Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα

Κατάκοπη γύρισα χτες βράδυ σπίτι. Και ψιλοζαλισμένη από τα κρασάκια που ήπια με μια αγαπημένη παρέα...

Λίγο σερφάρισμα στο ίντερνετ και μετά στον καναπέ... Το δεντράκι να αναβοσβήνει τα λαμπιόνια του (φετίχ αξεπέραστο αυτό) και το χαζοκούτι να με κοιμίζει (πάντα)

Έτσι με πήρε ο ύπνος. Βαθύς και δίχως όνειρα. Και δίχως μια κουβερτούλα έστω.

Ξύπνησα μέσα στην άγρια νύχτα παγωμένη και ξέροντας πως δε θα αποφύγω χριστουγεννιάτικα το κρυολόγημα και τα γκουχ γκουχ...

Σηκώθηκα να μετακομίσω στο κανονικό μου κρεβατάκι. Και πριν να κλείσω τον υπολογιστή που έχασκε ανοιχτός.

Και τι βλέπω; Το Μελινάκι μέσα! Μετά από πόσες μέρες! Δεύτερη φορά ραντεβού απρόσμενο σε ώρες που ο ύπνος με είχε βυθίσει σε άλλους κόσμους. Γιατί τυχαίο δεν είναι που ακριβώς εκείνη την ώρα ξύπνησα...

Ναι, το γνώριζα πως φτάνει σε λιμάνι αυτή τη μέρα. Και την είχα στο νου μου. Πώς ήταν ο μεγάλος ωκεανός, πως τα πήγε με τη λαμαρινίαση και ένα σωρό άλλα.

Λίγο αργότερα έπαιρνα το μήνυμά της. Όλα καλά.

Ένα μόνο δεν κατάλαβα. Και περιμένω να μου το εξηγήσει... Το

"εννοείται πως δε θα βγούμε έξω"...

Πώς εννοείται; Μετά τόσες εβδομάδες κλεισμένοι στις λαμαρίνες, δε θα πατήσουν στεριά; Αδύνατον να το καταλάβω αυτό και ας πούμε πως κάτι λάθος ερμήνευσα τα λόγια της.

Στα δικά μου πάντως χρόνια, τα παμπάλαια... τέτοια "εννοείται" ήταν αδιανόητα. Εντάξει, υπήρχαν και για μας λιμάνια που τα βλέπαμε με τα κυάλια. Όμως σε χώρες του τρίτου κόσμου.

Περσικό πχ... Που τον έχω ταξιδέψει ένα σωρό φορές και όμως σε στεριά δεν πάτησε ποτέ το ποδαράκι μου εκεί κάτω.


Πάντα καταμεσής στο πέλαγο φορτώναμε το "λαδάκι" μας και μόνο στο βάθος αχνοφαινόταν κάποια λωρίδα γης. Κάπως έτσι δηλαδή:


Πού είναι το λιμάνι; Οέο???

Πουθενά λιμάνι. Φόρτωση μες στη μέση της θάλασσας. Ένα μήνα να φτάσεις ως εκεί και ένα μήνα μετά για να καταπλεύσεις στο λιμάνι εκφόρτωσης.

Και τι... μη φανταστείς πως το άλλο λιμάνι, της εκφόρτωσης, προλάβαινες να το χαρείς. Σε 48 ώρες έλυνες και έφευγες ξανά για άλλους δυο μήνες. 48 ώρες και με υποχρεωτικές εξαωρίες, δηλαδή δουλειά 12 με 6 τη μέρα και αντίστοιχα 12 με 6 τη νύχτα ή 6 - 12, μέρα και νύχτα πάλι. Σύνολο δηλαδή 12 ώρες δουλειά και συχνά σε καιρικές συνθήκες ακραίες.

Θυμάμαι κάποια Χριστούγεννα στην Ευρώπη. Παραχώναμε εφημερίδες μέσα από τη φόρμα για να αντέξουμε το βαρύ κρύο που έφτανε στο μεδούλι μας και μας έκανε χιονάνθρωπους...

Και το Μελινάκι. Εκεί που είναι σήμερα, θα χιονίζει λέει...

