Ο κήπος της θείας Χαρίκλειας

Κοίτα εικόνα. Τριανταφυλλένια... Εικόνα από τον κήπο της θείας Χαρίκλειας.


Περισσεύουν τα τριαντάφυλλα στον κήπο της θείας. Όπως περισσεύει και ξεχειλίζει η δική της αγάπη για όλους. Και τα τριαντάφυλλα του κήπου της άλλο δεν είναι παρά οι μαντατοφόροι αυτής της αγάπης. Αγκαλιές τα κόβει και μας τα κουβαλάει...


Σήμερα όμως ήταν η μέρα που αποφασίσαμε να χαρούμε από κοντά τον κήπο της. Η πρώτη μέρα εξόδου από το σπίτι.

- Πού θέλεις να πάμε; τη ρώτησα...

Περιττή ερώτηση. Ήξερα από πριν πως θα ζητήσει να πάμε στη Χαρίκλεια:


Στο μικρό σπιτάκι στα Λιόσια με το μεγάλο και ολάνθιστο κήπο. Δεν ξέρω τι ακριβώς ξυπνάνε στο υποσυνείδητό μου αυτά τα σπιτάκια... ίσως το πατρικό στο Περιστέρι πριν καταντήσει τριώροφο.


Μου αρέσουν οι ετερόκλητες καρέκλες με τα χρόνια τους μετρημένα στις σκουριασμένες κλειδώσεις τους... Οι βραγιές οι φτιαγμένες από χέρι λατρεμένο και όχι του κηπουρού. Η ακαταστασία των μικρών πραγμάτων. Οι γάτες που περνοδιαβαίνουν κυρές και αρχόντισσες. Η μυρωδιά από τις ντοματιές. Τα ξεχασμένα κλαδιά της αχλαδιάς. Κι ας μην είχε λουλούδια. Το βαθύ πράσινο της συκιάς. Δεκάδες μούντζες, δωρεάν και τζάμπα, για να μη μείνει κανένα χρέος. Και η δαντελένια μπόλια στην πόρτα της κουζίνας...

Είναι όλα όμορφα στον κήπο της θείας Χαρίκλειας. Και περισσότερο η ίδια. Η καρδιά της. Εκεί και αν είναι περιβόλι...


Μα κοίτα ομορφιά. Ακόμη και στο ανθισμένο ζαρζαβατικό...


Και τα σκυλάκια. Τα λατρεμένα σκυλάκια...

Θα ήθελα, πολύ θα το ήθελα, να ζω σε ένα τέτοιο σπίτι. Μόνο που δεν ξέρω αν θα ήμουν ικανή να το συντηρώ κιόλας. Κάτι που μένει να το μάθω και ίσως αρκετά σύντομα...