Κακό δεν είναι να αγαπάς το Λιαντίνη...

Ήρχισαν οι κροκοδείλιοι κλαυθμυρισμοί. Και τα δακρύβρεχτα δράματα σε στιλ ηπειρώτικου πολυφωνικού: "Τι κακό 'κανα ο καημένος"...

Και οι επιθέσεις βεβαίως για μια ακόμη φορά στη γυναίκα του Λιαντίνη.

Αιτία; Η δικαίωση της προσφυγής της από τα δικαστήρια!!!!

Λες και είναι εκείνη ένοχη για όσα η νομοθεσία της χώρας μας προβλέπει. Ή λες και δε ζούμε σε δημοκρατία όπου οφείλουμε να σεβόμαστε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.

Για μία ακόμη φορά η κ. Νικολίτσα Γεωργοπούλου - Νικολακάκου - Λιαντίνη (αυτό είναι ολόκληρο το όνομά της) στήθηκε στον τοίχο και άρχισαν να την πυροβολούν γιατί; Μα γιατί οι δικαστές έκριναν πως ήταν δίκαιο το αίτημά της!!!

Κατά τη γνώμη λοιπόν των κατηγόρων της έπρεπε να ανεχθεί την αδικία σε βάρος της και να μην απαιτήσει να εφαρμοστεί ο νόμος!!!

Κι όλα αυτά με το φοβερό επιχείρημα πως εκείνοι οι καημένοι ό,τι έκαναν το έκαναν από αγάπη στο Λιαντίνη!

Θα ρωτήσουμε κι εμείς. Είναι κακό να αγαπά κανείς το Λιαντίνη;

Φυσικά και δεν είναι.

Το κακό αρχίζει όταν η αγάπη αυτή γίνεται πρόσχημα.

Κι όταν δήθεν για την αγάπη του Λιαντίνη στρέφεσαι ενάντια σε όσους εκείνος αγάπησε. Ειδικά όταν εσύ ουδέποτε συνάντησες καν το Λιαντίνη, δεν τον ήξερες και δε σε ήξερε. Ποιος είσαι λοιπόν εσύ και από πού αποκτάς το δικαίωμα να αυτοχρήζεσαι δημόσιος κατήγορος της συζύγου του; Ερχόμενος μάλιστα σε αντιπαράθεση με επίσημες αποφάσεις της δικαιοσύνης;

Οι υβριστές της δε διστάζουν να την αποκαλέσουν από κοντόθορη μέχρι γυναικάκι. Αυτό ακριβώς το ποιόν του αντρισμού τους... Που φτάνει να αμφισβητήσει το δικαίωμα μιας γυναίκας σήμερα, εν έτει 2009, να χρησιμοποιεί το πατρικό της επώνυμο.

Και δείτε τι γελοίο είναι αυτό. Από εκείνους που καμώνονται τους θαυμαστές του Λιαντίνη... Ο οποίος είναι γνωστό ότι σταμάτησε από το πρώτο κιόλας βιβλίο του να χρησιμοποιεί το δικό του πατρικό επώνυμο! Ποιος είναι λοιπόν ο κοντόθορος;

Θα μου πεις, μα εκείνη είναι γυναίκα. Άρα οφείλει να υποτάσσεται στον άντρα! Να χάνει το όνομά της μόλις παντρευτεί και να τίθεται στην υπηρεσία του άντρα της. Ποιος άλλος ο προορισμός για μια καλή συμβία;

Ευτυχώς που ο Λιαντίνης είχε τελείως διαφορετικές απόψεις. Και φρόντισε όχι μόνο να βάλει στο πλάι του μια γυναίκα με προσωπικότητα, αλλά και να της πλέκει ύμνους δημόσια. "Έχω μια γυναίκα, σπουδαία γυναίκα. Διδάσκει σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Γερμανίας αυτή την εποχή", αυτό θα δηλώσει στη διάλεξή του με τίτλο Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Και στο τελευταίο γράμμα που άφησε στο παιδί του θα επιβεβαιώσει τι υπήρξε η γυναίκα αυτή για εκείνον. "Ένας υπέροχος άνθρωπος".

http://archive.enet.gr/1998/06/04/on-line/keimena/greece/greece2.htm

Στο ίδιο αυτό γράμμα ο Λιαντίνης θα σημειώσει:

Tο γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.

