Βαρυσήμαντη ομιλία Αλέκας Παπαρήγα - Σπόρτιγκ 22/1/2009

«Η αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης είναι βασικός όρος για την ανασύνταξη του κινήματος, πίσω από αυτήν υπάρχει ο βάλτος της υποχώρησης, της αδράνειας, της ενσωμάτωσης».

Τα παραπάνω τόνισε χτες το βράδυ η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, στην ομιλία της στο «Σπόρτιγκ», με θέμα την αλήθεια για την κρίση, τη δράση και τη συμβολή του Κόμματος στην ανάκαμψη του εργατικού κινήματος, στη συγκέντρωση των εργατοϋπαλλήλων και μικρομεσαίων, που διοργάνωσε η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ. Παραθέτουμε, στη συνέχεια, την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στην αγωνιζόμενη αγροτιά κατά της ΚΑΠ και όλων των αναθεωρήσεών της, και που όλες έχουν ένα στόχο: Το τσάκισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς. Ολοι οι εργαζόμενοι να σταθούν δίπλα στα μπλόκα.

Καταγγέλλουμε τον εμπαιγμό, που μόλις πριν από λίγες ώρες έκανε η κυβέρνηση, με δήθεν παραχωρήσεις στους φτωχούς αγρότες. Ψίχουλα είναι το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, μα και αυτά τα ψίχουλα, που λέει ότι θα δώσει με μιαν ελάχιστη αύξηση, τα περισσότερα απ' αυτά ανήκουν στον ΕΛΓΑ. Ετσι και αλλιώς, θα τα έπαιρναν οι αγρότες.

Προσέξτε, όμως, κάνει την εξής τοποθέτηση, που τα τελευταία χρόνια συνεχώς υπενθυμίζει και, άλλωστε, με τον ίδιο τρόπο ξεκίνησε αυτήν τη διαδικασία και το ΠΑΣΟΚ με το λεγόμενο μητρώο αγροτών. Διαχωρίζει τους αγρότες και τις αγρότισσες, που έχουν κύριο επάγγελμα αγροτικό και αυτούς που δεν το έχουν. Οταν ξέρουν ότι σήμερα ο φτωχός αγρότης, ο νέος αγρότης, τα νέα ζευγάρια δεν μπορούν να ζήσουν έχοντας σαν κύριο εισόδημα το αγροτικό. Αναγκάζονται να έχουν, να κυνηγούν και λίγο αγροτικό εισόδημα - ψίχουλα και λίγο εργατικό εισόδημα στις πόλεις. Δεν είναι μεγαλοκαρχαρίες, που έχουν εισοδήματα πολλά από πολλές πηγές. Ενα εισόδημα φτωχό προσπαθούν να έχουν, και λίγο αγροτικό και λίγο εργατικό, με τις γνωστές μορφές της προσωρινής απασχόλησης. Είναι εμπαιγμός. Πρέπει να τους βοηθήσουμε, πρέπει να τους στηρίξουμε, δεν είναι θέμα μόνο αλληλεγγύης το αγροτικό εισόδημα. Είναι θέμα, η αγροτική παραγωγή σε ποια χέρια βρίσκεται, στα χέρια των λίγων, εάν αρπάζεται κυριολεκτικά και διά της βίας από τους πολλούς, τους μικρούς. Αυτό αφορά και το εργατικό εισόδημα της πόλης, αφορά και το εισόδημα των μικρομάγαζων της πόλης. Και, ας μην ξεχνάμε, η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών στην Αθήνα και στα άλλα αστικά κέντρα έχουν ανάγκη και από το αγροτικό εισόδημα και από τα προϊόντα της πόλης. Μην ξεχνάμε πόσες οικογένειες στην Αθήνα σήμερα είναι στενά συνδεδεμένες με την αγροτική παραγωγή.

*

Η συζήτηση για την ύφεση, την κρίση, δίνει και παίρνει, έχει γίνει το σημείο αναφοράς όλων των αστικών κυβερνήσεων, ενώ τα διεθνή καπιταλιστικά οικονομικά επιτελεία ψάχνουν να βρουν τρόπους, ώστε να ομαλοποιηθεί η κατάσταση υπέρ των μονοπωλίων, του συστήματος.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεσπάει η κυκλική κρίση του καπιταλισμού σε μια ή άλλη χώρα, σε έναν κύκλο χωρών, και να μην επιχειρείται ο αποπροσανατολισμός για τη φύση και τα αίτιά της. H αστική ιδεολογία και πολιτική δεν είναι δυνατόν να δεχτεί ότι η κρίση δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο, και κυρίως να αναγνωρίσει τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, τις αντιθέσεις και αντιφάσεις του. Ομως, αν οι αστοί δε θέλουν και δεν μπορούν να καταλάβουν, για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, είναι ζήτημα προτεραιότητας και να βγάλουν συμπεράσματα, και να ενεργοποιηθούν, και να προσανατολίσουν τη δράση τους σωστά, να προλάβουν τα χειρότερα. Το πιο σπουδαίο είναι να βρεθούν σε θέση αντεπίθεσης.

Υπάρχουν σήμερα δυνατότητες να ανοίξει μια νέα σελίδα για το εργατικό κίνημα, διεθνώς και στη χώρα μας. Απαιτούνται αρκετές προϋποθέσεις, όμως ανάμεσά τους μια είναι βασική: Τι θέση παίρνει το Κομμουνιστικό Κόμμα, το εργατικό κίνημα, απέναντι στην κρίση σε κάθε χώρα.

*

Δε βλογάμε τα γένια μας, αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια ότι το Κόμμα μας ήταν έτοιμο ιδεολογικά και πολιτικά να παρέμβει, είχε σωστή πρόγνωση. Από την πρώτη στιγμή, τονίσαμε ότι η οικονομική κρίση, ανεξάρτητα πώς εμφανίζεται, ανεξάρτητα αν εμφανίζεται στη σφαίρα της κυκλοφορίας του κεφαλαίου, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στο χρηματιστήριο αξιών, δεν μπορεί να αποσπαστεί από τις αντιθέσεις στη σφαίρα της παραγωγής, από τις ταξικές εκμεταλλευτικές σχέσεις. Οι κρίσεις εκδηλώνονται αναπόφευκτα, γιατί στη φύση του συστήματος είναι η αναρχία, η ανισομετρία στην ανάπτυξη των κλάδων και τομέων, η υπόσκαψη της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων, το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας.

