ΤΗΣ ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗΣ

Ήτανε λέει μια φορά μια λίμνη, μια δρακολίμνη, επάνω στα βουνά...

Ο θρύλος της Δρακολίμνης...

Παράθεση :

Απάνω στο Σμόλικα, λίγο πιο κάτω από την ψηλότερη κορφή του, στα 2.200 μέτρα, ανάμεσα στους θεόρατους βράχους και στα χιόνια που δεν προφταίνουν να λιώσουν, είναι η Δρακολίμνη. Απατο είναι το βάθος της λίμνης. Και εκεί μέσα φωλιάζει ο δράκος, η ψυχή του βουνού. Γι' αυτό την είπανε Δρακολίμνη. Με τους γνώριμους, με τους δικούς του είναι ήρεμος και αγαπημένος. Κάθεται εκεί και φυλάει το μεγάλο βουνό. Ξένος ποτέ να μην πατήσει.

Με τους ξένους αγριεύει. Ξένος ποτέ ως τώρα δεν το πάτησε το βουνό και όποιος το πάτησε χάθηκε. Τέτοιος είναι ο θρύλος για τη Δρακολίμνη. Κάποτε ο Αλή Πασάς θέλησε να βρει τι κρύβεται μέσα στη Δρακολίμνη. Τότε, λέει η παράδοση, θύμωσε ο δράκος, η καλοκαιριάτικη μέρα σκοτείνιασε ξαφνικά, άρχισε να πέφτει χαλάζι, έτρεμε ο τόπος κι ο Αλή Πασάς τρομαγμένος λάκισε τον κατήφορο. Πέρασαν από κει το '40 και οι Ιταλοί του Μουσολίνι. Ο δράκος αγρίεψε πάλι και δεν απόμειναν παρά μονάχα τα απέραντα κοιμητήριά τους...

Τώρα οι δικοί μας τραβήχτηκαν παραπάνω στο Γράμμο. Οι ξένοι λένε πως κρατούν το Σμόλικα. Μα μέσα στο άπατο βάθος της μυστηριώδους λίμνης ο δράκος κάθεται πάντα και φυλάει το μεγάλο βουνό του. Δεν το παρέδωσε ποτέ σε κανένα ξένο και δεν θα το παραδώσει ούτε και τώρα. Κι εκείνοι νιώθουν το πέρασμά του και παγώνουν. Τρέμουν και αγρυπνούνε, απόψε είναι που θα φανερωθεί, αύριο θα ξεσπάσει η οργή του;

Μέσα στη φωτιά της μεγάλης απελευθερωτικής μάχης το σύμβολο του παλιού ηπειρώτικου θρύλου γίνεται αλήθεια. Ο δράκος είναι ζωντανός. Δεν είναι μονάχα μέσα στη Δρακολίμνη και στο Σμόλικα, στο Πάπιγκο και στο Γράμμο - στα βουνά μοναχά. Μέσα στην καρδιά της Ελλάδας και του λαού της φωλιάζει το αδάμαστο στοιχειό της λευτεριάς...

Έχουνε λέει και άλλοι τόποι βουνά... Πφφφ. Δρακολίμνη όμως και δράκο έχουν; Και τι δράκο!



Ε, μα τι νόμιζες δηλαδή; Πως λέμε παραμύθια; Καλέ υπάρχει ο δράκος, δηλαδή οι δράκοι για να ακριβολογούμε! Και δεν είναι άλλοι από τους αλπικούς τρίτωνες! Αυτοί είναι οι μόνιμοι κάτοικοι της Δρακολίμνης αμέτρητους αιώνες τώρα.

Και λέγονται αλπικοί γιατί εκεί και το τοπίο αλπικό είναι. Και θες να δεις τι σημαίνει αλπικό τοπίο και αλπικό λιβάδι;



Ιδού άνθρωπε της πόλης και σέρφερ του διαδικτύου. Για να ξέρεις και να θυμάσαι τι χάνεις... Και για να μην ξεχνάς ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, μια ξεχασμένη στους μύθους και στους θρύλους Ελλάδα, που δεν περιμένει εσένα να την επισκεφτείς, καταφέρνει να επιβιώνει μια χαρά και μόνη της. Ή και ακριβώς γι' αυτό. Γιατί δεν την επισκέπτεσαι...

