Υποστήριξη στους πειρατές της Σομαλίας;

Πάνε κάτι μέρες που τριγυρίζω στα φέις μπούκια - καθώς εκεί συνάντησα μια ομάδα παλιών μου μαθητών και έπειτα και μια δεύτερη, αποφοίτων αυτή τη φορά του σχολείου που διδάσκω την τελευταία εικοσαετία. Το πότε πέρασαν είκοσι χρόνια σχεδόν, είναι μια άλλη ιστορία... Και άλλη που ώρες ώρες πνίγομαι τόσο εκεί μέσα που αναρωτιέμαι αν θα αντέξω τα υπόλοιπα δώδεκα. Αχ, ποιητή μου λατρεμένε με "τα πένθιμα σχολεία των Δυτικών" που έγραψες για πάντα πορεία στο χάρτη της ψυχής μου.

Μην κοιτάτε τις χαρωπές φωτογραφιούλες με μηλαράκια και άλλα δήθεν φωτεινά που ανεβάζω. Ξόρκια στο μαύρο σκοτάδι που με πλακώνει είναι. Μικρές ενέσεις τα Σούνια και οι πάμφωτοι ναοί, να αντέξω τη μεγάλη κατολίσθηση. Να κρατηθώ μέσα στο χάος.

Και άλλη πάλι ιστορία η διαμάχη που ξέσπασε για το αναψυκτήριο στις παρυφές του Ποσειδώνα. Αν μια τέτοια διένεξη με προβληματίζει για ένα φόρουμ όλο και όλο, τα αποδέλοιπα που καθημερινά ζω και αναγκάζομαι κυματοθραύστης να τα υποδέχομαι χωρίς αναπαμό, σε πολύ μεγαλύτερα διλήμματα με βάζουν. Τι κάνω εκεί πέρα; Μια τρύπα στο νερό; Σίσυφος τραγικός που με τρύπιο λαΐνι πολεμάω να μαζέψω σωρό το νερό;

Τα παίρνεις μικρά και στρουμπουλά και ακατέργαστα. Με το μάτι του βοδιού αλλά καρδούλα αθώα και τρυφερή. Κι αρχίζεις να σταλάζεις μικρές δόσεις το φως. Μην τα τρομάξεις. Μην τα τυφλώσεις άκαιρα με προβολείς. Δόσεις δόσεις η πίκρα και ο πόνος του κόσμου.

Κι έπειτα ανοίγουν τις φτερούγες και πετούν για μακριά. Αυτός δεν είναι και ο σκοπός της αγωγής; Ένα γιοφύρι ο δάσκαλος τον πόρο να περάσει ο μαθητής και την απορία να δρασκελίσει για απέναντι. Κι απέ... το θρουβάλιασμα του δασκάλου στο χάος. Το καθήκον ετελέσθη!

Το σύνηθες είναι να μην τα ανταμώσεις ποτέ ξανά. Κρατάς τις λίγες αναμνήσεις σε χαρτιά και σε κασέτες και στα μυστικά δώματα της ψυχής. Και λες "έκανα το χρέος μου". Φτάνει αυτό.

Να όμως που καμιά φορά η μοίρα παίζει τα παιχνίδια της. Ακόμη και μέσα από τα ιντερνέτια. Κι έρχονται μπρος σου μια ολόκληρη τάξη σχεδόν. Τότε εξάχρονα, σήμερα στα 24. Γυναίκες και άντρες ολόκληροι.

Τους ανέβασα φωτογραφίες, από εκείνο το μακρινό χτες. Ακόμη και ήχους - τις φωνούλες τους τις παιδικές - κατάφερα στα σκονισμένα μου αρχεία να βρω:

Συγκίνηση. Δεν μπορώ να κρύψω πως συγκινήθηκα. Κι άλλο τόσο φαντάζομαι πως συγκινήθηκαν και οι ίδιοι να ακούν εκείνο το χτεσινό παιδάκι...

Αλλά με τα facebook οφείλω να πω ότι καθόλου καλά δεν τα πηγαίνω. Κάτι με ενοχλεί στο χώρο αυτό. Κι έτσι αργώ πολύ μέχρι να δω αυτά που μπροστά μου είναι... Όπως και η πρόσκληση σε ένα γκρουπάκι. Την είδα και την ξαναείδα και μόλις σήμερα έβγαλα άκρη περί τίνος πρόκειται:


Αυτό το ... σύμβολο. Και τίτλος:

Ypostiriksi stous peirates tis Somalias

Σήμερα λοιπόν μόλις είπα να σκαλίσω τι είναι τούτο. Το αμπλάκημα που θα 'λεγε ο δικός μου Δάσκαλος. Στην αρχή - δε σας κρύβω - το είχα πάρει για φάρσα ή δεν ξέρω τι άλλο κακόγουστο αστείο. Υποστήριξη σε πειρατές και δη της Σομαλίας; Πώς να ξεχάσω τον τρόμο του καλοκαιριού, τότε που η μεγάλη μου "κόρη" ταξίδευε εκεί κάτω; Τότε που έπαιρνα τα μηνύματά της για τις διπλοβάρδιες και καρδιοχτυπούσα σαν και τις αληθινές μάνες μην τύχει και της συμβεί το κακό...

Σαν έπιασα σήμερα να διαβάζω τα μηνύματα σε εκείνη τη σελίδα του facebook, τρόμαξα ακόμη περισσότερο. Εδώ δεν ήταν η πειρατεία ο κίνδυνος. Αλλά το αυτοθέλητο μπάρκο και το ανίδεο συνάμα στις φελούκες των πειρατών. Κάτι για μαύρο χρυσό έγραφαν και τον πόλεμο ενάντια στα κέρδη που αφήνει. Αλλά και ένα ερώτημα:

Αν γουστάρουμε τέτοια πραξικοπήματα... Απάντηση: ΝΑΙ! Και αποφασιστικό το παράγγελμα: ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ!

Έμεινα απολίθωμα να το διαβάζω. Όχι μόνο το μήνυμα αλλά και το όνομα. Κυρίως το όνομα. Μαθητής μου... Και παραδίπλα ο κολλητός του... Παιδί μου κάποτε και εκείνος.

Θα μου πεις, νέοι είναι, θέλουν να κάνουν τη δική τους επανάσταση σε κάθε τι παλιό. Κι εσύ γριά γυναίκα που δεν μπορείς να καταλάβεις τους νέους. Τι νόμιζες, θα γλίτωνες εσύ από τις μεγάλες δαγκάνες του χάσματος των γενεών;

Ίσως να είναι και έτσι. Θα μπορούσε να είναι και έτσι. Αν δεν κουβάλαγα μέσα μου και εκείνον το ναυτικό σάκο. Με όλα τα κατάλοιπα της βασανισμένης ζωής στα καράβια. Αυτά όμως τα παιδιά, τα χτεσινά παιδιά μου, τι κουβαλούν στις δυνατές τους πλάτες; Τι από τη ζωή του ναύτη γνωρίζουν; Γιατί ο ναύτης θα βρεθεί στα χέρια των πειρατών. Όχι ο εφοπλιστής... Ο ναύτης που ιδρώνει και φτύνει αίμα για το αρμυρό μεροκάματο της θάλασσας και όχι για τα μεγάλα κέρδη του μαύρου χρυσού.

Θυμάμαι με φρίκη από το φετινό καλοκαίρι την περίπτωση εκείνου του πλοίου που έπεσε στα χέρια των πειρατών και ένας τέτοιος ναύτης την πλήρωσε με τη ζωή του. Για τον εφοπλιστή δεν ξέρω... Ίσως και να έβαλε στο τέλος το χέρι στην τσέπη και να έδωσε τα λύτρα για να πάρει πίσω το καράβι του. Όμως η οικογένεια του ναύτη δεν πήρε ποτέ πίσω τον άνθρωπό της. Μόνο ένα πτώμα.

Πώς λοιπόν να μην ανατριχιάσω ακούγοντας τα ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ για νέες τραγωδίες;

Όχι, δε διαφωνώ πως υπάρχει το μεγάλο κύκλωμα που λυμαίνεται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη. Που ρουφά αξεδίψαστα τα κέρδη από το μαύρο χρυσό. Να το ξεχάσω εγώ που κάποτε αυτό ακριβώς το λαδάκι κουβάλαγα από τον Περσικό στην Ευρώπη;

Ακριβώς όμως γι' αυτό και όχι μόνο για τις σημερινές μου κόρες που τους ίδιους δρόμους ταξιδεύουν στης θάλασσας την πλάτη είναι που διαφωνώ με τέτοια ΒΙΡΑ...

Αν θέλεις τον κόσμο να αλλάξεις και τη ζωή να κάνεις πιο δίκαιη για όλους τους καταφρονεμένους και αδικημένους, αν θες από τα γουρούνια που αρμέγουν τον ιδρώτα των λαών να αρπάξεις το κόκαλο και να το δώσεις στους πεινασμένους, πρέπει ο ίδιος να πέσεις στη φωτιά - ένα αυτό - και δεύτερο και σημαντικότερο: Να τα βάλεις με τα γουρούνια. Όχι με τους φουκαράδες που βγάζουν το ψωμάκι τους.

Στο κάτω κάτω αυτοί οι φουκαράδες δε κουβαλάν μονάχα τη μονέδα στο χρηματοκιβώτιο του αφεντικού. Κυρίως κουβαλάν και μεταφέρουν εκείνο το μαύρο ζουμάκι που ζεσταίνει το σπίτι του καθενός μας και γυρίζει τους τροχούς από το αμαξάκι μας. Μέθοδο τηλεμεταφοράς του μαύρου χρυσού από τις χώρες του Κόλπου στα λιμάνια της γηραιάς Ευρώπης δεν έχουν βρει ακόμη. Η ίδια παλιά μέθοδος ακολουθείται, καράβι και πλήρωμα και συνθήκες που καμία σχέση δεν έχουν με τη στεριά. Ακόμη και αν η τεχνολογία έχει βάλει κι εδώ το χέρι της για πιο ανεκτές καταστάσεις.

Αν δεν το ζήσεις αυτό, αν δεν το βιώσεις... πού να καταλάβεις εκείνη τη φωτογραφία που κρέμασε σήμερα η Χαλ; Την "ονειροπαγίδα" της πώς να νιώσεις; Και τις στιγμές από τη ζωή ενός ναυτικού να παγιδέψεις στο λογισμό σου;

Η Χαλ... Ένα μόλις χρόνο μεγαλύτερη από τούτα τα παιδιά που προσφέρουν υποστήριξη στους Σομαλούς πειρατές. Όχι δικό μου παιδί, και ας με λέει "μάνα" και ας καμαρώνω που το ακούω. Η Χαλ μαθήτεψε σε άλλο σχολειό, στο σχολειό της ανάγκης. Στα μεγάλα θρανία της θάλασσας... Εκεί έμαθε την αλφαβήτα. Την αληθινή αλφαβήτα της ζωής. Διαβάζοντας μέσα από φινιστρίνια και όχι σε πίνακες σχολικούς.

Κι εγώ στο δικό της φινιστρίνι κάθομαι ταξιδευτής και βλέπω ακόμη μεγαλύτερη την τρύπα στο νερό που κάνω με το βεργάκι μου στους πίνακες των σχολείων. Και προβληματίζομαι σφόδρα. Έστω και αν καταλαβαίνω πως κακή πρόθεση δεν υπήρξε. Μόνο αφέλεια νεανική. Ή και ακριβώς γι' αυτό...

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους Σομαλούς πειρατές και τι περνάνε εκεί κάτω οι ναυτικοί, διαβάστε το παλιότερο άρθρο της Χαλ:

Το πειρατικό ξαναχτυπά