Δικαιώθηκε η προσφυγή της οικογένειας του Δημήτρη Λιαντίνη

Πάνε χρόνια από τότε που η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη, η σύζυγος και η κόρη του, είχαν προσφύγει στις αρμόδιες αρχές ζητώντας να μη χρησιμοποιείται από τρίτους στο διαδίκτυο το όνομα του Λιαντίνη ως domain name.

Σε πρώτη φάση η προσφυγή τους είχε δικαιωθεί εκ μέρους της αρμόδιας αρχής, όμως δεν εφαρμόστηκε καθώς υπήρξε ετέρα προσφυγή κατά της απόφασης της ΕΕΤΤ από εκείνους που χρησιμοποιούσαν το όνομα liantinis στα ανώτερα όργανα που ορίζει ο νόμος.

Επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου σήμανε και η τελική απόφαση δικαιώνει την οικογένεια Λιαντίνη, όπως από έγκυρη πηγή πληροφορηθήκαμε μόλις σήμερα.

Η ικανοποίηση και η χαρά μας είναι μεγάλη και θα γίνει μεγαλύτερη όταν η απόφαση εκτελεστεί. Ας ελπίσουμε να μην υπάρξουν και άλλες χρονοτριβές για μια υπόθεση που και ο κοινός νους αντιλαμβάνεται ότι παραβίαζε τα νόμιμα συμφέροντα εκείνων που κατέχουν τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Δημήτρη Λιαντίνη.

Εξάλλου τα όποια επιχειρήματα διακινούνταν στο διαδίκτυο από τους έχοντες αντίθετη άποψη, έχουν από καιρό καταρρεύσει.

πχ Έχουμε διαβάσει ότι η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη είχε ως στόχο να φιμώσει οποιαδήποτε συζήτηση στο διαδίκτυο για το μεγάλο φιλόσοφο και το έργο του.

Ξέρουμε όμως όλοι πια πως αυτό είναι ένα τεράστιο ψέμα. Το αποδεικνύουν οι αμέτρητες καταχωρήσεις στις σελίδες του HOMA EDUCANDUS με ντοκουμέντα από το αρχείο Λιαντίνη και που η ίδια του η σύζυγος μας εμπιστεύτηκε με άδεια δημοσίευσης. Ντοκουμέντα που με κάθε υπευθυνότητα έχουμε δηλώσει και ξαναδηλώνουμε ότι δεν της ζητήσαμε, με δική της πρωτοβουλία μας έστειλε.

Ξέρουμε ακόμη πως το HOMA EDUCANDUS υπέστη επιθέσεις και διασυρμούς στο διαδίκτυο - και όχι μόνο - ακριβώς γιατί δημοσίευε ντοκουμέντα από το αρχείο του Λιαντίνη. Επιθέσεις που έχουμε κρατήσει μπακ απ και μπορούμε να αποδείξουμε ότι συνέβησαν στο χώρο που τόσα χρόνια είχε οικειοποιηθεί το όνομα του Λιαντίνη.

Αλλά και επιθέσεις κρυμμένες στην ανωνυμία του διαδικτύου σε ένα σωρό άλλους χώρους, πχ στο you tube.

Και μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι η ανωνυμία τους προστατεύει, όμως στα δικά μας μάτια ήταν από καιρό ξεκάθαρη η αλήθεια και κυρίως ποιος ήταν ο κοινός στόχος όλων αυτών των επιθέσεων. Να σταματήσουμε να δημοσιεύουμε ντοκουμέντα από το αρχείο του Λιαντίνη.

Πράγμα που όπως γνωρίζει ο καθένας που μας επισκέπτεται τακτικά, πέτυχαν τελικά. Όχι γιατί φοβηθήκαμε ή κουραστήκαμε. Αλλά γιατί όλο αυτό το σκηνικό εκτιμήσαμε πως τραυματίζει την εικόνα του ίδιου του Λιαντίνη.

Θυμίζω ότι η απόφασή μας πάρθηκε όταν αναδημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο η φωτογραφία του Λιαντίνη από το εξώφυλλο της Γκέμμας και αναφέρομαι στην αυθεντική φωτογραφία και όχι σε εκείνη που ο καθένας που έχει τη Γκέμμα διαθέτει. Φωτογραφία που και πάλι η σύζυγος του Δημήτρη Λιαντίνη μας είχε εμπιστευτεί με επιθυμία να λάβουμε τα αναγκαία μέτρα για τη μη αναδημοσίευσή της.

Και πράγματι αυτό κάναμε. Πάνω στην ίδια τη φωτογραφία σημειώσαμε ότι απαγορεύεται η αναδημοσίευση.

Δε δίστασαν τότε να παραχαράξουν τη φωτογραφία ώστε να την αναδημοσιεύσουν ως δική τους...

Και το ίδιο είχαν κάνει παλιότερα με το ορειπορικό του Λιαντίνη.

