Βασίλης Γκουρογιάννης: "Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή"

Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο του Βασίλη Γκουρογιάννη, ομολογώ ότι δεν το πρόσεξα. Η πρώτη μου επαφή είχε αφορμή το διαγωνισμό για το βραβείο αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ, στα μέσα περίπου του Νοέμβρη. Τότε και μόνο και θέλοντας να παρουσιάσω τα διαγωνιζόμενα βιβλία, εντόπισα ότι επιτέλους είχε γραφτεί από Ελλαδίτη βιβλίο για το Κυπριακό.

Συγκινήθηκα. Με την Κύπρο με δένει σχέση βαθιά. Την έχω επισκεφθεί τρεις φορές, τις δύο για να λάβω μέρος σε συνέδρια της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας και την άλλη για να επιμορφωθώ στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου για διάστημα εννέα μηνών.

Ταυτόχρονα όμως ανακάλυψα πως ο συγγραφέας είναι συντοπίτης μου, γεννημένος στη Γρανίτσα Ιωαννίνων, το 1951. Άρα και της ίδιας περίπου γενιάς... Και πρέπει επίσης να αναφέρω πως στην πορεία έμαθα ότι το Γκουρογιάννης ήταν το σόι εκ μητρός της γιαγιάς μου, με καταγωγή επίσης από τη Γρανίτσα.

Κι ενώ δεχόμουν τη μία έκπληξη μετά την άλλη, ήρθε και ένα βίαιο γεγονός, η επίθεση ακροδεξιών κουκουλοφόρων κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου, στη Στοά του Βιβλίου.

Είχα πλέον πολλούς λόγους να σπεύσω να αγοράσω το βιβλίο και να βυθιστώ στη μελέτη του. Ομολογώ ότι δεν κατάφερα να το διαβάσω σε μια μέρα, όπως συνηθίζω ακόμη και όταν πρόκειται για βιβλία με πολλές σελίδες. Κι ο λόγος ήταν ο αφόρητος πόνος. Πόνος που με έκανε να το αφήνω για ώρες στην άκρη μέχρι να συνέρθω και να μπορέσω να πάω παρακάτω.

Χτες βράδυ κατάφερα επιτέλους να το τελειώσω. Κι αισθάνομαι όχι μόνο σε θέση αλλά και υποχρεωμένη να μιλήσω για το βιβλίο αυτό. Και όχι για την όποια μακρινή συγγένεια με δένει με το συγγραφέα. Αυτό είναι το λιγότερο, άσχετο αν το ανέφερα για λόγους δεοντολογίας.

Η υποχρέωση ξεκινά από τη σχέση μου με την Κύπρο. Την έχω ζήσει και έχω πονέσει βαθύτατα για όσα εκεί συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν. Κι άλλο τόσο έχω πονέσει και οργιστεί με όσα εδώ στην Ελλάδα λένε για την Κύπρο. Αλλά και από όσα άθλια δημοσιεύματα κυκλοφορούν για το βιβλίο του Γκουρογιάννη στο ελληνικό διαδίκτυο:

http://hellenicrevenge.blogspot.com/2009/10/blog-post_4217.html

Αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα. Άρθρο που δίνει ερμηνεία και στα έκτροπα που σημειώθηκαν κατά την παρουσίαση του βιβλίου. Τόσο εκείνοι που το ανάρτησαν στο διαδίκτυο όσο και οι άλλοι που όρμησαν στη Στοά Βιβλίου με κουκούλες, έχουν την πεποίθηση πως ο Γκουρογιάννης είναι ανθέλληνας.

Η ουσία (για μένα) δεν είναι να καταδικάσω την όποια πεποίθηση έχουν, αλλά να υποστηρίξω ως Ελλαδίτισσα που έζησα στην Κύπρο την αλήθεια που γνωρίζω. Και η αλήθεια αυτή, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ταυτίζεται με την αλήθεια που κατέθεσε ο Γκουρογιάννης. Δυστυχώς, όσο και να μας πονάει αυτή η αλήθεια.

Πριν προχωρήσω είναι θαρρώ σκόπιμο να παραπέμψω και στις δηλώσεις του ίδιου του συγγραφέα:

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=66775

Ώστε πρώτος εκείνος να εξηγήσει τα του βιβλίου του. Ποιες ήταν οι πηγές του, γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο, τι απαντά σε όσους τον πολεμούν.

