HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη

Πήγαινε κάτω 
2 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΕΛΙΝΑ
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
ΕΛΙΝΑ


Αριθμός μηνυμάτων : 327
Registration date : 31/10/2007

Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη   Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Icon_minitimeΤετ Φεβ 25, 2009 8:23 pm

Μου συμβαίνει συχνά και θέλω να σας το εξομολογηθώ:

"Ανακαλύπτω ανθρώπους με το Α κεφαλαίο που όμως πέρασαν και χάθηκαν χωρίς να προλάβω να τους γνωρίσω."

Μιλώ για ανθρώπους της εποχής μας και όχι για τους περασμένους αιώνες. Δε θα είχε και νόημα να αναφέρομαι στο παρελθόν, πού να προλάβεις να γνωρίσεις και μερικές φορές και πώς, όσες φωτεινές μορφές τίμησαν το είδος άνθρωπος; Αλλά για τη σημερινή εποχή το φαινόμενο με ξαφνιάζει. Να αγνοούμε ανθρώπους εξαιρετικούς που έκαναν εντυπωσιακή πορεία ζωής και όμως τήρησαν σιωπή και κρατήθηκαν επιμελώς στην αφάνεια. Μια τέτοια περίπτωση ακριβώς και η ζωγράφος Άννα Κινδύνη:

Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Iiii_i14
Γεννήθηκε το 1914 στη γη της Ιωνίας, στη Φώκαια. Ήταν η μικρότερη από τα έξι παιδιά του γιατρού Δημοσθένη Μαρουδή και της Σταματίας Βασσάλου. Βίωσε όπως όλοι οι συγκαιρινοί και συντοπίτες της το πικρό ποτήρι της προσφυγιάς. Αργότερα στην Ελλάδα δοκίμασε και νέες πίκρες συμμετέχοντας στην Εθνική Αντίσταση:

Παράθεση :
Μεγαλωμένη σε καλλιτεχνικό περιβάλλον, αδελφή του γιατρού και τεχνοκρίτη του «Ριζοσπάστη» Γιάννη Μαρουδή, εγκαταστάθηκε το 1922, μαζί με την οικογένειά της, στη Μυτιλήνη, όπου και τελείωσε το γυμνάσιο. Οι μνήμες από τα παιδικά της χρόνια παρέμειναν βαθιά χαραγμένες μέσα της. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά:

«Περάσαμε με αξιοπρέπεια τις δυσκολίες. Την οικογένειά μας την έσωσε η σύμπνοια. Η μητέρα μου ήταν μια σπουδαία καπετάνισσα. Με κουράγιο τα έβγαλε πέρα με έξι παιδιά και δύο διωγμούς. Θαρρείς πως στην αγκαλιά της θα έβρισκε όλος ο κόσμος τρυφεράδα και φροντίδα. Αυτή η μάνα είναι χαρακτηριστική των μανάδων της Ελλάδας. Κάποτε, έκανα ένα σχέδιο συμβολικό: μια μάνα σαν βράχο που αγκαλιάζει πολλά παιδιά. Η μητρότητα, που αντιπροσωπεύεται πλέρια στη μορφή της μάνας μας, είναι βαθιά μέσα μου».

Σ' αυτή την ηλικία τα πρώτα της σχέδια εικονογραφούν τα διηγήματα που έγραφε. Το 1930 έρχεται στην Αθήνα, όπου εργάζεται ως σχεδιάστρια στην Εθνική Τράπεζα. Τα φτωχόπαιδα των συνοικισμών είναι οι «ήρωες» των σχεδίων της με μολύβι.

ΠΗΓΗ http://www.madblog.gr/blog.php?user=politismos¬e=4644 -

Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Iiii_i15


Στη διάρκεια της Κατοχής η Άννα Κινδύνη - Μαρουδή συμμετέχει στην Αντίσταση, στον τομέα της Εθνικής Αλληλεγγύης. Παράλληλα εργάζεται στη στατιστική υπηρεσία του Δήμου Αθηναίων, επιφορτισμένη με το τρομακτικό καθήκον της καταμέτρησης των καθημερινών θανάτων στους δρόμους της πρωτεύουσας, μια εμπειρία που σε μεγάλο βαθμό σημάδεψε τη θεματογραφία και τον τρόπο έκφρασής της.