Λίγοι οι τολμηροί και οι αληθινοί εραστές αυτής της άλλης Ελλάδας και από μια τέτοια παρέα δανειστήκαμε και εμείς τις υπέροχες φωτογραφίες του τόπου. (κλικ ΕΔΩ να τους γνωρίσεις)

Πού ακριβώς είναι η Δρακολίμνη; Για σκύψε λίγο στον παρακάτω χάρτη:



Στην Ήπειρο φυσικά, στην αγνότερη γωνιά της ελληνίδας γης, και στην Πίνδο, τη μητρίδα των Δωριέων. Καταλαβαίνεις γιατί τέτοιοι άνθρωποι θηρία ήταν αυτοί οι Δωριείς;

Στην Ήπειρο λοιπόν. Και σε μεγέθυνση η περιοχή για να μπορέσεις να εντοπίσεις πού κρύβεται η Δρακολίμνη και οι δράκοι της:



Λίγο πιο πάνω από το Καπέσοβο και το Τσεπέλοβο και ανάμεσα στις κορυφές Αστράκα και Γκαμήλα...

Εκεί δηλαδή που σε λίγες μέρες θα απλώσει τα μαγικά του δίχτυα το ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ. Ναι, έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις τον τόπο και όχι μόνο τα τοπία του αλλά και τη μουσική του, αυτή την ιδιότυπη πολυφωνική μουσική που έρχεται καρσί από τις κορφές των βουνών, τα βάθη των λόγγων και των θρύλων...

Ένα καραβάνι που φεύγει έξω από τους πολυσύχναστους δρόμους και ανηφορίζει χορταριασμένα μονοπάτια. Σε όχθες ποταμών. Σε κρυστάλλινες πηγές. Σε χωριά ερημωμένα. Σε θέατρα άγνωστα. Σε εκκλησιές αλειτούργητες.

Υπάρχει τέτοιο τρελό καραβάνι; Φυσικά και υπάρχει. Και μετράει ήδη δέκα χρόνια πορείας. Διατρέχει τα σύνορα από Φιλιππούπολη μέχρι και την άλλη όχθη του Ιονίου, τη Γκρέτσια Σαλεντίνα. Σμίγοντας φωνές, μουσικές, ανθρώπους.

Με τα σύγχρονα άλογα - δε λέω - αλλά καραβάνι κανονικό... Που όλη μέρα γυρνάει στα απάτητα και τις νύχτες κατασκηνώνει, ναι, κατασκηνώνει! σε μέρη που η φαντασία δεν μπορεί να ονειρευτεί...

Ένα καραβάνι που δεν ακούει μόνο αλλά και μαθαίνει να τραγουδάει πολυφωνικά και συντροφικά. Αρκεί κάποιος να δηλώσει συμμετοχή στα σεμινάρια πολυφωνίας που το πλαισιώνουν.

Για τη συμμετοχή σας και άλλες χρήσιμες πληροφορίες κάντε κλικ ΕΔΩ.

Σε δέκα μέρες. Μόλις σε δέκα μέρες αρχίζει αυτό το απίθανο πανηγύρι εκεί πάνω.

Εκεί που σήμερα με ταξίδεψε ένα άλλο πανηγύρι και με γέμισε ρίγος...

Η κατασκήνωση της ΚΝΕ... Και το αντιιμπεριαλιστικό διήμερο που οργάνωσε στο Γράμμο.

Παράθεση :

Χιλιάδες Κνίτες και Κνίτισσες, απ' όλη την Ελλάδα, αντάμωσαν το Σαββατοκύριακο στο Νεστόριο, στους πρόποδες του Γράμμου, στα λημέρια των μαχητών και μαχητριών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Εκεί που έγινε φέτος το 18ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ. «Ανάστησαν» τους ήρωες για να ξαναβρούν το πνεύμα της επανάστασης και της θυσίας, να διδαχθούν από την πείρα και το μεγαλείο της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ, του αγώνα που στόχευε στην κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Ναι, σε κείνα τα βουνά περισσεύαν πάντα οι δράκοι και οι δρακογενιές... Μα πώς αλλιώς θα γεννιούνταν και τέτοια τραγούδια και μουσικές; Ο άνθρωπος λένει είναι ο τόπος και ο τόπος ο άνθρωπος. Δρακολίμνες ο τόπος; Δράκοι οι άνθρωποι!

