Επιτέλους έκανα κάτι για μένα...

Η Κέρκυρα δεν έχει μόνο τη Λευκίμμη... ούτε μόνο τη χώρα. Αχίλλειο, Ποντικονήσι, Μπενίτσες, Παλαιοκαστρίτσα και φυσικά Σιδάρι.

Και λίγο πιο πάνω είναι και κάτι νησάκια μούρλια.




Τα είδα κάποτε σε ντοκυμαντέρ και ξετρελάθηκα. Το πιο ακραίο σημείο της χώρας προς τα ΒΔ. Οθωνιοί...

Ε, καιρός να τα επισκεφθώ...

Ακρίτας πια κι εγώ. Γιατί αυτό το κέντρο της χώρας το μπούχτισα και άλλο δεν το μπορώ...

____________________

Πληροφορίες για την Κέρκυρα δες εδώ:

http://www.web-greece.gr/corfu_gr.htm


Και κυρίως πάρτε την απόφαση να τη γνωρίσετε από κοντά.

Έχετε πιει ποτέ τσιτσιμπίρα; Έχετε φάει μπουρδέτο και σοφρίτο; ΑΑΑΑΑ, δεν ξέρετε τι χάνετε!

Για τους κολλητούς βεβαίως θα υπάρχει πάντα ανοικτή πρόσκληση όταν με το καλό θα εγκατασταθώ εκεί στα βόρεια και δυτικά...

Να δουν πράγματα και τόπους που ούτε στα όνειρά τους δεν έχουν δει! Μας έφαγε βλέπεις για δεκαετίες η ξεραΐλα του Αιγαίου. Και το Ιόνιο; Το χαίρονται οι λίγοι που το ξέρουν και οι τουρίστες...

:-) Αυτό φανταζόμουν και εγώ!! Εύχομαι καλή αρχή!!!

Και να σου πω ότι πλεον με τις φωτογραφίες σου νοσταλγώ πάλι το καλοκαίρι?? Σαν ζωντανές είναι!!

Δεν έχω πάρει ακόμη απάντηση... οπότε ας μην πετάω και στα σύννεφα...

Και ήταν αρνητική... Ούτε στο ένα σεμινάριο ούτε στο άλλο. Ήταν χιλιάδες λέει οι αιτήσεις!!!!

Και τελικά μου πρότειναν να με βάλουν σε ένα άλλο που δεν είχα διαλέξει. Τι να κάνω; Δέχτηκα, αν και θα πρέπει να πηγαίνω πετώντας από τη δουλειά για να προλαβαίνω στο συγκεκριμένο σεμινάριο. Και πάλι καθυστερημένη θα φτάνω...

Απορώ τι τα ήθελαν τα κείμενα που ζήταγαν να υποβάλουμε; Από όσο κατάλαβα το μόνο που δεν μέτρησε ήταν αυτό. Γιατί πήραν τον άλλο καθηγητή που είχε θέση και μέσα σε δυο λεπτά μου λένε οκ... Πώς οκ??? Άρα δε διάβασε κανείς αυτά που στείλαμε;

Μ' αρέσει που καθόμουν και το έψαχνα τι θα στείλω... φφφφφφφφφ Ένα φφφφφφφφφ έχω καταντήσει πλέον...

Δε θα πάω. Ποιος ο λόγος; Να τρέχω πάλι; Γιατί; 550 ευρώ για τριάντα ώρες; Και με έναν καθηγητή που δεν έχω διαλέξει; Και για 30 ώρες που θα καταντήσουν 20.

Μετράω την ώρα και είναι αδύνατον. Και μετράω και τις δυνάμεις μου. Δεν νομίζω. 2 με 5. Πώς;

Όνειρο ήταν και πέταξε...

Κι έλεγα κι εγώ. Να κάνω κάτι για μένα. Μια φορά. Ε, όχι να με διαλύσω στην κούραση. Όχι έτσι.

Ποιος ξέρει; Κάθε εμπόδιο σε καλό ... λένε... Δε λένε;

πφ! δικαιολογίες... αφορμή έψαχνες για να μη βγεις από το καβούκι σου...

καμία δικαιολογία...