Την Άννα Κινδύνη σημάδεψε όμως και η οικογένειά της:

Παράθεση :


ΕΑΜίτικη οικογένεια

[...] Η συμμετοχή της οικογένειας Μαρουδή στο ΕΑΜ (Εθνική Αλληλεγγύη), δεν τελείωσε με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Ο μεγάλος αδελφός τους, ο Γιάννης, έγραφε στην ΚΟΜΕΠ και στον «Ριζοσπάστη» για τη σύγχρονη Τέχνη και έδινε διαλέξεις σε έναν κύκλο αριστερών.

Η αδελφή της, Ειρήνη Μαρουδή - Παπαδημητρίου, πέρασε αρκετά χρόνια στην εξορία στο Τρίκερι και τη Μακρόνησο, ενώ ο σύζυγός της Μήτσος Παπαδημητρίου διατέλεσε υπουργός Γεωργίας στην Κυβέρνηση του Βουνού.

Ο άλλος αδελφός τους, ο Γιώργος, έγραψε βιβλία σχετικά με τη Μικρασία και την Κατοχή, αλλά και ζωγράφιζε.

Το 1945, η Αννα και ο σύζυγός της Μανώλης Κινδύνης, από τους γνωστούς αρχιτέκτονες του Μοντέρνου Κινήματος, διασώζονται χάρη στη γνωστή «αποστολή Μερλιέ», με την οποία φυγαδεύονται στο Παρίσι διακόσιοι κομμουνιστές και ΕΑΜίτες διανοούμενοι.

ΠΗΓΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ -

Και ναι μεν φεύγει - εκπατρίζεται είναι η σωστή λέξη - το 1945 η Άννα Κινδύνη, αλλά η καρδιά της μένει εδώ να παρακολουθεί όσα δραματικά βιώνουν τα αγαπημένα της πρόσωπα.

Παράθεση :
[...] Η σύλληψη της αδελφής της Ειρήνης Παπαδημητρίου και η εξορία της το 1948 στη Μακρόνησο, «πυροδότησε» τις εκατοντάδες συνθέσεις με κάρβουνο, που ακολούθησαν.

«Το τι άκουγα για τα μαρτύρια που τραβούσαν μέσα στις φυλακές...» μας λέει. «Οι εξόριστες όμως, ήταν όλες ενωμένες. Έκαναν παραστάσεις, δημιουργούσαν... Η απομόνωση είναι η μεγάλη αρρώστια. Η απομόνωση είναι καλός αγωγός της δυστυχίας».

Ένας πύρινος ποταμός τα βιώματά της από την πατρίδα, πλημμύρισαν στο χαρτί. Μικρασιατική Καταστροφή, Ιταλική και Γερμανική Κατοχή, Εμφύλιος... οδηγούν το χέρι κι ακολουθούν τα βήματα της καρδιάς. Όπως έγραφε σε σημειώσεις της

«Σχεδίαζα σαν να μιλούσα στον εαυτό μου... Το καθήκον απέναντι σε μένα την ίδια, απέναντι στους Έλληνες να κάνω κάτι, να εξομολογηθώ, σχεδιάζοντας στο χαρτί...».

«Πιστεύω ότι η πιο σίγουρη ικανότητά μου είναι να μπορώ να ξαναζώ τα μαρτύρια της πατρίδας μου και να μπορώ να τα μεταφράζω σε εικόνες, αλλά την ίδια στιγμή νιώθω δυστυχής που δεν μπορώ να το κάνω αυτό με όση δύναμη πρέπει. Ζωγραφίζω καλύτερα απ' όσο μιλώ, αλλά η καρδιά μου λέει πάντα πιο πολλά από αυτά που μπορεί να γράψει το χέρι μου».

