Αγωγή επί της «ουσίας»

Η απορία μου που φέρει και το ερώτημα είναι κατά πόσο γίνεται ενημέρωση περί ναρκωτικών στους μαθητές πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και αν ναι από ποιους.
Σε ποια ηλικία των μαθητών πιστεύετε ότι είναι καλό να προγραμματίζεται ένας κύκλος ενημέρωσης γιαυτές τις τοξικές ουσίες;
Η δική μου άποψη είναι ότι θα πρέπει οι μαθητές μικρής ηλικίας (δημοτικού) να έχουν μια πρώτη επαφή εκπαίδευσης με το θέμα πράγμα αρκετά σημαντικό για την μετέπειτα συμπεριφορά στην εφηβική τους ζωή εκτός και αν ήδη ισχύει κάτι τέτοιο. Εσείς τι λέτε;

Για την πρωτοβάθμια τέτοια ενημέρωση (ενημέρωση - όχι αγωγή) δεν προβλέπεται. Βέβαια για τα μεγάλα παιδιά (πέμπτη - έκτη) κάποιες σπόντες γενικόλογες και αόριστες υπάρχουν (σε μαθήματα θρησκευτικών και κοινωνικής πολιτικής αγωγής κυρίως) τίποτε όμως συστηματικό.

Δε θέλω να σε απογοητεύσω, Κέλλυ... αλλά ούτε και οι εκπαιδευτικοί έχουν παιδεία ανάλογη. Στη δική μου περιφέρεια μόλις φέτος και χάρη σε ένα εξαιρετικό σχολικό σύμβουλο διοργανώθηκε σεμινάριο λίγων ωρών με παρεμφερές θέμα. Δε μιλήσαμε ακριβώς για ουσίες, αλλά οι ομιλητές ήταν μέλη επιστημονικής ομάδας που εργάζονται σε προγράμματα απεξάρτησης.

Μας τόνισαν ότι ήρθαν σε μας να μιλήσουν θέλοντας να μειώσουν τον αριθμό των σημερινών παιδιών που αύριο ως ενήλικες θα καταφύγουν σε αυτούς...

Ξέρεις όμως πόσο αργά προχωράει κάθε τι από τη θεωρία στην πράξη. Ειδικά όταν η θεωρία είναι αποσπασματική και μια φορά το εξάμηνο.

Γενικά λόγω και Ευρώπης προσπαθούν να δείξουν ότι κάτι κάνουν και στον τομέα αυτό αλλά συνήθως είναι σαν φούσκες πολύχρωμες. Ίσα ίσα να γεμίσουν μερικοί τα βιογραφικά τους ότι έκαναν και αυτό το σεμινάριο ή έτρεξαν το τάδε πρόγραμμα.

Αγαπητή Κέλλυ,

(το εννοώ, δεν είναι φιλοφρόνηση) για το καυτό θέμα που έθιξες θα απαντήσω με ένα τραγούδι:

Τράβα μπρος και μη σε μέλει, θάρρος η ζωή μας θέλει !
Κι είναι πάντοτε ωραία η ελπίδα για παρέα!
Η καρδιά σου να μη βάζει ούτε λύπη ούτε μαράζι!
Τράβα μπρος και μη σε μέλει! Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει!

Τράβα μπρος κι όσα έρθουν κι όσα πάνε!
Τράβα μπρος και του κεφαλιού σου κάνε!
Τράβα μπρος πριν η νιότη σου να φύγει!
Τράβα μπρος, η ζωή μας είναι λίγη!

Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει, μια νυχτώνει μια χαράζει
και ο κόσμος είναι σφαίρα που γυρίζει νύχτα - μέρα!
Μη λυπάσαι, δεν αξίζει, τίποτα μη σε φοβίζει!
Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει, σφαίρα είναι και γυρίζει!

Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει, η ζωή μας όλο αλλάζει
και δεν ξέρεις τι θα βγάλει απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη!
Βγες, τραγούδησε και γέλα, κάνε κάθε είδους τρέλα!
Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει, τράβα μπρος και χαμογέλα!

