Γιατί ρε Βασίλη; Γιατί να φεύγουν άνθρωποι σαν εσένα;

Ένας υπέροχος άνθρωπος, ο Βασίλης Καυκούλας, δεν είναι πια μαζί μας. Δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω το μαύρο μαντάτο. Όχι ρε γαμώτο άλλο αίμα στην άσφαλτο...


Ο Βασίλης ανήκε σε κείνο το είδος ανθρώπων που τους λέμε αγαθούς γίγαντες. Ένας λεβέντης ως εκεί πάνω. Μόλις στα 45... Που δεν μπορείς να διανοηθείς ότι τέτοιους ανθρώπους μπορεί να βάλει ο χάρος σημάδι.

Πάνε πολλά χρόνια που τον γνώρισα. Είχε το μαγαζί του λίγα τετράγωνα από το σπίτι μου. Τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Και από τη μέρα που πρώτη φορά συνεργάστηκα μαζί του, κέρδισε την εμπιστοσύνη μου. Με κλειστά μάτια εμπιστευόμουν το Βασίλη. Ήταν ένας μάγος των υπολογιστών αλλά και έντιμος όσο ελάχιστοι σήμερα.

Έφτασε να ακούσει πως είμαι δασκάλα για να μου χαρίσει κι εκείνος τη συμπάθειά του. Γιος δασκάλου ο ίδιος, ένιωθε κάτι σαν χρέος να βοηθά τους συναδέλφους του πατέρα του. Κι αρκετές φορές χωρίς καν να πληρώνεται. Γέλαγε με εκείνο το τεράστιο χαμόγελό του και μου έλεγε "την άλλη φορά"...

Με την ίδια θέρμη ήρθε να βοηθήσει και στο εργαστήριο του σχολείου. Χάρη σε εκείνον λειτούργησε και πάλι και ξεπεράστηκαν τα προβλήματα που άλλοι τεχνικοί θεωρούσαν άλυτα. Για το Βασίλη τίποτε δεν ήταν άλυτο.

Σήμερα το μεσημέρι, μία από τις λίγες φορές που πήρα το τραμ, πέρασα με τα πόδια έξω από το μαγαζί. Είδα άδεια τη βιτρίνα και κούτες στο πάτωμα. Παραξενεύτηκα. Μπήκα μέσα και στην καρέκλα που εκείνος πάντα καθόταν ήταν μια κοπέλα μαυροφορεμένη. Ούτε κι αυτό δε με προετοίμασε για την είδηση, την τόσο απίστευτη.

- "Ο Βασίλης είχε ένα τροχαίο."

- Και; Ρώτησα χωρίς και πάλι να πάει ο νους μου στο κακό...

- "Έφυγε."

Πάγωσα. Λες και δεν ξέρω από θάνατο. Λες και δεν έχω χάσει τόσους και τόσους αγαπημένους. Δεν το περίμενα.

29 του Μάη στη Συγγρού. Με τη μηχανή του εκείνος. Την αγαπημένη του μηχανή. Ένας καβαλάρης που άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μακριά... Για πάντα.

Γιατί έτσι το θέλησε ένας βλακέντιος φορτηγατζής που του έκλεισε το δρόμο.

Πάλεψε στην εντατική για λίγα 24ωρα. Ίσα να βοηθήσει τους γονείς και τις αδερφές του να τον αποχαιρετήσουν.

Λίγες μόλις μέρες πριν η αδερφή του ντυθεί νύφη.

Βιάστηκες, γιατί ρε Βασίλη, να ντυθείς εσύ το γαμπριάτικο κουστούμι...

Γιατί; Γιατί να φεύγουν άνθρωποι σαν το Βασίλη τον Καυκούλα; Είναι άδικο!!!

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Και ο χρόνος να βοηθήσει την οικογένειά του να βρει τη δύναμη να αντέξει το μεγάλο χτύπημα. Αν και από πείρα ξέρω ότι ούτε και ο χρόνος καταφέρνει τίποτε σε τέτοια τραγικά γεγονότα.

