Ένα παλιό ενδιαφέρον άρθρο για το Λιαντίνη

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ.

Πριν ακόμη βρεθεί ο σκελετός στον Ταΰγετο. Έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε τι λεγόταν τότε για το Λιαντίνη...


συνεχίζεται...

συνεχίζεται...

Από το παραπάνω άρθρο ξεχωρίζουμε για τη σημασία του το ακόλουθο απόσπασμα:

Αξίζει επίσης να ξεχωρίσουμε και τον επίλογο...

Πέντε μέρες αφού εξαφανίστηκε...

Κρατήστε αυτό και ξαναδιαβάστε το γράμμα που έστειλε ο Λιαντίνης την ίδια μέρα που εξαφανίστηκε, την 1η Ιουνίου 1998, σε δυο αγαπημένους του φίλους, το ζεύγος Κεκέ:


Τι λέει εδώ ο Λιαντίνης; Πως δυο μέρες μετά την 3η Ιουνίου, θα γυρίσει...

Δηλαδή πέντε μέρες μετά την εξαφάνισή του...

Θυμηθήκαμε αυτά τα περίεργα με αφορμή ένα άρθρο που διαβάσαμε σε κάποιο blog:

http://xemandrios1.blogspot.com/2010/04/blog-post_1578.html

Δημοσιεύεται εκεί ένα βίντεο και παρατίθεται το ακόλουθο σχόλιο:

Παράθεση :

Κοιτάξτε προσεκτικά: Η είσοδος της σπηλιάς, φαίνεται

κτισμένη από έξω, δηλαδή, ο Λιαντίνης έκτισε τήν είσοδο

καί μετα διακτινίστηκε στο εσωτερικό

όπου ήπιε το κώνειο!!!

Κάποιος μας έχει γιά πολύ μαλάκες.

Πες τα άνθρωπε!

Να τα πει επιτέλους και κάποιος άλλος.

Και να προσθέσουμε ότι η περίφημη σπηλιά δεν ήταν καν σπηλιά. Αλλά κοίλωμα του εδάφους. Δείτε και την ακόλουθη φωτογραφία από το ΕΘΝΟΣ:




Ο Λιαντίνης λοιπόν υποτίθεται μπήκε σ' αυτήν την τρύπα, έβαλε χιαστί δυο μπετόβεργες και από πάνω πρόσθεσε πέτρες και έκλεισε την είσοδο της "σπηλιάς"...

Έπειτα, όπως χαριτωμένα γράφει και ο bloger, διακτινίστηκε στο εσωτερικό της "σπηλιάς"...

Διότι ως γνωστόν το είχε τάξει μέρα Πρωταπριλιά στους φοιτητές του πως σε δυο - τρεις μήνες θα είναι νεκρός!!! Όπως διαβάσαμε προχτές στα ιντερνέτια...

Κι ακριβώς για τούτο όταν ταξίδεψε το Μάη του '98 στην Κρήτη, και το αεροπλάνο έπεσε σε κενά αέρος και είχε αναταράξεις, ο Λιαντίνης πανικοβλήθηκε μην πάει λέει στο βρόντο, έχουν δημοσιευτεί αυτά τα στοιχεία σε βιβλίο και αποδίδονται σε μαρτυρία του Ηλία Αναγνώστου, μαθητή και φίλου του Λιαντίνη, διότι πολύ απλά δεν είχαν περάσει ακόμη οι δυο - τρεις μήνες και ως δάσκαλος θα διαψευδόταν στα μάτια των φοιτητών του! Που άλλα τους είπε και άλλα έκαμε!

Όσο για εκείνους που θεωρούν τους άλλους μαλάκες...

Αξίζει να θυμηθούμε μια παλιά μας ανάρτηση:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f11/topic-t1533.htm

Παράθεση :

Είναι να γελάς αλλά ακόμη τους εκνευρίζει μερικούς μερικούς το ... πουκάμισο του Λιαντίνη!

Κι όσο περισσεύει ο δικός τους εκνευρισμός, τόσο μεγαλύτερη η χαρά μας.

Για ένα πουκάμισο; Εμ, για ένα πουκάμισο δε μας δίδαξε κι εκείνος; Και συγκεκριμένα για ένα πουκάμισο αδειανό. Ψιλά γράμματα αυτά για όσους δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν από κοντά το Λιαντίνη.

Μπαίνω που λες σήμερα να δω τα μέιλ μου στο yahoo και βρίσκω πάλι ένα μήνυμα να με περιμένει από τα σχόλια του you tube και του βίντεο για το πουκάμισο του Λιαντίνη. Ένα σχόλιο που εκείνος που το έγραψε φρόντισε στη συνέχεια να το διαγράψει, πλην όμως έφτασε αυτούσιο στο mail box το δικό μου.

Φαίνεται πως κατάλαβε και ο ίδιος την ανοησία του και φρόντισε να το εξαφανίσει. Γιατί ο καθένας που έχει πέντε γραμμάρια μυαλό καταλαβαίνει ότι μόνο αδιάφορο και μηδαμινό δεν είναι το ζήτημα με το πουκάμισο.

Και καθόλου αδιάφορο δεν είναι που το Εντουκάντους εντόπισε το ζήτημα και το ανέδειξε. Ξεμπροστιάζοντας και εκείνους που γνώριζαν αλλά δε μίλησαν. Είχαν στα χέρια τους τα ντοκουμέντα αλλά φρόντισαν να τα αποσιωπήσουν.

Πώς ξέρω ότι είχαν τα ντοκουμέντα; Μα είναι πολύ απλό... Ιδιοχείρως τους παρέδωσα βίντεο με την συνέντευξη του ταξιτζή. Και παράλληλα οι ίδιοι λίγο καιρό αργότερα εξέδωσαν επίσημα φωτογραφία με το άλλο πουκάμισο, εκείνο που βρέθηκε στη σπηλιά του Ταϋγέτου. Πουκάμισο που ουδεμία σχέση είχε με εκείνο που ο ταξιτζής περιέγραψε ότι είδε να φορά ο Λιαντίνης τη μέρα που εξαφανίστηκε, τη μέρα που εκείνος τον πήγε στο καταφύγιο του Ταϋγέτου. Την 1η Ιούνη του 98.

Κι αν ακόμη παραμένει αίνιγμα η διαφορά στα δύο πουκάμισα, είναι πέραν κάθε αμφιβολίας ότι εκείνος που διέθετε και τα δύο ντοκουμέντα αυτή τη διαφορά ή δεν την πήρε χαμπάρι (πράγμα που δείχνει ασυγχώρητη προχειρότητα στην έρευνα που λέει ότι έκανε) ή ηθελημένα απέκρυψε το στοιχείο.