Σου θυμίζει τίποτε αυτό το τραγούδι;

Εμένα μου θυμίζει την καθημερινή μου ζωή και εμπειρία σε ένα σχολείο της επικράτειας. Εννοώ και τελείως ρεαλιστικά (τον τελευταίο μήνα διδάσκω κάτω από τις συνεχείς επαναλήψεις του άσματος - ούτε εθνικός ύμνος να ήταν) όσο και μεταφορικά.

Ποια ουσία αναζητάς σε μια εποχή που έχει χαθεί και το τελευταίο ίχνος; Τραγούδα και γέλα και κάνε κάθε είδους τρέλα!!! Κάθε είδους. Αυτή είναι η επωδός και το ηθικό δίδαγμα. Μην απορείς για ό,τι άλλο συναντάς, αγαπητή μου. Αυτά διδάσκονται ως παιδιά, αυτά κάνουν ως ενήλικοι αργότερα. Η ζωή μας είναι λίγη και δε χρειάζεται να τη χαραμίζουμε και να βάζουμε μαράζι. Η λύση είναι μία. Κάνε του κεφαλιού σου!

φιλιά

εγώ


__________

ΥΓ. Περιέγραψα. Δε σημαίνει πως προσυπογράφω κιόλας...

ΥΓ 2. Καταπληκτικό το νέο σου αβαταρ!!!

Η Διώνη έθιξε ένα ζήτημα που πονάει ιδιαίτερα, την ανευθυνότητα που πολλές φορές υπάρχει αντί της υπεύθυνης αγωγής. Και μάλιστα έδωσε ένα πολύ χαρακτηριστικό που συμβαίνει τέτοια εποχή σε πολλά σχολεία ενόψει της γιορτούλας του τέλους.

Παλιότερα είχαμε αυτή την εποχή τις περίφημες γυμναστικές επιδείξεις. Οι δάσκαλοι και οι νηπιαγωγοί, αν και δεν είχαν ειδικές γνώσεις φυσικής αγωγής, έβαζαν όλο το μεράκι τους και τα παιδιά παρουσίαζαν εξαιρετικά πράγματα. Τα μεγαλύτερα αγωνίσματα, τα μικρότερα διάφορα παραδοσιακά παιχνίδια. Πχ τσουβαλοδρομίες, μεταφορά αυγού με ένα κουτάλι στο στόμα και άλλα που σκόρπιζαν ευχαρίστηση σε μικρούς και μεγάλους.



Πολλές φορές επίσης παρουσιάζονταν χοροί, τραγούδια, διάφορα σκετσάκια και ποιήματα με θέμα είτε τις καλοκαιρινές διακοπές ή τα γεγονότα της σχολικής χρονιάς ή άλλα σημαντικά για την ηθική διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Ήταν ακόμη η εποχή που για κάθε τάξη υπήρχε μόνο ένας δάσκαλος...

Αργότερα, από τις αρχές της δεκαετίας του 90, η τάση της εποχής για εξειδίκευση αφενός και αφετέρου η πίεση να αποκτήσουν τα παιδιά γνώσεις - όσο περισσότερες και όσο πιο νωρίς - οδήγησε σε βαθιές αλλαγές στη στελέχωση και στην όλη μορφή του σχολείου. Πρώτα εμφανίστηκαν οι γυμναστές, αργότερα οι καθηγητές Αγγλικών, οι μουσικοί κλπ.

