Πώς μαγειρεύονται οι γόπες στο φούρνο

Εγώ σας μίλησα για μαγεία. Κι εσείς δεν ξέρω αν με πιστέψατε. Πάντως ιδού και ο μάγος αυτοπροσώπως! Στο ακρόπρωρο του ιστιοφόρου!

Τώρα θα αναρωτιέστε πόσο χαζή είμαι να θέλω να γυρίσω στην Αθήνα... καλά κάνετε και αναρωτιέστε. Γιατί κι εγώ το ίδιο σκέφτομαι.

Και η μόνη που έχει αντίθετη άποψη είναι η τρόικα.

Αν δεν ήταν όπως είναι τα πράγματα στα οικονομικά, σιγά μη γύριζα. Μην άφηνα τον παράδεισο να κλειστώ και πάλι στην κόλαση.

Ποιος αντέχει όμως με ένα μισθό πετσοκομμένο να πληρώνει αφενός ενοίκιο 300 ευρώ εδώ και επιπλέον και χαράτσι για το κλειστό σπίτι στην Αθήνα;

Να το πουλήσω;;;; Ε, όχι δα δεν είμαι και ντιπ βλάκας. Τι να πουλήσεις σε τέτοιους καιρούς στην Αθήνα; Για ένα κομμάτι ψωμί;

Και τι να αγοράσεις εδώ; Εδώ έρχονται και αγοράζουν αβέρτα όχι μόνο Γερμανοί και Ιταλοί αλλά και Βούλγαροι και Ρώσοι και άλλοι. Γιατί αυτοί ξέρουν τι εστί Θεσπρωτία. Η Ελλάδα και η κυβέρνηση είναι που το αγνοούν...

Κι ενώ είμαι παραδομένη σε όλα αυτά. και στη μαγεία. και στις μαύρες μαγείες των τροϊκανών που μετατρέψανε τη χώρα μας σε κολαστήριο... σκάει μύτη αυτό:



Μια τράτα! Μια ψαροπούλα. Και τι χαρά τι χαρά σκίζει η βάρκα τα νερά!

Κλικ κλακ εγώ τις φωτογραφίες.

Και τότε βλέπω την τράτα να στρίβει. Και να έρχεται και να δένει δίπλα μου!

- Έχετε ψαράδες ψάρια; ρωτάω. Ή βουτάτε για σφουγγάρια;;;;;

- Από ψάρια άλλο καλό, μου απαντάνε.

Και μια και δυο αρχίζουν να ξεφορτώνουν την ψαριά. Μαζί τους και η Θεοδώρα. Γυναίκα ψαράς. Διότι έχουμε ίσα δικαιώματα, μου δηλώνει. Σε μένα που όταν βλέπω γυναίκα σε καράβι, ας είναι και σε ψαρόβαρκα, καμαρώνω και τις θαυμάζω όσο τίποτε στον κόσμο!

- Και πώς το λένε το σκάφος σας; ρωτάω. Τράτα;

- Βιτζότρατα, με ενημερώνουν την άσχετη.

Βλέπεις στη σχολή πλοιάρχων μας μάθαιναν μόνο τα καράβια. Από άλλα πλεούμενα, μαύρα μεσάνυχτα!

Μου εξηγούν και πώς ψαρεύουν. Και τι είναι τα γρι - γρι. Σεμινάριο Ειδικής Αγωγής η Στέλλα; Σεμινάριο ψαρευτικής εγώ!!!!!!!

Η Θεοδώρα και το υπόλοιπο τσούρμο του Κωστάκης ξεφορτώνουν τα ψάρια τους!



Είναι ψάρια που σαλεύουν και το μουστερή γυρεύουν!

Οι ψαράδες με βλέπουν με τη φωτογραφική και καταλαβαίνουν και από τις ερωτήσεις - ακόμη και σε στιλάκι: "τι ψάρια είναι αυτά;", γόπες φυσικάαααααα!!! - πως είμαι άσχετη και με προειδοποιούν ότι πήγε κάποτε και μια άλλη κυρία να αγοράσει ψάρια και τα ψάρια κουνήθηκαν και τρόμαξε και το έβαλε στα πόδια!

