Χαιρετισμούς από Αστυπάλαια!

Χαιρετισμούς στην Αστυπάλαια!!!

Κι αν ρωτάς για μας ( που εμμέσως ρωτάς...) περάσαμε υπέροχα. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές!!! Και παραλίες και μπαράκια και ωραίες παρέες. Εξάλλου Αστυπάλαια μας χόρτασες με τις φωτογραφίες σου και είναι σαν να πήγαμε! Εγώ το είπα και το ξαναλέω, όσο παραμένει το άθλιο καθεστώς σύνδεσης του νησιού αποκλειστικά τα ξημερώματα και κυρίως όσο δεν υπάρχουν εισιτήρια επιστροφής και πρέπει να κατεβαίνεις στη Νάξο και στην Πάρο, το βρίσκω πιο έξυπνο να πηγαίνω κατευθείαν στη Νάξο ή στην Πάρο. Για φέτος διάλεξα Πάρο και Αντίπαρο και ήταν όνειρο!!! Αντί για διπλά εισιτήρια, προτιμώ να τα τρώω μόνη μου στις διακοπές σε ποτά και άλλα ευγενή αθλήματα.

Άντε και καλό χειμώνα τώρα!!!

Εσύ παιδάκι μου όπου και να πας καλά θα περάσεις. Αλίμονο στους υπόλοιπους. Και βρήκα και ποια φωτογραφία θα σου αφιερώσω:

Το καλό της Αστυπαλιάς, μέσα στα υπόλοιπα, είναι η γνωριμία με νέους φίλους. Μικρό το νησί και διευκολύνει να γνωριστείς και να κουβεντιάσεις και να περάσεις όμορφες στιγμές με ανθρώπους που ως χτες σου ήταν άγνωστοι. Ο Βαγγέλης και η Μαρία ήταν δύο από αυτούς. Ένα όμορφο ζευγάρι νέων παιδιών. Εκείνος οπτικός, εκείνη με τα ωραιότερα γαλαζοπράσινα μάτια που έχει ποτέ δει κανείς...

Ήταν μεγάλη πίκρα για όλους μας όταν αυτά τα μάτια γέμισαν τρόμο από την ανοησία κάποιου να αφήσει αμολυτά τα σκυλιά του. Όρμησαν ξαφνικά στο κορίτσι και ευτυχώς δε συνέβη τίποτε χειρότερο. Κλάσματα δευτερολέπτου πρέπει να κράτησε το επεισόδιο, ευτυχώς ήταν παρούσα η αφεντικίνα των σκύλων και έτρεξε και τους μάζεψε. Αρκετός χρόνος όμως για να παγώσει το αίμα στις φλέβες του κοριτσιού.

Ωραίο, ξαναλέμε το νησί. Μα κάποια πράγματα έχουν αρχίσει να κουράζουν επικίνδυνα. Σ' αυτά και το καθεστώς με τα σκυλιά. Πας στην παραλία, τσουφ ο άλλος με το σκύλο από δίπλα. Χρειάζεται να τσακωθείς για να καταλάβει ότι δεν μπορεί το σκυλάκι του, μικρό ή μεγάλο, να κολυμπά σε πλαζ με ανθρώπους και παιδάκια. Και δεν μπορεί ανεξέλεγκτα να κάνει το πιπί του και τα κακάκια του στις πλαζ του νησιού. Κάνεις μίλια για να συναντήσεις τις όμορφες παραλίες και αρκούν μερικοί απολίτιστοι για να βρεθείς μπροστά στο αποκρουστικό θέαμα που σε κάνει να λες καλύτερα μπανάκι στον Άγιο Κοσμά παρά τόσα έξοδα και ταλαιπωρία για να φτάσεις στην Αστυπάλαια.

Η βόλτα του σκύλου ανάμεσα στους λουόμενους... Γιατί πρέπει να γίνεται κακός ο καθένας από μας με όσους δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν νόμοι για τα κατοικίδια; Μια ταμπελίτσα δεν μπορεί να μπει στις οργανωμένες πλαζ και να τονίζει τι ισχύει για τα ζώα;

Τουλάχιστον το συγκεκριμένο ήταν δεμένο με λουράκι...

Αυτός όμως κυκλοφορούσε τελείως ελεύθερος. Στο Λιβάδι και πάλι. Μεγαλόσωμος και αγνώστων λοιπών στοιχείων.