Θα μπορούσα να σημειώσω και μια σειρά ακόμη αλλαγές που διαφοροποίησαν σε σημαντικό βαθμό το προφίλ του σχολείου όμως το σημαντικό το έχω ήδη πει. Σε κάθε παιδί δεν αντιστοιχεί πια ένας και μόνο δάσκαλος αλλά μια ολόκληρη ομάδα "δασκάλων" που ο καθένας διδάσκει το δικό του αντικείμενο. Θεωρητικά όλοι αυτοί πρέπει να διαθέτουν παιδαγωγική κατάρτιση και να συνεργάζονται μεταξύ τους όπως και με την οικογένεια του κάθε μαθητή ώστε εκτός από γνώσεις να προσφέρουν και διαπαιδαγώγηση... Στην πράξη τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Έτσι έχουμε πολλές φορές το φαινόμενο άνθρωποι που δε διαθέτουν παιδαγωγικές γνώσεις να βρίσκονται "υπεύθυνοι" σε τόσο σημαντικά θέματα όπως η αγωγή ενός μικρού παιδιού. Πχ οι μουσικοί που διδάσκουν στην πρωινή ζώνη ή οι ωρομίσθιοι που διδάσκουν πληροφορική στη ζώνη του ολοήμερου. Οι μεν γνωρίζουν άριστα τη μουσική και οι δε την πληροφορική. Αγνοούν όμως το παιδί... Όπως αγνοούν και πολλά άλλα που αφορούν την Αγωγή. πχ την περίφημη Φιλοσοφία της Αγωγής, τον τομέα που ο Λιαντίνης τίμησε ιδιαίτερα συγγράφοντας το εκπληκτικό βιβλίο του HOMO EDUCANDUS. Ή και την Κοινωνιολογία της Αγωγής και τις σχετικές έρευνες που μπορούν να διαφωτίσουν τον εκπαιδευτικό για χίλια δυο ζητήματα που επηρεάζουν το έργο του. Ή την Ειδική Αγωγή που έχει ως αντικείμενο τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού. Ή την Εξελικτική Ψυχολογία που ενημερώνει για τα ξεχωριστά γνωρίσματα κάθε ηλικίας, τις διάφορες δηλαδή αναπτυξιακές φάσεις (η εφηβεία είναι μόνο μία από αυτές και όχι η μοναδική). Ακόμη και την Ψυχολογία της Μάθησης αλλά και τις πιο βασικές αρχές της Ψυχολογίας. Αδιανόητο αλλά αληθινό.

Το κράτος βέβαια και η Πολιτεία γνωρίζοντας το πρόβλημα έχει πάρει μια σειρά μέτρα όπως πχ τη συνεργασία του διδακτικού προσωπικού. Υποτίθεται λοιπόν ότι κάθε τάξη έχει τον υπεύθυνο δάσκαλο που διαθέτει παιδαγωγική κατάρτιση και που πρέπει να συνεργάζεται με όλους τους άλλους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν στην τάξη του. Πχ το γυμναστή, το μουσικό κλπ. Θεωρητικά όμως κι εδώ. Στην πράξη αυτό σπάνια συμβαίνει και δε φταίνε πάντα οι εκπαιδευτικοί. Το ίδιο το πρόγραμμα και ο τρόπος λειτουργίας δημιουργεί εμπόδια. Πχ το ωράριο εργασίας του εκπαιδευτικού δε συμπίπτει με το ωράριο εργασίας του σχολείου. Μιλώντας για μένα, θα πω ότι σήμερα τελείωσα στις 14.00, όμως υπάρχουν μαθητές μου που παρακολουθούν ολοήμερο και θα σχολάσουν στις 16.15. Με τους ανθρώπους που διδάσκουν στο Ολοήμερο συχνά δεν έχουμε καμία επαφή. Σε αρκετές περιπτώσεις δεν τους γνωρίζουμε ούτε κατ' όψη. Άλλη ώρα εργάζονται εκείνοι και άλλη εμείς. Πότε λοιπόν θα γίνει η συνεργασία μεταξύ μας;

Αυτά και άλλα πολλά επηρεάζουν τον σημερινό τρόπο λειτουργίας και έχουμε φαινόμενα σαν αυτό που περιγράφει το τραγουδάκι της Διώνης ή το τραγουδάκι που ακούμε στο δικό μου σχολείο αυτό τον καιρό:

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε
να πάμε κατευθείαν για δουλειά
απόψε στ' ακρογιάλι θα τη βρούμε
Θα πιούμε όλες τις μπίρες αγκαλιά

Νομίζετε ότι κάνω πλάκα; Δυστυχώς μιλώ πολύ σοβαρά. Δεκάχρονα που τραγουδούν και χορεύουν το "θα πιούμε όλες τις μπίρες αγκαλιά..."

Αν αυτό εννοείς, Κέλλυ, ως αγωγή επί της "ουσίας", γίνεται. Τα πιτσιρίκια μια χαρά ενημερώνονται πώς μπορεί κάποιος να τη βρει και να περάσει όμορφα...