Να γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό το βίντεο. Όχι για την εξαφάνιση και μόνο του Λιαντίνη αλλά ως ατράνταχτο ντοκουμέντο του τρόπου που δούλεψαν όσοι θέλησαν να μιλήσουν για την εξαφάνιση αυτή.

Και να πεις ότι δεν τους είχα προειδοποιήσει; Δεν τους είχα πει ότι μακριά και αλάργα αν διαπιστώσω πως είπαν ψέματα για το Δάσκαλο; Ή πως τον ρεζίλεψαν δημοσιεύοντας ένα έργο κατώτερο της αξίας του;

Να μην το πεις. Γιατί η προειδοποίηση έγινε και δημόσια μάλιστα. Πως θα τους πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις σε μια τέτοια περίπτωση.

Φαίνεται όμως πως δεν την έλαβαν υπόψη. Πως παρασύρθηκαν από τη στάση μου να βλέπω όλους αθώους μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και πίστεψαν ότι το αρχικό μου χειροκρότημα για το εγχείρημα ανήκε σε άνθρωπο που μένει στην πρώτη εντύπωση. Ατύχησαν.

Όπως ατύχησαν και στην εκτίμηση ότι δε θα έχω το κουράγιο να τα βάλω μαζί τους. Και να πεις πως δε μεταχειρίστηκαν κάθε μέσο για να με φιμώσουν; Ούτε αυτό να το πεις. Διότι μεταχειρίστηκαν κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο για να με εξαναγκάσουν σε σιωπή.

Και μπορεί εδώ να μην αναφέρομαι συγκεκριμένα ποιον ή ποιους εννοώ, θα έρθει όμως η ώρα που θα γίνει και αυτό και με κάθε επισημότητα.

Ας συνεχίσουν λοιπόν να αφήνουν σχόλια στο you tube... Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μου υπενθυμίζουν πως έχω ακόμη ανοιχτό λογαριασμό μαζί τους.

_____________________________

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΑΛΙΟΤΕΡΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ:

Παράθεση :

Η εξαφάνιση του Λιαντίνη τον Ιούνιο του 1998 παρά την εύρεση της σορού εφτά χρόνια αργότερα, κρύβει πολλά σκοτεινά σημεία και το αίνιγμα παραμένει άλυτο. Έχουμε ήδη αναδείξει το θέμα με τα παπούτσια που ο ταξιτζής τον είδε εκείνη τη μοιραία μέρα, Δευτέρα, 1η Ιουνίου 1998 και που δεν ήταν ίδια με εκείνα που βρέθηκαν αργότερα στη σπηλιά.

Ο ταξιτζής Κωνσταντίνος Τσούνης είναι επίσημα ο άνθρωπος που τελευταίος είδε το Δημήτρη Λιαντίνη ζωντανό. Η περιγραφή του επιβάτη έγινε μόλις λίγες μέρες αργότερα... Να είχε ξεχάσει κιόλας τι είδε; Μα αυτός ακόμη και όταν η γυναίκα του Λιαντίνη αμφισβητεί τα πάνινα παπούτσια "προς το λευκό" που λέει ο Τσούνης, διαβεβαιώνει πως είδε καλά... Και όμως, όπως έχουμε ξαναγράψει, τα παπούτσια που βρέθηκαν δίπλα στη σορό ήταν καφέ και τύπου τίμπερλαντ... Παπούτσια σαν αυτά που είδε ο Τσούνης, δε βρέθηκαν εκεί. Θυμίζουμε ακόμη ότι τις μέρες της εξαφάνισης το βουνό χτενίστηκε στην κυριολεξία από τις αρχές... Και δε βρέθηκε πουθενά τίποτε.

Δίπλα όμως στο μυστήριο με τα παπούτσια, υπάρχει και το αίνιγμα με το πουκάμισο. Ο Τσούνης το περιγράφει ως μπλε πολύ ανοιχτό. Περιγραφή που φέρνει στο νου μας το Λιαντίνη από το οπισθόφυλλο της Γκέμμας:

Τέτοια πουκάμισα γαλάζια πολύ ανοιχτά είχε αρκετά ο Δημήτρης Λιαντίνης. Και όσοι τον γνωρίζαμε, τον θυμόμαστε συχνά να φοράει γαλάζια πουκάμισα. Και μπλου τζιν φυσικά, σαν και αυτό που λέει ο Τσούνης ότι είδε εκείνη τη μέρα... Τίποτε το περίεργο σ' αυτή την περιβολή, το αντίθετο μάλιστα. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη το οπισθόφυλλο της Γκέμμας με τη συμβολική φωτογραφία. Έτσι ακριβώς θα τον φανταζόμασταν ντυμένο εκείνη τη Δευτέρα, ακόμη και αν δεν είχαμε τη μαρτυρία του Τσούνη. Όμως το πουκάμισο που βρέθηκε ντυμένο στη σορό τον Ιούλιο του 2005, εφτά χρόνια μετά την εξαφάνιση του Λιαντίνη, ήταν αυτό:

Σας μοιάζει με εκείνο που περιέγραψε ο ταξιτζής;

Αίνιγμα... Ένα ακόμη αίνιγμα στην εξαφάνιση του Λιαντίνη... Που θα έπρεπε να απασχολήσει όσους ασχολήθηκαν με την περίεργη υπόθεση του Λιαντίνη και όχι να το προσπεράσουν αδιάφορα...

Δίπλα σε όλα αυτά έχουμε και τη μαρτυρία του ανθρώπου που γνώριζε πού θα βρίσκανε το Λιαντίνη. Επί εφτά χρόνια κράτησε το στόμα του σφραγισμένο. Το άνοιξε μόνο καλοκαίρι του 2005. Όταν τον ρώτησαν το γιατί δε μίλησε νωρίτερα, είπε πως είχε δώσει όρκο και πως ένας Λάκωνας δε θα παραβίαζε ποτέ τον όρκο του! Τόνισε μάλιστα πως στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να αυτοκτονήσει.

Το εύλογο ερώτημα είναι αν υπάρχουν και άλλοι που έδωσαν ανάλογους όρκους και που σκοπεύουν να συμπεριφερθούν ως Λάκωνες κρατώντας καλά φυλαγμένα όσα γνωρίζουν εκείνοι και αγνοούμε οι υπόλοιποι... Και το βέβαιο είναι πως όταν τους ακούς να σου λένε προτιμώ να αυτοκτονήσω παρά να πατήσω τον όρκο που του έδωσα... οφείλεις αν μη τι άλλο να ακούς με τεράστια δυσπιστία τι σου λένε. Γιατί ίσως στον όρκο τους να υποσχέθηκαν όχι μόνο να μην πουν αλλά και να πουν πράγματα που ουδεμία σχέση έχουν με την αλήθεια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ κ. Λιαντίνη γύρω από το ζήτημα αυτό: "Το τελευταίο Πάσχα του Λιαντίνη"

Ωραία θα μου πείτε όλα αυτά...

