Γεύση Θεσπρωτίας...

Τρεις νύχτες και δυο μέρες... Τι να προλάβεις να δεις από πατρίδα;

Το πρώτο φυσικά ήταν το μικρό μου χωριουδάκι:


Ε, όχι... δεν είναι και τόσο μικρό... Τό 'χτισαν όμως μέσα στα βουνά και είναι δυσκολο να το δεις όλο με μια ματιά. Ειδικά όταν έχεις συνοδηγό τη μάνα και γκρινιάζει αφόρητα για τη φωτογραφική που κρατάς με το δεξί την ώρα που το αριστερό κρατάει το τιμόνι.


Λογικότατα πρότεινε να σταματάω και να βγάζω φωτογραφίες... Έλα όμως που δεν προλάβαινα. Δυο μέρες μόνο σε δυο καλοκαίρια. Τι να δεις και τι να θυμηθείς; Μόνο τρέχεις. Και προσπαθείς να δεις όσα περισσότερα μπορείς. Οι επόμενες φωτογραφίες είναι οι μόνες που τραβήχτηκαν έξω από το αυτοκίνητο:




Η δεύτερη μάλιστα με την αυτόματη λήψη ελλείψει άλλου φωτογράφου...


Στην καρδιά του χωριού, τι άλλο; Η εκκλησιά, ο Αϊ - Δημήτρης, χτισμένος πριν από αιώνες... Εδώ οι γάμοι κι οι χαρές εδώ και οι τελευταίοι ασπασμοί στους αγαπημένους μας. Τι σημασία έχει αν δεν είμαστε της εκκλησίας; Κακώς ή καλώς η εκκλησία στα χωριά εξακολουθεί να παίζει καθοριστικότατο ρόλο στη ζωή των κατοίκων και στις παιδικές μας μνήμες...

Αν και το βασικότερο σημείο αναφοράς για τον καθένα θαρρώ πως είναι το πατρικό του:


Ο πατέρας, ο κουβαλητής της οικογένειας. Κι αν πέρασαν τα χρόνια του κι αν άσπρισαν τα μαλλιά του, εκείνος εξακολουθεί να πιστεύει πως όλα τα οικογενειακά βάρη - κυριολεκτικά και μεταφορικά - είναι δική του υπόθεση. Στα δικά του καθήκοντα και όλα τα έργα στο εξοχικό. Χτίζει, διορθώνει ηλεκτρολογικά και υδραυλικά, βάφει... Σπάνια μπαίνει εργάτης στο σπίτι. Είμαστε πολύ τυχεροί. Πιάνουν τα χέρια του!


Το κυριότερο όμως έργο του πατέρα είναι ο κήπος του. Τον ξεκίνησε σε καιρούς που λέγαμε το νερό νεράκι... Τώρα που οι βρύσες δε σταματούν ποτέ, ο κήπος είναι στις δόξες του.


Ή μάλλον παραείναι και η μάνα όλο γκρινιάζει πως με τόσα φυτά δεν μπορεί να δει ουρανό! "Είναι σαν να ζω μέσα σε δάσος", μου διαμαρτυρήθηκε... Εκείνη είναι βλέπετε των ανοικτών οριζόντων. Η αγάπη στη θάλασσα από εκείνη μου χαρίστηκε. Και βέβαια το πρώτο πράγμα που κάναμε αυτές τις δυο μέρες ήταν να τρέξουμε στην αγαπημένη μας παραλία:


Μούρτος, ο Μέγας Άμμος! Στην υπόλοιπη Ελλάδα το Μούρτο το ξέρουν ως Σύβοτα. Αυτή είναι η επίσημη ονομασία. Για μας όμως είναι ο Μούρτος! Νερά ζαφειρένια, Ιόνιο... Και αρκετά δροσερά. Παραλίες; Αμέτρητες. Η Θεσπρωτία δεν είναι μόνο βουνά. Το άλλο της πρόσωπο είναι μερικές από τις ομορφότερες παραλίες της Ελλάδας και του κόσμου.

Στο βάθος η Πέρδικα. Εκεί και η παραλία του Αρίλα, θέρετρο πάλαι ποτέ των Ρωμαίων. Και σε πρώτο πλάνο οι σημαδούρες. Αυτές που η μάνα μου τις βρίσκει πάντα "πολύ κοντά βρε παιδί μου, δε χορταίνει κανείς μπάνιο!"