Και δεν είναι μόνο οι μπίρες. Πέρυσι είχαμε άλλο σπουδαίο άσμα, το Καλοκαιράκι. Το βρήκα στο you tube και το ανεβάζω με δύο εφήβους που το αποδίδουν έξοχα:



Δείτε όμως πιο προσεκτικά τους στίχους:

Το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά,
μέσα στο νεράκι πλέουμε αγκαλιά.
Πέφτει το βραδάκι, πιάνει η δροσιά,
δος μου ένα φιλάκι και έλα πιο κοντά.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

Ήταν η Αθήνα κόμπος στο λαιμό,
νέφος και ρουτίνα και άγχος τρομερό.
Δος μου ένα τσιγάρο , δος μου και φωτιά,
Θεέ μου θα σε πάρω στη καυτή την αμμουδιά.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

Τηλέφωνο χτυπάει, βουλιάζει το νησί,
και τ' όνειρο σκορπάει στου γραφείου τη βουή.
Πετάγομαι ιδρωμένος, δουλεύεις και γελάς,
σ' ακούω σαν χαμένος το ρεφρέν να τραγουδάς.

Εγώ κι εσύ , εσύ κι εγώ,
μόνοι πάνω στη γη.
Ωωω! μόνοι στη γη.

Αν ακόμη και για τους εφήβους θα μπορούσε κάποιος να προβάλει αντιρρήσεις, όσο ωραία και αν αποδίδουν το τραγούδι, φανταστείτε το τραγούδι αυτό να το επιλέγει το ίδιο το σχολείο και να βάζει παιδιά ηλικίας δημοτικού να το λένε σε επίσημη σχολική γιορτή. Μοιάζει με ανέκδοτο αλλά δεν είναι.

Αυτή την αγωγή επί της "ουσίας", εννοούσες Κέλλυ, σε ξαναρωτώ;

Υποθέτω πως όχι. Όπως κι εγώ άλλο εννοούσα το επάγγελμα του δασκάλου όταν το ξεκίναγα προ αρκετών ετών. Σήμερα δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε καθημερινά καταστάσεις απίστευτες. Την επίσημη Ελλάδα να ετοιμάζεταο να σβήσει τελείως το τσιγάρο και το σχολείο να βάζει τα παιδιά να ζητάνε τραγουδιστά τσιγάρο. Ή να πίνουν μπίρες ή να ετοιμάζονται να κάνουν κάθε είδους τρέλα.

"Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω!"

μην το ξεχνάμε, αγαπητέ...

Θυμάμαι τον καιρό που ετοιμαζόμουν να δώσω εξετάσεις για το Μαράσλειο, τη Μετεκπαίδευση δηλαδή των δασκάλων. Καλοκαιράκι και τότε, τέτοιες μέρες σαν και τώρα. Οι οδηγίες που είχα πάρει από φίλους έλεγαν ανάμεσα στα άλλα πως ό,τι και αν μπει στη διδακτική και στην παιδαγωγική/ψυχολογία, πρέπει οπωσδήποτε να προτάξω ως πρόλογο το ακόλουθο - από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Κ. Μπαλάσκα, "Κοινωνική Θεώρηση της Παιδείας" - κατάλληλα φυσικά διαμορφωμένο:

Παράθεση :

"Η συνθετική αυτή εργασία προσπαθεί να παρακολουθήσει τη διαλεκτική σχέση της εκπαίδευσης με την κοινωνία. Στη διερεύνηση αυτής της σχέσης κεντρική θέση κατέχει η άποψη ότι η εκπαίδευση δεν είναι απλά και μόνο ο δέκτης και ο εκφραστής του κοινωνικού γίγνεσθαι αλλά ταυτόχρονα ως πομπός έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει με τη σειρά της ουσιαστικά το κοινωνικό γίγνεσθαι στον ίδιο βαθμό που το εποικοδόμημα μπορεί να επηρεάζει τη βάση.

Κατά συνέπεια, η εκπαίδευση δεν είναι απλά αναπαραγωγική διαδικασία αλλά διαθέτει μια δική της δυναμική, ικανή να τη μετατρέψει σε βαθιά επαναστατική λειτουργία με κύριο φορέα το δάσκαλο.