Σ' αυτό το παιχνίδι αντεκδίκησης αποφασίσαμε να βάλουμε τέλος σταματώντας την ανάρτηση ντοκουμέντων. Δε σταματήσαμε όμως να ενδιαφερόμαστε για το Δημήτρη Λιαντίνη και το έργο του. Αλλά και για να μπει τέλος σε όλες αυτές τις γελοιότητες που προσβάλλουν τη μνήμη του και ζημιώνουν αντί να ωφελούν τη διάδοση της φιλοσοφίας του.

Θεωρούμε ότι η τωρινή απόφαση θα συμβάλει σημαντικά και θετικά στην κατεύθυνση αυτή. Γι' αυτό και εκφράζουμε την ικανοποίηση και τη χαρά μας και αναμένουμε πλέον σύντομα την εκτέλεση της αρχικής απόφασης.

Καιρός ήταν.

Το όνομα του Λιαντίνη είναι όνομα απόλυτα συνδεδεμένο με το έργο και τη φιλοσοφία του, δεν είναι όνομα οικογενειακό ή συνηθισμένο νεοελληνικό επώνυμο.

Πώς μπορεί λοιπόν να το οικειοποιείται αυθαίρετα κάποιος που δεν του ανήκει νόμιμα;

Δικαιολογίες τώρα το σε ποιον ανήκει και σε ποιον δεν ανήκει ο Λιαντίνης, με όσα μάλιστα έχουν μεσολαβήσει, δεν πείθουν κανένα.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να μελετά το έργο του, να το σχολιάζει κλπ. Την υπογραφή του όμως δεν μπορεί να τη χρησιμοποιεί ούτε και το όνομά του για ταμπέλα.

Μόνο αν είχαν την άδεια της οικογένειάς του - που ως γνωστόν είναι και οι νόμιμοι διαχειριστές της πνευματικής του κληρονομιάς.

Έτσι είναι. Αλλά τι τα θες, τι τα γυρεύεις; Στην υπόθεση αυτή εκείνο που έφταιξε περισσότερο ήταν η απώλεια του μέτρου.

Και είναι κρίμα μεγάλο που μια τέτοια απώλεια συνδυάστηκε με το όνομα του Λιαντίνη, του απόλυτου υμνητή του μέτρου.

Εγώ να δεχτώ πως όλα ξεκίνησαν από αγάπη έστω και κακώς εννοούμενη για το Λιαντίνη. Πώς εξελίχτηκαν όμως;

Αυτή η ιστορία δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζει εκείνη την παλιά ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη, με το παιδάκι που το διεκδικούσαν δυο μανάδες.

Από ένα σημείο και μετά, προκειμένου να βγάλω άκρη τι πραγματικά συμβαίνει, λάμβανα υπόψη τα διδάγματα εκείνης της ιστορίας. Και συγκεκριμένα εξέταζα τις ενέργειες του καθενός με το πρίσμα του αν ωφελούν οι ενέργειες κάποιου τη φήμη και τη μνήμη του Λιαντίνη και τη διάδοση του έργου του ή τις αντιστρατεύονται.

Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς προφάσεις. Γι' αυτό και δεν ενδιαφέρουν ουδόλως.

Και δυστυχώς το συμπέρασμα είναι πως από την ιστορία αυτή ζημιώθηκε ο Λιαντίνης και ως πρόσωπο αλλά και η φιλοσοφία του. Και ζημιωθήκαμε ως άνθρωποι όλοι όσοι βρεθήκαμε τριγύρω.

Προσωπικά, όταν το συνειδητοποίησα πόσο κακό μου κάνει εμένα της ίδιας, αποστασιοποιήθηκα και ζήτησα και από τους άλλους να μη μου αναφέρουν άλλη φορά το παραμικρό γύρω από το θέμα.

Από τη μεριά μου το τήρησα. Ούτε μία φορά δεν έκανα το λάθος κλικ έστω από απλή περιέργεια.

Δυστυχώς ήταν αρκετές οι φορές που με ενημέρωναν οι άλλοι για τούτο ή το άλλο και κάθε φορά (και τώρα) διαταραζόταν η προσωπική μου γαλήνη. Κάτι που θα το ξαναπώ με ενοχλεί.

Ας το αφήσουμε λοιπόν ήσυχο το ζήτημα. Η δικαιοσύνη απεφάνθη, τέλος. Τι άλλο να πούμε;

Να γυρίσουμε λέω εγώ στα ωραία έργα, τα έργα της αγάπης, και να τραβήξουμε διαγραφή σε όλα αυτά τα δυσάρεστα.

Να γυρίσουμε. Συμφωνώ.

Προλαβαίνω πριν μια ερώτηση;

Κλείνει τελικά αυτός ο χώρος; Καλά κατάλαβα;

Προλαβαίνεις, πώς δεν προλαβαίνεις!

Για το ερώτημα που έθεσες:

Τι είναι για να κλείσει; Μπουκάλι ή παράθυρο;

Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Σκέψου το σαν αριθμό τηλεφώνου. Έχεις σήμερα έναν αριθμό τηλεφώνου που οι άλλοι σε καλούν σε αυτόν. Σήμερα τον έχεις εσύ, αύριο μπορεί να τον έχει κάποιος άλλος.

