Και όμως σκουριάζουν και τα μάρμαρα του Παρθενώνα...

Σκουριάζουν όταν δε θέλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα.

Μπαίνω έτσι απότομα στο θέμα και αν θέλετε να καταλάβετε τον ειρμό της σκέψης μου πρέπει πρώτα να διαβάσετε ετούτο το άρθρο στο ΕΘΝΟΣ:

Μουσείο - κραυγή για τα Μάρμαρα

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&tag=8777&pubid=4236836

Αυτό διάβασα και ένιωσα την ανάγκη να βουτήξω ματσακόνι. Το ξέρετε το ματσακόνι, ε;

Καλού κακού δημοσιεύω σχετική φωτογραφία:


Ιδού το ματσακόνι, ιδού και εγώ προ αμνημονεύτων ετών. Έμεινε όμως άσβεστη η λαχτάρα να ματσακονίζω μετά μανίας όσες σκουριές - έστω και μεταφορικές - συναντήσω μπρος μου. Και βρήκα αρκετές στο άρθρο του Γ. Δελαστίκ.

Ή (μπορεί, σκέφτομαι) και να ήρθε το άρθρο αυτό σαν κερασάκι στην τούρτα των ημερών για τα εγκαίνια του νέου μουσείου. Μια τούρτα που θα το μάθατε πως περιείχε ακόμη και άρθρα μαϊμού σε έγκριτες εφημερίδες για δήθεν συνάντηση Καραμανλή - Ερντογάν. Τι φιάσκο!!! Άκουγα και δεν πίστευα στ' αυτιά μου χτες πως βιάστηκαν να γράψουν το άρθρο και μετά που ο Ερντογάν αρρώστησε και δεν ήρθε δεν ήξεραν πώς να τα μαζέψουν τα ρεζιλίκια τους.

Δείτε περισσότερα εδώ http://www.zougla.gr/news.php?id=47937 για να μη νομίζετε πως σας δουλεύω... Κι αφού δείτε, αναρωτηθείτε ποια είναι τελικά η ενημέρωση που μας προσφέρουν; Ενημέρωση για αληθινά γεγονότα ή για προκατασκευασμένα;

Να λοιπόν γιατί βούτηξα το ματσακόνι μόλις διάβασα και το άλλο άρθρο του Δελαστίκ. Όχι, δε θα ασχοληθώ με την αποδόμηση του άρθρου του. Δε με ενδιαφέρει αυτό. Μόνο θα θυμίσω πράγματα που θέλουμε να ξεχνάμε. Μήπως και καταλάβουμε γιατί δεν πρόκειται ποτέ να μας επιστρέψουν τα μάρμαρα οι Βρετανοί...

Κλείνω εδώ τον πρόλογο και θα ακουληθήσουν ξεχωριστά αφιερώματα για όλες τις σκουριές που έχουν τόσα χρόνια καθίσει στα μυαλά των νεοελλήνων για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Και παρακαλώ για τη βοήθεια όλων...

Μας αρέσει.... δηλαδή απολαμβάνουμε..... τον
αρθογραφικό σου οίστρο.

ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΙ...

Αν και υποσχέθηκα να μη δουλέψω με τη μέθοδο της αποδόμησης του άρθρου, δεν μπορώ θαρρώ να αποφύγω τις αναφορές σε όσα γράφει ο Γ. Δελαστίκ. Και αρχή κάνω από το πριόνισμα που αναφέρει ότι έκαναν οι εργάτες του Έλγιν για να αφαιρέσουν τα μάρμαρα. Δε διστάζει ο αρθρογράφος να μιλήσει ακόμη και για πολιτιστικούς κανίβαλους. Μιλά επίσης για φρίκη και για ρίγος μιλά και ξεχνά... βεβαίως ξεχνά πως μιλά για τον προηγούμενο αιώνα. Στις αρχές του 19ου αιώνα συνέβησαν όσα περιγράφει. Λεπτομέρειες δείτε εδώ:

http://www.uk.digiserve.com/mentor/marmara/index.htm

Μην παραλείψετε να διαβάσετε όλες τις υποενότητες της σελίδας, όπως σημειώνονται στο κάτω μέρος. Από κει και ξεχωρίζω το ακόλουθο:

Παράθεση :

Ο Edward Clarke, στο βιβλίο του «Ταξίδια σε ευρωπαϊκές χώρες» που δημοσιεύθηκε το 1811, παραθέτει μια από τις διασημότερες περιγραφές των επιχειρήσεων που διεξήγαγε στην Ακρόπολη η ομάδα εργατών του Λόρδου Έλγιν υπό την επίβλεψη του Lusieri. Σύμφωνα με τον Clarke, ο οποίος ήταν παρών όταν μεταφέρονταν οι μετώπες, επρόκειτο για φανταστικά, θαυμάσιας τέχνης γλυπτά. Όμως, σε μια άτυχη στιγμή, ένα κομμάτι του πεντελικού μαρμάρου υποχώρησε κάτω από την πίεση των μηχανημάτων του Έλγιν και ο Clarke αναφέρει ότι ακόμα και ο Τούρκος αξιωματικός έβγαλε μια απελπισμένη κραυγή καθώς το μάρμαρο έσπαζε σε εκατοντάδες κομμάτια.


Ο συγγραφέας αναφέρει ακόμα ότι οι εργάτες του Έλγιν δεν κατέστρεψαν τον Παρθενώνα κατά λάθος, αλλά έκοψαν το μάρμαρο σε μικρότερα κομμάτια προκειμένου να γίνει η μεταφορά του ευκολότερη.

