ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ - ΑΝΟΙΚΤΟΙ ΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Πάνε δέκα μέρες θαρρώ που κατεβάσαμε ρολά. Φόρουμ τέλος. Έχουν και οι διαχειριστές δικαίωμα να κάνουν διακοπές. Κι άλλο τόσο δικαίωμα να γράφουν στο χώρο τους ακόμη και όταν είναι κλειστός για τα μέλη.

Ίσως μια τέτοια απόφαση να μην είχε παρθεί απλώς και μόνο λόγω αναχώρησης από την Αθήνα. Μα ήταν και άλλα. Κουραστικά και από αυτά που σε κάνουν να πεις: Ως εδώ και μη παρέκει.

Βαρέθηκα πια να κάθομαι σκοπιά και να ελέγχω τι έγραψε ο ένας και ο άλλος. Έτσι κι αλλιώς δέκα λεπτά υπόθεση είναι να ανοίξει ο καθένας σήμερα ένα μπλογκ και να δημοσιεύει αυτόνομα. Τι είχατε δηλαδή τι χάσατε... Ή όπως έγραψε κάποιος τις προάλλες, έχασε η Βενετιά βελόνι.

Μεγάλωσα λέω πολύ και δεν πιστεύω πια σε μύθους. Ούτε και θέλω να ασκώ έλεγχο στο τι θα γράψει ο καθένας. Περίμενα πως θα υπάρχει στοιχειώδης υπευθυνότητα και σεβασμός στο χώρο που σας φιλοξενεί. Τι να κάνουμε; Στην εποχή μας αυτά είναι δυσεύρετα...

Ε, δε θα σκάσουμε κιόλας. Ναι; Και να σας πω και το άλλο; Επιτέλους ανάσανα. Ενάμιση χρόνο με έφαγε το άγχος. Να λείπει το βύσσινο... Προτιμώ να γράφω αυτά που θέλω, να ανεβάζω τις φωτογραφίες μου και τέλος. Και όποιος θέλει ας περνά και ας διαβάζει και ας βλέπει.


Ας βλέπει που βρισκόμαστε. Μπροστά σε ανοικτούς ορίζοντες. Να μαζεύουμε εμορφιά και καλοπέραση.


Ιόνιο, λίγα χιλιόμετρα πριν την Πρέβεζα. Μονολίθι... Και στις σόλες των αλήτικων σανδαλιών μου όλα γραμμένα.


Είδες που σου λέω; Έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω από το να διαβάζω τις μπεκάτσες του καθενός. Πχ να μαζεύω κοχύλια στο Δρέπανο και εικόνες:


Σύνορα Θεσπρωτίας με Γιάννενα... Ανάμεσα στα βουνά και δίπλα στο φαράγγι του Καλαμά.

Θα ήθελα να είσαι εδώ αυτή την ώρα. Να αφουγκραστείς τη φωνή της νύχτας. Και τους αντίλαλους από το πέρα βουνό. Ανάμεσα σ' αυτό και σε μένα το ρέμα του Μέγα Λάκου. Και η απόλυτη ερημιά. Ανθρώπινη εννοώ. Δηλαδή οργασμός ζωής... Κι από πάνω τα αστέρια. Μαργαριτάρια στο ολοσκότεινο στερέωμα.

Δεν την αλλάζω αυτή την ώρα, αυτόν τον τόπο με τίποτα στον κόσμο. Εκτός ίσως από όσα είδες λίγο πριν... Για λίγο, ε; Γιατί εδώ είναι η έδρα μου. Και το σημείο μηδέν.

Στα ατέλειωτα χιλιόμετρα αυτών των ημερών εκείνο που δε χρειάζομαι - στο λέω αυτό για να καταλάβεις - είναι η μουσική... Τρέχω ειδικά τη νύχτα μέσα στον κατασκότεινο δρόμο, αραιά και πού συναντώ και κάποιο αυτοκίνητο, κι άλλες φορές κανένα... Επιτέλους μόνη με μένα. Να σκέφτομαι και να παίρνω αποφάσεις.

Αύριο θα σας διηγηθώ την ιστορία της λεύκας. Της λεύκας μου...

Ίσως αυτή να σας πει περισσότερα από όσα άλλα έγραψα.