Η κλειδαρότρυπα της κρεβατοκάμαρας

Έφαγαν, τσούγκρισαν τα ποτήρια, ρεύτηκαν στα κρυφά. Ήρθαν μετά και άραξαν στους καναπέδες του σαλονιού.

Το αποκάρωμα τάραξε ο οικοδεσπότης.

Ξερόβηξε και ανακοίνωσε πως έχει μια έκπληξη. Ένα δωράκι για τους συνδαιτημόνες.

Ανακάθισαν οι άλλοι στους καναπέδες. Τα ήξεραν τα δώρα του.

- Για το δάσκαλο, ρώτησαν;

Εκείνος θέλησε να τους αφήσει λίγο ακόμα σε περιέργεια, να μη χαλαλιστεί από άκαιρες βιασύνες η προσφορά.

Χάθηκε στη μικρή σκάλα, μια σκάλα που οδηγούσε στον επάνω όροφο του διαμερίσματος. Έπειτα μεγαλόπρεπα κατέβηκε κραδαίνοντας στα χέρια κάτι μικροσκοπικά σημειωματάρια.

- Οι ατζέντες του, είπε με στόμφο και τις πέταξε στο μικρό τραπεζάκι. Εδώ θα δείτε ποιος αληθινά ήταν.

Δειλά στην αρχή και μετά με βιάση οι καλεσμένοι άρχισαν το ξεφύλλισμα.

Μικρές κραυγές και γέλια πονηρά διέκοπταν το γύρισμα των φύλλων.

Και ονόματα κοριτσιών. Κορίτσια θα ήταν, τι άλλο; Αφού κι ο δάσκαλος παιδαρέλι ήταν τότε. Φοιτητής στις πρώτες ατζέντες, στρατιώτης στις κατοπινές.

Διάβαζε η ομήγυρη και δε χόρταινε. Για τα νεανικά ραντεβουδάκια και τους φτερωτούς έρωτες της νιότης ενός ανθρώπου που οι περισσότεροι δεν είχαν καν συναντήσει.

Η οικοδέσποινα έφερε τους καφέδες. Και μικρά γλυκίσματα.

Οι μικρές ατζέντες άλλαζαν χέρια και η παρέα άρχισε τα σχόλια.

"Ες γην φέρειν", ψιθύρισα αηδιασμένη. Ας όψεται εκείνος που παρέδωσε αφελώς τις ατζέντες. Για να καταντήσουν μπαίγνιο στα χέρια του κάθε τζιτζιφιόγκου.

Τον συνάντησα μήνες μετά. Στο χωριό του. Δεν τον ήξερα. Προσπαθούσα πίσω από τα μάτια του να μετρήσω. Στο τέλος τον ρώτησα στα ίσια.

- Γιατί;

Αυτό μόνο. Δε θέλησα να τον πικράνω. Να του πω για τα χέρια που ψαχούλευαν, για τα αδηφάγα βλέμματα. Τι θα άλλαζε;

Μου αντιγύρισε το δικό του παράπονο. Και το δικό του "γιατί". Γιατί δεν του είχαν επιστρέψει τις ατζέντες. Τι να του πω; Μήπως ήξερα κι εγώ;

Ανεβήκαμε στο μικρό δωμάτιο. Στο δωμάτιο που ο δάσκαλος διάβαζε ώρες ατέλειωτες σαν μαθητής. Κάθισα στην καρέκλα του. Χάιδεψα απαλά το μικρό τραπέζι. Καμία απόκριση.

Στο δρόμο της επιστροφής άναψε η συζήτηση. Ρωτούσαν και άλλοι να μάθουν γιατί δε γύρισαν οι ατζέντες εκεί που ανήκαν. Και τι θα γίνει ρώταγαν με όλα τα υπόλοιπα. Γράμματα, σημειώσεις, φωτογραφίες.

Γυρίσαμε στην Αθήνα. Την άλλη μέρα πήρα το καράβι για Ικαρία. Διάλεξα δωμάτιο δίπλα στη θάλασσα. Θέα απέραντη στο γαλάζιο νερού και αέρα. Τις νύχτες, στη σκοτεινή βεράντα, έψαχνα το μικρό αστέρι. Να το ρωτήσω "γιατί"; Μη νομίζεις εύκολες τις απαντήσεις. Είναι που και τα αστέρια δεν έχουνε φωνή. Σε κοιτάνε σιωπηλά, μ' εκείνο το μακρινό τους ματάκι, το γεμάτο φως, και σε συντρίβουν στην αδυναμία σου.

Μπερδεμένο κουβάρι γύριζαν οι σκέψεις. Από πού να το πιάσεις;

Στην Αθήνα πια δέχτηκα το πρώτο μήνυμα της κοπέλας. Με ξάφνιασε. Ζητούσε να μάθει για τον πατέρα της. Από μένα; Ποια ήμουν εγώ; Α, ναι... μέλος της παρέας που ξεφύλλιζε ατζέντες. Που κόλλαγε το μάτι στην κλειδαρότρυπα. Κάνοντας μπανιστήρι σε ξένα ραντεβουδάκια. Με ποια, πότε, πόσες φορές...

Τι να της πω; Πως έτρεμαν τα δάχτυλά μου; Και έτσουζαν τα μάτια μου; Πως δεν κατάφερα τελικά να τρυπώσω στις μικρές σελίδες; Τους άλλους όμως; Μπόρεσα να τους σταματήσω τους άλλους;

Ντρεπόμουν. Εκείνο το κορίτσι με έκανε να ντραπώ. Γιατί κι εγώ έχω πατέρα. Και σε καμία κόρη δεν αρέσει να μαθαίνει και μάλιστα από ξένους τι έκανε ο πατέρας της με τη μία και με την άλλη. Κι ας ήταν και της πρώτης νιότης ανόητες ιστορίες.

Και γιατί τον πατέρα της, τον θεωρούσα και δικό μου πατέρα. Δάσκαλο.

Εκείνη η τρύπα έπρεπε να κλείσει. Και το κλειδί να γυρίσει.

Φωνάζει τώρα ο κλέφτης; Ας φωνάζει. Και ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα; Ας φωνάζει και αυτός.

Ήσυχη πια κοιτώ τ' αστέρια. Και ήσυχα με κοιτάνε κι αυτά.

"Είναι τα διαμαντένια καρφιά του Μαγιακόβσκι που καρφώθηκαν με το σφυρί στον ουρανό, και κάνουν τα μαύρο να στάζει αίμα και τρομαλέες μαρμαρυγές."

Και είναι αμέτρητα. Τόσα που δε μετριούνται.