Σκοπός της επαναστατικής εκπαιδευτικής πράξης του δασκάλου είναι το δημοκρατικό αίτημα, η εδραίωση και η διερεύνησή του. Πιο συγκεκριμένα, η θεμελίωση του δημοκρατικού σχολείου και η διαμόρφωση του δημοκρατικού ανθρώπου."

Πράγματι σε ένα από τα δυο μαθήματα, στην Παιδαγωγική, τήρησα την οδηγία των αγαπητών συναδέλφων. Η "ουσία" όμως ήταν σε όσα μου άφησε αυτό το βιβλίο με ολόκληρο το περιεχόμενό του και όχι μόνο το οπισθόφυλλο: την πεποίθηση πως ετούτο το βιβλιαράκι θα έπρεπε να υποχρεώνεται όποιος πρόκειται να εργαστεί σε σχολείο να το μάθει έστω και παπαγαλία πριν δρασκελίσει την αυλόπορτα του σχολείου.

Χρωστώ λοιπόν μεγάλη χάρη στους καλούς συναδέλφους που μου το πρότειναν και μάλιστα στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου. Αν δεν είχα μελετήσει το Μπαλάσκα, δε θα καταλάβαινα πολλά άλλα που άκουσα στη συνέχεια στο Μαράσλειο.

Δυστυχώς όμως αυτή η διαδικασία της μετεκπαίδευσης που οσονούπω θα κλείσει τα εκατό χρόνια λειτουργίας, δεν έχει επεκταθεί και στις ειδικότητες που το σχολείο χρησιμοποιεί εδώ και είκοσι πια χρόνια... Φωνάζουν οι συνδικαλιστές για την αναγκαιότητα της δια βίου επιμόρφωσης του δασκάλου (κάθε δασκάλου) αλλά το αίτημα δε βρίσκει τη δέουσα ανταπόκριση.

Ζητά η Κέλλυ να μάθει πως αντιμετωπίζουμε ένα τεράστιο ζήτημα της εποχής μας και δυστυχώς θα πρέπει να παραδεχτούμε πως σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν εκπαιδευτικοί που έχουν βγάλει μια διετή Παιδαγωγική Ακαδημία και μόνο και στην πορεία δεν έλαβαν καμία συστηματική επιμόρφωση. Πχ Απόφοιτοι του τέλους της δεκαετίας του 70 ή των αρχών της δεκαετίας του 80. Που ετοιμάζουν τους πολίτες της Ελλάδας του 2020...

Ποια επαναστατική λειτουργία να επιτελέσει έτσι ο δάσκαλος; Είναι καταδικασμένος και μαζί του οι μαθητές του και το σχολείο σε μια μηχανική διαδικασία αναπαραγωγής παλιών και ξεπερασμένων μοντέλων.

Οι ευαίσθητοι όμως άνθρωποι - και στις τάξεις των εκπαιδευτικών ευτυχώς συναντάμε ακόμη αρκετούς - συναισθανόμενοι την αδυναμία τους και θέλοντας να αντιδράσουν στο γυψαρισμένο μοντέλο του ακίνητου δασκάλου, προσπαθούν να βρουν άλλους τρόπους που θα φέρουν το σχολείο πιο κοντά στη ζωή και στην πραγματικότητα.

Έτσι και με τα τραγουδάκια που αναφέρθηκαν παραπάνω. Δεν υπάρχει κακή πρόθεση ούτε και για ανευθυνότητα θα μιλούσα. Τουλάχιστον όχι ακριβώς ανευθυνότητα. Στην πραγματικότητα τέτοια φαινόμενα ξεκινούν από διάθεση τίμια και ειλικρινή για ένα καλύτερο σχολείο. Ένα σχολείο με ανοιχτές πόρτες...

Ανοιχτές όμως σε τι; Εκεί έξω από την πόρτα του σχολείου τι υπάρχει; Η κοινωνία... Να λοιπόν που έρχεται ο Μπαλάσκας ως "θυρωρός" που θα ορίσει τις ασφαλιστικές δικλείδες αυτής της διαδραστικής επικοινωνίας και σχέσης... Και χωρίς αυτόν το θυρωρό, καταλήγουμε σε τραγελαφικά φαινόμενα. πχ να θεωρούμε μοντέρνο στοιχείο το να τραγουδούν τα δεκάχρονα για μπίρες και για τσιγάρα...

