Πού θα το γιορτάσω, Νεφελάκι?

Σήμερα, μετά από μήνες, χρειάστηκε να μπω σε ένα χώρο του διαδικτύου.

Εκεί βρήκα το ακόλουθο:

Υ.Γ Τα θερμά μου συγχαρητήρια στη κα Μαρία Λαμπρίδου και κα Νικολίτσα Γεωργοπούλου, για τη μεγάλη νίκη. Πού θα το γιορτάσετε;



Μικρή μου Νεφέλη,

σε ευχαριστώ από καρδιάς για τα θερμά σου συγχαρητήρια. Η νίκη όμως, αν θέλουμε να μιλάμε ειλικρινά, δεν είναι δική μου. Μπορεί να μην το αναφέρουν τα κιτάπια των νομικών αλλά το ΔΙΚΙΟ έχει το δικό του τρόπο να νικάει. Δεν του χρειάζονται τα δικαστήρια των ανθρώπων. Ο δικαστής που εκδικάζει τέτοιες υποθέσεις είναι ο γερο - χρόνος. Φαίνεται πως ακόμη δε διάβασες το Homo Educandus.

Ας δοκιμάσουμε τουλάχιστον να διαβάσουμε τους ποιητές, που τους αγαπάς περισσότερο:

Έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ μέχρι να μάθεις τον κόσμο να γελάει.

Ο ίδιος ποιητής έχει γράψει και τούτο:


Κοριτσάκι μου,

έχει δίκιο ο ποιητής. Και στον ένα του λόγο και στον άλλο. Και για το κλάμα και για τη χαρά. Και με την ίδια ακριβώς σειρά, με τα ίδια ακριβώς πρόσωπα.

Εσύ θα κλάψεις. Για να μάθουν οι άλλοι να γελούν. Και μόνο τότε, με τη δική τους χαρά, θα χαρείς κι εσύ. Αν θες τουλάχιστον να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου.

Άλλοι πάλι το βλέπουν αλλιώς. Εννοούν να χαίρονται κάνοντας τους άλλους να κλαίνε. Ή και να χαίρονται νομίζοντας πως έκαναν τους άλλους να κλάψουν. Μετανιωμένοι, λέει, και κλαίγοντας ενώπιον των αρχών!!!

Έτσι, λέει, τους είπαν. Δε μας λένε ποιος ακριβώς τους είπε τέτοιο ψέμα; Για δακρύβρεκτες σκηνές και δηλώσεις μετανοίας;

Ας βάλουμε τα πράγματα στην αληθινή τους βάση.

Πράγματι, μικρή μου, έχω κλάψει πολύ στη ζωή μου. Ειδικά όταν βλέπω το άδικο. Ακόμη πιο πικρά όταν συνειδητοποιώ ότι πήρα κι εγώ μέρος στην αδικία. Εσύ, κοριτσάκι, έχεις κλάψει ποτέ;

Ο Ρίτσος, φαντάζομαι τον αναγνώρισες τον ποιητή, ήσουν πάντα καλή στα ποιητικά, συνεχίζει το ποίημά του έτσι:


Θέλησα κι εγώ κάποτε να ξορκίσω το κακό, να μη σκοντάψει ένα κοριτσάκι. Έτσι νόμιζα. Πως της αξίζουν κρίνα στα όνειρά της.

Ήταν Χριστούγεννα και τότε. Και το μόνο μου λάθος ήταν που θυμήθηκα να πάρω κάποιο συνάνθρωπο για χρόνια πολλά. Πρέπει κανείς να προσέχει πολύ όταν στέλνει χρόνια πολλά και άλλες παρόμοιες ευχές ή και συγχαρητήρια... Γι' αυτό κι εγώ εδώ σταματάω.

Και επανέρχομαι στην ουσία.

Κάποτε, Ιούλιος ήταν του 2005, βρέθηκα μέλος κάποιου φόρουμ που έφερε το όνομα ενός ανθρώπου που λάτρευα. Το όνομα του Λιαντίνη.

Άργησα πολύ να καταλάβω σε ποιον ανήκε εκείνος ο χώρος. Άργησα και να καταλάβω πολλά άλλα. Λάθος μου. Και μεγαλύτερο λάθος που θέλησα να μάθω τι ακριβώς συμβαίνει.

Κι όταν πια άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι τρέχει, με αποστόμωσαν με το επιχείρημα πως είχε γίνει πρόταση στην οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη να πάρει αυτό το χώρο και να τον λειτουργήσει ως official site.

