Ντιέγκο Ριβέρα, ο χρωστήρας του Μεξικού

Μακρινή χώρα το Μεξικό για τους έλληνες. Τι ξέρουμε οι περισσότεροι για το Μεξικό; Τον Πεπίτο, το μικρό μεξικανόπουλο στο Μικρό Σερίφη, την τεκίλα από τα νεανικά μας πάρτι, και το μουντιάλ του Μεξικού...

Κι όμως έχουμε τον τρόπο να γνωρίσουμε αυτή τη μακρινή χώρα. Φρόντισε γι' αυτό ο Ντιέγκο Ριβέρα. Ο ζωγράφος:


Ο Ντιέγκο γεννήθηκε στις 8 Δεκέμβρη του 1886. Και πέθανε σαν σήμερα (γι' αυτό και τούτη η αναφορά σε εκείνον) στα 1957.

Πριν λίγα χρόνια απασχόλησε τους σινεφίλ χάρη στην ταινία Φρίντα. Ταινία αφιερωμένη στη σύντροφό του και για δύο φορές γυναίκα του, την επίσης μεξικάνα ζωγράφο Φρίντα Κάλο.


Ένας θυελλώδης έρωτας ένωσε τον Ντιέγκο Ριβέρα με την κατά είκοσι χρόνια νεότερή του και εξαιρετικά ιδιόρρυθμη Φρίντα:


Δεν ήταν όμως ο μόνος του έρωτας. Ο Ριβέρα από τη νεαρή του ακόμη ηλικία ως και τα γεράματά του υπήρξε λάτρης του ωραίου φύλου. Έκανε αρκετούς γάμους και απέκτησε παιδιά εντός και εκτός γάμου. Όχι όμως από τη διάσημη αγαπημένη του, τη Φρίντα, που ένα τραγικό τροχαίο της είχε στερήσει τη μητρότητα.

Οι γονείς του ήταν δάσκαλοι. Ο πατέρας του ήταν επίσης και εκδότης εφημερίδας, "της φιλελεύθερης εφημερίδας EL Democrata, που απαιτούσε κοινωνική μεταρρύθμιση για να βοηθήσει τους εργαζόμενους φτωχούς. Αυτή η δέσμευση για τη δύσκολη θέση των χαμηλών εργατικών τάξεων θα επηρέαζε και τον ίδιο, για το υπόλοιπο της ζωής του." 1

Ο Ντιέγκο Ριβέρα σπούδασε ζωγραφική στην Ευρώπη ( Ισπανία, Ιταλία, Παρίσι) από το 1907 έως το 1921. Εκεί και ήρθε σε επαφή με τους ευρωπαίους ομότεχνούς του. Στους φίλους συγκαταλέγονται ο Μοντιλιάνι και ο Πικάσο.

Ήταν ψηλός, πάνω από 1,85, και στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ζύγιζε περισσότερο από 130 κιλά. Και κατά το οία η μορφή έτσι υπήρξε και η ζωγραφική του. Ο Ριβέρα έμεινε γνωστός κυρίως για τις νωπογραφίες τους, ζωγραφική δηλαδή σε τοίχους. Κατάφερε μάλιστα αρκετές φορές να ξεσηκώσει μίση και πάθη με αυτές. Ιδιαιτέρως με εκείνη που φιλοτέχνησε στο κτίριο Ροκφέλερ:

Παράθεση :

Το 1930 η φήμη του Ριβέρα είχε φθάσει και στις ΗΠΑ. Έπειτα από μια αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, ανέλαβε τη δημιουργία τοιχογραφιών σε διάφορες πόλεις, που προκαλούσαν αντιδράσεις με τη θεματολογία τους. Τον μεγαλύτερο σάλο προκάλεσε η τοιχογραφία του «Άνθρωπος στο σταυροδρόμι», που φιλοτέχνησε στο Κέντρο Νέλσον Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933. Έγινε δεκτή με διαδηλώσεις και οξείες επιθέσεις των εφημερίδων, επειδή είχε περιείχε τη μορφή του Λένιν.