Στο ίντερνετ βέβαια δεν έχουμε ακριβώς αριθμούς τηλεφώνου... έχουμε την ηλεκτρονική μας διεύθυνση. Ο καθένας που θέλει να μας επισκεφθεί, δακτυλογραφεί αυτή τη διεύθυνση και επισκέπτεται ό,τι έχουμε δημιουργήσει, σάιτ, μπλογκ, φόρουμ κλπ

Την ηλεκτρονική του διεύθυνση δεν μπορεί ο καθένας να την επιλέγει με απόλυτη ελευθερία. Υπάρχουν κάποιοι διεθνείς κανονισμοί και βασική προϋπόθεση είναι να μη χρησιμοποιεί ήδη κάποιος άλλος αυτή τη διεύθυνση. Αν αποφάσιζες κάποια στιγμή να ανοίξεις ένα δικό σου μπλογκ, θα το διαπίστωνες στην πράξη αυτό που σου λέω. Το σύστημα θα σε ενημέρωνε αν η διεύθυνση που σε ενδιαφέρει είναι ελεύθερη ή καπαρωμένη από άλλον. πχ

Στα blogspot... και το τσέκαρα μόλις!!! Αν βάλεις διεύθυνση iraklis.blogspot.com, δε σε δέχεται. Και συγκεκριμένα μόλις τη γράψεις στο ανάλογο κουτάκι, πετιέται μια κόκκινη ειδοποίηση:

Λυπόμαστε, αυτή η διεύθυνση ιστολογίου δε διατίθεται

Αν όμως αλλάξεις λίγο τις επιλογές σου, πχ αν γράψεις:

iraklis2

τότε εισπράτεις θετική απάντηση:

Αυτή η διεύθυνση ιστολογίου είναι διαθέσιμη.

και μπορείς ανενόχλητος να συνεχίσεις τη δημιουργία του blog σου. Να σημειώσω ότι γενικά στο ίντερνετ ισχύει η αρχή της χρονικής προτεραιότητας, δηλαδή όποιος πρόλαβε πρώτος!

Τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα όταν θέλεις να ανοίξεις δικό σου χώρο στο ίντερνετ και όχι απλά ένα ιστολόγιο. Τότε και τα δωρεάν σταματούν και πρέπει να πληρώσεις στον αρμόδιο φορέα για να κατοχυρώσεις το όνομα που σε ενδιαφέρει αλλά μπαίνουν και όρια στο όνομα που θα διαλέξεις...

Προς τούτο: Συμπληρώνεις κάποια αίτηση και φυσικά αποδέχεσαι τους όρους που σου θέτει ο αρμόδιος φορέας.

Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα ας κάνει ένα κλικ στο σύνδεσμο της ΕΕΤΤ:

http://www.eett.gr/opencms/opencms/EETT/Electronic_Communications/DomainNames/Regulations.html

Εκεί θα βρει τα πάντα, από κανονισμούς εκχώρησης domain names με κατάληξη gr μέχρι αιτήσεις...

Στην αίτηση λοιπόν αυτή υπάρχει αναγραμμένος ο όρος και ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει πως:

Παράθεση :

α) Τα στοιχεία που δηλώνω με την παρούσα αίτηση είναι αληθή και ακριβή

(β) Δεν παραβιάζω εν γνώσει μου δικαιώματα τρίτων

Πότε όμως παραβιάζονται τα δικαιώματα τρίτων; Εκεί θα χρειαστεί κάποιος αφενός την κοινή λογική και αφετέρου την ανάγνωση του σχετικού κανονισμού, όπως αυτός δημοσιεύτηκε στο φύλλο Εφημερίδας Κυβερνήσεως με ημερομηνία 31/12/2002 - άρθρο 3 παράγραφος 11.

Τι λέει εκεί; Με απλά λόγια... πως δεν μπορεί κάποιος να λάβει domain που παραβιάζει τα πνευματικά δικαιώματα άλλου.

Και άγνοια νόμου, θυμίζω δεν έχει κανείς δικαίωμα να επικαλείται, εξ ου και η παροιμιώδης έκφραση:

ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ???? ΔΕ ΡΩΤΑΓΕΣ!!!!!

Ειδικά για το θέμα του ονόματος που διαλέγουμε ως domain, σε δημοσίευση που το 2007 είχε ανέβει στο διαδίκτυο, είχαμε διαβάσει και τα ακόλουθα διαφωτιστικά:



Όμως, για να είμαστε αντικειμενικοί στην παρουσίαση του θέματος, οφείλουμε να ξαναγυρίσουμε στον κανονισμό της ΕΕΤΤ και ειδικά στην ημερομηνία που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ.

Είπαμε ότι κανείς δε δικαιούται να επικαλεστεί άγνοια νόμου, αλλά και κανείς νόμος δεν μπορεί να έχει αναδρομική ισχύ. Σωστά;

Αν κάποιος δηλαδή είχε κάνει αίτηση στην ΕΕΤΤ για παραχώρηση domain πριν τις 31/12/2002, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να τον εγκαλέσει κανείς για άγνοια νόμου μεταγενέστερου.

