Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του '21 - αλλά από ποιους;

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Μπορεί αύριο να μην ξεκίνησε η επανάσταση του '21. Αυτό λέω πως το γνωρίζουμε τουλάχιστον. Ούτε καν η επανάσταση στο Μοριά δεν είχε έναρξη την 25η Μαρτίου. Και βέβαια η αληθινή έναρξη της επανάστασης έγινε ένα μήνα νωρίτερα, στη Μολδοβλαχία, με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Όμως αύριο έτσι κι αλλιώς είναι η εθνική γιορτή που φέρνει στο νου μας τις ηρωικότερες στιγμές που έγραψε ποτέ ο λαός μας στο μεγάλο βιβλίο της ιστορίας του. Γι' αυτό και είναι μεγάλη μέρα για όλους μας η αυριανή. Και μέρα που διδάσκει σε πολλά επίπεδα... αρκεί βεβαίως να αναζητήσει κανείς το αληθινό της νόημα μα και την αλήθεια των ιστορικών γεγονότων που τιμούμε αύριο.

Όπως βεβαίως θυμόμαστε και τα πρόσωπα που δημιούργησαν εκείνο το απίστευτο γεγονός. Τον ξεσηκωμό ενός έθνους έπειτα από αιώνες δουλείας. Πώς μπόρεσαν; Δεν μπορεί κανείς παρά να μένει περιδεής μπρος στον τιτάνιο αγώνα τους. Που δε χωρά σε ανθρώπου νου. Που εξήγηση λογική δεν έχει.

Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του '21 - αλλά από ποιους; Isiiii10

Ίσως αν αυτά τα "άψυχα" αντικείμενα μιλούσαν, να μας έλυναν πολλές απορίες. Ίσως και να μας γεννούσαν άλλες, χειρότερες...

Λέω πως θα αναγνωρίσατε τη θρυλική περικεφαλαία, και θα καταλάβατε σε ποιον ανήκαν και οι πιστόλες και τα γιαταγάνια και τα φυσεκλίκια. Πέστε μου, δεν είναι να σε πιάνει τρόμος ιερός στη θέα τους; Αν τουλάχιστον καταλαβαίνεις τι χρωστάς όχι βέβαια στα άψυχα αλλά στην ψυχή που κάποτε τα κράτησε και πολέμησε...

Στον έξω από ανθρώπινα μέτρα, Θοδωράκη Κολοκοτρώνη:

Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του '21 - αλλά από ποιους; Isiiii11

Κάθου και δες τον άνθρωπο... Αχ... με τι μάτια βέβαια; Ένας σημερινός άνθρωπος με τι μάτια μπορεί να δει και να καταλάβει το φαινόμενο Κολοκοτρώνης; Με τι μέτρα σύγκρισης να το μετρήσει και με ποιες προσλαμβάνουσες να το ερμηνεύσει;

Όταν διδάσκω ιστορία στην Στ΄ τάξη φροντίζω πάντα να ξεκαθαρίζω τα μεγέθη. Πολλοί πολέμησαν τότε. Και πολλοί ξεπέρασαν ακόμη και τους ήρωες. Αλλά του διαμετρήματος του Κολοκοτρώνη άλλος δεν ήταν. Χωρίς Κολοκοτρώνη - πολύ απλά - η επανάσταση δε θα έφτανε στο στόχο της.

Δεν είναι τυχαία που του έστησαν τον ανδριάντα έξω από το Ιστορικό Μουσείο.

Γιατί όμως; Τι ήταν το ξεχωριστό που τέτοια βασιλική θέση να του δίνει μέσα σε πλειάδα άλλων ιερών τεράτων του αγώνα; Και μάλιστα με δεδομένο πως εκείνος επέζησε ενώ άλλοι πέθαναν, έδωσαν την ίδια τους τη ζωή, και μερικοί με τρόπο που ξεπερνά τα όρια της φρίκης;

Θα αποκριθώ χωρίς περιστροφές. Το ίδιο που έκανε τον Όμηρο να ξεχωρίσει τον Οδυσσέα. Ο Κολοκοτρώνης ήταν αυτό ακριβώς. Ο πολύτροπος άντρας του '21. Κι αν δεν ήταν αυτό ακριβώς, ο δαιμόνιος νους ο πολυμήχανος, όχι μία, αλλά 101 φορές οι Τούρκοι θα είχαν πνίξει την επανάσταση στο αίμα.