ΠΗΓΗ http://www.madblog.gr/blog.php?user=politismos¬e=4644 -

Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Iiii_i10



Στο Παρίσι η Άννα θα φοιτήσει στο εργαστήριο χαρακτικής της Σχολής Καλών Τεχνών και θα παρακολουθήσει μαθήματα σχεδίου και εικονογράφησης βιβλίων στις Ακαδημίες Ζουλιάν και Σομιέρ.

Παράθεση :
Την περίοδο αυτή η ζωγράφος φιλοτεχνεί μια μεγάλη σειρά μικρών σχεδίων με κάρβουνο, τις «Σελίδες».

Η Άννα Κινδύνη - Μαρουδή βρέθηκε στο Παρίσι, σε μια εποχή που κυριαρχούσε ένας καλλιτεχνικός αναβρασμός. Παρ' όλα αυτά ακολούθησε το δρόμο της καρδιάς της, παραμένοντας πιστή στα προηγούμενα θέματά της.


«Παρακολουθούσα από πολύ κοντά τη ζωή . Συμμετείχα στις κινητοποιήσεις των φοιτητών και ενδιαφερόμουν για τα κοινά. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εποχή που τη ζούσα από κοντά και εγώ με τη σημαία στο χέρι... Ένιωθα συγκίνηση από τους αγώνες των φοιτητών του Παρισιού. Είχαν κάτι το λεβέντικο. Είχαν ενθουσιασμό και ωριμότητα».

Χωρίς τις «φλυαρίες» και τη «διακόσμηση» του χρώματος, το άσπρο και το μαύρο σε όλες του τις τονικότητες, έδωσε «σάρκα και οστά» στους ήρωές της. Στις δεκάδες μανάδες και τα σκελετωμένα παιδιά με τα αλλοιωμένα από τον τρόμο του θανάτου πρόσωπα. Πείνα, δυστυχία, σκελετωμένα παιδιά, λιπόσαρκες μανάδες. Εξαϋλωμένες φιγούρες με τον τρόμο του θανάτου στα ορθάνοιχτα μάτια τους... Όπως η ίδια έλεγε:

«Ήθελα να σχεδιάσω την εσώτερη ζωή, το θάρρος, τη θυσία, την καταδίωξη, τη στέρηση, το θάνατο, τον πόνο, τον αγώνα, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, όλο αυτό το σύμπλεγμα συναισθημάτων κι εντυπώσεων μιας ολόκληρης ζωής. Αισθανόμουν να είμαι μάνα, μάνα της ίδιας μου της μάνας και όλων των μανάδων του κόσμου».

ΠΗΓΗ MADBLOG -

Η Άννα Κινδύνη δε θα παρασυρθεί από τον κοσμοπολίτικο αέρα του Παρισιού. Κουβαλά μεγάλο εσωτερικό φορτίο και νιώθει την ανάγκη αυτό ακριβώς να ξεφορτώσει στους πίνακές της. Έτσι επιλέγει να "ασκητέψει".

Παράθεση :
Περιχαρακώθηκε στο πλαίσιο της μνήμης της και θεώρησε χρέος επιτακτικό να απεικονίσει σε μια τεράστια τοιχογραφία τις φρικαλεότητες του πολέμου με όλες τις συνέπειές του στην εκμηδένιση της ανθρώπινης ύπαρξης. Τίποτε δε χρειάστηκε να επινοήσει εξ αρχής, οι βιωμένες εμπειρίες έθεσαν στη διάθεσή της υλικό αυθύπαρκτο.


«... Τα αλλοιωμένα από τον τρόμο του θανάτου πρόσωπα των παιδιών με τα κάτισχνα κορμάκια, τα γκρουπαρίσματα των μορφών τους, συχνά σε πυραμιδοειδή διάταξη, στην κορυφή της οποίας στέκει προστατευτική πάντοτε μια γυναίκα, αλλά και το σύμπλεγμα μητέρας - παιδιού πρωταγωνιστούν στο έργο της Κινδύνη και επανέρχονται συνεχώς με οδυνηρή εμμονή... Ο συμβολισμός εντείνεται, φυσικά, στο πρόσωπο της γυναίκας - μάνας. Ο εναγκαλισμός μητέρας - παιδιού, μνημειακός στη φόρμα του και οικουμενικός στο συναίσθημά του, στο έργο της Κινδύνη παραμερίζει τη γνώριμή μας θαλπωρή και ανάγεται ουσιαστικά σε εικόνα ακραίας απόγνωσης».