Μα υπάρχει κυρά μου και η εξέταση DNA!!!!!!!!!!!!!!!

Φυσικά υπάρχει. Και κάποιοι μέσα στην πρεμούρα τους να βουλώσουν κάθε φωνή διαμαρτυρίας για τα κενά στην υπόθεση Λιαντίνη, γράψαν ακόμη και τους νόμους της χώρας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους (κατά τα άλλα προβάλλουν στα ιντερνέτια βίντεο με τον τίτλο ο πολίτης Λιαντίνης, για να δείξουν πόσο σεβόταν τους νόμους της πολιτείας ο Λιαντίνης) και ανέβασαν την εξέταση στο ίντερνετ.

Μα δεν είναι οι μόνοι παράνομοι σε υπόθεση DNA...

Από την επικαιρότητα της μέρας τα ακόλουθα:

Παράθεση :

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ:

ΣΚΑΝΔΑΛΟ

Πωλούσε «πατρότητα» με το τεστ DΝΑ

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

«Υπάρχει περίπτωση το αποτέλεσμα της εξέτασης να μην είναι σωστό;» ρωτούσε με αγωνία χθες ένας πατέρας ο οποίος είχε υποβληθεί σε τεστ πατρότητας στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθήνας «Γ. Γεννηματάς» το 2006.

Η σύλληψη της διευθύντριας του Τμήματος Αιμοδοσίας του Νοσοκομείου από άνδρες της Ασφάλειας τη στιγμή που εισέπραττε 800 ευρώ από γονιό για τη διενέργεια του τεστ πατρότητας έπεσε σαν «βόμβα».

Περισσότερο ανήσυχοι είναι γονείς οι οποίοι έχουν κάνει το τεστ. Και αυτό διότι στους διαδρόμους του Νοσοκομείου ακούγεται εντόνως ότι η γιατρός «μαγείρευε» τα αποτελέσματα σύμφωνα με την επιθυμία κάθε «πελάτη» της. «Ούτε το τεστ DΝΑ είναι πλέον εκατό τοις εκατό σίγουρο» έλεγαν χθες γιατροί τού «Γ. Γεννηματάς».

Διαβάστε περισσότερα:http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=326020&dt=16/04/2010

Παράθεση :

http://www.express.gr/news/ellada/290823oz_20100415290823.php3

Στον… αέρα βρίσκονται χιλιάδες εξετάσεις για πατρότητα, τουλάχιστον αυτές που έχουν γίνει στο Γενικό Κρατικό Αθηνών. Η διευθύντρια του τμήματος Αιμοδοσίας, .............. , συνελήφθη επ'Α αυτοφώρω από άνδρες της υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων, την ώρα που εισέπραττε 800 ευρώ για ένα τεστ πατρότητας.

Η γιατρός, η οποία ορκιζόταν, σύμφωνα με το τυπικό που ακολουθείται, ενώπιον του προέδρου του δικαστηρίου, αλλά και των δικηγόρων, για τις γνωματεύσεις, έβγαζε αποτελέσματα, τα οποία «βόλευαν» τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο. Και αυτό, φυσικά, με το αζημίωτο, καθώς ζητούσε 1.000 ευρώ, αν ήθελαν απόδειξη, και 800 ευρώ χωρίς απόδειξη.

Με απόδειξη; Ποιος ζητά απόδειξη για τέτοιες συναλλαγές;;;

Άρα στα 800 η ταρίφα... Ακόμη και για την περιλάλητη εξέταση DNA...

Και δεν υπονοούμε τίποτε τέτοιο για την υπόθεση Λιαντίνη. Αυτό δα έλειπε... Μόνο πως ο καθένας που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να εμπιστεύεται μόνο τις αποδείξεις που μπορεί να ελέγξει ο ίδιος αν ευσταθούν ή όχι.

Δεν έχει λοιπόν να κάνει ο προβληματισμός μας με έλλειψη εμπιστοσύνης στους άλλους αλλά με το αν σεβόμαστε τον ίδιο τον εαυτό μας και επιμένουμε στις μεθόδους των θετικών επιστημών όταν αναζητούμε την αλήθεια.

Και μέθοδος θετικών επιστημών σημαίνει λαμπορατόριο. Εργαστήριο δηλαδή και πειραματική απόδειξη. Από τον ίδιο που αναζητά την αλήθεια. Όχι από άλλους.

Θα μου πεις δεν είμαστε ειδικοί να κάνουμε τέτοιες εξετάσεις, ούτε και έχουμε πρόσβαση στα δεδομένα. Ε, δεν μπορούμε να έχουμε και βεβαιότητα για τα αποτελέσματα. Σεβόμαστε εκείνους που έκαναν την εξέταση και την υπέγραψαν, όπως σέβομαι και τη μικροβιολόγο που μου παραδίδει την εξέταση του αίματός μου. Ξέρω όμως πως δεν έλειψαν περιπτώσεις στο παρελθόν που οι μικροβιολογικές εξετάσεις από ένα απλό ανθρώπινο λάθος έχουν βγάλει άντρες γκαστρωμένους και υγιείς ανθρώπους ότι πάσχουν από aids ή και τούμπαλιν...

Πού καταλήγουμε; Πως ανάμεσα στο σεβόμαστε τη γνώμη των επιστημόνων και στο είμαστε μαλάκες, τρίτον δίδεται. Tertium datur...

Μέθοδος θετικών επιστημών, αγαπητοί μου.

Κι όποιος θέλει την αλήθεια για το Λιαντίνη, ψάχνει.

Δεν περιμένει ούτε από μένα ούτε από κανέναν άλλο να του τη σερβίρει έτοιμη.

Ειδικά όταν δεν είναι βλάκας και βλέπει πως υπάρχουν τεράστια κενά και μεγάλες απορίες...

Είπε λέει εκείνος που αποκάλυψε τη σπηλιά του Λιαντίνη το 2005 πως είχε πάρει όρκο να μη μιλήσει για εφτά χρόνια... Και πως ήταν Λάκωνας και θα έπρεπε να αυτοκτονήσει αν πατούσε τον όρκο του. Είναι δημοσιευμένες οι δηλώσεις του.

Το άρθρο στο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ τι λέει; Πως κράτησε αυτόν τον όρκο; Δε μίλησε;

Τελικά από ένα σημείο και μετά ήταν κοινό μυστικό πότε και πού θα βρεθεί ο σκελετός του Λιαντίνη. Τόσο κοινό μυστικό που είχε δει και το φως της δημοσιότητας...

Τώρα πρόσεξε αυτή τη φωτογραφία.

Είναι από τη ... σπηλιά του Λιαντίνη.

Μια μικρή μαρμάρινη πλάκα και μια πολύ μεγαλύτερη.

Βρέθηκαν άνθρωποι που αγάπησαν πολύ το Λιαντίνη και θέλησαν με τον τρόπο αυτό να τον τιμήσουν.