Σε 45 λεπτά αδυνατώ να φτάσω σπίτι από τη δουλειά και να προλάβω να πάω και στο σταθμό του μετρό της Ακρόπολης.

Εκτός αν πάω στο σχολείο χωρίς αυτοκίνητο. Αδύνατον και αυτό αφού κουβαλάω κάθε φορά ένα σακίδιο ασήκωτο με όλα τα σύνεργα της δουλειάς... Πού θα το πάω αυτό;

Και δεν είναι μία φορά... είναι δέκα φορές. Μπορώ δέκα μέρες να ακυρώσω τον τρόπο που δουλεύω και να πηγαίνω στο σχολείο σαν τουρίστας;;;

Και όμως το τόλμησα. Τελικά η ίδια η μοίρα χτύπησε το καμπανάκι της και είπε: Πήγαινε. Έστω και τρέχοντας και ασθμαίνοντας.

Δεν μπορώ να πω όμως ότι ενθουσιάστηκα. Εντάξει, αρχή είναι, δε λέω. Έχουμε ακόμη 9 συναντήσεις για να αλλάξω γνώμη.

Κι από της μέρας της πρώτης τα συμβάντα κράτησα την απορία:

Τι ξεχωρίζει το συγγραφέα από το λογοτέχνη; Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά;

Η απάντηση όχι μόνο δε με κάλυψε αλλά με έκανε έντονα να σκέφτομαι το Λιαντίνη και να αναρωτιέμαι τι ψάχνω καινούριο να μάθω μετά τη μαθητεία μου κοντά του...

Το θέμα των γραφιάδων - ποιητών ο Λιαντίνης το ανέλυσε σε βάθος και πλάτος και κυρίως στα Ελληνικά του. Κεφάλαιο ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ.

Ξεχωρίζω από κει τα εξής:

Παράθεση :

"Ο κοσμάκης διαβάζοντας Ταχτσή χόρτασε να διαβάζει άχρηστα πράγματα. Όσα δε φαντάζεται κανείς φληναφήματα, καπνούς, και υλικό εφημερίδας που παλιά αγόραζαν με την οκά οι μπακάληδες και διπλώνανε σαρδέλλα. Εμ, αν ήτανε νά 'ναι τέτοια η τέχνη, τότε και οι όνοι το Μάη θα κελαηδούσανε νότες.

Γιατί είναι πιθανό ως το βέβαιο, πως ύστερα από πενήντα χρόνους κανείς δε θα θυμάται τον Ταχτσή. Εάν, βέβαια, ετούτος ο έρμος πλανήτης υπάρχει ακόμη, και δεν έχει ξοφλήσει από αναπνευστικό, ή εξάντληση.

Παρόμοια, είναι πιθανό ως το βέβαιο πως κανείς δε θα θυμάται μετά από πενήντα χρόνους Σκούρτη, ή Αντώνη Σαμαράκη, Λουντέμη, Λειβαδίτη, Σινόπουλο, και ολόκληρη σειρά από άλλα ονόματα γνωστά και γνωστότερα."

Τέτοια ονόματα και θα σβήσουν; Θα σβήσουν!

Και ποιος είναι ο δείχτης που δείχνει με βεβαιότητα πως

Παράθεση :

ο γραφιάς με τα γραφτά του δε δουλεύει την τέχνη, αλλά δουλεύει τον κοσμάκη σε ακκόρντο κάλπικο, και στο ντουμάνι της "παραμύθας";

Είναι το ναρκισσιλίκι του διανοούμενου γενικά και η τάση του για επίδειξη. Που όσο έντεχνα επιτηδεύεται να τα σκεπάζει, τόσο κατάφωρα και χυδαία τον προδίνουν.

Και τώρα πάμε στους άλλους. Τους γνήσιους. Είναι αυτοί που η αναγνώριση αργεί και ενίοτε έρχεται μετά θάνατον. Τι το ιδιαίτερο παρουσιάζουν αυτοί; Ο Λιαντίνης μας απαντά με συγκεκριμένα κριτήρια:

1. Το νέο.

2. Οικονομία. "Ο αληθινός ποιητής δε γράφει εύκολα και δε γράφει πολλά".