ΠΗΓΗ http://www.madblog.gr/blog.php?user=politismos¬e=4644-

Και στο Ριζοσπάστη διαβάζουμε:

Παράθεση :
Η Αννα Κινδύνη συνεχίζει καταγγέλλοντας την κατοχή, την πείνα, το μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς. Η πρώτη έκθεσή της, στο Παρίσι, συγκλονίζει, με αποτέλεσμα να γίνει αμέσως γνωστή σε όλη την Ευρώπη. Εκθέσεις της πραγματοποιούνται καθ' όλη τη δεκαετία του 1960, ενώ εικονογραφεί βιβλία Ευρωπαίων και Ελλήνων λογοτεχνών με αντίστοιχα θέματα.

Οι εκθέσεις της Κινδύνη όπως και άλλων καλλιτεχνών δεν αποτελούν μόνο καλλιτεχνικό γεγονός αλλά και έντονα πολιτικό.


Δεν είναι τυχαίο ή φιλανθρωπικό να απεικονίζεις το 1960 τα παιδιά της Κατοχής και φυλακισμένες μητέρες με τα παιδιά τους, εποχή που στις φυλακές υπήρχαν ακόμη εκατοντάδες πολιτικές κρατούμενες με τα παιδιά τους. Οι αναφορές της υπερέβησαν τα χρόνια της Κατοχής, καθώς η χώρα ζούσε «τα πέτρινα χρόνια», θύμα των οποίων ήταν και η οικογένεια της αδελφής της, που σκόρπισε στην εξορία και την προσφυγιά, αλλά και η ίδια η Αννα, από το 1945.

Από το 1966 η Άννα Κινδύνη πειραματίστηκε σε μια δικής της επινόησης τεχνική, τη χάραξη σε πλαστική ύλη. Παράλληλα διαφοροποιούνται και τα θέματά της και απαλύνεται η αυστηρότητα του λόγου της. Είναι η εποχή που θα αποσπάσει και διεθνή βραβεία για το έργο της.

Από το 1975 στρέφεται στο χρώμα και παραμερίζει την αιχμηρότητα του μορφοπλαστικού της ιδιώματος, φιλοτεχνώντας μια σειρά χαραγμένων σχεδίων σε πλαστική ύλη, με τίτλο «Έρωτες» καθώς την ωθεί η «ανάγκη της αέρινης γραμμής για το φως και το χρώμα» όπως σημειώνει. «Ανάγκη κάποιας χαράς, κάποιας βαθιάς αναπνοής. Είναι η περίοδος των ερώτων για όλα και προς όλα της Ζωής».

Η Άννα Κινδύνη πέθανε το 2003. Τώρα, έξι χρόνια μετά, ξαφνικά άρχισε η μία μετά την άλλη έκθεση των έργων της, με πιο σημαντική την πιο πρόσφατη από το Μουσείο Μπενάκη και που τελείωσε δυστυχώς πριν λίγες μέρες... Ας ελπίσουμε πως το κύμα εκθέσεων θα συνεχιστεί και θα μας δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα το έργο της.

Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Iiii_i17

Όπως και να 'χει πάντως, προσωπικά νιώθω ευτυχής που έστω και με τόση καθυστέρηση ανακάλυψα την Άννα Κινδύνη. Την Άννα Μαρουδή Κινδύνη, όπως ήταν το πλήρες όνομά της.

Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Iiii_i18

Μια γυναίκα σπάνια που άφησε πίσω της έργο αξιοζήλευτο και ας μην το γνωρίζουμε... Ίδιον των μεγάλων καλλιτεχνών και αυτό, η μετά θάνατο αναγνώριση. Ίσως και γιατί οι πραγματικά μεγάλοι προπορεύονται της εποχής τους και εμείς οι απλοί άνθρωποι χρειαζόμαστε χρόνο για να τους συναντήσουμε.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
ΔΙΩΝΗ
Admin
ΔΙΩΝΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 884
Location : Όπου γη και πατρίς
Registration date : 31/10/2007

Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη   Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Icon_minitimeΣαβ Φεβ 28, 2009 11:35 am

Ίσως να έχει νόημα ένας κατάλογος προσώπων, κάτι σαν αρχειοθέτηση των αφιερωμάτων που κάνουμε σε πρόσωπα άγνωστα στους πολλούς, να μην περνά ένα άρθρο και χάνεται και ξεχνιέται. Τώρα είναι η Άννα Κινδύνη που ανακαλύψαμε, τις προάλλες η Δανάη Στρατηγοπούλου που γνωρίσαμε καλύτερα, παλιότερα θυμάμαι ένα πολύ καλό αφιέρωμα σε Καρυωτάκη και Πολυδούρη και πολλά άλλα πρόσωπα - αστέρια πρώτου μεγέθους που θα έλεγε και ο Λιαντίνης.

Ειδικά αν σκεφθεί κανείς πως περισσεύει το μαύρο και το γκρίζο στη ζωή μας αλλά και στα άρθρα που συνήθως ανεβάζουμε. Δεν μπορεί μονόπλευρα να δίνεται το μαύρο, γιατί θα μαυρίσει ολότελα και η ψυχή μας. Το λέω αυτό και προσέχοντας παραπάνω αυτό που ειπώθηκε για την Κινδύνη:

Παράθεση :
Από το 1975 στρέφεται στο χρώμα και παραμερίζει την αιχμηρότητα του μορφοπλαστικού της ιδιώματος, φιλοτεχνώντας μια σειρά χαραγμένων σχεδίων σε πλαστική ύλη, με τίτλο «Έρωτες» καθώς την ωθεί η «ανάγκη της αέρινης γραμμής για το φως και το χρώμα» όπως σημειώνει. «Ανάγκη κάποιας χαράς, κάποιας βαθιάς αναπνοής. Είναι η περίοδος των ερώτων για όλα και προς όλα της Ζωής».

Η ανάγκη κάποιας χαράς, κάποιας βαθιάς αναπνοής. Θάνατος μα και έρωτας. Δεν μπορεί το ένα χωρίς το άλλο να ... ζήσει. Δεν μπορεί καν να μελετηθεί:

Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ ΓΚΕΜΜΑ, 131:

Παράθεση :
… Η βάση κάθε μορφής ζωής είναι ο θάνατος. Ο θάνατος είναι το θεμέλιο και η αιτία και η σωτηρία της ζωής. Χωρίς θάνατο δεν υπάρχει ζωή. Ζωή και θάνατος είναι τα δύο μισά που δίνουν εκείνο το απλό και απόλυτο φαινόμενο, που το ονομάζουμε φύση, φύεσθα, γέννηση, natura.

Ο βαθύτερος, δηλαδή, νόμος της φύσης δεν είναι ή το ένα ή το άλλο ανεξάρτητα από το ένα ή το άλλο. Αλλά είναι ή το ένα ή το άλλο μέσα από το ένα ή το άλλο. … Δε δίνεται, δηλαδή, ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο, αλλά μόνο το τρίτο δίνεται, που προκύπτει σαν απροσδιοριστία του πρώτου και του δεύτερου. Μόνον tertium datur.

και ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ, 17:

Παράθεση :
Ο θάνατος, για να τον μελετάς, έχει το εύρος της ζωής που την ζεις. Έτσι τα δύο μπροστά σου γίνουνται ένα.