Χιόνι έξω και χιόνι και μέσα. Να κρουσταλλιάζεις με τις ώρες στο κατάστρωμα και μετά να αγναντεύεις με τα κυάλια το λιμάνι. Αν είναι δυνατόν. Μα λέω πως δε θα κατάλαβα καλά. Ή όχι;

Πάντως εμείς με όλη μας την κούραση, του δίναμε και καταλάβαινε. Τρέχαμε, πετούσαμε, μετά τη βάρδια να σαπουνιστούμε, παραγγέλναμε ομαδικά ταξί να έρθει στο ντόκο, και βουρ για τα μαγαζιά. Συνήθως σε αφορολόγητα για ναυτικούς.

Και να τα ρολόγια, για τον εαυτό σου και τους δικούς σου πίσω, και να τα στερεοφωνικά, οι κάμερες και ό,τι άλλο άντεχες να κουβαλήσεις γυρνώντας στην Ελλάδα.

Στα πεταχτά πίναμε και κανένα καφέ. Να δούμε πώς τον φτιάχνουν σ' αυτόν τον τόπο. Ή φαγητό...

Και φωτογραφίες αράδα. Και κάρτες. Να γεμίσει το άλμπουμ των αναμνήσεων.

Και μετά τρέχοντας πάλι πίσω στο καράβι για την επόμενη εξαωρία.

Ε, μα τι νομίζετε; Αυτή είναι η ζωή του ναυτικού στα γκαζάδικα. Λαμαρίνα, λαμαρίνα, λαμαρίνα...

Θυμάμαι που μια φορά προσπάθησα να νικήσω τη λαμαρινίαση φυτεύοντας φασόλια! Κάποιο κουτάκι πλαστικό εξασφάλισα, μάζεψα μια φούχτα χώμα από το λιμάνι και πήρα από την κουζίνα λίγους σπόρους. Ε, ρε χαρά που έκανα σαν έσκασε το πρώτο φύλλο στο χώμα. Κι έφτασε η φασολιά μου να καρπίσει και να δώσει ένα και μοναδικό φασολάκι. Φυσικά και το μαγείρεψα. Και ήταν το πιο νόστιμο φασολάκι που έχω φάει ποτέ!!!

Και πέρα από τα "ξόρκια" της λαμαρίνας, το λιμάνι σου έδινε τη δυνατότητα να ανεφοδιάσεις την καμπίνα σου με χίλια δυο καλούδια. Όσα σου λείπανε στις ατέλειωτες βδομάδες ανάμεσα ουρανό και θάλασσα. Πράγματα χαζά, μα για τον καραβίσιο πολύτιμα.

Να, για παράδειγμα... Τι ζήλεψε χτες βράδυ το μικρό μας και ζήταγε από την άλλη άκρη της γης; Μια κούπα ζεστή σοκολάτα! Ποιος, το Μελινάκι... Που της λες φάε και σου λέει δεν πεινάω. Να κάνει αμάν και πώς για μια κούπα σοκολάτα. Αχ, καρδούλα μου...

Το παράξενο είναι που κι εγώ κάτι τέτοια μάζευα από τα λιμάνια για εφόδια ταξιδίου. Με το αλκοόλ ποτέ δεν τα πήγα καλά. Καφέδες και ροφήματα διάφορα ψώνιζα. Κι αυτό που σήμερα το ξέρουν όλοι, το Νες Κουίκ, στα βαπόρια το δοκίμασα πρώτη φορά. Αλλά και κάπως έτσι την πάτησα με τον εσπρέσο. Που δεν ήξερα ούτε πώς τον φτιάχνουν ούτε τι πίκρα ατέλειωτη είναι. Αφού δε βρήκα καφέδες που πίνουμε εμείς, άπλωσα το ξερό μου και πήρα εσπρέσο. Ε, ρε δυστυχία ατέλειωτη μετά...

Η άλλη τρέλα ήταν με τα σοκολατάκια και τις καραμέλες. Κι όχι τόσο για να τις τρώω μόνη μου, αλλά για να τις κερνάω στα παρτάκια που κάναμε. Μεγάλη δουλειά, στη μέση της θάλασσας να εμφανίζεται πακετάκι με σοκολατάκια... Εκτός βέβαια από εκείνη τη φορά που τα ψώνισα από ένα φαρμακείο στο Καίηπ Τάουν και δεν τρώγονταν τα άτιμα. Ήταν για διαβητικούς, αλλά πού να το καταλάβω εγώ με τα ρημάδια τα αγγλικά μου;

Και να τώρα που και η Μελίνα μας σοκολάτα λιγουρεύτηκε. Η Μελίνα που όταν έμαθε ότι επιτέλους μπαρκάρει, κόντεψε να σκάσει στις κρέπες. Πρώτη και μοναδική φορά που την άκουσα να κάνει έτσι για φαγητό... Θυμάστε που το είχαμε κάνει και κουίζ; Ε, ναι. Οι κρέπες ήταν η σωστή απάντηση. Τότε. Τώρα είναι μια κούπα σοκολάτα.