Άλλον πάλι συναντήσαμε σε πεζοπορία προς το Τζανάκι. Κι εκείνος αμολυτός ήρθε ξαφνικά καταπάνω μας και φυσικά τα χρειαστήκαμε. Ευτυχώς με το πρώτο ξου άλλαξε δρόμο. Τολμάμε όμως άλλη φορά να περάσουμε από κει πεζοί;

Εδώ το πράγμα διαφέρει... Η παρουσία του ζώου ομορφαίνει τις στιγμές της παρέας και γίνεται αφορμή για πειράγματα και αστεία. Καλλιόπη και Νίκος. Δυο ακόμη όμορφοι άνθρωποι από τις φετινές διακοπές. Κι ελπίζουμε να τους ξανασυναντήσουμε στο νησί ή και εδώ... Αφού η Καλλιόπη έτυχε να είναι και γειτόνισσα εις Αθήνας.

Και όμως είναι Αστυπάλαια! Το τονίζω για όσους γνωρίζουν το νησί και πόσο ξερό είναι... Ας μην ξεχνάμε όμως ότι κάποτε την Αστυπάλαια αποκαλούσαν Τράπεζα των Θεών για τη γονιμότητα του εδάφους. Και μέχρι σήμερα όταν βρει την ευκαιρία η αστυπαλίτικη γη μας ξαφνιάζει ευχάριστα... Το καταπράσινο τοπίο βρίσκεται στο χωριό Μαρτιζάνα ή Μαλτεζάνα ή όπως το λένε επίσημα σήμερα: Ανάληψη!!! (άκου Ανάληψη... Χωριό με τόσο ωραίο όνομα που θυμίζει πειρατές πώς γίνεται να το μετατρέπεις σε Ανάληψη; )

Ευτυχώς μόνο στις ταμπέλες. Όλοι Μαλτεζάνα ή Μαρτιζάνα την αποκαλούν και μερικοί παίζοντας με τις ομοιοκαταληξίες της τη λένε και παρμεζάνα ή μελιτζάνα. Κακιούλες...

Κι αυτό βρίσκεται στην Αστυπάλαια... και μάλιστα στη Μαλτεζάνα. Συγκρότημα πολυτελών παραθεριστικών κατοικιών δίπλα στη θάλασσα. Και με γκαζόν. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που το είδα έπαθα σοκ. Άλλη Μαρτιζάνα γνώρισα εγώ το 1986. Ένα γραφικό ψαροχώρι με αυθεντικούς ανθρώπους και ζωντανή την παράδοση του τόπου. Και δωμάτια; Ακόμη πιο παραδοσιακά και γραφικά... Ούτε καν ζεστό νερό δεν υπήρχε για ντουζ. Αφήναμε στον ήλιο από το πρωί τέσσερα μπουκάλια του νερού και το απόγευμα τα βρίσκαμε ζεστά και έτοιμα για να κάνουμε το μπανάκι μας. Με έξι λίτρα νερό.

Κι έπειτα φαγητό στην ταβέρνα του Ηλία και γέλια και πλάκες. Αυτοκίνητο γιοκ... Μόνο καμιά φορά ανεβαίναμε όλοι μαζί στην καρότσα κάποιου φορτηγού και κάναμε "επιδρομή" στη χώρα. Στην επίσης τελείως διαφορετική με σήμερα χώρα. Ένα με δύο αυτοκίνητα το πολύ συναντούσαμε στους Μύλους και άλλα τόσα μηχανάκια. Πού σήμερα; Που είναι πήχτρα στη μηχανή και στο αμάξι και σε πιάνει απελπισία να βρεις μια τόση σπιθαμή να παρκάρεις κι εσύ. Ω ήθη ω καιροί...

Η παραλία δίπλα στο πολυτελές συγκρότημα που είδατε πριν. Και δίπλα είναι κι εκείνο το καταπράσινο λιβάδι... Πάνω και δεξιά είναι ο αεροδιάδρομος του αερολιμένα Αστυπάλαιας. Οι μεγάλες αλλαγές στο χωριουδάκι ξεκίνησαν με την κατασκευή του αεροδρομίου. Ως τότε κανείς δεν έδινε σημασία στο μικρό ψαροχώρι. Και τα οικόπεδα τα έπαιρνες για ένα κομμάτι ψωμί. Ε, άντε τώρα να αγοράσεις γη στη Μαρτιζάνα! Πιο ακριβά και από τη Γλυφάδα...