Θα παραπέμψω επίσης εδώ:

http://www.diavasame.gr/book.cfm?itemID=473

σε μια επώνυμη κριτική, όπου μπορείτε να διαβάσετε και τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος:

http://www.diavasame.gr/flippingBook.cfm?itemID=473

διότι κι αυτό έχει το νόημά του. Να διαπιστώσετε δηλαδή ιδίοις όμμασι το ύφος του συγγραφέα. Έστω και αν με τις πρώτες σελίδες είναι αδύνατον να αποκτήσετε σαφή αντίληψη του ύφους του στο υπόλοιπο βιβλίο. Μάλιστα οφείλω να καταθέσω την προσωπική μου γνώμη ότι οι πρώτες σελίδες του βιβλίου είναι σημαντικά κατώτερες από εκείνες που θα διαβάσει κανείς από τη μέση του βιβλίου και μετά.

Ειδικά από το δέκατο κεφάλαιο και μετά, σελίδα 191, ένιωσα το συγγραφέα να με απογειώνει. Ως εκεί, ως το κεφάλαιο 10, ναι μεν διάβαζα περιγραφές που με έβρισκαν σύμφωνη, δεν είχα όμως ακόμη συναντήσει εκείνα τα ιδιαίτερα στοιχεία που ένας απαιτητικός αναγνώστης σαν και μένα αναζητεί στα βιβλία λογοτεχνίας.

Δεν παριστάνω τη σπουδαία, τονίζω μόνο ότι αρκετά βιβλία έμειναν κατά καιρούς μισοτελειωμένα στη βιβλιοθήκη μου καθώς δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τα προσωπικά μου στάνταρ. Ή, άλλα που αναγκάστηκα να τα διαβάσω ως το τέλος, τόλμησα και δημόσια να τα επικρίνω δριμύτατα. Ειλικρινά δε θα έκανα εξαίρεση για το βιβλίο του Γκουρογιάννη έστω και αν κάποια ελάχιστα κοινά γονίδια μας ενώνουν. Το αντίθετο μάλιστα.

Μέχρι λοιπόν τη σελίδα 191, σε αρκετά σημεία επικρότησα με το μολυβάκι μου τα γραφόμενα του Γκουρογιάννη. Και συγκινήθηκα διαβάζοντας για τόπους που περπάτησα και βιώματα που κι εγώ αποκόμισα στην Κύπρο. Δεν ένιωσα όμως ως εκεί το κάτι άλλο, αυτό που το καλό μυθιστόρημα καταφέρνει και μόνο: Να σε συγκλονίσει και να σε παρασύρει έξω από την όποια πραγματικότητα ζεις. Να σε μεταφέρει στο δικό του κλίμα και να σε εγκλωβίσει στο θέμα του.

Στο κεφάλαιο 10 πρωταγωνιστεί ο Οικονομάκος. Ο μανιάτης καταδρομέας. Ξεκορμίζει από την υπόλοιπη συντροφιά, και παίρνει νύχτα τους δρόμους της Λευκωσίας. Φτάνει στην πασίγνωστη οδό Λήδρας. Στο σημείο αναφοράς, όπως λέει ο Γκουρογιάννης, στο αντίστοιχο της δικής μας Ομόνοιας. Φτάνει ως το σημείο που η Λήδρας διακόπτεται. Ως το στρατιωτικό φυλάκιο. Και εκεί συναντά ένα παιδάκι - φρουρό. Τι εύστοχη περιγραφή... για τους σημερινούς νέους της Κύπρου που φυλάνε σκοπιά σε σημεία που κάποτε τα έβαψε το αίμα. Το κόκκινο αίμα. Είναι το σημείο της πράσινης γραμμής. Το ίδιο σημείο που χάρισε και τον τίτλο στο βιβλίο, και με τον ίδιο κόκκινο "λεκέ".

Τον καιρό που σπούδαζα στη Λευκωσία, 1994 - 1995, τα σύνορα δεν ήταν ακόμη ανοιχτά όπως σήμερα. Κι όμως η τύχη με έφερε να περπατήσω πέρα από την πράσινη γραμμή, μέσα στη νεκρή ζώνη. Εμπειρία που χαράχτηκε ανεξίτηλα στα κύτταρά μου και που με συντρόφευε διαρκώς στις σελίδες του Γκουρογιάννη. Και με το όπλο παρά πόδας. Αν στο τόσο, στο ελάχιστο, θα τον έπιανα ψεύτη, δε θα δίσταζα να πυροβολήσω. Όμως, το ξαναλέω, ο Γκουρογιάννης είπε την αλήθεια.

