Καπετάν Λιαντίνας

Στο τέλος μιας άχαρης βδομάδας κοίτα τι μπορεί να μάθεις για να ξαναγίνει ο κόσμος λουλουδένιος και με άρωμα Πούλιας και Αυγερινού...

Και εκ τηλεφώνου η μαρτυρία. Για τον καπετάν Λιαντίνα.

Καπετάνιος όχι καραβίσιος, καπετάνιος αντάρτης του ΕΛΑΣ - με καταγωγή βεβαίως από τη Λιαντίνα Λακωνίας. Φυσικά δεν πρόκειται για κανονικό όνομα, αλλά για ψευδώνυμο όπως είχαν τότε όλοι οι μαχητές του ΕΛΑΣ. Πχ καπετάν Γιώτης ήταν το ψευδώνυμο του Χαρίλαου Φλωράκη.

Για τη σχέση της μικρής Λιαντίνας με το αντάρτικο έχουμε ξαναγράψει. Και μάλιστα μια πικρή ιστορία για μία πατριώτισσα του Λιαντίνη, τη Νίκη Καστάνη.

http://messologi.blogspot.com/2007/08/blog-post_4269.html

Η Νίκη Καστάνη... μία από τις σειρήνες του Ταϋγέτου. Αχ, τι ιστορία κι αυτή. Να τα διαβάζεις και να σου σηκώνεται η τρίχα.

http://www2.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=7/9/2003&columnId=62

Να τα διαβάσετε παρακαλώ. Τουλάχιστον ας διαβάζουμε και ας μαθαίνουμε την ιστορία του συφοριασμένου του τόπου μας, όποιο "θεό" πολιτικό και ας πιστεύουμε.

Και πάρτε μια μικρή γεύση από ένα άλλο κειμενάκι που εντόπισα σήμερα, μετά τα λεγόμεναν για τον καπετάν Λιαντίνα, ένα μικρό χρονολόγιο της οικογένειας Καστάνη. Από το Ριζοσπάστη κι αυτό:

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/page.do?publDate=13/6/1999&id=8215&pageNo=43&direction=-1

Παράθεση:

Ο πατέρας μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΣΤΑΝΗΣ δολοφονήθηκε σε ηλικία 55 χρόνων, το 1947, στις Κροκεές Λακωνίας από τρομοκράτες. Η μητέρα μου ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΣΤΑΝΗ, 57 χρόνων, και η αδελφή μου ΔΩΡΟΘΕΑ ΚΑΣΤΑΝΗ, 13 χρόνων, δολοφονήθηκαν από τμήμα του στρατού στη διάρκεια των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στον Ταϋγετο το 1949. Ο αδελφός μου ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΣΤΑΝΗΣ δολοφονήθηκε σε ηλικία 25 χρόνων μέσα στο σπίτι του στο χωριό Λιαντίνα Λακωνίας, το 1946. Ο άλλος αδελφός μου ΝΙΚΟΣ ΚΑΣΤΑΝΗΣ, ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ, σκοτώθηκε στον Ταϋγετο το 1949. Η αδελφή μου ΠΙΠΙΤΣΑ ΚΑΣΤΑΝΗ, μαχήτρια του ΔΣΕ, σκοτώθηκε σε ηλικία 20 χρόνων το 1948 στον Πάρνωνα. Ο αδελφός μου ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΑΣΤΑΝΗΣ, μαχητής του ΔΣΕ, πέθανε σε ηλικία 59 χρόνων το 1992. Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΣΤΑΝΗ, σύζυγος του αδελφού Δημητρίου, πέθανε σε ηλικία 56 χρόνων το 1988. Στη μνήμη των παραπάνω συγγενών μου, προσφέρω 20.000 δρχ. στην ΚΟΒ Ραφήνας και 20.000 δρχ. στο "Ριζοσπάστη". Χρήστος Καστάνης

Κοίτα ιστορικό οικογένειας και αν μπορείς μη μένεις με το στόμα ανοιχτό. Κι όταν συνέρθεις πάρε και δες το σήμερα. Που ένα παιδί σκοτώνεται και πυροδοτεί μια άνευ προηγουμένου κοινωνική εξέγερση. Γιατί σήμερα αυτό και μόνο μπορεί να μας εξεγείρει. Ο θάνατος ενός παιδιού που βρέθηκε στο δρόμο ενός Ράμπο. Τέτοια η ραστώνη μας. Θέλουμε θάνατο παιδιού για να τη διακόψουμε.