Δεν έχει καμία σημασία τι μεσολάβησε. Ποιος έκλαψε, πόσο έκλαψε, γιατί έκλαψε. Το μόνο που βλέπω σημαντικό, ιεραρχώντας πρώτο το Λιαντίνη και μετά όλους εμάς τους υπόλοιπους, είναι το τωρινό αποτέλεσμα. Η αναγγελία για τη δημιουργία αυτού του official site.

Πιστεύεις πως βοήθησα έστω και λίγο σε αυτό; Τιμή μου το θεωρώ. Προσωπικά πάντως αξιολογώ μηδαμινή την προσφορά μου. Τη δική μου άποψη στην είπα. Ο χρόνος και μόνο έδωσε τη λύση.

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν όλη αυτή τη χολή για κάτι που υποτίθεται όλοι ήθελαν. Να εκπροσωπείται επίσημα ο Δάσκαλος στο διαδίκτυο.

Να υποψιαστώ πως ήταν μόνο πρόσχημα αυτή η επιθυμία;

Και όμως ακόμη σήμερα υπάρχει αναρτημένο στο διαδίκτυο τούτο:

http://filosofia.gr/matia.php?subaction=showfull&id=1170892216&archive=&start_from=&ucat=10&

Παράθεση :

Αξιοσημείωτο είναι ότι ουδέποτε ζητήθηκε να παραχωρηθεί το όνομα προς αξιοποίηση εκ μέρους της νόμιμης κληρονόμου, αλλά ζητήθηκε να διαγραφεί, να κλειδωθεί, να ταφεί, να πάψει να υπάρχει δια παντός!

Δεν έχω ξεχάσει τι έγραφα κι εγώ τότε. Πιστεύοντας πως πράγματι ισχύει αυτό που προηγουμένως παρέθεσα.

Με μία διαφορά. Δεν έμεινα να πιστεύω... Εν αρχή ην η πράξις, έτσι δίδασκε ο Δάσκαλος. Ο Δημήτρης Λιαντίνης. Κι αυτό ακολούθησα. Πράξεις, όχι μόνο κούφια λόγια στο διαδίκτυο.

Η δημιουργία του Εντουκάντους ήταν μια τέτοια πράξη. Για να αποδειχθεί πως δε χρειάζεται να έχει κανείς domain με το όνομα του Λιαντίνη για να μιλά για εκείνον και το έργο του.

Και όμως. Η δημιουργία και μόνο ενός τέτοιου χώρου προκάλεσε επιθέσεις άνευ προηγουμένου. Τις ξεχάσαμε; Εμείς όχι.

Βέβαια, ομολογώ, ότι από αλλού τις περιμέναμε και από αλλού μας ήρθαν. Αποδεικνύοντας ποιος πραγματικά δε θέλει να γίνεται συζήτηση στο διαδίκτυο για το Λιαντίνη. Και ποιος επιθυμεί να έχει το Λιαντίνη μονοπώλιο στο διαδίκτυο. Να λογοκρίνει και να ελέγχει όποιον άλλο τολμήσει να εκφράσει άποψη και για το πρόσωπο και για το έργο του.

Επιθέσεις που ξεπέρασαν πολλές φορές τα όρια που θέτει ο νόμος. Άλλοτε επωνύμως και άλλοτε ανωνύμως. Ας όψεται η ασυδοσία του διαδικτύου.

Και όμως δε θέλησα ποτέ μέχρι σήμερα να αξιοποιήσω τα δικαιώματα που δίνει ο νόμος σε όποιον θίγεται από αναρτήσεις στο διαδίκτυο.

Ακόμη και όταν διασύρθηκαν ως και συγγενικά μου πρόσωπα. Ανώνυμα μεν αλλά με εύκολα αποδείξιμη την αιτία των επιθέσεων. Την κατ' επανάληψη αναφορά του ονόματός μου σε συγκεκριμένο και καθόλου ανώνυμο χώρο του διαδικτύου. Όπως και τώρα με τη δική σου ανάρτηση.

Ένα μεγάλο δάχτυλο που έδειχνε εμένα προσωπικά να φταίω για τα πάντα. Και που με καλεί και πάλι να απολογηθώ πού θα γιορτάσω... Δίνοντας νέα αφορμή σε διάφορους ανώνυμους για επιθέσεις προσωπικές. Και αποκαλύπτοντας έντεχνα ποιοι είναι οι ανώνυμα αναφερόμενοι ως όψιμοι "φίλοι" σε προηγούμενη ανάρτηση του ίδιου τόπικ.

Και ρωτώ εδώ ακριβώς. Με αφορμή πάντα τη δική σου ερώτηση.

