ΝΥΤΣΑΤΣΕ Η ΜΠΟΥΜΠΑ, ΝΥΤΣΑΤΣΑ ΚΙ ΕΓΩ

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα χαριτωμένο και μοσχαναθρεμμένο παιδάκι. Ζούσε με τους γονείς του σε ένα αγρόκτημα και μεγάλωνε όμορφα, με παιγνίδια και χαρές.

Μια μέρα που έπαιζε ευτυχισμένο και αθώο στον κήπο, είδε μια μικρή κατακόκκινη πεταλούδα.


- Στάσου να σε πιάσω! είπε το παιδάκι και άπλωσε τα στρουμπουλά του δαχτυλάκια.

Η πεταλουδίτσα ούτε που του έδωσε σημασία. Εξάλλου οι πεταλουδίτσες δεν ξέρουν τη γλώσσα των ανθρώπων.

Το παιδάκι παράτησε τα παιγνίδια του και βάλθηκε να κυνηγά τη μικρή πεταλούδα. Έτρεχε εκείνη από λουλούδι σε λουλούδι, έτρεχε και το παιδάκι.

Ούτε που κατάλαβε πως άφησε πίσω τον κήπο των γονιών του και βγήκε έξω στη μεγάλη δημοσιά. Τα ματάκια του έβλεπαν μόνο την πεταλούδα και η λαχτάρα του να την πιάσει επιτέλους, το έκανε να ξεχνά κάθε τι άλλο.

Λίγο πιο κάτω άρχιζαν τα σταροχώραφα. Η πεταλούδα τρύπωσε να ξεκουραστεί πάνω σε ένα σιταράκι. Τρύπωσε και το παιδί.

- Σ' έπιασαααααα, φώναξε.

Μα η πεταλούδα, σαν πεταλούδα, πρόλαβε και πάλι να πετάξει μακριά.

Έτρεχαν τώρα μέσα στα σιταράκια, που με γλυκό θρόισμα χάιδευαν τον μικρούλη και του ψιθύριζαν:

- Πού πας; Η μαμά σου θα σε ψάχνει. Γύρνα στο σπίτι σου, γύρνα στην αγκαλιά της μανούλας σου.

Ο μικρούλης όμως δεν ήξερε τη δική τους γλώσσα. Και συνέχιζε να κυνηγάει την κόκκινη πεταλούδα και να την παρακαλάει:

- Στάσου, πεταλουδίτσα μου, στάσου να σε τσακώσω, δε σα σου τσαλακώσω κασόλου τα φτελά.

Η πεταλούδα δε σταμάτησε. Κι όταν τα σταροχώραφα τελείωσαν, χώθηκε στο μεγάλο δάσος.


Πέταγε από ξέφωτο σε ξέφωτο παίζοντας με τις ακτίνες και ψάχνοντας για τα μικρά λουλουδάκια του δάσους.

Η ώρα περνούσε. Και οι ακτίνες όλο και λιγόστευαν. Ώσπου χάθηκαν τελείως και χάθηκε και η πεταλουδίτσα.

Αποκαμωμένο το παιδάκι έγειρε στη ρίζα ενός μεγάλου δέντρου. Ποτέ δεν είχε ξαναβρεθεί στο δάσος. Και δεν ήξερε τι είναι το δάσος. Και μάλιστα ένα δάσος τη νύχτα.

Μέσα στο γλυκό σούρουπο πουλάκια κελαϊδούσαν. Κι έλεγαν κι αυτά, στη δική τους γλώσσα:

- Γύρνα στο σπίτι σου, μικρούλη. Το δάσος δεν είναι μέρος για παιδάκια.

Εκείνος όμως δεν ήξερε ούτε τη γλώσσα των πουλιών. Η μανούλα του μόνο τη γλώσσα των ανθρώπων προσπαθούσε να του μάθει. Του έδειχνε το φαγάκι και του έλεγε:

- Μαμ, μαμ.

Μαμ, έλεγε και το παιδάκι και έτρωγε ευχαριστημένο το νόστιμο φαγάκι της μαμάς του, σίγουρο πως έτσι λένε το φαγάκι γιατί το φτιάχνει η μαμ-ά. Κι έπειτα άνοιγε τόοοοοοσα τα μικρά του χεράκια και την αγκάλιαζε τρισευτυχισμένο:

- Σ' αγαπώ, μαμ-ά! έλεγε.