Νομίζετε εσείς πως μόνο μεσοπέλαγα υποφέρει ο ναυτικός; Και όμως εκεί που ο καημός γίνεται αβάσταχτος είναι στα λιμάνια που δεν πατάς έξω. Που τα βλέπεις εκ του μακρόθεν και έπειτα σηκώνεται η άγκυρα και φεύγεις πάλι για άλλο λιμάνι...

Ευτυχώς δεν είναι πάντα έτσι. Να, θυμάμαι τώρα το Φως. Κάπου στη νότια Γαλλία είναι το Φως. Μια χαρά πρόλαβα και βγήκα και πήγα και σε ένα καφέ (αυτό δα έλειπε να μην πας σε καφέ στη Γαλλία!!! ) και παράγγειλα μια τεράστια κούπα σοκολάτα! Ναι, λέμε, Μελινάκι. Σοκολάτα!!! Είχα το λόγο μου.

Όταν λοιπόν τελείωσα το ρόφημα γυρνάω και λέω στη γκαρσόνα, μισά γαλλικά από το γυμνάσιο και άλλα μισά με νοήματα (δεν υπάρχει χειρότερη χώρα στα αγγλικά από τη Γαλλία) πως θέλω να αγοράσω και την κούπα. Δήθεν για ανάμνηση... Στην πραγματικότητα την ήθελα για να φτιάχνω σοκολάτα και στο καράβι, που τέτοιες μεγάλες κούπες δεν είχε.

Και μπορεί στα αγγλικά να είναι δράμα οι φραντσέζοι, σε όλα τα άλλα όμως είναι αστέρια. Με τίποτα να πάρει λεφτά η κοπέλα. Δώρο μου την έκανε να τη θυμάμαι, είπε, κι αυτήν...

Τι τα θες; Λίγες μέρες μετά, είχαμε πια ανοιχτεί στον κόλπο της Λυών, πιάνει ένα μπότζι άλλο πράγμα. Νύχτα ήταν και προσπαθούσα η έρμη να κλείσω λίγο το ματάκι μου, για να ξυπνήσω στις 4 για τη βάρδια, και να με κοπανάει το κύμα μια στη μία άκρη του κρεβατιού και μια στην άλλη. Πού να κοιμηθείς;

Άσε που γινόταν της τρελής από θορύβους. Μέσα και έξω από την καμπίνα. Άκουγες τα κύματα να σκάνε λυσσασμένα στις λαμαρίνες, άκουγες να τρίβονται μεταξύ τους πράγματα, να ρολάρουν τα καταλάβαινες προς τη μια πάντα και μετά να γυρίζουν με το μπότζι στην άλλη, ώσπου ξαφνικά σε ένα πλάγιασμα του καραβιού λίγο μεγαλύτερο, ακούγεται και ένα τρομαχτικό μπαμ μέσα στην καμπίνα...

Σηκώνομαι, ανάβω φως, και τι να δω; Θρύψαλα η φουκαριάρα η γαλλική κουπίτσα...

Γι' αυτό σου λέω, Μελινάκι. Βούρκωσα χτες με την κούπα σοκολάτας.

Και ποιος ξέρει; Ίσως γι' αυτό και ξύπνησα άγρια χαράματα. Καράβι είχε γίνει χτες βράδυ το σαλόνι μου. Και ο καναπές κουκέτα. Και μπορεί να μην το θυμάμαι, αλλά σίγουρα ακούστηκε κάποιο μπαμ. Όχι, δε βρήκα θρύψαλα στο πάτωμα. Μόνο στην ψυχή μου.

Καλά ταξίδια, μάτια μου. Και όλα ονειρεμένα και ει δυνατόν και σοκολατένια να είναι...

Μελινάκι,

τη ζήτησες δίπλα σε τζάκι... Δεν έχω.