Τεράστιο το κενό που άφησε ο θάνατός του ακόμη και σε όσους τον γνωρίσαμε ως επαγγελματία. Αιωνία του η μνήμη.

Κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα όσα τόσα χρόνια έκανε για μένα και για τους μαθητές μου. Αν δεν ήταν εκείνος δεν ξέρω αν θα είχα κάνει όσα έκανα με τα παιδιά στον τομέα της πληροφορικής. Όχι μόνο τεχνικός, δάσκαλος στάθηκε ο Βασίλης ο Καυκούλας για τους πελάτες του. Και πάντα έντιμος.

Αχ, δεν μπορώ να το πιστέψω πως δε θα ξαναδώ εκείνα τα μάτια που σε γέμιζαν εμπιστοσύνη. Πως δε θα ξανακούσω τη φωνή του που καθησύχαζε όλους τους πανικούς μου μπρος στα άγνωστα για μένα μηχανήματα και που εκείνος τα έπαιζε στα πέντε δάχτυλα.

Καλό σου ταξίδι, παλικάρι.

Πέρασαν οι ώρες. Και εξακολουθώ να είμαι παγωμένη. Λες και ο χρόνος να σταμάτησε.

Ό,τι κρατάω στα χέρια μου από τα δικά του χέρια ήταν φτιαγμένο, ρυθμισμένο...

Και νιώθω να μισώ τις μηχανές. Που εκείνες εξακολουθούν να δουλεύουν και λείπει εκείνος που τις έφτιαξε.

Ανίδεη και βλάκας στεκόμουν μπροστά στο γραφείο του. Κι εκείνος με ενημέρωνε υπομονετικά για κάθε τι. Πώς να αντιμετωπίσω προβλήματα, τι καινούριο υπάρχει και θα κάνει πιο εύκολη τη ζωή μου.

Τι να πρωτοθυμηθώ από τη συνεργασία μας; Πόσα και πόσα χρωστάω στον άνθρωπο αυτό;

Πέρυσι τέτοια εποχή ήταν που πήρα από την Κοσμοτέ το νετ μπουκ. Κι όταν το έφερα σπίτι διαπίστωσα πως ήταν τελείως γυμνό. Ούτε καν κειμενογράφο δεν είχε.

Γραμμή κατευθείαν για το μαγαζί του Βασίλη. Το ιατρείο... έτσι το έλεγα και αυτό ήταν.

Κι ήταν εκείνος που όχι μόνο φρόντισε να μου περάσει όλα τα απαραίτητα προγράμματα αλλά και να μου ανοίξει τα στραβά μου για την ακτινοβολία των ασύρματων συνδέσεων. Από τότε το καλωδιάκι που μου έδωσε είναι το απαραίτητο εξάρτημα για το στικάκι. Για να βρίσκεται τουλάχιστον δύο μέτρα από το σώμα.

Κι εκείνος έλυσε και το θέμα της ασύρματης σύνδεσης όλων των υπογογιστών μου. Τέρμα τα καλώδια που σέρνονταν από δωμάτιο σε δωμάτιο.

Και τα μέμορις στικς από το Βασίλη τα έμαθα. Τι κι αν κυκλοφορούσαν στην αγορά; Μπούφος πάντα εγώ... αν δε με ενημέρωνε ο Βασίλης στις δισκέτες και στα σιντί θα είχα μείνει.

Ο Βασίλης ήταν εκείνος που μου εξήγησε και τι σημαίνει να κλειδώνω το ρούτερ για να μην μπαίνει ο κάθε γείτονας με το δικό μου λογαριασμό στο ίντερνετ.

Κι όταν τα έπαιξε ο σκληρός εκείνος κατάφερε να κάνει φορμάτ χωρίς να χαθεί ούτε ένα αρχείο.