Κι εκείνη το έπνιγε στα φιλιά και στα χάδια.

Τώρα όμως η μανούλα του δεν ήταν εδώ. Κι αυτό κρύωνε και πεινούσε και τα ποδαράκια του πονούσαν από το τόσο τρέξιμο.

Γύρισε και κοίταξε τα πουλάκια.

- Τσίου, τσίου, πού είναι η μαμά μου; τα ρώτησε.

Και τότε τα πουλάκια, του ξαναείπαν: "Τσίου, τσίου" και κούνησαν τις φτερουγίτσες του πολύ ανήσυχα.

Ένα πουλάκι μάλιστα, με χρυσαφί ράμφος και κατακόκκινη λαιμουδιά, κατέβηκε από το κλαδί του και τρύπωσε στο μικρό χεράκι του παιδιού.

- Έλα, του είπε, πάμε να σου δείξω το δρόμο. Εγώ θα σε πάω στη μαμά σου. Δεν πρέπει να μείνεις άλλο εδώ.

- Τσίου, τσίου, κελάηδησε πάλι το παιδάκι. Κι ήταν πολύ χαρούμενο που είχε ένα ολόκληρο πουλάκι δικό του.

Ξαφνικά ένας θόρυβος ακούστηκε πίσω του. Τα ξερά φύλλα έτριζαν κρατς κρουτς κι αν το παιδάκι ήξερε τη γλώσσα των φύλλων, θα καταλάβαινε πως του φώναζαν τρομαγμένα να φύγει γρήγορα, όσο είναι καιρός.

Το παιδάκι δεν ήξερε τη γλώσσα των φύλλων. Γύρισε αθώα το κεφαλάκι του και τότε είδε κάτι που δεν είχε ξαναδεί...


Μια τίγρη. Μια αληθινή τίγρη.

Στεκόταν μέσα στις φυλλωσιές και κοίταγε με τα μεγάλα της μάτια το μικρό παιδάκι.

Εκείνο όμως δεν ήξερε τι είναι η τίγρη. Δεν ήξερε καν πως τη λένε τίγρη.

Το θηρίο κούνησε την ουρά του. Και η γατούλα τους είχε ουρά. Και την κουνούσε πέρα δώθε κάθε φορά που η μαμά της έβαζε φαγάκι.

- Μαμ, μαμ, είπε το παιδάκι στην τίγρη.

Και τα πεινασμένα του ματάκια κοίταγαν γύρω τριγύρω να βρουν το φαγητό. Αχ, και να είχε τώρα λίγο φαγάκι. Και το κρεβατάκι του να είχε. Να χωθεί κάτω από τις ζεστές του κουβερτούλες και να κλείσει τα ματάκια του. Και η μαμά να του τραγουδάει εκείνα τα όμορφα τραγουδάκια που μόνο εκείνη ήξερε να λέει.

Η μανούλα του όμως δεν ήταν τώρα εδώ. Και μόνο αυτό το ζωάκι με την κίτρινη γούνα και τις μαύρες ρίγες στεκόταν εκεί μπροστά του.

Η τίγρη τότε άνοιξε το τεράστιο στόμα της.

Το παιδάκι δεν είχε ξαναδεί τόσο μεγάλο στόμα. Ακόμη και το στόμα του παππού, όταν κουρασμένος έγερνε στη μεγάλη πολυθρόνα και χασμουριόταν, ήταν μικρότερο.

- Νύτσατσε η μπούμπα; Ακούστηκε η φωνούλα του παιδιού.

Και τα πουλάκια όλα σώπασαν. Σώπασαν και τα ξερά φύλλα. Και μόνο το μικρό πουλάκι με το χρυσαφένιο ράμφος και την κόκκινη λαιμουδιά, φτερούγισε ξαφνικά και χάθηκε στο σκοτάδι.

- Νύτσατσα κι εγώ, ξαναείπε το παιδάκι.

Κι έκλεισε τα ματάκια του...



ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φράση "Νύτσατσε η μπούμπα, νύτσατσα κι εγώ", είναι από παραδοσιακό παραμυθάκι του τόπου μου. Ένα παραμυθάκι που το έλεγαν οι γιαγιάδες στα μικρά παιδιά για να τα πείσουν να πέσουν στο κρεβατάκι τους και να κοιμηθούν. Μιλούσε κι εκείνο για μια "μπούμπα" σαν και αυτή του παραμυθιού που διαβάσατε, μόνο που δε στάθηκε μπορετό να βρω όλες τις λεπτομέρειες εκείνης της παλιάς διήγησης. Τις συμπλήρωσα μόνη μου και με αφορμή κάποιους πρόσφατους προβληματισμούς για το τι είναι γλώσσα και πώς μέσα από τη γλώσσα προχωρούμε σε αθέλητες προβολές των συναισθημάτων μας.

Τώρα όμως νύτσατσε πραγματικά η μπούμπα. Και νύτσατσα κι εγώ...


* Οι δύο τελευταίοι πίνακες είναι του Ρουσσώ, όχι του παιδαγωγού, του ζωγράφου Henri Rousseaux (1844-1910), του θεμελιωτή της ναΐφ τεχνοτροπίας. Το παρατσούκλι του ήταν ο Τελώνης, λόγω του κυριότερου επαγγέλματός του.

Ο Ρουσσώ ήταν ως άνθρωπος αρκετά αφελής, και συνήθιζε με την ίδια αφέλεια να διηγείται και διάφορες φανταστικές ιστορίες για τη ζωή του. Ένας παραμυθάς δηλαδή και του λόγου και του χρωστήρα, όπως μαρτυρούν οι πίνακές του.

Αξίζει να πούμε ότι ο τελευταίος πίνακας, που έχει τίτλο: "Έκπληξη! Τίγρις"! ενέπνευσε στο Λουΐ Βοξέλ τον όρο "φοβισμός", από το φοβ = άγριο θηρίο στα γαλλικά.

Διάβασα το παραμύθι στην παραμυθού της οικογένειας και διαμαρτυρήθηκε για το τέλος.

Έδωσα, πήρα, να της εξηγήσω πως τόσο ο νέος μου δάσκαλος, ο Ανδρέας Μήτσου, όσο και ο άλλος Δάσκαλος, ο Δημήτρης Λιαντίνης, ήταν υπέρ της αρχής της Απροσδιοριστίας, αλλά η μαμά μου είναι απλά υπέρ των παιδιών που είναι αληθινά παιδιά και διψάν για χάπι εντ με το γνωστό επίλογο: "Έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα".

Ευτυχώς θυμήθηκε μόνη της το Ροντάρι. Που άφηνε τα παραμύθια μισά και ζήταγε από τα παιδιά να διαλέξουν τέλος από τρεις διαφορετικές εκδοχές που τους έδινε ή και να πλάσουν μόνα τους το τέλος της ιστορίας.

Πράγματι, αν κάποιος θελήσει κάποτε να πει το παραμυθάκι αυτό σε κανονικά παιδάκια, προκειμένου να μην τους αφήσει ψυχικά τραύματα αλλά και για να τα διευκολύνει να εξωτερικεύσουν συναισθήματα, φοβίες ειδικά, μπορεί τελειώνοντας τη διήγηση να τα καλέσει να σκεφθούν τι συνέβη αμέσως μετά...

Λέω να το κάνω το πείραμα με τα Τεταρτάκια μου ή και με όλους τους μικρούς βιβλιόφιλους του σχολείου μου. Φέτος, στο καινούριο μου σχολείο έχω αναλάβει τη δανειστική βιβλιοθήκη και είναι μια μεγάλη χαρά αυτό. Αφενός η βιβλιοθήκη είναι η πρώτη που συναντώ σε χώρο σχολείου με ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων και πολύ καλά οργανωμένη. Αφετέρου έχουμε αρκετά παιδιά που αγαπούν το διάβασμα.

Και ακόμη καλύτερα... μπλέξαμε στο σχολείο μια ολόκληρη ομάδα δασκάλων που ασχολούμαστε και οι ίδιοι με το γράψιμο. Με επικεφαλής την αγαπητή μας διευθύντρια που έχει κιόλας εκδώσει δύο βιβλία για παιδιά.

