Ήταν εκεί, τυλιγμένος με μια τρίχινη κάπα. Ξαπλωμένος, ακίνητος. Και λαβωμένος λέει βαριά.
Κρατούσε σφαλιχτά τα μάτια του και η ανάσα του ίσα που ακουγόταν.
Κι εγώ με κείνη την παλιά στολή της γιαγιάς, το ρουτί και το σεγκούνι και τις τοκάδες στη μέση, ύψωνα τα χέρια, ικεσία στους ουρανούς, να γλιτώσει...
Ένα ζαρκαδάκι μελαχρινό ήταν ο Κωστής στα δώδεκά του. Ψηλόλιγνος και με μάτια που θύμιζαν ελάτια.
Εκείνος Λάμπρος στο έργο, κι εγώ Μόσχω. Έτσι τα κανόνισε ο δάσκαλος. Κι εμείς κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να παίξουμε τα ιερά τέρατα, εκείνους τους ανθρώπους - βουνά που έκαναν ολόκληρο Αλήπασα να μαδάει τα γένια του.
Έπειτα σκόλασε το δημοτικό. Πάει ο Λάμπρος. Πάει και η Μόσχω. Και λίγο αργότερα οι δικοί μου τα μάζεψαν για Αθήνα. Ξεχάστηκε και ο Κωστής μαζί με όλα τα άλλα της μικρής μας επαρχίας.
Θα μεγάλωσε κι εκείνος κάποια στιγμή. Και θα έζησε όσα τα νιάτα ξέρουν να ζουν. Νέα του όμως δεν είχα πια και ούτε και ρώταγα να μάθω. Αραιά και πού μονάχα πέρναγε αστραπή η σκέψη και έφερνε ένα τρυφερό χαμόγελο. Αχ, όταν είσαι παιδί...
Αργότερα, πολύ αργότερα, κάποιος μας είπε πως ο Κώστας σπούδαζε στην Ιταλία. Αρχιτέκτονας. Ναι, ήταν έξυπνο αγόρι. Κι ας περίσσευε η φτώχια στο σπίτι του.
Όλοι χαρήκαμε. Μπράβο. Του άξιζε καλύτερη τύχη από τα γιδοτόπια που μεγάλωσε.
Του άξιζε; Ποιος είναι αυτός που ξέρει τι αξίζει στον καθένα μας; Και ποιος δεν ξέρει το "ο φτωχός και η μοίρα του";
Κεραυνός εν αιθρία ξέσπασε το μαντάτο. Τροχαίο. Βαρύ τροχαίο. Την ώρα που ο Κώστας ήταν έτοιμος να γυρίσει στην Ελλάδα. Με το πτυχίο ή χωρίς ακόμη, δεν το μάθαμε ποτέ...
Μόνο πως χαροπάλευε. Δεν έμεινε αδάκρυτο μάτι.
Κι εγώ, θέλοντας και μη, θυμόμουν εκείνη την παλιά σκηνή. Κι έλεγα πάλι προσευχές. Να γλιτώσει. Αληθινά αυτή τη φορά...
Και γλίτωσε. Τη ζωή του τουλάχιστον. Το έγραφε η μοίρα του και η επιμονή ενός ιταλιάνου γιατρού. Εγχειρήσεις και πάλι εγχειρήσεις.
Μα ο Κώστας δεν ήταν πια ο Κώστας. Το χτύπημα άφησε πίσω του βλάβες αγιάτρευτες.
Μου τα έλεγαν και δεν τα πίστευα. Ο Κώστας επάνω στα βουνά. Να φυλάει γίδια... Πάνε τα γράμματα, πάνε τα όνειρα. Τουλάχιστον, έλεγαν οι άλλοι, γλίτωσε τη ζωή του. Μα ήταν ζωή αυτή;
Συνάντησα το παλιό μου φιλαράκι χρόνια μετά. Σε ένα τοπικό πανηγύρι. Αγνώριστος. Όπως μου τα έλεγαν. Με γνώρισε όμως. Και ήρθε και μου έπιασε κουβέντα.
Προσπαθούσα να καταλάβω τι γίνεται μέσα στο μυαλό του. Γιατί από τα λόγια και μόνο δεν καταλάβαινα. Κι απορούσα πως μπορεί να τον βλέπω καλά και καλά να μην είναι...