Ξεσηκώνει ο Λιαντίνης μεγάλες αγάπες στους ανθρώπους.

Ακόμη και να φορτώνονται πενήντα κιλά μάρμαρο και να το ανεβάζουν στο Ταΰγετο.

Ξεσηκώνει και άλλα πάθη ο Λιαντίνης...

Κάποιοι ανέβηκαν στον Ταΰγετο με τελείως άλλο σκοπό.

Να σπάσουν και να βανδαλίσουν...

Και πάλι εκείνοι που αγαπούσαν το Λιαντίνη φορτώθηκαν άλλη πλάκα μαρμάρινη και ξανά στην κορυφή του Ταϋγέτου...

Ο ερευνητής της αλήθειας για το Λιαντίνη πρέπει να λαμβάνει σοβαρά υπόψη τα πάθη που ξεσήκωσε και ξεσηκώνει ο Λιαντίνης στους ανθρώπους.

Γιατί η εμπάθεια, είτε πρόκειται για αγάπη είτε για μίσος, αποτελεί εχθρό της αλήθειας.

Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, ζητά από τους μάρτυρες το δικαστήριο να ορκιστούν...

Κι εκτός από την αγάπη και το μίσος, καλλιεργήθηκαν και άλλα πάθη στο "γόνιμο έδαφος" του Λιαντίνη.

Ναι, αυτή ακριβώς τη φράση διάβασα κάποτε σε ένα σχέδιο μεταπτυχιακού δημοσιευμένου στο ίντερνετ με θέμα το Λιαντίνη. Γόνιμο έδαφος τον αποκαλούσε... για να αναπτύξει τις ιδέες του περί αυτοκτονίας...

Το ίδιο και οι δημοσιογράφοι. Αυτοί κι αν είδαν γόνιμο έδαφος το Λιαντίνη...

Ακόμη και φέτος. Τόσα χρόνια μετά... με ζάλισε μια δημοσιογράφος να της μιλήσω για το Λιαντίνη. Τάχα και καλά για το έργο του. Από πότε μωρέ η δημοσιογραφία νοιάζεται για το έργο ανθρώπων σαν το Λιαντίνη που έβριζε με τα χειρότερα λόγια και τους δημοσιογράφους και τα μίντια;

Μέσα σε αυτό το σκηνικό μοιάζει ματαιοπονία να αναζητείς την αλήθεια για το αίνιγμα Λιαντίνη.

Να γιατί προσωπικά επέλεξα να το αφήσω στην άκρη. Και να στραφώ αποκλειστικά στο έργο του. Μα που δε με αφήνουν να αγιάσω... Συνέχεια τηλέφωνα, συνέχεια e-mails... και δες και τούτο και δες και το άλλο.

Μια χαρά δηλαδή τα άρρωστα πάθη του καθενός που στο γόνιμο έδαφος Λιαντίνης ριζοβόλησαν, να στέκονται συνεχώς εμπόδιο να μελετάμε το Λιαντίνη!!!!!

Προπαντός να μην τον μελετάμε. Μόνο να το παίζουμε Αγκάθα Κρίστι. Γιατί παρακαλώ;

Όχι για να βρούμε την αλήθεια. Μα για να πειστούμε πως είναι αλήθεια όσα μας είπαν για το Λιαντίνη. Αχ, μωρέ...

Εδώ βαρκούλες χάνονται, καράβια αρμενίζουν.

Να μια έκρηξη το ηφαίστειο στην Ισλανδία. Χαμός στην Ευρώπη. Και ο άνθρωπος ένα μηδενικό και πάλι με όλη την τεχνολογία του μπρος στα νευράκια της φύσης.

Απορώ. Με τόσα και τόσα τριγύρω που επιμένουν μερικοί να ασχολούμαστε κατ' αποκλειστικότητα με το θάνατο ή το μη θάνατο του Λιαντίνη. Αυτό, πάει καιρός πια, που το έχω καταγγείλει ως φαινόμενο ιδιότυπης θρησκείας.

Καμία σχέση με φιλοσοφία, καμία με ποίηση, καμία με τον άνθρωπο. Και φυσικά καμία σχέση με την αρετή.

Το νιώθω σαν γλίτσα να με βρομίζει και να με τραβάει συνεχώς μέσα σε έναν απέραντο βούρκο.

Αντίθετα με την απελευθέρωση της ψυχής όταν ασχολούμαι με τη φιλοσοφία του και με την ποίησή του.

Κι αντίθετα με όσα εκείνος μας δίδαξε και όσα διδάσκουν τα βιβλία του. Απόλυτα προσωπική είναι η ώρα του θανάτου. Αυτό μωρέ δε γράφει στην Γκέμμα;

Γιατί δεν τον αφήνετε επιτέλους να ηρεμήσει;

Όμως όχι. Δεν... Όσο δεν ηρεμεί η γαλακτοβιομηχανία και κάθε καλοκαίρι μας πρήζει στη διαφήμιση του παγωτού. Κι άλλο τόσο η αυτοκινητοβιομηχανία. Και κάθε βιομηχανία... Πρέπει να πουλήσουν! Νόμος της αγοράς, νόμος του κέρδους. Περί αυτού πρόκειται.

Και ο θάνατος του Λιαντίνη είδος εμπορικό κατάντησε.

Και πασατέμπος για αργόσχολους και χάχες.

Α, μην παραξενευτείτε αν μια μέρα μπείτε στο Εντουκάντους και δείτε πάλι κλειδωμένες όλες τις ενότητες για το Λιαντίνη...

Και κλειστό και το blog...

Και εξαφανισμένο και το γκρουπ στο face book.

Κι αν δεν το έχω κιόλας κάνει, είναι που πίσω από όλα αυτά αισθάνομαι πως υπάρχει και αυτή η σκοπιμότητα. Να το βουλώσουμε και πάλι.

Tertium datur κι εδώ.

Και αφήνω το μέλλον να δείξει τι ακριβώς εννοώ...

Δεν το είχα διαβάσει ως τώρα το άρθρο από το τρίτο μάτι. Εξαιρετικά ενδιαφέρον, απορώ γιατί δεν το είχες ανεβάσει νωρίτερα. Πολλά από αυτά που αναφέρονται θυμίζουν προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης.

- Θα φωτογραφίσετε, ρωτάει ο δημοσιογράφος, τα κόκαλα;

- Αυτό είναι άλλο, του απαντάνε.

Γιατί είναι άλλο; Πού και πότε θέλησε κάτι τέτοιο ο Λιαντίνης; να φωτογραφίζουν το σκελετό του;

Έχουμε βγάλει, λέει επίσης, το συμπέρασμα ότι θέλει να του πάνε μια μαρμάρινη πλάκα εκεί πάνω. Και πράγματι άρχισαν και πηγαίναν εκεί πάνω μαρμάρινες πλάκες.

Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι ότι αποκαλύπτουν πού ακριβώς ήταν η σπηλιά. Με τόσους τρελαμένους με το Λιαντίνη, είναι αδύνατον να μη σκαρφάλωσαν κάποιοι και να έκαναν άνω κάτω το βουνό για να βρουν την σπηλιά του Λιαντίνη.

Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι έγινε αυτό;

Όταν δίνεις το λόγο σου σε κάποιον ότι δε θα μιλήσεις και τελικά φτάνουν τα μυστικά να δημοσιεύονται ακόμη και στον τύπο... τι να πει κανείς;

ΔΙΩΝΗ έγραψε:

Δεν το είχα διαβάσει ως τώρα το άρθρο από το τρίτο μάτι. Εξαιρετικά ενδιαφέρον, απορώ γιατί δεν το είχες ανεβάσει νωρίτερα. Πολλά από αυτά που αναφέρονται θυμίζουν προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης.

Παράθεση :

Δικαία κρίσι· αλλά η προφητεία την υπερβαίνει.

Τόσο που ο δίκαιος και τίμιος ερευνητής στο μέλλον να αναρωτηθεί για τη σχέση της προφητείας με τις αλήθειες που ακολούθησαν...

Διαβάζοντας κανείς προσεχτικά το παραπάνω άρθρο στο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, δεν μπορεί παρά να προβληματίζεται...

Παράδειγμα. Λέει σε κάποιο σημείο ο κ. Γ. Νικολακάκος:

"Πήγε προχτές ... αυτός και τον βρήκε και μας είπε ότι είναι άθικτος. Ακόμη και τα πράγματά του βρίσκονται όλα εκεί."

Ο δημοσιογράφος ρωτά σε ποιον αναφέρεται λέγοντας "αυτός". Και παίρνει την απάντηση πως ο αυτός είναι ο Παναγιώτης Νικολακάκος, ο άνθρωπος που πραγματικά τον Ιούλιο του 2005 υπέδειξε το σημείο που βρισκόταν ο σκελετός.

Ο ίδιος όμως ο Παναγιώτης Νικολακάκος όταν ρωτήθηκε σχετικά με τον εντοπισμό της σπηλιάς, κι αφού είχε πια βρεθεί ο σκελετός, αρνήθηκε πως είχε δει το νεκρό. Και τόνισε πως ο ίδιος ο Λιαντίνης του είχε ζητήσει να μην τον δει αν βρει τον τάφο του.

Να, είναι αυτά τα στοιχεία που μας κάνουν να λέμε πως πλεονάζουν οι απορίες. Άλλα λέει ο ένας και άλλα λέει ο άλλος. Ποια είναι η αλήθεια;

Ο κ. Νικολακάκος έχει επίσης δηλώσει ότι από τον πρώτο καιρό της εξαφάνισης του Λιαντίνη οι συγχωριανοί του παρατήρησαν από μόνοι τους ότι δε συμμετείχε λέει στις έρευνες για τον εντοπισμό του και υποψιάστηκαν λέει ότι κάτι ξέρει και γι' αυτό μένει αμέτοχος. Αυτό υποθέτει ο ίδιος πως έφτασε στ' αυτιά της γυναίκας του Λιαντίνη με αποτέλεσμα να τον πάρει τηλέφωνο και να τον ρωτήσει τι ξέρει...

Ήρθε λέει σε δύσκολη θέση. Θα μπορούσε λέει να της πει το απόλυτο ψέμα πως δεν ξέρει τίποτα. Προτίμησε λέει να της πει μισή αλήθεια.

Από πότε η αλήθεια όταν κόβεται στη μέση παραμένει αλήθεια;

Αλλά και ποια ήταν αυτή η τεμαχισμένη αλήθεια; Παραδέχτηκε πως κάτι ήξερε αλλά είχε λέει δεσμευτεί και δεν επρόκειτο να της πει...

Διαβάζοντας όμως κανείς το άρθρο στο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ τι συμπέρασμα βγάζει; Πως η δέσμευση αφορούσε μόνο τη σύζυγο του Λιαντίνη; Εκείνη μόνο δεν έπρεπε να μάθει;

Έπρεπε δηλαδή να μείνει με την αγωνία για εφτά χρόνια; Ώσπου ο ίδιος άνθρωπος να την πάρει τηλέφωνο και να της αποκαλύψει τι ήξερε;

Κάπου στο άρθρο αυτό διαβάζουμε επίσης μια άλλη δήλωση του κ. Γιώργου Νικολακάκου. Μιλά για τη νεκροζώντανη γάτα... και λέει πως ίσως ο Λιαντίνης ήθελε αυτό το πείραμα να κάνει και να αναρωτιέται ο κόσμος επί εφτά χρόνια αν είναι ζωντανός ή νεκρός.

Μα βλέπουμε ότι αυτά τα εφτά χρόνια από σκοπού έγινε και άλλο πείραμα. Δοκιμάστηκε η αντοχή της γυναίκας του, πόσο μπορεί να αντέξει χωρίς να ξέρει τι απέγινε ο Λιαντίνης...

Την ίδια ώρα βγήκαν εκτός συνθηκών πειράματος οι συγγενείς στο χωριό. Αυτοί κρίθηκε πως πρέπει να γνωρίζουν την αλήθεια. Ποιος το έκρινε; Ο ίδιος ο Λιαντίνης; Ή κάποιος άλλος;

Αν λοιπόν δεχτούμε τη θεωρία περί πειράματος, τότε ο ερευνητής που δεν πέφτει στην εμπάθεια βλέπει ότι το πείραμα αυτό υπονομεύτηκε και αλλοιώθηκαν οι συνθήκες πραγματοποίησης.

Αν βέβαια υπήρξε τέτοιο πείραμα. Γιατί ο ίδιος ο Λιαντίνης στο γράμμα του προς το παιδί του μιλά για τον αφανή θάνατο του Οιδίποδα. Που χάθηκε και κανείς δεν τον ξαναείδε ούτε νεκρό...

Αξίζει ακόμη να προσέξει κανείς στο άρθρο πως ο κ. Γιώργος Νικολακάκος κατηγορεί τον ταξιτζή πως είπε ψέματα. Λίγα μεν αλλά ψέματα. Από φόβο λέει...

Ποια ψέματα είπε πάλι αυτός;

Και τελικά ποιος είπε την αλήθεια και μόνο την αλήθεια στην υπόθεση Λιαντίνη;

Έχω τη φριχτή υποψία πως κανένας δε μας είπε την αλήθεια. Προτίμησαν όλοι να μας πουν μισή αλήθεια...

Μα αλήθεια κολοβή αλήθεια δεν είναι. Είναι ψέμα.