Σήμερα, από καλύτερες θέσεις μπορούμε να παρέμβουμε, να πείσουμε, να κινητοποιήσουμε. Αρκετοί αστικοί και οπορτουνιστικοί μύθοι έχουν χάσει την αίγλη τους, περισσότεροι εργαζόμενοι είναι υποψιασμένοι. Ωστόσο, είναι κρίσιμης σημασίας ζήτημα το ξεκαθάρισμα, όσο γίνεται πιο πολύ, τι πράγμα είναι αυτή η κρίση, ποια πρέπει να είναι η στάση του εργατικού κινήματος.

Με το ξέσπασμα της κρίσης, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, άρχισαν να σκούζουν κατά των τραπεζών και των τραπεζιτών, γιατί δάνεισαν ανεξέλεγκτα, γιατί δεν έχουν διαφάνεια στις συναλλαγές.

*

Η ΝΔ τα φορτώνει όλα στη διεθνή κρίση και στην πασοκική διαχείριση που παρέλαβε, ενώ το ΠΑΣΟΚ, με το πλεονέκτημα ότι είναι αντιπολίτευση, άρα μπορεί να δημαγωγεί ασύστολα, ανακάλυψε ότι η διεθνής κρίση δεν αφορά στην Ελλάδα, ότι το πρόβλημα είναι εσωτερικό, αποκλειστικά νεοδημοκρατικό.

Επιασαν και οι δύο τις δύο άκρες με τα μάτια στραμμένα στην κάλπη, κυρίως με τα μάτια στραμμένα στην εργατική, στη λαϊκή χειραγώγηση, στον αποπροσανατολισμό.

Το ΠΑΣΟΚ και ο όμορός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να διαχωριστούν φραστικά και συνθηματικά από τη ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημαγωγεί ασύστολα για τα προβλήματα της νεολαίας, αναγορεύοντάς τη σε μια κοινωνική δύναμη πέρα και πάνω από την εργατική τάξη, τα μικροαστικά στρώματα. Μας ξανάφερε τις ξεπερασμένες, γερασμένες θεωρίες του Μαρκούζε ως άκρως πρωτότυπες και επαναστατικές.

Και τι δεν ακούσαμε από στελέχη της ΝΔ και τους πολιτικούς αναλυτές της, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΛΑ.Ο.Σ., για τον "καζινοκαπιταλισμό", "τον ακραίο καπιταλισμό", την "απληστία της αγοράς", που έφυγε, τάχα, από τον έλεγχο του κράτους με ευθύνη της ΝΔ. Μύδροι εξαπολύθηκαν για τον "τζογαδόρικο" καπιταλισμό, που, αντί "να δίνει βάρος στις παραγωγικές επενδύσεις, προτιμά να ριψοκινδυνεύει στα χρηματιστήρια και στα διάφορα άλλα συναφή προϊόντα της χρηματαγοράς".

*

Ομως, υπάρχει καλό έδαφος. Ενα σημαντικό μέρος εργαζομένων μπορεί να μην έχει καθαρή εικόνα πού οφείλεται η κρίση, εντούτοις δεν έχει παρασυρθεί σε προσδοκίες και ελπίδες.

Να, λοιπόν, γιατί έχει σημασία σήμερα, που η κρίση είναι σε εξέλιξη, να ξεκαθαριστεί ο χαρακτήρας της.

Ενώ η ΝΔ προσπαθεί να πείσει για την ανάγκη να γίνουν νέες θυσίες των εργαζομένων, σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές βολεύονται, προβάλλοντας, ο ένας αφηρημένα ο άλλος πιο συγκεκριμένα, την ανάγκη της αναδιανομής εισοδήματος. Στη λογική τους είναι να ανέβει η κατανάλωση, άρα μια αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζομένων είναι το φάρμακο. Καμώνονται ότι δεν ξέρουν ότι η αναδιανομή καθορίζεται από το ποιος έχει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, ότι δεν καταλαβαίνουν ότι ανάμεσα στην πραγματική και ονομαστική αναδιανομή υπάρχει διαφορά. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι το σύστημα έχει πολλά όπλα στο χέρι του, τη φορολογία, τους έμμεσους φόρους, τις εργασιακές σχέσεις, την ανεργία, την αύξηση των τιμών, ώστε να παίρνει πίσω ό,τι δίνει με το ένα χέρι.

Η θεωρία της υποκατανάλωσης και της υποστηριζόμενης αναδιανομής βάζει γομολάστιχα στους άλλους παράγοντες που διαδραματίζουν ρόλο στην εκδήλωση της κρίσης, όπως: Την απελευθέρωση της αγοράς, την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, εργατικού δυναμικού, υπηρεσιών, την ανταγωνιστικότητα, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, την ενδιάμεση και εξαρτημένη Ελλάδα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Την ανισομετρία, τις ανισότιμες εξαρτημένες και αλληλοεξαρτημένες σχέσεις, εντός της ΕΕ και παγκόσμια. Την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής.

Με τη θεωρία της αναδιανομής αφήνουν απείραχτη την ταξική εκμετάλλευση, αφού στην ουσία υποστηρίζουν ότι ο εργάτης πρέπει να αποδίδει όλο και περισσότερα κέρδη στον εργοδότη, για να παίρνει καλύτερο μισθό, αλλιώς, βεβαίως, τι συμφέρον θα έχει ο καπιταλιστής να δίνει αυξήσεις;

Μιλάνε με τον ίδιο τρόπο στους μικρομεσαίους, υποστηρίζοντας ότι με την εργατικότητα και την εξυπνάδα τους μπορούν να διευρύνουν την πίτα προς όφελός τους. Βεβαίως και εμείς δεχόμαστε ότι η μείωση της αγοραστικής ικανότητας, η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης οδηγεί στη μειωμένη κατανάλωση. Αλλο αυτό και άλλο να θεωρείται η μοναδική αιτία.

