Ο γιος του Κεν και η Γκρέτα Γκάρμπο

Αυτός κυρίες και κύριοι είναι ο γιος του Κεν.

Εμείς που λέτε είχαμε πάντα γάτες, γάτους και γατάκια στο εξοχικό. Όλοι στην οικογένεια λατρεύουμε τις γάτες. Με τους σκύλους, όχι, δεν τα πηγαίνουμε καλά. Ποτέ δεν είχαμε σκύλο.

Άλλοι όμως αντιπαθούν τις γάτες. Και είναι άλλο να μην τις αγαπάς και άλλο να τις αντπαθείς. Τόσο τις γάτες, όσο και τους σκύλους, όσο και όλα τα άλλα ζώα. Ακόμη και τους ανθρώπους.

Εγώ πάντως ομολογώ ότι μπορεί να μη συμπαθώ τους σκύλους αλλά αντιπαθώ όσο που δε λέγεται όποιον πειράξει ζώο. Εκτός αν είναι ζώο. Η μόνη δικαιολογία που χωρεί σε πράξη κατά ζώου είναι να την έχει η φύση ορίσει στα μεγάλα της κιτάπια. Ξέρεις, γνωστή ιστορία, με το λαγό και το τσακάλι...

Στους ανθρώπους όμως η φύση έχει επιδικάσει να στρέφονται κατά των ζώων; Και μάλιστα αναίτια; Ή τους χάρισε νου για να καταλαβαίνουν αυτοί μόνο τους νόμους της; Να τους καταλαβαίνουν και να τους σέβονται. Μαζί πάνε αυτά.

Όπως και η αμορφωσιά πάει μαζί με το κακό κάθε είδους. Ουδείς εκών κακός που έλεγε και ο Σωκράτης. Κανείς δηλαδή με τη θέλησή του δε γίνεται κακός. Αθέλητα ναι, και στο βαθμό που δεν είναι σε θέση να ελέγξει τα θέλω και τα πρέπει...

Είχαμε που λες εμείς πάντα γάτες. Μα κάποιοι βάλθηκαν να τις ξεκάνουν. Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί. Και δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να καταλαβαίνει τέτοια παλιανθρωπιά. Ο δυνατός να ξεκάνει τον αδύναμο. Το λογικό πλάσμα της φύσης να τα βάζει με το άλογο.

Εξαφανίστηκε που λες ένα γατί, δύο, τρία... Ακόμη και η Τζίνα μας δε γλίτωσε. Γύρισε μια μέρα μέσα στα αίματα, άφησε ένα νιαούρισμα τελευταίο, να σου κόβει την καρδιά, και μετά πήγε και χώθηκε για πάντα σε ένα μικρό άνοιγμα του τοίχου. Έκλεισε ο πατέρας το άνοιγμα, να μη μυρίσει, και έμεινε για πάντα εκεί η πιο αγαπημένη γάτα της οικογένειας.

Κι έπειτα η απόλυτη ερημιά. Τέρμα γάτες και τέρμα γατάκια.

Έτσι είχαν τα πράγματα όταν ο αδερφός μου αποφάσισε να φέρει δώρο στον πατέρα ένα καινούριο γατί. Ένα γατί από μαγαζί. Γατί με ταυτότητα παρακαλώ και όχι αλανιάρικο σαν τα άλλα που είχαμε ως τότε.

Μια μικρή κόκκινη μπάλα από αρχοντική γενιά. Άντε να το στρώσεις αυτό να ζει στην εξοχή. Να κυνηγάει την τροφή του και όχι μόνο να περιμένει τα έτοιμα γαριδάκια της γατοτροφής.

Μέσα σε όλα τα άλλα έπρεπε να του δοθεί και κάποιο όνομα. Κι έτυχε τότε στο χωριό η μικρή μου η ξαδερφούλα και ανέλαβε χρέη νονάς. Πώς να το πούμε το γατί; τη ρώτησαν.

- Κεν! απάντησε η μικρή επηρεασμένη προφανώς από το σύντροφο της Μπάρμπι.




Έλα μου ντε που η Σωτηρούλα μας πάντα μιλούσε πολύ χαμηλόφωνα κι εκείνο το Κεν δεν ακούστηκε καλά με αποτέλεσμα λίγο αργότερα να μετονομαστεί ο Κεν σε Κεμ από τον αδερφό μου. Το πιο αστείο ήταν που δόθηκε και η ερμηνεία πως Κεμ είναι από το Κεμάλ Ατατούρκ μια και το γατί ήταν από αυτά που λέμε Αγκύρας και ήταν και κοκκινοτρίχης!




Να μην τα πολυλογώ ακόμη και με τα δυο του ονόματα ο γάτος αυτός δε φτούρισε και πολύ. Στο σύντομο όμως χρόνο της ζωής του πρόλαβε να διαιωνίσει το είδος του και μάλιστα να αφήσει απόγονο σκέτο κλώνο.




Κανείς λοιπόν δεν μπήκε στον κόπο να βγάλει όνομα στο νέο γάτο. Απλά και φυσικά καθιερώθηκε σαν ο γιος του Κεν. Ή και Κεμ...