Να τους πούμε λοιπόν κανίβαλους... Αλλά να βεβαιωθούμε πως δε γινόμαστε και εμείς κανίβαλοι. Εκείνοι του πολιτισμού και εμείς της αλήθειας.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτά δίπλα στις καταστροφές του μνημείου από τους εργάτες του Έλγιν, ας βάλουμε τις πολύ πιο πρόσφατες καταστροφές στο γλυπτό διάκοσμο της Αθήνας από τους εργάτες του Δήμου Αθηναίων:

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3760596

Παράθεση :

Εφημερίδα Ριζοσπάστης - 6 Φεβρουαρίου 1999


Δεν έχει περάσει ούτε ένα μήνας από τότε που το συνεργείο της Διεύθυνσης Συντήρησης Αρχαιοτήτων του ΥΠΠΟ ολοκλήρωσε τις εργασίες καθαρισμού των αγαλμάτων στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου.Οι συντηρητές κλήθηκαν τότε να αντιμετωπίσουν τη φθορά των γλυπτών από τη ρύπανση και τη βροχή. Δυστυχώς έφτασαν μετά την επέλαση του Δήμου Αθηναίων, ο οποίος είχε αποφασίσει, δίχως να ενημερώσει τους ειδικούς του υπουργείου Πολιτισμού, να καθαρίσει τα αγάλματα με υδροβολή, από την οποία εξαιτίας της πίεσης προκλήθηκαν απώλειες στις επιφάνειες των αγαλμάτων.

Ποιος ήταν δήμαρχος Αθήνας το 1999; Δύο ολόκληρους αιώνες μετά τις αρπαγές των μαρμάρων του Παρθενώνα από τον Έλγιν;

Δημήτριος Αβραμόπουλος.

Σήμερα δεν είναι πια δήμαρχος. Είναι υπουργός. Υγείας.

Θέλουμε ίσως να πιστεύουμε πως μόνο εντός συνόρων μένουν τέτοιες ιστορίες. Και έτσι θέλουμε να πιστεύουμε πως μπορούμε να αποκαλούμε κανίβαλους όλους τους άλλους... Διότι έτσι φαίνεται αντιλαμβανόμαστε το πας μη έλλην βάρβαρος.

Και με όλο αυτό το θράσος ερχόμαστε δέκα μόλις χρόνια αργότερα να πιπιλίσουμε το μυαλό του λαουτζίκου πως δεν μπορεί, τώρα που φτιάξαμε μουσείο, οι Βρετανοί θα μας δώσουν πίσω τα μάρμαρά μας! Αμ δε. Κούνια που μας κούναγε.

Κοιτάξτε. Δεν ψάχνω καθόλου δικαιολογίες για τους Βρετανούς. Και η ψυχή μου κλαίει που ο Παρθενώνας είναι διαμελισμένος.

Όμως δε βοηθάν καθόλου την επανένωση απόψεις που δε στηρίζονται στην αντικειμενική εξέταση του θέματος ή παραπληροφορούν ή αποκρύπτουν και τις δικές μας ευθύνες.

Η υδροβολή βεβαίως επί δημαρχίας Αβραμόπουλου δεν είναι η μόνη απόδειξη πως δεν ξέρουμε να συντηρήσουμε τα έργα τέχνης. Δυστυχώς δεν είναι η μόνη. Είναι όμως μια καραμπινάτη περίπτωση για το πόσο πάσχουμε στον τομέα αυτό.

Κι εδώ μη νομίσει κανείς πως το λάθος του Δήμου Αθηναίων αφορούσε μόνο νεότερα γλυπτά. Ιδού η απόδειξη:

http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3742712

Ριζοσπάστης και πάλι. Το μνημείο αυτή τη φορά είναι η πύλη του Αδριανού. Απομονώνω χαρακτηριστικά το ακόλουθο:

Παράθεση :

Αξίζει, όμως, να θυμίσουμε πως για πρώτη φορά το ΚΑΣ ασχολήθηκε με την Πύλη του Αδριανού: Οταν ο Δήμος Αθηναίων υπέβαλε, πριν ενάμιση χρόνο, αίτημα καθαρισμού με υδροβολή (!), που θα έκανε γερμανική εταιρία. Ως τότε, κομμάτια του μνημείου έπεφταν μπροστά στους περαστικούς...

Το θέμα δεν εξαντλείτει εδώ, για το πώς συντηρούμε τα μνημεία μας. Θα επανέλθουμε σ' αυτό και θα παρακαλέσω και πάλι για τη βοήθεια όλων...

ΟΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΕΣ ΕΡΓΩΝ ΤΕΧΝΗΣ

Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω... που θα μου επιτρέψετε να "πηδάω" από το ένα στο άλλο και με σκοπό να σας παρασύρω να φέρετε στην επιφάνεια όσα σχετικά γνωρίζετε. Αυτά που η επιχείρηση σκουριάς προσπαθεί να θάψει...

Είπα λοιπόν συντήρηση και φυσικά θυμήθηκα ποιοι κάνουν τη συντήρηση. Εσείς ξέρετε; Ξέρετε και θυμάστε που λίγους μόλις μήνες πριν εκατοντάδες συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ απέκλεισαν την Ακρόπολη;

Αν δε θυμάστε κάντε τον κόπο να διαβάσετε το παλιό μας αφιέρωμα:

Κόρες του τότε και του σήμερα: Τα εγκαίνια του νέου μουσείου Ακρόπολης

Ούτε αυτά τα βλέπουν - κατά τη γνώμη μας - οι ξένοι;

Δε βλέπουν δηλαδή που για φιέστες πετάμε εκατομμύρια και αφήνουμε απλήρωτους τους εργαζόμενους στον πολιτισμό;

Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς χτίστηκε και ο Παρθενώνας κάποτε... Ούτε τις μαλαγανιές του Περικλή. Ξέρετε δα με τι χρήματα έφτιαξε όλα αυτά που η ανθρωπότητα σήμερα θαυμάζει, έτσι δεν είναι;

Ξέρετε επίσης τι είπε ο Δημήτρης Λιαντίνης για τον Παρθενώνα; Ποια παράξενη κουβέντα άφησε για το μνημείο που είναι βέβαιο πως λάτρευε όσο λίγοι;

"Το κλασσικό πνεύμα ετελείωσε με τον Παρθενώνα, το ναό της Αθηνάς."