Αυτό που πρέπει να πάρουν υπόψη οι εργατοϋπάλληλοι είναι ότι η γενική τάση είναι να πέφτει όλο και πιο χαμηλά η τιμή της εργατικής δύναμης. Στον τομέα της βιομηχανίας, ιδιαίτερα στη μεταποίηση, το εργατικό εισόδημα διαμορφώνεται όλο και προς τα κάτω, καθώς όλο και μεγαλώνει το μερίδιο στην παραγωγή και την εμπορία χωρών, σαν την Κίνα και την Ινδία, που έχουν εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς και μεροκάματα. Το πρόβλημα επιδρά και στο αγροτικό εισόδημα, στην κατάσταση των πολύ μικρών μαγαζιών.

Καλείται ο Ελληνας εργάτης, ο Ευρωπαίος εργάτης να χάσει όλο και πιο πολλά για να μην πέσει η ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων.

Συνειδητό ψέμα για τα αστικά πολιτικά κόμματα και τους οπορτουνιστές αποτελεί, επίσης, η θέση ότι η κρίση ξεπερνιέται αν αυξηθούν οι παραγωγικές επενδύσεις, γιατί έτσι, τάχα, δημιουργούνται αντίστοιχες θέσεις εργασίας, άρα χτυπιέται η ανεργία. Με αυτόν τον τρόπο, δικαιολογούν τις ενισχύσεις των επιχειρηματιών, τα σκανδαλώδη κίνητρα και τις επιδοτήσεις, γνωρίζοντας ότι ούτε αντίστοιχες θέσεις εργασίες δημιουργούνται, γνωρίζοντας, επίσης, ότι επικρατούν ακόμα χειρότερες εργασιακές σχέσεις.

Γι' αυτό έχει αξία να θυμηθούμε, ή οι νεότεροι να μάθουν, τι συνέβη κατά την κρίση του '73-'74 και τι απέδωσαν τα μέτρα για το δήθεν ξεπέρασμά της υπέρ των εργαζομένων.

Η πετρελαϊκή κρίση του 1973-74 ξεπεράστηκε με το πέρασμα σε μια νέα μορφή διαχείρισης. Οι ιδιωτικές τράπεζες, που συγκέντρωσαν τεράστια κεφάλαια από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, δάνεισαν απλόχερα τις αναπτυσσόμενες χώρες με στόχο το υπερκέρδος.

Η πετρελαϊκή κρίση στη 10ετία του '70 οδήγησε σταδιακά, από χώρα σε χώρα, ήπειρο σε ήπειρο, σε μια νέα στρατηγική που ολοκληρώθηκε το 1992 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, από την οποία βγήκαν στο προσκήνιο οι γνωστές μας καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Τι δεν άκουσε η πρώτη διδάξασα, η Μάργκαρετ Θάτσερ. Θατσερισμός ονομάστηκε η πολιτική της, ενώ στην πραγματικότητα ήταν στρατηγική που ήταν υποχρεωτική επιλογή για τον καπιταλιστικό κόσμο. Ετσι, τα αστικά κόμματα και οι οπορτουνιστές ξεπερνάνε τους υφάλους, κρύβουν τις αντιφάσεις και αντιθέσεις, φορτώνοντας τα πάντα σε ένα πρόσωπο, σε μια χώρα. Οπως συμβαίνει στις μέρες μας, όπου ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ταυτίστηκε με ένα πρόσωπο, τον Μπους, με μια χώρα, τις ΗΠΑ.

Τι ακριβώς έγινε; Επιλέχθηκε η μεγαλύτερη ελευθερία δράσης του κεφαλαίου έξω από τα κρατικά σύνορα. Χρησιμοποιήθηκαν οι ιδιωτικοποιήσεις, δόθηκαν ισχυρά κίνητρα για εξαγορές και συγχωνεύσεις. Φυσιολογικό αποτέλεσμα ήταν να επιδεινωθούν ακόμα περισσότερο οι εργασιακές σχέσεις στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες. Βεβαίως, τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής δεν ήταν μόνο οικονομικά και κοινωνικά σε βάρος των λαών, αλλά και πολύ χειρότερα, όπως είναι η αύξηση των τοπικών ιμπεριαλιστικών πολέμων για την αναδιανομή των παλιών και των νέων αγορών που διαμορφώθηκαν με τη νίκη της αντεπανάστασης.

Είναι συνειδητοί δημαγωγοί όλοι εκείνοι, που, τάχα, σήμερα κάνουν κριτική στην απελευθέρωση της αγοράς και στην κατάργηση των εμποδίων στην παγκόσμια διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων. Λες και αυτοί όλοι δεν είχαν καμία συμμετοχή στα σημερινά φαινόμενα.

Για τη χώρα μας, οι υπεύθυνοι έχουν ονοματεπώνυμο: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΝ και τα σημερινά κόμματα, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., που ψήφισαν και έχουν δώσει έγκριση στο Μάαστριχτ.

Τότε, όλοι οι αστοί, μικροαστοί συμβιβασμένοι και οπορτουνιστές τα έβαλαν με τα λεγόμενα κερδοσκοπικά Hedge Funds, δηλαδή προϊόντα υψηλού κινδύνου. Κατηγορήθηκαν τότε η Διεθνής Τράπεζα και το ΔΝΤ ότι συνέβαλαν στη συγκέντρωση υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων από όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες και τις διοχέτευσαν στις ασιατικές αγορές που ήταν πρόσφορες, γιατί εκεί ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης ήταν μεγαλύτερος. Πάρθηκαν μέτρα διαχειριστικά, τελικά ο κύκλος της κρίσης έκλεισε για να τον ξαναβρούμε μπροστά μας. Κάθε φορά, η κρίση είναι χειρότερη από την προηγούμενη και κάθε φορά τα μέτρα που παίρνονται είναι σε βάρος των εργαζομένων, ενώ δεν αποτρέπουν τον επόμενο κύκλο της κρίσης.

