Και όμως ήταν όμορφα χτες το βράδυ

Ναι, ήταν όμορφα. Τελικά περισσότερο από όσο και η φαντασία μου μπορούσε να προβλέψει...

Ξέρεις τι είναι η Φανωτή; Η αρχαία Φανωτή; Μια εικόνα από τη Λα Μπάστια του Μιχάλη του Πασιάκου θα σου φανερώσει περσότερα από χίλιες λέξεις δικές μου:

http://labastia.blogspot.com




Εκεί, ακριβώς εκεί, ήμασταν χτες βράδυ:



Με ένα φεγγάρι που ακόμη δεν ήταν πανσέληνο μα φώτιζε τις αρχαίες πέτρες και τις κορφές των βουνών στο βάθος. Και γύρω από την ακρόπολη, γιατί ακρόπολη ήταν κάποτε εκεί, τον πλατύ κάμπο και τις όχθες του Καλαμά...

Απόψε είναι ένα μοναχικό αστρί στον ουρανό. Και τα τριζόνια που κλαίνε.

Τι έφταιξε;

Θα σου πω...

Που ήταν τόσο όμορφα χτες βράδυ. Ναι. Έχεις ακούσει για την ύβρι των αρχαίων;

Την ώρα που μας κάνατε την έκπληξη. Κουβαλώντας Πυγμαίους, πού; Από τα βάθη της Αφρικής στη Θεσπρωτία; Και σμίγοντας χρόνους και τόπους που η λογική τους θέλει σε αντιδιαστολή...

Μην ψάχνεις να βρεις "γιατί;"...

Δεν υπάρχει άλλο γιατί πέρα από το μέτρο που ξεπεράστηκε.

Την άφατη χαρά εκείνων των παιδιών. Την πρωτόγονη δύναμη και τα αρχέτυπα που ανέσυραν βίαια...

Τώρα είναι μόνο ένα αστεράκι στον ουρανό. Ούτε αρχαία λιθάρια, ούτε φεγγάρι, ούτε Πυγμαίοι στη Ντόλιανη και στη Φανωτή.

Κι αν ξέρω το γιατί... πάλι άδικο θα φωνάξω πως είναι.

Όσο άδικο είναι το ένα δευτερόλεπτο να ακυρώνει χρόνια ζωής και όνειρα και σχέδια.

Κι ας ήταν τόσο όμορφα χτες βράδυ στη Φανωτή. Εμείς θα έρθει μέρα που θα ξεχάσουμε την εμορφιά που ζήσαμε. Εσύ όχι. Σήμα και σημάδι για πάντα.

Και η αγάπη μας σε τίποτα δε θα φτάσει να το σβήσει. Όση κι αν είναι. Γιατί η αγάπη ποτέ δεν έφτασε να σβήσει τον πόνο των άλλων...