Τυχαίο δεν είναι μα άκρως σημειολογικό που σώθηκε στο μουσείο η περικεφαλαία του. Σύμβολο αιώνιο. Πως η δύναμη του νου είναι εκείνη που λυγίζει σίδερα και γκρεμίζει βουνά. Όχι τα μπράτσα. Και όχι το δέμας όπου ο Κολοκοτρώνης καλά γνωρίζουμε πως υστερούσε κατά πολύ από τους άλλους.

Μέχρι εδώ πώς τα πήγα; Λέω... για πανηγυρικός της ημέρας καλούτσικος δεν είναι; Ε, από δω και κάτω θα αλλάξω τις μειξολυδιστί αρμονίες... θα κάνω κι εγώ την παλινωδία μου κατά πως ταιριάζει στην τραγωδία που ζούμε σήμερα.

Διότι τιμή και δόξα στους ήρωες και δεν τους υποτιμούμε - τουναντίον - μα δεν μπορείς να πλέκεις πανηγυρικούς και να διανθίζεις εγκώμια για ένα παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτί όταν στο κάθε μέρα σου έρχεσαι αντιμέτωπος με όσα εκείνους τους ήρωες τους "έβγαλαν στο κλαρί". Πού πήγε μωρέ ο αγώνας τους;

Να το δώσω με παράδειγμα άμεσο; Λοιπόν. Λέω εγώ Θόδωρος Κολοκοτρώνης. Και ρωτάω... Όταν ακούς σήμερα Θόδωρος τι σού 'ρχεται στο νου;

Ναι, εντάξει μπορεί να σκεφτείς και τον Πάγκαλο, δε λέω. Έγραψε κι αυτός προχτές με την αντικομμουνιστική του υστερία. Ή και να το κατεβάσεις από το alto ingegno του Δάντη στα χρυσά ποδάρια του Ζαγοράκη.Αλλά στο λήμμα Θόδωρος (χωρίς να είμαι βεβαία για την ορθογραφία του όρου) άλλος Θόδωρος κυριαρχεί. Και όσα τον συνοδεύουν, όσα συνειρμικά κατακλύζουν το νου μας, πες μου σε παρακαλώ, είναι ή δεν είναι τα ίδια που ανάγκασαν τον Κολοκοτρώνη και τους συν αυτόν να φωνάξουν Ελευθερία ή Θάνατος;

Θέλεις να πάμε και σε άλλο όνομα; Να παίξουμε αυτό το παιχνίδι των ονομάτων του τότε και του τώρα;

Ας πάμε στον δεύτερο τη τάξει αρχιστράτηγο του μεγάλου αγώνα: Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του '21 - αλλά από ποιους; Isiiii12

Εκείνος ο άντρακλας, ο πελαγίσιος, ο ... άντε να μη λέμε κακές λέξεις, αλλά ομολογώ πως κάτι από Λιαντίνη μου έρχεται εδώ... Οι συνειρμοί, τι φταίω εγώ; Γκέμμα σελίδα 159...

Και έλα στο σήμερα. Σ' αυτό που τους Γιώργηδες τους έκανε Γιωργάκη... Κι από ανθρώπους με λογική τετράγωνη, ντυθήκανε το όνομα οι σκούφοι των αλόγων και τώρα τρέχουμε και δε φτάνουμε να συμμαζέψουμε το χάος που άφησαν πίσω τους. Κι αντίθετα, κάτσε δες τι σημαίνει Καρα - ισκα - κης... Φωτιά του νου. Και δύναμη μυαλού... Ό,τι περίσσευε τότε και σήμερα συναγωνίζεται την καρέτα καρέτα.

Να συνεχίσουμε; Αθανάσιος Διάκος.

Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του '21 - αλλά από ποιους; 200px-11

Αυτός έχει σειρά. Γιατί σε ώρα που η φλόγα της επανάστασης ακόμη δεν είχε ανάψει καλά καλά αυτός με το κορμάκι του παρανάλωμα την ξεπέταξε στα ουράνια.