Ένα γράμμα που όντως βρέθηκε όταν ανακαλύφθηκε ο σκελετός στον Ταΰγετο. Η είδηση πάνε χρόνια που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία:

http://archive.enet.gr/online/online_hprint?&id=74792920

Παράθεση :

Εκτός από το ποτήρι βρέθηκαν δίπλα στον Λιαντίνη ένα νάιλον που μέσα είχε τα γυαλιά του, μια ελληνική σημαία και δύο βιβλία του. Μέσα σε ένα από αυτά, την «Γκέμμα», στη σελίδα 170 βρέθηκε και ένα εντελώς προσωπικό γράμμα προς τη γυναίκα του, το οποίο αρχίζει: «Λου μου, τώρα να μη με χαιρετάς γιατί δεν χαίρομαι...» και τελειώνει «να ζήσεις χαρούμενη και να συλλογάς τα χρόνια...».

Και όμως. Οι υβριστές της κ. Λιαντίνη προσποιούνται ότι το αγνοούν. Δεν άφησε λέει γράμμα στο ... γυναικάκι του!!!

Να ήταν μόνο αυτά τα ψέματα; Θα λέγαμε ότι τουλάχιστον τους στράβωσε το απύθμενο μίσος τους για τη γυναίκα του Λιαντίνη. Το εντελώς γελοίο είναι πως αυτοί οι ένθερμοι δήθεν θαυμαστές του Λιαντίνη γέμισαν τον κόσμο ακόμη μια φορά ψέματα και για τον ίδιο.

Με αρχή το κασελάκι από καρυδιά. Που το έφτιαξε λέει ο Λιαντίνης για τα δικά του οστά!!! Τόσα ξέρουν, τόσα λένε... Διότι ο Λιαντίνης ουδέποτε έφτιαξε κασελάκι για τέτοιο σκοπό. Στην πραγματικότητα αυτό το κασελάκι έγινε μεν από το Λιαντίνη αλλά για τα οστά των γονιών του. Και φυσικά δεν ήταν ένα αλλά δύο τα κασελάκια...

Λίγο παρακάτω διαβάζουμε πως ο Λιαντίνης πήγε στο Μόναχο τον Οκτώβριο του 1970. Τι κρίμα που τους διαψεύδει ο ίδιος ο Λιαντίνης με γράμμα του - που έχει δημοσιευτεί - και με ημερομηνία 3 - 10 - 1970... Ένα μήνα, γράφει εκεί ο Λιαντίνης, κοντεύει στους νέους τόπους. Φαίνεται πως εκτός από τον κουτσοφλέβαρο υπάρχει και άλλος πιο κουτσός μήνας στο ημερολόγιο. Και τον ανακάλυψαν αυτοί που αυτοσυστήνονται ως σούπερ θαυμαστές του Λιαντίνη.

Κι εμείς λέμε. Να τον θαυμάζουν και να τον αγαπούν. Κακό δεν είναι. Να σταματήσουν όμως να διαδίδουν ψέματα σε βάρος του. Ηθελημένα ή από αφέλεια και άγνοια.

Και να παραδεχτούν πως το Λιαντίνη όσο και αν λένε πως τον αγαπούν, δεν τον γνωρίζουν. Ας αφήσουν επιτέλους τον άνθρωπο που τον γνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον να μιλήσει και να μας βοηθήσει να τον μάθουμε κι εμείς. Τη γυναίκα του. Τη σύντροφο της ζωής του. Που μοιράστηκε όχι μόνο την καθημερινότητα του σπιτιού μαζί του αλλά και τις πνευματικές του ανησυχίες.