____________

Πηγή του Θρύλου της Δρακολίμνης: Εφημερίδα Ριζοσπάστης

Πηγή φωτογραφιών: Φόρουμ Snowclub

Μια καλύτερη προβολή για να χαρούμε τη μεγαλοπρέπεια του τοπίου...

Αλλά και το χάρτη να δούμε σε μεγαλύτερη προβολή:



Και μαζί να παραθέσουμε τα σημεία συνάντησης του Πολυφωνικού Καραβανιού:

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ Φιλιπούπολη
ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ Βώλακας Δράμας, Ιεροπηγή Καστοριάς
ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ Κωσταράζι Καστοριάς, Αβδέλα Γρεβενών
ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ Αετομηλίτσα, Καστάνιανη Μαστοροχώρια
ΤΡΙΤΗ 28 ΙΟΥΛΙΟΥ Άνω Πωγώνι, Δολό
ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ Άνω Δερόπολη, Άνω Παρακάλαμος
ΠΕΜΠΤΗ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ Πρεμετή, Κόνιτσα
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31 ΙΟΥΛΙΟΥ Καλοχώρι
ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Φαράγγι Καλαμά, Οσδίνα, Παλιοχώρι
ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Πολύδροσο, Μίχλα, Αρχαία Φανωτή
ΔΕΥΤΕΡΑ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Ελατοχώρι, Παραμυθιά
ΤΡΙΤΗ 4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Βουθρωτό, Φοινίκη, Παλιά Σαγιάδα
ΤΕΤΑΡΤΗ 5 - ΣΑΒΒΑΤΟ 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Κάτω Ιταλία

Υπογραμμίσαμε τα σημεία της Ηπείρου. Μα όπως βλέπετε το καραβάνι έρχεται από πιο μακριά και πηγαίνει ακόμη μακρύτερα, από τη Βουλγαρία, περνά στη Μακεδονία, και μετά μπαίνει Αλβανία και καταλήγει στην Ιταλία...

Όμως η καρδιά της προσπάθειας είναι το Πολύδροσο Θεσπρωτίας, το μικρό χωριουδάκι της καταγωγής των διοργανωτών του Καραβανιού αλλά και το δικό μου...

Κι αν δεν τα βλέπετε όλα αυτά στο χάρτη, έστω και με τη μεγαλύτερη προβολή, υπόσχομαι να φτιάξω οσονούπω μια ειδική σελίδα με ακόμη μεγαλύτερη προβολή. Ένα κλικ στο χάρτη και θα πηγαίνετε εκεί...

Και ένα κλικ στο μυαλό για να ζήσετε από κοντά το θαύμα...

____________

Τα αστεράκια στο χάρτη δείχνουν τα σημεία συνάντησης του Πολυφωνικού Καραβανιού.

Το άλλο καραβάνι, της ΚΝΕ. (Δείτε περισσότερα ΕΔΩ)

Όταν και αν πάρετε την απόφαση να ανηφορίσετε σε κείνες τις ξεχασμένες κορφούλες, να στήνετε αυτί στον άνεμο... που αχάει μυστηριακές φωνές και στιγμές ηρωικές. Ούτε μπορείτε να φανταστείτε πόσο αίμα τις έχει βάψει αυτές τις κορφές...

Παράθεση :

Σάββατο πρωί. Μια ομάδα μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ από διάφορες Οργανώσεις, ξεκινά από την κατασκήνωση για την κορφή Γκόλιο (σε υψόμετρο 1919 μέτρα). Εκεί, το καλοκαίρι του 1948, τραυματίστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης.