Θα πρέπει πραγματικά να κοπίασε πολύ για να γράψει αυτό το βιβλίο. Και να ταλανίστηκε αφόρητα μέχρι να αφήσει τις λέξεις στο χαρτί. Γιατί δεν αφήνεις εύκολα, Ελλαδίτης εσύ, λέξεις σαν αυτές που λέει ο Οικονομάκος, να τυπωθούν επίσημα:

"Ρε κωλοκύπριοι, εσείς χαλάσατε απ' άκρη σ' άκρη", φωνάζει ο μανιάτης καταδρομέας μέσα στο βιβλίο. Κι όποιος το ίδιο αναγκάστηκε να κάνει κάποια στιγμή εκεί κάτω, νιώθει να φιδοζώνεται.

"Βρε πουστοκαλαμαρά, ζητάς και ρέστα; Εσείς μας φέρατε τους Τούρκους. Παλιοχουντάρες!" έρχεται η απάντηση και παρότι πρόκειται για μυθιστόρημα, εσύ που έζησες εκεί κάτω, σηκώνεις το χέρι σου να μαζέψεις τη φριχτή ροχάλα του αδερφού Κύπριου. Εσύ ξέρεις. Πως τέτοιες κουβέντες έχουν αληθινά ακουστεί. Όπως και όλος ο υπόλοιπος διάλογος που ακολουθεί στο βιβλίο.

Διάλογοι ανάμεσα σε αδέρφια, ανάμεσα σε έλληνες. Γι' αυτό πονάς. Και σκίζεσαι κομμάτια.

Αυτή είναι η πρώτη γερή γροθιά στο στομάχι. Κι έπειτα το γρονθοκόπημα του Γκουρογιάννη συνεχίζεται αμείωτο. Ο Οικονομάκος κατευθύνεται στη Μακεδονίτισσα. Ξέρεις, καλαμαρά μου, τι είναι η Μακεδονίτισσα; Σε μακαρίζω αν δεν ξέρεις. Να πατήσεις όμως εδώ:

http://athkeiaseros.pblogs.gr/tags/makedonitissa-gr.html

Γιατί δεν έχεις δικαίωμα να μην ξέρεις την ιστορία σου. Να μάθεις επιτέλους πως σκοτώθηκαν οι καλαμαράδες που σήμερα οι τάφοι τους βρίσκονται στη Μακεδονίτισσα. Και από ποιον. Από τους αδελφούς Κυπρίους.

Αυτούς όμως τους νεκρούς, όσο κι αν μας σοκάρει ο τρόπος που πέθαναν, ο Γκουρογιάννης φροντίζει στο βιβλίο του να αποδείξει πως δεν είναι άτυχοι νεκροί μα τυχεροί. Τυχεροί ως προς τους υπόλοιπους, Ελλαδίτες και Ελληνοκυπρίους. Ακόμη και Τουρκοκυπρίους. Αλλά και τους Τούρκους που στάλθηκαν τότε να υλοποιήσουν τον Αττίλα.

Το βιβλίο του Γκουρογιάννη δεν είναι υποκατάστατο βιβλίου ιστορίας, όχι τουλάχιστον σαν τα υπόλοιπα βιβλία ιστορίας που γνωρίζουμε. Αν και στις σελίδες του κάνει πυκνές αναφορές σε εκείνο το βιβλίο ιστορίας της Στ' δημοτικού που ξεσήκωσε μίση και πάθη πριν από λίγα χρόνια.

Υποτίθεται από το μύθο που πλέκει ότι στόχος είναι να γραφτεί μιάμιση ακόμη γραμμή στο βιβλίο ιστορίας των παιδιών μας. Να ειπωθεί πλέον επίσημα ότι εκεί κάτω πολέμησαν και οι Ελλαδίτες. Όμως η προσεκτική ανάγνωση αποκαλύπτει τον βαθύτερο ακόμη προβληματισμό του συγγραφέα. Δεν είναι μόνο η μιάμιση γραμμή που απουσιάζει. Είναι περισσότερο σημαντικό τι λένε οι άλλες γραμμές της ιστορίας. Πώς γράφεται η ιστορία.

Κι εδώ θα ξεχωρίσω το κεφάλαιο 12. Σελίδες 221 - 223. Φαινομενικά άσχετες με τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει ως εκεί. Και όμως εκεί κρύβεται το κλειδί της ανάγνωσης ολόκληρου του βιβλίου. Από κει μάλιστα και μετά θες δε θες μπαίνεις στην ιστορία και γίνεσαι ένα με όσα διαβάζεις. Ακόμη κι εσύ που μέχρι σήμερα δεν ήξερες τίποτε για την Κύπρο. Ο Γκουρογιάννης έχει καταφέρει πια να σε αδειάσει και σένα με το "οικοδομικό του καρότσι" μέσα στην κολυμπήθρα...

Και τι κολυμπήθρα!