Στα χρόνια που πέρασαν χάσαμε το λογαριασμό πόσες φορές ξαναπαίχτηκε το έργο. Και κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει αν ο τωρινός κοκκινοτρίχης γάτος του σπιτιού είναι ο πρώτος γιος του Κεν ή κάποιο μακρινό εγγόνι του. Το σημαντικό έτσι κι αλλιώς είναι η φοβερή ομοιότητα. Τόσο στην εμφάνιση όσο και στη συμπεριφορά.




Γατιά όλα τους καλομαθημένα. Από αυτά που βρεγμένο το θέλουν το ... γαριδάκι. Και που καμία ουσιαστική προσφορά δεν έχουν πέραν της χαριτωμένης παρουσίας τους. Ένα αυτό και ένα ακόμη που το παίζουν νταήδες στις άλλες γάτες και μπλέκουν κάθε τρεις και λίγο σε ομηρικούς καυγάδες. Δείτε για παράδειγμα τη φάτσα του τωρινού μας κανακάρη και θα καταλάβετε τι προηγήθηκε για να του μείνουν τέτοια σημαδιά.

Μερικές ακόμη φωτογραφίες του άρχοντα της αυλής μας:


Ξεκουράζεται από το ραχάτι όλης της μέρας δίπλα στη σκαλίτσα...

Μεγαλοπρεπής κατευθύνεται στη γωνιά με τις γατοτροφές και το νεράκι...

Περπάτησε τρία ολόκληρα μέτρα. Πρέπει να πάρει ο καημενούλης μια ανάσα!

Λες και κατάλαβε τι σκέφτομαι για την πάρτη του και το παίζει καημενούλης και απροστάτευτος. Μα μη σας ξεγελά. Έτσι και πλησιάσει στο πιατάκι με το φαγητό άλλο γατί, θα τον δείτε και δε θα τον αναγνωρίζετε.

Έρχεται μετά και τη στήνει μπρος στο λαπ τοπ. Παριστάνει τον αδιάφορο αλλά στην πραγματικότητα έχω την εντύπωση πως καταλαβαίνει τι γράφω για λόγου του και δεν του ξεφεύγει ούτε τόνος...

Και ξαφνικά μου γυρίζει την πλάτη και αναχωρεί...

Αποφασίζω να τον ακολουθήσω... Πού πάει άραγε ο αλητάκος μας;



Στην άλλη άκρη της αυλής, στον παλιό λαχανόκηπο που φέτος μένει χορταριασμένος... Και πίσω από κάτι λαμαρίνες...

Το μυστήριο επιτέλους λύνεται. Στην άλλη άκρη της λαμαρίνας προβάλλει η κυρία...

Με κοιτάει κάπως και πριν προλάβω να πατήσω ξανά τη μηχανή, χάνεται κάτω από το τοιχάκι.

Κι εκείνος; Φυσικά την ακολουθεί:

Παίρνω τη μηχανούλα μου και φεύγω. Πριν λίγες μέρες ο πατέρας βρήκε εκεί, στο λαχανόκηπο, την καινούρια γατοοικογένεια, τρία πανέμορφα και στρουμπουλά γατουλίνια. Μη διακόψω λοιπόν τις τρυφερές οικογενειακές στιγμές...

Λίγο αργότερα όμως νά 'σου και έρχεται για επίσκεψη η ... κυρία:

Μα δεν είναι κούκλα; Για δες ουρίτσα κατάμαυρη! Κι εκείνο το σημαδάκι στην πλάτη; Σκέτο κέντημα!

Κι έπειτα σηκώνεται και έρχεται καταπάνω στο φακό. Με γοητεία ντίβας που θα ζήλευε και η Γκρέτα Γκάρμπο!

Μα πες μου, έχει άδικο ο κοκκινοτρίχης μας που την ερωτεύτηκε;

Για δες... άρχισε τώρα να ξαπλώνει και να παίζει, σίγουρη πως κατέκαψε και τη δική μας καρδιά!

Επιτέλους γυρνάει να με δει. Τάχα στο ανέμελο... αλλά είμαι σίγουρη πως στο κεφαλάκι της καταγράφει κάθε λεπτομέρεια από τις κινήσεις μου...

Αχ, ναι. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι αυτό το ξερό φύλλο της μανόλιας...

Σύντομα όμως αφήνει ήσυχο το φύλλο και θρονιάζεται κάτω από την αμπέλοψη. Το βλέμμα και η κίνηση του κεφαλιού τα λένε όλα. Έχει το σταριλίκι στις φλέβες της...

Μια ακόμη πόζα για να μου δείξει πως ο γάτος μας βρήκε κορίτσι από σπίτι και όχι καμιά του ... δρόμου!

Η παράσταση "γνωρίστε με" τελείωσε. Η Γκρέτα Γκάρμπο - ναι, από σήμερα αυτό θα είναι το ονοματάκι της, αναχωρεί περήφανη και βέβαιη για την ακτινοβολία που σκόρπισε!

Όσο για τον κοκκινοτρίχη μας; Δες τσαχπινιά και θα καταλάβεις:



Με τέτοια γάτα στο πλευρό του; Αυτός είναι και στον κόσμο άλλος κανένας!

Βρε λες και ο καυγάς που τον άφησε καταγρατζουνισμένο για τη γούνα της Γκρέτας να έγινε;