Το 1952, και μετά την εκτέλεσή του από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς, η ΚΕ του ΚΚΕ παίρνει απόφαση πως, όταν στην Ελλάδα γίνει λαϊκή εξουσία, τότε η κορφή Γκόλιο του Γράμμου, θα μετονομαστεί σε «Νίκος Μπελογιάννης», προς τιμή του ήρωα κομμουνιστή.



Το μεσημέρι του Σαββάτου, περπατώντας ώρες μέσα απ' τα μονοπάτια των βουνών και μέχρι τη «γυμνή κορφή» (σ.σ.: Γκόλιο σημαίνει γυμνή κορφή), η ομάδα των κομμουνιστών φτάνει στο πιο ψηλό σημείο και τοποθετεί μια μαρμάρινη πλάκα που κοσμείται από το σκίτσο του Μπελογιάννη που είχε φτιάξει ο Π. Πικάσο, στη διάρκεια της δίκης του και γράφει:

«Κορυφή Νίκος Μπελογιάννης. Εδώ τραυματίστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης στη μεγάλη μάχη του Γράμμου το καλοκαίρι του 1948».

Πηγή Ριζοσπάστης

Και οι έξω από τα σύνορα. Άνω Δερόπολη... στην Απέκει Ήπειρο:



Όσα καράβια τ' άκουσαν...

Έτσι λέει το τραγούδι. Κι ας γεννήθηκε επάνω στα βουνά.

Φταίω μετά εγώ που βουνίσια όντας στην καταγωγή πήρα τους δρόμους της θάλασσας;

Τι να φταίω; Η Ήπειρος δεν είναι μόνο βουνά. Είναι και θάλασσα. Εκείνη η υπέροχη θάλασσα, το Ιόνιο, που το καραβάνι διασχίζει για να φτάσει απέναντι, εκεί που χτυπά ολοζώντανη η καρδιά της Μεγάλης Ελλάδας...

Το έκανα κι εγώ μια φορά αυτό το ταξίδι. Εννοώ μαζί με το Πολυφωνικό Καραβάνι, γιατί αλλιώς εκείνα τα μέρη τα είχα ήδη επισκεφθεί κατ' επανάληψη. Αυτά τα μέρη της Κάτω Ιταλίας που τα νιώθω δεύτερη πατρίδα...

Η συγκίνηση; Απερίγραπτη...

Κι ένιωθες τον άνεμο να έρχεται κατ' ευθείαν από την Πίνδο. Να ενώνει τους δυο τόπους σε έναν. Κι η θάλασσα ανάμεσα μια γλυκιά λίμνη...

Τις άλλες, τις άγριες και τις Δρακολίμνες, τις έχουμε σπαρμένες στις κορφές των βουνών μας...

Είμαι σίγουρη - ακούγοντας και τούτες της γυναίκες της Άνω Δερόπολης, του τόπου δηλαδή απ' όπου ξεκίνησαν οι μακρινοί μου πρόγονοι για να βρεθούν στο σημερινό Πολύδροσο Θεσπρωτίας, πως κάπου εκεί στα βάθη του χρόνου κάποιος παππούς ή και γιαγιά ταξίδεψαν αυτή τη θάλασσα. Κι έτσι οι μνήμες πέρασαν στα τραγούδια και ακούς βουνίσιους να τραγουδούν για καράβια και θάλασσες...

Σήμερα την παράδοση την κρατάει ζωντανή ένας καλόγερος. Ο πάτερ Κοσμάς. Καταγωγή από τα χωριά τα δικά μας. Μα διάλεξε να μονάσει στο μοναστήρι του Άγιου Ιωάννη του Θεριστή, στην Κάτω Ιταλία.

Λόγια δεν υπάρχουν να περιγράψουν τα πρωτόγνωρα συναισθήματα σαν φτάσαμε στο κονάκι του με το Πολυφωνικό Καραβάνι. Ήταν καλοκαίρι του 2003.

Κι ας μην ήμασταν όλοι της θρησκείας και του χριστιανισμού... Τα δάκρυα έτρεχαν καυτά. Εμείς του τραγουδήσαμε τη Δεροπολίτισσα κι εκείνος ένα γλυκόλαλο ύμνο...

Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω αυτό που ζει κανείς με το Πολυφωνικό Καραβάνι, πάρεξ βάφτισμα στα πιο αγνά νάματα του ελληνισμού. Δε διατρέχεις απλώς σύνορα και τόπους και χιλιόμετρα και μίλια... Στην ιστορία ταξιδεύεις και τη μαθαίνεις με ένα τρόπο που κανένα σχολείο ποτέ δεν κατάφερε να σου μάθει. Πίνοντας το γάργαρο νεράκι της κατ' ευθείαν απ' τις πηγές της...

Για ιστορία δε σας μίλησα; Ιδού όλη η ιστορία σε ένα τραγούδι...

Ένα πουλί θαλασσινό και ένα πουλί βουνίσιο!

Ένα πουλί σαν και την Ήπειρο, ανάμεσα θάλασσα και βουνό...

Ένα τραγούδι από τον πλέον αγαπημένο μου, τον κύριο Δήμο Δέδε και την οικογένειά του.

Μια ακόμη στιγμή από το Πολυφωνικό Καραβάνι, καλοκαίρι του 2004, στο Μαυρονόρος στον Παρακάλαμο.

Ο Δήμος ο Δέδες ενσαρκώνει για μένα εκείνο που αποκαλώ έλληνας. Για το τραγούδι και το παράστημα; Α, όχι. Για μια κουβέντα του που έγραψε μέσα μου με πύρινη σφραγίδα.

Ήταν ένα από τα ταξίδια μας με το Πολυφωνικό Καραβάνι. Ένα ταξίδι ξεχωριστό γιατί περάσαμε τα σύνορα και βρεθήκαμε σε εκείνο το χωριό που τριακόσια χρόνια πριν ζούσαν οι παππούδες μας.

Στο λαιμό κόμπος αγιάτρευτος. Να βλέπεις τα χώματα που γέννησαν τη φαμίλια σου και να είναι τόπος σκλάβος. Έτσι το θέλησαν οι μεγάλοι της γης που πήραν κορδέλα και μοίρασαν τις χώρες των ανθρώπων με το μέτρο.

Έτσι έγινε και κόπηκε η Ήπειρος στα δυο. Όλοι μπορεί να το ξεχνούν εμείς όμως δεν πρέπει. Κι ας λένε οι κυβερνήσεις ό,τι θέλουν.

Πήγαμε λοιπόν στην Απέκει Ήπειρο, στο χωριό Σωτήρα, το χωριό μας, και ήρθε από το δικό του χωριό, λίγο πιο πάνω, και ο Δήμος ο Δέδες να μας καλοδεχτεί...

Από κοντά και ένα περιπολικό της Αλβανικής Αστυνομίας να παρακολουθεί διακριτικά τις κινήσεις μας. Ευγενικά, δε λέω, και ευγενικά υπέρ το δέον μας φέρθηκαν οι Αλβανοί και στα σύνορα της Κακαβιάς...

Όμως το μέσα μας σπάραζε και πονούσε. Να μην πονάει;

Κείνη την ώρα λοιπόν θυμάμαι το Δήμο το Δέδε που με ένα βαθύ αναστεναγμό - πιο βαθύ δε νομίζω να υπάρχει σε άνθρωπο - γύρισε και μας είπε:

Είναι μεγάλο πράγμα να νιώθει ο άνθρωπος περήφανος στον τόπο του!

Όσο μεγάλη είναι και η λευτεριά... τόσο ακριβώς, στο ίδιο μπόι.

Κάθε που τον ακούω λοιπόν να τραγουδά το ένα πουλί θαλασσινό και ένα πουλί βουνίσιο, καημένε Μάρκο Μπότσαρη, (γιατί για το Μπότσαρη είναι γραμμένο το τραγούδι, τον πιο αγνό πολεμιστή του '21) βουρκώνω. Γιατί αυτό το τραγούδι είναι όλη η ιστορία του τόπου μου και των παππούδων μου.

