Καπετάνισσα, μπορείς να μου πεις ...

Τις τελευταίες δυο μέρες – έχει και πανσέληνο εκεί έξω, το προσέξατε; - κάποιο άγνωστο σε μένα νέο παιδί – αυτό τουλάχιστον δηλώνει – με βομβαρδίζει με μηνύματα ζητώντας μου τα «φώτα» μου για να καλύψει τις όποιες αδυναμίες του και απορίες του για τη δουλειά που διάλεξε. Και διάλεξε τη θάλασσα…

Το παιδί αυτό λέει πως αποφοίτησε από σχολή πλοιάρχων πριν λίγο καιρό, έχει δηλαδή πίσω του τρία χρόνια φοίτησης στη σχολή και δύο εξάμηνα θαλάσσιας υπηρεσίας – όπως προβλέπουν οι σχετικοί κανονισμοί και νομοθεσίες… Όμως δηλώνει πως δεν είναι σε θέση να ανέβει στη γέφυρα και να αναλάβει χρέη ανθυποπλοιάρχου. Προς τιμήν και δόξα όλου του εκπαιδευτικού μας συστήματος!

Μου ζήτησε να του προτείνω βιβλία. Του εξήγησα πως τα τελευταία τριάντα σχεδόν χρόνια εγώ έχω ξεκόψει από τη θάλασσα και δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο να τον ενημερώσω υπεύθυνα, του έδωσα όμως δυο τρία τουλάχιστον στοιχεία για να μπορέσει να βρει κατάλληλα βιβλία για τη δουλειά του…

Εκείνος όμως συνέχισε… Ήθελε να μάθει για τον τηλέγραφο, το ρεμέντζο και σήμερα ήθελε στοιχεία και για τα απορρίμματα. Ε, κι εκεί τα πήρα στο κρανίο. Μα τι διάολο. Τίποτε δεν τους διδάσκουν στις σχολές ή τίποτα δεν μαθαίνουν τα ίδια;

Θέλω μα δεν μπορώ να μη βλέπω πώς περνάνε το χρόνο τους. Και το παιδί αυτό και πολλά άλλα. Κάποια που ακόμη φοιτούν στις σχολές και κάποια 18χρονα που ονειρεύονται να φοιτήσουν σε ναυτικές σχολές. (Φαντάζομαι ότι τα ίδια ισχύουν και σε άλλους τομείς – μόνο που εγώ παρακολουθώ το συγκεκριμένο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον… )

Μπαίνω πχ στο Φέις Μπουκ. Και βλέπω ό,τι ηλιθιότητα θες… Αν ήσουν φαγητό, τι φαγητό θα ήσουν; Ποιος τύπος σεξ σου ταιριάζει; Τολμάς να μάθεις πότε θα πεθάνεις; Τι τύπος γυναίκας είσαι; Ποια ηλεκτρική συσκευή είσαι;

Έλεος…. Κι έπειτα τελειώνουν τις σχολές και δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα… Ξέρουν όμως όοοοοολα τα προηγούμενα! Οπότε ξαναβουτάν το πληκτρολόγιο και αρχίζουν τις ερωτήσεις. Αυτά που δεν πρόκαμαν να ρωτήσουν στους δασκάλους τους όταν σπούδαζαν ή στους αξιωματικούς του πλοίου όταν έκαναν εκπαιδευτικό…

Ή, για να το γυρίσουμε και από την όλη όψη το νόμισμα, αυτά που οι δάσκαλοι δε φρόντισαν να τους ξυπνήσουν ως απορίες. Κι αυτά που το σπίτι και η οικογένεια τους δίδαξαν με χίλιους τρόπους να περιφρονούν…

Ναι. Είναι και αυτό, το τελευταίο. Το σπίτι και η οικογένεια είναι το πρώτο μας σχολείο. Εκεί μαθαίνουμε τα πιο βασικά πράγματα της ζωής. Εκεί και το σεβασμό ή την περιφρόνηση στο άλλο σχολείο, το επίσημο. Και θα το πω με ένα παράδειγμα:

Ρωτάς το πιτσιρίκι που απουσίαζε: Γιατί δεν ήρθες, παιδί μου, χτες; Και σε αποστομώνει: «Δεν είχα κανέναν να με φέρει σχολείο…» Κανέναν; Και να πεις πως είναι ορφανό; Ρωτάς και τους γονείς. Γιατί δεν το φέρατε χτες το παιδί; «Είχαμε μίτινγκ» Ωραία!!! Κι έτσι για το μίτινγκ θυσιάστηκε η μάθηση του παιδιού. Που δεν είναι η μία μέρα που έχασε. Είναι κυρίως αυτό που μένει ως αίσθηση. Πως δε χάθηκε ο κόσμος όταν χάσεις και μια μέρα σχολείο. Είναι η απαξίωση του τι σημαίνει σχολείο και μόρφωση. Και στη θέση την ίδια η αναγόρευση σε ύψιστο αγαθό να έρθει ο μισθός στο σπίτι και να γεμίσει το παχύ μας άντερο.

Έλα μου ντε που για να γεμίσει το παχύ έντερο, αύριο θα χρειαστούν αυτό που σήμερα περιφρονούν; Για να μην πάμε ακόμη πιο πέρα… Όταν το παχύ έντερο γεμίσει από άλλα πράγματα. Και χρειαστούμε τα φώτα της επιστήμης… Καρκίνος σου λέει. Του εντέρου. Και να ο τρόμος στον ουρανό. Τι κάνουμε τώρα;

Τρέχουμε στα λιβάδια και μετράμε προβατάκια;

Και μα την αλήθεια δε λέω ό,τι μου κατέβει. Μιλάω μόνο για αληθινά περιστατικά του τελευταίου διαστήματος. Πιο αληθινά δε γίνεται… Ναι, καταλαβαίνω πόσο τρομάζει ένα παιδί 20 χρονών να ακούσει για καρκίνο στο έντερο. Θάνατος! Βλέπεις ξεχάσαμε να μιλήσουμε στα παιδιά για το θάνατο. Και όταν τον δουν μπροστά τους, το σκάνε για τις εξοχές και τα λιβάδια. Έτσι νομίζουν πολεμιέται ο θάνατος. Αμ δε…

Όχι, δε φταίνε τα παιδιά. Φταίμε όλοι οι άλλοι που έτσι τα μεγαλώνουμε. Που τρέχουμε στα μίτινγκ και τα αφήνουμε στο σπίτι να περιμένουν το μαμ … μετά κακά… και μετά νάνι. Και Νάνι. Το μεγάλο Νάνι, το οριστικό. Όλη η ζωή μας έτσι. Αφουσιά που έλεγε και ο Λιαντίνης.

Και φταίμε και οι δάσκαλοι. Μικροί και μεγάλοι. Που ζούμε τον παραλογισμό του συστήματος και εμείς στο παχύ μας έντερο στυλώνουμε και πάλι τα μάτια. Τι θα φάμε, τι θα πιούμε… Τίποτε πιο πέρα. Δε πα να καεί ο κόσμος όλος; Εμείς στο μικρόκοσμό μας κλεισμένοι και στα προσωπικά μας χωμένοι ως τα μπούνια.

Τι διαφέρει το παιδί των είκοσι που σπαταλάει ανώφελα το χρόνο του να μάθε ποια ηλεκτρική συσκευή είναι από τον άλλο, τον ώριμο και το μορφωμένο, που σκαλίζει το διαδίκτυο για να μάθει τι λένε οι άλλοι γι’ αυτόν; Και πάλι δε μιλάω στον αέρα. Μακάρι να μιλούσα έτσι. Δυστυχώς λέω τις μικρές πικρές αλήθειες που σκοτεινιάζουν τις μέρες μου. Για πρόσωπα που αγαπώ μιλάω. Αληθινούς ανθρώπους. Που πέφτουν θύματα της ψεύτικης και πλαστικής πραγματικότητας του διαδικτύου και ξεχνούν τι είναι το σημαντικό και το Αληθές.