Από την άλλη πλευρά του Μούρτου βρίσκεται το ψαροχώρι Πλαταριά. Αμέτρητα τα ιστιοπλοϊκά και τα κότερα που δένουν εκεί κάθε καλοκαίρι και αμέτρητες και οι ψαροταβέρνες. Εμείς πάμε πάντα στην ταβέρνα του θείου Χρήστου, στο Βυθό. Όχι μόνο γιατί είναι συγγενής, αλλά και γιατί έχει κουζίνα που ακόμη και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τιμήσει. Και φυσικά θέα απίθανη:


Ε, ναι... δεν ήταν δυνατόν να μην περάσουμε από κει μετά το μπάνιο. Τσιπούρες αλανιάρες, καλαμαράκια ολόφρεσκα και σαλάτα της Ελένης. Η Ελένη είναι η θεία και η σαλάτα της με γεύση θεϊκή.


Στα πράσινα κυβάκια της υπάρχει και αβοκάντο, στη σος μουστάρδα αλλά αδύνατον να εντοπίσουμε όλα τα υλικά της. Και βέβαια τη συνταγή τη φυλάνε ως εφτασφράγιστο μυστικό!!!


Η επόμενη μέρα μας βρήκε στον Αχέροντα... Το τρίτο πρόσωπο της Θεσπρωτίας και της Ηπείρου, τα ποτάμια! Φαγητό κυριολεκτικά δίπλα στα κρυστάλλινα νερά. Και τι νερά... να μας θυμίζουν άλλα ταξίδια εις τόπους χλοερούς. Οι σημερινοί όμως άνθρωποι καθόλου δε φοβούνται να πέφτουν στα νερά του Αχέροντα και να ταξιδεύουν:


Μην παραλείψετε όταν τον επισκεφθείτε να πάρετε μαζί και το μαγιό σας. Τα υπόλοιπα για ράφτινγκ ή καγιάκ θα τα βρείτε στα ειδικά κέντρα που υπάρχουν στις όχθες του. Εγώ εκεί βρήκα και την:


Ονόματα φυσικά δε λέμε... Μόνο ότι πρόκειται σύντομα να συμπληρώσει το πλήρωμα του Εντουκάντους! Διότι η κοπελιά που βλέπετε είναι ηλεκτρολόγος πλοίων!!! Δεν μπαρκάρει. Στελεχώνει το τεχνικό τιμ ναυτιλιακής εταιρείας, αλλά πολύ θα το ήθελε να αποκτήσει και την εμπειρία της θάλασσας. Οπότε δε χάσαμε την ευκαιρία να την προσκαλέσουμε! Είδατε τι προλαβαίνει κανείς να κάνει μέσα σε δυο μέρες όταν έχει διάθεση; Ακόμη και να ναυτολογήσει καινούρια μέλη στο πειρατικό!

Το απόγευμα φυσικά αφιερώθηκε στην οικογένεια και στα κεράσματα της γιορτής. Θείες και ξαδέρφες και τα γλυκάκια της μαμάς με την απαραίτητη ζυμαρόπιτα. Στη στέρνα. Πού αλλού; Το μοναδικό σημείο της αυλής που έχει θέα. Ευτυχώς ακόμη δε βρέθηκε τρόπος να φυτεύεται το τσιμέντο!


Όχι, δε με έβαλαν να πω το ποίημά μου... Προσπαθώ μόνο να δοκιμάσω αν αντέχει ακόμη τα κιλά μου ο τοίχος του μπαμπά! Στο βάθος αχνοφαίνεται η Μουργκάνα. Πίσω της είναι η Αλβανία και το χωριό της καταγωγής, η Σωτήρα της Βορείου Ηπείρου.

Το βράδυ, το τελευταίο βράδυ, το κράτησα για μένα. Με τη μηχανή στο χέρι και με δόλωμα το ψητό κοτόπουλο της μαμάς πέρασα απίθανες ώρες με τη γατοοικογένεια. Πάντα είχαμε γάτες στο σπίτι. Φέτος όμως ήταν το κάτι άλλο. Εξαμελής γατοσυντροφιά παρακαλώ, με πατέρα, μάνα και τέσσερα γατάκια σκανταλιάρικα:


Εδώ περιποιούνται το κοτόπουλο. Η μάνα και τα τρία γατιά. Το τέταρτο προτίμησε να συνεχίσει τα παιχνίδια:


Λίγο αργότερα ακολούθησαν και τα υπόλοιπα. Θα είχα όλη την καλή διάθεση να σας ανεβάσω και τις 93 φωτογραφίες που τους έβγαλα... Αλλά ξέρετε ότι είμαι υπ' ατμόν για Αστυπάλαια. Θα περιοριστώ λοιπόν σε μία τελευταία και επιφυλάσσομαι να ικανοποιήσω σύντομα την περιέργειά σας:

Και μερικά πλάνα ασχολίαστα... Κρίμα όσα χόρτασε το δικό μου μάτι να μην το χαρείτε τουλάχιστον σε φωτογραφίες:

Εδώ δόθηκαν μεγάλες μάχες ένάντια στους Γερμανούς και τους Τσάμηδες. Μία από αυτές μάλιστα δόθηκε ακριβώς σαν σήμερα, 17 και 18 Αυγούστου του 1944. Οι Γερμανοί υπέστησαν βαριές απώλειες. 64 χρόνια πριν στον κάμπο αυτό ο Χάροντας δεν προλάβαινε να παίρνει κεφάλια. Τραγικό αλλά όπως και κάθε άλλος τόπος της Ελλάδας έτσι και η Θεσπρωτία έχει γη ποτισμένη με αίμα. Είναι και η γεωγραφική της θέση που την καθιστά προμαχώνα από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Βαρύς και ο φόρος που πρόσφερε όταν οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να κατακτήσουν την Ελλάδα... Βαριά είναι και τα σύννεφα που απλώνονται ακόμη σήμερα από τις βλέψεις των Τσάμηδων. Γι' αυτό και η μάχη της Μενίνας εορτάζεται κάθε χρόνο με ιδιαίτερη λαμπρότητα.




Με τα νερά του δίνει ζωή σε μεγάλο μέρος του τόπου μας. Δυστυχώς ούτε κατάλληλη αξιοποίησή του έχει γίνει αλλά και συχνά οι διάφοροι ανεγκέφαλοι τον ρυπαίνουν... Οι Θεσπρωτοί έχουν δώσει μεγάλες μάχες κατά καιρούς και εξακολουθούν να δίνουν για τη σωτηρία του Καλαμά.

Άποψη της Ηγουμενίτσας, πρωτεύουσας σήμερα του νομού Θεσπρωτίας:



Η λήψη έγινε από το δρόμο που οδηγεί στην Πρέβεζα και στην Πάργα. Στο σημείο αυτό έρχονται συνήθως και περιμένουν τα τροχόσπιτα μέχρι να φτάσει το καράβι... Η κίνηση στο λιμάνι της Ηγουμενίτσα είναι πολύ πυκνή τους καλοκαιρινούς μήνες και για το λόγο αυτό σύντομα θα γίνουν έργα επέκτασης του καινούριου λιμανιού της πόλης. Η Θεσπρωτία με το λιμάνι αυτό αναδεικνύεται σε πύλη της Ελλάδας προς την Ευρώπη. Η κατασκευή της Εγνατίας που δυστυχώς ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί βοήθησε στην καλύτερη αξιοποίηση του λιμένα. Έχει επίσης ανακοινωθεί η κατασκευή της Ιόνιας οδού καθώς και σύγχρονου αυτοκινητόδρομου που θα ενώνει την Ηγουμενίτσα με την Αλβανία. Τα έργα αυτά και μεγάλη καθυστέρηση έχουν παρουσιάσει αλλά και δε συνοδεύονται από κατάλληλα έργα υποδομής του νομού ούτε από προβολή του. Έτσι για τον ίδιο τον τόπο ελάχιστο είναι το κέρδος... Αντίθετα μάλιστα, τα χωριά ιδιαίτερα της ενδοχώρας ρημάζουν χρόνο το χρόνο και ο μαρασμός είναι εμφανέστατος.

Ακόμη και η Ηγουμενίτσα παραμένει μια μικρή πόλη και με τεράστια προβλήματα. Ειδικά το κυκλοφοριακό όπως είδαμε έχει γίνει απαράδεκτο. Απαράδεκτη βρήκαμε και τη διαμόρφωση της κεντρικής πλατείας. Μια γυμνή επιφάνεια που όποιος την έφτιαξε μάλλον είχε στο νου του αγώνες σκέιτ μπορντ...

