Εχθροί εξ αίματος

Έστω ότι ανθρώπινος οργανισμός χ. Και έστω εγκέφαλος ψ επιρρεπής στο αλκοόλ και την επικίνδυνη οδήγηση. Ένας τέτοιος συνδυασμός οδηγεί τον οργανισμό στην εντατική. Το γίνεται τότε; Ας υποθέσουμε ότι τα όργανα αυτού του οργανισμού σχηματίζουν κοινωνική διαστρωμάτωση με τάξεις -σαν αυτές που ξέρουμε από τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Ο εγκέφαλος, η καρδιά και οι πνεύμονες ανήκουν στην ανώτερη -ας πούμε μεγαλοαστική τάξη. Δεδομένης της κωματώδους κατάστασης του εγκεφάλου, τα άλλα μέλη της άρχουσας τάξης παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Συλλαμβάνουν λοιπόν, ένα σατανικό σχέδιο: να νεκρώσουν επίτηδες τον εγκέφαλο και να κατορθώσουν να γίνουν μοσχεύματα, ώστε να επιμηκύνουν την ζωή τους κατά καμιά σαρανταριά χρόνια.

Αυτό το σχέδιο βέβαια, δεν εξυπηρετεί τα όργανα της “εργατικής” τάξης, όπως το λεπτό και το παχύ έντερο, που δεν μπορούν να χρησιμεύσουν σαν μοσχεύματα. Άρα το δικό τους συμφέρον είναι να παραμείνει ο οργανισμός όσο πιο πολύ είναι δυνατόν ενζωή, προκειμένου, έστω και ως φυτό, προκειμένου να ζήσουν παραπάνω.

Το λεπτό έντερο αντιλαμβάνεται το καταχθόνιο σχέδιο της άρχουσας τάξης και γκρινιάζει για την αποστασία. Το παχύ έντερο πάλι, πιστό στο καλό του συνόλου, απελπίζεται. Νιώθει να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης και θεωρεί μεγάλη προδοσία την στάση της νομενκλατούρας. Και ενώ λεπτό και παχύ έντερο συζητούν για την κρίσιμη αυτή κατάσταση και σκέπτονται πώς να αντιδράσουν, το ένα νεφρό τα προσεγγίζει για να τα προσεταιριστεί (αφού το ίδιο έχει ήδη ασπαστεί το σχέδιο της άρχουσας τάξης) -και σε εκείνο το σημείο βλέπουμε το λεπτό έντερο να μεταστρέφεται εντελώς συμφεροντολογικά, και το παχύ έντερο να μένει αποκλεισμένο και καταδικασμένο.

Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία της πρώτης θεατρικής απόπειρας του Αρκά “Εχθροί εξ αίματος“. Το κείμενο έχει τη μορφή θεατρικού μονόπρακτου, είναι σύντομο και με διαλόγους γρήγορους και πολύ άμεσους. Η γλώσσα θυμίζει αρκετά τα κόμιξ του Αρκά -εύκολα μπορούμε να το φανταστούμε και σε κόμικ.

Διαβάζεται ευχάριστα και ουσιαστικά αποτελεί μια εναλλακτική απόπειρα έκφρασης ενός κοινού προβληματισμού περί “πάλης των τάξεων” και “κοινού συμφέροντος” (και αν αυτό τελικά υπάρχει). Στο τέλος, μάλιστα σημειώνεται και η ανατροπή -η οποία είναι αρκετά αναμενόμενη αν κρίνουμε από το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην αληθινή ζωή.