3. Το τρίτο είναι το "πώς"... "Το ζητούμενο στην ποίηση δεν είναι το τι έχει κάποιος να ειπεί, αλλά το πώς θα μπορέσει να το ειπεί."

4. Το τίμημα. "περπατάς, βλοσυρός και ολομόναχος, στις σιωπές και στα σκοτάδια. σαν το δήμιο." και "σπαταλάς τη ζωή σου ως την ίνα και ως τη ρανίδα". Με τη μοναξιά και την πίκρα σου εφταδέρματη...

5. Το φιλάνθρωπο. Και "όπως αγαπά ο χειμώνας το κρύο και το γιασεμί τη μοσκιά του".

6. Η πειθαρχία στη δουλειά του. Υποταγή του ποιητή στους νόμους της ύλης και της μορφής... Όπως ο στρατιώτης πειθαρχεί την ώρα της μάχης.

7. Ο ποιητής πλάθει αγάλματα. Δηλαδή νοητικές εποπτείες.

8. και τελευταίο: Η βίγλα του θανάτου. Ο ποιητής αν αποτύχει εδώ, απέτυχε σε όλα, στο συνταίριασμα των τραγουδιών του για τη ζωή αλιεύοντας αέναα σε θάλασσες του θανάτου...

Όσο για την αλήθεια που υπηρετεί και σωστά τέθηκε το ερώτημα (από τους νέους μου συμμαθητές) για τη διάκριση με την επιστήμη... είναι στο ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ που πρέπει κανείς να καταφύγει για να βρει την απάντηση. Πώς δηλαδή η ποίηση βγαίνει παγάνα για την αλήθεια και τι κυνηγά και πώς η φιλοσοφία. Όσο για την επιστήμη, αυτή έναν τρόπο γνωρίζει: Την απόδειξη. Πείραμα και απόδειξη...

Παράθεση :

"Το αληθές και το ωραίο αποτελούν πληρώματα ομόλογα και συνεργά στην ενική ολότητα του όντος. ...

φιλοσοφία και ποίηση κατατείνουν σε στόχο κοινό.

Η φιλοσοφία θα έφθανε στο ον, αν κάτεχε και το καλό. Το καλό αν δεν της απόμενε μόνο, στο ον θα έφθανε κι η ποίηση.

Η ποίηση θα έφτανε στο ον, αν κάτεχε και το αληθές. Το αληθές αν δεν της απόμενε μόνο, στο ον θα έφθανε και η φιλοσοφία. ...

Το ον το αεί ζητούμενον και αεί απορούμενον.

Η φιλοσοφία κερδίζει διαυγές το είδωλο του όντος.

Η ποίηση κερδίζει αόριστο το Είναι του όντος.

Το σύμμικτο αποτέλεσμα οφείλεται στην αναγκαία συζυγία της πληρότητας (διαυγές Είναι) και της έλλειψης (θολόν Είδωλο).

Το σύμμικτο αποτέλεσμα της φιλοσοφίας και της ποίησης σε συνάρτηση με τον ανθρώπινο πόθο για την κατάκτηση του όντος εμφανίζεται μεταμορφωμένο στην αναγκαιότητα του αγαθού. Το αγαθό είναι προϊόν των συγκλινουσών του αληθούς και του ωραίου επί του οντολογικού πεδίου των δυνατοτήτων του ανθρώπου. Την περιοχή του αγαθού που ορίζεται μεταξύ των απαρχών της ελπίδας και της απελπισίας ή μεταξύ των απαρχών του δυνατού και του αδύνατου, ονομάζει ο Πίνδαρος "έμπρακτον μαχανάν" και την συνιστά στον άνθρωπο ως τον τελικό σκοπό του πρακτικού του χρέους, καθώς αποτρέπει τούτον από την θήρευση του θεϊκού βίου."

Λιαντίνης, ΕΞΥΠΝΟΝ ΕΝΥΠΝΙΟΝ, σελ. 19 - 22

Κατάλαβες, παιδί μου; Κρίμας την ώρα και την αγωνία μου και άσε τα ευρώπουλα που δεν είναι και ευκαταφρόνητα.