Τα μέτρα που πήρε στα τέλη του 2008 η κυβέρνηση της ΝΔ δεν έχουν διαφορές από τα αντίστοιχα μέτρα των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, των άλλων καπιταλιστικών χωρών, οι διαφορές δεν είναι ουσιαστικές. Ολα τα κράτη φρόντισαν να στηρίξουν την κερδοφορία μέσω του τραπεζικού συστήματος, ενώ ταυτόχρονα ορισμένες από αυτές, οι πιο ισχυρές, πήραν συμπληρωματικά μέτρα για απευθείας ενίσχυση βιομηχανιών που αυτές είχαν μεγάλη ανάπτυξη στη συγκεκριμένη χώρα.

Τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ, όσο και το ΠΑΣΟΚ, με διαφορετικές φράσεις και συνθήματα, λένε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα: Οτι πρέπει να εξασφαλιστεί η μέγιστη συνεργασία των κοινωνικών εταίρων, όλων των «παραγωγικών δυνάμεων», ώστε η κρίση να περάσει όσο γίνεται πιο ομαλά. Δηλαδή οι ταξικοί αντίπαλοι να συνεργαστούν, δηλαδή η εργατική τάξη να σκύψει το κεφάλι μέχρι να ακουμπήσει το έδαφος.

Την ίδια ώρα, οι επιλογές και οι προτάσεις τους έχουν χαρακτηριστικά: Μέτρα για την εξασφάλιση όσο γίνεται της πορείας της κερδοφορίας και μέτρα - ασπιρίνες για την ακραία φτώχεια. Παίζουν με τα επιτόκια και τους ανατοκισμούς, ώστε να διατηρηθεί η εξάρτηση εργαζομένων από τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια.

Εσκασαν μύτη και μέτρα που ήταν στο συρτάρι από πιο παλιά και λόγω των αγώνων δεν είχαν τολμήσει να τα βάλουν σε εφαρμογή, όπως, μέσω της τριήμερης απασχόλησης, το μοίρασμα μιας θέσης σε τρεις, η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, που, τάχα, ωφελεί τα μικρομάγαζα, και, βεβαίως, το γνωστό σε όλους μας σχέδιο ΣΕΡΚΑΣ.

Το Κόμμα πήρε υπόψη αιτήματα που αναδείχτηκαν με το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης, πήρε υπόψη ότι η κρίση θα ξεσπάσει και στην Ελλάδα. Επεξεργαστήκαμε καλύτερα άμεσα αιτήματα και στόχους πάλης για την εργατική τάξη, για τη μικρομεσαία αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη. Μέτρα εν πολλοίς αμυντικά, εντελώς όμως διαφορετικά, ως τέτοια, σε σύγκριση με τα λεγόμενα μέτρα άμυνας που πρόβαλλε η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα.

Οι δικές μας θέσεις και αιτήματα προϋποθέτουν χτύπημα των κερδών των μονοπωλίων και αλλαγή συσχετισμού σε βάρος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ενίσχυση του ΚΚΕ, ενώ τα δικά τους είναι ή ασπιρίνες που τα πληρώνει ένα μέρος των εργαζομένων, ή είναι μέτρα που διευκολύνουν τη λογική της συναίνεσης, της υποταγής, της παραίτησης, που διευκολύνουν την εναλλαγή στη διακυβέρνηση της ίδιας πολιτικής.

Αλλά αν μείνουμε μόνο σε μέτρα αμυντικά, η τάση μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης δεν ανατρέπεται. Δεν αναστέλλεται η τάση εκτόπισης των μικρομεσαίας αγροτιάς λόγω γενικής πολιτικής και ιδιαίτερα της νέας ΚΑΠ. Δεν μπορούμε να μείνουμε σε αμυντικά μέτρα, γιατί, ακόμα και αν βελτιωθεί λίγο η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων, δεν πρόκειται να ανασταλεί η τάση να συγκεντρώνεται ο τζίρος στα πολυκαταστήματα, στις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες.

Ποια είναι η απάντηση στο ερώτημα που οι εργαζόμενοι θέτουν "ωραία τα λέτε", αλλά πείτε μας "τι προτείνετε τώρα"; "Τι μπορεί να γίνει εδώ και τώρα, αφού δεν αντέχουμε να περιμένουμε το αύριο";

Υπάρχουν πολλά μέτρα που μπορεί να γίνουν αποδεκτά από την κυβέρνηση, όμως αυτά θα είναι πλήρως αντεργατικά, αντιλαϊκά. Δεν είναι θέμα προτάσεων, είναι θέμα επιβολής από το κίνημα της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων, στην πόλη και την ύπαιθρο.

Ας διδαχθούμε από τις δήθεν ρεαλιστικές προτάσεις των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ορισμένες από αυτές πολύ εύκολα τις δέχτηκε η κυβέρνηση, γιατί ακριβώς δεν έθιγαν τον πυρήνα της πολιτικής της. Ενα παράδειγμα: Υιοθέτησε η κυβέρνηση τις προτάσεις των αγροτοπατέρων για τον ΦΠΑ στα αγροτικά προϊόντα, ενώ εμείς προτείναμε την κατάργησή του. Υιοθέτησε την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για αλλαγή του εξεταστικού, είναι έτοιμη να πλασάρει μια παραλλαγή της.

Οι στόχοι πάλης που προτείνουμε είναι φιλολαϊκοί. Ακριβώς γι' αυτό δεν τους αποδέχεται η κυβέρνηση, ακριβώς γι' αυτό δεν τους δέχεται το ΠΑΣΟΚ. Αρα είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων, είναι θέμα πού βρίσκεται η ταξική πάλη και η κοινωνική συμμαχία.

