Οι ώρες τώρα τρίζουν και κυλάνε τόσο αργα.

Ένα λεπτό εξήντα χρόνια από την ζωή μου.

Και η ζωή μου όλη σε ένα λεπτό.

Και τι οξύμωρη σύμπτωση όλα πολύ και όλα τίποτα.

Και μετά;

Χαμένος χωροχρόνος;

Η λάμπα είχε καεί και μύριζε άσχημα. Σκότος, βρώμικο σκότος...

Το έρεβος δεν έιναι βρώμικο, είναι σκέτο σαν τον καφέ που πίνω.

Και...

Τι έγινε δηλαδή;

Άσπιλη ομορφιά...

Χαχαχαχα, αλήθεια τι αστείο...

Αμόλυντη ομορφιά...

Μη σου λέω, σταμάτα θα πάθω τίποτα από τα γέλια...

Τι είπες, δεν ακούω καλά βλέπεις... Είναι χρόνια τώρα που δεν ακούω.

Μισόκουφο άλογο σε χαμένη κούρσα. Σε στάβλο ρημαγμένο.

Τι λες; Να έρθω πιο κοντά μήπως και καταλάβω, δεν βλέπω και τα χείλη σου...

Δεν βλέπω ούτε εσένα... Μα... Αφού...

Εδώ δεν είσαι; Αφού σε ακούω, κάπου στο βάθος σε ακούω. Αλλά δεν σε βλέπω. Που είσαι;

Γιατί δεν σε βλέπω; Ούτε την σκιά σου βλέπω πια. Μόνο, μόνο η μυρωδιά σου είναι εδώ και η ηχώ της φωνής σου.

Τι λες και δεν ακούω; Είναι και αυτή η μηχανή...

Λάδια, να δω τα λάδια που θα πάω χωρίς λάδια... Και μουγκρίζει σαν διάολος. Λες να πέθάνει; Όχι, όχι και αυτό...

Τα σκυλιά γαβγίζουν πάλι, μέσα στα αφτιά μου κι αυτά. Και άκου τα πως γρυλίζουν, οργή κουβαλάνε. Πολύ οργή.

Οργή και μίσος. Γιατί έτσι; Και δεν σε ακούω και καθαρά...

Μπα, δεν σε ακούω. Κλαίς; Όχι, η ιδέα μου είναι. Τα σκυλιά που φωνάζουν και η μηχανή. Γιατί να κλαίς;

Άκου πως γελάω! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!! Μπορώ και πιο δυνατά, το ξέρεις;

Γελάω γιατί αυτοί οι πόνοι με τρελένουν. Γέρασα πια. Τα κόκκαλα δεν βαστάν την σάρκα.

Και μετά;

Τι μυρίζει τώρα; Δεν έχει και φως εδώ. Τι σου μυρίζει εσένα; Δεν, δεν ξέρω... Τι είναι αυτό;

Πάλι έπιασε βροχή. Καλό αυτό να μας ξεπλύνει λίγο. Να καθαρίσουμε.

Χαχαχαχα, κάθαρσις!

Πεινάς; να σου φτιάξω κάτι αν είναι. Μην ντρέπεσαι. Σίγουρα εε;

Καλά, εσύ ξέρεις. Τι να σου πω κι εγώ... Όχι, δεν έχω ψάρι. Ούτε όσπρια.

Κρέας έχω. Κοκκινιστό, να σου βάλω; Δεν πεινάς;

Έβαψα και τα ρούχα χθες. Και σκούπα να βάλω, στο πατάρι έχω και τα ρούχα σου. Να σου φέρω την σκάλα να τα πιάσεις;

Μην το παίρνεις στραβά, πως δεν σε θέλω εδώ... Για εσένα το έκανα.
Νόμιζα ότι θα χαιρόσουν. Δεν χαίρεσαι; Γιατί;

Είδες έξω τρέχουν και φωνάζουν τα παιδιά, μάλλον σχολείο πάνε. Τέτοια
ώρα...

Ει, κοίτα δεν είναι γνωστές μορφές; Εσύ δεν είσαι; Όχι, εγώ είμαι τελικά. Το ποδήλατο που είναι; Να το προσέχω το ποδήλατο, δεν πρέπει να ξαναπέσω.

Δεν σε ακούω καθαρά, μπορείς να το ξαναπείς;

Τύχη ήτανε μάτια μου και πέρασε σν σφαίρα.

Είδες την θερμοκρασία σήμερα; Στους πόσους είναι ο κρεατάς;

Ζέστη έχει... ή κρύο; Τι να σου πω, δεν τα γνωρίζω πια...

Πωπω, και πέρασε και η ώρα. Πρέπει να φύγω. Να προσέχεις τα παιδιά.