Να γιατί όποιος αποφασίσει να γράψει την αλήθεια για το Λιαντίνη θα πρέπει να απεμπλακεί από κάθε εμπάθεια και κάθε φόβο. Για να καταφέρει να δώσει αν μη τι άλλο το αληθινό κλίμα που επικράτησε μετά την εξαφάνιση του Λιαντίνη.

Να αναφέρει ψυχρά και με ντοκουμέντα όλα τα στοιχεία που έχει. Αποφεύγοντας να πάρει θέση. Πάγια αρχή αυτή για κάθε ερευνητή. Να εργάζεται χωρίς προκαταλήψεις για να βρει την αλήθεια και όχι να μοχθεί να βρει επιχειρήματα που θα στοιχειοθετήσουν μια αλήθεια κατασκευασμένη εκ των προτέρων.

Στην περίπτωση όμως του Λιαντίνη, όπως αποδεικνύει και το άρθρο στο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, η αλήθεια που μας σερβιρίστηκε ήταν έτοιμη πριν από τον Ιούλιο του 2005. Διαβάζουμε στο άρθρο αυτό ακόμη και την ετυμηγορία πως η γυναίκα του Λιαντίνη θα δημιουργήσει πρόβλημα πως δεν είναι τα οστά του άντρα της.

Και όμως η γυναίκα του Λιαντίνη όταν ήρθε η ώρα δέχθηκε να διευκολύνει τις αρχές και έδωσε δείγμα για να γίνει ο έλεγχος DNA. Θα μπορούσε και είχε κάθε δικαίωμα να αρνηθεί. Το έκανε όμως... Βοήθησε αυτοθέλητα να γίνει η πειραματική απόδειξη. Και παρέλαβε τα οστά όταν της είπαν πως ανήκουν στον άντρα της. Και τα ενταφίασε. Διαψεύδοντας εκείνους που προφήτευαν άλλα.

Φυσικά δεν της το συγχώρεσαν. Τόσα χρόνια μετά προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας πείσουν ότι και αυτή η προφητεία τους βγήκε αληθινή. Γιατί τέτοια εμμονή; Να πιστέψουμε σε προφητείες και προφήτες;

Μήπως να αρχίσουμε και τις γονυκλισίες και τα λιβανίσματα; Γιατί οι κάθε λογής προφήτες συνάδουν με όλα τα άλλα θρησκευτικά φαινόμενα.

Μ' αυτό που δε συνάδουν είναι η φιλοσοφία του Λιαντίνη. Αυτή που λέγει να αγαπάμε τον άνθρωπο. Γιατί είναι πλάσμα τραγικό.

Και στην υπόθεση του Λιαντίνη που περίσσεψαν οι μισές αλήθειες, απουσίασε τραγικά η αγάπη στα τραγικά πρόσωπα της τραγωδίας. Κι αυτή είναι η μόνη σίγουρη αλήθεια που την έχουμε όλοι ζήσει και παρακολουθήσει σε πολλές συνέχειες.

Και από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη παραθέτω τούτο:

σελ. 260, σχόλιο 1 για τη σελίδα 115

"Ο Νικηταράς είναι η αγνότερη ίσως μορφή του '21, και ατρόμητος ως τα όρια. Φυλακίστηκε. Και πέθανε τυφλός σε άκρα φτώχια. Η μικρή του κόρη βλέποντας τη δυστυχία του τρελάθηκε από λύπη."

Ο τίμιος ερευνητής διαβάζοντας και πολλά άλλα που έχουν δημοσιευτεί για το Λιαντίνη είναι αναγκασμένος να σταθεί σ' αυτό το σχόλιο. Και να πιάσει τα πινέλα των σκιών, όπως έκαμε και ο ίδιος ο Λιαντίνης μιλώντας στο Χάσμα Σεισμού για το Σολωμό. σελ. 98

"Ο Σολωμός σαν άνθρωπος που έζησε σε τόπο και χρόνο ορισμένο με τον αμετάκλητο τρόπο του έχει και τη σκοτεινή πλευρά του. [...] Μόνο τ' αγερικά δεν αμαρταίνουν, κι οι πεθαμένοι. Δυστυχώς όμως τέτοιες οδυνηρές απόπειρες ιδανικοποίησης δεν έλειψαν από την ιστορία των σολωμικών σπουδών. Οδυνηρές, γιατί προήλθαν κυρίως από κείνους, που εννόησαν και αγάπησαν ξεχωριστά τον ποιητή. Η κατάπληξη μπροστά στη λάμψη του αντικειμένου αναστέλλει συχνά τη φυσική ευαισθησία και στομώνει την οξύτητα της κρίσης. Η κριτική έχει στιγμές πολύ κρίσιμες, που ημπορεί να υποβάλλουν σε δεινή δοκιμασία τον κριτή. Ο Dante γράφει, ότι υπάρχουν και κάποιοι, που γίνονται ασεβέστεροι από σέβας."

Κι αν οι πεθαμένοι δεν αμαρταίνουν πια... μένει να δει ο ερευνητής στο μικροσκόπιο όλη αυτή την ιστορία με την αποκάλυψη του τάφου του Λιαντίνη. Το θέλησε ο ίδιος ο Λιαντίνης να γίνει έτσι; Να αποκαλυφθεί στα εφτά χρόνια ο τάφος και μάλιστα με διαρροή στον ενδιάμεσο χρόνο των πληροφοριών προς μία μόνο κατεύθυνση;

Ο ερευνητής όσο και να ψάξει άλλο ντοκουμέντο δε θα βρει πέρα από προφορικές μαρτυρίες. Και την ίδια ώρα τα βιβλία του Λιαντίνη και όσα άλλα γραπτά άφησε θα του φωνάζουν το αντίθετο.

Θα διαβάζει για παράδειγμα στη Γκέμμα πως τον νεκρό δεν θα τον ιδεί ανθρώπου μάτι. Σελίδα 152. Και θα γυρνά στα σχόλια του βιβλίου και θα διαβάζει πως "ο γνήσια στοχαζόμενος αφ' ης νοήσει, τον συνοδεύει η έγνοια του πώς θα γίνει τρόπος, όταν πεθάνει να εξαφανιστεί το γρηγορότερο το άψυχο κουφάρι του."

Για το Λιαντίνη όμως κάποιοι θέλουν να δεχτούμε πως η μόνη έγνοια του ήταν να κάνει τον εαυτό του γάτα του Σρέντιγκερ που στα εφτά χρόνια θα έρθει πάλι στο φως για να διαλύσει το αίνιγμα... Μη μείνουμε δηλαδή με την απορία...

Ένα αίνιγμα με ημερομηνία λήξης. Αυτό δηλαδή πρέπει να δεχτούμε για το Λιαντίνη;

Δεν ξέρω. Ειλικρινά δεν ξέρω.