Οσο για το ΣΥΡΙΖΑ οι προτάσεις του δεν ξεφεύγουν από την κυρίαρχη λογική. Και επειδή έχει ανάγκη για ακόμα μεγαλύτερη δημαγωγία (καθώς από τη μια μεριά νιώθει στριμωγμένος από το συγγενικό ιδεολογικά κόμμα του ΠΑΣΟΚ, ενώ από την άλλη θέλει να καταγράφεται ως ριζοσπαστική δύναμη για να γίνει ανάχωμα προς την πρόταση του ΚΚΕ), προβάλλει θέσεις και αιτήματα που ύστερα από λίγο τα αλλάζει, τα θολώνει, τα απεμπολεί.

Το σοβαρό είναι ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποσπά τις θέσεις του από τη στρατηγική των μονοπωλίων και υποστηρίζει ότι μια προοδευτική, αριστερή κυβέρνηση μπορεί να βάλει τάξη και να περιορίσει με μια άλλη διαχείριση και να αλλάξει τη φύση των μονοπωλίων, του κεφαλαίου, ακόμα και τις δεσμεύσεις της ΕΕ.

Το κυριότερο είναι τι κάνουν εκείνοι που για μια σειρά λόγους έχουν λιγοστέψει τη δράση τους, έχουν αποστρατευτεί, νιώθοντας αποθάρρυνση και απογοήτευση ύστερα από τη νίκη της αντεπανάστασης, επηρεάστηκαν από την κρίση που πέρασε το Κόμμα.

Τι κάνουν εκείνοι που έχασαν, και σωστά, την εμπιστοσύνη τους από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, καταλαβαίνουν τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Τι κάνουν οι αριστεροί που δεν έχουν απεμπολήσει τις αρχές και δεν είναι διατεθειμένοι να απορρίψουν τις εμπειρίες τους.

Τίποτε δε θα επιτύχουμε, δε θα κατακτήσουμε, ούτε το απαιτούμενο επίπεδο πίεσης, αν δεν ανοίξουμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ διάπλατα το θέμα της εναλλακτικής πρότασης διεξόδου μέσα στο κίνημα και οπωσδήποτε στο έδαφος της πάλης για τα καθημερινά προβλήματα.

Αν δεν κάνουμε συστηματική δουλειά για τους δύο δρόμους ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, αν δε θέσουμε ζήτημα προοπτικής την ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας, αν δε δουλέψουμε πιο σωστά και εντατικά για τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, με στόχο τη λαϊκή εξουσία, οικονομία. Αν οι επικείμενες εθνικές εκλογές και οι ευρωεκλογές δε δώσουν σαφή δείγματα επιλογής να τιμωρηθούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να ενισχυθεί το ΚΚΕ.

Η πάλη των ιδεών δε γίνεται με συνθήματα, αλλά με ζωντανή αναλυτική συζήτηση, με επεξεργασμένα επιχειρήματα, με υπομονή και επιμονή, με πολυμορφία αποδείξεων και δράσεων.

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Στα 4 χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο Συνέδριο είναι γεγονός ότι το ΚΚΕ ξεκόλλησε από μια σειρά αδυναμίες που στα προηγούμενα Συνέδρια υπογραμμίζαμε, αφομοιώσαμε καλύτερα τη στρατηγική του Κόμματος, την πρόταση συμμαχίας για τον αγώνα που οδηγεί στη λαϊκή εξουσία, οικονομία. Ομως, ας το παραδεχτούμε, αυτήν την πρόταση δεν την έχουμε συζητήσει με όλους τους ψηφοφόρους του Κόμματος, με εργατοϋπαλλήλους που ενδιαφέρονται να ακούσουν και να πουν γνώμη. Το άνοιγμά μας είναι μεγαλύτερο από χτες, μικρότερο όμως σε σχέση με τις απαιτήσεις.

Ο ιδεολογικός αγώνας αναδεικνύεται σήμερα σε κρίσιμο παράγοντα για την οργάνωση και πάλη των εργατών. Ο ιδεολογικός αγώνας φέρνει αποτελέσματα όταν αδιαλείπτως και με επεξεργασμένο τρόπο συνδέεται και συνδυάζεται με την πρακτική δράση, με τον καθημερινό αγώνα.

Υπάρχουν σήμερα αρκετοί εργαζόμενοι, αν δεν είναι και οι περισσότεροι, που αγανακτούν και θυμώνουν, αλλά την ίδια ώρα πιστεύουν ότι δεν μπορεί να επιβιώσουν αν η εργοδοσία δεν κερδίζει πολλά. Οταν τους μιλάμε για ρήξη μας ρωτάνε, ναι αλλά τι θα κάνουμε εμείς, αν οι επιχειρηματίες, θυμωμένοι, σηκωθούν και φύγουν από την Ελλάδα;

Εδώ συνυπάρχουν δύο κατά βάση λαθεμένες αντιλήψεις. Η μια είναι η άποψη που δε βλέπει ότι μια κοινωνία, ένας λαός μπορεί να ζήσει χωρίς επιχειρηματίες και μονοπώλια, όμως χωρίς εργατική τάξη και εργαζόμενους καμιά κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει. Η άλλη άποψη υποτιμά το γεγονός ότι ακόμα και αν φύγουν οι επιχειρηματίες, ο πλούτος που παράγει ο εργαζόμενος δεν μπορεί να περπατήσει και να φύγει. Βεβαίως, ο δρόμος που προτείνουμε δεν είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα, αλλά είναι μονόδρομος για να υπάρξει ελπίδα ότι αύριο θα ζήσουμε καλύτερα.

Επομένως, η πολιτική πρόταση συμμαχίας του Κόμματος, αλλά και το πρόγραμμα του Κόμματος, η άποψή μας για το σοσιαλισμό πρέπει συνδυασμένα με τον αγώνα και χωρίς υποχώρηση στις πιεστικές ανάγκες της επικαιρότητας να περπατά, να ισχυροποιείται, να προβληματίζει, να επηρεάζει, να κλονίζει διαμορφωμένες εδώ και χρόνια λαθεμένες συμπαγείς πεποιθήσεις.

