Tούτη τη μέρα διάλεξαν. Τη μέρα χαράς και τραγουδιού, τη μέρα της Συναυλίας για τη διάσωση του Υμηττού, να χτυπήσουν ένα από τα τελευταία δάση της Αττικής. Ένα μεγάλο μέρος του βουνού, από τις 15:40 παραδόθηκε στις φλόγες. Οι άγνωστοι είναι γνωστοί. Οικοπεδοφάγοι που ευνοούνται από καταστάσεις και νόμους, έχουν βαλθεί να ισοπεδώσουν το βουνό και παρ' όλο ότι ο Νόμος επιβάλλει την αναδάσωση στις καμένες περιοχές εξαιρεί τις ιδιοκτησίες δάσους. Έτσι έχουμε το φαινόμενο στην Ελλάδα να υπάρχουν διεκδικούμενες περιοχές στην Α' και Β' δασική ζώνη. Εκκλησία, συνεταιρισμοί και μικροιδιοκτήτες εμποδίζουν μέσω δικαστηρίων και ενεργών νόμων τις αναδασώσεις. Η Πολιτεία νίπτει τας χείρας της. Θεωρητικά απαθής παρακολουθεί τα τεκταινόμενα.
Ιούλιος 1978. Ένα κομμάτι του Υμηττού τότε παραδίδεται στις φλόγες, το σημερινό Πανόραμα Βούλας. Και αντί να αναδασωθεί, κόπηκε σε οικόπεδα και παραδόθηκε στο βωμό του εμπορίου. Ένα δάσος 250 χρόνων τουλάχιστον, χάθηκε για πάντα. Οι ιδιοκτήτες της περιοχής, άνθρωποι μεγάλης οικονομικής επιφάνειας και θεωρητικής μόρφωσης, αγωνιούσαν μήπως η σημερινή φωτιά φτάσει μέχρι τα σπίτια τους και τους τα κάψει.
Μη φοβάστε, Κύριοι. Τα τσιμέντα σας δεν παθαίνουν τίποτα καθώς και οι τσιμεντοποιημένες σας συνειδήσεις. Είστε νόμιμοι καταπατητές και αποτελείται παράδειγμα προς μίμησιν και σε άλλα κοράκια του υλισμού.Το πείραμα του Πανοράματος και την επιτυχία του σε εμπορικό επίπεδο, εποφθαλμιούν πολλοί.
Είναι στο χέρι μας να τους σταματήσουμε. Αρκεί να το θέλουμε… Το θέλουμε; Ή είμαστε έτοιμοι να τσιμεντοποιήσουμε τις συνειδήσεις μας;