Οι Αλκυονίδες είναι εδώ

Αρχίζω που λες να πιστεύω πως μια τόση δα δόση αλήθειας υπάρχει στις θεωρίες που κυκλοφορούν για τόπους με ιδιαίτερο ενεργειακό πεδίο. Ή με κάτι τέλος πάντων που τα μηχανάκια μέτρησης του πολιτισμού μας αδυνατούν να καταγράψουν. Και μόνες "αποδείξεις" είναι οι βιωματικές μας εμπειρίες... που βεβαίως δεν επέχουν την εγκυρότητα της ακλόνητης απόδειξης.

Οι εκβολές πάντως του Αχέροντα είναι τόπος μαγικός. Ή, για μη θεωρηθεί πως καταφεύγω σε μεταφυσικές, κάτι μυστήριο και παράξενο πλανιέται εκεί. Και είναι σε μήκος κύματος που οι προσωπικές μου κεραίες το αντιλαμβάνονται, το μυρίζουν αλλά αδυνατούν να ερμηνεύσουν.

Χτες λοιπόν, μια μέρα λαμπρή, μια καθαρόαιμη Αλκυονίδα, ένιωσα να μην μπορώ να αντισταθώ στις μαγνητικές ροές που με καλούσαν. Για μια ακόμη επίσκεψη στην Αμμουδιά. Την τρίτη από το προπερασμένο καλοκαίρι που για πρώτη φορά γνώρισα την περιοχή.

Ώρα μιάμιση το μεσημέρι. Σχολάω από τη δουλειά και έξω από τα παραθύρια της τάξης μου αστράφτει ένας απίθανος ατλαζένιος ουρανός. Κι η θάλασσα λάδι...


Βουτάω την Ασημούλα και ξεκινάω. Δε θέλω Δρέπανο, δε θέλω Σαγιάδα. Πήγα την περασμένη βδομάδα. Κι εννοείται πως δε θέλω βουνό. Θάλασσα. Κάπου στη θάλασσα.

Στρίβω λοιπόν προς Πλαταριά. Περνάω το καινούριο λιμάνι, περνάω και τη γέφυρα των στεναγμών. Τη γέφυρα της Εγνατίας στο Λαδοχώρι, με τους εκατοντάδες εγκλωβισμένους μετανάστες. Ακόμη όμως κι αυτοί έχουν ξεχυθεί προς τη θάλασσα. Να ζεσταθεί λιγάκι το κοκαλάκι τους...

Φτάνω Πλαταριά. Δώδεκα χλμ από Ηγουμενίτσα. Κι ακόμη δεν έχω αποφασίσει πού θέλω να πάω. Στα Σύβοτα; Μπαααααα. Δεν είναι μέρα για τα Σύβοτα. Φουλάρω την Ασημούλα βενζίνη. Παίρνω και εφόδια για την αφεντιά μου. Δεν την ξαναπατάω όπως τις προάλλες που βρέθηκα στην Πέρδικα και δεν υπήρχε ανοιχτό μαγαζί ούτε για δείγμα.

Τελικά παίρνω το δρόμο για Πρέβεζα. Τον ίδιο δρόμο που παίρνω και όταν κατεβαίνω Αθήνα. Υποτίθεται ότι εδώ θα γίνει η περιλάλητη Ιονία οδός... Αλλά και έτσι που είναι τώρα μια χαρά δρόμος είναι. Περνάω το έλος Καλοδικίου. Στραφταλίζουν τα νερά και η φύση ολάκερη έχει γιορτή.

Πάργα; Μπαααα... Τέτοια κακογουστιά αρχιτεκτονική δε λέει μια τέτοια μέρα.

Κι η Πρέβεζα πέφτει μακριά. Λοιπόν... Αμμουδιά!!! Εκβολές του Αχέροντα. Πενήντα χιλιόμετρα δρόμος ως τη διακλάδωση και άλλα τέσσερα μετά. Ανάμεσα στα χωράφια και στα βοσκοτόπια. Κι ανάμεσα στις λιμνούλες που άφησαν πίσω τους οι βροχές του περασμένου μήνα.

Φτάνω. Παρκάρω. Και με τη μηχανή ανά χείρας βαδίζω στο δρομάκι δίπλα στην όχθη του ποταμού.

Ψαροκάικα... Γεμάτος ο μώλος ψαροκάικα. Όχι παροπλισμένα. Η μυρουδιά προδίδει πως δεν πάνε πολλές ώρες που έβγαλαν ψάρι...

Τα δίχτυα δίπλα τους βουνό. Οι ψαράδες άφαντοι. Εμ, τέτοια ώρα; Οι ψαράδες τέτοια ώρα ξεκουράζονται από το το νυχτοκάματο...

Το ποτάμι εμφανώς ... φουσκωμένο σε σχέση με την καλοκαιρινή του όψη που ως τώρα είχα γνωρίσει...

Σε αντίθεση με το δρομάκι. Που τα καλοκαίρια είναι τίγκα στους τουρίστες.

Ευκαιρία να πάω επιτέλους και στην παραλία. Που οι ορδές από τροχόσπιτα τις άλλες φορές μου έκαναν αποκρουστική κάθε διάθεση να την πλησιάσω.

Επαφή πρώτη. Τρεις παρά δέκα το μεσημέρι...

Ώστε αυτή είναι η περίφημη Αμμουδιά; Την πρώτη φορά την είχα δει από το βαρκάκι. Που μας έκανε την ξενάγηση στις θαλασσινές σπηλιές και μετά ως μέσα βαθιά στο ποτάμι...

Το δρομάκι συνεχίζεται ως κάτω. Εκεί που Αχέροντας φτάνει στη θάλασσα...

Λέω πως προτιμώ την παραλία. Και στρίβω δεξιά.

Οι γνωστές πέτρινες στήλες. Με τις λαμπίτσες. Πρέπει να είναι υπέροχες τα βράδια αναμμένες. Και άλλο τόσο χρήσιμες. Να βοηθούν να βρεις το δρόμο για Αχερουσία...

Μην ξεχνάμε δηλαδή και προς τα πού οδηγεί ο Αχέροντας.

Που ηχητικά τουλάχιστον είναι το αντίθετο της χαράς. Και πάντα μου φέρνει στο νου εκείνο το γράμμα:

http://archive.enet.gr/online/online_hprint?&id=74792920

Παράθεση :

Εκτός από το ποτήρι βρέθηκαν δίπλα στον Λιαντίνη ένα νάιλον που μέσα είχε τα γυαλιά του, μια ελληνική σημαία και δύο βιβλία του. Μέσα σε ένα από αυτά, την «Γκέμμα», στη σελίδα 170 βρέθηκε και ένα εντελώς προσωπικό γράμμα προς τη γυναίκα του, το οποίο αρχίζει:

«Λου μου, τώρα να μη με χαιρετάς γιατί δεν χαίρομαι...» και τελειώνει «να ζήσεις χαρούμενη και να συλλογάς τα χρόνια...».

Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είν' εδώ! Στις παραλίες;

Στις παραλίες δεν υπάρχουν λύκοι. Όχι τουλάχιστον τέτοια εποχή. Τα καλοκαίρια, είπα. Εδώ γίνεται το πατείς με πατώ σε...

Υπάρχουν όμως θαλασσοπούλια. Και φύκια. Και ξεβρασμένα από το κύμα θαλασσόξυλα...

Θαλασσοπούλια;;;

Μόλις έφυγαν. Ήρθε ο άνθρωπος...