω πως μάλλον λάθος έκανα που της έκοψα εκείνο το "μάνα". Γιατί έτσι, σαν εμένα, νιώθουν θαρρώ και οι κανονικές μανάδες. Χορταίνουν από τις χαρές των παιδιών τους και πικραίνονται με τις πίκρες τους...

Πέρασαν πια τις στήλες του Ηρακλή.

Πορεία 270. Καρφί προς τη δύση. Όλα τα ηλιοβασιλέματα δικά τους. Κι ο ήλιος να καρφώνεται στο κοράκι της πλώρης. Να ματώνει και να βουτάει στο πέλαγο. Κι όλα παντού βαμμένα απ' το αίμα του. Κύματα, σύννεφα, καρδιές...

Τσέκαρα κι από τηλεφώνου τον καιρό. Τεσσαράκι... Όλα καλά. Μόνο που έχει μουρλαθεί στο διάβασμα. Και φυσικά δεν τη λυπάμαι. Είναι εκεί για να κυνηγήσει το όνειρό της. Να το κυνηγήσει λοιπόν. Χωρίς να χαλαρώνει λεπτό. Γιατί τα όνειρα που δεν τα κυνηγάς αρχίζουν να σε κυνηγάνε εκείνα και μάλιστα ως εφιάλτες...

Καλά σου ταξίδια, καρδούλα μου! Κι όλοι οι θεοί της θάλασσας κοντά σου...

Σκάλιζα πριν από λίγο τις φωτογραφίες μιας νεαρής καπετάνισσας στο φατσοβιβλίο. Να δω λίγο καράβια και να θυμηθώ τα νιάτα μου. Να μου φύγει ο πόνος.

Ξέρεις, μέσα από τα νέα κορίτσια που συνεχίζουν το θεσμό που η δική μου γενιά ξεκίνησε (με την έννοια ότι ήμασταν οι πρώτες Ελληνίδες Καπετάνισσες από Δημόσια Σχολή, αλλιώς καπετάνισσες η Ελλάδα είχε βγάλει και παλιότερα από Ναυτικά Λύκεια και Ιδιωτικές Σχολές, πχ τη Νίκη του Σκέντζου που έφτασε και ως το βαθμό του πλοιάρχου) παίρνουν δικαίωση τα όνειρά μας. Κι ας αφήσαμε εμείς τη θάλασσα. Συνεχίζει η νέα γενιά! Συνεχίζεται ο θεσμός και η παρουσία γυναικών στις γέφυρες και τα καταστρώματα των πλοίων. Κι αυτό αποτελεί καμάρι και για μας τις παλιές. Βλέπουμε τις νέες και γεμίζουμε περηφάνια. Όπως και το κορίτσι αυτό που έβλεπα λίγο πριν τις φωτογραφίες της. Και που βρίσκεται με το καράβι της στην άλλη άκρη της υφηλίου. Σε μέρη μαγικά και λατρεμένα για όλους τους ναυτικούς. Στη Λατινική Αμερική.

Εμένα απωθημένο μου έμεινε που δεν πρόκαμα όσο ταξίδευα να πάω εκεί κάτω. Γύρισα Ευρώπη, Αφρική, Ασία. Πήγα και λίγο στη Βόρεια Αμερική. Στη Λατινική όμως που λαχταράνε όλοι οι ναυτικοί να πάνε, δεν πήγα... Να, για τέτοια όνειρα σας λέω που έμειναν μισά και τώρα τα συνεχίζουμε μέσα από τα μάτια των νέων κοριτσιών. Ταξιδεύουν δηλαδή εκείνες και μαζί τους ταξιδεύει και η σκέψη μας και η φαντασία μας.

Ιδιαίτερη συγκίνηση μου προκάλεσε η ακόλουθη φωτογραφία της νεαρής συναδέλφισσας:


Επίτηδες η απόκρυψη του προσώπου. Ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα...

Και με συγκίνησε γιατί μου έφερε στο νου μια παρόμοια δική μου φωτογραφία. Από την πλώρη της Ελαφίνας:


Καλοκαίρι του 1979. Κι εγώ νεαρή δόκιμος στο πρώτο εκπαιδευτικό μου ταξίδι. Να κάνω μπράτσα...

Τι χρόνια, τι καιροί. Και τι ευτυχία που δε χωράει σε λέξεις να την περιγράψω.

Και 33 χρόνια μετά να καίγομαι από την ίδια επιθυμία. Να ήμουν εκεί. Πάνω ένα καράβι και να γυρνάω τον κόσμο.

Ας είναι καλοτάξιδες όσες συναδέλφισσες συνεχίζουν τα ταξίδια.

Κι ο άγιος Νικόλας (όπως λέμε εμείς οι ναυτικοί - μην τολμήσει κανείς να μου θυμίσει πως εγώ δεν είμαι πια, γιατί όποιος βράχηκε από την αρμύρα την κρατά μια ζωή στο πετσί του και ναυτικός αισθάνεται που απλά ξεμπάρκαρε και κάποια στιγμή θα φύγει και πάλι...) στην πλώρη τους!