Εμένα αν με ρώταγαν τέτοια ερώτηση, θα έπαιρνα τους μαθητές μου και θα τους πήγαινα δυο βήματα παρακάτω. Στο μουσείο. Στο νέο μουσείο της Ακρόπολης. Κι εκεί θα τους διάβαζα ετούτο το μικρό απόσπασμα από το ανέκδοτο έργο του Λιαντίνη: "ΟΔΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ" που κάποτε μου χάρισε η φίλη μου η Φωτεινή:

Παράθεση :

Τα Προπύλαια του Μνησικλή οδηγούν στην Ακρόπολη. Και η Ακρόπολη είναι το όριο της ανθρώπινης φύσης που για μια στιγμή κατορθώθηκε από τον άνθρωπο και στις τρεις διαστάσεις του. Στην αλήθεια, στην εμορφιά, και στην αρετή.

Τι βλέπει κανείς σήμερα, όταν στέκεται μπροστά στην Ακρόπολη; Τι ακούει και τι διαλογίζεται; Ω! Εδώ η χαρά και η χάρη είναι απλή, όσο ο άνεμος στους λόφους, και η χλωροφύλλη στα φυτά.

Καβαλαρέοι και ίπποι ανεβάζουν τις ριπές των χιτώνων ψηλά. Ως τα φτερουγητά του φωτός, και τα κύματα των ορέων.

Ξανθός ο παλμός των σωμάτων και ίουλος, παιζογελά στον αγέρα και φρίσσει. Εδώ παίζουν οι ήχοι του πλαγίαυλου και της λύρας σε ρυθμούς στερεούς. Και στήνουν χορό οι λευκές πέτρες.

Κόρες μικρές κομίζουν στον ώμο υδρίες από φως. Λυγίζουν τα χέρια τους να δεηθούν στη θέα, και σκορπίζουν στους κήπους με τις μυρτιές αγκαλιές τα περιστέρια.

Στα Ηλύσια Πεδία αλυγαριές και νάρκισσοι και ασφόδελοι και δαφνώνες γιορτάζουν τους πρώιμους νεκρούς.

Αλάργα, στα πέλαγα και στους λειμώνες, λάμνει ο Ιάλεμος και η Σαλαμίνα. Λένε τα φύλλα της ελιάς, και λένε τα φιλιά της Ελένης. Και ο ήλιος στα διάσελα υλοκτόνος και υλοκράτης ελαύνει. Με έλυτρα ελληνικά. Λαμπρή.

Συνδύο συντρείς οι γέροντες ραβδοφόροι ανεβαίνουν τα μάρμαρα της γιορτής. Και δίπλα τους βαδίζουν ίσκιοι ασημένιοι, ο άρτος των πουλιών, και οι λευκές λήκυθοι. Ο κάθε ένας κρατεί ημερωμένο στα χέρια του κι από ένα δικό του, το αγρίμι του θανάτου.

Πολεμικές τριήρεις ανοίγουν τα πανιά τους πέπλα. Και αρμενίζουν στο στερέωμα με τους άλλους ναυτικούς πλόες. Με την Τρόπιδα, το Ιστίο, την Πρύμνη, την Αργώ.

Στον ιερό δρόμο για τη Δήλο αναπλέει η σωφροσύνη ασύλητη. Κυανοφύκη αναμεριάζουν στις όχθες των νερών. Και υάκινθοι και στεφανιαία τα σέλινα.

Άλογα και κύματα και ζέφυροι και χελιδρονιές υπογράφουν και φρουρούν την εκεχειρία της Λύπης.

Έπειτα θα τους καλούσα να γυρίσουν το βλέμμα προς το βράχο.


Και να βρουν μόνοι τους την ειδοποιό διαφορά. Της αληθινής τέχνης και της κίβδηλης...


Κι όσοι από αυτούς θα είχαν κιόλας δακρύσει - από οργή και πόνο - περνώντας τις πολυτελείς αίθουσες του σύγχρονου ανακτόρου,


θα έβλεπαν με την πρώτη στον αιθέρα την απάντηση. Κι άλλο δε θα ρωτούσαν πια. Μόνο θα μάζευαν απόσταγμα τα δάκρυά τους και θα συνέχιζαν το παλιό τραγούδι.