"... είναι μια παλαίστρα με σκατά. Όσες αρωματικές δάφνες κι αν στρώσεις αποπάνω, η σκατίλα δε φεύγει. Την έχεις για πάντα στα ρουθούνια." (σελ. 270 )

Αντέχεις τη σκατίλα; Τότε να τολμήσεις να διαβάσεις το βιβλίο. Αλλιώς άστο... Στο λέω για να μην παρασυρθείς από το κόκκινο. Η ουσία είναι στο πράσινο. Στο σκατουλί... Στην αηδία για τις μαλακίες που έγιναν στην Κύπρο. Κι όχι στους θανάτους και τους τραυματισμούς.

Είναι αυτό το φοβερό που βίωσαν εκεί κάτω οι Ελδυκάριοι. Οι Ελλαδίτες δηλαδή φαντάροι που μετείχαν στην ΕΛΔΥΚ, την Ελληνική Δύναμη Κύπρου. Κι έγινε το μυαλό τους παγοκολόνα. Και βαθύτατα ψυχαναλυτικά ο Γκουρογιάννης σημειώνει:

"Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η ψύξη του μυαλού. Είναι η απόψυξη, που κρατάει χρόνια." (σελ. 264 )

Ουσιαστικά το βιβλίο παίζει τούτο το ρόλο. Της αναγκαστικής απόψυξης. Ο συγγραφέας τολμά να βάλει το χέρι του στον καταψύκτη που κλείσαμε εκείνες τις μέρες του καλοκαιριού του 74 και να τις ανασύρει βίαια κάτω από τον καυτό ήλιο της αλήθειας.

Ο κεντρικός του ήρωας είναι ένας επώνυμος δικηγόρος. Δικηγόρος είναι και ο συγγραφέας. Πολέμησε κάποτε στην Κύπρο. Τριάντα χρόνια μετά μέσα από συμπτώσεις ( ; ) ξεθάβει όσα έζησε. Όσα ο ίδιος έθαψε στην ψυχή του και δεν κατάφερνε τόσα χρόνια να αντικρίσει κατάματα.

Στη θέση του μπορεί να είναι ο καθένας από μας κι ας μην πολέμησε στην Κύπρο.

Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες δεν αποφεύγεις τα κλισέ στην αξιολόγηση του ήρωα. Σε παρασέρνει έντεχνα (αυτό το καταλαβαίνεις στο τέλος ) ο συγγραφέας να τον περάσεις κι αυτόν έναν ακόμη πικραμένο και μη αναγνωρισμένο βετεράνο του πολέμου στην Κύπρο.

Δε θα σου μαρτυρήσω τι συμβαίνει μετά. Ανίερο να αποκαλύπτεις την εξέλιξη του μύθου. Προετοιμάσου όμως για ανατροπές. Σοκαριστικές ανατροπές. Όταν ο πάγος αρχίσει να λιώνει, ούτε που φαντάζεσαι σε τι θα σε οδηγήσει. Ακόμη και όταν πιστέψεις πως έφτασες στην άκρη και τα είδες όλα. Υπομονή. Φτάσε πρώτα στην τελευταία σελίδα. Ή, για να ακριβολογώ, στην προτελευταία.

Αλλά και όταν τελειώσεις την ανάγνωση, όπως την τελείωσα κι εγώ, θα έχεις κι άλλους δρόμους να βαδίσεις. Γιατί τότε θα αρχίσεις να βλέπεις πίσω από το μύθο και την όποια πορεία των ηρώων του βιβλίου. Και σαν Δροσουλίτες θα αρχίσουν μπρος σου να χορεύουν οι αλληγορίες του Γκουρογιάννη που τις προσπέρασες βιαστικός νομίζοντας πως περιγράφει γεγονότα που αφορούσαν απλά και μόνο τους ήρωες είτε του βιβλίου είτε και τους αληθινούς...

Εκεί, στο τέλος, θα αρχίσει να δουλεύει μέσα σου το βιβλίο σε άλλη πια διάσταση. Ο μύθος θα καταρρεύσει. Όπως προηγουμένως είχαν καταρρεύσει οι όποιοι ρομαντισμοί έτρεφες για το κυπριακό.

Το χτες μεταφέρεται και πάλι στο ιστορικό του βάθος. Κι εσύ προσγειώνεσαι βίαια στο σήμερα. Και βλέπεις. Πίσω από τον ήρωα. Βλέπεις την Κύπρο και την Ελλάδα βλέπεις. Και τους Κύπριους και τους Ελλαδίτες. Γιατί "άλλο Κύπρος, άλλο Κύπριοι, όπως άλλο Ελλάδα, άλλο Έλληνες - τεράστιες διαφορές... " όπως παρατηρεί και ο συγγραφέας (σελ. 408 )

Να η μιάμιση γραμμή της ιστορίας. Με αυτή τη μιάμιση γραμμή ο Γκουρογιάννης τα έχει πει όλα.