Το ατέλειωτο πράσινο:


Η είσοδος της δεύτερη μεγάλης πόλης της Θεσπρωτίας, της Παραμυθιάς. Της Παραμυθιάς που αποτελεί συνέχεια της άλλοτε κραταιάς πόλης της Ηπείρου, της Φωτικής, που ιδρύθηκε από τον Φώτιο, τον αρχηγό των Χαόνων, και έφτασε κάποτε (μετά την καταστροφή της Νικόπολης) να αποτελέσει διοικητικό κέντρο ολόκληρης της Ηπείρου.



Κι από την άλλη το απέραντο γαλάζιο που την αγκαλιάζει. Ένα γαλάζιο γεμάτο κι αυτό με ιστορικές μνήμες. Εδώ, στα Σύβοτα, δόθηκε μεγάλη ναυμαχία στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου. Η περιγραφή υπάρχει στο Θουκυδίδη.

Η επίσημη είσοδος της Θεσπρωτίας μέχρι πρότινος ήταν ακριβώς το σημείο που βρίσκεται χτισμένο το χωριό μου. Εκεί βρίσκονται τα σύνορα με το νομό Ιωαννίνων και από κει περνούσε ο δημόσιος δρόμος που ένωνε τα Γιάννενα με την Ηγουμενίτσα.




Σήμερα ο επίσημος δρόμος Ιωαννίνων - Ηγουμενίτσας είναι η Εγνατία οδός που περνά πολύ πιο νότια από μας. Παλιά όμως, κάθε φορά που ένας επίσημος επισκεπτόταν τη Θεσπρωτία (πχ ο τότε βασιλιάς νιόπαντρος με την Άννα Μαρία) θυμάμαι να μας υποχρεώνουν να φτιάχνουμε δάφνινη αψίδα και να συγκεντρώνεται όλο το χωριό για την υποδοχή. Μια μαθήτρια του σχολείου αναλάμβανε να ανθοδέσμη... Ο δάσκαλος εκφωνούσε σύντομο λόγο και όλοι μαζί ζητωκραύγαζαν διάφορα εθνοπατριωτικά. Ευτυχώς που σπανίως μας κουβαλιόντουσαν και γλιτώναμε όλο αυτό το νταβαντούρι...

Για μας τώρα πια το σημείο αυτό είναι δεμένο μόνο με το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, της μικρής εκκλησούλας που έχτισαν πριν λίγες δεκατίες εκεί, τρεις ταξιδεμένοι μας στην Αίγυπτο.

Μια ακόμη γεύση από τον κήπο του πατρικού:



Στο βάθος η μανόλια, η αγαπημένη του πατέρα. Και πίσω η θημωνιά για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα.

Δεξιά, το πλατύφυλλο δέντρο, λέγεται κατάλπη και ακριβώς μπροστά της είναι μια μικρούλα καστανιά.

Αριστερά διακρίνονται τα κλαδάκια μιας λεύκας... Τι αγώνας έχει δοθεί για να μπορέσει να προκόψει.

Οι θάμνοι δεν είναι παρά ένα αναρριχόμενο που ντύνει όμορφα τις σιδεριές που υπάρχουν εκεί για μελλοντική κατασκευή υπόστεγου. Χαγιάτι το λένε αλλιώς στα σπίτια του χωριού. Το φυτό είναι η αμπέλοψη.

Στο βάθος, πάνω από τη θυμωνιά υπάρχει κισσός. Δίχως πλάνο ψήλωμα... αλλά πάντα σε ξένα αναστηλώματα σκαρφαλωμένος.

Όσο για το χορταράκι είναι γκαζόν μαζί με τριφύλλι. Βλέπετε κανένα από τα φυτά αυτά δεν είναι ενδημικά του τόπου και χρειάζεται κόπος και πονηριά για να τα βοηθήσεις να αναπτυχθούν. Όλα είναι φερμένα με υπομονή από τον πατέρα από διάφορες γωνιές της Ελλάδας ή φυτώρια. Με τις ώρες μελετά ειδικά βιβλία για να μπορέσει να τα βοηθήσει.

Και ώρες περνά για να τα σκαλίζει, να τα κλαδεύει και να τους προσφέρει όσα έχουν ανάγκη τα φυτά.

Δικά του και λίθινα διαδρομάκια στον κήπο, με πέτρα που βγάζει μόνος του, την πελεκάει για να της δώσει το κατάλληλο σχήμα, τη χτίζει, την αρμολογάει με τσιμεντάκι για να την ομορφύνει...