Τι κρύο κι αυτό; Βρέχει κι όλας στο είπα; Καλύτερα έτσι. Δεν έχουμε νερό φέτος, θα μαζέψουμε.

Φτάνω, σε λίγο θα είμαι στο σπίτι. Τα κλειδιά τα πήρα; Μην γαβγίζεις πάλι καλέ μου. Έχω μαζί μου κόκκαλα.

Γιατί γελάς; Αλήθεια σου φέρνω κόκκαλα. Οστά οπως τα λέγανε παλιά.
Ναι, οστά.

Δεν με βλέπεις εδώ είμαι, κοιτα και την σκιά μου, εδώ είμαι σου λέω.
Δεν έχω σκιά; Μα που πήγε; Μαζί μου την είχα τόση ώρα. Θα έρθει σε λίγο, θα πήγε για τσιγάρα φαινεταί. Το τηλέφωνο χτυπάει, θα το πιάσεις εσύ;

Θέλεις να παίξουμε μήλα; Άστο να χτυπάει, κανένας δεν είναι και πριν πήρανε και δεν μιλάγαν. Κοίτα και τα παιδιά...

Μακρύναν και τα μαλλιά μου, να κουρευτώ. Όχι τώρα, τώρα βρέχει και δεν σε ακούω και καθαρά...

Να σου πω, θα πάω για ψάρεμα, θέλεις να έρθεις; Έχω και το μαχαίρι που μου έδωσε ο Γιώργης, καινούργιο είναι. Μόνο μία σουπιά έκοψα, για δόλωμα. Πάλι τίποτα δεν έπιασα.

Τι λες; Δεν σε ακούω καθαρά... Και βρέχει κι όλας...

Να προλάβω το σουπερμάρκετ ανοιχτό, να πάρω και ψωμί. Και γάλα και ένα κόκκαλο για σένα. Πάλι δεν σε ακούω. Νομίζω σε είδα στην ουρά στο ταμείο. Τι πήρες εσύ?

Τάβλι παίζεις; Με την γνωστή σειρά πάντα! Πόρτες, πλακωτό και φεύγα!

Φεύγα. Φεύγα. Και καλό σου ταξίδι. Και εγώ θα φύγω στο είπα; Αλλά βρέχει τώρα. Θα φύγω όμως, δεν με νοιάζει η βροχή.

Μόνο η υγρασία με ενοχλεί στα κόκκαλα. Γέρασα πια και δεν ακούω καθαρά. Να πάρεις και το πουλόβερ, μην κρυώσεις παιδί μου. Και να μου στέλνεις τα νέα σου. Μπορεί να λείπω, αλλα έχει κρύο έξω. Να προσέχεις.

Και να πάρεις και τα κλειδιά, αν αργήσεις να μπεις. Εγώ θα φύγω. Εσύ μείνε, δεν πειράζει. Μόνο τα λουλούδια να ποτίζεις που και που. Κρίμα είναι.

Δεν μου είπες, τάβλι παίζεις; Χτυπάει στο γκρεμό το ζάρι πριν πέσει κάτω. και άκου πως ουρλιάζει. Μην το φοβάσαι. Θα ξανασηκωθεί κι αυτό.

Να, άκου και τον Νίκο... Μα καλά εδώ παίζουν μόνο ξένα... Πορτοκάλογλου; Και θα κερδίσεις την ζαριά με την σειρά σου λέει.

Άτλας. Τιτάνας. Κύκλωψ. Μοίρες. Μούσες. Μαύρο. Φως.

Υ.Γ.: Παραλλήρημα, νηφαλιότητας το άνωθεν. Δεν έχει νόημα και ουσία. Ούτε απάντήσεις έχει. Ούτε σχόλια. Ούτε τίποτα. Ούτε αναγνώστες να μην έχει. Και μην γελάς, δεν τα έχω χαμένα. Ξέρω τι λέω. Να προσέχετε τους εαυτούς σας. Όλοι να τους προσέχουμε. Όλοι να προσέχουμε όλους τους εαυτούς. Σας βλέπω όλους...

Και νόημα και ουσία έχει Χαλαρουίτα. Αρκεί να καταφέρνεις να διαβάζεις πίσω από τις εικόνες και τα φαινομενικά άτακτα ριγμένα νοήματα.

χαλαρουιτα έγραψε:

Να προσέχετε τους εαυτούς σας. Όλοι να τους προσέχουμε. Όλοι να προσέχουμε όλους τους εαυτούς. Σας βλέπω όλους...

Κι εσύ κοπελιά! Όπου κι αν είσαι, να προσέχεις. Να σε προσέχεις!!!

Εγώ προσέχω να μην πετύχω τίποτα αγκινάρες αλα πολίτα και όλα τα υπόλοιπα γίνονται εύκολα!!! Αλλά από τις αγκινάρες πως να ξεφύγει κανείς;