Θα ξαναπώ λοιπόν ότι δεν πρόκειται για ανευθυνότητα αλλά για αμορφωσιά. Εξάλλου ΟΥΔΕΙΣ ΕΚΩΝ ΚΑΚΟΣ... κι έχει κι αυτό το νόημά του για την ερμηνεία τέτοιων φαινομένων. Αυτό όμως δεν είναι από το Μπαλάσκα. Είναι από το Σωκράτη και δια χειρός Λιαντίνη έφτασε ως εμάς και συγκεκριμένα μέσα από τις σελίδες της Φιλοσοφίας της Αγωγής του, το περίφημο HOMO EDUCANDUS. Με απλά λόγια θα το ερμηνεύσω: Τα πάντα είναι θέμα γνώσης... Κι αυτό ισχύει και για τις "ουσίες" που απασχολούν τη φίλη μας την Κέλλυ, υποθέτω μέσα από το πρίσμα της δικής της εξαιρετικά υπεύθυνης θέσης στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Τι έδωσε ο Λιαντίνης τόσο με το βιβλίο αυτό όσο και με τα άλλα του; Το κλειδί για την επανάσταση που πρότεινε και ο Μπαλάσκας και πολλοί άλλοι ίσως. Μπορεί ακόμη να μην τον έχουμε μελετήσει σε βάθος, αλλά δε νομίζω να πέφτω έξω σε τούτη μου την εκτίμηση.

Προσωπικά ως εκπαιδευτικός στηρίζω τα μέγιστα για την αγωγή περί ουσίας στη μελέτη του έργου του Λιαντίνη. Είναι ένα πηγάδι αστείρευτο για τον τιτάνιο αγώνα που αυτή η αγωγή απαιτεί. Και που ένα μόνο τμήμα της αφορά και τις "ουσίες" τις τοξικές που εδώ μας απασχολούν. Γιατί δεν μπορείς να καταπολεμήσεις τις τοξικές ουσίες αν παράλληλα δεν πολεμήσεις την "αφουσιά" που καταγγέλλει ο Λιαντίνης και δε βρεις τρόπο να αποκτήσει αληθινή ουσία και νόημα η ζωή μας.

Είναι λάθος όλο το μοντέλο της αγωγής σήμερα. Γιατί λάθος είναι και το κοινωνικό μας μοντέλο. Και είναι λάθος γιατί δεν έχουμε τη σωστή αγωγή και στάση απέναντι στο θάνατο. πχ ξορκίζουμε τα ναρκωτικά που σκοτώνουν τα παιδιά μας και την ίδια ώρα τα βάζουμε κάθε πρωί να επαναλαμβάνουν εν χορώ "Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς"... Γυρνάνε το μεσημέρι στα σπίτια τους κι εκεί τα περιμένει ο Άγιος Εφραίμ και το ιερό Βατοπαίδι. Μπορεί λοιπόν εμείς να επιθυμούμε διακαώς να είναι τελείως βλαμμένα τα παιδιά μας και χαμπάρι να μην παίρνουν για την αντίφαση, αλλά δεν είναι...

Και είπα μία μόνο αντίφαση. Όταν υπάρχουν αμέτρητες. Σε ένα τέτοιο κλίμα αντίφασης μην περιμένουμε να προσφερθεί καμιά ουσιαστική αγωγή επί της "ουσίας". Ημίμετρα και μόνο. Σαν και το γιατρό που προσπαθεί να νικήσει τον καρκίνο του ασθενή του με ασπιρίνες.

Τι λέει λοιπόν ο Λιαντίνης εδώ; Πως αν δεν αλλάξει ο κόσμος των ενηλίκων, δεν πρόκειται να αλλάξει και η αγωγή... Και για να αλλάξουν οι ενήλικες πρέπει ο καθένας μας να αλλάξει τον εαυτό του. Προς το καλύτερο, ε; Γιατί προς το χειρότερο είναι το εύκολο και το σύνηθες και το καθημερινό.

Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, όλα τα ανωτέρω θα τα δώσω με ένα άλλο τραγουδάκι:

Το θέμα όντως καίει και χαίρομαι για την ανταλλαγή απόψεων, διακρίνω και είναι απόλυτα κατανοητό ότι υπάρχει ένας βαθμός δυσκολίας προς την υλοποίηση κάποιων θεμάτων.
Άλλωστε στην κοινωνία που ζούμε τι είναι τέλειο; Τίποτα. Παντού και πάντα θα υπάρχουν προβλήματα. Όπως λοιπόν υπάρχουν στο χώρο της εκπαίδευσης, υπάρχουν και στο χώρο της ναυτιλίας και σε πολλούς άλλους χώρους.
Δεν μπορούμε όμως να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια, ούτε να κάνουμε του κεφαλιού μας. Μικρά θα είναι τα βήματα για το συγκεκριμένο «τράβα μπρος».
Όμως πραγματικά πιστεύω ότι κάποια πράγματα στην εκπαίδευση πρέπει να πάρουν μια προτεραιότητα.
Η ενημέρωση των παιδιών περι ναρκωτικών κρίνεται πλέον επιτακτική. Το από ποιους και πως θα γίνεται είναι ένα θέμα αλλά φαντάζομαι ότι υπάρχουν ειδικοί για να το κρίνουν.
Εκτιμώ ότι όλες οι δραστηριότητες ενός παιδιού στο σχολείο έχουν το νόημα τους και την σημασία τους. Όμως τι μπορεί να θεωρείται πιο σημαντικό το ντο,ρε,μι,φα,σολ,λα,σι ή εν θέματι ενημέρωση;

Γνωρίζουμε καλά ότι η παιδική ηλικία είναι η πιο κρίσιμη περίοδος για την ανάπτυξη του χαρακτήρα και της προσωπικότητας ενός παιδιού.
Έτσι Διώνη, θα συμφωνήσω μαζί σου, στο «αυτά διδάσκονται ως παιδιά, αυτά κάνουν ως ενήλικοι αργότερα» και θα συμπληρώσω ότι δεν είναι τυχαίο που από τη μία έχει γεμίσει το πελατολόγιο των ψυχολόγων και από την άλλη, ως ενήλικοι όταν τρέχουν για ψυχανάλυση, ο ψυχολόγος στις παιδικές ηλικίες τους βάζει να θυμηθούν. Γιατί άραγε;

Όταν υφίστανται λοιπόν σοβαροί λόγοι που άπτονται της ασφάλειας των παιδιών από την κάθε απειλή που σήμερα τα περιβάλλει, δεν χωράει αμφισβήτηση για τα μέτρα πρόληψης που θα πρέπει να παρθούν ακόμα και στην παιδική ηλικία. Και η ενημέρωση στο σχολείο είναι ένα από αυτά.
Έστω και αν σήμερα θεωρείται όνειρο θερινής νυκτός.

Γιαυτό Ηρακλή, με ενδιαφέρει η αγωγή επι της «ουσίας», όπως ενδιαφέρει και σένα, γιατί είναι ένα θέμα που μας αφορά ΟΛΟΥΣ τελικά.
Τώρα εάν τα παιδιά τραγουδούν για το τσιγάρο στο σχολείο, θα σου πω ότι όταν γυρνούν στο σπίτι τραγουδάνε στο ένα χέρι το τσιγάρο στο άλλο χέρι το μπεγλέρι.
Με τους γονείς να βρίσκονται με ένα τσιγάρο στο στόμα όλη την ώρα τα παιδιά βλέπουν τα τραγούδια να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και το θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό.
Μετά από αυτό τι νόημα έχει η επιλογή των τραγουδιών;

Ας μη κρυβόμαστε σήμερα τα παιδιά τα έχουν και τα βλέπουν όλα.
Τα πάντα σε είδος και τόσα λίγα σε συναίσθημα. Μια ανεξέλεγκτη κατάσταση που φέρει και τα προβλήματα συμπεριφοράς. Έλλειψη επικοινωνίας, απομόνωση, ανασφάλεια και τόσα άλλα.
Σαφώς και όσον αφορά την πρόληψη, πρέπει να γίνεται μια συλλογική προσπάθεια, όχι μόνο από το σχολείο αλλά και από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον.Αλλά το κατά πόσο οι σημερινοί γονείς μαθαίνουν τελικά στα παιδιά τους αυτά που πρέπει και στο βαθμό που πρέπει, δεν το γνωρίζουμε. Απαιτείται και εκεί διάλογος. Τι άλλο μένει ; Το σχολείο.