Και ψάχνουμε τώρα τον συνονόματο. Θανάσης; Ποιος Θανάσης... που λέει και η γνωστή ατάκα. Κι αυτό είναι το πρόβλημα ακριβώς. Που Θανάση ψάχνεις και Θανάση δε βρίσκεις σήμερα να τον συγκρίνεις με ένα Διάκο. Βρίσκεις μονάχα μπόλικους από εκείνους που τον σούβλισαν να σε καρτερούν με το σουβλί στο χέρι. Θανάση όμως να καεί αυτός για τους άλλους, ξέχνα το. Μόνο στη φευγάτη σκέψη των ποιητάδων συμβαίνουν σήμερα τέτοιες φωτιές... και τα αν δεν καώ εγώ...

Ποιος ακολουθεί; Ετούτος:

Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του '21 - αλλά από ποιους; Isiiii13

Που όταν όλη η βουλή των προεστών στο μόλο συναγμένη έτρεμε και ίδρωνε και ξεΐδρωνε πήρε δαυλί στο χέρι και όρμησε να ταΐσει τη φωτιά με ναυαρχίδες και ναυάρχους... Κωνσταντίνο Κανάρη, να πως τον λένε αυτόν! Να σε ρωτήσω για τους Κωνσταντίνους του σήμερα; Εγώ να ρωτήσω, εσύ μπορείς πουλάκ' μ' να μου εξηγήσεις πως από τη μελωδία του μπουρλότου καταντήσαμε να ρουφάμε τη μαυρίλα της καπνιάς του και μόνο; Εκτός και δεν ξέρεις πώς λέγεται στα τούρκικα ο μαυριδερός άνθρωπος...

Είδες που σου λέω; Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα. Τι σημασία έχει αν σήμερα τη λένε Παντελεήμονα και αμαρτωλή άφεση αμαρτιών; Και προχτές την έλεγαν Εφραίμ και πριν λίγους μήνες Γιοσάκη; Ούτε τα ράσα κάνουν τον παπά αλλά και κάτω από τα ράσα τους - το μάθαμε πια - κρύβονται κι αν κρύβονται αμέτρητες άλλες καλιακούδες.

Κι αλήθεια... θυμάσαι για πού πρωτοειπώθηκε η μαύρη μαυρίλα πλάκωσε;

Τρία πουλάκια κάθουνταν ψηλά στη Χαλκουμάτα.
Το 'να τηράει τη Λειβαδιά και τ' άλλο το Ζητούνι,
το τρίτο το καλύτερο μοιρολογάει και λέει:
- Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα.
Μην' ο Καλύβας έρχεται, μην' ο Λεβεντογιάννης;
- Νουδ' ο Καλύβας έρχεται νουδ' ο Λεβεντογιάννης.
Ομέρ Βρυώνης πλάκωσε με δεκαοχτώ χιλιάδες.

Ο Διάκος σαν τ' αγροίκησε πολύ του κακοφάνη.
Ψηλή φωνή εσήκωσε, τον πρώτο του φωνάζει.
"Τον ταϊφά μου σύναξε, μάσε τα παλληκάρια,
δώσ' τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις χούφτες,
γλήγορα για να πιάσουμε κάτω στην Αλαμάνα,
που 'ναι ταμπούρια δυνατά κι όμορφα μετερίζια".

Παίρνουνε τ' αλαφριά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια,
στην Αλαμάνα φτάνουνε και πιάνουν τα ταμπούρια.
"Καρδιά, παιδιά μου" φώναξε, "παιδιά μη φοβηθείτε,
σταθείτε αντρειά σαν Έλληνες και σα Γραικοί σταθείτε".

Ψιλή βροχούλαν έπιασε κι ένα κομμάτι αντάρα,
τρία γιουρούσιαν έκαμαν, τα τρία αράδα αράδα.
Έμεινε ο Διάκος στη φωτιά με δεκαοχτώ λεβέντες.
Τρεις ώρες επολέμαε με δεκαοχτώ χιλιάδες.
Βουλώσαν τα κουμπούρια του κι ανάψαν τα τουφέκια,
κι ο Διάκος εξεσπάθωσε και στη φωτιά χουμάει.
Ξήντα ταμπούρια χάλασε κι εφτά μπουλουκμπασήδες,
και το σπαθί του κόπηκε ανάμεσα απ' τη χούφτα
και ζωντανό τον έπιασαν και στον πασά τον πάνουν.
Χίλιοι τον παν από μπροστά και χίλιοι από κατόπι.