Ετελείωσε... Τέλος!!!

Και τέλος θυμίζω πως σημαίνει και θάνατος...

Να λοιπόν που από δω το είχα, από κει το πήγα, πάλι στο Λιαντίνη κατέληξα. Αυτόν που πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για παιδεία στον τόπο. Και διαμαρτυρήθηκε όσο πιο έντονα μπορούσε για το έγκλημα ενάντια στις αθώες νέες γενεές.

Πρώτα λοιπόν θα σώσουμε τις κόρες του σήμερα και μετά μπορούμε να ελπίζουμε πως θα φέρουμε πίσω και τις παλιές, τις ξενιτεμένες.

Με συμβασιούχους όμως και απλήρωτους τους συντηρητές των έργων τέχνης και τόσους άλλους νέους που εργάζονται στο Υπουργείο Πολιτισμού, όχι για κανίβαλους δεν μπορούμε να μιλάμε μα να κοιταχτούμε πρώτα στον καθρέφτη. Και ειδικά να κοιτάξουμε τα δόντια και τις μασέλες μας...

Πέρα από όλες τις παραφιλολογίες και τις φιλολογίες, έχετε σκεφθεί τι θα είχαν απογίνει τα μάρμαρα του Παρθενώνα αν δεν είχε υπάρξει ποτέ Έλγιν;

Πιθανόν να μην είναι σωστός αυτός ο τρόπος προσέγγισης αλλά σας παρακαλώ μη βιαστείτε να τον απορρίψετε πριν διαβάσετε όχι απίθανες εκδοχές μα εντελώς πιθανά σενάρια.

Πόσοι από μας γνωρίζουν ότι στα χρόνια του Όθωνα υπήρξε η σκέψη να χτιστεί στην ακρόπολη το ανάκτορο για το νέο βασιλιά;

Μιλώ εντελώς σοβαρά. Όχι μάλιστα σε ένα μέρος άδειο, μα στον ίδιο τον Παρθενώνα. Απίστευτο; Απλά αληθινό.

Το σενάριο που σήμερα μας προκαλεί φρίκη - αυτός και αν είναι λόγος να αισθανόμαστε φρίκη - το σταμάτησε όχι ένας έλληνας μα ένας γερμανός. Ο αρχιτέκτοντας και αρχαιολόγος Klenze.

Ο καθένας μπορεί να σκεφθεί από κει και πέρα τι θα είχε συμβεί στο μνημείο αν δεν γινόταν αποδεκτή η διαμαρτυρία του γερμανού επιστήμονα. Θέλουμε να μιλήσουμε για κανιβαλισμούς; Για μάο - μάο; Απλά ας μελετήσουμε λίγο την ιστορία μας. Δε χρειάζεται να διασχίσουμε την Ευρώπη ούτε να περάσουμε τα στενά της Μάγχης.

Εδώ είναι επιβεβλημένο να θυμηθούμε πως αιώνες πριν, στα χρόνια του Βυζαντίου, ο Παρθενώνας είχε μετατραπεί σε χριστιανική εκκλησία:

Παράθεση :

Ένας Ιησουίτης περιηγητής του 1672, ονόματι πάτερ Ιάκωβος, γράφει τα εξής:

«Οι Αθηναίοι, εγκολπωθέντες τον χριστιανισμόν, μετέβαλον τον ναόν της Αθηνάς εις εκκλησίαν του Αληθούς Θεού, προσθέσαντες Επισκοπικόν θρόνον και Άμβωνα, τα οποία ακόμα διατηρούνται, και Αγία Τράπεζα την οποία ανέτρεψαν οι Τούρκοι. Ο χώρος του ιερού είναι λευκότερος από τους υπόλοιπους τοίχους και τα σκαλιά εκεί είναι ακέραια και μεγαλοπρεπή. Στον θόλο πάνω από αυτά τα σκαλιά υπάρχει η εικόνα της Θεοτόκου, της οποίας κάποιος Τούρκος έφθειρε λίγο το πρόσωπο, όταν την πυροβόλησε. Αλλά οι Τούρκοι ομολογούν ότι το χέρι αυτού που πυροβόλησε ξεράθηκε μετά το έγκλημα.».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

http://www.geocities.com/gnwrizontas_tin_athina1/parthenwn/parthenwn.htm

Αργότερα, επί τουρκοκρατίας, ο Παρθενώνας έγινε και τζαμί. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στο βράχο της ακρόπολης ήταν τότε χτισμένα πολλά άλλα κτίρια που χρησίμευαν για κατοικίες, διοικητήρια κλπ.



Ποιος λοιπόν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να είχε γίνει και ανάκτορο;

Όπως θα πρέπει να σκεφθούμε τι άλλο θα είχε πιθανόν συμβεί στα χρόνια της επανάστασης του '21 αν ο Έλγιν δεν είχε αφαιρέσει τέτοιο τεράστιο όγκο γλυπτών. Εδώ θα αφήσω να μιλήσει ένας άνθρωπος που ανάλωσε εαυτόν στη συντήρηση των μνημείων της ακρόπολης:

Παράθεση :

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ
.......................