Ποιος τα άρχισε όλα αυτά; Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων; Εξακολουθεί αυτό να ισχύει στη νομική επιστήμη ή άδικα το επικαλούμαι;

Ναι, εγώ το παραδέχομαι πως έκανα λάθη. Κι ούτε περηφανεύομαι για τούτο ούτε χαίρομαι που στενοχώρησα ανθρώπους. Ούτε και κρύβομαι σε δικαιολογίες για να αποσείσω τη δική μου ευθύνη.

Τα έχω πολλές φορές βάλει κάτω και έχω επιδικάσει στον εαυτό μου την ευθύνη που του αναλογεί. Φυσικά και την ευθύνη όποιου άλλου εμπλεκόμενου. Προσπάθησα λοιπόν πολλές φορές να διορθώσω τα λάθη μου και να δώσω την ευκαιρία και στους άλλους να σταματήσει αυτός ο πόλεμος στο διαδίκτυο με τις προσωπικές επιθέσεις.

Βλέπω με λύπη μου πως ο πόλεμος αυτός συνεχίζεται ακόμα. Βλέπω ακόμη μια φορά να διασύρομαι επώνυμα στο διαδίκτυο.

Τίμημα της όποιας συμμετοχής μου στην προσπάθεια να αποκτήσει ο Λιαντίνης official site;

Να λοιπόν η απάντηση που γύρευες. Έτσι, μικρή μου, θα το γιορτάσω. Τσουγκρίζοντας ακόμη μια φορά ένα πικρό ποτήρι.

Σε ευχαριστώ που το κέρασες εσύ. Κι ελάφρυνες ένα βάρος που κουβαλούσα.

Ελπίζω αυτή η προσωπική επίθεση να σου έδωσε τη δέουσα ικανοποίηση και χαρά.

Γιατί, κοριτσάκι, να το θυμάσαι. Άλλη χαρά δεν είναι μεγαλύτερη από το να δίνεις τη χαρά στους άλλους.

Καλές γιορτές, μικρή μου Νεφέλη.


_____________________

ΥΓ Τόσο για σένα όσο και για όποιον άλλο κάνει λάθος υποθέσεις:

Σ' αυτό το official site που πρόκειται να δημιουργηθεί, εμείς ως Homa Educandus είχαμε την αξιοπρέπεια να αρνηθούμε για δεύτερη φορά τη μεγάλη τιμή που μας έγινε. Γιατί όσα υποστηρίζουμε για τους άλλους τα εννοούμε στο ακέραιο και για μας. Ουδείς άλλος δικαιούται να χρησιμοποιεί το όνομα του Λιαντίνη ως domain πλην εκείνων που νομίμως τον εκπροσωπούν.

Αν λοιπόν έτσι μετέφρασες τη χαρά μας, πως θα πάρουμε στα χέρια μας το Λιαντίνη, λάθος μετέφρασες.

Τα δικά μας χέρια ήταν και παραμένουν καθαρά σε όλη αυτή την υπόθεση από κάθε είδους δοσοληψία. Αυτό και το μόνο όπλο μας για να αποδεικνύουμε σε κάθε κακόπιστο πως το μόνο που υπηρετήσαμε ήταν η αλήθεια και το δίκιο.

Όχι προσωπικά συμφέροντα.

Κι αν στην πορεία δεν αποφύγαμε και τα λάθη, ένα μας παρηγορεί:



Δεν τον κρατάμε ζηλόφθονα δικό μας το λόγο του Δασκάλου.

Ανοιχτός ο δρόμος για όλους μας...

Και είναι μία ευκαιρία να το δείξουμε στηρίζοντας με όλες μας τις δυνάμεις το official site του Λιαντίνη.

Που ακόμη δεν το είδαμε και αρχίσαμε να το πετροβολούμε... Γιατί; Γιατί τέτοια εμπάθεια και προκατάληψη;

Είναι, λέω, η χρυσή ευκαιρία τώρα να μπει τέλος σε όσα τραυμάτισαν την εικόνα του Λιαντίνη στο διαδίκτυο.

Στο κάτω κάτω κανείς δε βγήκε χαμένος από την απόφαση της ΕΕΤΤ. Ούτε για λογοκρισία πρόκειται ούτε κανείς έχασε το πνευματικό του έργο στο διαδίκτυο. Είδαμε κιόλας πως ολόκληρο το παλιό σάιτ μετακόμισε σε νέα διεύθυνση.

Προς τι λοιπόν η αναστάτωση;

Και θα το ξαναπώ. Η δημιουργία official site δεν ήταν ο αρχικός στόχος;

Από όσα μάλιστα γνωρίζω η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη θα καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε το site αυτό να είναι άψογο από κάθε πλευρά. Τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και αισθητικά. Αντάξιο ενός Λιαντίνη.