Κι έπειτα πέρασαν και άλλοι χρόνοι. Και έχασα πάλι τα νέα του. Ποιον να ρωτήσεις να σου πει τα νέα του; Τα βουνά βλέπουν μα δε μιλάνε.
Η ζωή όμως δεν είχε ξοφλήσει τις επιταγές της. Μια μέρα, στα καλά καθούμενα, νέο τροχαίο. Αυτή τη φορά ήταν ο αδερφός του. Μα δεν ήταν εκεί ο ιταλιάνος καθηγητής ούτε η "τύχη" που έσωσε τον Κώστα από το μοιραίο. Νεκρός ανασύρθηκε. Κι άφησε πίσω του όχι πτυχίο, μα οικογένεια με μικρά παιδιά.
Τις μέρες που ήμουν κάτω στην πατρίδα, και πέρναγα από τους δρόμους που οδηγούν στα βουνά του Κώστα, γύρναγε συχνά η σκέψη μου στην άραχλη μοίρα των δύο αδερφών. Κι έπειτα, στα ξαφνικά, συναντήσαμε τον πατέρα τους. Ένα τσακισμένο γεροντάκι, μα τα μάτια του ίδια τα μάτια του Λάμπρου μου...
Εγώ ψώνιζα σε ένα μαγαζάκι της μικρής μας πόλης, όταν ο πατέρας μου συνάντησε τον πατέρα του. Όταν βγήκα, δεν τον αναγνώρισα, χρειάστηκε να μου τον συστήσει ο πατέρας. Και μόνο τότε πρόσεξα τα μάτια του. Του έσφιξα το χέρι και του έδωσα πολλά χαιρετίσματα για τον παλιό μου συμμαθητή.
Σαν χωρίσαμε, ο πατέρας μου είπε τα υπόλοιπα. Ο Κώστας γυρνάει και πίνει... Ένας μπεκρής που περιφέρει τη δυστυχία του στο δικό μας αδιάφορο κόσμο.
Δυο μέρες μετά έπεσε ο ίδιος ο Κώστας πάνω στον πατέρα μου σε κάποιο καφενεδάκι.
- Έλα να σε κεράσω, του είπε ο πατέρας.
Κι ο Κώστας δεν ντράπηκε καν τον παλιό του δάσκαλο. Τι να ντραπεί πια; Εδώ δε ντράπηκε η ζωή που του άρπαξε τα πάντα.
- Φέρε το γνωστό, το αγιονέρι! πρόσταξε στο γκαρσόνι.
Κι έπειτα, σαν το στράγγιξε, κι ας ήταν πρωί ακόμα, έσυρε το κουρασμένο του βήμα εκεί που σέρνονται όλα τα λαβωμένα ζαρκάδια...
Ένας φίλος που βρέθηκε στον καφενέ ενημέρωσε τον πατέρα για τη ζωή του Κώστα στην Ιταλία. Πρώτος στο σχολειό, πρώτος στον αγώνα. Να ξεσηκώνει τους φοιτητές και να διεκδικεί το μεράδι που τους χρώσταγε η ζωή. Σε όλους τους κατατρεγμένους...
Κι ήρθε μετά το ατύχημα. Ταφόπλακα οριστική στις ελπίδες του.
Γλίτωσε όμως τη ζωή του, ε; Τη γλίτωσε;
Δεν ξέρω μέσα στο δικό του μυαλό αν ήταν γλιτωμός ή χαμός... Και δεν ξέρω τι του στοίχισε ο θάνατος του αδερφού του.
Ξέρω μονάχα πως αν έβρισκα μπροστά μου τον Κώστα θα με έπιαναν τα κλάματα. Αληθινά κλάματα. Όχι σαν τα άλλα, στη σκηνή...
Ποιος ξέρει; Ίσως και να τον συνάντησα, μα πού να τον γνωρίσω;
Τον σκέφτομαι, δεν μπορώ να μην τον σκέφτομαι, να γυρνάει εκεί κάτω, αναζητώντας το αγιονέρι του.
Και συνεχίζω την παλιά προσευχή. Και το ανάθεμα συνεχίζω - όχι για το αγιονέρι, τι φταίει το αγιονέρι; Μόνο την άδικη μοίρα βρίζω που βάζει στο στόχαστρο τα ζαρκαδάκια των βουνών...
Θέμα: Το αγιονέρι 
Πεμ Σεπ 03, 2009 12:43 am