Εχθροπραξίες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Ειρωνικό είναι πως εν μέρει δικαιώθηκε και ο Έλγιν σε αυτήν την περίπτωση, αφού αν είχε αφήσει τα μάρμαρα θα είχαν καταστραφεί από τους κανονιοβολισμούς.

Είναι από συνέντευξη του καθηγητή Μανόλη Κορρέ στο LIFO.

http://www.lifo.gr/mag/features/1554

Ο Μανόλης Κορρές δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος. Ήταν όπως αναφέρεται και στο LIFO υπεύθυνος της αποκατάστασης του Παρθενώνα από το 1983 έως το 1999. Καταλαβαίνουμε λοιπόν όλοι τη βαρύτητα της δήλωσής του για μερική έστω δικαίωση του Έλγιν. Πριν βιαστούμε μάλιστα να την καταδικάσουμε ενδεχομένως, να σκεφτούμε και μήπως ο άνθρωπος λέγει απλώς την αλήθεια.

Εδώ μάλιστα θα θυμίσω μια αναφορά του Λιαντίνη στη γυναίκα του Γκούρα, τη Νταλιάνα. Είχε δημοσιευτεί στο Εντουκάντους παλιότερα το σχετικό άρθρο, ίσως να το θυμάστε κι εσείς, αλλιώς αναζητήστε ιστορικές πηγές να το επιβεβαιώσετε. Η Νταλιάνα λοιπόν σκοτώθηκε στην ακρόπολη όταν κατέρρευσε η στέγη κτιρίου και κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών με τους τούρκους. Το αναφέρω ως απόδειξη πως ο Μανόλης Κορρές δε λέει λόγια του αέρα.

Γνωστή επίσης μας είναι καταστροφή της στέγης του Παρθενώνα από το Μοροζίνι, πολύ πριν την επανάσταση του '21. Όταν λοιπόν ο Έλγιν αφαίρεσε τα μάρμαρα από το ναό, είχε μπροστά του ένα ναό που είχε ήδη υποστεί μεγάλη καταστροφή. Ένα ναό που βρισκόταν σε τουρκοκρατούμενη περιοχή και που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να πάθει ακόμη χειρότερα.

Μπορεί εμείς σήμερα να πονάμε που τα μάρμαρα του Παρθενώνα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο αυτό όμως δε μας δίνει το δικαίωμα να παραχαράζουμε τις λεπτομέρειες της ιστορίας τους και να μιλάμε για κανίβαλους. Ιδιαίτερα όταν κι εμείς με τα χεράκια μας αναγκαστήκαμε να κατεβάσουμε από το βράχο της ακρόπολης τόσα άλλα γλυπτά και να τα κλείσουμε στο νέο μουσείο.

Ήταν ανάγκη; Να δεχτώ πως ήταν ανάγκη. Ήταν όμως και η οριστική μας παραδοχή πως τα γλυπτά δεν μπορούν πια να υπάρξουν επάνω στην Ακρόπολη και πάνω στον Παρθενώνα.

Φταίει η ρύπανση; Η όξινη βροχή; Και ποιος φταίει για τη ρύπανση; Ποιος για την όξινη βροχή; Οι Βρετανοί;

Αν κάποτε ο Λιαντίνης αποκάλεσε τον Παρθενώνα φέρετρο της κλασικής Ελλάδας, κατ' αντιστοιχία θα αποκαλέσω φέρετρο του Παρθενώνα το νέο μουσείο. Κανείς πια ποτέ δε θα δει τον αυθεντικό Παρθενώνα - έστω και με τις καταστροφές που είχε υποστεί ως τις μέρες μας. Θα τον βλέπει ντυμένο με όλα εκείνα τα εκμαγεία και τα ψεύτικα γλυπτά...

Κι επειδή διάβασα αυτές τις μέρες και την άποψη ότι τώρα πια στο νέο μουσείο θα βλέπουμε καλύτερα τα γλυπτά - από όλες τις γωνίες τους - θα ζητήσω να σκεφθείτε ότι εκείνοι που τα έφτιαξαν έλαβαν υπόψη πως θα τα βλέπουν οι άνθρωποι ως ενιαία σύνθεση και υπό ορισμένη γωνία:

Παράθεση :

... ο Clarke γνώριζε ότι τα γλυπτά κοσμήματα του Παρθενώνα ήταν κατά τέτοιο τρόπο σχεδιασμένα από το Φειδία και τους συνεργάτες του ώστε η καλύτερη γωνία θέασής τους να είναι από κάτω προς τα πάνω, και όχι όταν βρίσκονται στο ύψος των ματιών, όπως συμβαίνει όταν εκτίθενται σε μουσείο.

http://www.uk.digiserve.com/mentor/marmara/index.htm

Ξέρετε τι μου θύμισαν οι διθύραμβοι πως θα μπορούμε πια να δούμε τις κοτσίδες από τις Καρυάτιδες;

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=56220

Παράθεση :

Είναι οι ξακουστές 5 Καρυάτιδες, η ελεύθερη τοποθέτηση των οποίων στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης επιτρέπει, πλέον, στον επισκέπτη να θαυμάσει κάθε πλευρά τους.

Αν και φορούν ίδιους χιτώνες, οι πτυχώσεις τους είναι διαφορετικές, παρατηρεί κανείς. Και παρότι τα μαλλιά τους είναι δεμένα με τον ίδιο τρόπο, κάθε κοτσίδα είναι αλλιώτικη από την άλλη. Είναι, πάντως, απαραίτητα χοντρή, για να ενισχύει το λαιμό του γλυπτού, αφού κάθε αρχαία κόρη χρησίμευε όχι μόνο ως στολίδι, αλλά και ως στήριγμα του Ερεχθείου.