Βρίσκω συγκλονιστικό που και στο έργο της Άννας Κινδύνη αυτό ακριβώς διαδραματίστηκε. Θάνατος και Έρωτας. Και μάλιστα σημειώνω και το παρακάτω που εντόπισα:

Παράθεση :
στα μέσα της δεκαετίας του ’70 πειραματίζεται με μια δική της τεχνική, σύμφωνα με την οποία χαράσσει τα έργα της πάνω σε πλαστική ύλη. Αποτέλεσμα αυτής της τεχνικής είναι η σειρά των έργων με τίτλο «Έρωτες».

Ακόμη και τα υλικά - εκφραστικά της μέσα διαφοροποίησε περνώντας από τη μελέτη του ενός στη μελέτη του άλλου. Μολύβι και κάρβουνο για το θάνατο και σκληρές γραμμές. Χάραξη σε πλαστικό και χρώμα για τον έρωτα. Σημειώνω επίσης το ακόλουθο:

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=812008&publDate=3/6/2001

Παράθεση :
Η τέχνη της Αννας Κινδύνη - Μαρουδή, ξεχωριστή, ζοφερή και συνάμα τρυφερή, κουβαλάει όλο το βάρος του προσωπικού βιώματος βγαλμένου από τα σπλάχνα του συλλογικού βιώματος της ανθρωπότητας, χωρίς χρονικά και γεωγραφικά όρια. Εργα πλασμένα «μ' αντρίκεια ρώμη και μητρική τρυφεράδα», συνυφασμένα με τη μοίρα του τόπου μας, αλλά και της οικουμένης.

Η Άννα Κινδύνη - Μαρουδή αποτελεί ένα από τα τελευταία δώρα της Ιωνίας στον πολιτισμό του ανθρώπου. Ένας απόηχος της τεράστιας προσφοράς αυτού του τόπου. Ένας θηλυκός εικαστικός Σεφέρης. Πυροκροτητές στο έργο και το δικό της είναι η Μικρασιατική Καταστροφή (θάνατος) αλλά και η μετέπειτα πορεία ζωής, ο διαρκής της έρωτας για τη ζωή. Είναι γι' αυτό που ξεκινά από το θάνατο και καταλήγει στον έρωτα.

Αξίζει μάλιστα να τονίσουμε πως ολόκληρο το οικογενειακό της περιβάλλον λάτρευε και υπηρετούσε την τέχνη. Δεν ήταν δηλαδή τυχαία η δική της θητεία στον πολιτισμό αλλά και η αγωνιστική της διαδρομή, αφού όπως τονίστηκε και παραπάνω η οικογένεια της Άννας Κινδύνη έδωσε πολλά και στον τομέα αυτό:

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/6/2001&id=1864&pageNo=4&direction=1

Παράθεση :

- Οικογένεια δημιουργών

Από την άλλη μεριά, υπήρχε έντονο το καλλιτεχνικό στοιχείο σε όλους. Στη μητέρα τους, την Αννα και τα αδέρφια της. Η μητέρα τους, ζωγράφιζε στη Μυτιλήνη, συμπληρώνοντας το οικογενειακό εισόδημά τους. Ο πατέρας τους ήταν γιατρός στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης.

Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Γιάννης Μαρουδής, γιατρός, εξελίχτηκε σε γερό μαρξιστή, θεωρητικό της τέχνης και τεχνοκριτικό. Τα άρθρα του στην ΚΟΜΕΠ του 1946 είναι πάντα επίκαιρα. Τα μαθήματά του - ελεύθερες διαλέξεις- επάνω στην ιστορία και θεωρία της τέχνης, στη δεκαετία του '50, έχουν αφήσει εποχή και έχουν εκπαιδεύσει ζωγράφους, αρχιτέκτονες και άλλους. Γι' αυτό, και είναι κρίμα που το θεωρητικό του έργο είναι ακόμη αδημοσίευτο, αν και έχει δωρηθεί στο Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών, εδώ και δέκα χρόνια.

Ο άλλος αδελφός, ο Γιώργος Μαρουδής, ήταν νομικός αλλά και ζωγράφιζε με πολύ ταλέντο. Ηταν, βέβαια, έξω από τα εμπορικά κυκλώματα και έμεινε άγνωστος στους πολλούς. Μόνο μια έκθεση έργων του παρουσιάστηκε, μετά το θάνατό του, στο Δήμο Αναβύσσου το 1993.

