ΕΙΧΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΕΙΣΑΙ

Η μούχλα και το κακό συναπάντημα έφταιξαν. Και ξέχασα πόσο όμορφη είσαι. Σαν εκείνος ο ήρωας, ο Ανταίος, που η δύναμή του ήταν η γη, να ξέχναγε λέει να πατά το χώμα. Το φαντάζεσαι; Ή Σαμψών που πήρε μονάχος την ψαλίδα και έκοψε τα μαλλιά του.

Έτσι κι εγώ ξέχασα μήνες τώρα τη θάλασσα. Ξέχασα πόσο όμορφη είναι.

Και σήμερα, που ευδόκησα να πλύνω το αμάξι από τη λασποβροχή, να ξαναδώ δηλαδή τι κυκλοφορεί έξω από τα παρμπρίζ, είπα να κατεβώ και μια βόλτα στα μέρη τα γνωστά και τα αγαπημένα. Λεγραινά. Και ταβερνάκι το Αρχιπέλαγος. Λίγα μόλις χιλιόμετρα από το Σούνιο.

Μια μαγεία είναι εδώ. Μέχρι πουλάκια κελαηδούν. Και στο βάθος η απέραντη και η γλαφυρόγλουτη... Η ανθούσα και η πικροκυματούσα. Όλα είναι η θαλασσίτσα. Και φτάνει να τη βλέπεις για να λιώθεις κι εσύ σε πληρότητα.

Απορώ, τόσον καιρό πώς ξεχάστηκα; Πώς κλείστηκα σε ένα μπαλκόνι να γράφω για χίλιες δυο σαχλαμάρες;

Και είναι ένα γαλάζιο βαθύ η θάλασσα της άνοιξης. Όχι το ξεπλυμένο του καλοκαιριού. Κι εκεί στο βάθος του ορίζοντα βλέπω το καραβάκι της κόρης μου. Να κόβει βόλτες γύρω και γύρω και ξανά γύρω γύρω.

ΑΑΑΑΑΑΑΑ, όχι, γράψτε λάθος. Καλέ, ευτυχώς που το τσεκάρησα. Ξεκίνησαν επιτέλους. Και πάτησαν και γκάζι. 82 μοίρες πορεία. Κατά δω έρχονται.

Μου μαύρισε βέβαια την καρδιά η Αστερόσκονη, που μόλις σήμερα μου αποκάλυψε πως λίγο έλειψε τις προάλλες να πέσουν στα χέρια των πειρατών. Κι εγώ, η έρμη μάνα, να κοιμάμαι τον ύπνο του αφελή. Πως όλα βαίνουν καλώς και όλη η φύση ησυχάζει. Μωρέ, η φύση ακόμη και όταν αγριεύει, δε φτάνει σε αγριότητα τον άνθρωπο.

Και ήρθα λοιπόν κατά δω. Να θυμηθώ τις περασμένες μέρες που κατεβαίναμε μαζί στην παραλιακή και αγναντεύαμε το πέλαγος. Τότε που κένταγε με στημόνι τη φαντασία το μεγάλο όνειρο.

Αχ, βρε θάλασσα κι αλμυρό νερό. Να πάτε χαιρετίσματα στην κόρη μου για τα καλά ταξίδια, και στην άλλη τη μικρή, γοργά να περάσει ο καιρός και να ξαναβρεθεί εκεί που πιότερο αγαπά.

Τι θα 'ρθει ο καιρός που ούτε να τη δουν τη θάλασσα δε θα προλαβαίνουν. Και θα αδειάζουν οι μπαταρίες και θα λιγοστεύει η ανάσα. Και όλο θα λεν "αύριο χωρίς άλλο θα κατεβώ να δω τη θάλασσα". Οι μέρες όμως θα περνούν και η θάλασσα ούτε που θα ρωτά τι απέγιναν. Γιατί να ρωτήσει η θάλασσα; Αυτή υπάρχει και χωρίς εμάς. Εμείς είναι που δεν μπορούμε να ζούμε μακριά της...

Και τώρα που απόφαγα - θαλασσινά, τι άλλο; - να σας αποκαλύψω και το άλλο μυστικό;

Η άνοιξη είναι εδώ. Έφτασε. Όλα τριγύρω είναι ανθισμένα. Με πρώτες τις λατρεμένες μαργαρίτες.

Χωραφάκια πράσινα και μαργαριταροσπαρμένα...

Ε, το βραδάκι θα σας ανεβάσω και φωτογραφίες. Να μυρίσει άνοιξη και το φόρουμ...