Γράψαν κι αν έγραψαν για το παιδί αυτό. Πάτα στο google Αλέξης Γρηγορόπουλος και θα βρεις χιλιάδες πια αναρτήσεις. Κι είναι τόσο ανηρωική η εποχή μας που θα βρεις ακόμη και νεοσύστατο συντονιστικό μαθητών με το όνομα Αλέξης Γρηγορόπουλος. Όχι, δεν τα κατηγορώ τα παιδιά που έτσι πήραν ένα όνομα που δεν τους ανήκε και το έκαναν φλάμπουρο. Μόνο που δεν μπορώ να μη θλίβομαι όταν βλέπω ιστορίες σαν της οικογένειας Καστάνη. Πατέρας, μάνα, αδέρφια... ξεκληρίστηκαν όλοι σε κείνη την αδερφοφάδα εποχή. Μα κανείς δε σκέφτηκε αυτό το όνομα να το κάνει σημαία. Δεν πουλάει...

Κι αναρωτιέμαι αν εξήντα χρόνια έφτασαν να σβήσουν τέτοιες αιματοχυσίες, τι θα μείνει λίγα χρόνια αργότερα από όλο αυτό το ποτάμι της οργής για τον Αλέξη; Τίποτα. Και στο υπογράφω.

Και πάλι καλά να λέμε που έστω και η δολοφονία του Αλέξη ζωντάνεψε και πάλι ονόματα όπως του Κουμή και της Κανελλοπούλου και του Καλτεζά. Πάτα όμως εδώ:

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=42859268

για να δεις πόσα άλλα ονόματα απολησμονήσαμε όλοι μας στο μεταξύ.

Μια κόκκινη γραμμή αίματος, ένας Μινώταυρος σύγχρονος που θέλει αίμα νεανικό. Κι εμείς; Μυρμηγκάκια που σουσουρίζουμε και νομίζουμε πως κάνουμε κάτι. Δίχως νεύρο, δίχως άξονα. Στα τυφλά και την τύφλα μας.

Μου έχουνε ζητήσει να γράψω ένα άρθρο σε περιοδικό για τον Αλέξη. Είπα ναι, να μην τους στενοχωρήσω, οι αγαπημένοι μου Ναύτες του Εμπορικού Ναυτικού το ζήτησαν, για το "Ματσακόνι" τους... Αλλά δεν ξέρω τι θα βγει στο τέλος γιατί έχω αρχίσει να κάνω ανάποδες σκέψεις.

Είναι και κάτι προσωπικές περιπέτειες που πέρασα αυτή την εβδομάδα. Τρίτη και 13... Και σου λένε μετά να μην πιστεύεις σε τέτοια. Αμ, δε. Επί της ουσίας όμως και χωρίς άκαιρες προεκτάσεις σε άσχετα, λέω πως σήμερα με έβαλε το μέσα διαολάκι να ψάχνω ονόματα. Γιατί έχω αρχίσει να τα παίρνω με όλους αυτούς που κοάζουν "Είμαστε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος". Κολοκύθια μετά ριγάνεως είστε. Και να με συμπαθάνε όσους άδικα παίρνει η μπάλα μα δυστυχώς για τους περισσότερους είναι αυτό ακριβώς που είπα.

Αλλιώς θα ιεραρχούσαν αλλιώς και αλλιώς θα ξεσηκώνονταν. Σαφώς και για τον Αλέξη. Αλλά πώς μπορείς να προσπερνάς το άλλο έγκλημα; Το τρισχειρότερο; Τη δολοφονική απόπειρα με πρόθεση και σκοπιμότητα. Κι όχι του κάθε αληταρά που σηκώνει όπλο γιατί δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του και δεν ανέχεται από "βρωμόπαιδα" να του πετάν μπουκάλια με νερό. Μιλάω φυσικά για την Κωνσταντίνα Κούνεβα.

Τη συνδικαλίστρια από τη Βουλγαρία που την έλουσαν με βιτριόλι. Βγήκε πια από την εντατική. Έτσι διάβασα. Τι τα θες όμως; Το ένα μάτι της καταστράφηκε για πάντα. Και οι άλλες ζημιές τεράστιες. Να ζήσει... Ζωή θα είναι αυτή; Άστα να πάνε.

Βρήκα κι ένα φόρουμ σήμερα που αξίζει νομίζω να το επισκεφθείτε, είναι το φόρουμ του σωματείου της Κωνσταντίνας:

http://pekop.formyjob.net/forum-f5/topic-t3.htm

Αυτό για το οποίο θυσιάστηκε... Γραμματέας του ήταν. Κι αυτό πλήρωσε. Τη συνειδητή επιλογή ζωής και τη συνειδητή αντίσταση στο άδικο του κόσμου.