Ε, εντάξει. Είπαμε είμαι άσχετη αλλά όχι και τόσο! Κάποτε στον Περσικό για να σκοτώσω την ώρα στο γκαζάδικο που ήταν αρόδο και περίμενε με τις μέρες να φορτώσει "λαδάκι" για Ευρώπη, είχα ψαρέψει κι εγώ. Με καθετή. Στην αρχή έβγαζα γατόψαρα. Κάποια στιγμή έβγαλα όμως και ένα φουκαριάρικο που τρωγόταν. Κι αντί να το λυπηθώ, να το ρίξω και πάλι στη θάλασσα, έτρεξα η κακούργα να το βάλω στο τηγάνι. Αποθαυμάζοντας το κατόρθωμά μου να μαϊρέψω ψάρι που σπαρταράει!

Λίγο καιρό αργότερα κι εγώ σπαρτάραγα από το κλάμα που με πέταξαν στη στεριά και στο καζάνι της ανεργίας. Αλλά, αλλά... όλα εδώ πληρώνονται! Και να προσέχεις τι κάνεις στους άλλους, ας είναι και ψάρια οι άλλοι, γιατί στο τέλος θα το λουστείς ο ίδιος...

Ιδού και τα ψαράκια μου. Οι γόπες μου! Με τα φύκια κολλημένα πάνω...

Ο ψαράς ντρεπόταν να πάρει λεφτά.

- Πόσο κάνουν; ρωτάω.

- Έξι, μου είπε στην αρχή. Δώσε πέντε, συμπληρώνει...

Του έδωσα έξι. 20 γόπες ολόφρεσκες. Άντε να τις φας έξω.

Και σιγά μην ήταν μόνο ένα κιλό αυτές οι γόπες. Μου γύρισε ο καημένος και τη ζυγαριά να δω, πως είναι βαριές βαριές. Ντράπηκα κι εγώ τον κόπο του και τον αγνό τον άνθρωπο. Σε ένα καιρό που είναι όλοι ο κλέψας του κλέψαντος. Ντράπηκα και να του πω να βάλει λιγότερες, γιατί εγώ με το μαγείρεμα δεν τα πάω καλά. Ειδικά με το καθάρισμα των ψαριών.

Τις πήρα λοιπόν τις γοπίτσες, τις είκοσι, και μετά τηλέφωνο στη μάμυ. Πώς να τις μαγειρέψω...

Πού να μη πιστέψει ότι βάλθηκα να φτιάξω ψάρια. Πώς μαγειρεύουν τις γόπες, ρώτησα εγώ, τις γόπες τις πετάνε, απάντησε εκείνη. Πιστεύοντας ότι της κάνω πλάκα και μιλάω για τις άλλες γόπες που μαζεύω σωρό κάθε μέρα και τη νευριάζουν περισσότερο και από το διαζύγιό μου με τη μαγειρική.

Με τα πολλά μου είπε τη μεγάαααααααλη συνταγή.

Τις καθαρίζεις, τις πλένεις, τις βάζεις στο τηγάνι. Γύρω στο ένα ποτήρι λάδι. Μισό ποτήρι (του νερού) νεράκι. Ολίγον αλάτι. Μπόλικη ρίγανη. Και λεμόνι αρκετό.

Φουρνίζεις με το φούρνο να καίει πάνω κάτω. Να πάρουν χρώμα.

Γίνονται σε λιγότερο από μια ώρα. Τις βγάζεις μόλις ροδοκοκκινίσουν.

Οι γοπίτσες στο ταψί. Καθαρισμένες και πλυμένες και να κοιτάνε όπως είπε η μαμά η μία πάνω και η άλλη κάτω.

Τι τράβηξα να καθαρίσω τόσες γόπες, ας μην το αναφέρω. Κι ας είχα και ειδικό εργαλείο.

Πάντως το τελικό αποτέλεσμα με αποζημίωσε όσο δε λέγεται με λέξεις και φωτογραφίες. Μπουκιά και συχώριο!!!!!!!!!

Αθήνα πια. 7 χρόνια αργότερα. 7 πολύ άσχημα χρόνια. Και είπα σήμερα να ξαναψήσω γοπίτσες...

Ναι, αλλά σε τι θερμοκρασία; Αυτό ξέχασα να το γράψω...


Το καλό είναι πως αυτή τη φορά αγοράστηκαν σε ψαράδικο της Αθήνας και εγώ τις πήρα καθαρισμένες και έτοιμες για το ταψί...

200... το αλίευσα κάπου στο διαδίκτυο. Αν και το είχα ήδη υποψιαστεί και μόνη μου και με 200 ξεκίνησα το ψήσιμο...

Έτοιμες...




Έτοιμα και τα παντζάρια. Και το σκορδάκι απαραίτητο και για τις γόπες και για τα παντζάρια. Την άλλη φορά να θυμηθώ να βάλω και στο ταψί!