Την έκθεση με τα πτώματα πριν λίγους μήνες. Και τότε τα ίδια έλεγαν. Πως μπορούμε πια να δούμε τι κρύβει το ανθρώπινο σώμα. Το έμβρυο στην κοιλιά της μάνας του. Τα πνευμόνια ενός καπνιστή. Τα θυμάστε;

Η ίδια λογική και τώρα. Μπορείς πια να δεις την κοτσίδα της Καρυάτιδας!!!

Πάλι καλά που ο χιτώνας της είναι από μάρμαρο. Αλλιώς είναι βέβαιο πως θα ήθελαν να δουν και άλλα κρυφά σημεία...

Είναι ο πολιτισμός αυτός της εποχής μας. Τελείως διαφορετικός από εκείνον που γέννησε τα γλυπτά του Παρθενώνα. Τότε ακόμη και τα γλυπτά αντιμετωπίζονταν με ανθρώπινα μέτρα. Και για να γίνει κατανοητό σε τι βαθμό, δανείζομαι από ένα παλιό αφιέρωμα στο μπλογκ Εντουκάντους το ακόλουθο:

Η Κόρη του Αντήνορα μετακομίζει.

"Διάβαζα τις προάλλες μια θαυμαστή ιστορία για τις περίφημες Κόρες της Ακρόπολης. Την Πεπλοφόρο, την κόρη της Lyon, την κόρη του Αντήνορα, κι εκείνη την κακιωμένη, την κόρη του Ευθυδίκου…

Τούτα δω τα υπέροχα μαρμάρινα κορίτσια, άλλα της γενιάς του Μαραθώνα, άλλα λίγο μεγαλύτερα, γνώρισαν όλη τη φρίκη των Περσών πάνω στα άγουρα κορμιά τους. Σαν γύρισαν οι Αθηναίοι στην πατρίδα κι αντίκρισαν τη φοβερή καταστροφή, χέρια κομμένα, μύτες σπασμένες, ακόμη και τεμαχισμένες μερικές, ούτε που διανοήθηκαν να τις επισκευάσουν και να τις ξαναστήσουν όπως θα κάναμε σήμερα. Τις πήραν και τις έθαψαν ευλαβικά, κάπου στα ΒΔ του Ερεχθείου, για να κοιμηθούν όπως νόμιζαν, τον αιώνιο ύπνο τους*.

..........................

• 
  
  * Για τις αντιλήψεις των αρχαίων σχετικά με τις Κόρες της Ακρόπολης, λήφθηκαν υπόψη τα αναφερόμενα στο βιβλίο του Γ. Δοντά "Η Ακρόπολις και το Μουσείο της" σελ. 72. Αναφέρει μάλιστα εκεί και το εξής:
  
  

"Για κείνους τα αγάλματα ήσαν όχι μουσειακά είδη αλλά κάπως σα λείψανα προσφιλών τους προσώπων, από μάρμαρο είτε από χαλκό ήταν το ίδιο σχεδόν ζωντανά όπως ο άνθρωπος (μας το φανερώνουν οι επιγραφές που είναι διατυπωμένες στο πρώτο πρόσωπο, σα να μιλούν δηλαδή τα ίδια τα αγάλματα.)"
______________________

Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Καταλαβαίνετε τι πόνος ψυχής είναι για όσους έτσι βλέπουν τα πράγματα αυτή η ιστορία με το νέο μουσείο;

Είναι ένα μουσείο που φτιάχτηκε για τις ανάγκες των επισκεπτών. Και όχι για τις ανάγκες των έργων που φιλοξενεί.

Ένα μουσείο που προέκυψε από τις κακές συνήθειες των σημερινών ανθρώπων. Αυτές ανάγκασαν τα μάρμαρα να κλειστούν στο μουσείο.

Ένα μουσείο που κανείς δεν μπορεί να πει ότι αποτέλεσε την καλύτερη λύση. Κανείς από εκείνους που έχουν γνώση και γνώσεις. Αφήνω και πάλι το Μανόλη Κορρέ να μας μιλήσει:

http://www.lifo.gr/mag/features/1554

Παράθεση :

ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ: Το πρώτο μουσείο δεν ήταν τόσο σπουδαίο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ Μ. ΚΟΡΡΕ: Όχι, κάθε άλλο. Όταν έγινε ήταν ένα από τα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου, γιατί εν αντιθέσει με άλλα που ήταν πολυσυλλεκτικά είχε ως περιεχόμενο τη διαφύλαξη, ανάδειξη και προβολή μόνο των ευρημάτων της Ακρόπολης. Είχε ένα περιεχόμενο με μια μοναδική εσωτερική ενότητα. Όλα δηλαδή «συνομιλούσαν» μεταξύ τους και δεν ήταν ξένοι μεταξύ ξένων.



Πρέπει να αναλογιστείτε πως τον καιρό που σχεδιάστηκε προοριζόταν για ελάχιστους επισκέπτες και όχι για το σημερινό μαζικό τουρισμό. Τότε ήταν για τους ανθρώπους των γραμμάτων και όχι για όλο τον κόσμο. Και τότε βέβαια υπήρχαν οι «άχρηστοι» επισκέπτες, αλλά οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι των γραμμάτων.



Το μουσείο αυτό λοιπόν ήταν προτιμότερο για εκείνη την εποχή γιατί προσέφερε τη συγκίνηση να βλέπεις τη συλλογή του στο σημείο που ακριβώς βρέθηκε. Ειδικότερα τα Αρχαϊκά.



