Ήταν που ήταν στραβή η μέρα. Ήρθε στην πλώρη μου και η ναυτεργάτρια με τα γυάλινα μάτια.
Κι είπα, ήταν στραβή η μέρα. Φίλο καλό έχασα.
Να διαβάζω για γυάλινα μάτια σήμερα;
Και να μη θυμηθώ το άλλο φιλαράκι; Που το έφεραν μπροστά μου. Με τα μάτια ορθάνοιχτα. Και με κοίταζαν και δε με έβλεπαν. Μάτια γυάλινα. Ναι.
Να μην τα δει ανθρώπου μάτι τα μάτια του νεκρού. Τυχαία νομίζετε τους τα κλείνουν; Πρώτη κίνηση αυτή. Γιατί δεν αντέχουν οι ζωντανοί να τα βλέπουν.
Μόνο του Γιώργη τα μάτια έμειναν ανοιχτά. Εκείνη τη μαύρη μέρα που έσκασε με το κεφάλι στο ντόκο. Και έπειτα έκανε γκελ το σώμα του και χάθηκε στα βρώμικα νερά του λιμανιού. Για ώρες. Μέχρι κάποιος ιδιώτης δύτης να τον τραβήξει επάνω.
Και σήμερα; Σήμερα που έκλαιγα έναν άλλο φίλο ήρθε μπροστά μου εκείνο το μακάβριο άρθρο. Που τα έβαζε με την απεργία των ναυτεργατών. Και μέσα στην εμπάθεια που γράφτηκε έφτανε στο σημείο να αποκαλεί έναν από τους ηγέτες του ναυτεργατικού κινήματος ως άνθρωπο με γυάλινα μάτια! Και παρακάτω, ξεφεύγοντας τελείως, ίδια αποκαλούσε και την Παπαρήγα. Ναυτεργάτρια μάλιστα. Και ναυτεργάτρια με γυάλινα μάτια...
Παράξενο δεν ήταν που ξεχείλισε το ποτήρι. Και ξέσπασε η οργή για το άδικο.
Πως μπορεί κάποιος που ιδέα δεν έχει από ναυτεργατικό κίνημα, ένα κίνημα βαμμένο με το αίμα δεκάδων νεκρών, να φτάνει σε τέτοιο σημείο; Με αφορμή την απεργία των ναυτεργατών και την ολιγόωρη καθυστέρηση κάποιων που ήθελαν να πάνε να ρίξουν τις βουτιές τους στα νησιά, να μιλάει για γυάλινα μάτια;
Και ναι. Γυάλισαν και τα δικά μου μάτια. Και του έγραψα μια μακροσκελή απάντηση. Επώνυμη και προς επώνυμο άνθρωπο.
Και βουτώντας την πένα μου στο μελάνι που τίποτε δε φοβάται. Στο μελάνι του θανάτου.
Γιατί ήταν και αυτό... οι βουτιές. Οι δικές του στα νησιά. Και του φίλου μου στο ντόκο του λιμανιού. Και ήταν και ο άλλος θάνατος. Που έμαθα χτες. Όλα μαζί. Πώς να κρατήσω την οργή μου;
Κι έφτασε η ώρα για το σεμινάριο. Για το τελευταίο μάθημα μετά από τόσους μήνες. Και πέρασε. Κι εγώ χαμπάρι.
Δύο ώρες αργότερα απότομα πήδησε η σκέψη. Αμάν. Το σεμινάριο!!!
Τι είναι νομίζετε το μυαλό του ανθρώπου; Πολύ θέλει;
Πανικός. Και πιο πολύ που δε θα ξαναέβλεπα τους ανθρώπους που μαζί ταλαιπωρηθήκαμε τόσους μήνες. Δεν το άντεχα αυτό μια τέτοια μέρα.
Κάποιος θεός με λυπήθηκε. Και τουλάχιστον τους ανακάλυψα στο αποχαιρετιστήριο δείπνο. Κάτι ήταν κι αυτό. Να πούμε έστω το τελευταίο γεια.
Γιατί δεν αντέχεται ο πόνος όχι μόνο να χάνεις έναν άνθρωπο μα να μην προλαβαίνεις να πεις έστω ένα γεια.
Και κοίτα τώρα να δεις. Που τα έφερε έτσι η τύχη. Πηγαίνοντας να τους βρω να ξαναπεράσω από το ίδιο σημείο που μήνες πριν αντίκρισα εκείνον τον άνθρωπο. Που έμοιαζε φτυστός ο Λιαντίνης.
Είναι αλήθεια πως λίγο καιρό αργότερα φρόντισα να αλλάξω διαδρομή.
Και αλήθεια επίσης πως τις προάλλες που ασχολιόμουν με τη Σελήνη και τον Ενδυμίωνα πρόσεξα μια μικρή του παρατήρηση. Μια παρατήρηση του Λιαντίνη.