Άποψη του ανθόκηπου. Ντάλιες, ζίνιες, γλαδιόλες, κατιφέδες και φυσικά τριανταφυλλιές. Πέρα όμως από τη γενική ματιά αξίζει κανείς να δει και από κοντά τους μικροσκοπικούς πίνακες ζωγραφικής που δημιουργεί έστω και για λίγες μέρες το κάθε λουλούδι. Έτσι για να μας θυμίζει ότι κι εμείς σαν τα λουλούδια είμαστε. Ανθίζουμε και μετά... ο θάνατος.


Στην καρδιά μιας ζίνιας η φανταχτερή πεταλούδα τρυγάει νέκταρ... Κοντά ο καιρός που κι εκείνη και το λουλούδι δε θα είναι πια εδώ. Αυτό όμως δεν τα εμποδίζει να ακτινοβολούν την ομορφιά τους.

Ο πλάτανος. Ένα ακόμη από τα πολύ αγαπημένα του πατέρα. Ίδρωσε βλέπετε για να τον αναστήσει και να τον κρατήσει στη ζωή όσον καιρό το χωριό υπέφερε από λειψυδρία. Τώρα πια το νερό είναι άφθονο και ο πλάτανος επιτέλους άρχισε να παχαίνει και να ψηλώνει.

Τι άλλο αγαπάει ιδιαίτερα ο πατέρας; Μα φυσικά τα σταφύλια. Σπάνια όμως έχει τη χαρά να τα γεύεται. Κι ας έχει αμέτρητες ποικιλίες φυτέψει. Οι συνθήκες του τόπου είναι αντίξοες. Φέτος όμως ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος για το κλήμα που το έριξε σε δέντρο κι εκεί βρήκε επιτέλους την υγειά του και έδεσε καρπούς... Σας είπα. Χρειάζεται και πονηριά για να δεις τα φυτά σου να προκόβουν!

Κι αυτή είναι η καρυδιά. Μια γέρικη τεράστια καρυδιά. Στην άκρη πέρα του κήπου. Εδώ βρίσκεται το εργαστήρι του πατέρα. Εδώ πελεκάει τις πέτρες, εδώ φτιάχνει τσιμέντο...

Κι εδώ έχει χτίσει βάσεις για ένα μικρό σπιτάκι. Αν κάποτε γίνει το σπίτι, η καρυδιά θα πρέπει να κοπεί. Είναι ένα σπιτάκι που εγώ έχω ζητήσει. Για γωνιά απομόνωσης, μελέτης και συνομιλία με τα εσώψυχα... Δεν ξέρω αν γίνει κάποτε το όνειρό μου. Που έτσι κι αλλιώς έχει περάσει από σαράντα κύματα πριν ακόμα χτιστεί. Αν και όταν γίνει δε θα πηγαίνω μόνο για δυο μέρες σ' αυτόν τον παράδεισο. Γιατί όλα του καλά και όλα του ωραία, μα εγώ λατρεύω να έχω τις δικές μου ώρες και τους δικούς μου ρυθμούς. Θέλω τη δική μου γωνίτσα να βυθίζομαι στα βιβλία μου και κανένας να μη με ενοχλεί. Εγωιστικό; Ίσως. Αλλά όχι μόνο τα φυτά μα και οι άνθρωποι έχουν τις παραξενιές τους...

Το μόνο που με θλίβει είναι η καρυδιά. Ή εκείνη ή το σπίτι. Κι όχι πως δεν έψαξα λύσεις. Δυστυχώς είναι αδύνατον να έχουμε και τα δύο. Εκτός πια αν αντί για σπίτι, στήσω από κάτω σκηνή...

Η καρυδιά είναι κι εδώ. Πίσω στο βάθος. Πίσω από τον πλάτανο και τον ανθόκηπο. Δίπλα ακριβώς στο βουνό.

Κι ας είναι τόσα τα δέντρα και το πράσινο. Αν κοπεί, θα λείψει σε όλους μας... Γιατί τα δέντρα έχουν ψυχή. Και γιατί εμείς είμαστε μεγαλωμένοι μαζί τους.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τη στέρνα. Σε πρώτο πλάνο τα πέτρινα καναπεδάκια που έφτιαξε - ποιος άλλος; - ο πατέρας και πάλι...

Η γατοοικογένεια και πάλι. Οι μόνιμοι κάτοικοι του κήπου...