Τι είναι το Πολυφωνικό Καραβάνι μέσες άκρες σας είπα κιόλας... Καιρός να δούμε τι ήταν όταν ξεκίνησε:



Μια παρέα. Μονάχα μια παρέα νέων ανθρώπων.

Ο Αλέξης τρίτος από αριστερά, ο Αντώνης τελευταίος. Μη με ρωτήσετε ονόματα των άλλων παιδιών. Όλοι μαζί είναι η Χαονία... ένα πολυφωνικό σχήμα βαφτισμένο με το όνομα, το αρχαίο όνομα, της περιοχής μας, της γης των Χαόνων.

Κι από το χάος προσπάθησαν και προσπαθούν έντεκα χρόνια τώρα να ανασύρουν το τραγούδι του τόπου, να το κρατήσουν ζωντανό.

Ο Αλέξης και ο Αντώνης... δυο αδερφικοί φίλοι. Παιδιά δυο άλλων αδερφικών φίλων... από το Πολύδροσο Θεσπρωτίας. Δάσκαλοι και οι δύο, οι πατεράδες τους. Αυτά λοιπόν τα δασκαλόπουλα έβαλαν στόχο και όραμα να μην πεθάνει το πολυφωνικό τραγούδι.

Έντεκα χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή.

Πόσοι και πόσοι ακολούθησαν αργότερα; Εκατοντάδες...

Ακόμη και άνθρωποι που δεν κράταγαν καταγωγή από τα δικά μας μέρη. Ναι, μη σας φανεί παράξενο. Ήταν πολλοί κι αυτοί. Και αγάπησαν περισσότερο ακόμη και από μας το πολυφωνικό τραγούδι, που υποτίθεται το κουβαλούμε στα κύτταρά μας...

Πολύδροσο, 1998. Η αρχή.

Κι εκεί, στο Πολύδροσο ξαναγυρνά κάθε χρόνο το πολυφωνικό καραβάνι... Στον τόπο που άρχισε τη μεγάλη στράτα...

Ξεκίνησε σαν μια απλή ημερίδα. Κι έφτασε να γίνει 10ήμερος θεσμός που διανύει εκατοντάδες χιλιόμετρα κάθε χρόνο...

Εμείς ευχόμαστε να είναι ακόμη μακρύς ο δρόμος....

Γεμάτος περιπέτειες και γνώση και τραγούδι...

______________

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΒΗΜΑ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΝΗ ΣΥΝΑΞΗ, ΤΗ 10Η ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ...

Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον Αλέξη να κάνει τον απολογισμό της προσπάθειας, στην Παλιά Σαγιάδα, έναν ιδιαίτερο τόπο για το Πολυφωνικό Καραβάνι, έναν υπέροχο τόπο επάνω σε βουνό, έρημος σήμερα από κατοίκους...

Μόνο τρία χρόνια κράτησε η στήριξη της Πολιτείας. Και μετά το Τίποτα... Μόνοι τους να τραβούν κουπί από κορφούλα σε κορφούλα και από ρεματιά σε ρεματιά. Για το όνειρο ρε γαμώτο... Και μόνο για το όνειρο.

Ναι, τέτοια καμώματα δεν είναι για "φυσιολογικούς" ανθρώπους. Μα είπαμε, αυτή η παρέα λούζεται σε Δρακολίμνες... Για τέτοια γενιά σας μιλάμε, για Δρακοντογενιά.

Που δεν ελπίζει σε τίποτε, δε φοβάται τίποτα...

Μόνο λεύτερα ξέρει να αρμενίζει στα βουνά της Ηπείρου...

___________

**** Για την περιοχή της Σαγιάδας δείτε περισσότερα ΕΔΩ.

Στο μπλογκ του Μιχάλη Πασιάκου που αναφέρεται και στο βίντεο, ενός πιστού συνταξιδιώτη του Πολυφωνικού Φεστιβάλ.

Μην παραλείψετε αυτή την επίσκεψη... Θα χάσετε πολλά...

Και κυρίως την πιο γνήσια ματιά στο τι είναι Θεσπρωτία. Εγώ πάντως άλλη ματιά καλύτερη δεν έχω υπόψη.

