Δια + αΐσσω ή όλα στη μέση ;

Αναζητώντας την κόρυν , πολλές φορές σώνεται στα χέρια σου ο δαλός. Και τότε πώς μπορεί η φλέβα του χειμώνα να τρέξει στην αυγουστιάτικη σελήνη να την κοκκινίσει , λάβα που ξέφυγε από το στόμα του ηφαιστείου , χωρίς να περάσει μέσα από την άνοιξη. Τότε που ο καμπυλοκέρατος αίγαγρος θα γίνεται φρουρός του φαραγγιού , περιμένοντας τους Δροσουλίτες για να αγαπήσουν μαζί το μυστήριο. Εγώ ειμί , μη φοβείσθε. Εγώ , ένας μοναχικός κορυδαλός κρυμμένος στα βάτα του βουνού. Κρυμμένος από τις δικές μου φοβίες. Τη φωτιά στο κεφάλι , μου τη χάρισε η σελήνη μαζί με το φόβο. Είμαι ελεύθερος ;
«Τον δ’ήτοι θνητοί μεν Έρωτα καλούσι ποτηνόν , αθάνατοι δε Πτέρωτα , δια πτεροφύτορ’ ανάγκην.»Αιτία και πάθος ένα. Ύψος και φωτιά. Εγώ ειμί … κορυδαλός.
Στη Γεννησαρέτ , πέρα από τη λίμνη , αναζητάω Κύριε έστω και το ιμάτιον σου να αγγίξω. Αλίμονο , πιστεύω μόνο στον πόνο μου. Σαν βιβλική αμαρτία γραμμένη στα βράχια της Νεκρής Θάλασσας. Μην ψάχνεις τη γραφή για να πειστείς.
Κοίτα με … αλάτι και βράχος.
«Θωρώ το μαύρο της το σάλι βουβός , κι ένας πόνος την ψυχή μου οργώνει κρυφός».Ποιητή όλα είναι δώρα , μην αρνηθείς τίποτα. Σταυρωμένος θα νοιώσεις την άνοιξη.
Κι αν είναι μαύρο το σάλι , ντύσε μ’αυτό την ψυχή σου για να την κάψει ο ήλιος.
1352 μέρες γυρίζει η Ηχώ. Και να , πάλι στο σημείο μηδέν. 20440 στιγμές . Τι σημασία έχουν τα ονόματα των Διόσκουρων. Φωτιά και στάχτη. Η Δήμητρα γονατιστή ανακατεύει σβησμένα κάρβουνα χλευάζοντας το χρόνο.
Ήρθες αργά… ναι , όρισέ μου όμως το χώρο. Εγώ έχω το χρόνο μου. Θα πλυθώ ξανά στις Θερμοπύλες ραντίζοντας θειάφι την ψυχή μου. Για να’ ναι έτοιμο το αμπέλι της νέας μέθης. Έτοιμο;
«Στη νεκρή θάλασσα η καταφρόνια είναι η πραμάτεια του κανενού , όξω απ’ το νου. Καρδιά και στόχαση πήζουν στ’ αλάτι , είναι πικρό , σμίγουν τον κόσμο τον ορυχτό». Κρύσταλλος σε σπηλιά που δεν είδε ποτέ κανείς. Ποιητή έχει σημασία να ορίσεις την ομορφιά με τα χρώματα μιας μόνο εικόνας ; Καθώς ο Αγγίτης έκρυβε τη βοή στα σπλάχνα υπόγειας μήτρας , το έμβρυο αναζητούσε φως σπαραχτικά σε 20.440 στιγμές. Υπάρχει;… Υπάρχει τη στιγμή που τα ρολόγια του Νταλί ανεβαίνουν στην πλάτη του ελέφαντα και χάνονται στα δάση της Ινδίας. Μη φωτογραφίσεις τίποτα. Δε μας ανήκουν . Μόνο οι στάχτες στην όχθη του Γάγγη στύβουν το χρόνο χυμό πορτοκάλι στην υγειά της σφαιρικότητας.
Και ο Ερμής , χωρίς κηρύκειο , απιθώνει κάτω το ρόδι και την αναγκαιότητα.
Δια-αΐσσω το ποτάμι.
Ε και; Ξανά στις Θερμοπύλες.
Εγώ ειμί κορυδαλός …και Εμπεδοκλής στον έρωτα της λάβας.
8 x 7 = 20.440 στιγμές Κύριε.