ΤΟ ΝΑΡΚΙΣΣΙΛΙΚΙ ΤΟΥ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥ

Παράθεση :

"Ποιος είναι ο δείχτης που δείχνει με βεβαιότητα πως ο γραφιάς με τα γραφτά του δε δουλεύει στην τέχνη, αλλά δουλεύει τον κοσμάκη σε ακκόρντο κάλπικο, και στο ντουμάνι της "παραμύθας";

Είναι το ναρκισσιλίκι του διανοούμενου γενικά και η τάση του για επίδειξη. Που όσο έντεχνα επιτηδεύεται να τα σκεπάζει, τόσο κατάφωρα και χυδαία τον προδίδουν.

Οι αναλυτές της συμπεριφοράς θα πρέπει κάποτε να ασχοληθούν στην ψυχολογία τους με τη διάθεση του στιχοποιού, όταν βλέπει τον εαυτό του στην οθόνη της τηλεόρασης, ή ακούει τη φωνή του στο ραδιόφωνο. Να μας ειπούν τι λογής αυτοσυναίσθημα του γεννιέται. Έχω την ιδέα ότι θα τραβήξουν από το βυθό στην επιφάνεια τόσα λύματα ματαιοδοξίας, όση λάσπη σηκώνουν τα δίχτυα του ψαρολόγου σε μια κακή ψαριά.

Θα διαγνώσουν πολύ φούσκωμα και οίηση και μεγαλείο και τύφο. Θα ακτινογραφήσουν μια συναίσθηση σχεδόν αυτοκρατορική, και ένα "θα σας δείξω εγώ, χαλδούπηδες", που να σου πέφτει το μαλλί. Μπροστά τους όλοι οι λαμπροί άντρες της ιστορίας γίνουνται πυγολαμπίδες.

Η τηλεόραση άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου σε ένα είδος αθανασίας που κλείνεται στα πέντε λεπτά ή στο ένα τέταρτο της ώρας για όλες τις μετριότητες και για όλες τις ουδενίες."

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Τα Ελληνικά (σελ. 78 )

Και υπάρχουν αντίθετα εκείνοι οι δημιουργοί που αφήνουν το έργο τους να μιλήσει για εκείνους. Κουβαλώντας τη βεβαιότητα πως μια μέρα το έργο τους θα αναγνωριστεί.

Χωρίς φωνές και χωρίς θορύβους.

Χωρίς να εφευρίσκουν αφορμές για να στρέψουν πάνω τους τα φώτα. Παριστάνοντας τους πολύξερους.

Την ώρα που οι κάλπικοι γεμίζουν τον κόσμο φτερά και πούπουλα και κραυγές:

- Θαυμάστε κόσμεεεεεεεε!!!!

Βρίσκοντας κατά περίσταση και το ανάλογο κόνσεπτ, ταιριαστό με το βιβλίο που έγραψαν.

Μα όσο περίτεχνο και αν είναι το κόνσεπτ, όσο αληθοφανείς οι φωνές, ο στοχαζόμενος άνθρωπος στέκεται στη γωνιά και βλέπει. Την ξετσιπωσιά και την ανάγκη επίδειξης.

Έτσι μας δίδαξε κάποτε ο Λιαντίνης να ξεχωρίζουμε τους γνήσιους από τους νόθους, τους συγγραφείς από τους γραφιάδες.

Μιλώντας για κυρ Αλέξανδρους που έπιναν γουλιά γουλιά και ήρεμα το κρασάκι τους ξέροντας πως θα έρθει η ώρα που θα τους στήσουν άγαλμα. Η νεράιδα του χρόνου θα φροντίσει...

Ο αληθινός δημιουργός τα δίνει όλα για το έργο του. Θυσιάζεται γι' αυτό. Για να το δημιουργήσει. Όχι για να το διαφημίσει...

Γιατί ανάγκη διαφήμισης δεν έχει όποιο έργο κατάφερε να αποκρυσταλλώσει την αλήθεια.

Καλύτερη διαφήμιση από την αλήθεια που κουβαλά στα σπλάχνα του, δεν υπάρχει.

Εξάλλου τα έργα της τέχνης δεν είναι προϊόντα εμπορικά. Και η διαφήμιση, ας μην το ξεχνάμε, αποτελεί γέννημα και θρέμμα του κόσμου του εμπορίου. Όχι του πνεύματος.