Εξακολουθεί να τους εκνευρίζει το ... πουκάμισο του Λιαντίνη

Είναι να γελάς αλλά ακόμη τους εκνευρίζει μερικούς μερικούς το ... πουκάμισο του Λιαντίνη!

Κι όσο περισσεύει ο δικός τους εκνευρισμός, τόσο μεγαλύτερη η χαρά μας.

Για ένα πουκάμισο; Εμ, για ένα πουκάμισο δε μας δίδαξε κι εκείνος; Και συγκεκριμένα για ένα πουκάμισο αδειανό. Ψιλά γράμματα αυτά για όσους δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν από κοντά το Λιαντίνη.

Μπαίνω που λες σήμερα να δω τα μέιλ μου στο yahoo και βρίσκω πάλι ένα μήνυμα να με περιμένει από τα σχόλια του you tube και του βίντεο για το πουκάμισο του Λιαντίνη. Ένα σχόλιο που εκείνος που το έγραψε φρόντισε στη συνέχεια να το διαγράψει, πλην όμως έφτασε αυτούσιο στο mail box το δικό μου.

Φαίνεται πως κατάλαβε και ο ίδιος την ανοησία του και φρόντισε να το εξαφανίσει. Γιατί ο καθένας που έχει πέντε γραμμάρια μυαλό καταλαβαίνει ότι μόνο αδιάφορο και μηδαμινό δεν είναι το ζήτημα με το πουκάμισο.

Και καθόλου αδιάφορο δεν είναι που το Εντουκάντους εντόπισε το ζήτημα και το ανέδειξε. Ξεμπροστιάζοντας και εκείνους που γνώριζαν αλλά δε μίλησαν. Είχαν στα χέρια τους τα ντοκουμέντα αλλά φρόντισαν να τα αποσιωπήσουν.

Πώς ξέρω ότι είχαν τα ντοκουμέντα; Μα είναι πολύ απλό... Ιδιοχείρως τους παρέδωσα βίντεο με την συνέντευξη του ταξιτζή. Και παράλληλα οι ίδιοι λίγο καιρό αργότερα εξέδωσαν επίσημα φωτογραφία με το άλλο πουκάμισο, εκείνο που βρέθηκε στη σπηλιά του Ταϋγέτου. Πουκάμισο που ουδεμία σχέση είχε με εκείνο που ο ταξιτζής περιέγραψε ότι είδε να φορά ο Λιαντίνης τη μέρα που εξαφανίστηκε, τη μέρα που εκείνος τον πήγε στο καταφύγιο του Ταϋγέτου. Την 1η Ιούνη του 98.

Κι αν ακόμη παραμένει αίνιγμα η διαφορά στα δύο πουκάμισα, είναι πέραν κάθε αμφιβολίας ότι εκείνος που διέθετε και τα δύο ντοκουμέντα αυτή τη διαφορά ή δεν την πήρε χαμπάρι (πράγμα που δείχνει ασυγχώρητη προχειρότητα στην έρευνα που λέει ότι έκανε) ή ηθελημένα απέκρυψε το στοιχείο.

Να γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό το βίντεο. Όχι για την εξαφάνιση και μόνο του Λιαντίνη αλλά ως ατράνταχτο ντοκουμέντο του τρόπου που δούλεψαν όσοι θέλησαν να μιλήσουν για την εξαφάνιση αυτή.

Και να πεις ότι δεν τους είχα προειδοποιήσει; Δεν τους είχα πει ότι μακριά και αλάργα αν διαπιστώσω πως είπαν ψέματα για το Δάσκαλο; Ή πως τον ρεζίλεψαν δημοσιεύοντας ένα έργο κατώτερο της αξίας του;

Να μην το πεις. Γιατί η προειδοποίηση έγινε και δημόσια μάλιστα. Πως θα τους πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις σε μια τέτοια περίπτωση.

Φαίνεται όμως πως δεν την έλαβαν υπόψη. Πως παρασύρθηκαν από τη στάση μου να βλέπω όλους αθώους μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Και πίστεψαν ότι το αρχικό μου χειροκρότημα για το εγχείρημα ανήκε σε άνθρωπο που μένει στην πρώτη εντύπωση. Ατύχησαν.