Η συνέχεια της παραλίας. Λίγο μετά το τελευταίο δεντράκι, είναι το μικρό μονοπάτι που κατεβαίνει στο περίφημο Μπλε Λιμανάκι. Όσο για το Λιμανάκι δε διακρίνεται από δω. Βρίσκεται πίσω από το λόφο...

Με την ευκαιρία, μία ακόμη φωτογραφία από το Μπλε Λιμανάκι. Δεξιά, κάτω από μεγάλο μαύρο βράχο, υπάρχει σπηλιά διαμπερής... Αρκετά επικίνδυνη να την κολυμπήσεις αλλά στην Αστυπάλαια συνήθως συγκεντρώνονται τύποι που αγαπούν τον κίνδυνο και την περιπέτεια.

Αν, λέμε αν... σας άρεσε η Μαλτεζάνα, και αν το Μαλτεζάνα Μπιτς Χοτέλ που σας δείξαμε παραπάνω είναι αρκετά αρμυρό για την τσέπη σας, σας δίνουμε και μια πιο οικονομική επιλογή. Βρίσκεται στην ίδια ακριβώς περιοχή, πίσω από το καταπράσινο λιβάδι και φυσικά σε απόσταση αναπνοής (ε, μεγάλης αναπνοής... ) από το Μπλε Λιμανάκι. Τα στοιχεία για το χώρο θα τα δείτε στην αμέσως επόμενη φωτογραφία.

Τονίζουμε ότι δεν έχουμε μείνει ποτέ εκεί. Μας άρεσε όμως εξ όψεως. Και αρέσει και στη Ρούλα, τη δική μας σπιτονοικοκυρά... Α, ναι. Έτσι είναι στην Αστυπάλαια. Δε διστάζουν να επαινέσουν το καλό ακόμη και αν πρόκειται για τον "ανταγωνιστή". Γιατί ευτυχώς ο ανταγωνισμός δεν έχει ακόμη διαβρώσει το γνήσιο αστυπαλίτικο πνεύμα.

Η άλλη παραλία της Μαλτεζάνας. Η μεγάλη και επίσημη και γεμάτη ψαροταβέρνες και από φέτος και δωμάτια πολυτελή... Όσο ωραία και να φαίνεται στη φωτογραφία η παραλία, ο Σχοινόντας, εμάς δεν είναι καθόλου του γούστου μας. Αυτό δε σημαίνει πως συμφωνούν όλοι οι επισκέπτες του νησιού μαζί μας. Το λέμε για να είμαστε δίκαιοι.

Αυτό που ασυζητητί μας αρέσει στη Μαλτεζάνα είναι ο μόλος με τα ψαροκάικα. Όπως επίσης και όσα κουβαλάνε κάθε ξημέρωμα...

Τα καλούδια των ψαροκάικων μπορείτε να τα δοκιμάσετε ακριβώς δίπλα στο μόλο, στο όμορφο ταβερνάκι που και θέα έχει και κήπο πανέμορφο.

Αν όμως θέλετε το μαγαζί με την πιο πλούσια κουζίνα στο νησί και φυσικά την πιο νόστιμη, θα κατεβείτε στο Λιβάδι. Ακριβώς δίπλα στο γεφυράκι του παραλιακού δρόμου. Δεν έχει θέα... Θα σας αποζημιώσει όμως με όσα θα σας προσφέρει να φάτε και με το παραπάνω. ΓΕΡΑΝΙ το όνομά του...

Το ΓΕΡΑΝΙ και πάλι. Η εξωτερική όψη. Και δεξιά το γεφυράκι. Αν δεν υπήρχε το γεφυράκι, φυσικά και θα είχε θέα το μαγαζί στη θάλασσα αφού είναι ακριβώς δίπλα. Και πάλι όμως είναι τόσο όμορφος ο χώρος του που η θέα δεν πρόκειται να σας λείψει. Εξάλλου θα έχετε να ασχοληθείτε με τα πεντανόστιμα πιάτα του. Ιδιαίτερα προτείνουμε τα μαγειρευτά! Μην το ρίξετε δηλαδή μόνο στην ψαροφαγία. Θα βρείτε στο ΓΕΡΑΝΙ και πολλά άλλα φαγητά της γνήσιας ελληνικής κουζίνας - όλα καλομαγειρεμένα - αλλά και αρκετές αστυπαλίτικες σπεσιαλιτέ.

