ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ

Πολλοί είναι εκείνοι στις μέρες μας που επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά γράφουν για το δήμο. Δημοσιογραφούν δηλαδή. Μα στους πολλούς οι λίγοι μόνο - όπως πάντα - γράφουν αληθινά για το δήμο. Οι πολλοί γράφουν για να γίνουν δημοσιογράφοι. Και ίσως ίσως να πάρουν και βραβείο. Δημοσιογράφος της χρονιάς!!! Τι τίτλος βαρύγδουπος!

Σήμερα που αλήτευα στο διαδίκτυο πέτυχα όμως ένα λουλουδάκι αγνό εκεί που συνήθως μόνο το βόρβορο αντικρίζουμε. Δε θα πω πολλά. Θα σας αφήσω να το "χαρείτε" από το πρωτότυπο και αν θέλετε να προσθέσετε όσες ακόμη γνήσιες και αληθινές φωνές διασώζονται στο χώρο της δημοσιογραφίας:



Κριτήριο και η ανωνυμία τους. Εκεί που άλλοι φοράνε πανοπλίες στον εγωισμό τους κι αντί για την είδηση φροντίζουν να ακούμε περισσότερα για τον ίδιο το δημοσιογράφο... Κι άλλο κριτήριο; Το ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ! Αυτή η μικρή κίνηση κάνει τη μεγάλη διαφορά. Γιατί οι αληθινοί δημοσιογράφοι δεν πουλάνε. Μόνο γράφουν και διαδίδουν την αλήθεια... Τα άλλα είναι για τους εμπόρους. Τους ίδιους από τον καιρό που τους μαστίγωσε ο Ιησούς έως και σήμερα που μαστιγώνουν εκείνοι εμάς...

το είχα δει και παλιότερα αυτό το βίντεο... είναι κάπως... αν είναι αληθινό βέβαια γιατί έχει γεμίσει το you tube με "αληθινές" φανταστικές ιστορίες... Πάντως είναι διδακτικό και εξίσου ανησυχητικό. Δεν πίνεις εσύ αλλά η ζωή σου βρίσκεται στη διάθεση του κάθε ανεύθυνου. Γι' αυτό και η τιμωρία στον οδηγό που τον πιάνουν να οδηγεί μεθυσμένος θα πρέπει να είναι και αυστηρή και έξυπνη...

Να τον βάζουν πχ να κάνει κοινωνική εργασία σε άτομα που έπαθαν ατύχημα από μεθυσμένο οδηγό... Να το βλέπει και να το ζει το δράμα... Όχι θεωρητικά και από απόσταση...

Βασικά οι μανάδες πρέπει να το δουν αυτό το βίντεο. Νοιάζονται νομίζουν για τα δικά τους παιδιά και δεκάρα δε δίνουν για τα παιδιά των άλλων. Και όμως... Δεν μπορείς να νοιαστείς για κανένα παιδί αν την ίδια ώρα δεν ανοίξεις μια τεράστια αγκαλιά για όλα τα παιδιά του κόσμου. Είναι κι αυτό ένα μάθημα από το Δημήτρη Λιαντίνη. Αν αγαπάς πολύ το παιδί σου, πρώτα θα νοιαστείς για όλα τα παιδιά του κόσμου και μετά θα σκύψεις ατομικά στο δικό σου...

Το ίδιο ισχύει και για τους δασκάλους. Που μαθαίνουν γράμματα του σχολειού και πώς γράφονται οι καταλήξεις των ρημάτων. Και την ίδια ώρα εκεί έξω από τα κάγκελα του σχολείου η ζωή οργιάζει με τους δικούς της νόμους και κανόνες και καρτερεί να αφανίσει τους μαθητές μας. Κι ας παίζουν στα δύο δάχτυλα τους κανόνες της γραμματικής.

Προχτές μου αποκαλύφθηκε ένας μικρός Καιάδας δίπλα μου. Έφριξα να ακούσω για γονείς που μαζεύανε υπογραφές να διώξουν από την τάξη του ένα παιδάκι που διέφερε από τα άλλα. Μα για πού τα ετοιμάζουν τα παιδιά τους; Σε γυάλινο πύργο νομίζουν θα ζήσουν; Δε σκέφτονται πως το παιδί που σήμερα πολεμάνε να διώξουν από το σχολείο, αύριο αν αφεθεί στην τύχη του και απομονωθεί από τον κοινωνικό ιστό, θα πάρει βαριοπούλα και θα συντρίψει πάνω στα κεφάλια των άλλων παιδιών ολάκερο το γυάλινο πύργο; Ποιος τότε θα μαζέψει τα σπασμένα γυαλιά και όλα τα άλλα που σπάσουν;

Ας ρωτήσουν τη μάνα που μάζεψε το δικό της αγγελούδι στο βίντεο ντυμένο σε πορφυρό χιτώνα...