Θυμάμαι την προ Βασίλη εποχή. Τότε που το κάθε λαμόγιο με έπιανε κορόιδο και αφενός πλήρωνα τα μαλλιά της κεφαλής μου και αφετέρου δουλειά δε γινόταν. Ναι, δεν ήταν μόνο ένας ικανότατος στο αντικείμενό του άνθρωπος. Το κύριο χάρισμα του Βασίλη Καυκούλα ήταν η εντιμότητα. Αυτό το υπό εξαφάνιση είδος στην εποχή μας...

Δεν ήταν τόσο η βοήθεια που μου πρόσφερε σε τομείς που για μένα ήταν άγνωστοι και δύσκολοι. Ήταν κυρίως η χαρά να συνεργάζομαι με έναν άνθρωπο που εκτιμούσα.

Κι αυτό πονάει περισσότερο τώρα.

Που χάθηκε ένας αληθινός άνθρωπος.

Και παρηγοριά δε βρίσκω.

Ειδικά στο θλιβερό σήμερα. Που έγινε μόδα να τη φέρνουμε στον άλλο. Και μόδα η ασχετοσύνη και πολυπραγμοσύνη. Και η τσαπατσουλιά και η απάτη. Νόμος το κέρδος. Νόμος η παλιανθρωπιά.

Γι' αυτό και έστελνα στο Βασίλη όχι μόνο τους φίλους που ψάχνονταν για θέματα υπολογιστών αλλά και τα μικρά μου μαθητούδια που ήθελαν να μάθουν τα πρώτα βασικά. Γιατί ήξερα πως θα τα αντιμετωπίσει σαν πατέρας. Και όχι σαν έμπορος.

Και με την ίδια εμπιστοσύνη τον σύστησα και στο σχολείο ως τεχνικό. Ήξερα πως θα με βγάλει ασπροπρόσωπη.

Χαμένος πελάτης του Βασίλη ήταν μόνο εκείνος που δεν άκουγε τη συμβουλή του. Όποιος μαθημένος από την επικρατούσα κατάσταση δεν μπορούσε να δει τη διαφορά που είχε εκείνος.

Γιατί μέσα σε όλα τα άλλα ο Βασίλης ήταν και άνθρωπος σεμνός. Και χαμηλών τόνων. Δεν αυτοδιαφημιζόταν. Ήξερε πως με την αξία του θα πείσει, δε χρειαζόταν φανφάρες.

Πού; Πού να βρεις σήμερα τέτοιους ανθρώπους;

Ξύπνησε η επόμενη μέρα. Και ο πόνος έγινε μεγαλύτερος... Και η απώλεια ακόμη πιο απίστευτη.

Μαζί ξυπνήσαν και οι ενοχές. Που δεν πρόλαβα να του πω πόσο πολύ τον εκτιμούσα και ως άνθρωπο.

Λέω πως θα το είχε καταλάβει.

Από την εμπιστοσύνη που του έδειχνα...

Ναι, πρέπει να το λέμε στους ανθρώπους που εκτιμούμε...

Να μην περιμένουμε την επόμενη μέρα. Γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει η μέρα αυτή.

Και θυμάμαι ακόμη... τότε που ήρθε στο σχολείο να βοηθήσει. Και δούλευε ώρες ατελείωτες για να συμμαζέψει το διαλυμένο εργαστήριο. Έναντι γελοίου ποσού.

Μα έτσι ήταν πάντα ο Βασίλης Καυκούλας. Πρόσφερε πολλά περισσότερα και ζητούσε ελάχιστα.

Ίσως και γιατί το μόνο ζητούμενο από εκείνον ήταν τώρα να τον θυμόμαστε σαν έναν άνθρωπο εξαιρετικό και τόσο διαφορετικό από τους άλλους της εποχής μας...

Αυτός ο δικός του κότινος.

Μα άδικο, επιμένω, που έφυγε πάνω στο άνθος της ηλικίας του. Πριν προλάβει να δημιουργήσει δική του οικογένεια.