Η πάλη των ιδεών δε βοηθά μόνο στη γνώση, δεν ξεκαθαρίζει πλάνες και συγχύσεις, μπορεί να καταφέρει ισχυρό πλήγμα στη φοβία, στην έλλειψη εμπιστοσύνης στις εργατικές, στις λαϊκές δυνάμεις. Δεν πρόκειται για μια στεγνή κατήχηση, αλλά έναν τρόπο δουλειάς που εμπλουτίζεται με την ιστορία, τον πολιτισμό, την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. Ας τα σκεφθούμε καλύτερα όλα αυτά.

Δεν αρκεί ο θαυμασμός και η εκτίμηση που νιώθουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι για τη συνέπεια και τη μαχητικότητά μας, πρέπει να πειστούν ότι υπάρχει διέξοδος με τη δική τους παρέμβαση, με τη δική τους πρωτοβουλία, χέρι χέρι με τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες.

Για να τα βγάλουμε πέρα λοιπόν στον ιδεολογικό αγώνα, που είναι και πολιτικός ταυτόχρονα, χρειάζεται όλοι μας να κατακτήσουμε ένα ανώτερο επίπεδο γνώσεων, απαραίτητων για την πειστικότητα. Γνώσεις από το βιβλίο και τον "Ριζοσπάστη", από την ιστορία μας, αλλά και από τις εξελίξεις. Δε φθάνει η γνώση του χτες και του σήμερα, πρέπει να αποκτήσουμε συλλογικά και ικανότητα της πιο ακριβούς, όσο γίνεται, πρόγνωσης και πρόβλεψης.

Είναι δυνατόν οι τραπεζοϋπάλληλοι να τα βγάλουν πέρα, αν δε γνωρίζουν το χαρακτήρα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το ρόλο του στην κερδοφορία και στην καπιταλιστική αναπαραγωγή;

Είναι δυνατόν η εργατική τάξη, σε ένα ικανό τουλάχιστον μέρος της, να μιλά για κέρδη, ακόμα και για κεφάλαια και να αγνοεί το πιο βασικό, την υπεραξία, τι σημαίνει αναγκαίος και πρόσθετος χρόνος εργασίας, πώς χρησιμοποιείται ο χρόνος εργασίας για την ένταση της εκμετάλλευσης και της κερδοφορίας;

Είναι δυνατόν ο αυτοαπασχολούμενος, που, μάλιστα, κρατά το μαγαζί μόνος του ή με μέλη της οικογένειάς του, να μην ξέρει τι σημαίνει μονοπωλιακός καπιταλισμός; Να πιστεύει ότι μπορεί να διατηρήσει ή να ανακτήσει το μερίδιο της αγοράς που είχε κάποτε, αν πείσει τους εργαζόμενους να αγοράζουν από μικρά μαγαζιά και όχι από μεγάλα καταστήματα;

Είναι δυνατόν να πιστεύει ο αυτοαπασχολούμενος με 1-3 άτομα μισθωτούς του ή μεροκαματιάρηδες ότι αν τους πληρώσει πιο κάτω και από τις συμβάσεις, τελικά θα σωθεί για πολύ καιρό; Οτι θα έχει σιγουριά και βεβαιότητα ότι τίποτε δε θα τον απειλήσει;

Πρέπει να βοηθηθεί και να καταλάβει ότι με τον τρόπο αυτό συμβάλλει στη γενική πολιτική μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, επομένως δεν έχει ελπίδα ούτε τον τζίρο του να κρατήσει. Πολύ περισσότερο πρέπει να καταλάβει ότι τα συμφέροντά του όχι μόνο σήμερα, αλλά και προοπτικά είναι περισσότερο δεμένα με την εργατική τάξη.

Είναι δυνατόν ο μικρομεσαίος αγρότης σήμερα, ακόμα και αυτός που συνειδητοποιεί τις ευθύνες της ΚΑΠ, να μην καταλαβαίνει ότι αυτή η πολιτική δεν είναι κακή από μόνη της, αλλά είναι ταξική επιλογή και αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της εξουσίας των μονοπωλίων, της στρατηγικής του καπιταλιστικού συστήματος;

Ο εργάτης και η εργάτρια της κλωστοϋφαντουργίας, αν δεν ξέρει τη συνολική πορεία του κλάδου, την πολιτική της ΕΕ και γενικότερα, δεν μπορεί να καταλάβει γιατί στην Ελλάδα είναι κλάδος με φθίνουσα πορεία. Πρέπει ακόμα να επεκτείνει τη γνώση του για τη σχέση που έχει ο κλάδος με την πορεία της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής.

Επί ΠΑΣΟΚ το σύνθημα ήταν Ελλάδα στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, Ελλάδα μητροπολιτικό κέντρο των Βαλκανίων. Τώρα η ΝΔ φωνάζει ότι το συμφέρον του ελληνικού λαού είναι το ελληνικό κράτος, η ελληνική αστική τάξη να γίνει πρωταγωνιστική στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, χώρα διέλευσης εμπορευμάτων, αγωγών, τηλεπικοινωνιακών δικτύων μεταφορών. Οτι η Ελλάδα πρέπει να γίνει εξωστρεφής με επενδύσεις στην Ευρώπη και όπου αλλού.

Αν δεν ξέρει ο εργαζόμενος τις συνέπειες αυτής της ταξικής επιλογής, μπορεί να ελπίζει ότι αύριο έρχονται καλές μέρες;

Να, τι μας χρειάζεται: Γνώση κατά κλάδο, κατά τομέα οικονομίας, γνώση των αλλαγών που γίνονται στον κοινωνικό τομέα, στην Παιδεία, σήμερα είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ.