Είναι γνωστό πως σε εκείνη εμπιστευόταν τα χειρόγραφά του για δακτυλογράφηση. Ο ίδιος ο Λιαντίνης έγραφε πάντα με το χέρι.

Και σ' εκείνη πρώτα από όλους αποκάλυπτε κάθε μεγάλη ιδέα του. Το μαρτυρούν χειρόγραφες επιστολές του. Και σε επιστολές του και πάλι διαβάζουμε ότι στη γυναίκα του, στη Λου του, χρωστά τα πάντα. Ναι. Έτσι ακριβώς. Τα πάντα. Και λίγο πριν θα γράψει:

Παράθεση :

Αργά τα βράδια παίρνω τη Lou στο τηλέφωνο και μιλάμε πολύ. Την καημένη, πόση καρτερία, πόσος ηρωισμός. Πόση πίστη που τρέφει για την καταραμένη μου στράτα

.

Αυτά τα έλεγε ο ίδιος ο Λιαντίνης για τη γυναίκα του. Και έχουμε στα χέρια μας ντοκουμέντα που τα αποδεικνύουν. Γραμμένα όπως είπαμε με το χέρι του.

Κι έχουμε τώρα ποιους; Εκείνους που δεν τον συνάντησαν καν να βγαίνουν στο διαδίκτυο και να λένε ακριβώς τα αντίθετα!

Ο σκοπός τους μας έχει γίνει φανερός από καιρό. Ύπουλα και μεθοδικά πολεμάνε να διαβρώσουν την αληθινή μορφή του Λιαντίνη. Να τον παρουσιάσουν για άλλον. Οι βολές κατά της γυναίκας του είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.

Απόδειξη ότι τη μανία τους έχουν κατά καιρούς πληρώσει και η κόρη του αλλά και μαθητές του Λιαντίνη.

Είναι από ζήλεια; Και κυνηγούν όσους είχαν την τιμή να ζήσουν από κοντά το Λιαντίνη;

Ή ενεργούν με ακόμη πιο ύπουλο σχέδιο; Προσπαθώντας σε πρώτη φάση να φιμώσουν όποιον γνώρισε το Λιαντίνη για να επικρατήσουν στο τέλος τα ψέματα που λένε εκείνοι;

Σε μένα που ο κλήρος έλαχε να ξέρω πολλά περισσότερα από όσα έχω δικαίωμα να λέγω δημόσια, είναι ξεκάθαρο πως ισχύει το δεύτερο. Πρόσχημα η αγάπη τους για το Λιαντίνη και προπέτασμα καπνού. Και λυπάμαι όποιον αφελή συνεχίζει να πιστεύει στα καλοστημένα ψέματά τους.

Αδιάφορον όμως. Τώρα επιτέλους μίλησε η δικαιοσύνη. Και είτε τους αρέσει είτε όχι δικαίωσε την προσφυγή της οικογένειας Λιαντίνη. Όχι για να σταματήσει η πληροφόρηση για το μεγάλο στοχαστή μα για να μπορούν επιτέλους οι νόμιμοι εκπρόσωποί του να δημιουργήσουν official site στο διαδίκτυο για το Λιαντίνη με το όνομά του.

Και κοίτα να δεις τη γελοιότητα των κατηγόρων. Να λιθοβολούν τη γυναίκα του που διεκδικεί να πάρει το όνομα του Λιαντίνη ως domain στο διαδίκτυο και ταυτόχρονα να την κατηγορούν πως δε χρησιμοποιεί το επώνυμο Λιαντίνη στη ζωή της. Επικοινωνούν με τον εγκέφαλό τους;

Ή θαρρούν πως απευθύνονται σε τελείως ανεγκέφαλους;

Και με ποιο δικαίωμα στην τελική; Ποιοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι έχουν την εξουσία να επιβάλουν στους άλλους τι θα κάμουν; Ποιος τους διόρισε δικαστές; Εδώ θα μου πεις αυτοί έφτασαν να δικάζουν και τους αληθινούς δικαστές και να αμφισβητούν τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Θα σταματούσαν μπρος σε οτιδήποτε άλλο;