Αυτή η ανάρτηση μου δινει την αφορμή να θυμηθώ μία χειμερινή ανάβαση που έκανα πριν χρόνια στην Γκαμήλα, τα ωραιότερα Χριστούγεννα που έχω περάσει. Ήμουνα με ομάδα αναρριχητών αλλά αν και διέθετα πλήρη χειμερινό εξοπλισμό, δεν ήμουνα προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες του βουνού αυτού, που πήγαινα για πρώτη φορά. Γιατί ναι μεν έχω ανέβει σε πολλά βουνά με τον Ορειβατικό αλλά άλλο ορεινή πεζοπορία, άλλο Παναρρίχηση… Μετά από συνεχόμενη ορειβατική ανάβαση τριών ωρών με αφετηρία τα Ζαχοροχώρια - για όσους δεν γνωρίζουν, ετυμολογικά η ονομασία Ζαγόρι έχει σλαβική καταγωγή και προέρχεται από τη λέξη "ζα-γκόρι", που σε απλά Ελληνικά μεταφράζεται ως
"ο τόπος πίσω από το βουνό", γκαρά σημαίνει βουνό στα ρωσικά - από το Πάπιγκο,ανεβαίνοντας το τραχύ και απότομο μονοπάτι, ανυπομονούσα πότε θα φτάσω στο καταφύγιο της Αστράκας με την αχνιστή φασολάδα και τη ζεστασιά κοντά στο αναμμένο τζάκι αλλά στα 1950 μέτρα υψόμετρο, με περίμενε ένα καταφύγιο που κάθε άλλο παρά φιλόξενο ήταν …Ο λευκός παγωμένος μανδύας είχε σκεπάσει τις εντυπωσιακές ορθοπλαγιές, τις βαθειές χαράδρες και τα λούκια που θύμιζαν Άλπεις! Ένα εκθαμβωτικό λευκό όπου έφτανε το μάτι… Αυτό που απόμενε ήταν χιόνι για νερό και μακαρονάδα. Αλλά για να λιώσει το χιόνι στις τεράστιες κατσαρόλες, έπρεπε να περιμένεις ώρες …
Φυσικά δεν ανεβήκαμε μέχρι την ψηλότερη ράχη της Γκαμήλας στα 2497 (ένα από τα πέντε ψηλότερα βουνά της Ελλάδος, που τα έχω όλα επισκεφθεί εκτός από τον Όλυμπο!) γιατί η ομάδα είχε ανέβει για ασκήσεις αναρρίχησης στις οποίες εγώ δεν συμμετείχα, έτσι η δική μου αποστολή ήταν το ζέσταμα στο παγωμένου χιονιού και το μαγείρεμα που βέβαια μου έφαγε τη μισή μέρα...
Αλλά ήταν αξέχαστη εμπειρία η ομορφιά του βουνού αυτού, με όλες τις δυσκολίες που είχε αλλά και η ομορφιά των ανθρώπων που ήτανε στην παρέα.
Αυτή την ανάβαση την έχω συνδέσει με το όνομα του αρχηγού της αποστολής, του Βαγγέλη Βρούτση. Ένα εκπληκτικό παιδί, εκπαιδευτή αναρρίχησης, με αποστολές στις Άλπεις, στα Πυρηναία, στον Καύκασο,στα Ιμαλάϊα. Ένα υπόδειγμα ορειβάτη, φυσιολάτρη και ανθρώπου. Γιατί ήταν άνθρωπος υπεράνω χρημάτων και αξιωμάτων και αυτό επιβεβαιωνόταν διαρκώς στην καθημερινότητά του. Μία φορά να τον συναντούσες, τον είχες αγαπήσει για πάντα.
Στις 31 Ιανουαρίου 2009, μέσα σε μια χαράδρα της Ρεκκάς, στη Γκιώνα άφησε την τελευταία του πνοή… Ο χαμός του (από καρδιά) ήταν μεγάλη απώλεια για την Ορειβασία και για τους φίλους του.
Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα και να θέλεις να τους ξεχάσεις, δεν μπορείς…