Άδικο και για τους γονείς του. Που ήπιαν τέτοιο πικρό ποτήρι.

Τουλάχιστον, έστω και τώρα, ας μείνουν γραμμένα τα συναισθήματα και η βαθιά εκτίμηση στο πρόσωπό του. Ως ύστατος φόρος τιμής. Μικρή παρηγοριά για τη μεγάλη απώλεια. Και των δικών του και όλων όσων προλάβαμε να τον γνωρίσουμε.

Σε γύρευαν από το σχολείο μου είπε η Γιούλα, Βασίλη. Λίγο πριν κλείσουν. Να τους βοηθήσεις ακόμη μια φορά. Και δε σε έβρισκαν. Πού να σε βρούνε;

Κατέβηκε ως το μαγαζί και η διευθύντρια. Και το βρήκε κλειστό. Και δεν ήξεραν τι έγινε. Κάποιος γείτονας μόνο την ενημέρωσε πως κάποιο πρόβλημα υπήρχε...

Ποιο, τι; Δεν ήξερε περισσότερα.

Μα τι είμαστε οι άνθρωποι; Καρφίτσες που χανόμαστε; Και δεν ξέρουν οι άλλοι τι απογίναμε;

Της είπα πως δε θα σε ξαναβρούν πια. Να ψάξουν άλλον τεχνικό.

Και τρόμαξε. Γιατί και ο δικός της άντρας με μηχανή μετακινείται. Και γιατί στην πόλη αυτή έχουμε γίνει ζούγκλα.

Χτες, την ώρα που μπήκα δακρυσμένη στο σπίτι από το δικό σου χαμό, κλάμα και κακό στο διπλανό διαμέρισμα. 30 χρόνια περίπου μένουμε δίπλα δίπλα. Βγήκα στο μπαλκόνι να ρωτήσω. Είχε τρακάρει η κόρη της γειτόνισσας.

Μια ηλίθια πετάχτηκε μέσα από νησίδα και της διέλυσε το μικρό της αυτοκινητάκι. Ευτυχώς η ίδια γλίτωσε με λίγους πόνους από το τράνταγμα.

Μα είμαστε άνθρωποι εμείς; Όταν πιάνουμε τιμόνι ας έχουμε γαμώτο μου το νου μας. Είναι άνθρωποι γύρω μας. Και φτάνει ένας να χαθεί για να πικραθεί η ζωή πολλών άλλων.

Σκεφτόμουν απόψε που γύριζα από την παραλιακή. Εκεί που σκοτώθηκε πρόπερσι και ένας ξάδερφός μου. Με μηχανή και αυτός. Και έβλεπα τις χίλιες δυο βλακείες και παρανομίες. Τη μεγαλύτερη ποινή στον κόσμο θα έπρεπε να θεσπίσουν για όποιον παραβιάζει τους κανόνες κυκλοφορίας. Να τον κλείνουν μέσα για χρόνια. Να του κάνουν κατάσχεση το κονσερβοκούτι του. Που το πιάνει στα χέρια του όπως ο ελεύθερος σκοπευτής και σκοτώνει αθώους ανθρώπους.

Θα μου πεις τι νόημα έχουν όλα αυτά για σένα;

Οδηγούσα απόψε και έτρεμαν τα χέρια μου.

Έβλεπα παιδιά σε μηχανάκια χωρίς κράνος και ήθελα να τους φωνάξω. Πού πάτε;

Οδηγούς που παραβίαζαν σήματα και κόκκινο και ήθελα να τους βρίσω.

Μα τι θα άλλαζε; Για σένα τι θα άλλαζε, Βασίλη;

Προσπαθώ να το χωνέψω και τρελαίνομαι.

Τελικά οι άνθρωποι που συνεργαζόμαστε στενά γίνονται οικογένειά μας. Και πιο δικοί μας και από απλούς συγγενείς. Και όταν φεύγουν, όπως έφυγες εσύ, πεθαίνει μαζί τους και ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού.