Σήμερα από χίλιες πλευρές βγαίνει στην επιφάνεια η ανάγκη ριζικής αλλαγής, της κοινωνικοποίησης, της συνεταιριστικοποίησης, του πανεθνικού σχεδιασμού, της αποδέσμευσης από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, εργατική, λαϊκή εξουσία. Τολμηρά, χωρίς αναστολές, χρειάζεται η πολιτική μας πρόταση να εκλαϊκεύεται στις γραμμές του κινήματος, στους μαζικούς αγώνες, παίρνοντας βεβαίως υπόψη ότι το μαζικό κίνημα δεν είναι κομματικό, δεν μπορεί να γίνει κομματικό, ούτε συμφέρει και αυτούς και εμάς να γίνει ένα κομματικό παράρτημα ή υποκατάστατο.

Παίρνουμε υπόψη φοβίες, αναστολές, προκαταλήψεις, άγνοια, σύγχυση. Παίρνουμε υπόψη ότι στο κίνημα μπορεί και πρέπει να συσπειρωθούν εργαζόμενοι που επηρεάζονται από την κυρίαρχη πολιτική, εκστασιάζονται από λύσεις που φαίνονται ωραίες και γίνονται αποδεκτές από το σύστημα, όπως συμβαίνει με το ρεφορμισμό, τον οπορτουνισμό.

Παίρνουμε υπόψη ότι σήμερα πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στις νέες δυνάμεις, στις εφεδρείες που υπάρχουν, οι νεότερες ηλικίες, που είναι και ο κύριος στόχος του συστήματος, όπως και οι γυναίκες.

Με τη θέση μας αυτή δε χαϊδεύουμε τα αυτιά της νεολαίας, όπως μερικοί το κάνουν ξετσίπωτα για ψήφους. Προσδιορίζουμε ακόμα πιο συγκεκριμένα τις νέες ηλικίες κάτω των 40 ετών, τη νεολαία που ανήκει στην εργατική τάξη, στη φτωχή αγροτιά και στους αυτοαπασχολούμενους που υποφέρουν, τη νέα γενιά που ξέρει ότι όσα πτυχία και να πάρει, δύσκολα θα βρει δουλειά σταθερή και μάλιστα στο επάγγελμά της.

Ποια πρέπει να είναι τα κριτήρια ανασύνταξης του κινήματος;

-- Η κατάκτηση αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης πάλης του εργατικού κινήματος πριν απ' όλα και των συμμάχων της εργατικής τάξης.

-- Να κατανοήσουν όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι, μισθωτοί ότι πρέπει να ξεμπερδέψουν με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις παρατάξεις που λυμαίνονται τα ηγετικά όργανα του κινήματος. Τον επαίσχυντο ρόλο των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ΓΕΣΑΣΕ - ΠΑΣΕΓΕΣ, ΓΣΕΒΕΕ και ΕΣΕΕ κλπ. σε άλλες ομοσπονδίες.

-- Να αναπτυχθεί ενιαία δράση ανάμεσα στα διάφορα τμήματα της εργατικής τάξης ανεξάρτητα αν αυτά δουλεύουν στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, στις πρώην ΔΕΚΟ, ανεξάρτητα εργασιακών σχέσεων.

-- Προσέλκυση στην οργανωμένη δράση νέων εργατικών, λαϊκών μαζών, ενεργητική συμμετοχή τους στις διαδικασίες ανάπτυξης του κινήματος, διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τη φτωχή αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους.

-- Ανασύνταξη του κινήματος δίχως την προσέλκυση στη δράση των ξένων εργατών, των οικονομικών μεταναστών και των οικογενειών τους δεν επιτυγχάνεται, δίχως ένταση της πάλης κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, που σε συνθήκες κρίσης μπορεί να φουντώσουν αυτά τα φαινόμενα.

Η ανασύνταξη του κινήματος εξαρτάται άμεσα και καίρια από την ενίσχυση του ΠΑΜΕ, αλλά και της ΠΑΣΥ και του πόλου συσπείρωσης στο χώρο των αυτοαπασχολουμένων, με προϋπόθεση και ισχυρή απαίτηση να εξειδικεύεται η δράση στις νέες ηλικίες και στις γυναίκες κατά κλάδο, τομέα οικονομίας, στην κοινωνική πολιτική. Νέα σωματεία, πρωτοβάθμια κυρίως, και συνδικαλιστικά στελέχη πρέπει να συσπειρώνονται ανάλογα με τις εξελίξεις και να εντάσσονται ή να συνεργάζονται με το ΠΑΜΕ σε συγκεκριμένα κρίσιμα ζητήματα, ώσπου να καταλήξουν μέσα από την πείρα τους ότι το ΠΑΜΕ μπορεί και πρέπει να αναδειχτεί ως ο μοναδικός συνδικαλιστικός εργατικός φορέας που μπορεί να εκπροσωπεί την εργατική τάξη. Ανάλογα ισχύει για τους πόλους συσπείρωσης στο κίνημα των αυτοαπασχολουμένων, της αγροτιάς, στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα.

Κριτήριο της δικής μας προσφοράς δεν είναι μόνο η μαχητικότητά μας, αλλά και η συμβολή μας στη μαζικοποίηση των σωματείων. Η προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας του πιο αναγκαίου και καλού λιπάσματος για αλλαγή συσχετισμού και για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ.

Η αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική γραμμή πάλης είναι βασικός όρος για την ανασύνταξη του κινήματος, πίσω από αυτήν υπάρχει ο βάλτος της υποχώρησης, της αδράνειας, της ενσωμάτωσης.

Α. Καταδικάζουμε τις ιδιωτικοποιήσεις, αναδεικνύουμε τη σημασία δημόσιων φορέων και μάλιστα με όρους καθετοποίησης σε τομείς στρατηγικής σημασίας και κοινής ωφέλειας, σε συνδυασμό με την κατάργηση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, των εργολαβιών κλπ. των διεθνών συμφωνιών με τα μονοπώλια. Η θέση μας αυτή δεν έχει καμιά σχέση με το ξεπερασμένο αίτημα της επανακρατικοποίησης, είναι αίτημα και πλαίσιο πάλης που κοιτάει μπροστά στην κοινωνικοποίηση.