Όπως ατύχησαν και στην εκτίμηση ότι δε θα έχω το κουράγιο να τα βάλω μαζί τους. Και να πεις πως δε μεταχειρίστηκαν κάθε μέσο για να με φιμώσουν; Ούτε αυτό να το πεις. Διότι μεταχειρίστηκαν κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο για να με εξαναγκάσουν σε σιωπή.

Και μπορεί εδώ να μην αναφέρομαι συγκεκριμένα ποιον ή ποιους εννοώ, θα έρθει όμως η ώρα που θα γίνει και αυτό και με κάθε επισημότητα.

Ας συνεχίσουν λοιπόν να αφήνουν σχόλια στο you tube... Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μου υπενθυμίζουν πως έχω ακόμη ανοιχτό λογαριασμό μαζί τους.

_____________________________

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΑΛΙΟΤΕΡΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ:

Παράθεση :

Η εξαφάνιση του Λιαντίνη τον Ιούνιο του 1998 παρά την εύρεση της σορού εφτά χρόνια αργότερα, κρύβει πολλά σκοτεινά σημεία και το αίνιγμα παραμένει άλυτο. Έχουμε ήδη αναδείξει το θέμα με τα παπούτσια που ο ταξιτζής τον είδε εκείνη τη μοιραία μέρα, Δευτέρα, 1η Ιουνίου 1998 και που δεν ήταν ίδια με εκείνα που βρέθηκαν αργότερα στη σπηλιά.

Ο ταξιτζής Κωνσταντίνος Τσούνης είναι επίσημα ο άνθρωπος που τελευταίος είδε το Δημήτρη Λιαντίνη ζωντανό. Η περιγραφή του επιβάτη έγινε μόλις λίγες μέρες αργότερα... Να είχε ξεχάσει κιόλας τι είδε; Μα αυτός ακόμη και όταν η γυναίκα του Λιαντίνη αμφισβητεί τα πάνινα παπούτσια "προς το λευκό" που λέει ο Τσούνης, διαβεβαιώνει πως είδε καλά... Και όμως, όπως έχουμε ξαναγράψει, τα παπούτσια που βρέθηκαν δίπλα στη σορό ήταν καφέ και τύπου τίμπερλαντ... Παπούτσια σαν αυτά που είδε ο Τσούνης, δε βρέθηκαν εκεί. Θυμίζουμε ακόμη ότι τις μέρες της εξαφάνισης το βουνό χτενίστηκε στην κυριολεξία από τις αρχές... Και δε βρέθηκε πουθενά τίποτε.

Δίπλα όμως στο μυστήριο με τα παπούτσια, υπάρχει και το αίνιγμα με το πουκάμισο. Ο Τσούνης το περιγράφει ως μπλε πολύ ανοιχτό. Περιγραφή που φέρνει στο νου μας το Λιαντίνη από το οπισθόφυλλο της Γκέμμας:

Τέτοια πουκάμισα γαλάζια πολύ ανοιχτά είχε αρκετά ο Δημήτρης Λιαντίνης. Και όσοι τον γνωρίζαμε, τον θυμόμαστε συχνά να φοράει γαλάζια πουκάμισα. Και μπλου τζιν φυσικά, σαν και αυτό που λέει ο Τσούνης ότι είδε εκείνη τη μέρα... Τίποτε το περίεργο σ' αυτή την περιβολή, το αντίθετο μάλιστα. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη το οπισθόφυλλο της Γκέμμας με τη συμβολική φωτογραφία. Έτσι ακριβώς θα τον φανταζόμασταν ντυμένο εκείνη τη Δευτέρα, ακόμη και αν δεν είχαμε τη μαρτυρία του Τσούνη. Όμως το πουκάμισο που βρέθηκε ντυμένο στη σορό τον Ιούλιο του 2005, εφτά χρόνια μετά την εξαφάνιση του Λιαντίνη, ήταν αυτό:

Σας μοιάζει με εκείνο που περιέγραψε ο ταξιτζής;

Αίνιγμα... Ένα ακόμη αίνιγμα στην εξαφάνιση του Λιαντίνη... Που θα έπρεπε να απασχολήσει όσους ασχολήθηκαν με την περίεργη υπόθεση του Λιαντίνη και όχι να το προσπεράσουν αδιάφορα...

