Πανέτοιμο το σχολειό μας για την αυριανή μέρα

Πανέτοιμο το σχολείο μας για την αυριανή μέρα, την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς. Νέα χρονιά και επιτέλους νέο σχολείο για μένα.


Τα τελευταία χρόνια ήμουν συνέχεια μέσα στη γκρίνια. Και βαρέθηκα και δεν αντέχω και δε μου αρέσει... Αφενός όμως το έλεγα, αφετέρου δεν έπαιρνα απόφαση να ξεβολευτώ. Βλέπεις το παλιό σχολείο ήταν σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι. Ποιος χαζός παρατάει τέτοια θέση εργασίας δίπλα στην πόρτα του για να τρέχει μέσα στους μποτιλιαρισμένους δρόμους με την ψυχή στο στόμα; Αλλά και ποιος χαζός μένει σε μια θέση που τον γεμίζει κατάθλιψη και του κόβει κάθε όρεξη για δουλειά;

Ήρθε μετά και το ατύχημα και απόγινε... Με το που έμπαινα στην πόρτα του σχολείου σφιγγόταν το στομάχι μου και το μάτι μου γύριζε ανάποδα. Στο τέλος λοιπόν την πήρα τη μεγάλη απόφαση. Αίτηση για απόσπαση.

Το υπηρεσιακό συμβούλιο μάλλον κατάλαβε πόσο ανάγκη είχα αυτή την αλλαγή, διαβάζοντας στην αίτηση πως ναι μεν υπηρετώ στο πλησιέστερο στην οικία μου σπίτι αλλά επιθυμώ διακαώς να αλλάξω σχολείο... Κόντεψα να τους γράψω ακόμη και τη φράση "στείλτε με οπουδήποτε αλλού, κι ας είναι και στην άλλη άκρη της χώρας"!!!

Κι ευτυχώς έκαναν δεκτό το αίτημα... Έτσι βρέθηκα να υπηρετώ όχι απλά σε άλλη συνοικία αλλά σε άλλο δήμο... Σε ένα σχολείο κουκλίστικο, νοικοκυρεμένο, βουτηγμένο στο πράσινο και κυρίως με τους καλύτερους συναδέλφους που έχω γνωρίσει ποτέ!!!



Ηθικό δίδαγμα; Αν δε σου αρέσει κάτι, άλλαξέ το!

Αν μη τι άλλο, θα δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό. Αξίζει ακόμη και γι' αυτό. Άσε που μπορεί να πετύχεις αυτό που πραγματικά ονειρεύεσαι. Κι εγώ, χωρίς υπερβολές, αυτό ακριβώς πέτυχα. Να εργάζομαι στο σχολείο των ονείρων μου!

Σίγουρα το νούμερο ένα στο χώρο εργασίας είναι ο ανθρώπινος παράγοντας. Όσο ωραίο και να είναι το περιβάλλον, και δεν ήταν τόσο άσχημο και το παλιό μου σχολείο, εκείνο που πραγματικά μας ανεβάζει είναι η ομάδα με την οποία συνεργαζόμαστε. Και εννοώ να υφίσταται ομάδα και να είσαι μέλος της.

Στο νέο μου σχολείο όπως τόνισα ήδη ευτύχησα επιτέλους να βρεθώ ανάμεσα σε συναδέλφους που έχουμε κοινές αντιλήψεις για τον τρόπο εργασίας. Όχι στη δουλειά δεν αισθάνομαι ότι πάω, αλλά πως βγαίνω βόλτα για διασκέδαση. Κι ας μας έχουν κόψει το τσιγάρο με το μαχαίρι... Ούτε καν η στέρηση της νικοτίνης δεν είναι σε θέση να μου δημιουργήσει πρόβλημα.

Από την πρώτη στιγμή που πέρασα την πόρτα, πρόσεξα πόσο προσεγμένα ήταν όλα. Για το πράσινο μίλησα ήδη. Μα δεν είναι μόνο το πράσινο. Τόσο στους εξωτερικούς τοίχους:


όσο και στους εσωτερικούς χώρους του σχολείου:


υπάρχουν ωραιότατες ζωγραφιές με θέματα παρμένα από παιδικά παραμύθια, την ιστορία κλπ.

