ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ

Η έξοδος του Δημήτρη Λιαντίνη από τη ζωή είναι αδύνατον να προσδιοριστεί χρονικά. Το μόνο βέβαιο είναι πως τη Δευτέρα, 1η Ιουνίου 1998, έφυγε από το σπίτι του στην Κηφισιά και λίγες ώρες αργότερα επιβιβάστηκε σε ένα ταξί στη Σπάρτη με προορισμό το καταφύγιο του Ταϋγέτου. Ο οδηγός, ο Κώστας Τσούνης, κατέθεσε στην Αστυνομία με κάθε λεπτομέρεια για τον άγνωστο επιβάτη που του ζήτησε να τον μεταφέρει στον Ταΰγετο.

Ξεκίνησαν από το ξενοδοχείο Διόσκουροι, στην οδό Λυκούργου, απέναντι από το ομώνυμο άγαλμα, στις 2.30 περίπου το μεσημέρι. Ακολούθησαν το δρόμο προς Γύθειο και έστριψαν στη διασταύρωση προς Παλαιοπαναγιά. Πέρασαν τα χωριουδάκια στους πρόποδες του βουνού και άρχισαν να ανεβαίνουν προς τις πηγές του Μαγγανιάρη. Ο επιβάτης, λέει ο Τσούνης, ήταν ολιγομίλητος. Σε κάποια πηγή του ζήτησε να σταματήσει για να πάρει νερό. Και όταν έφτασαν στο τέρμα, κοντά στο καταφύγιο, τον παρακάλεσε να κάνει ένα τσιγάρο μαζί του.

Από τα στοιχεία που γνωρίζουμε, ο άνθρωπος αυτός ήταν ο τελευταίος που είδε ζωντανό το Λιαντίνη. Λίγες ώρες αργότερα, η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη ανακάλυψε πως ο άντρας της είχε εξαφανιστεί. Στις υποψίες της προστέθηκε και το γράμμα που βρήκε και στο οποίο ο Λιαντίνης ανακοίνωνε ξεκάθαρα τις προθέσεις του να βάλει αυτοθέλητα τέλος στη ζωή του.

Ξεκίνησαν αμέσως έρευνες. Ο τόπος ήταν δεδομένος. Ο Ταΰγετος. Όχι όμως και η ακριβής τοποθεσία. Δε βρέθηκε τίποτε. Αν και αργότερα αποδείχτηκε πως υπήρχε άνθρωπος που γνώριζε λεπτομέρειες για το σημείο. Ήταν ο ξάδερφος και φίλος του Λιαντίνη, Παναγιώτης Νικολακάκος. Είχε όμως δώσει το λόγο του στο Λιαντίνη πως δε θα μιλήσει αν δεν περάσουν εφτά χρόνια!

Πραγματικά, τον Ιούνιο του 2005, ο άνθρωπος αυτός ενημέρωσε τη σύζυγο και την κόρη του Λιαντίνη και τους ζήτησε να ανέβουν στον Ταΰγετο για να βρουν τη σορό του. Στις 4 Ιουλίου ανέβηκαν ο Παναγιώτης Νικολακάκος και η κόρη του Λιαντίνη στην κορυφή. Το ακριβές σημείο το είχε ήδη εντοπίσει ο Νικολακάκος από τον πρώτο κιόλας καιρό της εξαφάνισης. Ήταν κοντά στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. Μια κοιλότητα στο έδαφος φραγμένη με πέτρες. Την άνοιξαν και βρέθηκαν μπροστά στο σκελετό. Δίπλα του υπήρχαν προσωπικά αντικείμενα που η κόρη του αναγνώρισε ότι ανήκουν στον πατέρα της.

Ειδοποιήθηκε η αστυνομία και την επόμενη μέρα έγινε η επίσημη παραλαβή της σορού από τις αρχές. Ακολούθησαν οι γνωστές σε αυτές τις περιπτώσεις διαδικασίες. Ο ιατροδικαστής δεν κατάφερε να εντοπίσει αιτία θανάτου. Βεβαιώθηκε όμως η ταυτότητα του νεκρού και νόμιμα πια παραδόθηκε στην οικογένειά του για τα περαιτέρω. Ακολούθησε η ταφή των οστών του στο νεκροταφείο Κεχριών στην Κόρινθο.

Ο τάφος του Λιαντίνη στις Κεχριές
Πηγή φωτογραφίας: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Στη συνοπτική αυτή περιγραφή του χρονικού της εξαφάνισης του Δημήτρη Λιαντίνη, συνειδητά αποφεύχθηκαν λεπτομέρειες που μόνο σύγχυση μπορούν να προκαλέσουν. Είναι γνωστό πως η εξαφάνιση αυτού του ανθρώπου έδωσε τροφή στα κανάλια και στους φαντασιόπληκτους για άφθονες εικασίες και φανταστικές ιστορίες. Ο Δημήτρης Λιαντίνης όμως ήταν ένας πολύ σοβαρός και αξιοπρεπής άνθρωπος. Ποιος ο λόγος να τις αναπαράγουμε ευνοώντας τη διαιώνιση αυτής της άρρωστης κατάστασης; Για όσους τον γνώριζαν μόνο ο δικός του λόγος είναι σε ισχύ. Πως δεν υπάρχει καμία μεταφυσική και κανένα επέκεινα στο θάνατό του.

Έπομένως, για την περιγραφή αυτής της τελευταίας πορείας του Λιαντίνη προς την κορυφή του Ταϋγέτου, η μόνη αξιόπιστη περιγραφή είναι το κεφάλαιο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ στο τελευταίο του βιβλίο ΓΚΕΜΜΑ. Ο λόγος του ποιητικός, δε βοηθά ιδιαίτερα να αποκρυσταλλώσει κανείς το πώς ακριβώς έγιναν το πράγματα. Δε χρειάζεται άλλωστε. Και ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τη δική του επιθυμία να μην υπάρξει "τσερεμόνια και χυδαία περιέργεια και ανακουφιστική χαιρεκακία". Κι αν τώρα γίνεται αυτή η αναφορά, είναι που δίπλα σ' αυτά έχουμε και τη δήλωσή του ότι ο θάνατός του αποτελεί "αίνιγμα και δώρο".