Κι ο Ομέρ Βρυώνης μυστικά στο δρόμο τον ερώτα:
"Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, την πίστη σου ν' αλλάξεις,
να προσκυνήσεις στο τζαμί, την εκκλησιά ν' αφήσεις;"
Κι εκείνος τ' αποκρίθηκε και στρίφτει το μουστάκι:
"Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε!
Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε ν' αποθάνω.
Α, θέλετε χίλια φλωριά και χίλιους μαχμουτιέδες
μόνον εφτά μερών ζωή θέλω να μου χαρίστε,
όσο να φτάσει ο Οδυσσεύς και ο Θανάσης Βόγιας".
Σαν τ' άκουσε ο Χαλίλμπεης, αφρίζει και φωνάζει:
"Χίλια πουγκιά σας δίνω γω κι ακόμα πεντακόσια,
το Διάκο να χαλάσετε, το φοβερό τον κλέφτη,
γιατί θα σβήσει τη Τουρκιά κι όλο μας το ντοβλέτι".

Το Διάκο τότε παίρνουνε και στο σουβλί τον βάζουν.
Ολόρτο τον εστήσανε κι αυτός χαμογελούσε,
την πίστη τους τούς ύβριζε, τους έλεγε μουρτάτες:
"Σκυλιά, κι α' με σουβλίσετε ένας Γραικός εχάθη.
Ας είναι ο Οδυσσεύς καλά και ο καπετάν Νικήτας,
που θα σας σβήσουν την Τουρκιά κι όλο σας το ντοβλέτι".

Άντε τώρα και βρες μου σήμερα στην καινούρια μαυρίλα και την καταχνιά, που μας πλάκωσε εντός κι εκτός Ελλάδας, ποιος, ποιο όνομα - από όποιο κόμμα και από όποιο χώρο - μπορεί έτσι να σταθεί σαν Γραικός και σαν παλικάρι; Παρά που θα μου πάνε αύριο με ταρατατζούμ να καταθέτουν στεφάνια και να οι κάμερες και τα φώτα και να τα δελτία ειδήσεων να μας κανονιοβολούν με τις μεγάλες ονοματάρες;

Και ούτε από σκάνδαλα ιδρώνει το αυτί τους και ούτε εσύ κι εγώ παρατάμε τον καναπέ μας και τους αφήνουμε να αλωνίζουν ανενόχλητοι. Είναι έτσι; Ή κάνω λάθος;

Κατά τα άλλα ετοιμαζόμαστε λέει να τιμήσουμε τα λαμπρά παλικάρια... Με ποια τιμή; Του ΧΑΑ ή του Νάσντακ; Γιατί μόνο τέτοιες τιμές μας απέμειναν... Κι αυτές ακόμη πήραν τον κατήφορο και τις ψάχνουμε. Ποια τιμή λοιπόν; Και ποια δόξα; Που άδοξα τον καταντήσαμε τον αγώνα τους; Και ξαναφέραμε μόνοι μας και τη μαύρη μαυρίλα και όλες τις καλιακούδες;

Με άδεια χέρια, γυμνοί και τσίτσιδοι θα στηθούμε αύριο μπρος στα ηρώα. Και τουλάχιστον, να σκύψουμε το κεφάλι και να κοκκινήσουμε από ντροπή. Πόσο μεγάλοι στάθηκαν εκείνοι και πόσο μικροί εμείς.

Κι αν κάποιος διαφωνεί, τον καρτερώ να μου φέρει έστω και ένα όνομα για τον υπόλοιπο κατάλογο:

Μπουμπουλίνα Λασκαρίνα

Από καπετάνισσα την κάναμε σταρ του σινεμά... Κι άσε πια την άλλη τη σταρ που θέλησε να το παίξει Μπουμπουλίνα... Στη χώρα του ό,τι δηλώσεις; Ε, γιατί να μη δηλώσει κι αυτή σταρ; Εδώ όλοι εμείς δηλώνουμε απόγονοι των ηρώων του '21...