Και πέρα από το διάκοσμο, το εξωτερικό δηλαδή περίβλημα, είδα και καταχάρηκα πλούσιο εποπτικό υλικό και άψογα τακτοποιημένο σε προθήκες. Ακόμη και εθνικές φορεσιές διαθέτει το σχολείο. Άσε πια η βιβλιοθήκη... εκατοντάδες βιβλία και όλα με τα καρτελάκια τους, έτοιμα να συντροφέψουν τις ελεύθερες ώρες των μαθητών μας με την καλύτερη συντροφιά που μπορεί να γνωρίσει ο άνθρωπος...

Εκεί όμως που έμεινα με το στόμα ανοιχτό ήταν με τον τεχνολογικό εξοπλισμό του σχολείου. Κομπιούτερ και σκάνερ και εκτυπωτές αμέτρητα... Και δε συζητάμε για όλα τα άλλα μηχανήματα που είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια σύγχρονη διδασκαλία.

Βέβαια τι να τα κάνεις τα μηχανήματα, που μπορεί ίσως και σε άλλα σχολεία να τα βρεις σε παρόμοιους αριθμούς, όταν το προσωπικό δεν γνωρίζει να τα χρησιμοποιεί ή τα αφήνει να σκονίζονται;;;

Στο καινούριο μου όμως σχολείο συμβαίνει το αντίθετο. Όλοι σχεδόν οι συνάδελφοι γνωρίζουν άριστα τη χρήση υπολογιστή και αρκετοί καλύτερα και από την αφεντιά μου. Να σημειώσω μάλιστα ότι μια νεαρή συνάδελφος κάνει παράλληλα και διδακτορικό στις νέες τεχνολογίες! Όταν το άκουσα, λάμψανε τα μάτια μου από ικανοποίηση. Γιατί αυτό ακριβώς είχα ονειρευτεί πριν από δυο δεκαετίες όταν ξεκίνησα τον αγώνα να μπουν οι νέες τεχνολογίες στο σχολείο. Και τώρα επιτέλους βλέπω το όνειρο να έχει λάβει σάρκα και οστά:


Για δες εδώ: Το λαπ τοπ της νεαρής συναδέλφου μου στο γραφείο δασκάλων... Όχι που κάποτε τόλμησα να πάω το δικό μου στο σχολείο και με κοιτάγανε σαν ζόμπι... Ποιος ξέρει και τι να σκέφτονταν, πως το κάνω για επίδειξη; Πως αυτά είναι χαζά πράγματα... Πως ο καλός δάσκαλος είναι εκείνος που βασίζεται στο μαυροπίνακα και στην κιμωλία και τα άλλα είναι για εφέ που σπέρνουν δαιμόνια στα παιδιά;

Και πέρα από το λαπ τοπ της συναδέλφου, διαθέτει και το γραφείο δασκάλων δύο υπολογιστές, πού τέτοια χάρη στο παλιό; και που είναι μονίμως ανοιχτοί και χρησιμοποιούνται συνεχώς:


Φυσικά συνδεδεμένοι σε σκάνερ και εκτυπωτή και με συνεχή και γρήγορη σύνδεση ίντερνετ...

Παναγίτσα μου! Μόνο στον ύπνο μου συνέβαιναν μέχρι πρότινος αυτά τα πράγματα!!!

Άσε το άλλο... Που με πιάνει χτες μια συνάδελφος και μου ζήτησε να τη βοηθήσω να ανοίξει κι εκείνη blog για την τάξη της!!! Όχι που το δικό μου προπέρσινο blog ούτε καν το είχαν επισκεφθεί οι άλλοι συνάδελφοι... Και πώς να το επισκεφθούν δηλαδή;;; Άκουγαν οι άνθρωποι να αναφέρω στον απολογισμό έργου τη δημιουργία ιστολογίου της τάξης και κοίταγαν σαν εξωγήινη...

Ενώ τώρα; Τώρα θα είμαστε όλοι διαδικτυωμένοι. Ήδη άρχισαν και οι προσκλήσεις φιλίας στο face book... Για φαντάσου!!!