Ξέρω μόνο ότι εδώ και χρόνια παρακολουθούμε το συστηματικό ενταφιασμό της φιλοσοφίας του Λιαντίνη. Δε μιλάμε μόνο για σκιές που αναλογούν δίκαια στον καθένα που έζησε σε τόπο και χρόνο ορισμένο, για τη σκοτεινή πλευρά που όλοι έχουν, μα για φτυαριές λάσπης...

Κι αν είναι ένας λόγος που αντέχουμε τη γλίτσα, ασχολούμενοι με όλα αυτά, είναι για το δικό του χατίρι και μόνο και για το χατίρι της αλήθειας.

Έχοντας όμως τη βεβαιότητα πως όσο βαθιά και να τη θάψουν την αλήθεια, θα βρεθεί ο τρόπος να έρθει στην επιφάνεια. Έστω κι αν εμείς δε θα είμαστε πια εδώ.

Να μείνει λοιπόν ο λόγος μας ο αιρετικός. Και οι απορίες μας να μείνουν. Για να μη μας καταγράψει η ιστορία στους ηλίθιους και στους αφελείς*...

_________________________________

* το λέω ευγενικά "ηλίθιους και αφελείς" για να μην εισπράξω και νέα παρατήρηση από τη μικρή μου κόρη που μου τά 'χωσε χτες για κείνο το "μ.λ.κ.ς", έστω και αν αφορούσε την έκφραση εκείνου του bloger που μας έδωσε αφορμή να ανοίξουμε το παρόν θέμα... Και πάλι σωστή τη βρήκα που αντέδρασε. Να γιατί σας λέω πως το Μελινάκι έχω στο μυαλό μου όταν γράφω και όλα τα άλλα παιδιά της αθώας νέας γενιάς... Η δική τους αθωότητα η μόνη ασπίδα προστασίας στη ρυπαρότητα που μας πνίγει...

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Διαβάζοντας κανείς προσεχτικά το παραπάνω άρθρο στο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, δεν μπορεί παρά να προβληματίζεται...

Παράδειγμα. Λέει σε κάποιο σημείο ο κ. Γ. Νικολακάκος:

"Πήγε προχτές ... αυτός και τον βρήκε και μας είπε ότι είναι άθικτος. Ακόμη και τα πράγματά του βρίσκονται όλα εκεί."

Ο δημοσιογράφος ρωτά σε ποιον αναφέρεται λέγοντας "αυτός". Και παίρνει την απάντηση πως ο αυτός είναι ο Παναγιώτης Νικολακάκος, ο άνθρωπος που πραγματικά τον Ιούλιο του 2005 υπέδειξε το σημείο που βρισκόταν ο σκελετός.

Ο ίδιος όμως ο Παναγιώτης Νικολακάκος όταν ρωτήθηκε σχετικά με τον εντοπισμό της σπηλιάς, κι αφού είχε πια βρεθεί ο σκελετός, αρνήθηκε πως είχε δει το νεκρό. Και τόνισε πως ο ίδιος ο Λιαντίνης του είχε ζητήσει να μην τον δει αν βρει τον τάφο του.

Να, είναι αυτά τα στοιχεία που μας κάνουν να λέμε πως πλεονάζουν οι απορίες. Άλλα λέει ο ένας και άλλα λέει ο άλλος. Ποια είναι η αλήθεια;

Δεν είπε μόνο για το άθικτος και για τα πράγματα που ήταν όλα εκεί.

Δηλώνει κατηγορηματικά στο δημοσιογράφο και πότε θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια. Σε ένα χρόνο! Προαναγγελία ευρέσεως νεκρού...

Γιατί σου κάνει εντύπωση; Εκείνος που το είπε δεν είχε δώσει κανένα όρκο στο Λιαντίνη να κρατήσει το μυστικό. Άσε που τον είχαν τρελάνει δημοσιογράφοι και περίεργοι να τρέχουν στο σπιτικό του να ρωτάνε και να ξαναρωτάνε τι ξέρει για το Λιαντίνη. Θεώρησε κι αυτός πως πρέπει για να τιμήσει τον αδερφό του να τους κάνει το πρώτο μέρος της αποκάλυψης για να σταματήσουν πια να λένε ότι είδαν το Λιαντίνη ζωντανό στους Δελφούς και δεν ξέρω πού αλλού.

Όσο ο Λιαντίνης ήταν εξαφανισμένος ήταν ένα πρόβλημα αυτό. Βούιζε το διαδίκτυο - έστω και αν δεν ήταν το διαδίκτυο του σήμερα - από τις φημολογίες πως ο Λιαντίνης μπορεί και να ζει.

Μια μικρή γεύση της μυθοπλασίας εκείνης της εποχής μπορείς να διαβάσεις εδώ:

http://892fm.blogspot.com/2010/04/blog-post_781.html

Έπειτα ο Λιαντίνης βρέθηκε... Αναζωογονήθηκε για ένα διάστημα η συζήτηση στο διαδίκτυο περί Λιαντίνη και μετά κόπασε ο κουρνιαχτός... Ελάχιστοι πια ασχολούνται με το Λιαντίνη. Ακόμη και αν κάποιοι προσπαθούν με πλάγιους τρόπους να κρατήσουν το θέμα στην επικαιρότητα. Πότε πέθανε σου λέει ο Λιαντίνης! Τρέχα να δεις το φοβερό ντοκουμέντο.

Πόσοι έτρεξαν;

Έχει και άλλα πράγματα να κάνει ο κόσμος. Γιατί να ασχοληθεί με το Λιαντίνη; Έτσι κι αλλιώς έχει καταγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο με τη φράση που μου είπε ένας συμπατριώτης του, ταξιτζής στη Σπάρτη:

"Έτσι και τον πετύχαιναν ζωντανό τα ΕΜΑΚ θα έτρωγε το ξύλο της αρκούδας που τους έβαλε να ψάχνουν το βουνό. Ήθελε να αυτοκτονήσει; Να αυτοκτονήσει. Γιατί να βάλει τόσο κόσμο σε ταλαιπωρία;"

Άδικα προσπάθησα να τον πείσω πως ο Λιαντίνης δε θέλησε να βάλει κανέναν σε ταλαιπωρία. Όπως άδικα πολλές φορές παιδεύομαι να πείσω τους ανθρώπους πως δεν ήταν ένας τρελός που πήγε και αυτοκτόνησε. Ή και άλλους που μονόπλευρα εστιάζουν στο σκοτεινό σημείο της εξαφάνισης και ξεχνάν τι άφησε στους ανθρώπους ο Λιαντίνης εκτός από την τελευταία του πράξη.

Πήγαινε στα ευπώλητα της Πρωτοπορίας. Στα 200 πρώτα, όχι στα 10 ούτε στα 100...

http://www.protoporia.gr/products_best_seller.php/announcement_type_id/4/page/1

Και μάλιστα των τελευταίων ετών. Όχι της εβδομάδας ή του μήνα. Κι αν βρεις εκεί έστω ένα βιβλίο του Λιαντίνη ή και έστω βιβλίο για το Λιαντίνη, εγώ θα γίνω αστροναύτης...