Μάλιστα χάρη στα δικά της βιβλία πήρα την απόφαση να παρακολουθήσω φέτος το σεμινάριο δημιουργικής γραφής. Στο παραπέντε της τελικής απόφασης, μια Παρασκευή μεσημέρι που είχα "βάρδια" στη δανειστική βιβλιοθήκη, άπλωσα το χέρι να δανειστώ κι εγώ ένα από τα βιβλία και έπεσα τυχαία σε ένα δικό της:


Είδα το όνομα, μα το θεώρησα συνωνυμία. Η ίδια δεν είχε τίποτε πει μέχρι τότε, πως είναι και συγγραφέας. Ξεφύλλισσα το βιβλίο, μου άρεσε, το δανείστηκα. Όταν όμως λίγο αργότερα τη συνάντησα στο γραφείο, και τη ρώτησα σχετικά, διαπίστωσα πως δεν ήταν συνωνυμία αλλά ταυτοπροσωπία. Ο τρόπος μάλιστα που απάντησε, ένας σεμνός τρόπος που συνάδει με τους αληθινούς εργάτες της γραφής, είχε πάνω μου μια μαγευτική επίδραση. Η "Ελισσώ" είχε κάνει ένα ακόμη θαύμα, βοηθώντας με να ξεπεράσω το δίλημμα για το αν πρέπει να πάω στο σεμινάριο ή όχι.

- Ε, όχι και συγγραφέας, μου είπε. Ένα δυο βιβλιαράκια έχω γράψει.

Κι εγώ δεν έχω ανόητες φιλοδοξίες να γίνω - στα πενήντα μου μάλιστα - το νέο αστέρι του λογοτεχνικού στερεώματος. Μακάρι ένα δυο βιβλιαράκια να γράψω και τίποτε περισσότερο. Κι ακόμη καλύτερα να είναι βιβλιαράκια για παιδιά.

Έτσι πήρα την τελική απόφαση και το ίδιο απόγευμα έφτασα ασθμαίνοντας και καταϊδρωμένη στο ΕΚΕΒΙ. Ευτυχώς η μαγεία συνεχίστηκε και εκεί, με τη γνωριμία του Ανδρέα Μήτσου. Οπαδός κι εκείνος του λάθε βιώσας και της άποψης πως το γράψιμο είναι πορεία αναζήτησης της προσωπικής μας αλήθειας, της βαθύτερης αλήθειας μας, και τίποτε άλλο...

Το ίδιο όμως ισχύει και για τον αναγνώστη. Κι αυτός μέσα από την ανάγνωση ενός κειμένου την ίδια πορεία πρέπει να κάνει. Όχι να προσλάβει έτοιμη την αλήθεια κάποιου άλλου, μα να οδηγηθεί στην ανακάλυψη της όποιας προσωπικής αλήθειας κουβαλά ο ίδιος. Γι' αυτό και είναι ανεπίτρεπτο ο συγγραφέας να δίνει το οριστικό τέλος. Και γι' αυτό τα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας αφήνουν ανοιχτά τα ενδεχόμενα για την εξέλιξη της ιστορίας. "Αίνιγμα και δώρο", που μας δίδαξε ο Λιαντίνης, και με τα βιβλία του και με τη ζωή του.

Ο Φλομπέρ πάλι έλεγε:

"Να μη διαβάζετε όπως τα παιδιά για να διασκεδάσετε. Ούτε όπως οι φιλόσοφοι για να μορφωθείτε. Να διαβάζετε για να ζείτε."

Για το Φλομπέρ * αξίζει να διαβάσετε κάτι παραπάνω. Βρήκα ευτυχώς ένα ωραίο άρθρο στην Καθημερινή για εκείνον:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_05/01/2008_254288

Και από κει παραθέτω το εξής χαρακτηριστικό των μοντέρνων απόψεων της λογοτεχνίας:

Παράθεση :

Ο δεύτερος τόμος όμως αυτής της μεγαλειώδους σύλληψης, η οποία υλοποιεί τη φιλοδοξία του Φλωμπέρ να αφήσει τον αναγνώστη μέσα στην απόλυτη αβεβαιότητα σε όλα τα επίπεδα, τα όσα αντέγραψαν οι αντιγραφείς, λείπει. Διότι ο Φλωμπέρ υπήρξε προφητικός: ο άνθρωπος τελείωσε πριν από το έργο. Το «Μπουβάρ και Πεκισέ» εκδόθηκε μετά το θάνατό του, ημιτελές, προκλητικό, αγκιστρωμένο στην εποχή του και μαζί στο μέλλον, κλασικό και μοντέρνο, πολύπλοκο και πάντα εξαιρετικά επίκαιρο.