Κι έπειτα... μου καρφώθηκε το άλλο ανάποδο. Να βρε παιδί μου. Λένε και λένε τα έντυπα αυτό το σαρανταήμερο για τον Αλέξη και μαζί θυμούνται και όλο τον υπόλοιπο κύκλο του αίματος. Του αθώου και νεανικού που πλήρωσε την βία των οργάνων της τάξης. Το θες και με φωτογραφία;


Φρικτό; Φρικτό... Μπορεί κανείς να πει το αντίθετο; Κι όταν λίγες μέρες μετά τη νέα δολοφονία, τη δολοφονία του Αλέξη, έπιασε ο φωτογραφικός φακός και πάλι τα όπλα να υψώνονται:


τελείωσαν ως και οι λέξεις της οργής... Τι να πεις μπροστά στο ωμό θέαμα; Μόνο να αναρωτηθείς πώς διάολο καταντήσαμε τη ζωή και την κοινωνία μας. Πόσο χαμηλά την καταντήσαμε την αξία της ίδια της ζωής...

Όλα αυτά είναι σεβαστά και να τα χαιρετάς και να τα τιμάς... Κάπως έτσι έλεγε ο Δάσκαλος, ο Λιαντίνης. Μα... Υπάρχει και το ρημάδι το μα. Αυτό που με διαολίζει αντί να γράψω για τον Αλέξη που μου ζήτησαν, την εξέγερση των νέων και τις άλλες προεκτάσεις πως τα πίσω... μερικοί το φτάνουν ως το Διομήδη και τον Πέτρουλα - λες και έχουν καμία σχέση εκείνες οι δολοφονίες με την τωρινή, αλλά τόσα ξέρουν και τόσα λένε και πάλι καλά που η εθνική μας αμνησία τους εμπόδισε να το πάνε μέχρι και τον Ευαγόρα... Ενώ την ίδια ώρα η μωρία τους έκανε να κλαίνε και για το άλλο παιδί του ελληνικού λαού δάκρυα κροκοδείλια και τους αναρχικούς να ζωγραφίζουν την αντίθετη άποψη στους δρόμους της Αθήνας:


Ναι. Εκεί φτάσαμε. Δείτε το και αυτό με εικόνες για να δείτε την απόλυτη κατρακύλα κάθε αξίας...

Κι αυτό είναι που με πονάει και με κάνει να βλέπω ανάποδα και πάλι. Να βλέπω τα όπλα της ακηδίας μας που πυροβολούν και εξοντώνουν και σκοτώνουν και μακελεύουν όχι τον έναν άνθρωπο μα την ίδια την αξία άνθρωπος. Με την ίδια παράλογη λογική που μας έκανε να γελάμε στα χρόνια της νιότης:

Ο αστυνομικός είναι όργανο.
Το μπουζούκι είναι όργανο.

Άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι. (αν και το ακριβώς ανάποδο θα ήταν ευχής έργο... )

Λέω λοιπόν πως απορώ και αγανακτώ που αρπάχηκαν από το θάνατο ενός παιδιού - που τους χρειάστηκε ο θάνατος ενός παιδιού - για να δώσουν παράσταση εξέγερσης στους δρόμους...

Τι σχέση έχουν τώρα όλα αυτά με τον αείμνηστο καπετάν Λιαντίνα; Ε; Δεν έχουν; Που τέτοιοι αγώνες και τέτοιο ποτάμι και λουτρά αίματος δεν κατάφεραν να σταματήσουν την κατρακύλα;

Αν μη τι άλλο να προβληματιστούμε τι μπορεί κανείς να περιμένει από τα φετινά Δεκεμβριανά; Να σταματήσουν οι ονειροφαντασιές πως έγινε κάτι; Μια τρύπα στο νερό. Αυτό και μόνο. Ξεφούσκωμα της αγανάκτησης του κόσμου. Για να τον ζέψουν και πάλι.

Κι αν θες να σου πω και το άλλο. Ανάμεσα στην εποχή του καπετάν Λιαντίνα και την εποχή (τις μέρες μάλλον) του Αλέξη, το άγριο και συνειδητό μακελιό όσων αντιστέκονταν και τον τυχαίο θάνατο ενός πιτσιρικά, τρίτον χωρεί. Ο καπετάν Λιαντίνης. Με την αυτοθέλητη έξοδο. Με το λόγο και τη διδασκαλία. Αν είναι κάτι να αλλάξει στον κόσμο, έτσι θα αλλάξει. Με την παιδεία και το νου. Πώς αλλιώς;

Θα πρέπει ίσως εδώ να θυμίσουμε ότι και ο Δημήτρης Λιαντίνης όταν για πρώτη φορά έκανε χρήση αυτού το ονόματος που θυμίζει τη γενέτειρά του, ήταν με τη μορφή: "Λιαντίνας".