Όμως δεν είναι μεταγενέστερα όσα διαβάζουμε στο παράθεμα για τα ισχύοντα περί ονόματος. Και μόνο παραθυράκι μένει να έχεις τη συναίνεση εκείνου που χρησιμοποίησες το όνομά του.

Να βάλουμε και εδώ σε μια τάξη τα πράγματα.

Ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε την 1η Ιούνη του 1998.

Ο σκελετός που αργότερα ταυτοποιήθηκε με εξέταση DNA ότι του ανήκει, βρέθηκε μόλις τον Ιούλιο του 2005.

Άρα, το 2002 κανείς άλλος δεν μπορούσε νομικά να εκπροσωπήσει το Λιαντίνη εκτός από τον ίδιο το Λιαντίνη, καθώς δεν είχε νομικά επικυρωθεί ο θάνατός του. Είναι λοιπόν λάθος να λέμε γιατί η γυναίκα και η κόρη του Λιαντίνη δεν εμπόδισαν τότε τη δημιουργία σάιτ με το όνομα του Λιαντίνη. Μόνο ο ίδιος ο Λιαντίνης θα μπορούσε εκείνη την εποχή να το κάνει και μόνο από τον ίδιο να εξασφαλίσει κανείς αντίστοιχα τη συναίνεση για χρησιμοποίηση του ονόματός του.

Με απλά λόγια, το 2002 ο καθένας μπορούσε να θεωρεί ως πιθανό το ενδεχόμενο ο Λιαντίνης να ζει αφού καμία απτή απόδειξη δεν υπήρχε ότι πέθανε. Άρα δεν μπορούσε να αντιδράσει αντ' αυτού ούτε και η αντίδρασή του θα λαμβανόνταν υπόψη από τις αρχές.

Πώς λοιπόν μπορεί να αιτιολογηθεί η χρήση του ονόματός του από τρίτους στο διαδίκτυο αυτή την περίοδο; Ακόμη δηλαδή και αν παραβλέψουμε τη νομοθεσία και εξετάσουμε με τους κανόνες της απλής καθημερινής ζωής και πρακτικής το ζήτημα.

Και από την άλλη, ποιος θα μπορούσε νομικά να αντιδράσει στην οικειοποίηση του ονόματος του Λιαντίνη στο διαδίκτυο;

Ας βάλουμε τώρα τους εαυτούς μας στη θέση της οικογένειας του Δημήτρη Λιαντίνη, όσο τουλάχιστον μας επιτρέπεται... Και να δούμε και από τη δική τους μεριά το ζήτημα αυτό.

Το 2002 με αρχές του 2003 που άρχισε η λειτουργία αυτού του χώρου με το όνομα του αγαπημένου τους συζύγου και πατέρα, καμία βεβαιότητα δεν μπορούσαν να έχουν για το τι απέγινε από τη μέρα που εξαφανίστηκε. Και ξαφνικά εμφανίζεται στο διαδίκτυο ένας χώρος με το όνομά του...

Εσείς θα αντιδρούσατε; Ή θα σας περνούσε η σκέψη ότι πιθανόν ο ίδιος ο Λιαντίνης να είναι πίσω από όλα αυτά; Γιατί το λέω αυτό; Μα γιατί είναι τόσο αδιανόητο κάποιος τρίτος να παίρνει το όνομα του Λιαντίνη και να το ανεβάζει ως δικό του domain, που η μόνη εκδοχή που φαίνεται ως εξήγηση είναι να είχε την άδεια του ίδιου του Λιαντίνη.

Αν κανείς συνεξετάσει λοιπόν όλα τα δεδομένα, πέρα από τα νομικίστικα ζητήματα, θα απορέσει και με κάτι ακόμη. Πώς μπορεί κάποιος να μη σέβεται την ιδιαίτερη ψυχολογική φόρτιση ανθρώπων που αγνοούν την τύχη ενός αγαπημένου τους προσώπου και να προβαίνει σε ενέργειες που θα τους ταράξουν ακόμη περισσότερο;

Πέρα από την οικογένεια, να σκεφτούμε και τους απλούς επισκέπτες του χώρου ή ακόμη περισσότερο ανθρώπους που είχαν γνωρίσει το Λιαντίνη, μαθητές του, φίλους, κλπ.

Τι γνώμη σχηματίζουν όλοι αυτοί όταν βρίσκονται ξαφνικά μπροστά σε ένα χώρο με το όνομα Λιαντίνης στο διαδίκτυο; Και μάλιστα την εποχή που ακόμη δεν είχε βρεθεί ο σκελετός.

Το πιο απλό και το πιο λογικό. Πως ο χώρος ανήκει στο Λιαντίνη ή τουλάχιστον έχει άμεση σχέση με εκείνους που τον εκπροσωπούν νόμιμα.