Κάτω από το δεντράκι το χριστουγεννιάτικο σε καρτερεί η σοκολάτα σου. Μαζί με αγγελάκια, μπαλίτσες και αρκουδάκια. Να τα στολίσεις εκεί στα ξένα και τα μακρινά λιμάνια που βρίσκεσαι τέτοιες μέρες και να θυμάσαι πως αν μη τι άλλο, η αγάπη μας σε συντροφεύει όπου κι αν είσαι.

Με αφορμή όσα μέσα στη νύχτα μου θύμισε το μήνυμα της Μελίνας, βρήκα στο ίντερνετ ένα εξαιρετικό blog με αφηγήσεις ενός ανθρώπου που έζησε κι αυτός τα γκαζάδικα. Αναδημοσιεύω ένα ποστ του όχι μόνο για να σχηματίσετε καλύτερη άποψη τι σημαίνει γκαζάδικο αλλά και για να σας παρακινήσω να επισκεφθείτε το χώρο του, το Ημερολόγιο Γέφυρας όπως το ονομάζει:

http://captaindimitris.blogspot.com/

Παράθεση :

Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου 2009

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(229) περίοδος δεύτερη

Πρωινό Κυριακής, 6 η ώρα, λίγο πριν το ξημέρωμα και σχεδόν
απαρτία σήμερα, στην πρύμη, από το πλήρωμα της κουβέρτας.
Μπόμαν και λοστρόμος πίνουν στα γρήγορα τον καφέ τους τον
πρώτο πρωινό γιατί σε λίγο έρχονται τα ρυμουλκά και η λάντζα
του πιλότου, η πιλοτίνα, φέρνοντας τον πιλότο για την μεθόρμιση
του πλοίου.

Σε λίγο θ αρχίσει το βίρα της άγκυρας, η πιλοτίνα και
τα ρυμουλκά φάνηκαν στα αριστερά. Η σκάλα του πιλότου είναι
από νωρίς τοποθετημένη για την επιβίβαση του πιλότου στη μέση
και αριστερά του πλοίου. Όλα είναι έτοιμα για το βίρα και τον
απόπλου του πλοίου.

Ο καπετάνιος είναι στη γέφυρα από νωρίς μαζί με τον γραμματικό
περιμένοντας τον πιλότο να επιβιβαστεί.

Η μηχανή είναι σε ετοιμότητα από νωρίς το πρωί για κινήσεις μόλις
χρειαστούν και ο ατμός είναι φουλ ανοιχτός για το βίρα της άγκυρας.

Ένα 24ωρο Μήτσο για φόρτωση και μετά φουλ ολοταχώς για την
Ελλάδα και εκφόρτωση στα μέγαρα.

Έγινε Νικόλα, πάω στη μέση για να είμαι, απίκο, γιατί όλοι καφέ θα
θέλουν, Ελληνικό, αυτή την ώρα και τσιγάρα Αμερικάνικα. Βίρα
λοιπόν και πρόσω για την προβλήτα της φόρτωσης που μας περιμένει
για πρόσδεση, ξεσαβούρωμα και φόρτωση. Αύριο το απογευματάκι
Μήτσο θα βάλουμε πλώρη για Ελλάδα, σε δυο βδομάδες θα είμαστε
στα Μέγαρα για εκφόρτωση, μου λέει ο μαρκόνης που μόλις ήρθε
για καφέ πρωινό στο καπνιστήριο των αξιωματικών. Έγινε Στέλιο,
τα μέτρησα χθες τα μίλια για το ταξίδι μέχρι την Ελλάδα.

Δυο μήνες θα κλείσουμε από τότε που φύγαμε από τα Μέγαρα και
θα κάνουμε πάλι το ίδιο κυκλικό ταξίδι, έτσι άκουσα, Στέλιο
Ρωσία, Ιαπωνία, Περσικό Μέγαρα.

Ακριβώς Μήτσο, αυτό είναι το καινούργιο ναύλο μέχρι στιγμής.

Η ημέρα πέρασε σήμερα με το βίρα το δέσιμο το ξεσαβούρωμα και
την φόρτωση που συνεχίζεται μέχρι και αυτή την ώρα που κοντεύει
μεσάνυχτα. Σε λίγο θα σκαντζάρουν οι βάρδιες στην κουβέρτα και
στην μηχανή με την φόρτωση να συνεχίζεται υπό την επίβλεψη του
μπόμαν και του γραμματικού που έχει το κουμάντο.