Πότε λοιπόν θα μάθουν αυτά τα παιδιά γιαυτές τις ουσίες;
Στα 13 όταν θα κάνουν και την πρώτη τους χρήση…

Πολύ όμορφη η επισήμανση της Δανάης να αναφέρει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Κ. Μπαλάσκα, "Κοινωνική Θεώρηση της Παιδείας".
Και το ξαναδημοσιεύω γιατί απλά μου άρεσε:

"η εκπαίδευση δεν είναι απλά και μόνο ο δέκτης και ο εκφραστής του κοινωνικού γίγνεσθαι αλλά ταυτόχρονα ως πομπός έχει τη δυνατότητα να επηρεάζει με τη σειρά της ουσιαστικά το κοινωνικό γίγνεσθαι στον ίδιο βαθμό που το εποικοδόμημα μπορεί να επηρεάζει τη βάση.

Κατά συνέπεια, η εκπαίδευση δεν είναι απλά αναπαραγωγική διαδικασία αλλά διαθέτει μια δική της δυναμική, ικανή να τη μετατρέψει σε βαθιά επαναστατική λειτουργία με κύριο φορέα το δάσκαλο.

Σκοπός της επαναστατικής εκπαιδευτικής πράξης του δασκάλου είναι το δημοκρατικό αίτημα, η εδραίωση και η διερεύνησή του. Πιο συγκεκριμένα, η θεμελίωση του δημοκρατικού σχολείου και η διαμόρφωση του δημοκρατικού ανθρώπου."

Δεν θα μπορούσε να δοθεί καλύτερη απόδοση στην ερμηνεία του ρόλου που έχει η εκπαίδευση, ενός ρόλου που πρέπει να μεταβάλλεται συνεχώς αναλογιζομένων των δεδομένων της εποχής.
Θεωρώ λοιπόν ότι όσο η κοινωνία αλλάζει πρόσωπο τόσο οφείλουν να αλλάζουν πρόσωπο και οι εμπλεκόμενοι φορείς της όσο δύσκολο και αν φαίνεται αυτό.


*************
Και για να χαλαρώσουμε λίγο…

Μια που παραπάνω αναφέρθηκαν οι μπύρες… θυμήθηκα …
Όταν πήγαινα εγώ στην έκτη δημοτικού (τέλη 80’) έκανα δώρο στο δάσκαλο μου μια κούτα μπύρες. Ξέρετε τώρα τα παιδιά πόσο θέλουν να εκφράσουν την συμπάθεια στους δασκάλους τους. Ακραίο δώρο από μια μαθήτρια για εκείνη την εποχή αλλά εγώ έτσι σκέφτηκα. Λέω άντρας είναι, μπύρες θα πίνει. Ε…πάγωσε ο άνθρωπος όταν με είδε με την κούτα μέσα στη τάξη! Τώρα καταλαβαίνω το γιατί. Μήπως έκανα χαζομάρα βρε Ηρακλή και Δανάη; Που να τραγουδάγαμε και για μπύρες τότε στο σχολείο. Όλη την άμστελ θα του κατέβαζα!

Καλή μου Διώνη με το εξαίσιο χιούμορ σου, παρόλο το ξενύχτι και την κούραση που είχα λόγω εργασίας, όταν σε διάβασα σε μια στιγμή με έκανες να νιώσω ότι ζω σε έναν άλλο κόσμο… γέλασα πολύ με το τραγουδάκι σου ( καταλαβαίνω τι εννοείς) τώρα εξηγείται και το δικό σου άβαταρ!
Αλλά επειδή στον ίδιο κόσμο ζούμε απλά τραγουδάμε διαφορετικά τραγουδάκια από την Αλίκη, να σου πω τι τραγουδάω εγώ εν όψει καλοκαιριού.