Σήμερα με το νέο Μουσείο μπορούμε να πούμε πως έχουν αποξενωθεί από το οικείο τους περιβάλλον, καθώς είναι περικυκλωμένα από ένα αστικό τοπίο με πολυκατοικίες, θερμοσίφωνες και κεραίες σε πάρα πολύ μικρή απόσταση.



Δυστυχώς αυτό είναι το κόστος των οραμάτων. Αν είχε ευοδωθεί το όραμα του Κλεάνθη για μια Αθήνα ευρωπαϊκή, με κήπους και ανοιχτούς χώρους, χωρίς αυτή την αθρόα ιδιωτικοποίηση, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε ένα Νέο Μουσείο Ακροπόλεως και χίλια μέτρα μακριά. Αν σήμερα βρίσκεται σε ένα περιβάλλον τόσο μέτριο αυτό δεν είναι ευθύνη των αρχαίων αλλά ούτε του καθηγητή Παντερμαλή, που εδώ και μια δεκαετία έδωσε τον εαυτό του. Είναι ευθύνη όλων και συνέπεια της απρονοησίας.

Οι έλληνες ουδέποτε αφαίρεσαν βίαια έργα τέχνης;

Ακόμη χειρότερα, ουδέποτε κατέστρεψαν έργα τέχνης;

Τι ακριβώς συνέβη επί Θεοδοσίου;

Μακρινή ιστορία; Μακρινός αρκετά είναι πια και ο Έλγιν.

Εκφράσεις για κανίβαλους ακόμη και πολιτιστικούς δε νομίζω ότι συμβάλλουν στον κοινό αγώνα για επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα.

Επίσης αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι πώς και γιατί για το χατίρι των μαρμάρων του Παρθενώνα έχουμε θυσιάσει όλα τα άλλα κλεμμένα.

Δεν είναι ελληνίδα η Αφροδίτη της Μήλου;

Δεν είναι έργο ελλήνων η Νίκη της Σαμοθράκης;

Υπήρχε κάποτε το επιχείρημα της ενοποίησης του μνημείου με το γλυπτό του διάκοσμο. Τώρα με το νέο μουσείο, είναι σωστό αυτό που γράφτηκε πριν, καταφέραμε να καταστρέψουμε αυτό το επιχείρημα.

Πώς το λέει ο Κορρές; Κόστος των οραμάτων;

Εγώ το λέω εμπορευματοποίηση του πολιτισμού.

Η ενοποίηση του μνημείου! Χα...

Το διάβασα και πήρα τη φωτογραφική μηχανή για να σας δείξω τι σημαίνει ενοποίηση στην πράξη.

Θυμάστε κάτι μήνες πριν που μίλαγα για τους αρχαίους τάφους στη γειτονιά μου;

Αρκετοί θα θυμάστε και την ανασκαφή που σας έφερνα όλο χαρά να σας τη δείξω.

https://educandus.forumgreek.com/forum-f4/topic-t539.htm

Την τελευταία φορά που έγραψα, στις 19 Μάρτη,

https://educandus.forumgreek.com/forum-f4/topic-t539-30.htm

καμάρωνα που βρέθηκαν εφτά τάφοι και ένα σωρό άλλα σπουδαία ευρήματα:

Παράθεση :

Πέρασαν μήνες... Ήταν αρχή φθινόπωρου που βρέθηκε ο πρώτος τάφος, και είμαστε πια στην άνοιξη. Στο μεταξύ η επίσημη ανασκαφή για μεγάλο διάστημα περιέπεσε σε χειμερία νάρκη αφού οι καιρικές καταστάσεις δημιουργούσαν πρόβλημα (υποθέτω... ) Γκρινιάξαμε κι εμείς το κατά δύναμη που αντί ανασκαφής μετατράπηκε το όρυγμα σε σκουπιδότοπο... Αλλά επιτέλους, ω του θαύματος, εδώ και ένα μήνα οι εργασίες ξανάρχισαν και με θεαματικά αποτελέσματα.

Σήμερα πέρασα από κει και ρώτησα την επιβλέπουσα. Εφτά τάφοι συνολικά έχουν βρεθεί! Εκτός όμως των δύο αρχικών οι άλλοι δεν έδωσαν τίποτε το αξιόλογο. Βρέθηκαν καταστραμμένοι και ίσως να είχαν και συληθεί στο παρελθόν.

Τίποτε ακόμη δεν είναι σίγουρο, μου είπε. Αν δηλαδή ήταν επίσημο νεκροταφείο στην περιοχή ή κατά τη αρχαία συνήθεια περνούσε κάποιος δρόμος από δω και είχε δίπλα του και κάποιους τάφους.

Είναι πάντως μεγάλη η συγκίνηση. Να τους βλέπεις έτσι εκατοστό το εκατοστό να σκάβουν ένα μέρος που το έχουμε χιλιοπερπατήσει και να φέρνουν στο φως την ιστορία του τόπου μας. Την ιστορία αιώνων. Ούτε το αυχενικό καταλάβαινα μετά ούτε τους πόνους στην πλάτη από το πρόσφατο ατύχημα. Πετούσα! Εφτά τάφους!!!

Άντε να γίνω λίγο καλύτερα και θα πάρω τα Πρωτάκια μου μια μέρα να πάμε όλοι μαζί στην ανασκαφή. Τουλάχιστον αυτά είμαι σίγουρη πως θα νιώσουν συγκίνηση στην τρυφερή ψυχούλα τους. Μα να τα δείτε τα χρυσούλια μου με τι όρεξη ετοιμάζουν το μικρό αφιέρωμα για το '21! Με τη ζέση και τι παλμό λένε τα λίγα λογάκια τους... Αυτές τις μέρες που το κουράγιο μου έπιασε ναδίρ, αυτά τα ζουζούνια είναι το καλύτερο τονωτικό μου. Ας ελπίσουμε πως θα κρατήσουν μεγαλώνοντας τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια λαχτάρα. Γιατί από αλλού φως δε φαίνεται.