Και το σημαντικό είναι πως οι υπολογιστές δε χρησιμοποιούνται για να δούμε βιντεάκια στο you tube ή να κατεβάσουμε μουσική και θου Κύριε φυλακή τω στόματί μου... αλλά για τη δουλειά!

Συναγωνισμός γινόταν αυτές τις μέρες στο γραφείο ποιος θα φτιάξει την καλύτερη ταμπέλα για την πόρτα της τάξης του, το πιο χαρούμενο έντυπο για τα υλικά των μαθητών κλπ.

Και ταυτόχρονα κατεβάζαμε εγκυκλίους, συμπληρώναμε τα στοιχεία στο Έπαφος, γράφαμε ανακοινώσεις και ένα σωρό άλλα. Τέρμα οι προπολεμικές διαδικασίες με το χέρι...

Νομίζω πως τα βλέπω στον ύπνο μου όλα αυτά και θα με σκουντήσει κανείς και θα γυρίσω στη ζοφερή πραγματικότητα του πέρυσι... Δεν μπορεί να είμαι επιτέλους σε ένα τέτοιο σχολείο που μόνο στα όνειρά μου υπήρχε μέχρι πρότινος...

Αλλά και το πράσινο είναι μεγάλη υπόθεση... γιατί στο παλιό σχολείο μας έτρωγε ο ήλιος στην αυλή. Πουθενά σκιά να σταθείς όταν είχες εφημερία και κυρίως για τα παιδιά που σε όλα τα διαλείμματα ψήνονταν τα φουκαριάρικα...

Ενώ εδώ δες σε τι περιβάλλον θα μπουν αύριο τα αγγελούδια μας! Και πράσινο και ωραία παγκάκια να καθίσουν, επιτέλους όχι σπασμένα και όχι τσιμεντένια... Ξύλο, ζωντανό και ζεστό υλικό... Και δέντρα; Όσα ζητά η ψυχή σου!

Πέρα από όλα τα άλλα υπέροχα, τεράστια σημασία έχει για μένα και το πού βρίσκεται το σχολειό. Στις όχθες του Ιλισού. Χτες, όταν σχολάσαμε, τον επισκέφθηκα και φυσικά τον φωτογράφισα:

Εδώ το αγάπησα εγώ αυτό το σχολείο έτσι όπως μας τα λες, φαντάσου οι μαθητές σου !
Τυχερά θα'ναι τα παιδιά που φέτος τους έτυχε μια τόσο ορεξάτη και ανανεωμένη δασκάλα.

Όσο για το θέμα της τεχνολογίας, το'χω πει και θα το ξαναπώ, σε θαυμάζω απεριόριστα που είσαι 50 χρονών και ξέρεις πιό πολλά κι από μένα, η μάνα μου δεν ξέρει ούτε πώς ανοίγει ο υπολογιστής και ούτε και θέλει να μάθει.

χεχεχε

Καλή σχολική χρονιά λοιπόν !!!!!!

καπτα Μαριώ έγραψε:

Εδώ το αγάπησα εγώ αυτό το σχολείο έτσι όπως μας τα λες, φαντάσου οι μαθητές σου !
Τυχερά θα'ναι τα παιδιά που φέτος τους έτυχε μια τόσο ορεξάτη και ανανεωμένη δασκάλα.

Όσο για το θέμα της τεχνολογίας, το'χω πει και θα το ξαναπώ, σε θαυμάζω απεριόριστα που είσαι 50 χρονών και ξέρεις πιό πολλά κι από μένα, η μάνα μου δεν ξέρει ούτε πώς ανοίγει ο υπολογιστής και ούτε και θέλει να μάθει.

χεχεχε

Καλή σχολική χρονιά λοιπόν !!!!!!

Μαριώ μου, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Πρέπει όμως να σου πω ότι στη γενικότερη ανανέωση και αλλαγή μου, που εσύ μπορεί να μην τη διακρίνεις λόγω της πρόσφατης γνωριμίας μας, έπαιξες τεράστιο ρόλο κι εσύ... Και δεν το λέω χάρην αβροφροσύνης, το εννοώ.