Γιάννης Μακρυγιάννης

45 Γιάννηδες να μαζέψουμε ούτε το νυχάκι του Μακρυγιάννη δε φτάνουμε... Και Γιάννους και Γιάννες ακόμη. Το πολύ πολύ ως το στέγαστρο Καλατράβα και τώρα τράβα λαέ μου τράβα να ξεπληρώσεις τα σπασμένα. Και ξανατράβα να τους ψηφίσεις... Γιατί το βλέπω και αυτό. Ας λέει και η παροιμία τι Γιάννης και τι ... Γιάννος. Εμ, δεν είναι μόνο οι Γιάννηδες με κοκόρου γνώση...

Μάρκος Μπότσαρης

Οι γιάννηδες που λέγαμε. Που πλεονάζουν στον τόπο. Έφτασαν ως το Μπότσαρη και πήρανε το Μάρκο. Και κατά το Γιώργος - γιωργάκης, έφτιαξαν, τι; Α, όλα κι όλα. Δεν έχω όρεξη να πάθω ό,τι ο Γιωργάκης... Ή δε θυμάστε; Που πήγε στο λιμάνι ντε. Κι έφαγε το παιντί τα δακρυγόνα. Και κλάμα λέμεεεε.

Παπαφλέσσας ή Γρηγόριος Δικαίος

Λόγω επωνύμου και μόνο άστον καλύτερα. Άδικα θα ψάχνεις να βρεις ταίρι στη δική μας εποχή. Θα βρεις μονάχα κάποιον Γρηγορόπουλο (τον θυμάται κανείς αυτόν; ) και άδικα των αδίκων θα αναζητάς απάντηση ακόμη και από τη δικαιοσύνη...

Ανδρέας Μιαούλης

Το πρώτο που μου έρχεται σκοντάφτει στο ο νεκρός δεδικαίωται. Το άλλο ανέλαβε ΔΡΑΣΗ μόλις προχτές... Από μέγας ανατολικός - μέγας δυτικός, αλλά Μιαούλης πουθενά σήμερα. Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο κι άφησε πίσω του την Ακτή Μιαούλη να κόβουν βόλτες οι άνεργοι συνάδελφοί του...

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Ώχου μάνα μου ... Ελλάς... αυτόν, το Δυσσέα δε χρειάζεται να φτάσουμε στο σήμερα. Φρόντισαν από τότε οι αληθινοί μας πρόγονοι να τον ξεκάνουν. Το λιοντάρι της Ρούμελης. Που εκδικήθηκε το θάνατο του Διάκου. Κι ας φώναζε κι ας βοούσε το Χάνι της Γραβιάς:

Με λένε Χάνι της Γραβιάς, για χάνι μ' είχαν χτίσει.

Μα ο γιος του Ανδρούτσου μ' έκανε της δόξας ρημοκλήσι.

Τέτοιους γιους, Ανδρούτσων, δε χρειαζόταν φαίνεται ο τόπος. Και βάλθηκαν να τους ξεκάνουν. Πριν καλά καλά τελέψει ο ξεσηκωμός του Γένους. Ευτυχώς ή δυστυχώς τους γλίτωσαν μερικοί και λευτερώθηκε η Ελλάδα.

Βεβαίως κι αυτούς, το ξέρετε, βάλθηκαν δικαίως να τους ξεπληρώσουν. Άλλους τους φυλακίσανε, άλλοι πεθάνανε στην ψάθα...

Κι έτσι καταφέρανε από τόσους και τόσους ήρωες να αναθέσουν τη διακυβέρνηση του τόπου σε ένα ... βαυαρό. Προς δόξα και τιμή όλων μας!

Βάλθηκαν μετά να γεννοβολήσουν όλους εμάς. Τους σημερινούς νεοέλληνες. Που αύριο θα παραστήσουμε τους εορτάζοντες. Γιορτάζουμε ποιοι ποιους; Και γιορτάζουμε τι; Τρομάρα και αν ξέρουμε. Τρομάρα και να ξέρουμε... Όπως τρομάζει η αλήθεια. Γι' αυτό και οι άνθρωποι την αποφεύγουν. Εσείς;

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Στο ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ στον 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM - αυτή την ώρα - εκπομπή με θέμα την προσωπικότητα του Θοδωρή Κολοκοτρώνη... ακούστε την, αξίζει...