Β. Προβάλλουμε και διεκδικούμε συνδυασμένα αιτήματα που απαντούν στην ανάγκη βελτίωσης των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης και αναπαραγωγής, σε συνδυασμό με την πάλη κατά του κράτους καταστολής, του πλέγματος των αντιδημοκρατικών νόμων και τρομονόμων. Επίκαιρο ζήτημα το ωράριο, δηλαδή το 35ωρο, όπως έχει διατυπωθεί από το ταξικά προσανατολισμένο κίνημα σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς για διευθέτηση και 7ήμερη λειτουργία των καταστημάτων. Εχουμε ριζοσπαστικές θέσεις για την αναδιανομή, για τα κατώτατα μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις, για τις εργασιακές σχέσεις, για το ωράριο και το αφορολόγητο, την Κοινωνική Ασφάλιση, Παιδεία και Υγεία, τη λαϊκή στέγη, τον κοινωνικό τουρισμό, για τα νέα ζευγάρια, τη μητρότητα. Το θέμα της αποκλειστικά δημόσιας δωρεάν Παιδείας και Υγείας, σε συνδυασμό με την κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

-- Αγωνιζόμαστε για μέτρα που χτυπούν τη γυναικεία ανισοτιμία, ενώ αποκαλύπτουμε τον ταξικό χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος. Κεντρικό ζήτημα πρέπει να γίνουν τα προβλήματα του νέου ζευγαριού, των παιδιών, των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

-- Παλεύουμε για ενιαίες παροχές Παιδείας και Υγείας, διακοπών, αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου, πρόσβασης στα πολιτιστικά αγαθά απέναντι στην εργατική τάξη, την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους.

-- Υποστηρίζουμε την κατάργηση των ΣΔΙΤ στους τομείς κοινωνικής προστασίας και στα δημόσια έργα.

-- Αγωνιζόμαστε για τη μετατροπή σε δημόσια περιουσία και χρήση των δασών, παραλιών, ελεύθερων χώρων, σε συνδυασμό με έργα που σχετίζονται με τη διαμόρφωση έργων για το λαό, διαμόρφωση νέων χώρων δόμησης που ανακουφίζουν τα αστικά κέντρα και με αποδέκτες τα εργατικά και φτωχά λαϊκά στρώματα, με έργα κοινωνικά - περιβαλλοντικά, πολιτιστικά, με χώρους για κοινωνικό τουρισμό, λαϊκές κατασκηνώσεις.

-- Τα προβλήματα των μικρομεσαίων στην πόλη και την ύπαιθρο αναδεικνύονται και μέσα από τη θέση μας για τον παραγωγικό συνεταιρισμό, την προοπτική του κρατικού εμπορίου, της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας.

Γ. Δίνουμε βάρος στην πολύμορφη συμμετοχή των εργαζομένων στα σωματεία, αλλά και σε άλλες μορφές, όπως είναι οι επιτροπές αγώνα εκεί που οι ηγεσίες έχουν παραλύσει τις διοικήσεις ή χρησιμοποιούν τα όργανα για να αποτρέπουν τη συμμετοχή των εργαζομένων. Δίνουμε προσοχή στην ενιαία δουλειά κατά κλάδο στους χώρους εργασίας και στους χώρους κατοικίας. Δεν αρκεί η ταξική κατεύθυνση ενός σωματείου, είναι ένα το κρατούμενο, το ζήτημα όμως είναι να αυξηθεί ο αριθμός των οργανωμένων και για να αυξηθεί, χρειάζεται η πολυμορφία, η ανάθεση ευθύνης, η λογική της δράσης μακράς πνοής και όχι η αδημονία για αμφίβολα άμεσα κέρδη ή το άγχος υπηρέτησης της επικαιρότητας.

Δ. Οργανώνουμε τον αγώνα ενάντια στις επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με όρους απειθαρχίας, ανυπακοής, προβάλλουμε την αναγκαιότητα της αποδέσμευσης. Διεκδικούμε την κατάργηση των συμφωνιών με τις ΗΠΑ.

Απαντάμε στα ψευτοδιλήμματα ότι δεν μπορεί να σταθεί μια χώρα όταν είναι εκτός και πολύ περισσότερο σε αντίθεση με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η θέση ότι η Ελλάδα έχει δυνατότητα να αναπτυχθεί με μια ορισμένη αυτάρκεια, που σημαίνει ανεξαρτησία από τις ιμπεριαλιστικές δεσμεύσεις με την καθοδήγηση της λαϊκής εξουσίας, πρέπει να εμπεδωθεί.

Ε. Συμβάλλουμε στην ενίσχυση του διεθνούς εργατικού κινήματος με ταξικό προσανατολισμό, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς οργανώσεις που εκπροσωπούν τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, τη διαχείριση του συστήματος, τον εγκλωβισμό της εργατικής τάξης.

ΣΤ. Συμβάλλουμε στην αποκατάσταση της αλήθειας για την προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος, για τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης. Δίχως αντιπάλεμα με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό, το κίνημα, η κοινωνική συμμαχία δε θα αποκτήσει δυναμική.

Μπορούμε σήμερα με παρρησία και να υπερασπιστούμε το σοσιαλισμό για τις επιτυχίες του και να τον υπερασπιστούμε, αναγνωρίζοντας τα λάθη που έγιναν. Με ένα σκοπό: Οχι μόνο να αποκαταστήσουμε το θολωμένο όραμα του σοσιαλισμού εξαιτίας της συκοφάντησης. Για μας ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα όραμα, δεν είναι ένα εικόνισμα που προσκυνάμε κάθε βράδυ, είναι ο σκοπός της ύπαρξης και της δράσης μας. Είναι στόχος προς επίτευξη.

ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΔΟΥΛΕΥΑΜΕ, ΟΜΩΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΙΚΟΤΕΡΟΙ.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ».

__________________

ΤΕΛΟΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΑΛΕΚΑΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