Αλλά και η μεγαλύτερη αδελφή, η Μέτσα, μέσα σε όλες τις σκοτούρες και τις περιπέτειες της μετεμφυλιοπολεμικής εποχής, απολύσεις, κατατρεγμούς και έχοντας τη φροντίδα της οικογένειας δεν έμεινε έξω από την καλλιτεχνική δημιουργία.

Τέλος, ενώ η μικρότερη αδελφή, η Ειρήνη, άφησε συγγραφικό έργο, (όπως και ο Γιώργος, σχετικά με τη Μικρασία και την Κατοχή), το οποίο αναφέρεται στις εξόριστες γυναίκες στο Τρίκερι.

Δεν είναι λοιπόν τυχαία η διαδρομή της Αννας, απλά είναι συνεπής. Δούλεψε πολιτικά, σε σωστή κατεύθυνση «στρατευμένης τέχνης» από εσωτερική παρόρμηση και από βιωμένη, αφομοιωμένη ιδεολογία. Ας το θυμηθούμε αυτό, γιατί πολλοί, «κάνουν στρατευμένη τέχνη», επειδή έτσι είναι το «κλίμα της εποχής», με στόχο την κοινωνική τους ανέλιξη και όχι την αυθόρμητη προσφορά τους στον αγώνα.

Ίσως λοιπόν γι' αυτό το μικρό βιογραφικό της οικογένειας της Άννας Κινδύνη και να έχει νόημα για μια ακόμη φορά να ειπωθεί η αδικία προς τις γυναίκες της εποχής της να χάνουν το οικογενειακό τους όνομα μετά το γάμο και να γίνονται γνωστές με το όνομα του συζύγου. Με παρόμοιο τρανταχτό παράδειγμα την περίπτωση της Πηνελόπης Δέλτα αλλά και πολλών άλλων.

Αν μάλιστα εδώ, στην περίπτωση της Άννας Κινδύνη - Μαρουδή, προσέξουμε πως η καλλιτεχνική φλέβα προερχόταν από τη μητέρα της, της Σταματίας Βασσάλου, η αδικία και το πρόβλημα γίνονται ακόμη μεγαλύτερα. Η ίδια πάντως η Άννα φρόντισε να αφήσει στο έργο της ανεξίτηλη και αυτή τη "διαμαρτυρία", τονίζοντας όπως είδαμε το ρόλο της μάνας.

Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη Iiii_i19

Τίτλος αυτού του έργου: Δυστυχισμένη μητρότητα...


Η εικαστική δημιουργία της Άννας Κινδύνη - Μαρουδή (και θα μου επιτρέψετε και : Βασσάλου) είναι πράγματι πολυσήμαντη και για το λόγο αυτό. Στο συγκεκριμένο μάλιστα πίνακα που κάποιοι αναφέρουν και με τον τίτλο "Αλυσίδες" (προσέξτε στα αριστερά του πίνακα και πίσω από τη μορφή της μητέρας για να καταλάβετε το γιατί - αλλά και το παράθυρο με τα κάγκελα που παραπέμπει σε κελί φυλακής) βρίσκουμε όλο αυτό το τεράστιο βάθος για το ρόλο της μητέρας στην εποχή της και δυστυχώς ακόμη και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις.

Να αναφέρω τέλος ότι η Άννα Κινδύνη έζησε κυρίως στη Γαλλία. Από το 1945 που φυγαδεύτηκε:

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=24/6/2001&id=1864&pageNo=4&direction=1

