Στα ίδια μέεεεεεεεερη θα ξαναβρεθούουουουμε...

Εξαιρετικά αφιερωμένο στη Χαλαρουίτα...

Για τα ίδια μέρη που θα ξαναβρεθούμε. Και για τα ίδια που βρίσκεται εκείνη απόψε...

Σε κείνες τις θάλασσες που και το νερό ιδρώτας μοιάζει.

Κι η λαμαρίνα τσουρουφλίζει των παπουτσιών το λάστιχο.

Και πέρα η στεριά με τα μικρά της φωτάκια να χορεύει. Μία πάνω και μία κάτω. Στους ρυθμούς του σουέλ...

Κι οι ναυτικοί στο πούπι με τις πετονιές. Να ψαρεύουν στις άλλες θάλασσες, του χρόνου.

Όλα τα χτες και όλα τα αύριο. Στο κάσαρο των πλοίων φορτωμένα. Να στροβιλίζονται γύρω από τη χοντρή της άγκυρας καδένα.

Είναι μια θλίψη ανείπωτη τα αγκυροβόλια των πλοίων. Με το γουργουρητό της μηχανής υπόκωφο. Και το βαπόρι ακίνητο να κρέμεται ανάμεσα ουρανό και θάλασσα.

Λίγο το χαίρεσαι στην αρχή. Μια ανάσα από το συνεχές πήγαινε. Και γρήγορα αρχίζει ο βραχνάς. Του άντε να βιράρουμε. Άντε να ξεκινήσουμε. Σκοτώνει το ναυτικό η ακινησία. Και η αναμονή. Τα καράβια και οι ναυτικοί είναι φτιαγμένοι να ταξιδεύουν...

Και ήταν που λες σχεδόν τριάντα χρόνια πριν. Στα ίδια νερά. Με ίδιους μουρτζούφληδες ναυτικούς. Να ρίχνουν και να ξαναρίχνουν το αγκίστρι. Και να βγαίνουν συνεχώς γατόψαρα... Ώσπου στο τέλος τσίμπησε και το καλό. Ροφός και καλοθρεμμένος.

Από τη μέρα εκείνη και το τραπέζι για τέσσερις:


Εγώ, όχι... Δε θα ξαναβρεθώ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ σε κείνα τα μέρη. Και σκοτώνει ακόμη χειρότερα και από τη ράδα αυτό το ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.

Όπως ποτέ ξανά δε βρέθηκα και με εκείνους τους ανθρώπους. Που γυρνάγαμε και γυρνάγαμε για μήνες τους ωκεανούς και τα πέλαγα. Δεν ξέρω καν αν ζουν ή πέθαναν...

Τι παράξενο. Να είσαι δέκα μήνες κλεισμένος στις ίδιες λαμαρίνες. Και μετά φςςςςςςςςς ένα τίποτα. Κι ας λέει το τραγούδι τα δικά του. Ένα τίποτα μένει. Και αναμνήσεις που πονάνε...

Το πιστεύεις ότι έχω ακόμη κρατήσει αυτό το μπλουζάκι;;;

Τότε που ήμουνα βρέφος ακόμη ήθελα λέει η μάνα μου το χαϊδευτικό μου για να κοιμηθώ. Ένα τουλπάνι μαλακούλι που το έκανα μπαλάκι και το αγκάλιαζα...

Νομίζω αυτό έφταιξε. Και γεμίζω δεκαετίες τώρα τις ντουλάπες μου με παλιά μπλουζάκια, φορέματα και άλλα. Μ' αρέσει μια στο τόσο να τα κατεβάζω από το πατάρι και να τα χαϊδεύω. Και είναι σαν να παίρνει μπρος η μηχανή του χρόνου και το σήμερα να γίνεται χτες...

Άλλοι με μαγικό χαλί... κι εγώ με τα παλιά μπλουζάκια... Πτήσεις σε όσα έφυγαν και δε θα ξαναρθούν...

Αγκυροβόλιον και ράδα;;; Γράψε λάθος!!!

Πάλι φουλάρανε τις μηχανές και τρέχουν να φορτώσουν.

Πόσες φορές πάνω - κάτω;;; Και μονίμως από μέσα.

Τουλάχιστον εμείς τότε κάναμε και έναν περίπλου Αφρικής.

Δεν ξέρω. Ίσως να είναι καλύτερα τώρα.

Αν και προσωπικά πιστεύω ότι το καλό πρόλαβε και το έζησε ο Καββαδίας. Τότε που τα καράβια ήξεραν να μένουν και στα λιμάνια. Κι όχι τα σημερινά τερτίπια. Στο πιτς φιτίλι η φόρτωση και η εκφόρτωση και ξανά στο πέλαγος να τρέχεις να φτάσεις. Άκου 19 κόμβους!!! Κρις κραφτ καταντήσανε κοτζάμ καράβια...