Στις καπετάνισσες από καρδιάς

Ήτανε μια φορά μάτια μου...

Ήτανε. Και για μερικές ακόμη είναι. Αφιερωμένο το βίντεο με τη φωνή του αγαπημένου Ξυλούρη σε όλες τις καπετάνισσες. Κι εκείνες που έχουν δίπλωμα και στις άλλες καπετάνισσες της στεριάς που προσμένουν τον κύρη τους από τα πέλαγα.

Πληγώθηκε η καρδιά μου από μια κουβέντα. Και όταν πληγώνομαι γυρνάω πάντα στο τότε. Όσα δείχνει το βίντεο τα έζησα από κοντά. Και τα έχουν ζήσει και τα άλλα κορίτσια που το δρόμο της θάλασσας διάλεξαν. Και οι άντρες. Αυτή είναι η ζωή του ναυτικού. Ανάμεσα ουρανό και θάλασσα και με όλα τα στοιχειά της φύσης ξαμολυμένα.

Τη σιωπή λοιπόν του ναυτικού σιωπή της θάλασσας να τη βλέπεις. Και όχι σιωπή της ευγένειας ή ακόμη χειρότερα της δειλίας. Και σιωπή που ξέρει να μετράει τι είναι πραγματικά σημαντικό και τι ασήμαντο. Γιατί έχει σφιχταγκαλιάσει το θάνατο μυριάδες φορές. Και δεν το έβαλε στα πόδια. Τι άλλο μπορεί να τον φοβίσει;

Σίγουρα το μόνο που μπορεί να τον φοβήσει για τα καλά (και είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ) είναι να πάθουν κακό οι δικοί του αγαπημένοι. Και τότε είναι που γίνεται σκύλος ατάιστος και μαύρος.