Δίπλα σε όλα αυτά έχουμε και τη μαρτυρία του ανθρώπου που γνώριζε πού θα βρίσκανε το Λιαντίνη. Επί εφτά χρόνια κράτησε το στόμα του σφραγισμένο. Το άνοιξε μόνο καλοκαίρι του 2005. Όταν τον ρώτησαν το γιατί δε μίλησε νωρίτερα, είπε πως είχε δώσει όρκο και πως ένας Λάκωνας δε θα παραβίαζε ποτέ τον όρκο του! Τόνισε μάλιστα πως στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να αυτοκτονήσει.

Το εύλογο ερώτημα είναι αν υπάρχουν και άλλοι που έδωσαν ανάλογους όρκους και που σκοπεύουν να συμπεριφερθούν ως Λάκωνες κρατώντας καλά φυλαγμένα όσα γνωρίζουν εκείνοι και αγνοούμε οι υπόλοιποι... Και το βέβαιο είναι πως όταν τους ακούς να σου λένε προτιμώ να αυτοκτονήσω παρά να πατήσω τον όρκο που του έδωσα... οφείλεις αν μη τι άλλο να ακούς με τεράστια δυσπιστία τι σου λένε. Γιατί ίσως στον όρκο τους να υποσχέθηκαν όχι μόνο να μην πουν αλλά και να πουν πράγματα που ουδεμία σχέση έχουν με την αλήθεια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ κ. Λιαντίνη γύρω από το ζήτημα αυτό: "Το τελευταίο Πάσχα του Λιαντίνη"

Να τους εκνευρίζει! Γιατί να μην τους εκνευρίζει;

Δίκαιη τιμωρία το βρίσκω.

Ο Λιαντίνης τι τους χρώσταγε; Αυτό θα το σκεφτούν ποτέ;

Άσε εμάς τους υπόλοιπους.

Θα το εκτιμούσα αν έστω και μετά από τόσα και τόσα έβγαιναν δημόσια και ζήταγαν μια συγνώμη για το βάρβαρο τρόπο που εκμεταλλεύτηκαν τη μνήμη του.

Μυρτάλη έγραψε:

Αυτό θα το σκεφτούν ποτέ;

Να σκεφτούν;

Μην τους βάζεις δύσκολα.

Ο καθένας που γνωρίζει "Λιαντίνη", όταν ακούει πουκάμισο σαφώς και το συνδέει με τη διδασκαλία του για το "ένα αδειανό πουκάμισο και μιαν Ελένη". Και μόνο γι' αυτό δεν μπορεί να αδιαφορεί.

Ιδιαίτερα αν γνωρίζει τι άλλο βρέθηκε στη σπηλιά, τι άλλο παράξενο που κι αυτό πέρασε απαρατήρητο. Αναφέρομαι σε εκείνο το μπουκάλι, μπουκάλι κρασιού από όσο γνωρίζω. Τι περιείχε εκείνο το μπουκάλι;

Αν βάλει κανείς δίπλα δίπλα τα δύο ζητήματα, το πουκάμισο και το μπουκάλι, κι έπειτα διαβάσει και την εισαγωγή στο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ, εκείνες τις σειρές από τον Εμπεδοκλή, θα καταλάβει γιατί αδιάφορο δεν είναι καθόλου ακόμη και το παραμικρό εύρημα στη σπηλιά. Όχι όμως από αστυνομική σκοπιά... μόνο για τους συμβολισμούς. Τους συμβολισμούς που τόσο λάτρεψε ο Δημήτρης Λιαντίνης, τους ποιητικούς συμβολισμούς. Ποιητής δεν ήταν πάνω από όλα ο Λιαντίνης;

Αν κάτι με ενοχλεί σε όλα αυτά ξέρετε ποιο είναι; Που σπατάλησα χρόνο για υποκείμενα ανάξια λόγου. Όταν συνειδοποίησα σε πόσο ποταπά επίπεδα κινούνται, θύμωσα με μένα την ίδια. Είναι ακριβώς γι' αυτό που προσπαθούν μέσα από το you tube να μου υπενθυμίζουν πως υπάρχουν. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ασχοληθώ και πάλι μαζί τους. Κούνια που τους κούναγε...