Άσχετα αν εμείς άλλα μάθαμε στα σχολεία.

Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Να ξεμάθουμε όσα μάθαμε πριν αρχίσουμε να μαθαίνουμε την αληθινή μας ιστορία. Μπορούμε; Όσο μπορούμε να γδάρουμε το δέρμα μας... Μόνο έτσι θα γκρεμίσουμε τα είδωλα. Γιατί τόσα χρόνια που τα προσκυνάμε γίνανε ένα με μας.

Είναι για τούτο που συμβαίνει το ανεξήγητο. Να βλέπουμε μπρος μας την Κύπρο ακρωτηριασμένη αλλά να μην καταλαβαίνουμε πως χωλαίνει. Και ακρωτηριασμένη να στέκει και η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο, μα κανείς να μην το αντιλαμβάνεται. (σελ. 405 )

Τόσο πολύ που όταν παρουσιάζεται ένα βιβλίο που τολμά να πει αυτά τα λόγια, να ορμούν μια χούφτα ανεγκέφαλοι και φωνάζοντας "ένωση" να σκίζουν το βιβλίο. Απίστευτο; Και όμως έγινε. Για να επιβεβαιώσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την αλήθεια που κατέθεσε ο Γκουρογιάννης.

Θα βάλω μια άνω τελεία εδώ. Δεν ξοφλάς εύκολα με τέτοια βιβλία... Όπως δεν ξοφλάς με τους λεκέδες από αίμα. Και με τα κακοφορμισμένα τραύματα. Που συνεχίζουν να αιμορραγούν. Και τραβούν τις μύγες... Με όλο τον κίνδυνο της επιμόλυνσης.

Και ξέρεις. Η επιμόλυνση θα οδηγήσει σε νέο ακρωτηριασμό. Όχι σε ένωση!

Ξέρεις; Σε αφήνει η σημερινή ζωή να ξέρεις; Να βλέπεις;

Χωμένος στις οθόνες, της τιβούλας, του υπολογιστή, του κινητού σου... προλαβαίνεις να δεις τίποτε άλλο;

Ο Γκουρογιάννης τα κατάφερε να δει. Να ανοίξει το φάκελο του παρελθόντος με προσηλωμένο το βλέμμα όχι στο χθες μα στο αύριο. Κι αν μυθιστόρημα έγραψε, φρόντισε στην κάθε του σελίδα του να ακροβολιστεί στο παρόν και το σήμερα της μικρής φτωχής μας πατρίδας. Ακτινογράφησε θεόγυμνη τη ζωή μας. Κι εμάς τους ίδιους. Τσίτσιδους.

Κι όσοι τον διαβάσαμε τρέχουμε και δε φτάνουμε να κρύψουμε τη γύμνια μας...

Γιατί καλά την είχαμε τόσα χρόνια καλύψει σε θάλασσες από ψέματα και φαντασίες και μύθους. Και ιδεοληψίες διάφορες.

Αυτή τη φορά όμως μας τσάκωσαν στο παραπέντε. Πέντε ακριβώς λεπτά πριν βουτήξουμε. Σ' αυτά τα κρίσιμα πέντε λεπτά πριν. Εκεί μας τσάκωσε η πένα του Γκουρογιάννη. Και μας άδειασε...

Κι άντε τώρα ο καθένας να πορευτεί...

Παράθεση :

[…]Το παλιό λεωφορείο, ένα Βόλβο εικοσαετίας, με αεροπορικό βόμβο και ξερούς τριγμούς, ξεκίνησε για μια σύντομη περιήγηση στην παλαιά Λευκωσία και αποκεί θα κατευθυνόταν προς το ξενοδοχείο Nicosia. Στην ατμόσφαιρά του πλανιόταν η αίσθηση ότι εγκατέλειπαν πίσω στη Μακεδονίτισσα τους νεκρούς συμπολεμιστές, ηττημένοι από το πάθος για μια παγωμένη μπίρα. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούσαν να τους παρηγορήσουν. Δεν γνωρίζουν αν οι νεκροί χρειάζονται παρηγοριές. Αυτό που έγινε πριν από λίγο ήταν μια βιαστική συνάντηση έπειτα από τριάντα τόσα χρόνια παλαιών φίλων, οι οποίοι δεν είχαν τίποτε πλέον να πουν πέρα από τα τυπικά και ανυπομονούσαν να χωρίσουν με εύσχημο τρόπο. Εξάλλου οι νεκροί ήταν ήδη ενήλικες: ήταν τριάντα τριών ετών νεκροί. Είχαν πια προσαρμοστεί να είναι νεκροί, ενώ ως ζωντανοί βίωσαν μόλις είκοσι πέντε χρόνια, και προφανώς τα είχαν λησμονήσει. […]