Εγώ όμως εκεί δεν είμαι η δασκάλα, μαθήτρια πήγα (τρομάρα μου). Κι έτσι το μόνο που έμενε να κάνω ήταν μονάχη μου να επισκεφθώ το μουσείο. Για πρώτη φορά.

Γιατί κάπου ήθελα να κλάψω για όλα μαζί...

πάλι καλά... κι άσε την κλάψα... χαίρομαι για σένα!!!

ΑΝΤΕ ΒΡΕ - ΚΑΛΗ ΠΡΟΟΔΟ!!!

Να που οι ευχές σου πιάνουν. Το σεμινάριο πια κοντεύει στο τέλος του. Κι εγώ σε κάθε νέα συνάντηση όλο και περισσότερο ενθουσιάζομαι. Για φαντάσου να μην είχα πάει...

Ο Δάσκαλος υπέροχος. Υπέροχες και οι συμμαθήτριες. Μία προς μία.

Ενθουσιασμένος, έτσι δηλώνει, και ο Δάσκαλος από μας.

Κι όλο μας παροτρύνει να στείλουμε υλικό σε περιοδικά για δημοσίευση.

Όχι, δε μας χαρίζεται. Στα στραβοπατήματα κάνει κριτική και σκληρή μάλιστα. Γι' αυτό και μετράνε τα θετικά του σχόλια.

Χτες διάβασα το δεύτερο διήγημα. Τη Λουίζα. Είναι η πρώτη φορά που γράφω και ξαναγράφω και διορθώνω και σβήνω. Μέχρι τώρα το έπαιζα οπαδός της ακουαρέλας. Μία και έξω. Και μετά ούτε που καταδεχόμουν να ξαναδιαβάσω τι έγραψα.

Αυτό δεν είναι γραφή. Τώρα το καταλαβαίνω. Γραφή θα πει να πεθάνεις πάνω από το γραπτό σου. Να λιώσεις. Να λιποθυμάς και να αισθάνεσαι ξέπνοος από την προσπάθεια. Πώς περιμένεις να σε διαβάσουν οι άλλοι; Αν ο ίδιος δε γράψεις εκατό φορές το κείμενο και δεν το χτενίσεις και το ξαναχτενίσεις;

Η Λουίζα ανήκει στα μη δημοσιεύσιμα. Όπως και το προηγούμενο, η Εικόνα. Ούτε στο ίντερνετ, ούτε πουθενά αλλού.

Σήμερα όμως γράφτηκε το ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Στο ίντερνετ δε θα μπει. Μου τα έλεγαν κάποτε, μα δεν άκουγα. Και έτσι έπρεπε τότε. Σιγά τα κείμενα, της ακουαρέλας, που θα τα κράταγα για κάτι πιο σοβαρό...

Τότε, που έγραφα για το χαβαλέ μου, μόλις πάταγα την τελευταία τελεία, ένιωθα ξαλάφρωμα. Έβγαινε, έλεγα, κάτι που με πίεζε, έξω και αισθανόμουν σαν πούπουλο. Τα είπα και ηρέμησα, που λέει και η παροιμία.

Τώρα νιώθω ράκος. Γιατί τα φτερά και τα πούπουλα μας τελείωσαν. Παίρνω σκαπάνη και σκάβω. Όλα εκείνα που έγραψαν βαθιά στην ψυχή μου. Λατομείο κανονικό δηλαδή. Ποιο ξαλάφρωμα; Κάθε χτύπημα πετάει σιντριβάνια το αίμα.

Βλέπεις, παλιά έγραφα για τους άλλους. Κι ήταν εύκολα τα πράγματα. Τώρα γράφω για μένα. Κι όσα σημαντικά αφορούν εμένα την ίδια. Τη δική μου αλήθεια αναζητώ. Κανενός άλλου. Κι αυτό πονάει. Όπως πονά πάντα η αλήθεια που μας αφορά προσωπικά.

Σε ποιο βαθμό αυτή η αλήθεια μπορεί να αφορά και άλλους; Εννοώ το αν αξίζει αυτό που έτσι γράφεται να διαβάζεται και από τρίτους; Μεγάλο ερώτημα. Και μένει να απαντηθεί μελλοντικά.