Η ορνιθοπανίδα του σχολείου μας

Μέρα βροχής σήμερα. Εμείς μέσα κλεισμένοι και έξω στην αυλή χαράς πανηγύρια για τους φτερωτούς μας φίλους. Επιτέλους όλο το προαύλιο δικό τους!


Για δείτε εδώ βήμα καμαρωτό! Και δείτε πόσο διαφορετικά και πόσο όμοια ταυτόχρονα είναι όλα... Ακριβώς όπως κι εμείς.


Ένα ολόλευκο


και παραπέρα ένα γκρίζο με άσπρη ουρά


κι ένα ακόμη, μαυριδερό με φτερούγα πιτσιλωτή και ουρίτσα γκρι...


Στην παρέα υπάρχει και ένα καφετί. Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει είναι αυτό που έχει άσπρο κεφαλάκι και άσπρη ουρίτσα και μαύρο το υπόλοιπο φτέρωμα.


Ξαφνικά σήμανε συναγερμός! Απογειώνονται όλα μαζί και ορμούν στο τέρμα. Λέτε να θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο;


Α, μπα... όπως φαίνεται άλλος είναι ο προορισμός τους...


Πωπώ! γέμισε η αυλή πουλιά!


Μα πού πάνε επιτέλους;


Α! μάλιστα. Αυτός ήταν ο τελικός προορισμός. Η ταράτσα του σχολείου...

Πλησιάζουμε και καταλαβαίνουμε το λόγο. Τα παιδιά τραγουδούν και παίζουν φλογέρες. Τόσο ωραία που ακόμη και τα πετεινά του ουρανού και του σχολειού μας έσπευσαν να πιάσουν θέση για να παρακολουθήσουν τη συναυλία!

Φρρρρρρρρ ακούστηκε ξαφνικά!

Τα 21 μικρά κεφαλάκια γύρισαν όλα προς τα παράθυρα:

- Καλέ! Ένας γλάρος στην αυλή μας! είπαν τα παιδιά.

- Ένας γλάρος; ρώτησε η δασκάλα.

- Ένας γλάρος, ένας γλάρος! ακούστηκαν έκπληκτα και τα περιστέρια. Και έτρεξαν αμέσως κοντά στον ... ουρανοκατέβατο επισκέπτη.

- Γλάρος! Είναι πραγματικά γλάρος, ξαναείπε η δασκάλα. Και τι γλάρος!

- Ο γλάρος της Helmepa, συμπλήρωσαν μαγεμένα τα παιδιά.

Μαζευτήκαμε όλοι στα παράθυρα. Κοιτάγαμε - και δεν πιστεύαμε - τον απρόσμενο επισκέπτη.

- Ναι, ναι! Αυτός είναι, είπε ένα κορίτσι και τέντωσε το χεράκι του προς την αφίσα που κρεμόταν στον τοίχο.

- Και τι θέλει στην αυλή του σχολείου μας ο γλάρος της Helmepa; αναρωτηθήκαμε όλοι. Οι γλάροι ζουν στη θάλασσα και στις ακτές, όχι σε αυλές!

- Έλα μου ντε, είπε σκεπτική δασκάλα. Δε σας περνά καθόλου από το μυαλό τι έφερε το γλάρο της Helmepa στο σχολείο μας;

- Ωχ, όχι... ψιθύρισαν στενοχωρημένα τα παιδιά, προσέχοντας τι άλλο υπήρχε στην αυλή εκτός από τα περιστέρια και το γλάρο.

- Την πατήσαμε, είπε ένα αγόρι και τα μαγουλάκια του είχαν γίνει σαν το παντζάρι. Και σας έλεγα να προσέχουμε, να μην πετάμε τα σκουπίδια μας στην αυλή. Πάτε παραλία; Βάλτε τα σκουπίδια στη θέση τους! Έτσι δε λέει το γλαράκι μας;

- Ε, λοιπόν, το ίδιο δεν πρέπει να κάνουμε και στην αυλή του σχολειού μας;

- Δίκιο έχεις, συμφώνησαν όλα τα παιδιά. Κι έσκυψαν στενοχωρημένα το κεφαλάκι τους.
Στο μεταξύ, έξω στην αυλή, γίνονταν πράγματα και θαύματα.

Ο γλάρος και τα περιστέρια κουβέντιαζαν του καλού καιρού και παρότι κανένας μας δεν ξέρει τη γλώσσα των πουλιών ήμασταν κάτι παραπάνω από σίγουροι για το τι λέγανε. Βέβαιο είναι πως εκείνος θα ρώταγε ποιος φταίει κι έχει τέτοια χάλια η αυλή κι εκείνα τα ... μαρτυριάρικα θα του είχαν κιόλας αποκαλύψει ότι τα δικά μας τα χεράκια φταίνε.

Χαρτοπετσετούλες από σάντουιτς, σακουλίτσες από πατατάκια, μέχρι ολόκληρα κομμάτια από κέικ και τυρόπιτες, ως και μπουκαλάκια από νερό και κουτάκια από χυμούς... Απομεινάρια από το διάλειμμα που μόλις είχε τελειώσει.

Και να πεις πως δεν έχει δοχεία για σκουπίδια η αυλή μας; Ή ακόμη πως δεν τη βρήκαμε κατακάθαρη σήμερα το πρωί από τα χεράκια της καλής μας της κ. Σοφίας; Να μην το πεις. Γιατί δε θα είναι αλήθεια...

Αυτά σκεφτόμασταν όλοι μα ξαφνικά έγινε κάτι απίστευτο! Τα περιστέρια έσκυψαν με τις μυτούλες τους στην αυλή και άρχισαν να μαζεύουν τα σκουπίδια! Ώσπου να πεις κύμινο η αυλή έλαμπε από καθαριότητα!

- Τσιμπήστε με να ξυπνήσω, είπε ο μικρότερος της τάξης. Δεν μπορεί, όνειρο βλέπω!

Όνειρο όμως δεν ήταν. Και τότε ακούσαμε όλοι ένα μεγάλο "ΜΠΡΑΒΟ" από το γλάρο. Και μη ρωτήσετε τα τι και τα πώς... Το ακούσαμε και το καταλάβαμε κι ας μην ξέρουμε τη γλώσσα των πουλιών. Γι' αυτό και του απαντήσαμε κι εμείς στη δική μας γλώσσα, σίγουροι πως κι εκείνος θα καταλάβει.

Τι; Ε, αυτό όλοι το καταλαβαίνετε. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε... Πως δε θα ξαναπετάξουμε το παραμικρό σκουπιδάκι στην αυλή. Και όλοι θα φροντίζουμε να την κρατάμε καθαρή και όμορφη.

Το γλαράκι μάς χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο κι έπειτα χαρούμενο άπλωσε τα φτερά του και χάθηκε στους ουρανούς.

- Στο καλό! Στο καλό! του φωνάξαμε. Και βάλαμε το χέρι μας στην καρδιά, σημάδι πως θα κρατήσουμε την υπόσχεση που του δώσαμε.

- Αρκεί να βοηθήσουν και τα άλλα παιδιά του σχολείου, είπε κάποιος.

- Θα βοηθήσουν, γιατί να μη βοηθήσουν; του απαντήσαμε. Θα φροντίσουμε εμείς να μάθουν όλα τα παιδιά του σχολείου τι έγινε σήμερα στην αυλή. Και είμαστε σίγουροι πως όλα τα παιδιά θα βοηθήσουν. Και όλοι θα θυμούνται το σύνθημα:

ζουμ σε έναν από τους μαύρους επισκέπτες

μαύρους σαν καλιακούδες...