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8202 Registration date : 30/10/2007

Την ακούσατε την εκπομπή; Καταπληκτική! Μπράβο στο Γιώργο Μηλιώνη. Και με αφορμή τις αναφορές του συμπληρώνω:

Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του '21 - αλλά από ποιους; Isiiii14

Γιατί μόνο ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ μπορεί κανείς να μιλά για τον Κολοκοτρώνη και την παρέα του.

Για δες τους. Σαν την παρέα του Λεωνίδα, την παραμονή της μάχης στις Θερμοπύλες. Το '21 σε τέτοιες μάχες ήρθε να δέσει κρίκο χρυσό στη χρυσή καδένα της ιστορίας μας.

"Μάνα μου τα κλεφτόπουλα τρώνε και τραγουδάνε
άιντε πίνουν και γλεντάνε!"

Έτσι πολεμάνε οι έλληνες. Τραγουδώντας και χορεύοντας βαδίζουν στο θάνατο. Και γίνονται αρχάγγελοι που καταστερίζουν στο στερέωμα το

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ

Δίπλα ακριβώς στο παμπάλαιο Μολών Λαβέ!

Σήμερα, τι μπορούμε να παραθέσουμε ως συνέχεια; Το δόγμα ανήκουμε στη δύση; Το δόγμα της ΟΝΕ; Το ακόμη τούτη την άνοιξη και τούτο το καλοκαίρι, σφίξτε κι άλλο το ζωνάρι;

Τι σήμερα έχουμε ρωτάω που να μας δίνει το δικαίωμα να καμαρώνουμε ως απόγονοι ελλήνων; Ενός Λεωνίδα και ενός Κολοκοτρώνη;

Διαμαρτυρηθήκαμε προχτές που μια ομάδα νέων ανθρώπων απέκλεισε την Ακρόπολη. Μάλιστα. Αλλά σκεφτήκαμε, αναρωτηθήκαμε καθόλου, ποιος απέκλεισε πραγματικά την Ακρόπολη και όσα συμβολίζει από τη ζωή μας;

Και με το ίδιο θράσος ζητάμε να μας επιστραφούν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα...

Παράθεση :: "Εχάσαμε τότε στεριές μεγάλες και θάλασσες πλατιές, που για τριάντα αιώνες ήσαν ατόφυα Ελλάδα. Σήμερα τις κοιτάμε από μακρυά, όπως εκοίταγε ο Θοδωράκης Κολοκοτρώνης από τη Ζάκυνθο το Μοριά, και έκλαιγε.

Και με το κυάλι αγνάντευε, και με το κυάλι βλέπει,
Βλέπει τη θάλασσα πλατιά και τη στεριά μεγάλη.
Τον πήρε σαν παράπονο.

Τις κοιτάμε με βαριά οδύνη ότι τις χάσαμε, και με ελάχιστη την ελπίδα ότι θα τις ξαναπάρουμε. Κι αφήστε την κυρα - Δέσποινα να πολυδακρύζει.

Και ο Ατατούρκ, που έδιωξε το φερετζέ από τις τούρκισσες και έφερε το λατινικό αλφάβητο στα τουρκόπουλα, έκαμε και κάτι άλλο. Εδασκάλεψε τους δασκάλους και τους ξεναγούς να λένε στη Φραγκιά, που τουριστολογάει στη Μίλητο και στις Κλαζομενές, ότι δεν ήταν Όμηρος εκείνος ο τυφλός τραγουδιστής αλλά Ομέρ. Όπως λέμε Ομέρ - Βρυώνης, πασάς του Ζητουνιού, που παττάλεψε τον Αθανάση Διάκο στο ποτάμι της Αλαμάνας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΓΚΕΜΜΑ, 103

Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του '21 - αλλά από ποιους; Copy_o10

Η μάχη στην Αλαμάνα

Δίπλα στην Αλαμάνα είναι οι Θερμοπύλες. Όπως δίπλα, το είπαμε, στέκονται οι σύντροφοι του Λεωνίδα και τα παλικάρια του '21. Εμείς; Πού στεκόμαστε εμείς;

Παράθεση :: Όταν είσαι μέσα στο μάτι του κυκλώνα, είναι δύσκολο νά 'χεις εικόνα για τα γύρω σου. Και ζώντας μέσα στη χώρα δεν έχουμε εικόνα για τη σημερινή Ελλάδα.