Ας θυμηθούμε τώρα τι συνέβαινε όταν άνοιξε ο χώρος αυτός στα 2003. Υπήρχε πουθενά ξεκάθαρη δήλωση σε ποιον ανήκει ο χώρος; Για να μη δημιουργούνται οι συγχύσεις που ανέφερα;

Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια μέχρι να υπάρξει ξεκάθαρη δήλωση για το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του χώρου. Και αν θυμάμαι καλά, αυτό συνέβη μόνο όταν δημοσίευσαν στο διαδίκτυο την απόφαση της ΕΕΤΤ, αρχές δηλαδή του 2007.

Και μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που είχε ήδη εκδώσει βιβλίο για το Λιαντίνη. Μερικούς μήνες νωρίτερα. Και όμως... Τουλάχιστον στην πρώτη έκδοση που διαθέτω, πουθενά δεν αναφέρει ότι δημιούργησε χώρο στο διαδίκτυο για το Λιαντίνη. Γιατί;

Υποτίθεται ότι αφενός το βιβλίο ήθελε να ενημερώσει ακόμη και για το τι λένε οι άλλοι για το Λιαντίνη, όχι μόνο με αντικειμενικά στοιχεία για τη ζωή του. Δεν είχε λοιπόν νόημα να συμπεριληφθούν και όσα λέγανε στο διαδίκτυο οι φιλοσοφούντες για το έργο του;

Και από την άλλη... αυτοί που θα διάβαζαν το βιβλίο δεν θα ήταν ωφέλιμο να πληροφορηθούν την ύπαρξη χώρου στο διαδίκτυο που ασχολείται με το φιλόσοφο - στοχαστή και το έργο του;

Ακόμη και αν δεχθούμε το επιχείρημα της σεμνότητας του συγγραφέα, που δεν έχω κανένα λόγο να το αποκλείσω αν θέλω αντικειμενικά να μιλάω, και πάλι τα ερωτηματικά είναι μεγάλα για την επιλογή αυτή. Αφού κατά τη γνώμη του τόσο σημαντική ήταν η ύπαρξη αυτού του χώρου στο διαδίκτυο για τη διάδοση του έργου του Λιαντίνη, γιατί αποφεύχθηκε η αναφορά του στο βιβλίο;

Αντίθετη όμως ήταν η τακτική που ακολουθήθηκε στο διαδίκτυο. Ο συγκεκριμένος χώρος αξιοποιήθηκε για να προβληθεί το βιβλίο και να πληροφορηθούν οι επισκέπτες την έκδοσή του.

Τουλάχιστον θα περίμενε κανείς το ίδιο να ακολουθηθεί και για τα βιβλία του ίδιου του Λιαντίνη. Έγινε αυτό; Προβλήθηκαν και στηρίχτηκαν;

Ο καθένας εδώ θυμάται τι συνέβη με την κυκλοφορία των ποιημάτων του Δημήτρη Λιαντίνη. Πόση αμφισβήτηση προβλήθηκε για το αν είναι γνήσια.

Και όμως, αργότερα, ήρθε στο φως ένα στοιχείο που διέψευδε όσους πρόβαλλαν τότε αμφιβολίες. Τα ποιήματα αυτά ο ίδιος ο Λιαντίνης (ή τουλάχιστον ορισμένα από αυτά) τα είχε δημοσιεύσει σε φιλολογικά περιοδικά, πολλά χρόνια πριν από την εξαφάνισή του. Σωστά;

Το γεγονός αυτό από μόνο του αποδεικνύει πως όταν ανοίγεις χώρο στο διαδίκτυο χρησιμοποιώντας όνομα άλλου και προσπαθείς για αυτόν τον άλλο να μιλήσεις, ακόμη και όταν έχεις τις καλύτερες των προθέσεων, κινδυνεύεις να υποπέσεις σε σημαντικές παραπληροφορήσεις σε βάρος όσων σε διαβάζουν. Και είναι βεβαίως τελείως άλλο να παραπληροφορείς με το δικό σου domain και άλλο με το όνομα του ίδιου του Λιαντίνη. Εκεί, πέρα από την παραπληροφόρηση, πλήττεται και η καλή φήμη του ίδιου του Λιαντίνη καθώς το όνομά του συνδέεται με την όποια παραπληροφόρηση.

Δε με ενδιαφέρει λοιπόν τι λένε τα νομικά έντυπα, ανθρώπινα και απλά το εξετάζω το όλο ζήτημα. Δε χρειάζεται δηλαδή να είναι κανείς νομικός για να αποφύγει ένα τέτοιο ατόπημα. Και με την κοινή λογική ακόμη οφείλει να το καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να μιλά στο κοινό του διαδικτύου με το όνομα του Λιαντίνη χωρίς να είναι εξουσιοδοτημένος από τον ίδιο το Λιαντίνη προ του 2005 και από τους νόμιμους εκπροσώπους του μετά.