Τελευταίο τσιγάρο και μια καληνύχτα στις βάρδιες που παραμένουν
στην κουβέρτα για την παρακολούθηση της φόρτωσης και γραμμή για
ύπνο και ξεκούραση στην καμπίνα γιατί το πρωινό δεν αργεί

Συνεχίζεται.....


Παρασκευή, 11 Δεκεμβρίου 2009

Ημερολόγιο Γέφυρας.....(230) περίοδος δεύτερη

Πρωινό Δευτέρας στην Ραστανούρα με την φόρτωση να συνεχίζεται
κανονικά και το καράβι σιγά σιγά να βυθίζεται στο νερό από το βάρος
του φορτίου που ο μπόμαν με τον γραμματικό το κατανέμουν στις
δεξαμενές του φορτίου αναλογικά.

Ο καπετάνιος πριν λίγο κατέβηκε στην προβλήτα για να δει το βύθισμα του πλοίου από πρώτο χέρι.

Η φόρτωση και το σπατσάρισμα των δεξαμενών συνεχίζεται, στην
πλώρη και στην πρύμη για να κάθεται το πλοίο ίσοβύθιστο.

Το απόγευμα λίγο μετά τον καφέ των τρεις θα έχουμε τελειώσει και
μετά μέτρηση φορτίου, υπολογισμός, φορτωτικές και άδεια απόπλου
από τις αρχές της Σαουδικής Αραβίας και απόπλους, έτσι γίνεται
σχεδόν πάντα Μήτσο κάθε φορά που ερχόμαστε εδώ για φόρτωση
μου λέει ο λοστρόμος που μόλις ήρθε από την κουβέρτα για καφέ και
για τσιγάρο στο καπνιστήριο.

Έγινε λοστρόμε, τα μαθαίνω σιγά σιγά όλα όσα χρειάζονται σε μια φόρτωση. Μετά την εκφόρτωση στα Μέγαρα που θα έρθω στην κουβέρτα, δόκιμος, θα τα μάθω καλύτερα.

Πάω τώρα στη μέση να φτιάξω καφέ για τον γραμματικό και τον
μαρκόνη που σε λίγο θα έρθουν και τα λέμε στον καφέ των 10.

Η ημέρα σχεδόν πέρασε με την φόρτωση να έχει ολοκληρωθεί και
την μέτρηση και τον υπολογισμό του φορτίου. Περιμένουμε
απόπλου και φορτωτικές για αναχώρηση από το λιμάνι της
φόρτωσης.

Ο πιλότος και τα ρυμουλκά είναι σε ετοιμότητα και το
πλήρωμα το καραβιού κουβέρτας και μηχανής στα πόστα τους για
λύσιμο και απόπλου.

Ο καπετάνιος είναι στη γέφυρα μαζί με τον
καπτάν Σπύρο που έχει ακόμα βάρδια και περιμένουν απόπλου.
Ο καπτάν Σπύρος γράφει στο Ημερολόγιο Γέφυρας, τον απόπλου
του πλοίου και την αποβίβαση του πιλότου.

Λύσιμο ρυμουλκών πρόσω ολοταχώς, προορισμός μας Μέγαρα μέσω του καναλιού του Σουέζ γράφει στο ημερολόγιο Γέφυρας ο καπτάν Σπύρος και
το ταξίδι της επιστροφής αρχίζει από τον Περσικό κόλπο.

Δυο βδομάδες Μήτσο και άφιξη Μέγαρα για εκφόρτωση, μου λέει
ο Κωνσταντής την ώρα που πίνουμε τον καφέ στις πρύμης το απάγκιο
σκεπαστό παρέα με τα γλαροπούλια που μας συνοδεύουν στην
έξοδό μας από το λιμάνι της φόρτωσης.....

Συνεχίζεται.....

Ο Μήτσος τώρα πια έχει γκρίζα τα μαλλιά του. Μη σας παρασύρουν οι ημερομηνίες, είναι μόνο ημερομηνίες ανάρτησης των αναμνήσεών του στο blog. Για παλιές εποχές μιλάει...