Η τοιχογραφία καταστράφηκε από το Κέντρο (9 Φεβρουαρίου 1934), αλλά ο Ριβέρα την ανακατασκεύασε τον επόμενο χρόνο στην πόλη του Μεξικού. Το επεισόδιο αυτό έχει δραματοποιηθεί στις ταινίες «Οι αντάρτες του Μπρόντγουεη» («Craddle Will Rock», 1999) του Τιμ Ρόμπινς και «Φρίντα» της Τζούλι Τέιμορ (2002). 2

Ο Ντιέγκο Ριβέρα ήταν γενικά άνθρωπος που προκαλούσε αντιδράσεις. Περίσσευε μέσα του μια δύναμη ζωής που την εκδήλωνε σε όλους τους τομείς. Υπήρξε μέλος του κομμουνιστικού κόμματος Μεξικού, αργότερα όμως τον διέγραψαν. Αιτία της διαγραφής το επεισόδιο που προκάλεσε ο Ριβέρα κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα, για τα 10χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης. Ήταν τότε ο καιρός του Στάλιν. Ο Ριβέρα όμως γοητεύτηκε από τον Τρότσκι:

Παράθεση :

Το φθινόπωρο του 1927 έφθασε στη Μόσχα προσκεκλημένος του ΚΚΣΕ, προκειμένου να λάβει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Επί τη ευκαιρία, ο κομισάριος για την Παιδεία Ανατόλι Λουνατσάρσκι του ανέθεσε να κατασκευάσει μια τοιχογραφία στη λέσχη του Κόκκινου Στρατού. Το σχέδιο δεν ευοδώθηκε, καθώς έπεσε «θύμα» της διαμάχης Στάλιν - Τρότσκι, που στοίχισε και τη διαγραφή του Ριβέρα από το Κ.Κ. Μεξικού. 3

Η ζωγραφική του, όπως ήδη είπα, του έμοιαζε. Εκρηκτική σαν το ταμπεραμέντο του και στην υπηρεσία των ιδανικών που υπηρέτησε:

Παράθεση :

Επικεντρώθηκε στη δημιουργία μεγάλων νωπογραφιών απεικονίζοντας την ιστορία και τα κοινωνικά προβλήματα του Μεξικού. Τα ζωγράφισε στους τοίχους των δημόσιων κτηρίων, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Παλατιού στη Πόλη του Μεξικού (1929) και του Παλατιού Cortes στη Cuernavaca (1930). Πολύ επηρεασμένος από τη γηγενή μεξικάνικη τέχνη, έκανεν απλές τοιχογραφίες κι άρθρα σ' εφημερίδες, δεδομένου ότι το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, είχε ξυπνήσει μεγάλη διαμάχη μεταξύ πολιτικών και θρησκευτικών ομάδων και στις ΗΠΑ και στο Μεξικό.

Από τους χαρισματικούς, δημιουργικούς κι αμφισβητούμενους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, ίδρυσε τη mural μορφή τέχνης κι αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τη λαϊκή τέχνη του Μεξικού. 4

______________________

1 & 4 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ

2 & 3 http://www.sansimera.gr/biographies/311 ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

An artist is above all a human being, profoundly human to the core. If the artist cant feel everything that humanity feels, if the artist isnt capable of loving until he forgets himself and sacrifices himself if necessary, if he wont put down his magic brush and head the fight against the oppressor, then he isnt a great artist.

Considered the greatest Mexican painter of the twentieth century, Diego Rivera had a profound effect on the international art world. Among his many contributions, Rivera is credited with the reintroduction of fresco painting into modern art and architecture. His radical political views and tempestuous romance with the painter Frieda Kahlo were then, and remain today, a source of public intrigue. In a series of visits to America, from 1930 to 1940, Rivera brought his unique vision to public spaces and galleries, enlightening and inspiring artists and laymen alike.

Diego Rivera was born in Guanajuato, Mexico in 1886. He began to study painting at an early age and in 1907 moved to Europe. Spending most of the next fourteen years in Paris, Rivera encountered the works of such great masters as Cézanne, Gauguin, Renoir, and Matisse. Rivera was searching for a new form of painting, one that could express the complexities of his day and still reach a wide audience. It was not until he began to study the Renaissance frescoes of Italy that he found his medium. It was with a vision of the future of the fresco and with a strong belief in public art that Rivera returned to Mexico.