Αρχές του 1993, έγινε εκδήλωση στο Παρίσι από έλληνες καλλιτέχνες για την ασβολερή Κύπρο. Εκείνο το θαλασσοφίλητο νησί.

Εκεί, ένας δημοσιογράφος ερώτησε τρεις τέσσερες έγκριτους έλληνες που ζουν μόνιμα στη Γαλλία μια ερώτηση καίρια.

- Για ειπέτε μου, τους είπε, εσείς όντας μακρυά από την Ελλάδα βλέπετε με άλλο μάτι, το αληθινό του νοσταλγού και του πάσχοντα. Με το μάτι του Οδυσσέα. Τι γνώμη έχει το παγκόσμιο κοινό για τη σύγχρονη Ελλάδα; Τη βλέπει τάχατες και τη νομίζει όπως εμείς εκεί κάτου στο Κακοσάλεσι και την Αθήνα;

Η απόκριση που του δώσανε και οι τέσσερες ξαναζωντάνεψε, τίμιε αναγνώστη, τις σπαθιές που δίνανε οι ντελήδες του Κιουταχή στη μάχη του Ανάλατου. Όταν πια είχε πέσει ο τρανός Καραϊσκάκης.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, 104

Τιμή και Δόξα στους Ήρωες του '21 - αλλά από ποιους; Isiiii15

Καραϊσκάκη θάνατος

Παράθεση :: - Ποια Ελλάδα, μακάριε άνθρωπε, του είπανε. Μιλάς για ίσκιους στη συννεφιά. Και για σύννεφα στην αιθρία. Για τον έξω κόσμο Ελλάδα δεν υπάρχει. Κανείς δεν την ξέρει, κανείς δεν τη μελετάει, κανείς δεν τη συλλογάται. Δεν άκουσες το παλιό μοιρολόι;

Κλάψε με, μάνα, κλάψε με,
Και πεθαμένο γράψε με.

Άκουσε λοιπόν, και μάθε το. Και κει που θα γυρίσεις, να το ειπείς και να το μολογήσεις. Η Ελλάδα είναι σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών. Αν στείλει κάποτε στους ξένους κανένα παράπονο ή κανένα παρακαλετό, το συζητούν πέντε δέκα άνθρωποι της διπλωματίας σε κάποιο γραφείο, και παίρνουνε την απόφαση, όπως εμείς παραγγέλνουμε καφέ στο καφενείο και στα μπιλιάρδα.

Αυτή είναι η εικόνα που έχουνε οι ξένοι για την Ελλάδα. Κι ο σουλτάνος το γομάρι δεν ξέρει τι γίνεται. Έτσι δεν είπε ο πασάς της Σκόντρας, όταν ακούστηκε ότι οι ραγιάδες σηκωθήκανε στο Μοριά; Τώρα γυρίστηκε η τάξη. Σουλτάνος είναι ο έλληνας πολιτικός.

Λάβε τη σύγχρονη Ελλάδα σαν ποσότητα και σαν ποιότητα, για να μιλήσουμε με "κατηγορίες". Κι έλα να μας περιγράψεις τι βλέπεις.

Σαν ποσότητα πρώτα. Αν αντικρύσουμε τον πληθυσμό της γης σε κλίμακα μικρογραφική ένα προς πέντε εκατομμύρια, 1: 5 Χ 10 στην έκτη, θα βρούμε πως ο πληθυσμός του πλανήτη μας είναι ένα χωριό από χίλιους κατοίκους. Ανάμεσα σ' αυτούς τους χίλιους οι έλληνες είμαστε δύο άνθρωποι, που τρεκλοπατάμε και αρκουδίζουμε μέσα στο πλήθος. Ζαλισμένοι και φουκαράδες ξετρέχουνε να συναντηθούν μεταξύ τους. Αν τα καταφέρουν να μη σκυλοφαγωθούν, ζητούν να συνεννοηθούν με τους άλλους. Σε μια γλώσσα που δε μιλιέται, και σε μια γραφή που δε διαβάζεται. Λίγο μουστάκι, λίγο πρικοιούλι, χρώμα τέτζερη αγάνωτου, ζουνάρι, βέλεσι, φούντα κι αμάν αμάν. Σερβιτόροι και αγωγιάτες όλοι μας. Και κακοί σαράφηδες του μάρμαρου, του ήλιου και της θάλασσας.

