ΟΥΓΓΑΡΙΑ - σήμερα και χθες

Η Ουγγαρία...

Μια χώρα μακριά από θάλασσα, αγκαλιασμένη όμως από το γαλάζιο Δούναβη.

Τη γνώρισα στα 1983. Κι ήταν πανέμορφη.

Τη θυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας το Ριζοσπάστη και πόνεσε η ψυχή μου:

Παράθεση :

Τα κεριά και η πραγματικότητα


Αναδημοσίευση άρθρου από την εφημερίδα του Ουγγρικού Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος «Σζάμπαντσατζ» («Ελευθερία») για την καπιταλιστική παλινόρθωση

«Ενηλικιώθηκε η Ουγγρική Δημοκρατία. Ωστόσο, είναι εμφανώς περιορισμένων ικανοτήτων. Οι ήρωες των "Αλλαγών" (έτσι λένε στην Ουγγαρία τις ανατροπές) της έκοψαν τα χέρια, τα πόδια, θόλωσαν το πνεύμα της, ώστε σήμερα να σέρνεται μόνο με τη συγκατάθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Βασικά, δε λυπάμαι τη δημοκρατία. Είχαμε μια καλύτερη, βιωσιμότερη: του λαού.

Να απαριθμήσουμε τα κεριά που στολίζουν σήμερα την τούρτα;

Κλειστά σχολεία, πεινασμένα παιδιά, διαλυμένα νοσοκομεία, ανύπαρκτα ΕΚΑΒ, ξεπουλημένες για πενταροδεκάρες δημόσιες επιχειρήσεις, κλειστά εργοστάσια, άστεγοι, άνεργοι, ζητιάνοι, σπίτια στον πλειστηριασμό, αυτοκτονίες, συντάξεις πείνας, πανάκριβα φάρμακα, πεθαμένοι από το κρύο... Να συνεχίσουμε, κύριοι; Θα είναι πάρα πολλά τα κεριά, όχι μόνο για τα γενέθλια, αλλά και για την κηδεία.

Κάθε φλόγα είναι και ένα κατηγορητήριο, ενάντια σε αυτούς που πριν από είκοσι χρόνια, στην απληστία τους, πήρανε τα πάντα. Τη ζωή, την τύχη μας, το μέλλον.

Γιορτάζουν ακόμα, φωτίζοντας γιορταστικά το νέφος πάνω από την πόλη, μπας και πιστέψει κανένας ότι πνίγεται από συγκίνηση και όχι από την καπνίλα.

Φέτος επικρατούσε ασυνήθιστη σιγή στις 23 Οκτώβρη (μέρα της αντεπανάστασης). Φυσικά, πριν τις εκλογές (σ.σ. βουλευτικές εκλογές αναμένονται την άνοιξη του 2010) δεν αρμόζουν οι φασαρίες. Εγώ, ωστόσο, είχα μιαν άλλη αίσθηση. Σαν να θυμόμασταν σιωπηλά, εμείς, το ήσυχο πλήθος, αυτό που υπήρχε είκοσι χρόνια πριν. Την ανιδιοτελή εργασία των παππούδων και των πατεράδων μας, τις γέφυρες που φτιάξανε, τα εργοστάσια, τη γη που καλλιεργούνταν, έναν πιο ανθρώπινο κόσμο.

Οπου δεν έπρεπε να αποφύγεις ντροπιασμένα τον άστεγο που ζητιανεύει, γιατί απλούστατα δεν υπήρχε. Οπου δεν έπρεπε να γίνονται δωρεές στα άρρωστα παιδιά, γιατί το κράτος έδινε όσα χρειάζονταν. Οπου δεν έπρεπε να περιμένεις ανέλπιστα στην ουρά για μια θέση εργασίας - γιατί αυτή υπήρχε, καθώς και ο μισθός.

Δεν μας έμεινε σχεδόν τίποτα.

Εννέα εκατομμύρια Ούγγροι κοιτάνε από έξω πώς ζούνε οι πλούσιοι. Τέτοια ζημιά δεν έκαναν ούτε κάποιοι βασιλιάδες όχι μόνο σε είκοσι χρόνια, αλλά ούτε σε αιώνες. Φυσικά, αυτοί ξέρανε: Αν ο λαός δεν έχει τίποτα, ούτε αυτοί μπορούν να τους πάρουν πλέον τίποτα.

Οι σημερινοί βασιλιάδες δε νοιάστηκαν για το ότι ο κόσμος δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει. Αυτό που ήθελαν το πήραν. Τα υπόλοιπα τα παίρνουν οι επιτήδειοι, που, πατώντας επί πτωμάτων, έφτιαξαν και φτιάχνουν περιουσίες, συντηρώντας, ταυτόχρονα, το ξένο κεφάλαιο. Η δική τους η ύπαρξη είναι εξασφαλισμένη για γενιές...

Το έχουμε ξανακούσει αυτό, από εδώ και το αρχέγονο μίσος: Τι θα γίνει, αν απαιτήσουμε - αυτά που μας ανήκουν - τη δίκαιη κληρονομιά των δικών μας παιδιών;

Ηρθε η ώρα, επιτέλους, να σβήσουμε εμείς τα κεριά!

Cseh Katalin».