Frescoes are mural paintings done on fresh plaster. Using the fresco form in universities and other public buildings, Rivera was able to introduce his work into the everyday lives of the people. Rivera concerned himself primarily with the physical process of human development and the effects of technological progress. For him, the frescoes size and public accessibility was the perfect canvas on which to tackle the grand themes of the history and future of humanity. A life long Marxist, Rivera saw in this medium an antidote to the elite walls of galleries and museums. Throughout the twenties his fame grew with a number of large murals depicting scenes from Mexican history. His work appealed to the peoples interest in the history of technology and progress. The desire to understand progress was visible in the growing industrial societies of the 1930s, and Rivera saw the workers struggle as a symbol of the fragile political ground on which that capitalism trod.

In 1930, Rivera made the first of a series of trips that would alter the course of American painting. In November of that year, Rivera began work on his first two major American commissions: for the American Stock Exchange Luncheon Club and for the California School of Fine Arts. These two pieces firmly but subtly incorporated Riveras radical politics, while maintaining a sense of simple historicity. One of Riveras greatest gifts was his ability to condense a complex historical subject (such as the history of Californias natural resources) down to its most essential parts. For Rivera, the foundation of history could be seen in the working class, whose lives were spent by war and industry in the name of progress. In these first two commissions and all of the American murals to follow, Rivera would investigate the struggles of the working class.

In 1932, at the height of the Great Depression, Rivera arrived in Detroit, where, at the behest of Henry Ford, he began a paean to the American worker on the walls of the Detroit Institute of Arts. Completed in 1933, the piece depicted industrial life in the United States, concentrating on the car plant workers of Detroit. Riveras radical politics and independent nature had begun to draw criticism during his early years in America. Though the fresco was the focus of much controversy, Edsel Ford, Henrys son, defended the work and it remains today Riveras most significant painting in America. Rivera, however, did not fare nearly so well in his association with the Rockefellers in New York City.

In 1933 the Rockefellers commissioned Rivera to paint a mural for the lobby of the RCA building in Rockefeller Center. Man at the Crossroads was to depict the social, political, industrial, and scientific possibilities of the twentieth century. In the painting, Rivera included a scene of a giant May Day demonstration of workers marching with red banners. It was not the subject matter of the panel that inflamed the patrons, but the clear portrait of Lenin leading the demonstration. When Rivera refused to remove the portrait, he was ordered to stop and the painting was destroyed. That same year, Rivera used the money from the Rockefellers to create a mural for the Independent Labor Institute that had Lenin as its central figure.

ΗΡΑΚΛΗΣ έγραψε:

Μακρινή χώρα το Μεξικό για τους έλληνες. Τι ξέρουμε οι περισσότεροι για το Μεξικό; Τον Πεπίτο, το μικρό μεξικανόπουλο στο Μικρό Σερίφη, την τεκίλα από τα νεανικά μας πάρτι, και το μουντιάλ του Μεξικού...

Κι όμως έχουμε τον τρόπο να γνωρίσουμε αυτή τη μακρινή χώρα. Φρόντισε γι' αυτό ο Ντιέγκο Ριβέρα. Ο ζωγράφος...

α, καλάααααααααααα Πουλάκι μ' τι λαλείς? εδώ ένα Ντιέγκο ξέρουμε, το Μαραντόνα! σιγά μην ασχοληθούμε με το Ριβέρα... αν θες με τον Ολιβέρα (ή κάπως έτσι τσπ) κάτι γίνεται...

Να ρωτήσω... αυτός ο Ριβέρα που λες στο love bites τη γνώρισε τη Φρίντα ή στο "ζωγράφος" μόνος ψάχνει???

σου λέω δηλαδή ευγενικά ότι ο κόσμος και ο κοσμάκης σημαδία μία δε δίνει σε τέτοια θέματα.... γράψε για τίποτε πιασάρικο και εκεί να δεις ρέντα και κουβέντα!