Τώρα ο ωραίος Ενδυμίων έχει πλαγιάσει στα στήθη της σελήνης, και κοιτάει τρυφερά στα μάτια την Άρτεμη. Χωρίς να κοιμάται, και χωρίς να πεθαίνει. Από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη, σελίδες 21 - 22
ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου. Είναι ο όμορφος Ενδυμίων, ας πούμε. Που άλλοτε ξύπνιος ακουμπάει το κεφάλι του τρυφερά στα στήθη της Σελήνης και την κοιτάει στα μάτια. Και άλλοτε κοιμάται τον ύπνο του νεκρού κάτω από το απέραντα αμίλητο βλέμμα της."
Από τη Γκέμμα του Δημήτρη Λιαντίνη, σελ. 52
Γιατί τώρα τα θυμήθηκα όλα αυτά; Ε. Καλύτερα να μην πω περισσότερα. Πάντως κανέναν δεν είδα σήμερα στο ίδιο σημείο να μου θυμίζει το Λιαντίνη. Αυτό τουλάχιστον χρωστάω να το πω.
Είδα όμως, ξαναείδα,
τι έγραψα τότε. Με αφορμή κάτι που πρόσεξα στο δρόμο. Και ενώ άλλο έψαχνα στο
παλιό άρθρο, άλλο βρήκα. Και κοκάλωσα.
Μια αναφορά στο ίδιο εκείνο άρθρο για επίσκεψη στον ... κομπιουτερά μου. Αυτόν τον ίδιο που χτες έμαθα το χαμό του.
Τι μπέρδεμα. Σήμερα το είπα. Ο εγκέφαλος δε λειτουργεί. Κάηκαν οι λυχνίες. Και είναι παρατηρημένο πως σε τέτοιες καταστάσεις μπορεί να ξεχνάς βασικά πράγματα, και συνήθειες καθημερινές, μα βρίσκουν το χώρο να ξεπηδήσουν παράξενες σκέψεις. Κάτι σαν έκρηξη ηφαιστείου. Η λάβα σκεπάζει τα γνωστά και επιφανειακά και συνάμα φέρνει
ες φάος ηελίοιο όλα τα απόκρυφα και καλά θαμμένα.
Φοβάμαι τις ώρες αυτές. Φοβάμαι εμένα. Τι θα έρθει στο φως.
Γιατί θυμάμαι εκείνη την πυρωμένη φράση:
Αφάνισέ μας μες στο φως.Τυχαίο; Κατά το συρμό της εποχής: Δε νομίζω...
Τίποτε τελικά δεν είναι τυχαίο. Μόνο εμείς τα προσπερνάμε τυχαία.
Και ξαναγυρίζει τώρα στο νου. Εκείνη η σκηνή έξω από το μαγαζί του Βασίλη. Που έβλεπα και δεν έβλεπα. Και όμως. Για μια ακόμη φορά είδα τα μελλούμενα. Άσχετο που τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω τι είδα.
Μια μηχανή να αρπάζει την τσάντα μιας κοπέλας και να χάνεται. Σαν αστραπή.
Έξω ακριβώς από το μαγαζί του Βασίλη.
Και λίγους μήνες μετά μια άλλη μηχανή άρπαξε τον ίδιο το Βασίλη. Καπνός...
Κι άσε τους βλάκες να ρωτούν για το 11888. Κρατώ μονάχα το σωστό. Το τυχαίο; Δε νομίζω.
Και το 8. Εκείνο το ολόφωτο. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. Είναι;
Αααααααααα. Είναι και το μυαλό μου κουρασμένο. Πτωματέξ. Όπως κι εκείνη την ημέρα. Την πρώτη του Οκτώβρη. Μια Πέμπτη του 2009.
Και δεν μπορώ και δε θέλω να κάνω ηλίθιες σκέψεις. Και να μετράω αριθμούς. Και να βρίσκω τη μυστική τους σχέση. Γιατί τον πέμπτο μήνα της φετινής χρονιάς και στις 29 του μηνός ήταν το σημείο 00 για το φίλο μου.
Μα το άλλο; Να μπερδέψω σήμερα τους δρόμους; Και να ξαναπεράσω από κει που δεν ήθελα (ή μήπως όχι; ) να περάσω πια;
Ναι. Δεν ήταν μόνο η οδός Πρωτέως. Ήταν η άλλη που με ταρακούνησε.
Τι διάολο; Εγώ δεν πιστεύω σε μεταφυσικά.
Μα πες μου τι διάολο συμβαίνει τέτοιες ώρες. Που σκάει το ηφαίστειο. Και βλέπεις πράγματα που δε βλέπουν τα μάτια;
Έτσι την πληρωσε εκείνος που τόλμησε να μιλήσει για ναυτεργάτριες με γυάλινα μάτια. Ας πρόσεχε. Γιατί το έγραψε από βλακεία μα πέτυχε στόχο.
Μια ναυτεργάτρια με γυάλινα μάτια...
Θέμα: Η ναυτεργάτρια με τα γυάλινα μάτια... 
Παρ Ιουλ 02, 2010 1:03 am