Αυτή τη φορά όλα τα γατάκια επί σκηνής. Και το καθένα σε ξεχωριστό ρόλο. Όπως και τα παιδιά σε κάθε οικογένεια...

Όχι, δεν είναι η γάτα του Σρέντιγκερ... Δεν είναι όμως κι αυτή δαιμονική; Και πίσω ένα δαιμόνιο - γατάκι συμπληρώνει την εξωφρενική εικόνα μέσα στο σκοτάδι και κάτω από τα ασημένια φύλλα της λεύκας.

Των γατιών φυσικά. Αν και ξέρετε ότι για το ποιος είναι ο πατέρας υπάρχει πάντα ανοικτό το ερώτημα. Κάπου ανάμεσα στο ναι και στο όχι είναι η σωστή απάντηση.

Ιδιαίτερα ο συγκεκριμένος πατέρας αφήνει πολλά ενδεχόμενα ανοιχτά καθώς είναι μονίμως αλανιάρης και γυριστρούλης. Πάντως κατάφερε να συμβιώνει με τη γάτα και τα γατιά της και επομένως αξίζει τον τίτλο ακόμη και αν βιολογικά δε βοήθησε καθόλου:


Εδώ που τα λέμε ο γάτος μας είναι τόσο ακαμάτης που το πιθανότερο είναι απλώς για τη ραθυμία του να αποφάσισε η γάτα να τον αφήνει να πλησιάζει τα γατιά της. Πιο τεμπέλικο γατί δεν έχω ξαναδεί. Κι απορώ πώς καταφέρνει και επιβιώνει τους χειμώνες που το σπίτι μας είναι έρημο και το χωριό περίπου το ίδιο...

Επιστροφή στις χαρακτηριστικές εικόνες της Θεσπρωτίας. Γατιά βρίσκει κανείς παντού. Το ίδιο όμως τοπίο αποκλείεται να το συναντήσεις αλλού. Το σημείο βρίσκεται στον παλιό εθνικό δρόμο Ιωαννίνων - Ηγουμενίτσας.

Βουνά, βουνά, βουνά... Και στροφή, στροφή ω στροφή! Όσο για την άσφαλτο; Αλλού με διαγραμμίσεις και αλλού όχι. Τα βράδια και μάλιστα του χειμώνα ο δρόμος είναι πραγματική καρμανιόλα. Κι ακόμη... δεν αποκλείεται να συναντήσεις και λαθρομετανάστες. Άλλους με καλή πρόθεση και άλλους... Έχουμε δυστυχώς πολλά κρούσματα κλοπών στην περιοχή. Ως συνήθως τα φορτώνουν στους Αλβανούς. Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω να σας πω. Μόνο πως όταν νυχτώσει είναι φόβος να κυκλοφορείς μόνος στο οδικό δίκτυο της Θεσπρωτίας. Αραιά και πού μπορεί να συναντήσεις κάποιο τζιπάκι με συνοριοφύλακες. Ακόμη πιο αραιά έως καθόλου την αστυνομία...

Μόλις το περσινό Πάσχα, οι ληστές χτύπησαν αυτά τα απομονωμένα σπιτάκια. Ένας μικρός συνοικισμός με ελάχιστα σπίτια και ένα εξοχικό ταβερνάκι. Καμία ασφάλεια...

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στα παράλια της Θεσπρωτίας. Σφύζουν από ζωή και τουριστική κίνηση... Όχι όμως και από πράσινο. Τουλάχιστον όχι το συγκεκριμένο σημείο, η Πλαταριά. Οι γυμνές πλαγιές των βουνών είναι συνήθως αποτέλεσμα κακής βόσκησης των κοπαδιών. Ίσως λοιπόν αν ληφθούν κατάλληλα μέτρα, να δούμε κάποια στιγμή πράσινα και φαλακρά βουνά της Πλαταριάς... Ή αν εξαφανιστούν οι κτηνοτρόφοι. Στα βόρεια του νομού η δεύτερη περίπτωση έχει ήδη δώσει τα τελευταία είκοσι χρόνια θεαματικά αποτελέσματα. Η βλάστηση ξαναγύρισε, οι άνθρωποι όμως λείπουν.

Θεσπρωτία, ερχόμαστε!

Οι υπόλοιποι δοκιμάστε έστω και διαδικτυακά τις γεύσεις της...

Μη μένετε και με την απορία πού βρισκόμαστε και πόσο χάλια περνάμε!