Στις 31 Μαΐου 1998, ο Δημήτρης Λιαντίνης περνά την τελευταία του μέρα στο σπίτι του στην Κηφισιά. Το επόμενο πρωί θα φύγει για πάντα...  Αυτή, την τελευταία μέρα, γράφει το παρακάτω ποίημα:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το ποίημα αυτό δημοσιεύτηκε στις ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ, το βιβλίο με τα ποιήματα του Δημήτρη Λιαντίνη, που επιμελήθηκε η σύζυγός του, κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη και εκδόθηκε το καλοκαίρι του 2006.  Στην αρχή το ποίημα αυτό δημιούργησε σύγχυση. Παρασυρμένοι οι αναγνώστες του έργου του Λιαντίνη από τον "Ύμνο στο Δία" που δημοσιεύεται στο Πολυχρόνιο, θεώρησαν τα δύο κείμενα ταυτόσημα. Προς άρση των παρεξηγήσεων δημοσιεύουμε και το αντίστοιχο χειρόγραφο από το ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟ.  Τα χειρόγραφα μάς έδωσε η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη και με την άδειά της τα δημοσιεύουμε στο ίντερνετ.

 

Πέρα από την αποκατάσταση της αλήθειας για το ζήτημα αυτό που δημιούργησε πριν ένα χρόνο πραγματική θύελλα σε βάρος της κ. Λιαντίνη, οδηγώντας πολλούς από μας ακόμη και στο να αμφισβητήσουμε το αν έχει διαβάσει τα βιβλία του άντρα της, αποδεικνύεται πως στα χέρια της βρίσκονται όλα τα χειρόγραφα των έργων του Λιαντίνη και εκείνη και μόνο είναι σε θέση να γνωρίζει όλα όσα αφορούν θέματα που άπτονται με αυτά.  Μάλιστα, όπως μας ενημέρωσε, επειδή ο Δημήτρης Λιαντίνης συνήθιζε να γράφει με το χέρι, εκείνη αναλάμβανε στη συνέχεια να δακτυλογραφήσει τα κείμενά του, πριν πάρουν το δρόμο για το δρόμο για το τυπογραφείο. Έτσι, όχι μόνο έχει διαβάσει και την τελευταία λέξη που έγραψε ο άντρας της αλλά και την έχει γράψει... 

 

Πώς να αποκαταστήσουμε την ανοησία που πιστέψαμε σε βάρος της; Το συγνώμη σ' αυτή την περίπτωση δεν είναι αρκετό. Τουλάχιστον ας μας γίνει μάθημα για το μέλλον, να μη βγάζουμε συμπεράσματα πριν ακούσουμε και την άλλη πλευρά...