Τι τον ήθελα τόσο ενθουσιασμό;

Ξαφνικά, μέσα σε δυο μέρες, τα σήκωσαν όλα. Εκεί που μας έλεγαν ότι είναι το πιο σημαντικό μνημείο της Νέας Σμύρνης και θα βάλουν από πάνω ειδικό γυαλί για να φαίνονται τα αρχαία και να μαθαίνει ο κόσμος της πόλης την ιστορία του τόπου... Κι έλεγαν ακόμη πως είναι ραγισμένοι οι τάφοι και πως αν τους αφαιρέσουν μπορεί να υποστούν ζημιά και μπλα μπλα μπλα...

Τα ξήλωσαν όλα σας λέω.

Το ένα βράδυ πέρασα και είδα μια περίεργη καθαριότητα στο χώρο. Χαράααααααα.... Επιτέλους, είπα. Έφτασε η ώρα να γίνει το κουβούκλιο!!! Την επόμενη πέρασα και είδα μόνο χώμα... Τα είχαν βγάλει όλα. Ακόμη και τον πρώτο τάφο. Που ήταν λέει ραγισμένος.

Έπειτα σκέπασαν το όρυγμα με χαλίκια και πέτρες.

Ακόμη δεν έστρωσαν τσιμέντο. Αν περάσετε από κει θα δείτε αυτή την εικόνα:


Προσπαθώ βέβαια να με κοροϊδέψω πως τα πήγαν για συντήρηση και θα τα ξαναφέρουν πίσω. Κατά βάθος ούτε εγώ το πιστεύω, απλώς δεν μπορώ να αντέξω στην ιδέα και κρέμομαι από το παραμύθι μου...

Κι όμως εκεί κάτω από αυτά τα χώματα είχε βρεθεί ένα μικρό αρχαίο νεκροταφείο. 2.500 ετών...

Και σκελετοί και κτερίσματα.

Τώρα μόνο χώμα.

Ενοποίηση είπατε; Και τα μνημεία να μένουν στον τόπο τους; Χαχαχα!!!

Τι άλλο να πεί κανείς;

Πόσες φορές δικαιώνουμε εμείς οι ίδιοι τον Έλγιν, συνεχώς
και αδιαλλείπτως.

'Οταν τα χρήματα που διαθέτει η πολιτεία για τον πολιτισμό,
δεν φθάνουν ούτε για λειτουργικά έξοδα των διοικητικών
υπηρεσιών, να έρχονται ξένα πανεπιστήμια για να αποκαλύπτουν
τον αρχαιολογικό μας πλούτο.

Το Παυλοπέτρι ανακαλύφθηκε το 1968 απο τον ωκεανολόγο
Φλέμινγκ και το πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ.
Το 1983 δύο πανεπιστήμια, ένα του Καναδά και ένα της Αμερικής
κάνουν έρευνες στην περιοχή.

Φέτος η Βρεττανική Αρχαιολογική Σχολή και το πανεπιστήμιο του
Νότιγχαμ προσφέρθηκαν να αποκαλύψουν τα μυστικά
της αρχαιότερης ενδεχομένως βυθισμένης πόλης στον κόσμο.

Και όμως χρειάστηκε μία αναβολή και διπλωματικές πιέσεις
για να περάσει το θέμα απο το ΚΑΣ.

Και όταν εξασφαλίστηκε η έγκριση, την προγραμματισμένη
ημερομηνία η επιστημονική αποστολή είχε καταλύσει στα
Βιγκλάφια, το πρόγραμμα έτρεχε και οικονομικά, και η
Εναλίων Αρχαιοτήτων καθυστερούσε μία εβδομάδα να
εμφανιστεί για να αρχίσουν οι έρευνες.

Δίναμε κάθε δικαίωμα στους Άγγλους να μας πούν, τι μάρμαρα του
Παρθενώνα ζητάτε;
Εδώ δεν έχετε χρήματα να πληρώσετε τους συμβασιούχους σας,
πόσο μάλλον να αναδείξετε αρχαιότητες, ερχόμαστε
και προσφέρουμε χρήματα, επιστημονική γνώση, σύγχρονο
εξοπλισμό του αμερικάνικου στρατού που για πρώτη φορά
χρησιμοποιείται για ειρηνικούς σκοπούς, και μας έχετε τόσες
μέρες στημένους;

Το έχω αναρτήσει στο μπλόγκ, αλλά αξίζει νομίζω να
διαβαστεί απο περισσότερους.

ΑΡΕΣΚΟΥΣΑ ΒΟΙΑΤΙΣ

Ήταν σε κείνα τα χρόνια της ύστερης ακμής της πόλης των Βοιών,
κατά τη ρωμαϊκή εποχή τον 2ο -3ο μ.χ αιώνα.
Κόρη λαμπρή ζούσε στην πόλη, που στην ομορφιά έμοιαζε την Αφροδίτη
και στη σύνεση την Αθηνά.
Όμως πρόωρα ο Πλούτωνας ζήλεψε την κόρη, και την πήρε
στο σκοτεινό του βασίλειο.
Ο πόνος του χαμού της δεν χαράχτηκε μόνο στις ψυχές των δικών της,
αλλά και στο επιτύμβιο μάρμαρο.
Το πρωτότυπο επιτύμβιο επίγραμμα του θρήνου για το θάνατο της
Αρέσκουσας έχει χαθεί, έχει διασωθεί όμως το περιεχόμενο του σε
γερμανικές εκδόσεις του 1913 και του 1955.