Λέμε τώρα πως ο Λιαντίνης ανήκει σε όλους. Ναι. Αλλά και πάλι προκύπτει το ερώτημα. Αφού ανήκει σε όλους, πώς ο ένας ή μια ομάδα δέκα - είκοσι ανθρώπων, παίρνει το όνομά του και το κατοχυρώνει ως δικό τους και μόνο;

Θα θυμίσω εδώ τι έχουμε όλοι μάθει στα σχολεία μας ως μαθητές, ακόμη και του δημοτικού, γύρω από την εξάσκηση εξουσίας. Το πιο τέλειο πολίτευμα λέμε ότι είναι η Δημοκρατία. Γιατί εξασφαλίζει την άσκηση εξουσίας στην πλειοψηφία. Παλιότερα πάλι θεωρούσαμε ότι νόμιμο είναι την εξουσία να την ασκεί ο έχων το κληρονομικό δικαίωμα. Πώς όμως λέγεται το πολίτευμα κατά το οποίο κάποιος παίρνει από μόνος του την εξουσία;

Ας μην παίζουμε λοιπόν με τις λέξεις και τους όρους. Το ότι ο Λιαντίνης ανήκει σε όλους ως μεγάλος στοχαστής είναι άλλο και άλλο να οικειοποιείται κάποιος το όνομά του για να φτιάξει χώρο στο διαδίκτυο.

Ειδικά όταν υπάρχουν εκφρασμένες αντιρρήσεις για τον τρόπο που διαχειρίστηκε το χώρο αυτό. Δε μιλώ μόνο για τους νόμιμους εκπροσώπους του Λιαντίνη. Αντιρρήσεις έχουν εκφραστεί και από πολλούς άλλους στο ίδιο το διαδίκτυο.

Ούτε τίθεται θέμα ελευθερίας της έκφρασης. Χρειάζεται να πάρεις το όνομα του Λιαντίνη ως domain για να μιλήσεις για εκείνον και το έργο του; Δηλαδή αν μια εφημερίδα θέλει να μιλήσει για την κυβερνητική πολιτική, πρέπει να ονομάζεται με το όνομα του κόμματος που είναι στην κυβέρνηση; Αστεία πράγματα.

Ούτε τίθεται ζήτημα του υλικού που συγκεντρώθηκε στο χώρο αυτό. Τεχνικά το ζήτημα αντιμετωπίζεται και μπορεί αυτούσιο το περιεχόμενο να μεταφερθεί σε χώρο με άλλο domain. Άρα κανένα πρόβλημα.

Είτε με κατάληξη gr είτε με άλλη κατάληξη του διαδικτύου. Άρα ούτε το επιχείρημα περί εξόδων ισχύει για την ίδρυση και συντήρηση του χώρου.

Και ειδικά στην παρούσα υπόθεση, που έχει περάσει αρκετός καιρός από την πρώτη απόφαση της ΕΕΤΤ, υπήρχε όλος ο χρόνος να γίνει τεχνικά η διευθέτηση του θέματος.

Δεν μπαίνει λοιπόν καθόλου το ζήτημα περί κλεισίματος. Διαγραφή γίνεται του domain από τον τωρινό φορέα του και μόνο.

Το τι θα συμβεί από κει και μετά, μένει να το δούμε. Ας μην παραστήσουμε τους προφήτες, γιατί δεν είμαστε.

Κάτι ακόμη. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει την αναστάτωση και την αντίδραση ακόμη εκείνων που είχαν ως τώρα το domain με το όνομα του Λιαντίνη μπρος στην επαπειλούμενη αφαίρεση του δικαιώματος να το χρησιμοποιούν.

Πολύ περισσότερο όμως καταλαβαίνει όποιος σκέφτεται λογικά και χωρίς εμπάθεια, πως η οικογένεια Λιαντίνη είχε κάθε λόγο να διεκδικήσει τα έννομα συμφέροντά της. Μπράβο τους λοιπόν που δεν αδιαφόρησαν και τόλμησαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.

Από κει και πέρα, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, έχουν έμπρακτα αποδείξει ότι ενδιαφέρονται για τη διάδοση του έργου του Λιαντίνη και προσπαθούν να φέρουν στο φως ακόμη και ανέκδοτα ντοκουμέντα από το αρχείο του.

Εξέδωσαν βιβλίο με τα ποιήματά του, έδωσαν συνεντεύξεις, υποστήριξαν χώρους στο διαδίκτυο που ασχολούνται με το Λιαντίνη, επικρότησαν δημοσιεύσεις βιβλίων και άρθρων, φροντίζουν να επανεκδίδουν όσα βιβλία του εξαντλούνται.