Αλλά και η ίδια η πορεία της γραφής. Κι εκεί το ουσιαστικό είναι το υπαινισσόμενο. Η επιφάνεια είναι μόνο η πρόφαση. Μάλιστα ο Χέμινγουεϊ κάνει λόγο για φαινόμενο παγόβουνου.

http://www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_13_27/09/2009_330626

Παράθεση :

Το καλό διήγημα, έλεγε ο Χέμινγουεϊ, πρέπει να είναι σαν το παγόβουνο: το τμήμα που φαίνεται να είναι πάντοτε μικρότερο από αυτό που μένει αόρατο κάτω από το νερό και προσδίδει ένταση, μυστήριο, δύναμη και νόημα σε αυτό που πλέει στην επιφάνεια. Τα 14 διηγήματα αυτού του βιβλίου ακολουθούν αυτόν τον κανόνα. Τροφοδοτούνται, όμως, και από άλλο ένα ρεύμα μέσα στο οποίο πλέει ο συγγραφέας τους: ότι η μυθοπλασία είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητας.

Το βασανιστικό λοιπόν ερώτημα του συγγραφέα χρωστάει να είναι τούτο: Τι θα αποκαλύψει στον αναγνώστη; Και τι επιμελώς θα κρύψει κάτω από την επιφάνεια;

Κι ακόμη. Όπως λέει ο Ανδρέας Μήτσου, η γραφή μοιάζει με την παρατήρηση μιας μύγας στον τοίχο. Περιγράφεις δηλαδή ένα σημείο μόνο και είναι μεν η περιγραφή από τα σπουδαιότερα στοιχεία αλλά θέλει και οικονομία. Όπως και προ-οικονομία. Να προετοιμάζεις μεθοδικά την εξέλιξη του μύθου. Αλλά πώς; Με τη διαδικασία της επιχωμάτωσης... Η ουσία δεν είναι στο επόμενο, στο προηγούμενο είναι, επέμενε ο Μήτσου στα μαθήματα που παρακολουθήσαμε κοντά του.

Κι αυτό το προηγούμενο άλλο δεν είναι από την αρχική σύλληψη του συγγραφέα της στιγμής που έχει χυμούς και αίμα.

Από κει και πέρα ο "παραμυθάς" θα βάλει μπρος την "αποπλάνηση" του αναγνώστη. Προσοχή όμως. Για να πετύχει η αποπλάνηση πρέπει ο συγγραφέας να είναι ο εαυτός του.

Τι είναι τελικά η γραφή; Ο Μαρκές λέει ξεκινούσε από μια εικόνα. Άλλοι πάλι συγγραφείς δομούν με διαφορετικό τρόπο το θέμα τους. Κι έχει ο καθένας να λύσει πολλές εξισώσεις. Να καθορίσει το πρόσωπο με το οποίο θα μιλήσει, το χρόνο (ενεστώτας; παρελθόν; ή και μέλλον; ) αλλά και την απόσταση... θα μιλήσει εν θερμώ ή εν ψυχρώ;

Η ουσία της λογοτεχνίας, επέμενε ο Μήτσου, είναι να εστιάζει στο μικρό... Στη μύγα στον τοίχο που είπαμε παραπάνω.

Από κει και πέρα το μεγάλο άθλημα είναι το ύφος και η διατήρηση του εσωτερικού ρυθμού. Εκεί και μόνο μπορεί νόμιμα ο συγγραφέας να περικλείσει τα προσωπικά του στοιχεία. Όχι αφήνοντας τα προσωπικά του συναισθήματα να κατακλύσουν το κείμενο.

Αφήνουμε τα πράγματα να μιλούν, έλεγε ο Μήτσου. Και δε λέμε τίποτε που είναι άχρηστο. Το καθετί στη διήγηση οφείλει να συμμετέχει στην εξέλιξη. Έστω και αν εκ πρώτης όψεως δεν είναι εμφανές.

Εξάλλου οι αναγνώστες δεν είναι όλοι με ίδιες ικανότητες. Και το κείμενο χρωστάει να καλύπτει και τους αδαείς αλλά και τους επαρκείς αναγνώστες. Εκείνους που αντιλαμβάνονται ακόμη και το ανεπαίσθητο παίξιμο με τους ήχους των λέξεων. Κι ευτυχώς, όπως μας δίδαξε ο Λιαντίνης, η ελληνική γλώσσα είναι απύθμενο φρέαρ στην αναζήτηση της σωστής λέξης. Ιδιαίτερα στη χρήση των κυρίων ονομάτων. Παράδειγμα τρανό το κεφάλαιο ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ στη Γκέμμα.

Δηλαδή το γράψιμο είναι όλα αυτά; Και ο συγγραφέας κάνει πάντα όλα αυτά; Μα είναι σκέτο ζάλισμα. Δεν είναι;

Και ποιος σας γέλασε ότι η γραφή είναι εύκολη υπόθεση;

Προσέξτε. Ίσως ο ίδιος σας είπε και άλλο μεγάλο ψέμα. Πως και η ανάγνωση είναι εύκολη δουλειά...

Αν θέλω τώρα να συγκεράσω όσα αναλυτικά έγραψα πιο πάνω θα λάβω μία φράση του Σολωμού και μόνο:

"Για με ποίηση είναι η λογική, που έχει μετατραπεί σε εικόνες και αισθήματα."

Κάποτε ο Λιαντίνης παρέδωσε τη φράση αυτή στους μαθητές του, γνωρίζοντας βέβαια πως τους έχει ήδη προετοιμάσει για να προσπελάσουν την επιφάνεια και να βρεθούν κάτω από την κορυφή του παγόβουνου. Όποιος δεν είχε τη χάρη και τη χαρά να τον ακούσει από κοντά το Λιαντίνη, έχει τη δυνατότητα τουλάχιστον να μελετήσει το βιβλίο του ΧΑΣΜΑ ΣΕΙΣΜΟΥ. Εκεί θα βρει έναν απέραντο ωκεανό που κρύβεται επιμελώς κάτω από τη δωρική φράση του Σολωμού.

Έπειτα μπορεί να ξαναδιαβάσει βιβλία και να δει όσα μέχρι τώρα προσπέρναγε. Τα αφανή...

πχ τη Γκέμμα του Λιαντίνη.

Εικόνες και αισθήματα. Αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου το ένα και η πρώτη προσέγγιση του αναγνώστη τα άλλα. Με μέτρο λοιπόν τα αισθήματα. Αλλιώς κινδυνεύει να λιώσει η κορυφή του παγόβουνου και να χάσουμε για πάντα τη δίοδο προς το κυρίως σώμα του, το αφανές. Τη λογική που το στοίχειωσε...

Κι εδώ μόνο η φωνή της Κατερίνας Γώγου δίνει την απάντηση:


Ο συγγραφέας ξεκινά από τη λογική. Δίνει την εικόνα και το ωραίο ταξίδι στον αναγνώστη. Και ωραία αισθήματα. Τον αποπλανά... Ο επαρκής αναγνώστης είναι εκείνος που δε θα μείνει, δε θα ξεμείνει, στους ενδιάμεσους σταθμούς. Ούτε στο νησί της Κίρκης, ούτε στη χώρα των Λωτοφάγων. Με τη βοήθεια της Αθηνάς θα ολοκληρώσει την Οδύσσεια, θα φτάσει στην Ιθάκη. Αφού υποχρεωτικά περάσει και από τη σπηλιά του Κύκλωπα. Εκεί που από Κανένας θα γίνει άνθρωπος με όνομα.

Και δε φταίει αυτός καθόλου αν κάποιοι άλλοι αυτοεγκλωβίστηκαν για πάντα στη σπηλιά. Σε όποια σπηλιά.

Δες πάλι τώρα την ιστορία της Μπούμπας. Και το μικρό παιδί δες που βρίσκεται αντιμέτωπο με το τεράστιο στόμα της. Μια σπηλιά είναι κι αυτή. Θα το καταπιεί το παιδάκι;

Ή θα βρει το μίτο;

Εγώ πάντως τελεύτησα θαρρώ το ρόλο της Αριάδνης...


______________________

* Για τον Φλομπέρ κυκλοφόρησε πρόσφατα και μια εξαιρετική βιογραφία.

Ο τελειομανής Φλωμπέρ και ο 19ος αιώνας (Μπράουν)

Διαβάστε περισσότερα σε σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=304643&ct=56&dt=13/12/2009

Λοιπόν, τι λέγαμε; Πώς αν πείτε το παραμύθι στα παιδιά, πάρτε τα μέτρα σας μην τα γεμίσετε με φόβους και φοβίες. Κι ο τρόπος είναι να τα καλέσετε να φανταστούν τι έγινε παρακάτω. Ή αν δυσκολεύονται, να τους προτείνετε εσείς μερικές εκδοχές.

Και κάνουμε την αρχή:

ΠΡΩΤΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ντριννννννννν, χτύπησε επίμονα το ξυπνητήρι. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα απορεμένος τριγύρω.

- Πού ήταν αυτή η άγρια τίγρη με το τεράστιο στόμα;

Ουφ, εφιάλτης ήταν και πέρασε.

Σηκώθηκα μαχμουρλίδικα από το κρεβάτι μου και πήγα στην κουζίνα να απολαύσω το πλούσιο πρωινό που είχε ετοιμάσει η μητέρα μου.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ

Ένας ξερός κρότος ακούστηκε εκείνη τη στιγμή. Ένας κρότος από καραμπίνα.

Η σφαίρα βρήκε το θηρίο κατακέφαλα και το σώριασε άψυχο κάτω.

Ήταν ο πατέρας του μικρούλη, που βλέποντας άδεια την αυλή βούτηξε το όπλο του και χύθηκε να τον προλάβει. Κι ευτυχώς που έφτασε την κατάλληλη στιγμή. Λίγο ακόμα να αργούσε...

Αγκάλιασε μετά το νεαρό σκανταλιάρη και έτσι αγκαλιά τον έφερε πίσω, στο όμορφο και ζεστό σπιτάκι τους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΟΣ

- Μπουουυυυυυυ, σε τρόμαξα, κατεργαράκο. Φώναξε η τίγρη που δεν ήταν τίγρη, βγάζοντας την κουκούλα από το κεφάλι.

- Παππού! φώναξε ο μικρός.

- Τι παππού, βρε ζωντόβολο; Πόσες φορές σου έχω πει να μη βγαίνεις μόνος σου από την αυλή; Άντε πάμε τώρα στο σπίτι γιατί η μάνα σου θα έχει τρελαθεί από την αγωνία της.

__________________

Παρόμοια μπορείτε κι εσείς να πλάσετε όποια άλλη συνέχεια θέλετε, αν και προσέξτε... μέσα από τη συνέχεια που ο καθένας δίνει, αποκαλύπτει συνήθως πράγματα καλά κρυμμένα στο υποσυνείδητο.

Το ίδιο και τα παιδιά. Διαλέγοντας έναν από τους επιλόγους που δώσαμε, μας βοηθούν να καταλάβουμε τη βαθύτερη ψυχοσύνθεσή τους. Για τους παιδαγωγούς μάλιστα αυτή είναι μια σημαντική μέθοδος για να γνωρίσουν καλύτερα ένα παιδί και ανάλογα να επιλέξουν τους τρόπους διαπαιδαγώγησης που θα ακολουθήσουν.

Θέλει βέβαια προσοχή και εμπειρία η μέθοδος αυτή. Για να μην οδηγήσει σε βιαστικά και αυθαίρετα συμπεράσματα. Κυρίως δε επαλήθευση του συμπεράσματος και με άλλους τρόπους αλλά και συστηματική μελέτη όλων των παραμέτρων και συνθηκών ζωής του παιδιού.

η συνέχεια του παραμυθιού κατά Διώνη...

Παράθεση :

Ένας ανεπαίσθητος ήχος ακούστηκε τότε μέσα στην παγωμένη σιωπηλή αναμονή όλων. Και πριν ακόμη η άθλια τίγρη καταβροχθίσει το αθώο νήπιο, μια μικρή νεραϊδούλα εισέβαλε στη σκηνή.

-Εγώ καθόλου δε νύτσατσα, είπε στην τίγρη. Και θα μπορούσα, να έτσι να χτυπήσω παλαμάκια και να σε μετατρέψω σε ποντίκι. Γιατί όχι και σε μυρμήγκι, να σε πατήσει το μικρό και να σε λιώσει με το ποδαράκι του. Όμως όχι, η δική μου καρδιά είναι γεμάτη μόνο με αγάπη.

Εδώ μάλιστα που τα λέμε, έχεις κι εσύ τα δίκια σου. Τίγρη είσαι, θέλεις να φας. Τους νόμους της φύσης δεν μπορεί κανείς και μάλιστα ατιμώρητα να τους αλλάζει.

Η τίγρη τώρα είχε καθίσει στα δυο της πόδια και άκουγε με προσοχή τη νεράιδα του δάσους. Οι νεράιδες, επειδή είναι νεράιδες, μπορούν να μιλάνε σε όλους και να τις καταλαβαίνουν. Όπως μπορεί να μιλάει σε όλους όποιος έχει την καρδιά του γεμάτη αγάπη.