Ένα υπαρξιακό μυιθιστόρημα για τον αγνοημένο πόλεμο της Κύπρου το 1974 αλλά και για κάθε πόλεμο.

http://www.spititiskyprou.gr/data/events/ekdiloseis_noembriou_dekembriou%202009.pdf

Παράθεση :

Το Σπίτι της Κύπρου και οι εκδόσεις Μεταίχμιο σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος του Βασίλη Γκουρογιάννη "Κόκκινο στην πράσινη γραμμή", την Πέμπτη 19 Νοεμβρίου στις 20.00 στη Στοά του Βιβλίου.

Για την ιστορία και μόνο...

Κι επειδή φλόμωσαν το διαδίκτυο οι διάφοροι...

Κι επειδή δεν είμαστε αδιάφοροι...


Το βιβλίο του Βασίλη Γκουρογιάννη δεν το παρουσίαζαν εκείνο το βράδυ μόνο οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Αλλά και το μορφωτικό τμήμα της Κυπριακής Πρεσβείας στην Αθήνα, το Σπίτι της Κύπρου. Μαζί καλούσαν...

Κι αυτό λέει από μόνο του πολλά.

Από την αντίπερα όχθη;

Ποιοι άλλοι; Οι ίδιοι που προσπάθησαν το '74 να ρίξουν το Μακάριο. Και έβαλαν το φιτίλι για τη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία των τελευταίων δεκαετιών.

Και οι ίδιοι που κράτησαν την Ελλάδα 7 χρόνια στο γύψο.

Τώρα, 35 χρόνια μετά την επιστροφή της δημοκρατίας στον τόπο, φαίνεται πως έχουν πάρει πάλι θάρρος και δε διστάζουν να ορμούν στο κέντρο της Αθήνας για να επιβάλλουν τη δική τους μαύρη εκδοχή για την ιστορία.

Φτάνουν μάλιστα να κατηγορούν την Κυπριακή Πρεσβεία για ατόπημα. Αν είναι δυνατόν! Ακόμη τώρα, με όσα πλήρωσε από την πολιτική τους η Κύπρος, επιμένουν να τη θεωρούν υποτελή και αναγκασμένη να υπακούει στα δικά τους κελεύσματα.

Στο you tube μπορείτε να βρείτε και βίντεο με ομιλίες των πολιτικών τους εκφραστών. Των δήθεν ελληναράδων. Που τολμούν να υπερασπίζονται όσους η ίδια η Δημοκρατία καταδίκασε επί εσχάτη προδοσία.

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=21729

Κριτικές για το βιβλίο θα βρείτε και εδώ.

Από το σύνδεσμο αυτό παραθέτω το ακόλουθο χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Παράθεση :

[…] Πάνε πολλά χρόνια να διαβάσω ένα τόσο συγκλονιστικό σύγχρονο μυθιστόρημα, που σαφώς ξεχωρίζει από τη μάζα της εύπεπτης μυθοπλασίας που παράγεται στις μέρες μας. […] Ο Βασίλης Γκουρογιάννης κατόρθωσε να δώσει ένα μυθιστόρημα που συγκινεί και συγκλονίζει, που ερεθίζει και προβληματίζει.


Λευτέρης Παπαλεοντίου, ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Κύπρου

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του κ. Παπαλεοντίου, κάντε κλικ στο σύνδεσμο της εφημερίδας ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, που είναι η μεγαλύτερη εφημερίδα της Κύπρου:

http://www.philenews.com/Digital/Default.aspx?d=20090524&nid=539639

Χαρακτηριστικό και το ακόλουθο άρθρο από το Φιλελεύθερο της Κύπρου

http://www.philenews.com/Digital/Default.aspx?d=20091022&nid=1206120

Παράθεση :

ΕΚΔΗΛΩΣΗ

παρουσίασης του τέταρτου μυθιστορήματος του Βασίλη Γκουρογιάννη «Κόκκινο στην πράσινη γραμμή» διοργανώνεται την Πέμπτη 5 Νοεμβρίου στις 7.30μ.μ. στον Τεχνοχώρο της ΕΘΑΛ, στη Λεμεσό. Η εκδήλωση πραγματοποιείται με χορηγία των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και τη στήριξη του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, με συνεργασία του ΟΠΕΚ (Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας μας). Το συγγραφέα θα παρουσιάσει η ιστορικός και ερευνήτρια Κωνσταντίνα Ζάννου.

Το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, έχει θέμα τους Ελλαδίτες μαχητές που πολέμησαν στην Κύπρο το 1974 και ξεχάστηκαν τόσο από την πολιτική όσο και από τη στρατιωτική ηγεσία. Μεγάλο μέρος του μυθοπλαστικού υλικού του βιβλίου είναι βασισμένο σε μαρτυρίες Ελλήνων και Τούρκων βετεράνων που έλαβαν μέρος στα γεγονότα. Η υπόθεση αφορά μια ομάδα βετεράνων που διοργανώνει συνέδριο στη Λευκωσία, με στόχο να αναδείξει άγνωστες πτυχές της κυπριακής τραγωδίας και να παρακινήσει τους βετεράνους να μιλήσουν για ό,τι συνέβη πριν από 33 χρόνια, επισκεπτόμενοι τα ίδια μέρη.

Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Όταν το ίδιο το υπουργείο Παιδείας της Κύπρου είναι χορηγός στην παρουσίαση του βιβλίου, ποιος Ελλαδίτης και για ποιο λόγο μπορεί να δημιουργεί έκτροπα κατά την παρουσίαση στην Αθήνα.

Μόνο όποιος έχει λόγους να θέλει να μείνει η αλήθεια καλά κρυμμένη ακόμη και 35 χρόνια μετά την τραγωδία ή όποιος ιδέα δεν έχει για το τι έγινε εκεί κάτω το καλοκαίρι του '74.

Ο Βασίλης Γκουρογιάννης γεννήθηκε το 1951 στο χωριό Γρανίτσα Ιωαννίνων. Φοίτησε στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης. Από το 1977 εργάζεται ως δικηγόρος στην Αθήνα.

Εργογραφία

Ποίηση:

Φωτογραφία βουνού. Αθήνα, Το Δέντρο, 1985. Σελ.: 30.
Σχόλια σε ποίηση. Αθήνα, Δωδώνη, 1987. Σελ.: 34.
Μήδεια. Αθήνα, Καστανιώτης, 1995. Σελ.: 67.

Πεζογραφία:

Διηγήσεις παραφυσικών φαινομένων. Αθήνα, Καστανιώτης, 1990. Σελ.: 77.
Το ασημόχορτο ανθίζει. Αθήνα, Καστανιώτης, 1992. Σελ.: 217.
Ο θίασος των Αθηναίων. Αθήνα, Καστανιώτης, 1999. Σελ.: 397.
Βέβηλη πτήση. Αθήνα, Μεταίχμιο, 2003. Σελ.: 214.
Από την άλλη γωνία. Αθήνα, Μεταίχμιο, 2006. Σελ.: 151.


Άλλες Εκδόσεις

Συλλογικά Έργα:


Κύμινο και κανέλα [συλλογικό]. Αθήνα, Πατάκη, 1998. Σελ.: 157.

Η πόλις άδουσα [συλλογικό]. Ιωάννινα, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ιωαννίνων, 2002. Σελ.: 286.

Ο δρόμος για την Ομόνοια [συλλογικό]. Αθήνα, Καστανιώτης, 2005. Σελ.: 181.


Μεταφράσεις έργων του

Στα Ιταλικά:
I commedianti di Atene. [tr.by]: Luigi Venezia. Milano: Crocetti Editore, 2002. 281p. ISBN: 88-8306-074-1
ISBN-13: 978-88-8306-074-8
Original Title: Ο θίασος των Αθηναίων

Οι πληροφορίες είναι από το αρχείο του ΕΚΕΒΙ

http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=462&t=65

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

http://www.philenews.com/Digital/Default.aspx?d=20091108&nid=1275840

Παράθεση :

- Κατά πόσο όταν γράφατε το βιβλίο ήταν αυτοσκοπός η πιστή απεικόνιση της ιστορικής πραγματικότητας και κατά πόσο ήταν απλώς το φόντο για να μυθοπλάσετε;

Ο Παπαδιαμάντης έλεγε ότι στη λογοτεχνία η αλήθεια γράφεται σαν ψέμα και το ψέμα σαν αλήθεια. Όταν ασχολείσαι με τέτοια θέματα και αναφέρεσαι σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, δεν μπορεί να μην είσαι κατά συνείδηση ακριβής. Μπορεί να έχω κάνει παραλείψεις, αλλά όχι συνειδητά. Έγραφα για πράγματα που πίστευα ότι κάπως έτσι έγιναν, γιατί είχα σχετικές πληροφορίες.

Δεν είμαι ο Θουκυδίδης, που θα μπορούσα να ξεσκονίσω το υλικό τόσο ώστε να αποδώσω με ακρίβεια τα γεγονότα.

Αλλά κι ο Θουκυδίδης να ήταν, θα τα έβρισκε σκούρα με το Κυπριακό, δεν θα έβγαζε άκρη.

Πάνω στο ιστορικό υλικό που συνέλεξα, έγραψα μια περιπέτεια και μου βγήκε ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα που εν τέλει αφορά κάθε στρατιώτη, κάθε πόλεμο και κάθε Κύπρο. Ένα μυθιστόρημα δεν είναι ζήτημα τού αν λέγονται ή όχι ανακρίβειες. Τόσα βιβλία, ιστορικά και άλλα, βγήκαν και βγαίνουν για την Κύπρο. Εμένα μ’ ενδιαφέρει το αποτέλεσμα να αγγίξει τον αναγνώστη, όπως θέλω να πιστεύω ότι κι έγινε.

Ένα από τα σημεία του βιβλίου του Βασίλη Γκουρογιάννη: "Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή" που μπορεί να μην αναφερόταν στον Κυπριακό, αλλά με χάραξε:

σελ. 370

Παράθεση :

"Ο θάνατος κάνει άριστα τη δουλειά του. Ό,τι και να σκεφτούν οι ανόητοι, αλλά και οι σοφοί, και ό,τι και να γράψουν γι' αυτόν, τους αντιμετωπίζει όλους με την εγκαρδιότητα και την κατανόηση του μεγάλου διδασκάλου όταν διορθώνει τις εκθεσούλες των μικρών μαθητών. Τους χαϊδεύει τρυφερά τα κεφαλάκια και λέει: "Παιδί μου, ελεύθερα. Γράψε ό,τι θέλεις για μένα..." Έτσι κι αλλιώς εκτός θέματος είσαι... "

Αργησα να το ανακαλυψω το Βιβλίο αλλα πραγματικα μου άρεσε πολύ.

Τον Οκτωβρη ο Β. Γκουρογιαννησ θα ειναι στη Ρόδο μετα απο Προσκληση της Λέσχης Αναγνωσης.

Σας περιμένουμε

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΟΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΠΡΩΤΙΑ ΣΤΗ ΡΟΔΟ

Το βιβλίο του βραβευμένου συγγραφέα, με τίτλο «ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το στην Ρόδο από τη Λέσχη Ανάγνωσης Ρόδου, σε συνεργασία με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου «ΕΚΕΒΙ».

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 16 Οκτωβρίου στις επτά το απόγευμα σε μια κατάμεστη αίθουσα του «Νεστορίδειου Μελάθρου», στην Πλατεία Γ. Χαρίτου.

Για το βιβλίο και τα γεγονότα της Κύπρου το 1974 μίλησαν, ο αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας Κυπριακών Οργανώσεων Ελλάδος ο κ. Γεώργιος Συμεωνίδης, ο Δρ. Εμμανουήλ Σοφός διδάσκων στο Πανεπιστημίου Αιγαίου αλλά και ο ίδιος ο συγγραφέας.

Ανάμεσα στο κοινό βρισκόταν και βετεράνοι της περιόδου που εμπλούτισαν την συζήτηση με την δικιά τους σκοπιά πάνω στα γεγονότα και τον τρόπο που διαπραγματεύονται στο μυθιστόρημα.

Η παρουσίαση εμπλουτίστηκε με προβολή φωτογραφικού υλικού από την περίοδο στην οποία αναφέρεται το βιβλίο, με σχολιασμό από τον κ. Γεώργιο Συμεωνίδη.

Δειτε εδω ενα σχολιο για την παρουσιαση του Βιβλίου στη Ρόδο
απο τον Γαβριήλ Χαρίτο στο blog του ΑΛΛΟΥ ΚΙ ΑΛΛΟΥ:

Και ξαφνικά η Ωραία Κοιμωμένη Ελλάς ξύπνησε από τον λήθαργό της και ένα βιβλίο βρέθηκε να ανάψει τα αίματα. Και τέτοιος σαματάς είναι αλήθεια πως είχε να συμβεί πολύ καιρό γύρω από ένα βιβλίο. Ένα μυθιστόρημα με έντονα ιστορικά στοιχεία, για τα οποία ο έλληνας ιστορικός ακόμα δείχνει να διστάζει να αγγίξει, κι ας έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες. ....

συνεχιζεται

http://alloukiallou.blogspot.com/2010/10/blog-post_17.html

Ευχαριστούμε θερμά, για την ενημέρωση. Και χαιρόμαστε για την ωραία εκδήλωση που κάνατε! Μακάρι να καταφέρναμε κι εμείς εδώ, στον τόπο καταγωγής του συγγραφέα, να κάνουμε κάτι ανάλογο...