Από πού λοιπόν προκύπτει η παραμικρή αμφιβολία ότι στο μέτρο του δυνατού και του ανθρώπινου δεν συνέδραμαν όσους ήθελαν να προσεγγίσουν το έργο του Δημήτρη Λιαντίνη;

Μήπως από το γεγονός πως αντέδρασαν σε όσους κατά τη γνώμη τους παραχαράζουν το αληθινό πρόσωπο του Λιαντίνη και διαστρεβλώνουν τη φιλοσοφία του; Και όμως αξίζει κανείς να αναρωτηθεί γιατί δεν προσέφυγαν σε δικαστήριο για να ζητήσουν την απόσυρση βιβλίων για το Λιαντίνη που δεν τους εξέφραζαν ... Να μην τους αναγνωρίσουμε αυτό;

Κι ακόμη. Έχει κατακλυστεί το διαδίκτυο από βίντεο με ομιλίες και διαλέξεις του Λιαντίνη. Είδατε ποτέ να κυνηγηθεί κανένας από την οικογένεια Λιαντίνη για παραβίαση των νόμων περί πνευματικής ιδιοκτησίας; Και όμως θα είχαν κάθε δίκιο και όλους τους νόμους με το μέρος τους. Γιατί και πάλι;

Δεν είναι λοιπόν που κυνήγησαν εκείνους που ασχολήθηκαν με το Λιαντίνη αλλά την αλήθεια και μόνο θέλησαν να προασπίσουν. Όποια αλήθεια πιστεύουν και που έχουν κάθε δικαίωμα να τη δημοσιοποιούν. Ή μήπως όχι; Έχουμε όλοι οι άλλοι το δικαίωμα να μιλούμε δηλαδή για το Λιαντίνη, και το αρνούμαστε σε εκείνες που έζησαν επί δεκαετίες στο ίδιο σπίτι μαζί του;

Ο καθένας ας τρέφει τις δικές του ιδέες για το ποιος γνώρισε το Λιαντίνη καλύτερα... προσωπικά επιμένω να ακούω και να διαβάζω όλες τις πηγές χωρίς εμπάθεια. Από κει και πέρα ο καθένας διαθέτει κρίση και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.

Από τον καιρό που ασχολήθηκα πιο συστηματικά με τη λογοτεχνία, βεβαιώθηκα πως τελικά οι άνθρωποι είμαστε μεταξοσκώληκες.... Πλάθουμε όλοι το δικό μας κουκούλι - μικρόκοσμο και κλεινόμαστε σ' αυτό αδυνατώντας να συλλάβουμε ως πραγματικό οτιδήποτε είναι απέξω.

Δέστε το και έτσι. Ανεξάρτητα από το τι λένε οι νόμοι.

Για τους "προχωρημένους" η φράση κλειδί είναι η ρήση του Σωκράτη:

ΟΥΔΕΙΣ ΕΚΩΝ ΚΑΚΟΣ

Και για τους χριστιανομαθημένους βοηθάει το ευαγγελικό απόφθεγμα:

ΟΥ ΓΑΡ ΟΙΔΑΣΙ

Και είναι πραγματικά και κουραστικό και κολλητικό (ποιος Η1Ν1... αυτός τουλάχιστον επιδέχεται εμβόλιο) να μπλέκεις σε πολλές κουβέντες με ανθρώπους που αδυνατούν να αντιληφθούν το προφανές, αυτό το πολύ απλό της νομοθεσίας για τη χρήση ξένου ονόματος.

Άχρηστοι και οι νόμοι σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλιώς δε θα χρειαζόταν δικαστική αρχή να τους επιβάλει. Δεν ξέρω τι λέγει η νομική επιστήμη επ' αυτού, αλλά φαντάζομαι πως στο μέλλον τουλάχιστον θα ισχύει ως ελαφρυντικό στους παρανομούντες. Όπως ισχύει στους μεθυσμένους και στους τρελούς.

Νομίζω πως ήρθε ο καιρός να ξαναδιαβάσω τον Ηλίθιο του Ντοστογιέβσκι...

Και μετά θα πιάσω τους Δαιμονισμένους, ένα από τα αγαπημένα βιβλία του Λιαντίνη.

Αλλά κουβεντολόι για το ζήτημα αυτό, το βρίσκω ανούσιο. Ό,τι ήταν να ειπωθεί, ειπώθηκε. Και το συμπέρασμα είναι πια επικυρωμένο από ανώτατα όργανα της Δικαιοσύνης. Παράνομο το να χρησιμοποιείς το όνομα άλλου που δε σου ανήκει ως domain στο διαδίκτυο.

Και να που μετά από τόσον καιρό ξαναγυρίζει στο μυαλό μου μια περίεργη κουβέντα της Διοτίμας Λιαντίνη, σε ομιλία της στο Μαράσλειο, το Νοέμβρη του 2006.

Τι μας είπε εκείνο το βράδυ η μοναχοκόρη του Λιαντίνη; Πως κάποτε βρέθηκαν στα χέρια της κάποια χρήματα που στην πραγματικότητα δεν της ανήκαν. Και ο πατέρας της την πήρε από το χεράκι και πήγαν και τα κατέθεσαν, νομίζω στο Δημόσιο Ταμείο ή κάτι τέτοιο.

Τι μας λέει η ιστορία αυτή;

Πάρα πολλά για όσους θέλουν να ακολουθούν ως μοντέλο ζωής τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Πως ακόμη και αν τυχαία σου χαριστεί κάτι που δε σου ανήκει, πρέπει να το επιστρέψεις.