Βρέθηκε ο σκελετός και χάθηκε το ενδιαφέρον του κόσμου για το Λιαντίνη. Αυτή είναι η θλιβερή αλήθεια και δε θα την ανατρέψει κανένα μαγειρεμένο ντοκουμέντο για το θάνατο του Λιαντίνη.

Εξάλλου ποιος αυτόχειρας κατάφερε να κερδίσει την αθανασία μόνο με την αυτοκτονία του; Όποιος πίστεψε ότι η αυτοκτονία του Λιαντίνη είναι η λυδία λίθος για την άνοδο της δημοτικότητάς του στα ύψη, έχτισε στην άμμο. Όσο και να διεγείρονται τα πλήθη με μια αυτοκτονία, άλλο τόσο σύντομα την παραδίδουν στη λήθη. Γιατί είναι αυτό που είπε ο Λιαντίνης. Η αυτοκτονία αποτελεί παθολογικό φαινόμενο.

Να, πριν έξι χρόνια περίπου μια νέα ηθοποιός έβαλε τέλος στη ζωή της. Πρόλαβε και έπαιξε σε μερικά σίριαλ και ήταν ήδη γνωστή στο πανελλήνιο. Ποιος τη θυμάται σήμερα; Το μικρό της όνομα Ελευθερία. Σας λέει κάτι;

Ή ακόμη, ποια γνωστή ηθοποιός αυτοκτόνησε τον ίδιο μήνα που ο Δημήτρης Λιαντίνης χάθηκε;

(κάντε κλικ εδώ, για να μη νομίζετε πως λέω λόγια του αέρα, θα βρείτε και άλλες περιπτώσεις)

Γιατί λοιπόν να λέει κάτι ο Λιαντίνης στους ανθρώπους; Και ειδικά στους ανθρώπους της εποχής μας που ούτως ή άλλως γοητεύονται περισσότερο από έναν ηθοποιό παρά από έναν άνθρωπο των γραμμάτων...

Λέτε να μην το ήξερε αυτό ο Λιαντίνης; Πως μια αυτοκτονία σαν τις πολλές αυτοκτονίες των ανθρώπων όχι μόνο δε θα του εξασφάλιζε την ενδοκοσμική του αθανασία μα θα βοηθούσε μια ώρα αρχύτερα να τον πετάξουν οι άνθρωποι στον καιάδα της λήθης;

Εκτός αν πιστέψουμε πως αυτό και μόνο ήθελε. Να τον ξεχάσουν. Να μην ασχολούνται μαζί του. Τότε πες μου γιατί σηκώθηκε και εξαφανίστηκε...

Για να τραβήξει έστω και για λίγο τα φώτα της δημοσιότητας και να πιάσουν οι άνθρωποι τα βιβλία του στα χέρια τους;

Δηλαδή δεν άξιζαν τα βιβλία του από μόνα τους και χρειάστηκε την ακραία πράξη της αυτοκτονίας για να γίνει γνωστός ως συγγραφέας;

Και σαν να μην έφτανε αυτό, φρόντισε με μελοδραματικό τρόπο να έρθει στο φως και ο σκελετός του; Ε, ναι. Αυτό ήταν από τα σπάνια. Να βλέπουν οι άνθρωποι τα κόκαλα του συγγραφέα. Ενώ του Καρυωτάκη είδαμε μόνο τον νεκρό του.

Όμως παρά το αρχιστρατηγικό σχέδιο, οι άνθρωποι, ακόμη κι εκείνοι που πίστεψαν στην αυτοκτονία του Λιαντίνη και τη θαυμάζουν ως το 8ο θαύμα του κόσμου, αντί για τα βιβλία του Λιαντίνη προτιμούν να βλέπουν βίντεο ή να διαβάζουν το πολύ πολύ βιβλία για το Λιαντίνη...

Κοινός νους λέγει πως δεν μπορεί αυτό να ήταν σχέδιο του Λιαντίνη. Όπως λέμε και όσοι τον γνωρίσαμε ότι δεν ήταν βλάκας να μην προβλέψει αυτά τα αποτελέσματα.

Και λέει και άλλα η κοινή λογική. Πως πίκρανε έως θανάτου τη γηραιά μητέρα του, πέταξε κεραμίδα στη νιόπαντρη κόρη του, έφερε σε αντιπαράθεση τους συγγενείς του με τη γυναίκα που έζησε 26 χρόνια... για ποιο λόγο; Για να διαβάζουν μια χούφτα άνθρωποι τα βιβλία του και μερικοί γραφικοί ακόμη να περνάν τις ώρες τους μοντάροντας βίντεο με το γέλιο του Λιαντίνη και την πορδή της βασίλισσας;

Να μη γίνει γραφικός με όλα αυτά;

Και όμως. Δε θα είχε γίνει γραφικός αν δεν υπήρχαν τα αποκαλυπτήρια του 2005. Αν δεν είχε έρθει ποτέ στο φως ο σκελετός.

Ποιος τελικά ωφελήθηκε από εκείνα τα αποκαλυπτήρια; Ο Λιαντίνης σίγουρα όχι. Και το έργο του ακόμη λιγότερο...

Ποιος είχε λοιπόν κίνητρο να βρεθεί ο Λιαντίνης; Και να αποδειχθεί η αυτοκτονία;

Δε χρειάζεται να το απαντήσω. Αυτοί που πρέπει γνωρίζουν. Και οι ερευνητές στο μέλλον δε θα δυσκολευτούν καθόλου να κάνουν το συσχετισμό.

Γιατί οι ερευνητές θα έχουν στη διάθεσή τους και εκείνα τα στοιχεία που τώρα παραμένουν στην αφάνεια. Στοιχεία που όταν κάποτε τα άγγιξα μου έκαψαν τα χέρια.

Γιατί δεν τα έφερα στο φως; Μα διότι δεν είναι δική μου δουλειά. Όμως τα στοιχεία υπάρχουν. Σαν βόμβα με καψούλι βραδυφλεγές που όλο και πλησιάζει η φλόγα του...

Άσε λοιπόν να μοντάρουν βίντεο με φωτορυθμικά και άλλα ηχητικά εφέ. Με πρωταπριλιάτικα ανέκδοτα πότε πέθανε ο Λιαντίνης. Μεγαλύτερη ζημιά από όση του έχουν κιόλας κάνει, δεν μπορούν να του κάνουν. Και ήδη παρακολουθούμε την αποπληρωμή της ύβρης.

Μα έτσι είναι. Όποιος ανοίγει το λάκκο του άλλου, πέφτει ο ίδιος μέσα. Κι ας είναι και λάκκος στην κορφή του Ταϋγέτου...