Αργότερα, και πριν κάνει αίτηση στο Πρωτοδικείο για να προσθέσει αυτό το επώνυμο στο πατρικό του που ήταν Νικολακάκος, και μετά από συζήτηση με τη σύζυγό του, την κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου Νικολακάκου, καθώς και το δικό της το επώνυμο θα επηρεαζόταν, προτίμησε την κατάληξη σε -ης, οπότε και έγινε γνωστός σε μας ως Λιαντίνης.

Προσέξτε παρακαλώ: ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ το επώνυμο Λιαντίνης στο πατρικό του που ήταν Νικολακάκος, αυτός είναι ο σωστός όρος και όχι να αλλάξει.

Το τονίζουμε αυτό διότι έχει λάθος γραφτεί σε βιβλίο πως ο Λιαντίνης άλλαξε το επώνυμό του.

Να σημειώσουμε ακόμη ότι η αρχική του σκέψη δεν ήταν το Λιαντίνης (ή έστω Λιαντίνας) αλλά το Ποταμίτης. Από προφορική μαρτυρία της συζύγου του γνωρίζουμε ότι εκείνη και πάλι τον ενημέρωσε πως υπήρχε ήδη κάποιος γνωστός ηθοποιός με αυτό το επώνυμο και έτσι εκείνος προτίμησε το Λιαντίνης.

Αναρωτιόμαστε εύλογα με βάση και αυτή τη μαρτυρία αν και κατά πόσο γνώριζε πως υπήρχε καπετάνιος του ΕΛΑΣ με παρόμοιο προσωνύμιο. Όπως και να έχει η παρέμβαση της συζύγου του για το ζήτημα αυτό, της κατάληξης, ήταν σίγουρα εύστοχη και από την άποψη της μοναδικότητας του ονόματος.

Μοναδικότητα που κάποιοι προκλητικά αγνοούν βάζοντας ψευδώνυμα στο φέις μπουκ "Γιώργος Λιαντίνης" με προφανή στόχο να πείσουν πως πρόκειται για τον αδερφό του Λιαντίνη, τον κ. Γιώργο Νικολακάκο. Ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της παραπληροφόρησης και της παραπλάνησης των χρηστών του διαδικτύου...

Κοίτα να δεις που τυχαία έμαθα για τον καπετάν Λιαντίνα και προβληματιζόμουν μάλιστα αν είναι αλήθεια ... όχι να τα λέμε για άλλους πως δεν έκαναν διασταύρωση και να επαναλαμβάνουμε τα ίδια... Αλλά... ναι. Υπήρξε πράγματι αυτός ο καπετάν Λιαντίνας. Και ήταν και από τη Λιαντίνα.

Έλα τώρα εσύ και πες μου πώς και γιατί μέχρι τώρα κανείς δεν τον ανέφερε; Μέσα σε όλη την παραφιλολογία για το πώς έλαβε ο Λιαντίνης το όνομά του για να κάνει γνωστό τον τόπο του κλπ.

Οι πληροφορίες μου μάλιστα λένε πως μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον ζούσε. Όπως ζούσε και ο άνθρωπος που είχε πάρει την εντολή να τον κυνηγήσει στα δύσκολα χρόνια του εμφύλιου. Έτυχε όμως άνθρωπος καλός. Και όταν οι καταστάσεις ηρέμησαν φρόντισε να γίνει φίλος!!! με το παρολίγον θύμα του.

Και άλλες καταστάσεις εντελώς τυχαίες τον έφεραν να γνωρίσει ο τότε διώκτης του καπετάν Λιαντίνα δικό μου άνθρωπο και να του διηγηθεί... Κάπως έτσι άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι και περιμένουμε να μάθουμε και άλλα...

Η απορία πάντως παραμένει για το Λιαντίνη. Μια σπιθαμή τόπος είναι η Λιαντίνα. Είναι δυνατόν να μη γνώριζε την ύπαρξη του συμπατριώτη του που έμεινε στην ιστορία με το ίδιο όνομα που κι εκείνος σκέφτηκε κάποτε να χρησιμοποιήσει; Και πόσο τον επηρέασε αυτό στην τελική αλλαγή του Λιαντίνας σε Λιαντίνης;

Αν και τι Λιαντίνας, τι Λιαντίνης... Μικρή η αλλαγή. Περίεργα πράγματα. Είναι δυνατόν εκείνος που ήξερε τόσα και τόσα να μην γνώριζε την ύπαρξη του καπετάνιου του ΕΑΜ;;;