Και για όσους τον μελετούν πιο επισταμένα, θα θυμίσω από το Νηφομανή τις παρατηρήσεις του για το τι είναι ποίηση. Ο αγώνας για καθαρότητα...

Βρώμισε πια ο κόσμος από τους γραφιάδες, γράφει σε ένα άλλο σημείο του έργου του. Θαρρώ στα Ελληνικά. Και είναι η άλλη όψη του νομίσματος.

Διότι τι άλλο είναι η αληθινή γραφή παρά πορεία προς την εσωτερική μας κάθαρση;

Νόμοι χρειάζονται εδώ; Μόνο η βούληση του ανθρώπου. Αυτή η μαγική φαρέτρα που χρωστάμε να την ανατροφοδοτούμε με βέλη κοφτερά. Να σκοτώνουμε μόνοι μας και όχι γιατί άλλοι μας το επιβάλλουν κάθε τι κακό που μολύνει τον έσω κόσμο μας.

Τώρα βέβαια, κι αυτό εννοούσα στην προηγούμενη ανάρτηση λέγοντας πως με ενοχλεί να μου μεταφέρουν το χι και το ψι που γράφτηκε στο διαδίκτυο, υπάρχει και αντίθετη άποψη. Να συλλέγεις λέει σε δισκοπότηρα τις βρωμιές των άλλων. Ή κάπως έτσι.

Μόνο που αυτή η αντίληψη ουδεμία σχέση έχει με τη φιλοσοφία του Λιαντίνη.

Ο Λιαντίνης είναι αυτός που μας άφησε ως το ωραιότερο άγαλμα του λόγου τον ομηρικό Οδυσσέα. Και φρόντισε να μας ταξιδέψει μαζί του στους κήπους και τους βούρκους της Κίρκης. Σύες επί φορυτώ μαργαίνουσι, θα σημειώσει. Και όχι μόνο στη Γκέμμα που διαβάζουν οι πολλοί αλλά και στο HOMO EDUCANDUS, το άδικα αγνοημένο του βιβλίο...

Τι έκανε λοιπόν ο Οδυσσέας στην αυλή της Κίρκης; Πήρε κανένα δισκοπότηρο και μάζεψε τις βρωμιές και τα γουρουνίσματα των συντρόφων του; Φυσικά όχι.

Ο Οδυσσέας είναι αυτός που θα αναγκάσει τη μάγισσα να ξανακάνει ανθρώπους όσους είχαν πέσει στο επίπεδο του χοίρου. Να ανέβουν και πάλι στην αρχική τους υπόσταση, την ανθρώπινη.

Πώς; Φυσικά με στρατήγημα. Οδυσσέας ήταν αυτός...

Μπορείς; Να κάνεις το ίδιο μπορείς; Εκεί να σε παραδεχθώ, μάγκα μου. Να κάνεις τον κόσμο έστω και στο ελάχιστο καλύτερο. Κι από τον καθένα να συλλέγεις τον ανθό του. Όχι τα γουρουνίσματα.

Αλλιώς τράβα και άνοιξε τηλεόραση να χορτάσεις γρυλισμούς και μηκυθμούς. Γεμάτος ο κόσμος. Δυστυχώς...

Και ετοιμάσου μετά να γρυλίσεις κι εσύ. Γιατί έτσι ακριβώς συμβαίνει. Κολλάει και μεταδίδεται το μικρόβιο χειρότερα και από τη νέα γρίπη.

Στα χρόνια αυτά το είδα και το ξαναείδα να συμβαίνει. Και σε άλλους και σε μένα. Γι' αυτό επέλεξα την ιδιότυπη καραντίνα μου. Την αδιαφορία και την πλήρη αγνόηση.

Δεν είμαι ιεραπόστολος και δε θέλω να είμαι. Ο καθένας ας νοιαστεί για τη δική του ψυχή.

Και επιμένω και είμαι πολύ ευχαριστημένη να συναναστρέφομαι με ανθρώπους - λουλούδια. Οι άλλοι απλά δεν υπάρχουν για μένα. Δεν υφίστανται.

Τον Επισκοπάκη του Αντρέα Μήτσου διάβαζα προχτές. Μέρα απεργίας... Τι το καλύτερο; Και για τον άνθρωπο που ρίζωσε ένα λουλούδι στο μάτι του.

Απόψε πάλι, μετά το τελευταίο σεμινάριο, πήγαμε σε ένα ταβερνάκι και ήπιαμε τα κρασάκια μας. Μια φούχτα τρελοί που επιμένουμε να γράφουμε... Σε έναν κόσμο που επιμένει να αποπατεί. Ε, και; Την ίδια ώρα υπάρχουν και οι άλλοι που μοσχοβολούν ανθρωπιά και ήθος και ευγένεια ψυχής. Ας διαλέξει ο καθένας με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Και στο κάτω κάτω μην αδικούμε την αρχαία παροιμία. Όμοιος ομοίω...