Παράθεση :
Η Αννα και ο σύζυγός της, ο αρχιτέκτονας Μανώλης Κινδύνης, εξαναγκάστηκαν σε νέα προσφυγιά το 1945, από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς. Διασώθηκαν χάρη στην «επιχείρηση σωτηρίας», που οργάνωσε ο πραγματικά φιλέλληνας τότε διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Οκτάβιος Μερλιέ, εξασφαλίζοντας υποτροφίες - και κυρίως άδεια εξόδου- σε κυνηγημένους διανοούμενους και καλλιτέχνες, -ήταν περίπου ενενήντα πέντε- ανάμεσα στους οποίους η ιστορικός Ελένη Αντωνιάδη, οι αρχιτέκτονες Ιάννης Ξενάκης (βαριά τραυματίας εξ αιτίας των Δεκεμβριανών), Αριστομένης Προβελέγγιος (καπετάνιος του ΕΛΑΣ), ο Γιώργος Κανδύλης, ο γλύπτης Μέμος Μακρής, ο ζωγράφος Θανάσης Τσίγκος και πολλοί άλλοι. Κάποιοι από αυτούς τους διανοούμενους και καλλιτέχνες αφομοιώθηκαν στο Παρίσι από μια προοδευτική μερίδα της γαλλικής αστικής τάξης, άλλοι όμως έμειναν συνεπείς στις προλεταριακές τους αρχές και δεν ξέχασαν το γιατί και το πώς βρέθηκαν στο Παρίσι. Ετσι συνέχισαν από εκεί τον αγώνα. Ανάμεσα τους, στην πρώτη γραμμή, και η Αννα.

Κι εδώ αξίζει επίσης να αναφέρω πως υπάρχει και ένα πολύ καλό βιβλίο από τις εκδόσεις Λιβάνη:

Η κίνηση των ιδεών στη Γαλλία της Μαρίας Οικονόμου

που αναφέρεται και στην Άννα Κινδύνη αλλά και γενικότερα στην ανάλυση και κριτική των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στη γαλλική και στην ελληνική κουλτούρα κατά την περίοδο 1950-1970.

Από τη Γαλλία η Άννα Κινδύνη γυρίζει οριστικά στην Ελλάδα μόλις το 1991, τα δώδεκα δηλαδή τελευταία χρόνια της ζωής της και έχοντας πια μπει στην τρίτη ηλικία. Εδώ και ευτύχησε να δει λίγο πριν φύγει, το 2001, εκθέσεις των έργων της προς το κοινό της πατρίδας της που την αγνοούσε αν και στο εξωτερικό η Κινδύνη είχε από δεκαετίες πριν αναγνωριστεί και βραβευτεί. Η γνωστή αδερφοφάδα τακτική ακόμη και στο χώρο των τεχνών που τόσο ζημίωσε την σύγχρονη Ελλάδα...

Χαρακτηριστικά θα υπογραμμίσω ότι η προηγούμενη έκθεση έργων της στην Ελλάδα είχε γίνει 14 ολόκληρα χρόνια πριν... Και παρότι όπως διαβάζουμε:

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4967546&publDate=25/2/2009

Παράθεση :
Πολλοί κριτικοί παρομοιάζουν την τέχνη της Κινδύνη με του Γκόγια και της Κέτε Κόλβιτς.

Εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί τέτοια απαξίωση στην Άννα Κινδύνη; Πάλι καλά που έστω και τώρα, έξι χρόνια μετά το θάνατό της, την θυμήθηκαν και άρχισαν να διοργανώνονται η μια έκθεση μετά την άλλη.

Τέλος να προσθέσω και αυτό για να δούμε πόσο κοντά μας πέρασε η Άννα Κινδύνη και ας μην προκάμαμε να τη γνωρίσουμε όσο ζούσε:

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=2062687&publDate=22/11/2003

Παράθεση :
Οι φίλοι και ομότεχνοί της αποχαιρετούν τη ζωγράφο - χαράκτρια Αννα Κινδύνη - Μαρουδή, που κηδεύεται στις 10.30πμ από το νεκροταφείο Ν. Σμύρνης. Η πολυβραβευμένη, κυρίως στη Γαλλία, δημιουργός «έφυγε» (18/11) σε ηλικία 89 χρόνων.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://diwni.blogspot.com/
 
Ανακαλύπτοντας την Άννα Κινδύνη
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ :: ΤΕΧΝΕΣ-
Μετάβαση σε: