Η απαξίωση των Σχολικών Τροχονόμων και ο ... Λιαντίνης

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Αηδιασμένη ως εκεί που δεν παίρνει με διάφορα άλλα γεγονότα, είπα σήμερα να διαβάσω αναλυτικά Ριζοσπάστη για να έρθει το μυαλό στα ίσα του:

Παράθεση :: Εθελοντές» έχουν βαφτιστεί από το κράτος και τις κυβερνήσεις οι εργαζόμενοι ως Σχολικοί Τροχονόμοι, που εργάζονται εδώ και 10 χρόνια στην οδική ασφάλεια, στις διαβάσεις πρόσβασης και αποχώρησης των μαθητών στα σχολικά κτίρια, αλλά και που καλύπτουν πολλές φορές πάγιες ανάγκες των σχολείων. Για τις υπηρεσίες τους αμείβονται με μόλις 176 ευρώ το μήνα, τα οποία θεωρούνται «έξοδα κίνησης». Με αυτούς τους εθελοντές, το κράτος καλύπτει σε αρκετές περιπτώσεις εδώ και χρόνια πάγιες ανάγκες των ολοήμερων σχολείων, όπως είναι η φροντίδα του φαγητού των παιδιών, με αποτέλεσμα και οι υπηρεσίες αυτές να μην ανταποκρίνονται στις υπάρχουσες ανάγκες. Αποκαλύπτεται και σε αυτήν την περίπτωση το περιεχόμενο που αντικειμενικά έχει ο «εθελοντισμός» στο αστικό κράτος: Απλήρωτη εργασία για το μπάλωμα πάγιων λαϊκών αναγκών.

Πέρα από το «φιλοδώρημα» που παίρνουν για μισθό, οι σχολικοί τροχονόμοι δεν έχουν καμιά ασφαλιστική κάλυψη, ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε περίπτωση ατυχήματος, το οποίο όπως υπογραμμίζουν «είναι πολύ πιθανό λόγω της φύσης και του τόπου εργασίας μας».

Και να σκεφτεί κανείς, πως το υπουργείο Παιδείας σε σχετικό έγγραφο για την υλοποίηση του θεσμού του Σχολικού Τροχονόμου τον χαρακτηρίζει «σημαντικότατο θεσμό για την ασφάλεια των μικρών μαθητών».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ

Και η δική μας συνέχεια:

Δεν ξέρω αν για άλλους είναι απλά ο χαβαλές τους να ασχολούνται με το Λιαντίνη και κάθε φορά που προκύπτει και ένα ακόμη ηλίθιο επεισόδιο το χαίρονται και ευχαριστούνται, εμένα όμως μου έχει χαλάσει όλο το κέφι πασχαλιάτικα κι ας έκανα κάθε προσπάθεια να το δια - σκεδάσω το θέμα της παραχάραξης της φωτογραφίας. Έχω ειλικρινά θυμώσει με όλους όσους έντεκα χρόνια μετά την εξαφάνιση του Λιαντίνη επιμένουν να ξεχνάμε τι άλλο συμβαίνει στον κόσμο και να ασχολούμαστε με την αρρώστια και την εμμονή που κουβαλάνε μια χούφτα άνθρωποι στο κεφάλι τους. Οι ψυχίατροι γιατί υπάρχουν; Ας τους αφήσουμε επιτέλους στην εμμονή τους και να σταματήσει πια αυτό το καραγκιοζιλίκι να ασχολούμαστε κάθε φορά με τη νέα βλακεία που έκαναν.

Αναγκάζομαι να το ξεκαθαρίσω για μια ακόμη φορά γιατί αυτά που έγραψα χτες δεν έγιναν κατανοητά σε κάποιους και θεώρησαν πως "χορεύω" ξανά στον ίδιο ρυθμό... Κούνια που τους κούναγε! Δεν πρόσεξαν καθόλου το χαρτοπόλεμο με τις φωτογραφίες; Σέβομαι το υλικό που μου παραδόθηκε και δε θα το κάνω, αλλά ειλικρινά έτσι αισθάνθηκα. Να το κάνω χαρτοπόλεμο. Να μη ξαναδιαβάσω Λιαντίνη και να ξεχάσω και το όνομά του γιατί κάθε φορά που λέω Λιαντίνης θυμάμαι θέλω δε θέλω και όλα τα υπόλοιπα. Κι αυτό με ενοχλεί πολύ περισσότερο από την παραχάραξη έστω και μιας ιστορικής φωτογραφίας του Λιαντίνη: Το πόσο γραφικό κατάντησε το όλο ζήτημα και πόσο ακόμη και άνθρωποι που πολύ τον αγαπάμε νιώθουμε αποστροφή προς το έργο του κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Ξέρω και δεν ξεχνώ πως ο Λιαντίνης δε φταίει για όλα αυτά. Αλλά και δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής. Λοιπόν. Όποιος θέλει ας σερφάρει όπου θέλει στο διαδίκτυο. Εμείς δεν είμαστε τροχονόμοι του διαδικτύου. Σε μας όμως μην ξανακουβαλήσει κανένας το τι είπε και δεν είπε κάποιος στον παγκόσμιο ιστό για το Δημήτρη Λιαντίνη. Δε μας ενδιαφέρει. Τελεία και παύλα. Έχουμε τα βιβλία του και μας φτάνουν και περισσεύουν για να γεμίζουν τις μέρες μας τα επόμενα εκατό χρόνια...

Ως μπούσουλας ζωής και φιλοσοφίας. Και οδοδείχτης στο δρόμο της αναζητήσης της αλήθειας.

Και μπορεί να φαίνονται άσχετα αυτά με το συγκεκριμένο θέμα, αλλά δεν είναι. Η απαξία στον πραγματικό ρόλο του Λιαντίνη είναι στενά δεμένη με την απαξίωση του ρόλου των σχολικών τροχονόμων. Των ανθρώπων που στέκουν πρωί και μεσημέρι έξω από τα σχολειά και προσφέρουν πολύτιμο έργο στην ασφάλεια των μικρών μαθητών.

Ο Λιαντίνης δεν είναι ένας ακόμη συνηθισμένος δάσκαλος. Δεν είναι για μας και δε θέλησε και ο ίδιος να καταντήσει γκουρού και ιδρυτής μιας νέας θρησκείας. Είναι πολύ περισσότερο εκείνος που δείχνει το σωστό δρόμο. Που σηκώνει κόκκινο στον κίνδυνο. Που σε οδηγεί να ανοίξεις καινούριες πόρτες και παράθυρα. Και μη το θεωρείτε υποτιμητικό ένα τέτοιο ρόλο. Γιατί τότε σημαίνει πως δεν τον έχετε μελετήσει όσο πρέπει. Και τα βιβλία του τα έχετε μόνο για παπαγαλία.

Θέλω να πω ότι το έργο του Λιαντίνη θα μπορούσε κανείς να το περιλάβει όλο μέσα σε μία φράση: Αρχή της Απροσδιοριστίας... Αρκεί βεβαίως να είναι σε θέση να καταλάβει και τι σημαίνει η φράση αυτή. Και πόσο πλατιά τη δούλεψε και την εφάρμοσε ο Λιαντίνης στο έργο του. Με λόγια και πράξεις.

Είναι αυτή η αρχή η απροσδιόριστη που προστατεύει τη φιλοσοφία του Λιαντίνη από τον ξεπεσμό στη θεωρία και στο σύστημα. Δε σε οδηγεί όπως ο σοφός δάσκαλος σε ένα μονόδρομο που εκείνος γνωρίζει εκ των προτέρων κι εσύ ο αδαής ματώνεις τα γόνατά σου για να ακολουθήσεις το δρόμο του και με σκοπό να φτάσεις κάποτε το πολύ πολύ εκεί που στέκεται ήδη ο διδάσκαλος. Η ώρα της μελέτης του Λιαντίνη μοιάζει πολύ περισσότερο με ένα σταυροδρόμι. Τον βλέπεις εκεί να σηκώνει το χέρι και να σε καθοδηγεί πώς να το περάσεις. Το δρόμο σου όμως, τη διαδρομή σου, θα την καθορίσεις μόνος σου. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για σταυροδρόμι. Ο δρόμος δεν είναι ποτέ ένας στα βιβλία του Λιαντίνη. Ίσως γι' αυτό ο ίδιος έλεγε πως κάθε φορά που θα διαβάζουμε τα βιβλία του θα τα βρίσκουμε καινούρια.

Όσο μάλιστα τον μελετάς ξανά και ξανά αρχίζεις και βλέπεις και τη δική του συγγραφική πορεία. Ο Λιαντίνης της Γκέμμας δεν είναι ο Λιαντίνης του Έξυπνου Ενύπνιου. Η συγγραφική του ικανότητα μέσα από την εικοσαετή περίπου συγγραφική του πορεία έχει εξελιχθεί κατά πολύ και ο συγγραφέας έχει πλέον αγγίξει το τέλειο. Έτσι συμβαίνει το παράδοξο να θεωρούμε απλοϊκή τη Γκέμμα και δυσνόητο το Έξυπνον Ενύπνιον ενώ φυσιολογικά θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο.

Και όμως... Ο Λιαντίνης στο πρώτο του βιβλίο, στο Έξυπνον Ενύπνιον, αν και έχει ήδη κατακτήσει ο ίδιος ένα νέο αιρετικό δρόμο προσέγγισης της αλήθειας (τον εξηγεί από τις πρώτες σελίδες μιλώντας για τη φιλοσοφία και την ποίηση και του ποιητικούς φιλοσόφους και φιλοσοφικούς ποιητές) στέκεται ντυμένος με την τήβεννο σε έδρα διδασκαλίας. Μιλά με στόμφο και ύφος απόλυτο, καθηγητικό. Έχει οριστικά διαβεί τις Συμπληγάδες και βρίσκεται σ' αυτό που ο ίδιος ονομάζει Ενδοσύμπαν αλλά δεν έχει ακόμη ανακαλύψει το πώς μπορεί να ξεναγήσει και άλλους στην "Αμερική" του.

Σύντομα όμως, από το δεύτερο κιόλας βιβλίο του, το Χάσμα Σεισμού, αντιλαμβάνεται τον ανέφικτο στόχο. Προειδοποιεί λοιπόν ακόμη και με τον τίτλο. Εκεί που μίλαγε για Έξυπνους, τώρα απευθύνεται σε ... σεισμόπληκτους. Αν όμως δεν είχε περάσει από την περιοχή του Ρίλκε ίσως και να μην είχε ποτέ εντοπίσει τι κατακρήμνισε την ποίηση ενός Σολωμού, τι τον ανάγκασε να μην αφήσει ούτε ένα ολόκληρο ποίημα. Μόνο φραγμέντα... Αποσπάσματα δηλαδή. Κι αυτό θα πει ο Λιαντίνης είναι που κατακυρώνει και την τεράστια αξία του ποιητικού έργου του Σολωμού.

Μπορούμε όμως να το νιώσουμε τι σημαίνει αυτό; Και πρέπει να το νιώσουμε γιατί και ο Λιαντίνης έτσι έχτισε το δικό του έργο. Ιδιαίτερα τη Γκέμμα. Σπαράγματα και αποσπάσματα την αποτελούν. Και μην ψάχνει άδικα κανείς τι απέγιναν τα άλλα κεφάλαια μετά το π...

Τη μεγάλη στροφή στο γράψιμο ο Λιαντίνης θα την πραγματοποιήσει με το Νηφομανή. Ο Νηφομανής είναι η γέφυρα πάνω στο Χάσμα Σεισμού. Ο Σεφέρης, ο μέτριος Σεφέρης όπως θα τολμήσει να τον χαρακτηρίσει ο Λιαντίνης, δεν έχει το ποιητικό βάθος του Σολωμού. Έχει όμως στερεώσει το νομικό πλέγμα. Τους κανόνες της ποιητικής δημιουργίας αλλά και της πορείας του απλού ανθρώπου. Θυμάστε πώς ξεκινά ο Νηφομανής; Με τον Οδυσσέα. Και συνεχίζεται με τον Οιδίποδα. Και ο Σεφέρης αποκαλύπτεται στο Λιαντίνη ως μία ζωντανή νοητική εποπτεία, ως Στράτης και δη Θαλασσινός. Ακόμη και το όνομά του σημαίνει εκστρατεία, θα σημειώσει ο Λιαντίνης. Όχι όμως ο στρατηλάτης. Είναι ο χειρούργος που εκτελεί ανατομία υψηλού επιπέδου στα πράγματα, παραβιάζει το εσωτερικό τους και τα φωτίζει. Όπως φωτίζουν τα φανάρια τα περάσματα των δρόμων... Τώρα πράσινο, τώρα κίτρινο και μετά κόκκινο και ξανά από την αρχή.

Ο Λιαντίνης θα σταθεί επί μακρόν μπρος στα φανάρια του Σεφέρη. Κι ας μη λησμονούμε πως τον είχε ανακαλύψει πολύ πριν γράψει το βιβλίο για εκείνον. Στα Χορικά του Νηφομανή βρίσκουμε και το πότε έγινε η πρώτη σημαντική επαφή και συνάντηση. Στα χρόνια του στρατού. Και δε διακόπηκε ποτέ. Ο Λιαντίνης από τότε και μετά θα εγγραφεί οριστικά στο λόχο "Σύντροφοι στον Άδη".

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που την εποχή που ολοκληρώνεται ο Νηφομανής, ο Λιαντίνης θα εγκαταλείψει την ποίηση της στιγμιαίας καθήλωσης των στιγμών. Θα στραφεί πια οριστικά στην ποίηση του πεζού επιστημονικού λόγου.

Θα εγκαταλείψει ακόμη και τις μονογραφίες ποιητών. Η πραγματεία για τον Καβάφη θα μείνει ημιτελής και με τον τίτλο Ρέκβιεμ.

Ημιτελές και ανολοκλήρωτο θα μείνει και το παιδαγωγικό βιβλίο που την ίδια περίοδο γράφει. Το περίφημο Homo Educandus. Το αναφέρει και το προειδοποιεί ο ίδιος ο Λιαντίνης στο προλόγισμα. Να είναι αυτός ο λόγος που δεν αναφέρει το Homo Educandus στον κατάλογο των έργων του στη Γκέμμα; Και όμως αυτό το βιβλίο φωτίζει το έργο του όσο κανένα άλλο. Τολμώ να πω ότι αν δε διαβάσεις το Homo Educandus, δεν μπορείς να καταλάβεις γρυ από το βαθύτερο νόημα του Λιαντίνη.

Και εξηγώ. Το Homo Educandus είναι η Φιλοσοφία της Αγωγής. Μιας αιρετικής όμως αγωγής. Όπως αιρετικό χαρακτηρίζει το βιβλίο και ο συγγραφέας. Είναι μια αίρεση που κατεβάζει οριστικά το Λιαντίνη από την έδρα του δασκάλου. Η τήβεννος πετιέται στην άκρη και ο Λιαντίνης καρτερικά αρχίζει να υφαίνει ένα νέο "πορφυρό χιτώνα".

Στο Πολυχρόνιο που θα ακολουθήσει θα δοθεί και η απάντηση. Ο χριστιανοθρεμμένος στα μικράτα του Λιαντίνης, οριστικά και αμετάκλητα θα ερμηνεύσει το ρόλο του χριστιανισμού. Κατέχει πια έμπεδα την αιτία της συντριβής ολάκερης της Ρώμης. Και κατέχει μια ξεχωριστή θέση και το βιβλίο ανάμεσα στα υπόλοιπα που μας άφησε. Κι ενώ δημιουργεί την εντύπωση πως μιλά περισσότερο για τη Ρώμη, στην ουσία παρακολουθεί και αναλύει πώς έσβησε το κλασικό πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας και πώς γεννήθηκε ο καινούριος πολιτισμός. Ο ευρωπαϊκός.

Υπάρχει ακόμη μια σημαντική ιδιαιτερότητα σ' αυτό το έργο του. Ενώ η αρχή του Λιαντίνη είναι ο Ρίλκε, ένας ξένος ποιητής, που επιχειρεί όμως να τον συνδέσει με το ελληνικό πνεύμα, κι ενώ η συνέχεια με τα άλλα βιβλία του εγκλωβίζεται εντός των συνόρων με δύο έλληνες ποιητές, έστω και αν πρόκειται για τον εθνικό ποιητή στη μία περίπτωση και το βραβευμένο με Νόμπελ στην άλλη, στο Πολυχρόνιο ο Λιαντίνης δίνει επιτέλους ένα έργο που θα μπορούσε να διαβάσει και ένας μη έλλην. Δεν είναι μόνο πολυχρόνιο αλλά και παγκόσμιο ετούτο το βιβλίο και στο βαθμό που το ευρωπαϊκό πνεύμα επηρέασε ολόκληρη την ανθρωπότητα και όχι μόνο τη γηραιά ήπειρο.

Το περίεργο είναι που αμέσως μετά έχουμε εκ νέου ελλαδοκεντρική στροφή του συγγραφέα. Περίεργο αλλά όχι και ανεξήγητο αν κανείς μελετήσει σε βάθος τη φιλοσοφία του. Αρχές της δεκαετίας του '90 θα μας δώσει ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Ένα βιβλίο που ουσιαστικά είναι δύο... Το πρώτο μέρος που κυκλοφόρησε αρχικά μόνο του και το δεύτερο, το ΕΠΙΜΕΤΡΟ, που προστέθηκε σε επόμενη έκδοση. Ουσιαστικά αυτό το τελευταίο κεφάλαιο είναι ο προάγγελος της Γκέμμας. Μπορείς να πεις πρώτο της κεφάλαιο, μπορείς και περίληψη ακόμη...

Το ΕΠΙΜΕΤΡΟ είναι ούτως ή άλλως ένα σημαντικό κεφάλαιο. Και με αυτό ξεκινούσε ο Λιαντίνης τη διδασκαλία του τουλάχιστον πριν γράψει τη Γκέμμα. Είναι δηλαδή ουσιαστικά η πύλη εισόδου στο έργο του. Κι ας είναι τόσο παραμελημένο...

Βέβαια η φράση κλειδί υπάρχει ακριβώς πριν. Επίλογος του πρώτου μέρους του βιβλίου. Στο κεφάλαιο ΑΤΑΦΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΘΑΜΜΕΝΟΙ:

"Κι αν μ' είχες αφήσει να ενώσω τ' άρματα, που έλεγε ο Κολοκοτρώνης στον κοτσάμπαση Ζαΐμη, δεν έκαιγε ο Μπραΐμης τα χωριά και να σκλαβώνει τον κόσμο."

Ο Λιαντίνης έχω την εντύπωση πως αυτό ακριβώς επιχείρησε να κάνει. Να ενώσει τα άρματα. Σε μια γη καμένη ήδη όχι μόνο από το Μπραΐμη αλλά από κάθε λογής Μπραΐμη.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Πέρα από κάθε τι άλλο η φράση αυτή αποκαλύπτει και το νέο ρόλο του Λιαντίνη. Κι ας λέει αρχή αρχή του βιβλίου πως απευθύνεται μόνο σε νέους δασκάλους και φοιτητές. Ή και ακριβώς γι' αυτό. Γιατί οι δάσκαλοι για το Λιαντίνη δεν είναι οι προφεσόροι στις ακαντέμιες. Είναι οι κληρωτοί που επιστρατεύει σχεδιάζοντας μια εκστρατεία νέου τύπου. Ένα στρατήγημα νέο που συμποσοί και συνεφέλκει προς την ιδέα που εκείνος συνέλαβε. Προς το νέο που κομίζει.

Αυτό το νέο δε χωρά στους τοίχους του γερασμένου σχολείου. Ούτε σε γερασμένα μυαλά. Τι στο καλό νέο θα ήταν τότε;

Ήταν λοιπόν ανάγκη ο Λιαντίνης να εγκαταλείψει την έδρα. Και όχι μόνο θεωρητικά. Να βγει έξω από τα τοιχιά που αθόρυβα έχτισαν οι αιώνες και τέτοιο δημιούργησαν το σημερινό σχολείο. Κι αν οι παραμορφωμένοι διαβάζετε με μορφασμό αυτή τη θέση και λέτε τι λέει τώρα η δασκαλίτσα, θα σας στείλω να ξαναδιαβάσετε το δος μοι πα στω και ταν γαν κινήσω.

Ο Λιαντίνης ήταν ξαναλέω ανάγκη να βρεθεί έξω από εκείνο που ήθελε να αλλάξει. Και ήταν απόσταγμα πείρας η επιλογή του στρατηγήματος. Πώς αλλιώς; Με τα στρατηγήματα δε μεγαλούργησαν πάντα οι έλληνες; Και οι έλληνες εδώ είναι ότι και η Αθηνά για τον Οδυσσέα. Είναι ιδιότητα ανθρώπου και όχι εθνική ταυτότητα. Και τέτοιος έλληνας είναι πια και ο Λιαντίνης των Ελληνικών. Έξω από τα στενά γεωγραφικά όρια της Ελλαδίτσας του σήμερα. Αλλιώς και δε θα μπορούσε να μιλήσει για τα Ελληνικά.

Αυτό και τον εκτοξεύει στα αστέρια στη συνέχεια. Η ΓΚΕΜΜΑ είναι η κορωνίδα του έργου του αλλά και σημείο εκτός γης. Το αστρόπλοιο του Λιαντίνη έχει πλέον μπει σε τροχιά. Γιατί εδώ πια το αντικείμενο της μελέτης είναι ο άνθρωπος. Ο κάθε άνθρωπος. Ο λόγος του συγγραφέα το μαρτυρά. Το βιβλίο μπορεί να το διαβάσει ακόμη και απόφοιτος δημοτικού. Αυτό δε σημαίνει πως και το ταξίδι του θα είναι το ίδιο με εκείνο που ένα έμπειρο μάτι θα κάνει.

Απλοϊκά θα το πω: Ίδια θα ταξιδέψει μια Φεράρι στα χέρια του Σουμάχερ και ίδια στα χέρια ενός κοινού οδηγού; Ο δεύτερος το πιθανότερο είναι ούτε καν να τη βάλει σε κίνηση. Θα την περιεργαστεί, θα πειράξει κάποια κουμπάκια, και αλίμονο αν το χέρι του ακουμπήσει το λάθος κουμπί και πάρει μπρος το θηρίο. Αλλά και ο πρώτος θα χρειαστεί όλη την τέχνη του για να την οδηγήσει αλώβητη και νικήτρια στο τέρμα. Είναι λοιπόν ένα επικίνδυνο άθυρμα η Γκέμμα που ο Λιαντίνης άφησε ξεκλείδωτο στην πόρτα μας;

Ναι, είναι. Όσο και ο κίνδυνος που τη γέννησε.

Συμμεριζόμαστε τον κίνδυνο προβληματιζόμαστε όμως για το επικίνδυνο του εγχειρήματος. Ομολογούμε όμως ότι δε γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό ο ίδιος ο συγγραφέας προνόησε τις παρενέργειες. Έστω και αν βλέπουμε τα οδοδειχτικά του για ασφαλή διέλευση. Ή και τις προφητείες διάσπαρτες για ασέλγεια σε προγενέστερούς του ποιητές. Μένουμε και μας αρκεί στην κακοποίησης του έργου του Λιαντίνη αυτά τα έντεκα χρόνια από την εξαφάνισή του. Είναι κι αυτό μέρος του στρατηγήματος; Ή απλά φυσικός νόμος; Δεν μπορούμε να το απαντήσουμε με βεβαιότητα.

Το σίγουρο είναι πως δώσαμε έμπρακτα τη δική μας μάχη για να σταματήσει η κατρακύλα. Και όσο μπορούσαμε - όσο μας γράφτηκε - να βοηθήσουμε στη διάδοση του έργου του. Σταθήκαμε όμως πέραν του δέοντος ακίνητοι στο σημείο αυτό. Άλλο δε βλέπουμε νόημα να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο και από το ίδιο μετερίζι. Ήδη το ανέφερα και σε άλλη δημοσίευση πως το Εντουκάντους δε θα αναρτήσει κανένα καινούριο ντοκουμέντο και καμία καινούρια φωτογραφία από το αρχείο του Δασκάλου.

Το αποφασίσαμε αυτό έστω και αν βλέπουμε ότι ήταν και αυτός στόχος. Να σταματήσει η δημοσίευση. Δε μας κατατρύχει καμία αγωνία να αποδείξουμε πως εμείς έχουμε ετούτο ή το άλλο από το Δάσκαλο. Ούτε και σκοπιμότητες πλουτισμού και εφήμερης δόξας σε βάρος του Λιαντίνη έχουμε. Αλλά και δεν ανεχόμαστε να δίνουμε τροφή στους παραχαράκτες.

Θα μπορούσαν να ζητήσουν άδεια από την κ. Λιαντίνη για να δημοσιεύσουν τις φωτογραφίες. Δεν το έκαναν. Όπως δεν το έκαναν και για όλο το οπτικοακουστικό υλικό που ανέβασαν ως τώρα στο διαδίκτυο. Δήθεν γιατί έτσι εξυπηρετούν την ανάγκη για ελεύθερη διακίνηση των πνευματικών αγαθών. Όπως και ο κάθε νεοέλληνας το θεωρεί μαγκιά να παραβιάζει τα σήματα της τροχαίας...

Ρωτώ όμως: Είναι πνευματικό αγαθό οι φωτογραφίες;

Όσο ήταν και οι εικονολάτρες του Βυζαντίου πρεσβευτές ήθους και φορείς αλήθειας. Νεκροθάφτες του ελληνικού πνεύματος δεν υπήρξαν; Ίδια και τώρα βλέπουμε με την αναδημοσίευση των πλαστών φωτογραφιών του Λιαντίνη απροκάλυπτη προσπάθεια να μπει οριστική ταφόπλακα σε ό,τι νέο κόμισε στους ανθρώπους. Και με την ίδια μέθοδο: Τη λατρεία της εικόνας!

Η επιδίωξη αυτή μας ενδιαφέρει και μόνο. Όχι η αρπαγή φωτογραφιών που ούτως ή άλλως δε μας ανήκουν. Μόνο ο παρατεταμένος πόλεμος αποκλειστικής κατοχής του Λιαντίνη. Ε, λοιπόν, αν οι φωτογραφίες του θεωρούν ότι είναι ο Λιαντίνης, ας τις κάνουν εικόνισμα να τις προσκυνούν. Θέλουν μα δεν μπορούν να κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις.

Εμείς ούτε φωτογραφίες χρειαζόμαστε ούτε το Λιαντίνη να κάνουμε είδωλο. Μπορούμε και θέλουμε να τραβήξουμε το δικό μας ανεξάρτητο δρόμο και με τους τρόπους που μας δίδαξε. Γήινα, μέτρια, εξαγνισμένα.

Σ' αυτό το σταυροδρόμι θα συνεχίσουμε να μελετάμε το Δάσκαλο και να πορευόμαστε. Σ' αυτό θα συναντάμε την κάθε μέρα το λόγο του και όχι τη μορφή του. Όπως ο διαβάτης στήνει αυτί στο σφύριγμα του τροχονόμου και όχι στη φάτσα του.

Σας φαίνεται παράξενη φιγούρα ένας Λιαντίνης σε ρόλο σχολικού τροχονόμου; Τον προτιμάτε αγωγιάτη και να παίζει το άσμα "Καροτσέρη τράβα όπου θέλεις τράβα;" Εμείς πάλι προτιμούμε να μη μας σέρνει κανείς από τη μύτη.

Έχουμε την ελευθερία μας γραμμένη στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μας. Την ίδια όμως ελευθερία που καταστέρισε ο ποιητής: Ελευθερία με αρετή και τόλμη. Αυτή η διαφορά μας.

Ο Λιαντίνης είναι λοιπόν όχι ο μπάτσος τροχονόμος που απειλεί με πρόστιμο όποιον δεν τον ακούσει, αλλά ο φίλος και ο βοηθός στα δύσκολα περάσματα. Είναι αυτός που βάζει σε κίνδυνο και τον εαυτό του μπροστά στο κάθε τσογλάνι της ασφάλτου, αυτόν δηλαδή τον ασυνείδητο οδηγό που γράφει νόμους και ανθρώπους στα παλιά του υποδήματα και νοιάζεται μόνο για το νταηλίκι του.

Ή ακόμη και τον τσαντάκια. Που περνά ζβινγκ και αρπάζει ό,τι κρατούν οι άλλοι. Τσαντάκηδες του δρόμου και τσαντάκηδες του διαδικτύου. Εκείνοι βουτάνε τσάντες οι άλλοι φωτογραφίες. Υπάρχει διαφορά;

Και στο βαθμό που οι ίδιοι δεν έχουν τσίπα να ντραπούν για την πράξη τους, γιατί θα πρέπει να στενοχωρηθώ εγώ; Στο κάτω κάτω οι φωτογραφίες δεν ήταν δικές μου.

Κυρίως όμως τούτο: Με νοιάζει να περάσω το δρόμο. Όχι να πουλήσω εμπόρευμα. Και μάλιστα κλεψιμαίικο. Όσο για τους κλέφτες; Δεν είναι δική μας δουλειά. Υπάρχουν νομίζω αρχές στον τόπο και τους κλέφτες να κυνηγήσουν και τους ανυπεράσπιστους πολίτες που δέχθηκαν κλοπή να βοηθήσουν.

Αν, λέω αν, διαμαρτυρόμαστε ενίοτε, αν τα βάζουμε με τα κουμάσια που δυσκολεύουν το έργο του Σχολικού Τροχονόμου, είναι γιατί εκεί περνάνε παιδιά. Και τα αγαπάμε κι εμείς όπως κι εκείνος.

Αυτά προς το παρόν. Κι ελπίζω ο Σχολικός Τροχονόμος να βοήθησε λίγο να καταλάβετε πώς βλέπουμε το Λιαντίνη και το ρόλο του στη ζωή μας αλλά και το δικό μας.

Κι ο καθένας ας διαλέξει και το δικό του. Ρόλο και στάση ζωής.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 800 Registration date : 30/10/2007

Και ως διαχειριστής του χώρου θα προσθέσω και τον τίτλο του άρθρου του Ριζοσπάστη που μας έδωσε το ερέθισμα να γράψουμε όλα τα παραπάνω:

ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΙ

Στυγνή εκμετάλλευση ντυμένη με ... «εθελοντισμό»

Εχουν «βαφτιστεί» εθελοντές, ενώ

καλύπτουν πάγιες ανάγκες των σχολείων

Λέμε όχι στην απαξίωση του Σχολικού Τροχονόμου.

Λέμε όμως όχι και στην εκμετάλλευση κάθε μορφής εθελοντισμού.

Κρατήστε τα παρακαλώ αυτά ως επίσημη δήλωση του φόρουμ και όχι μόνο ως τοποθέτηση ενός προσώπου.

ΔΑΝΑΗ έγραψε:: Αηδιασμένη ως εκεί που δεν παίρνει με διάφορα άλλα γεγονότα, είπα σήμερα να διαβάσω αναλυτικά Ριζοσπάστη για να έρθει το μυαλό στα ίσα του:

[...]
Δεν ξέρω αν για άλλους είναι απλά ο χαβαλές τους να ασχολούνται με το Λιαντίνη και κάθε φορά που προκύπτει και ένα ακόμη ηλίθιο επεισόδιο το χαίρονται και ευχαριστούνται, εμένα όμως μου έχει χαλάσει όλο το κέφι πασχαλιάτικα κι ας έκανα κάθε προσπάθεια να το δια - σκεδάσω το θέμα της παραχάραξης της φωτογραφίας. Έχω ειλικρινά θυμώσει με όλους όσους έντεκα χρόνια μετά την εξαφάνιση του Λιαντίνη επιμένουν να ξεχνάμε τι άλλο συμβαίνει στον κόσμο και να ασχολούμαστε με την αρρώστια και την εμμονή που κουβαλάνε μια χούφτα άνθρωποι στο κεφάλι τους. Οι ψυχίατροι γιατί υπάρχουν; Ας τους αφήσουμε επιτέλους στην εμμονή τους και να σταματήσει πια αυτό το καραγκιοζιλίκι να ασχολούμαστε κάθε φορά με τη νέα βλακεία που έκαναν.

Αναγκάζομαι να το ξεκαθαρίσω για μια ακόμη φορά γιατί αυτά που έγραψα χτες δεν έγιναν κατανοητά σε κάποιους και θεώρησαν πως "χορεύω" ξανά στον ίδιο ρυθμό... Κούνια που τους κούναγε! Δεν πρόσεξαν καθόλου το χαρτοπόλεμο με τις φωτογραφίες; Σέβομαι το υλικό που μου παραδόθηκε και δε θα το κάνω, αλλά ειλικρινά έτσι αισθάνθηκα. Να το κάνω χαρτοπόλεμο. Να μη ξαναδιαβάσω Λιαντίνη και να ξεχάσω και το όνομά του γιατί κάθε φορά που λέω Λιαντίνης θυμάμαι θέλω δε θέλω και όλα τα υπόλοιπα. Κι αυτό με ενοχλεί πολύ περισσότερο από την παραχάραξη έστω και μιας ιστορικής φωτογραφίας του Λιαντίνη: Το πόσο γραφικό κατάντησε το όλο ζήτημα και πόσο ακόμη και άνθρωποι που πολύ τον αγαπάμε νιώθουμε αποστροφή προς το έργο του κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Ξέρω και δεν ξεχνώ πως ο Λιαντίνης δε φταίει για όλα αυτά. Αλλά και δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής. Λοιπόν. Όποιος θέλει ας σερφάρει όπου θέλει στο διαδίκτυο. Εμείς δεν είμαστε τροχονόμοι του διαδικτύου. Σε μας όμως μην ξανακουβαλήσει κανένας το τι είπε και δεν είπε κάποιος στον παγκόσμιο ιστό για το Δημήτρη Λιαντίνη. Δε μας ενδιαφέρει. Τελεία και παύλα. Έχουμε τα βιβλία του και μας φτάνουν και περισσεύουν για να γεμίζουν τις μέρες μας τα επόμενα εκατό χρόνια...

Ως μπούσουλας ζωής και φιλοσοφίας. Και οδοδείχτης στο δρόμο της αναζητήσης της αλήθειας. [...]

Αγαπητή Δανάη,

όχι απλώς θα συμφωνήσω αλλά και θα υπερθεματίσω. Αισθάνομαι την ανάγκη να το πω τελείως κατηγορηματικά και χωρίς κανένα περιθώριο παρερμηνείας.

Το HOMA EDUCANDUS ξεκίνησε τόσο όμορφα κάποτε τα ταξίδια του, τόσο χαρούμενα. Με τις πλακίτσες μας και τα καλαμπούρια μας. Και κατέληξε στην πορεία ούτε μία ούτε δύο ούτε καν τρεις φορές να είναι μπουρινιασμένο και αντάρα πυκνή στο πέλαγος και στην καρδιά. Προς τι παρακαλώ; Και γιατί;

Ξέρουμε όλοι. Την αλήθεια στην ιστορία αυτή την ξέρουμε ακριβώς ως έχει. Ένας τυπάκος αποφάσισε πως ο Λιαντίνης είναι δικός του. Καταδικός του και κτήμα του. Πως μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να εκπροσωπεί το Λιαντίνη εντός και εκτός διαδικτύου. Κι όταν είδε να διακυβεύεται η ... αυτοκρατορία του άρχισε επίθεση με κάθε τρόπο. Σκοπός σε κάθε περίπτωση να φιμώσει το HOMA EDUCANDUS. Να μη μιλάει στο διαδίκτυο κανείς άλλος για το Λιαντίνη. Και ειδικά για το έργο του Λιαντίνη, που του στεκόταν δύσκολο να το διαβάσει και και πολύ περισσότερο να το καταλάβει.

Σε άλλη ανάρτηση έδωσα παραδείγματα για λέξεις συνηθισμένες στο Λιαντίνη που κατά τη γνώμη του "εγώ ειμί ο εκπρόσωπος του Λιαντίνη - ουκ έσονται εκπρόσωποι άλλοι πλην εμού" χρειαζόμαστε λεξικό για να τις καταλάβουμε. Και είναι τόσο κοινές οι λέξεις που κατά τη γνώμη του χρειάζονται λεξικά για να τις εννοήσουμε, που καταλαβαίνουμε όλοι ότι ο ίδιος και μόνο χρειάστηκε λεξικό για τις λέξεις αυτές...

Εδώ όμως θα δώσω ένα πιο τρανταχτό παράδειγμα και απόδειξη:

Παράθεση :: Ο συμβολικός τόπος της αρετής του ποιητή δεν είναι ούτε το σκότος ούτε το φως, αλλά η κοσμική νησίδα μιας απροσδιόριστης φωτοσκοτίας, στην οποία δεν κρατεί η τακτή διαδοχή, αλλά η έγκαιρη συνεργία της αντίθεσης. Η σκοτοποιός λειτουργεί χάρη στη φωτοτόκο δύναμη και αντίστροφα. Η χαρακτηριστική φράση του Πλάτωνα

νυκτερινά φέγγη

συνιστά ένα οδηγητικό προηγούμενο γι' αυτή τη μονοειδή σύλληψη με τη δημιουργική - γενετική ουσία της. Η ιδέα αυτή στην ποίηση του Σολωμού δεν ανιχνεύεται μόνο στη μυστική δυσκολία ορισμένων συμβόλων, αλλά ανευρίσκεται και στην ασυγκάλυπτη σύσταση μερικών απλών προτάσεων. Ο πρώιμος στίχος (2π, 9 )

βλέπω την ύστερη νυχτιά καταμεσήμερα

προετοιμάζει τη διατύπωση μιας εκφραστικής κορυφής του Κρητικού (1, 200 ) :

Τότε από φως μεσημερνό η νύχτα πλημμυρίζει.

Αυτό το φως της νύχτας που δίχως να πάψει νάναι φως δεν φτάνει να κατελύσει το σκότος, συμβολίζει τη μεσοδιάσταση της αρετής, σαν τόπο αγωνίας χαλεπό στην όραση και χαλεπότερο στην αφή. Μετά το Σολωμό, που ρίχνει τόξα γέφυρας ως τις αποκομμένες όχθες του Πλάτωνα, αυτή την αχειροποίητη εικόνα θα την ξανασυλλάβουν δύο ευνοημένες στιγμές της ελληνικής ποίησης με το Σεφέρη και τον Ελύτη:

Η μέρα φόρεσε τη νύχτα

θα γράψει ο πρώτος θημωνιάζοντας σ' ένα μουσικό σκεύος όλη την οδύνη της καθημερινότητας, που μοιάζει γύρω μας τόσο ανυποψίαστη.

"Μεσημέρι από νύχτα"

θα κράξει ενδιάθετα και ο δεύτερος αντικρύζοντας το κοσμολογικό αρχέτυπο της αρετής μέσα από ένα ηθικό βίωμα οριακό, που τελειώνει στην αρχή Θανάτου και Αναστάσεως.

Αναφορικά με τη χρήση των συμβόλων η νυχτολαμπρή της αρετής εμφανίζεται σε περισσότερες από μια περιπτώσεις και με διαφορετικώτερους από έναν τρόπους. Η ελευθερία σα σύμβολο της αρετής ή η αρετή σα σύμβολο της Ελλάδας προβάλλει στον Ύμνο με τα χρονοφόρα πατήματα της εθνικής Παντάνασσας, που λούζει τον κόσμο στο φως (1,87 ) :

Φως το χέρι, φως το πόδι,
Κι όλα γύρω σου είναι φως.

Εν τούτοις η ίδια ιδέα ξαναφαίνεται μετέωρη απάνου σε τόπο σκοτεινό και βροντερό, που τον κατασκεπάζει μαυρίλα και πίσσα (1, 211 ) :

και ιδού ... μία μεγάλη γυναίκα με φόρεμα μαύρο σαν του
λαγού το αίμα, όπου η σπίθα έγγιζε κι εσβενότουνε.

Αυτή η μορφή σε τέτοιο σκοτάδι αρχίζει να τραγουδεί με τη δίκαιη λύρα. Όπως και ο Λάμπρος αντίστροφα, σ' ένα πέλαγο φως λαμπρό σαν του Χριστού την Ανάσταση, θ' αρχίσει να θεομαχεί και να καταριέται. Ο Λάμπρος η σάρκωση της αμαρτίας και του κακού, ο αχθοφόρος και ο εκθέτης του ερέβους. Ταυτόχρονα όμως είναι και ηρωική υποτύπωση, ιλαστήριο θήραμα και ξώβεργα αρετής. Η ηθική ευαισθησία του, προβάλλοντας για λίγο σα λουλούδι στα χάσματα, γεννά πίσωθέ του ένα σμάρι Ερινύες, που τον κυνηγούν με ιοβόλα συρίγματα ως τους ιερούς βωμούς των ικετών. Ο Λάμπρος σχεδιάστηκε από το Σολωμό (1, 157 )

κακοήθης αλλά μεγαλόψυχος άνδρας,

σύμφωνα με το συνοπτικό υπόμνημα του Πολυλά. Ολόκληρη την αγιωσύνη του εγκληματία ο ποιητής θα την δώκει με το όνομα του ήρωα. Ο Λάμπρος, που γιορτάζει τη Λαμπρή, ονοματικά συμβολίζει το φως που σκεπάζει το ηθικό σκότος. Έτσι η περίπτωση περιέχει τους συστατικούς όρους της ηθικής, που δεν θα υψωθεί στην κατάφαση και τη νίκη. Ο ποιητής όμως εσχεδίασε σωστά το αλώνι της πάλης.

Το απόσπασμα είναι από ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ του Δημήτρη Λιαντίνη - κεφάλαιο ΛΑΜΠΡΗ ΝΥΧΤΑ - σελ. 108 - 110 . Ένα κεφάλαιο που ανιχνεύει στο βάθος των ιδεών του Σολωμού την αϊδιότητα της πλατωνικής σκέψης. Δικλείδα η φράση του Πλάτωνα "νυκτερινά φέγγη".

Πες μου τώρα τι πρέπει να σκεφθώ για κάποιον που διαλέγει αυτή τη λέξη ως άγνωστη; Τη λέξη φέγγος ... Να σκεφθώ πως έχει διαβάσει έστω και μία φορά την δισέλιδη και πλέον ανάλυση του Λιαντίνη για τον όρο αυτό;

Εμ, δε θα το σκεφτώ. Όπως δε θα το σκεφτεί και κανείς άλλος εχέφρων άνθρωπος.

Κι εδώ είναι και το κουμπί της ιστορίας με τις φωτογραφίες... Όταν μας είδε ο άνθρωπος να κάνουμε φύλλο και φτερό το αριστούργημα... όταν κατάλαβε πως ήρθε η ώρα να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι μαζί του, έχασε και το τελευταίο μόριο ψυχραιμίας. Πανικοβλήθηκε, βρε αδερφέ. Ο καθένας στη θέση του θα το πάθαινε.

Ο πανικός όμως είναι κακός σύμβουλος. Κι εκεί που λογάριαζε να ξεσπάσει ο τρίτος παγκόσμιος, εμείς συνεχίζουμε την ανάλυση και μελέτη του αριστουργήματος. Και έχουμε πολλά ακόμη να βγάλουμε στο φως.

Οι φωτογραφίες, όπως είπε και η Δανάη δεν είναι δικές μας. Και έτσι όπως τις καταντήσανε δεν είναι και του Λιαντίνη. Θέλουν να προσφέρουν πλαστές φωτογραφίες στους επισκέπτες τους; Με γεια τους και με χαρά τους. Και στους ίδιους που τις ανέβασαν και σε εκείνους που κάθονται σαν χάνοι και τις κοιτούν. Αφού δε σκέφτονται το πολύ απλό πως αν δε διστάζουν να παραποιούν ακόμη και τη φωτογραφία σύμβολο της Γκέμμας, τότε τι θα τους συγκρατήσει να παραποιήσουν και ό,τι άλλο αφορά το Λιαντίνη, καλά να πάθουν!

Εμείς στο μεταξύ έχουμε άλλη δουλειά. Και με τάξη και κλιτότητα θα την ολοκληρώσουμε. Έστω και αν ο εθελοντισμός στις μέρες μας περνιέται για βλακεία και πολλοί είναι πρόθυμοι να τον εκμεταλλευτούν.

Δανάη,

Επικροτώ την απόφαση του φόρουμ να μη δημοσιεύει εφεξής ανέκδοτο υλικό για τον Δημήτρη Λιαντίνη. Μπροστά στο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων και τις νέες διαστάσεις που λαμβάνει το ζήτημα με το διαδίκτυο αποδεικνύεται επικίνδυνος ο δρόμος. Πολύ φοβάμαι ότι δοκίμια όπως τα δικά σου, επιγραμματικές και στοχαστικές σημειώσεις της Φωτεινής καθώς και μελέτες όπως του Στριφτερίξ μπορεί να βρεθούν σε κάποια μελλοντική έκδοση τρίτου. Αν όχι στο γράμμα τους, στο πνεύμα τους σίγουρα. Έχουμε ήδη δει εκόντες άκοντες τα πρώτα δείγματα εκτροπής.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Αγαπητέ Αλέξανδρε,

καταλαβαίνω και συμμερίζομαι την αγάπη σου για το Φόρουμ και τα μέλη του. Όμως ο καθένας που γράφει στο διαδίκτυο οφείλει να γνωρίζει ότι τα κείμενά του μπορούν να γίνουν βορά στα νύχια των αρπακτικών που αδυνατούν να γράψουν δυο αράδες δικές τους.

Μιλώντας για μένα και μόνο θα πω ότι αδιαφορώ για τέτοια ενδεχόμενα. Με νοιάζει πολύ περισσότερο η αλήθεια που καταθέτω να διαδοθεί και να φτάσει στους ανθρώπους. Αν αξίζει... αν είναι αλήθεια. Για μένα δηλαδή που σκέφτομαι λιγάκι ανάποδα, μετράει ως αναγνώριση αυτό που περιγράφεις. Αν λοιπόν συμβαίνει ήδη αυτό που λες, σημαίνει πολύ απλά πως ήρθε ο καιρός να ψάξω για εκδοτικό οίκο. Laughing

Και φυσικά κάνω πλάκα... γιατί όπως έγραψα και σε άλλη ανάρτηση, ακόμη τα μυαλά μου δεν πήραν αέρα. Αν κι εφόσον κρίνω κάποτε ότι έφτασα στο επίπεδο γραφής που αξίζει να τυπωθεί και σε τυπογραφείο, τότε να είσαι σίγουρος πως δε θα δεις τα κείμενα προδημοσιευμένα στο διαδίκτυο.

Περισσότερο πάντως σε τέτοιες τακτικές ξέρεις τι βλέπω; Τον εκβιασμό να μη γράφω. Αμ δε... Τέτοια χάρη δε θα τους την κάνω.

Και κάτι ακόμη. Το HOMA EDUCANDUS δεν υπάρχει στο διαδίκτυο ως αντίπαλο δέος κανενός. Είναι χώρος διαλόγου και έκφρασης. Όχι αντιπαράθεσης με φαντάσματα του διαδικτύου. Μπορεί βέβαια να θωπεύει τη ματαιοδοξία μας η πολύμηνη και συνεχής ενασχόληση ενός άλλου διαδικτυακού χώρου με το τι είπε και τι δεν είπε το Εντουκάντους, αλλά η ματαιοδοξία ανήκει στα ελαττώματα του ανθρώπου, έτσι δεν είναι; Άρα και κρίνουμε λάθος τακτική να δίνουμε σημασία.

Επιπλέον. Δεν έκλεισαν ακόμη δύο μήνες από τη μέρα που κόντεψα να σκοτωθώ. Σου εύχομαι να μη σου συμβεί ποτέ αυτό. Αλλά αν το περάσεις θα καταλάβεις και γιατί αυτό το διάστημα γράφω κατεβατά δοκιμίων όπως τα λες (και με τιμά ιδιαίτερα ο όρος) αλλά και γιατί δεκάρα δε δίνω για αρρωστημένες τακτικές του διαδικτύου. Γραμμένους τους έχω Αλέξανδρε όλους στα παλαιότερα των υποδημάτων μου. Είναι μεγάλη η χαρά και η αίσθηση της ελευθερίας που βιώνω για να χαλαλίσω χρόνο για τέτοιες μικρότητες. Νιώθω έντονη πίεση να πω πράγματα, να προλάβω να τα πω. Και δε μου μένει χρόνος και δε θέλω να μένει για να αναζητώ μην και αντέγραψε κάποιος ό,τι έγραψα.

Παράθεση :: Πολύ φοβάμαι ότι δοκίμια όπως τα δικά σου, επιγραμματικές και στοχαστικές σημειώσεις της Φωτεινής καθώς και μελέτες όπως του Στριφτερίξ μπορεί να βρεθούν σε κάποια μελλοντική έκδοση τρίτου

Αλέξανδρε, ξεχνάς κάποιον. Σίγουρα και εσύ θα έπρεπε να είσαι σε αυτή την "άτυπη" λίστα. Λακωνικός σίγουρα, με δόσεις αυστηρότητας αρκετές φορές, αλλά πάντα καθόλα εύστοχος!

Αλέξανδρος Ζ. έγραψε:: Δανάη,

Επικροτώ την απόφαση του φόρουμ να μη δημοσιεύει εφεξής ανέκδοτο υλικό για τον Δημήτρη Λιαντίνη. Μπροστά στο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων και τις νέες διαστάσεις που λαμβάνει το ζήτημα με το διαδίκτυο αποδεικνύεται επικίνδυνος ο δρόμος. Πολύ φοβάμαι ότι δοκίμια όπως τα δικά σου, επιγραμματικές και στοχαστικές σημειώσεις της Φωτεινής καθώς και μελέτες όπως του Στριφτερίξ μπορεί να βρεθούν σε κάποια μελλοντική έκδοση τρίτου. Αν όχι στο γράμμα τους, στο πνεύμα τους σίγουρα. Έχουμε ήδη δει εκόντες άκοντες τα πρώτα δείγματα εκτροπής.

Να σε ρωτήσω κάτι Αλέξανδρε; Εκτός της Δανάης, της Φωτεινής και του Στριφτερίξ (αυτόν πού τον θυμήθηκες;;; ) όλοι οι άλλοι εδώ μέσα γράφουμε βλακείες; Δοκίμια λες ο ένας, δηλαδή η μία, επιγραμματικές και στοχαστικές σημειώσεις η άλλη, μελέτες ο επόμενος... Μωρέ μπράβο!

Διακρίνω τον λεπτό σαρκασμό της Χαλαρουίτας στο σχόλιο που έκανε, και στο ίδιο τουλάχιστον στιλ θα ρωτήσω όχι για τους κολλητούς μου και παρεξηγηθώ αλλά για του Σωτήρη του Μπότα τις ποιητικές καταγραφές.

Σε ξαναρωτώ λοιπόν γιατί τέτοια υποτίμηση;

κι ακόμη ακόμη... τι έχεις δει εκών και άκων; για ποίες εκτροπές ομιλείς; Αυτό μου μοιάζει με βολή νυχτός σε καιρού πολέμου. Πιο απλά το διαβάζω: Τραβάτε δείτε τι έκαναν πάλι τα παλιόπαιδα!!! Σας έκλεψαν κείμενα και σεις κοιμάστε ορθοί! ή σε πιο επαναστατικούς ρυθμούς: Στ' άρματα στ' άρματα εμπρός στον αγώνα!

Για να δεις εκών και όχι άκων πως κυνηγάει ανεμόμυλους όποιος ασχολείται με τέτοιες ιστορίες κάνε κλικ εδώ:

http://strofes.blogspot.com/2007/12/blog-post_31.html

Ο τύπος έχει αντιγράψει στην ψύχρα Λιαντίνη και όχι Δανάη ή Φωτεινή ή Στριφτερίξ... και παραπομπή καμία!

ξέρεις πόσα τέτοια λινκ θα μπορούσα να σου παραθέσω; Αμέτρηταααααααα.

Αυτό είναι το ίντερνετ. Καλώς, κακώς - δεν ξέρω - πάντως με όρους ρεαλισμού. Και δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να πω συμφωνώ δε συμφωνώ για κάτι που είναι ζωντανή πραγματικότητα. Απλά ΑΔΙΑΦΟΡΩ!!!

Εδώ έχει ανέβει ολόκληρη η Γκέμμα στο διαδίκτυο... ή δεν το είδες;;;

http://www.scribd.com/doc/3974357/-

τα αρθράκια τα δικά μας μας μάραναν;;;

Admin έγραψε:: Και ως διαχειριστής του χώρου θα προσθέσω και τον τίτλο του άρθρου του Ριζοσπάστη που μας έδωσε το ερέθισμα να γράψουμε όλα τα παραπάνω:

ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΙ

Στυγνή εκμετάλλευση ντυμένη με ... «εθελοντισμό»

Εχουν «βαφτιστεί» εθελοντές, ενώ

καλύπτουν πάγιες ανάγκες των σχολείων

Λέμε όχι στην απαξίωση του Σχολικού Τροχονόμου.

Λέμε όμως όχι και στην εκμετάλλευση κάθε μορφής εθελοντισμού.

Κρατήστε τα παρακαλώ αυτά ως επίσημη δήλωση του φόρουμ και όχι μόνο ως τοποθέτηση ενός προσώπου.

Πονεμένη ιστορία στις μέρες μας ο εθελοντισμός. Να θυμόμαστε όμως και το "Εξ ιδίων κρίνουν". Επιπλέον να μη λησμονούμε πως ο εθελοντισμός δε γίνεται για τον έπαινο και δεν ακυρώνεται από τη μη αναγνώριση. Μπροστά δε στις προσπάθειες εκμετάλλευσης, στρέφει τα νώτα και συνεχίζει χωρίς να επηρεάζεται στο ελάχιστο.

Αφιερωμένο στον Αλέξανδρο

που εκτιμώ πολύ.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Όλοι νομίζω στο φόρουμ αυτό εκτιμούν τη γραφίδα του Αλέξανδρου. Έστω και αν διαφωνούμε για την τοποθέτηση που έκανε. Φυσικά και δε δεχόμαστε τέτοιους διαχωρισμούς σε εκλεκτούς συνομιλητές και δεύτερης κατηγορίας.

Όπως επίσης δε δεχόμαστε και τη διασύνδεση του θέματος της δικής μας απόφασης να μην ξανανεβάσουμε ντοκουμέντα από το αρχείο Δ. & Ν. Λιαντίνη με το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων που θίγει ο Αλέξανδρος. Φαίνεται έτσι λες και εμείς είμαστε ιδιοκτήτες ή φύλακες του υλικού αυτού, ρόλο που ουδέποτε είχαμε και δεν επιδιώξαμε.

Όσο για τα τελευταία γεγονότα που αναφέρει, η δική μας θέση ήταν κρυστάλλινη. Μας ενδιαφέρει μόνο η παραποίηση και η παραχάραξη των ντοκουμέντων. Για τα υπόλοιπα ζητήματα είναι υπεύθυνοι οι εισαγγελείς και όσοι έχουν έννομο δικαίωμα να προστατεύουν τα πνευματικά δικαιώματα.

Το HOMA EDUCANDUS δε ζήτησε ΠΟΤΕ υλικό από το αρχείο αυτό. Ούτε βγήκε παγάνα να συγκεντρώσει τέτοιο υλικό. Μας το έστειλαν γιατί εκτίμησαν το έργο που κάνουμε και εμείς ως είχαμε την υποχρέωση προς το Δάσκαλό μας και την αλήθεια, το αναρτήσαμε στις σελίδες μας.

Από κει και πέρα γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει ίντερνετ και πόσο εύκολο είναι το κάθε τι να αντιγραφεί. Μέτρο απόλυτης προστασίας δεν υπάρχει. Αν κάτι λοιπόν δε θέλεις να αντιγραφεί, δεν το ανεβάζεις καθόλου στο διαδίκτυο. Κι αν από άλλη πηγή φτάσει αυτό να δημοσιευτεί, και θεωρείς ότι θίγονται τα δικαιώματά σου, υπάρχει ο δρόμος της δικαιοσύνης.

Επιπλέον θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως ένα φόρουμ είναι κύρια χώρος διαλόγου ανάμεσα στα μέλη του. Το είπαμε κατ' επανάληψη πως δε θέλουμε και δε μας ενδιαφέρει να λειτουργούμε με τον ταμπουρά που μας βαράει άλλος διαδικτυακός χώρος. Γιατί αυτό συνιστά ετεροκαθορισμό και απειλεί τη δική μας ελευθερία. Δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να μας σέρνουν από τη μύτη μια ομαδίτσα του διαδικτύου γιατί έτσι τους έχει καρφωθεί στο μυαλό πως είμαστε δικοί τους δορυφόροι και εκείνοι προϋπήρχαν και δεν ξέρω τι άλλο βλακώδες έχουν ισχυριστεί ως τώρα.

Προσπάθησαν με χίλιους τρόπους να το παίξουν μητρόπολη έναντι αποικίας. Προσπάθησαν να θέσουν κανόνες και φόρμουλες στη δική μας στάση. Απαντήσαμε μία, δύο... στο τέλος είδαμε πως το καλύτερο είναι η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Δεν υπάρχουν για μας. Όχι γιατί δεν είχαμε τα κότσια να συνεχίσουμε την αντιπαράθεση, αλλά γιατί το θεωρούμε χάσιμο χρόνου. Έχουμε πολύ σημαντικότερα πράγματα να κάνουμε.

Εκείνοι όμως συνέχισαν να ξύνουν τα νύχια τους για καβγά. Πάει μήνας περίπου που φίλοι μου έστειλαν με μέιλ αναρτήσεις τους με αναφορές τους στο Εντουκάντους και με το όνομά μου φαρδιά πλατιά σε αυτά. Κείμενα που δεν απέδιδαν καν την αλήθεια. Αφού λοιπόν άφησαν επί εβδομάδα να φιγουράρει η ανάρτηση έβαλαν στη συνέχεια κάποιο συντονιστή να τη διαγράψει... Ως προσωπική λέει επίθεση σε δικό τους χρήστη. Καμία συγνώμη για τους άλλους ανθρώπους που αναφέρονταν εκεί επώνυμα.

Και από διαδίκτυο λέμε γνωρίζουμε. Τα παιγνιδάκια αυτού του τύπου τα έχουμε ξαναδεί και τα έχουμε βαρεθεί και σιχαθεί. Κι έχουμε δει περισσότερα από όσα θέλουμε να λέμε δημόσια. Θεοί δεν είμαστε να γνωρίζουμε την αλήθεια με όλες τις λεπτομέρειες. Και δε μας ενδιαφέρει κιόλας.

Βάλαμε λοιπόν κάτω - για μια ακόμη φορά - τι είναι το σημαντικό και τι το ασήμαντο. Με τι θέλουμε να ασχολείται το Εντουκάντους και με τι όχι. Και ζητήσαμε για μια ακόμη φορά να μη μας ενημερώνουν οι φίλοι μας τι γράφεται και τι δε γράφεται στο διαδίκτυο για το Λιαντίνη. Γιατί εμείς δεν είμαστε χωροφύλακες του διαδικτύου και δεν εκπροσωπούμε το Λιαντίνη. Λυπάμαι που αυτό δεν έγινε κατανοητό και άλλο τόσο σεβαστό.

Όπως δεν έγιναν σεβαστά και τα ιδιαίτερα προσωπικά προβλήματα που είχαμε αυτή την περίοδο και εξακολουθούμε να έχουμε. Προβλήματα που ως δώρο τα βλέπω. Γιατί μου θύμισαν πως η ζωή είναι πολύτιμη και δεν αξίζει να σπαταλάς λεπτό για μικρότητες. Σήμερα ζεις και αύριο φςςςςς έχεις βρεθεί δυο μέτρα κάτω από τη γη. Όση ζωή μου μένει δε θα τη χαραμίσω για να ασχολούμαι με βλακείες του ενός και του άλλου. Και μάλιστα για φαντάσματα του διαδικτύου.

Έτσι αποφασίστηκε να μην ανέβει άλλο ντοκουμέντο του αρχείου Λιαντίνη στο χώρο μας. Για όλα αυτά. Και όχι γιατί απλά και μόνο κάποιοι πήραν υλικό δικό μας και αφού το παραποίησαν το ανέβασαν σε άλλη γωνιά του διαδικτύου. Στο κάτω κάτω εγώ δεν μπορώ να ξέρω ποιος το έκανε. Και από πού πήρε το υλικό. Αυτά είναι θέματα της δικαιοσύνης να τα ερευνήσει. Όχι δικά μου. Γι' αυτό και αφήσαμε ανοικτό και το θέμα της προβοκάτσιας. Έχω φόρουμ και γνωρίζω ότι και η προβοκάτσια είναι σύνηθες φαινόμενο.

Την έχω πατήσει και έβαλα μυαλό. Το λιγότερο λοιπόν που μου μένει είναι να κρατώ αποστάσεις από όλα αυτά. Αν δε θέλω να καταντήσω ίδια με αυτό που καταδικάζω.

Και είναι και το άλλο. Δεν οδηγεί πουθενά αυτή η κατάσταση. Δεν το βλέπετε; Είναι ανόητο όλο αυτό το σκηνικό. Κι αν ήταν από καμιά μεριά ο Λιαντίνης θα μας τράβαγε ένα γερό σιχτίρισμα σε όλους. Αφήσαμε το χρυσάφι στην άκρη κι εμείς ασχολούμαστε με τι;

Είναι δύσκολος αυτός ο δρόμος, Αλέξανδρε. Και θέλω να το καταλάβεις. Ως άνθρωπος νιώθεις όλα τα ταπεινά ένστικτα μέσα σου να απαντήσεις στην πρόκληση που δέχεσαι. Και ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι είναι το πιο εύκολο να κάνεις στον άλλο ό,τι σου έκανε. Κι άλλο τόσο όμορφο να αντιστέκεσαι στην παρόρμηση. Και να ακολουθείς το δρόμο του πρέπει. Να εναρμονίζεις ακόμη και το θέλω σου με το πρέπει και την ανάγκη.

Κι εδώ είναι που ζητάω από όλα τα μέλη του φόρουμ βοήθεια και συμπαράσταση. Στο δύσκολο μα όμορφο αγώνα. Ξέρω πως ζητάω πολλά. Και από κάποιους ίσως περισσότερα. Να κρατηθούν μακριά από όλους εκείνους που προσπαθούν με νύχια και δόντια να μας πάνε όπου θέλουν. Καμία επαφή με το χώρο αυτό. Ούτε καν επίσκεψη. Για μένα έτσι και μόνο θα λύσουμε το πρόβλημα.

Δε πα να γράψουν ό,τι θέλουν; Δε πα να αρπάξουν από το Εντουκάντους και φωτογραφίες και κείμενα και ό,τι άλλο; Στο μπάτο της γραφής τα πνευματικά αγαθά δεν είναι εμπόρευμα. Ή δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα. Ειδικά για ό,τι είναι δικό μου δημιούργημα, δεκάρα δε δίνω. Και εξήγησα γιατί, να μην τα ξαναλέω.

Εκεί που ενοχλούμαι είναι όταν χωρίς σε τίποτε να φταίω η ίδια, κακοποιείται υλικό που μου έδωσαν να φιλοξενήσω στο χώρο μου. Υλικό όπως αυτό του αρχείου Λιαντίνη, υλικό που δεν μου ανήκει.

Μα τι πρέπει να κάνω που δεν το έκανα ήδη;

Να πάω στον εισαγγελέα και να καταθέσω μήνυση; Και εναντίον ποιου; Ενός ανώνυμου του διαδικτύου; Και την ίδια ώρα μπορεί με άλλο ψευδώνυμο να ανοίξει ένα χώρο στο διαδίκτυο και να ανεβάσει τα ίδια και περισσότερα... Και για υλικό που δεν είναι δικό μου. Πώς θα παρουσιαστώ στις αρχές και τι θα πω;

Ακόμη λοιπόν και αν μου ανήκε, πάλι τίποτε δε θα έκανα. Θα αδιαφορούσα. Γιατί η αλήθεια δε χρειάζεται υπεράσπιση. Και όποιος υποπίπτει σε ύβρη, αργά ή γρήγορα θα πληρώσει για την πράξη του. Νόμος της φύσης είναι αυτός και δε χρειάζεται νόμους και εξουσίες ανθρώπινες για να τεθεί σε λειτουργία.

Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα. Και έτσι πρέπει να καταλάβουν όλοι γιατί είπαμε δεν ανεβάζουμε κανένα άλλο ντοκουμέντο από το αρχείο Λιαντίνη. Για να μη στενοχωριούνται και εκείνοι που τους ανήκει βλέποντας όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια στο διαδίκτυο αλλά και να μην αισθανόμαστε κι εμείς ένοχοι για κάτι που δεν φταίξαμε. Και γιατί δεν έχει νόημα και γιατί είναι έξω από τις αρχές μας.

Από κει και πέρα ο καθένας θα μπορούσε να σκεφτεί πως πέτυχαν κάποιοι το στόχο τους και ανάγκασαν το Εντουκάντους να σταματήσει να ανεβάζει ντοκουμέντα του Λιαντίνη. Λάθος. Και μεγάλο μάλιστα.

Πρώτον. Δεν είναι ο καταλληλότερος τρόπος να έρχεται έτσι στη δημοσιότητα το αρχείο του Δημήτρη Λιαντίνη. Ναι, έπρεπε κάποια πράγματα να έρθουν εδώ για δημοσίευση, γιατί πολύ εσκύλευσε το Δάσκαλο το διαδίκτυο. Να δοθεί και η άλλη όψη των γεγονότων. Και χαίρομαι αφάνταστα που βοήθησα σ' αυτό. Ήταν τεράστια η τιμή από την εμπιστοσύνη που μου έδειξε η κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη. Και θέλω να πιστεύω πως την τίμησα αυτή την εμπιστοσύνη όσο περισσότερο μπορούσα. Όπως και θα συνεχίσω να το κάνω. Με την κ. Λιαντίνη με δένει πια μια βαθιά αγάπη και σεβασμός. Αυτό κανείς άλλος αυτόκλητος δεν μπορεί να το αλλάξει. Και δε θα το επιτρέψω όσο περνά από το χέρι μου.

Και όπως με διαβεβαίωσε και εκείνη συμφωνεί απόλυτα με την απόφασή μας. Ούτε κι εκείνη επιθυμεί πια να ανεβεί το παραμικρό από τα ντοκουμέντα που μας έχει εμπιστευθεί στο διαδίκτυο. Και δε θα ανεβεί. Της το υποσχέθηκα και θα το τηρήσω με ευλάβεια. Και η ευθύνη ας βαραίνει όσους προκάλεσαν τα τελευταία γεγονότα. Να μην έχουν να λένε πως κάποιοι τους κρύβουν ντοκουμέντα.

Σαφώς αν κάποτε γράψω κάτι επίσημο για το Λιαντίνη, αυτή η ενέργεια δε θα μείνει στο απυρόβλητο. Ντοκουμέντα έχουν κρατηθεί. Και ο καθένας θα λάβει ό,τι του χρωστά η ιστορία. Και επώνυμα. Αυτό επιδιώξανε και αυτό θα λάβουν.

Πού ξέρεις, Αλέξανδρε; Η παροιμία λέει κάθε εμπόδιο σε καλό. Έτσι μου αρέσει να διαβάζω τα γεγονότα. Λέει ακόμη πως όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα. Προσπαθώ όσο γίνεται να μη ζημιώσω άλλον άνθρωπο. Και όταν ανθρώπινα δεν το αποφεύγω, ζητάω συγνώμη. Δε θέλω, ειλικρινά δε θέλω, το φαρμάκι από τις άσχημες συμπεριφορές σε βάρος μου να γίνει δηλητήριο και να ποτίσει τις δικές μου πράξεις. Τον ένδον δαίμονα...

Αλλά και κάποια πράγματα είναι φαίνεται από τη μοίρα. Και οδηγούν είτε εμείς το βλέπουμε τώρα είτε όχι το ρου της ιστορίας για την αποκατάσταση της αλήθειας. Ας έχουμε λοιπόν υπομονή. Και όλα μια μέρα θα έρθουν στο φως. Έτσι δε συμβαίνει πάντα; Τουλάχιστον όσα αξίζουν να έρθουν στο φως. Και για όσο τους γράφτηκε. Και ο καθένας ας καταλάβει ό,τι θέλει απ' αυτό που είπα.

Όσο για το φόρουμ θα συνεχίσει να ασχολείται με τους δικούς του στόχους. Χωρίς ετεροκαθορισμούς. Φιλοξενήσαμε τα ντοκουμέντα του αρχείου Λιαντίνη αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που δημιουργήσαμε το φόρουμ. Και αν είχε κάποιο νόημα μπορεί και να κατεβάζαμε και όσα έχουμε ήδη αναρτήσει. Έχει όμως; Υπάρχει κανείς αφελής που να πιστεύει ότι δεν τα έχουν όλα κάνει κόπι;

Όμως αυτό που κανείς δεν μπορεί να αλλάξει είναι η πορεία μας. Με τα καλά της και τα στραβά της. Που και αυτή μπορεί με ντοκουμέντα να αποδειχτεί. Γιατί ανοίξαμε δικό μας χώρο στο διαδίκτυο. Τι περάσαμε. Πώς αντιδράσαμε. Πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Αυτό τουλάχιστον το "βιβλίο" αν προλάβω θαρρώ ότι πρέπει, δικαιούμαι και αξίζει να το καταθέσω. Γι' αυτό και με ενδιαφέρει να μην αφήνω το παραμικρό σκοτεινό σημείο για το οποίο να ντρέπομαι αύριο. Συμβουλή μου - έστω και άχρηστη - το ίδιο να κάνουν όλοι.