"Αρέσκουσαν τηνδε γονείς κλαίουσι θανούσαν
ήδ΄όσσοι ταύτην λαοί έχουσι πόλιν
ην μεν γάρ γενεής ιδίης περικαλλές άγαλμα
ως σέλας ηελίου ως ρόδεος στέφανος
είδος έχουσ' ερατόν ίκελον χρυσή Αφροδίτη
έργα δ' Αθηναίη και φρένας ηδέ νόον
ου κεν τις ψεύσαιτο πρός Όλυμπον (μιν αείραι)
Κύπριδι νηοπόλον αθανάτους μυχίαν
ή και Αθηναίοις πάρεδρον θέμεν ηέ (θεράπνην)
Αρτέμιτος καλής τοξοφόρου λοχίης
παντοίης αρετής και είδεος είνεκ' εραστού
και πινυτής ερατής και φρενός ηγαθέης
τω ρ' άμοτον κλαίοντες εν οίκοις ούποτε θυμόν
αινοπαθή δακρύω πλήσουσιν γενέται
σήν αρετήν τεά τ΄έργα σαοφροσύνην τε ποθούντες
είδος τε ηγάθεον. Αρέσκουσα κλυτή."

Το 1971 στην τοπική εφημερίδα "Λακωνικό Μέλλον"
δημοσιεύεται ελεύθερη μετάφραση του Ιωάννη Ταϊφάκου.

"Κλαίν' οι γονείς την πεθαμένη Αρέσκουσα
και όσοι άνθρωποι την πόλη κατοικούνε.
γιατί 'τανε το σώμα της σαν άγαλμα πεντάμορφο
κι ήτανε λάμψη του ηλιού και ρόδινο στεφάνι
κι όμορφη στην γλυκειά μορφή σαν τη χρυσή Αφροδίτη
μα έμοιαζε της Αθηνάς στα έργα και στη γνώση
Δεν θάναι ψέμματα να πείς στον Όλυμπο πηγαίνει
ιέρεια στων αθανάτων τα δώματα να γίνη
της Αθηνάς συντρόφισσα της Αφροδίτης κόρη
η της γλυκειάς Αρτέμιδας της τοξορίχτρας βάγια
και για την όψη την καλή και για την αρετή της
και για την σωφροσύνη της και το γερό μυαλό της
Τώρα σε κλαίν' στο σπίτι σας. Ποτέ οι γονηοί
δεν θάχουν άκλαυτη την άμοιρη καρδιά
στης αρετής και στης ωραίας σου καρδιάς τη σκέψη
και στης γλυκειάς σου της μορφής περήφανη Αρέσκουσα."

Κοντά 2000 χρόνια μετά ο πρόωρος χαμός της Αρέσκουσας
θρηνείται ακόμη απο τους σύγχρονους ποιητές.


Γιώργου Παπούλια

Α Ρ Ε Σ Κ Ο Υ Σ Α

Στους δυόσμους και στα χαμομήλια
με τη Θάλεια την Εριφύλη την Ελένη
απόγευμα αρχαίο του Απρίλη
χόρευες σαν τρελλή λές και ήθελες κάτι να προλάβεις.

Και ξάφνου πάνω στο χορό
την ομορφιά σου ζήλεψε του Άδη ο κωπηλάτης
και στου Ταινάρου το βυθό σε οδήγησε.

Αρέσκουσα
της εφηβείας σου μελαχροινό διαμάντι
άφαντο και ανέγγιχτο μου γειτονάκι

Κουράγιο το κουράγιο - πέτρα τη πέτρα
την κατασκότεινη σπηλιά να βρώ
θά΄ρθω
για να σπαθήσω το Έρεβος
την ώρα που ξυπνάνε τα τριζόνια
και οι φειδωλοί Θεοί σταγόνα την εύνοια μοιράζουν.

Την ώρα που ευτυχής μεθοκοπά ο Πλούτωνας
θά΄ρθω με δώρα και χρυσά νομίσματα
μήπως και το Ραδάμανθυ εξαγοράσω.

Αρέσκουσα για να σε πάρω
τις γκρίζες σκιές τριγύρα να ξορκίσω
το σκοτάδι απο το πρόσωπο σου να σκουπίσω
το θαλασσί του κόλπου θα φέρω να πλυθείς
μαργαριτάρια - χρώματα να στολιστείς
στο μεσημέρι το βαθύ να ξεχαστεί η μέρα
μήπως και θυμηθείς
πρίν δυο χιλιάδες τόσα χρόνια
με ποιό όνομα τ΄αγόρια σ΄αγαπούσαν.

Μα στο λαιμό Αρέσκουσα
Μαϊους που δεν έζησες θα σου κρεμάσσω
αυτούς που σου χρωστά ο Επάνω Κόσμος.

Αρέσκουσα
του Νότου λεπτοκεντημένο αστέρι
ώρα πρωινή της Άνοιξης την Ομορφιά σου
χέρι - χέρι
την Ομορφιά που αργαλειοί του τόπου μου
προσεχτικά την ύφαναν - ψηλά
στου Κάβου τους γρανίτες ν' ανεβάσω
σε χρυσοπράσινα πελάγη να καθρεφτιστεί
μήπως και τυφλωθεί η Ασκήμια
μήπως και γαληνέψει το Κακό
κι ανοίξουν πάλι οι αγκαλιές του κόσμου.

Αρέσκουσα - του Κάλλους μικρέ μου Αρχάγγελε
Κόρη της διπλανής μου πόρτας.