Μαζί και τη φιλενάδα μου, την κυρία Νο Νέιμ.

Την είδα και σφίχτηκε η καρδιά μου. Με το κόκκινο φουστάνι...

Σας είπα πως πάει ο γάτος μου;

Σας είπα όμως για την αγριότητα των ανθρώπων. Και ήταν και αυτή. Να σκοτώσουν το αθώο το ζωντανό.


Δε θα τον ξαναδούμε το γιο του Κεν. Κι αυτός άνοιξη άλλη δε θα δει. Τώρα θα έχει τακιμιάσει με τη Τζίνα μας, κι αυτή σκοτωμένη από χέρι ανθρώπου...

Αχ, και να έπεφταν στα χέρια μου οι φονιάδες. Πού σε πονά και πού σε σφάζει.

Γιατί το άδικο δεν το αντέχω. Και δε με νοιάζει να μπλέκω και να ξεχνάω ακόμη και τη θάλασσα. Γιατί τη θάλασσα δεν μπορώ να τη δω όταν η καρδιά μου είναι μαύρη.

Σαν που δεν μπορείς να μεταλάβεις όταν η ψυχή σου είναι βαριά.

Κι ήρθε η μέρα η σημερινή ελευθερώτρια και ήρθε και η κυρία Νο Νέιμ. Σαν χαιρετίσματα από το φουκαρατζίκο μου το γιο του Κεν... Μα φτυστή λέμε. Αφού το αφεντικό εδώ μόλις του έδειξα το γάτο μου, νόμιζε πως είναι η δική του γάτα!!!

Σαν που βλέπεις τις νέες μαργαρίτες στα λιβάδια κάθε άνοιξη και ίδιες φαίνονται με εκείνες τις άλλες, αυτές που μαζεύαμε ούτε καν πέρυσι, πρόπερσι ήταν, με τη Χαλαρουίτα...

Κι εμείς σαν τα λουλούδια. Και σαν έλληνες...


Εδώ, με την πλαγιά των ασπαλάθων στο βάθος, νιώθεις και αυτή τη μυρουδιά. Τη φέρνει το αγεράκι το θαλασσινό κι αυτή... Ίσα για να θυμάσαι πως κατά το πλάγιασμα της βροχής πορευτήκαμε και αυτό το χειμώνα. Τώρα ήρθε η άνοιξη. Και δικαιούμαστε να τη ζήσουμε.

Την τελευταία ίσως άνοιξη στη γη της Αττικής.

Δεν πρόλαβα να πάω στο ταβερνάκι, και έπιασε αμέσως σχέσεις απόλυτης εμπιστοσύνης ο μικρός κοκκινοτρίχης.

Τι στα πόδια μου τρίφτηκε, τι στην καρέκλα χάιδεψε τη γούνα του, φύγε του έλεγε το αφεντικό μα αυτό εκεί... λες και με ήξερε από χρόνια...

Μετά θρονιάστηκε ήρεμα πλάι μου απολαμβάνοντας μαζί μου το απομεσήμερο και την ανοιξιάτικη λιακάδα.

Σήμερα; Σήμερα ξαναθυμήθηκα πόσο άσχημη είναι η μέρα όταν από το πρωί ως το βράδυ δουλεύεις σαν καματερό, που έλεγε ο Λιαντίνης, και μάλιστα για ψίχουλα... Ευτυχώς ήταν η τελευταία άσχημη Πέμπτη... θα μας μείνουν ωστόσο οι Τρίτες... και κουράγιο ως τον Ιούλιο...

Πάντως για σήμερα μη δοκιμάσει κανείς να επικοινωνήσει μαζί μου. Αύριο πάλι...

Σου εύχομαι πιο συχνά να θυμάσαι πόσο όμορφη είναι...

ειδικά τώρα που η άνοιξη αναγκάζει να θυμόμαστε όσα ο χειμώνας είχε σκεπάσει με το λευκό του σάβανο...

Ήρθες σαν την άνοιξη και με τα χελιδόνια...

Δε με λες... είσαι αύριο για μια μεγάλη εξόρμηση?

Το έχω τάμα όταν έρχεται άνοιξη να πηγαίνω μια βόλτα στα μέρη της. Και καθημερινή, να μην πλακώνει όλο το λεφούσι.

άλλα οι θνητοί προγραμματίζουμε και άλλα οι θεοί κελεύουν...

κι έμεινε η άνοιξη στη γωνία να βλέπει το μπογιατζή

κι εμείς μετανάστες σε άλλη αίθουσα

ποιος έχει τώρα όρεξη για βόλτες;

ας μένει...