Ευχαριστώ και για τις ευχές σου, καλή να είναι η χρονιά και για σένα...

διότι σχολεία υπάρχουν για όλους, αρκεί να έχουν όρεξη να μάθουν καινούρια πράγματα...

Σωκράτης
Και όσο για καιρό δα έχουμε. Κι έπειτα τα τζιτζίκια που κατά το συνήθιο τους μέσα στην κάψα τραγουδούνε και συνομιλούνε πάνω από το κεφάλι μας μού φαίνεται πως μας βλέπουνε. Αν λοιπόν μας έβλεπαν κι εμάς τους δύο, όπως τον πολύ κόσμο, το μεσημέρι να μη συνομιλούμε αλλά να είμαστε νυσταγμένοι και με το τραγούδι τους αποκαρωμένοι από αργία του νού μας, με το δίκιο τους θα μας περιγελούσαν, παίρνοντάς μας για τίποτα δούλους που ήλθαν σ' αυτούς εδώ, σ' αυτό το κατάλυμμα να κοιμηθούν, ωσάν πρόβατα που κάνουν μεσημέρι γύρω από το νερό. Αν όμως μας έβλεπαν να συνομιλούμε και να πλέωμε από κοντά τους σαν δίπλα από Σειρήνες αγοήτευτοι, το έπαθλο που έχουν από τους θεούς για να το δίνουν στους ανθρώπους, ίσως το έδιναν σε μας από θαυμασμό και εκτίμηση.


Φαίδρος
Και τι είναι λοιπόν αυτό που έχουν; Γιατί δεν έτυχε ως φαίνεται να τ' ακούσω.

Σωκράτης
Αληθινά όμως δεν στέκει ένας άνθρωπος που αγαπάει τις Μούσες να μην έχη ακούσει αυτά τα πράγματα. Νά, λένε πως τα τζιτζίκια ήταν άνθρωποι κάποτε, προτού ακόμα να γεννηθούν οι Μούσες. Όταν όμως γεννηθήκανε οι Μούσες και πρωτοφάνηκε το τραγούδι, τόσο πια μερικοί από αυτούς τότε τους ανθρώπους τα χάσανε από την τέρψη, που τραγουδώντας αμέλησαν να φάνε και να πιούν και, χωρίς να το νοιώσουν, πεθάνανε. Απ' αυτούς γεννήθηκε το γένος των τζιτζικιών παίρνοντας τούτο το βραβείο από τις Μούσες, δηλαδή να μην έχει αφότου γεννηθεί καμμιά ανάγκη για τροφή, αλλά, χωρίς να τρώη και να πίνη, ν' αρχίζη ευθύς να τραγουδάει ως που να πεθάνη, κι έπειτα πηγαίνοντας στις Μούσες να τους φέρνη είδηση ποιός από τους ανθρώπους εδώ κάτω ποιάν απ' αυτές τιμάει. Και νά, στην Τερψιχόρη φέρνοντας την είδηση ποιοί την ετίμησαν, κάνουν προς αυτούς την αγάπη της μεγαλύτερη, και στην Ερατώ εκείνους που την ετίμησαν μ' ερωτικά τραγούδια όμοια και στις άλλες κατά το είδος της τιμής που ταιριάζει στην κάθε μιά. Μα στην πρεσβύτατη, την Καλλιόπη, και στην Ουρανία που έρχεται έπειτα από αυτήν, αγγέλουν εκείνους που περνούνε την ζωή τους με φιλοσοφία και που τιμούν εκείνων την τέχνη. Αυτές δα είναι που πιό πολύ απ' όλες τις Μούσες, έχοντας να κάμουν με τον ουρανό και με τους λόγους, και των θεών και των ανθρώπων, αρθρώνουνε την ομορφότερη φωνή. Για πολλές δα λοιπόν αιτίες πρέπει να μιλούμε για κάτι και δεν πρέπει να κοιμόμαστε το μεσημέρι.








ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΩΝΗΣ:

https://educandus.forumgreek.com/forum-f16/topic-t205.htm

Και πες μου τώρα. Δεν είχε δίκιο ο Λιαντίνης λέγοντας να τον αφήσουμε και να βρούμε τους εαυτούς μας και πως σαν τους βρούμε, θα ξαναβρούμε κι εκείνον;

Σαν πήγα πριν μερικούς μήνες στο σήμα του Λιαντίνη στις Κεχρεές, έκλεισαν ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου που άλλο δεν έκανα παρά να διαβάζω και να γράφω για το Λιαντίνη.

Και έπειτα τράβηξα το δρόμο μου, εκτελώντας επιτέλους την επιθυμία του. Και να τώρα. Που βρίσκομαι δίπλα στον Ιλισό. Και θυμάμαι τα δικά του λόγια για το Φαίδρο του Πλάτωνα, από τον οποίο και είναι το παραπάνω απόσπασμα...

Κι από την άλλη μεριά; Ο Λυκούργος. Δε θα εξηγήσω αυτό. Δε θέλω να το εξηγήσω. Αλλά ναι, είναι και ο Λυκούργος εκεί. Να θυμάμαι τι έκανε κάποτε ο μέγας νομοθέτης για να υποχρεώσει να τηρήσουν τους νόμους του.

Ανάμεσα λοιπόν στο Λυκούργο και στον Ιλισό. Ή αν θες, ανάμεσα στο θάνατο και στον έρωτα. Και στο καθήκον ανάμεσα. Και στη μοίρα...

Βλέπεις που σου λέω ότι ζω το όνειρό μου;

Και βλέπεις που είχε δίκιο ο Λιαντίνης;

Όσο περισσότερο τον αφήνουμε και κυνηγάμε να βρούμε τους εαυτούς μας, τόσο περσότερο τον πλησιάζουμε...

Διότι σκιάς όναρ άνθρωπος... Και τις σκιές όσο τις κυνηγάς, φεύγουν. Και όσο πας να ξεφύγεις απ' αυτές, σε ακολουθούν. Όπως και τα όνειρα. Τα αληθινά τουλάχιστον.

Και όπως και τα τζιτζίκια. Που ας έγινε τα χάλια του τα μαυρο-πράσινα ο Ιλισός μα αν εκεί βρεθείς και έχεις εσύ τουλάχιστον καθαρή την καρδιά σου, θα τα ακούσεις σαν και τότε, εκείνο το απομεσήμερο που ο Σωκράτης λουζότανε στον Ιλισό, να τραγουδούν και να σε διδάσκουν με το παράδειγμά τους...

Λέω ακόμη πως δεν μπορεί παρά ο μύθος του Πλάτωνα να έχει σχέση μεγάλη με τους καινούριους συναδέλφους που βρήκα εκεί κάτω. Τζιτζίκια κι αυτοί. Έτσι τους είδα τόσες μέρες στη συνεργασία μας. Και έτσι θα τους λέω. Τζιτζίκια που δε νοιάζονται παρά μόνο για το ύψιστο έργο της αγωγής...

Ο Ιλισός, τον έχουμε θαρρώ παρεξηγήσει, ακόμη και σήμερα έχει μαγικές δυνάμεις... Ποιος ξέρει; Ίδια μπορεί να έχει μαγεμένα και τα πιτσιρίκια του σχολείου. Αύριο, που θα τα γνωρίσω, θα διαπιστώσω πόσο...

Μια καλοθρεμμένη συκιά στην όχθη του Ιλισού. Δεν είναι όμως καθόλου συκοφαντία πως χρειάζεται πανστρατιά για να σωθεί το ποτάμι και να ξαναβρεί την παλιά του ομορφιά και την πανάρχαιη δόξα του...

Με συγκίνησες Δανάη μου...
Εγώ επηρέασα εσένα στην ανανέωσή σου ?
Ευχαριστώ....

Και κοπλιμέντα δεν κάνω Μαριώ μου.

Η παρουσία σου στο φόρουμ αλλά και όσα έχουμε στο μεταξύ μοιραστεί, πράγματι αποτέλεσαν ερέθισμα ανανέωσης. Και δικής μου αλλά και του φόρουμ.

Σε ευχαριστώ θερμά για όλα.

Τί να πω...
Δεν έχω λόγια...