Εξαιρετικός άνθρωπος. Λυπήθηκα πολύ που έφυγε τόσο άδικα και τόσο νέος.


Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

Την Κυριακή 11 Ιουλίου και ώρα 11:00 στον ενοριακό ναό Αγίου Αθανασίου Βαλύρας, έχει προγραμματίσει η οικογένεια του αδικοχαμένου Βασιλείου Δ. Καυκούλα, το 40/ήμερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.

____________________________

Η Βαλύρα βρίσκεται στο νομό Μεσσηνίας και είναι η έδρα του δήμου Ιθώμης.

Πέρασαν οι μέρες. Ο πόνος όχι. Ελάχιστοι θάνατοι με έχουν πονέσει τόσο.

Και ήθελα να είχα μπροστά μου εκείνον τον φορτηγατζή. Που τον έκλεισε. Και έκοψε το νήμα της ζωής του. Να τον αρχίσω στις κλοτσιές. Να πονέσει κι αυτός. Το δίκαιο είναι να πονέσει κι αυτός για τον τόσο πόνο που προκάλεσε.

Μα για τη ζωή που αφαίρεσε;

Υπάρχει τιμωρία;


Την Κυριακή θα γίνει το μνημόσυνο στη Βαλύρα Μεσσηνίας.

Μου φαίνεται αδιανόητο πως εκεί κάτω υπάρχει ένας τάφος με το όνομά του. Δεν μπορεί. Είναι ψέματα όλα αυτά. Κάποιος μου έκανε φάρσα και πολύ κακόγουστη μάλιστα.

Λέω να πάω για ύπνο. Και όταν ξυπνήσω σαν εφιάλτης θα σκορπίσει όλο αυτό.

Νεκρός ο Βασίλης... Αν είναι δυνατόν...

Μια μηχανή που καίγεται στην άσφαλτο.

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως είναι η μηχανή του Βασίλη. Αν και η φωτογραφία συνοδεύει την είδηση για τον τραγικό χαμό του σε κάποιο μπλογκ της πατρίδας του, της Βαλύρας Μεσσηνίας. Έτσι κι αλλιώς η μητέρα του με ενημέρωσε πως γράφτηκαν πολλές ανακρίβειες στο ίντερνετ σχετικά με το παιδί της.

Αλλά και πάλι... όταν χάθηκε πριν λίγους μήνες η ξαδέρφη μου, σε τροχαίο κι εκείνη, τι μας έμεινε; Μια φωτογραφία που κανείς μας δεν ήξερε αν ήταν από το δικό της ατύχημα... Κι όμως καθόμουν και την κοίταζα με τις ώρες. Τι σημασία έχει; Σύμβολα είναι τέτοιες φωτογραφίες. Που σχηματοποιούν τη σκέψη μας για τα αγαπημένα πρόσωπα που χάσαμε. Για την κακιά στιγμή που μας τους πήρε βίαια από κοντά μας.

Ναι, ο Θεός φέτος είχε έλλειμμα σε αγγέλους. Και πήρε κοντά του τους διαλεχτούς της ζωής μας. Ναι, δίπλα του είναι η αληθινή τους θέση. Εδώ, με μας, τι δουλειά είχαν οι άγγελοι; Δικαιούμαστε εμείς έτσι που τον καταντήσαμε τον κόσμο, να έχουμε και αγγέλους;

Και ειδικά στους δρόμους. Στις σκοτώστρες. Που η ανθρώπινη ζωή ευτελίζεται για το κέφι του κάθε παλιανθρώπου. Κάθε τσογλάνι που πιάνει το τιμόνι και δε λογαριάζει τίποτε. Ή και τα άλλα τσογλάνια που σχεδιάζουν δρόμους σκοτώστρες.

Όχι. Δεν μπορώ να συγχωρήσω κανέναν για θανάτους σαν του Βασίλη και σαν της Ρόης.