Σαν ποιότητα ύστερα. Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πώς και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της.

Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί για τη νέα δεν έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντί της εμάς, τους νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί νά 'χουν, συλλογιούνται, ετούτοι οι φελλάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;

Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς έλληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διάφορων Φαρμεράυερ έχουν περάσει στους φράγκους. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάχτυλο.

Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, - ορθά - κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;

Σχέση με τους αρχαίους έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι γάλλοι, οι εγγλέζοι και οι γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε.

Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα στο βαλκανιλίκι, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών.

Οι ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το "ορθόδοξος" στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά διαταγή των παπάδων, και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους.

Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. "Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος." Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης.

Θέλεις νά 'χεις πιστή την εικόνα του νεοέλληνα; Λάβε το ράσο του γύπα και του κόρακα. Λάβε τις ασπιδωτές κοιλιές των ιερέων, το καλυμμαύκι Μακαρίου Β΄της Κύπρου. Και τα γένεια τα καλογερικά, που κρύβουν το πρόσωπο, καθώς άκοσμοι, αγκαθεροί φράχτες τους αγρούς. Και τις κουκουλωμένες καλόγριες, την άλλη έκδοση του φερετζέ της τούρκισσας, και έχεις το νεοέλληνα φωτογραφία στον τοίχο.

Απέναντι σε τούτη τη μελανή και γανιασμένη φοβέρα, φέρε την εικόνα του αρχαίου έλληνα, για να μετρήσεις τη διαφορά.

Φέρε τις μορφές των νέων σωμάτων, τις ευσταλείς και τις διακριτές. Να ανεβαίνουν από την Ολυμπία και τους Δελφούς, καθώς λευκοί αργυρόηχοι κρότοι κυμβάλων. Τους ωραίους χιτώνες τους χειριδωτούς, και τα λευκά ιμάτια τα πτυχωτά και τα ποδήρη. Τα πέδιλα από δέρματα μαροκινά, αρμοσμένα στις δυνατές φτέρνες.

Φέρε την εικόνα που μας αφήσανε οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας. Οι κοντυλογραμμένες, με τις λεπτές ζώνες, τον κυανό κεφαλόδεσμο, και το ζαρκαδένιο τόνο του κορμιού. Οι ελληνίδες του Άργους και της Ιωνίας, οι λινές και οι φαινομηρίδες. Τρέχουνε στα όρη μαζί με την Αταλάντη. Και κοιμούνται στα κοιμητήρια σαν την Κόρη του Ευθυδίκου.

Όλες και όλοι στηριγμένοι χαρούμενα σε κάποια μαρμάρινη στήλη, σ' ένα λιτό κιονόκρανο, σε μια κρήνη λευκή της Αγοράς. Με περίγυρα τους ωραίους γεωμετρημένους ναούς, αναπαμένους στο φως και στην αιθρία. Άνθρωποι, και θεοί, και αγάλματα ένα.

Όλα ετούτα, για να συγκρίνεις την παλαιή και τη νέα Ελλάδα, να τα βάλεις και να τα παραβάλεις. Και στήσε το φράγκο από δίπλα, να τα κοιτάει και να τα αποτιμά. Με το δίκιο του θά 'χει να σου ειπεί: άλλο πράμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι. Δε γίνεται να βάλεις στο ίδιο βάζο υάκινθους και βάτα.

Και κάπου θα αποσώσουν επιτιμητικά την κρίση τους:

- Ακούς αναίδεια; Να μας ζητούν κι από πάνω τα ελγίνεια μάρμαρα. Ποιοι μωρέ; Οι χριστιανοχομεΐνηδες;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, 104 - 107

Δημήτρης Λιαντίνης. Ο ποιητής. Γιατί μόνο ποιητική αδεία μπορείς να ομιλείς για τέτοια θέματα που καίνε και μαυρίζουν την ψυχή μας μια τέτοια μέρα. Αλλά και για όσα στέλνουν ακτίνα στο σκοτάδι...