Τα μπάνια του λαού

Ήρθαν έτσι φέτος τα πράγματα που δεν μπορώ να πάω στις δικές μου απόμερες παραλιούλες, αυτές που ακόμη και στην Αττική δίνουν ψευδαίσθηση ενός χαμένου παράδεισου...

Αναγκαστικά συχνάζω στις επίσημες. Εκεί που ο λαός (και ο λαουτζίκος) κάνει τα μπάνια του. Τρίτη μέρα σήμερα και γυρνάω τόσα άδεια που είναι ζήτημα χρόνου το πόσο θα αντέξω ακόμη. Ειλικρινά... φοράω κάθε φορά το χαμόγελο της υπομονής και λέω "θα αντέξω". Αμ δε... Αντέχεται αυτό το καρακιτσαριό;

Σήμερα κόντευε να βουλιάξει η παραλία από τον κόσμο. Και τον κοσμάκη... Κυριακή βλέπεις. Να μην πάει κάθε νεοέλληνας που σέβεται τον εαυτό του και νοιάζεται την οικογένειά του κατά παραλία μεριά; Και να πεις πως πήγαμε αργά; Δεν ήταν ούτε δέκα όταν φτάσαμε. Και πού να δείτε τι λεφούσι έβγαινες από τα διόδια της Ελευσίνας όταν κατά τις δώδεκα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Χιλιόμετρα τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα.

Πού πήγαιναν; Αναρωτιέμαι πού πήγαιναν... Για μπάνιο; Α, μπα... Μην τους πιστεύεις. Ήμουν εκεί και τους έβλεπα. Ξαπλωμένοι άλλοι σε ξαπλώστρες, άλλοι σε καρεκλάκια ιδιόκτητα, άλλοι στις ψάθες... άλλοι στον ήλιο, άλλοι στις σκιές των πεύκων και άλλοι στην ψευτοσκιά της ομπρέλας. Το πατείς με πατώ σε στην παραλία.

Και στη θάλασσα; Στη θάλασσα οι πιτσιρικάδες που τσαλαβουτούσαν παρέα με τους πιασμένους της τρίτης ηλικίας. Αυτούς που οι γιατροί διατάζουν μπάνια κι εκείνοι με το ρολόι στο χέρι βουτάνε στο νερό και περιμένουν ακίνητοι σαν τσαμαδούρες να περάσουν τα είκοσι λεπτά... Σημειώνουν μετά στο ημερολόγιο πως έκαναν ένα ακόμη θαλάσσιο λουτρό.

Ποιο λουτρό; Αυτό είναι μούλιασμα. Λουτρό όμως θαλάσσιο δεν είναι.

Κι απορώ γιατί κατεβαίνουν όλα αυτά τα μιλιούνια στις παραλίες. Γιατί τόσα έξοδα και τόση ταλαιπωρία.

Ναι, ξέρω. Μερικοί το κάνουν για τα παιδιά! Να χαρούν μωρέ τα πιτσιρίκια... Κλεισμένα στα τσιμεντένια κλουβιά τι άλλο μένει; Μόνο αυτή η απόδραση προς παραλία...

Κι άλλοι - που δεν έχουν παιδιά - ροβολάνε κατά κει μπας και αποκτήσουν... Θηλυκοί και αρσενικοί. Και να τα λάδια και να τα αποκαλυπτικά μαγιό. Παλιά είχαν τα νυφοπάζαρα. Τώρα μας έμειναν οι παραλίες...

Καλά κάνουν οι άνθρωποι. Από το κλείσιμο στο διαμέρισμα και το αποχαύνωμα στην τιβί ή στο πισί, χίλιες φορές καλύτερη η παραλία. Η μόνη διαφωνία που έχω είναι που αυτές τις επισκέψεις τις μετράνε για μπάνια... Γιατί μπάνια δεν είναι.

Είναι περισσότερο σαν παράξενη μπουγάδα. Με πολλούς ανθρώπους που δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν και κάθονται σαν αποβλακωμένοι. Καπνίζουν, πίνουν μπίρες και φραπέδες, μασάνε τσίχλες και γλείφουν παγωτά... Και όλοι μαζί ακούνε θέλοντας και μη τη μουσική από το παραλιακό μπαράκι - κράχτη για περισσότερη πελατεία...

Θλίψη και κατάθλιψη.

Δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν...

Τους ρωτάς όμως αν ξέρουν καν μπάνιο; Μπορεί να είμαστε μια χώρα θαλασσινή, μπορεί να έχουμε τεράστια ναυτική παράδοση, αλλά έχουμε και ένα τρομακτικό ποσοστό ανθρώπων που δεν ξέρουν κολύμπι.