Και μου λείπουν αφόρητα και οι δύο. Δυο άγγελοι. Δυο άνθρωποι που αγαπούσα ξεχωριστά.

Και μίλαγα προχτές με ένα μικρό αγγελάκι. 190 χλμ;;; Όχι, χρυσό μου. Να μην το ξανακάνεις. Γιατί και η ζωή σου είναι πολύτιμη για όσους σε αγαπάμε αλλά και γιατί κάθε ατύχημα δικό μας στο δρόμο μπορεί να αφαιρέσει τη ζωή κάποιου άλλου τελείως αθώου.

Ήθελα να ήξερα εκείνο το φορτηγατζή. Που σταμάτησε απότομα μέσα στη Συγγρού. Και σκότωσε το φίλο μου. Να του φωνάξω, να τον βρίσω. Να καταλάβει έστω και λίγο τι έκανε.

Τέτοιους ανθρώπους πρέπει να τους κλείνουν μέσα σαν κοινούς δολοφόνους. Το λιγότερο. Γιατί και να τους κλείσουν πίσω δε γυρνούν οι αγαπημένοι μας. Τουλάχιστον η παραδειγματική τους τιμωρία να βοηθήσει να μη χυθεί και άλλο αίμα στην άσφαλτο.

http://kinvaliras.blogspot.com/2010/07/40.html

Κυριακή, 11 Ιουλίου 2010

40/ήμερο μνημόσυνο για τον Βασίλη Δ.Καυκούλα

Σαράντα ημέρες πέρασαν από τον άδικο χαμό του 45/χρονου συμπατριώτη μας Βασίλη Δ. Καυκούλα.

Σήμερα Κυριακή, τελέστηκε σε κλίμα έντονης συναισθηματικής φόρτισης στον ιερό ναό Αγίου Αθανασίου Βαλύρας,40/ήμερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του.

Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, ήταν και αρκετοί φίλοι του από την Αθήνα, από τον σύλλογο μοτοσυκλετιστών, του οποίου υπήρξε μέλος, και μάλιστα εκφώνησαν και λόγο προς τιμήν του.

____________________________________

ΣΧΟΛΙΟ: Ναι, δεν ήταν μόνο δικός μου φίλος ο Βασίλης. Τέτοιοι άνθρωποι στο σύντομο πέρασμά τους από τη ζωή έχουν τουλάχιστον το προνόμιο να γίνονται φίλοι με όλους. Κι όταν φεύγουν πονάμε όλοι όσοι τους γνωρίσαμε.

Βασίλης και ο άλλος. Η τραγική σύμπτωση. Τροχαίο και αυτός. Κοντά ένα μήνα πριν.

Μάστορας κι αυτός. Σε αυτοκίνητα. Βγήκε να δοκιμάσει ένα Ματίς... Και δε γύρισε ποτέ.

Ο μαστρο - Βασίλης Σεροπώνης. Χρόνια στο επάγγελμα. Με συνεργείο στην Καλλιθέα. Εκεί και άφησε την τελευταία του πνοή.

Μεγάλο το σοκ όταν προχτές πέρασα για αλλαγή λαδιών. Δεν πίστευα στ' αυτιά μου.

Ο θεός φέτος χρειαζόταν αγγέλους. Και αποφάσισε να πάρει μερικούς από τη γη. Δεν εξηγείται αλλιώς...

Γύρισα, Βασίλη μου, στη γειτονιά. Επανήλθα στην Αθήνα. Πέρασα κι έξω από το μαγαζί σου. Κλειστό. Και η ταμπέλα εκεί ακόμη. Να διαμαρτύρεται που εσύ λείπεις και δε θα επανέλθεις. Να ξέρεις όμως πως δε σε ξεχνάμε και συνεχίζεις να ζεις στις καρδιές όσων σε γνώρισαν και εκτίμησαν τον άνθρωπο, το φίλο, τον επιστήμονα!