Και είναι αρκετά γλαφυρός. Τον διάβαζα και ανατρίχιαζα με όσα μου θύμιζε. Πχ για το ψάρεμα στον Περσικό:

Παράθεση :

Τρίτη, 08 Δεκεμβρίου 2009
Ημερολόγιο Γέφυρας.....(228) περίοδος δεύτερη

Η ημέρα και η βραδιά, μέχρι τα μεσάνυχτα πέρασαν στη ράδα παρέα
με ψάρεμα, καθάρισμα ψαριών, τηγάνισμα και ψαρό μεζέ.
Σάββατο σήμερα και ημιαργία στην δουλειά, εκτός από τις βάρδιες
που βρίσκονται πάντα στα πόστα τους για την καλή λειτουργία του
καραβιού και την ασφάλεια του πλοίου και του πληρώματος.
Στη γέφυρα και στη μηχανή οι βάρδιες είναι κανονικές όλο το 24ωρο
σήμερα έγιναν και οι προετοιμασίες για την αυριανή μεθόρμιση του
πλοίου για το δέσιμο, το ξεσαβούρωμα και την φόρτωση.
Όλα είναι έτοιμα για το αυριανό πρωινό βίρα τις άγκυρας.
Στη γέφυρα ανέβηκα για λίγο, νωρίς, πριν τα μεσάνυχτα για το μάθημα
της παραλλαγής, της παρεκτροπής και της απόκλισης της πυξίδας.
Τώρα είμαι στην πρύμη και παρακολουθώ το ψάρεμα από τους πιο
πεπειραμένους από μένα και το μόνο που κάνω είναι να βλέπω να
βοηθάω και να μαθαίνω για να μπορώ και εγώ να ψαρέψω στην επόμενη
ράδα που θα πάμε, αν έχει ψάρια βέβαια. Λοστρόμος μπόμαν και
μάγειρας παίζουν την τελευταία παρτίδα, πρέφας, της βραδιάς.
Σε λίγο τελειώνουν και θα φύγουν να πάνε για ύπνο γιατί αύριο από
νωρίς το πρωί έχει και πάλι έγερση, όπως κάθε πρωινό.
Αύριο έχει και βίρα με την άφιξη του πιλότου και των ρυμουλκών για
να πάμε στην προβλήτα της φόρτωσης που μας περιμένουν.
Τελευταίο τσιγάρο και καληνύχτα σε αυτούς που έχουν βάρδια και
παραμένουν στην κουβέρτα και στην μηχανή για την ασφάλεια και
την συνεχή ομαλή λειτουργία του πλοίου. Η ημέρα και η βραδιά
πέρασαν σήμερα ήσυχα στη ράδα της Ραστανούρας. Μεσάνυχτα πια,
οι βάρδιες έκαναν σκάντζα σε κουβέρτα και μηχανή, τα γλαροπούλια
απάγκια σαν στις κουπαστές του πλοίου για να ξεκουραστούν και να
αρχίσουν με το πρώτο φως της μέρας το πέταγμα τους για αναζήτηση
της τροφής τους της καθημερινής. Μόνο οι βάρδιες που σκάντζαραν
πριν λίγο έμειναν στην τραπεζαρία και το καπνιστήριο για να φάνε
λίγα φρέσκο τηγανισμένα ψάρια και μετά να πάνε για ύπνο και για
ξεκούραση. Σε λίγο ξημερώνει μια καινούργια ημέρα

Συνεχίζεται.....

Έτσι κι εμείς τότε. Στη ράδα του Περσικού ξεσκιζόμασταν στο ψάρεμα. Βγαίναν και καλά ψάρια, πχ σαν το ροφό που έβγαλε ο καπετάν
Γιάννης κάποτε, μα το δικό μου αγκίστρι μόνο γατόψαρα καμάκωνε που δεν τρώγονται. Μόνο μια φορά θυμάμαι κατάφερα να βγάλω ένα τόσο δα ψαράκι της προκοπής και φυσικά βιάστηκα να το βάλω στο τηγάνι.

Τίποτε όμως δε βρήκα στα ημερολόγιά μου σημειωμένο... Και διάβαζα τον καπετάν Μήτσο και ζήλευα που τόσο καλά τα θυμάται. Δεν ξέρω κιόλας, δεν το έψαξα, αν τα κράταγε από τότε σε ημερολόγιο...

Όπως και να έχει, μπράβο του.

Κι ελπίζω και τα δικά μας κορίτσια τώρα που αρμενίζουν σε ωκεανούς και λιμάνια, να βρίσκουν χρόνο να κρατάνε ημερολόγιο. Κάποτε θα είναι ό,τι πιο πολύτιμο τους χάρισαν τα ταξίδια...