Λεπτομέρεια στο δρόμο έξω από το ΓΕΡΑΝΙ και δίπλα ακριβώς στα δωμάτια του ΚΑΛΟΥΔΗ.

Αν θέλετε θέα στο Λιβάδι, έχετε πολλές επιλογές κατά μήκος του παραλιακού δρόμου. Ταβερνούλες και καφέ. Στα περισσότερα μπορείτε να βρείτε και καφέ και φαγητό.

Βρίσκονται τα περισσότερα κολλητά το ένα με το άλλο και ναι μεν η θέα είναι το ατού τους αλλά και το μουσικό πάτσγουορκ - πχ. λαϊκά από δω, δεκαετία εξήντα από κει, παρακάτω τηλεόραση κλπ - αποτελεί μέγα πρόβλημα.

Η θέα, σας είπαμε... απίθανη! Και εξυπηρετούν πολύ αν έχετε επιλέξει να κάνετε εδώ και το μπανάκι σας. Απλώς αφήνεις την ψάθα σου στην παραλία και ανεβαίνεις από πάνω στο μαγαζάκι.

Κανονικά εδώ δεν επιτρέπεται το παρκάρισμα. Ειδικά από το μέρος της θάλασσας. Μην περιμένετε να το σέβονται όλοι... Πάντως για τους νομοταγείς υπάρχει στο τέρμα του δρόμου ένα πολύ ευρύχωρο πάρκινγκ. Στη φωτογραφία διακρίνεται και η σχετική πινακίδα. Λίγο μετά την πινακίδα υπάρχει και βρύση με νεράκι πόσιμο. Μπορείτε να το εμπιστευτείτε αν θέλετε να αποφύγετε τα εμφιαλωμένα.

Μια γωνιά της παραλίας στο Λιβάδι χωρίς ομπρέλες! Παράξενο αλλά αληθινό... Ναι, το έχουν λίγο παρακάνει στην παραλία αυτή με το σύστημα ομπρέλα - ξαπλώστρα.

Η ώρα είναι πολύ πρωινή γι' αυτό και δεν υπάρχει και κόσμος. Από το μεσημέρι και μετά γίνεται ... Βουλιαγμένη...

Στο βάθος μερικά ιστιοφόρα προσθέτουν στο ρομαντικό χαρακτήρα του τοπίου. Αν και φέτος μάθαμε κάτι δυσάρεστο που μας γέμισε αηδία. Κολυμπούσαν λέει μερικοί στο Λιβάδι και ανοίχτηκαν στα βαθιά. Κοντά σε κάποια κότερα και ιστιοφόρα. Ξαφνικά με φρίκη είδαν δίπλα τους να κολυμπούν ακαθαρσίες και περιττώματα. Ας ελπίσουμε ότι ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Εμείς πάντως ούτε είδαμε τίποτε τέτοιο ούτε και θελήσαμε να το διαπιστώσουμε. Απλώς από τη μέρα που το ακούσαμε, δεν ξαναπατήσαμε στο Λιβάδι για μπάνιο.

Μένουν μάλιστα ανοιχτές και τη νύχτα. Και κάποιοι πανέξυπνοι τις εκμεταλλεύονται δεόντως. Φυσικά όχι τις ομπρέλες. Για τις ξαπλώστρες μιλάμε που είδαμε να ξαπλώνουν για ύπνο κάποιοι και πιθανόν άνθρωποι που έπρεπε να ταξιδέψουν και είχαν ήδη αφήσει τα δωμάτια. Όπως τονίσαμε και παραπάνω τα δρομολόγια που εξυπηρετούσαν φέτος το νησί ήταν όλα νυχτερινά. Ένα μόνο στη μία το πρωί και όλα τα άλλα στις πέντε. Μερικοί λοιπόν εδώ έβρισκαν τη λύση στο πρόβλημα. Άραζαν στις ξαπλώστρες μέχρι να έρθει η ώρα να αναχωρήσουν για το λιμάνι...