Η μικρή νεράιδα πήγε τώρα δίπλα στο παιδάκι. Κοιμισμένο ήταν ή λιποθυμισμένο από το φόβο του, θα σας γελάσω. Το σήκωσε σαν πούπουλο στα χεράκια της, όλα τα μπορούν οι νεράιδες, γιατί όλα τα μπορεί η αγάπη, και πέταξε μακριά. Έξω από το δάσος και ως πέρα στην αυλή των γονιών του.

Κι έτσι έζησαν όλοι καλά, και η τίγρη, που λίγο αργότερα συνάντησε στο δρόμο της έναν ζουμερό μεζέ και χόρτασε την πείνα της. Μια μικρή αντιλόπη ήταν και πριν προλάβεις να στενοχωρηθείς σου λέω ότι εκατομμύρια μικρές αντιλόπες έρχονται στον κόσμο μόνο και μόνο για να μην πεθάνουν οι τίγρεις.

Όπως εκατομμύρια εκατομμυρίων χορταράκια έρχονται στον κόσμο μόνο και μόνο για να χορτάσουν τις αντιλόπες.

Τα παιδάκια όμως δεν έρχονται στον κόσμο για να γεμίσουν την κοιλιά της τίγρης. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, γιατί στα παραμύθια μόνο την αλήθεια πρέπει να λέμε, είναι πολλοί οι άνθρωποι που γεννιούνται και πεθαίνουν δίχως να καταλάβουν γιατί πέρασαν από τον κόσμο αυτό.

Όλη νύχτα κοιμούνται του καλού καιρού και όλη μέρα άλλο δεν κάνουν παρά να νυστάζουν και να βαριούνται. Προσοχή όμως. Δεν έρχεται πάντα μια νεράιδα για κάθε νυσταγμένο. Για μερικούς έρχεται η τίγρη. Και τους καταπίνει μια για πάντα χωρίς να προλάβουν να ζήσουν.

Και δεν είναι ανάγκη να ζει κανείς στην Ινδία και στην Κίνα, για να πέσει θύμα μιας τίγρης. Έχουμε κι εδώ κάτι τίγρεις και έχουν ένα στόμα νααααααα! Σαν σπηλιά. Και καταπίνει η στοματάρα τους παιδιά και νέους σαν τα κρύα τα νερά.

Γι' αυτό σας λέω και να το προσέξετε πολύ. Όλα τα άλλα να είσαι στη ζωή σου, μόνο κοιμισμένος να μην είσαι. Πάντα ανοιχτά και άγρυπνα να έχετε τα μάτια και τις κεραίες σας τεντωμένες για τους κινδύνους που καραδοκούν.

Και προπαντός προσοχή στις πεταλούδες. Αυτές παιδί μου το έχουν από μόνες τους το χούι να τραβάν κατά πάνω στη φωτιά και να καίνε τα φτερά τους. Ακόμη και αν είναι μια μικρή και κόκκινη πεταλούδα.

Εδώ μάλιστα που φτάσαμε, θα σας το μαρτυρήσω κι αυτό, πριν σας αποχαιρετήσω. Η μικρή πεταλούδα που λέτε ήταν κολλητή φιλενάδα της τίγρης. Διότι η τίγρη αν και σαρκοφάγο δεν τρώει πεταλούδες. Τι να φάει δηλαδή απ' αυτήν; Ούτε για ορντέβρ δεν κάνει.

Και από την άλλη η πεταλούδα, έτσι μικρή και αδύναμη που είναι, πολύ γοητεύεται να έχει τέτοια ισχυρή φιλενάδα. Σου είπα, οι πεταλούδες το έχουν αυτό το χούι να μαγνητίζονται από τα φώτα.

Από σκοπού λοιπόν κι επίτηδες πέταξε σ' εκείνον τον κήπο και ξεσήκωσε το πιτσιρίκι για να το φιλέψει στην κολλητή της.

Να προσέχεις λοιπόν. Γιατί και οι πεταλούδες οι παρδαλές που θα συναντήσεις στο δρόμο σου, δε έχουν πάντα τη θωριά της πεταλούδας.

Κι έτσι έφτασε το παραμύθι μας στο τέλος και εσύ που το διάβασες ελπίζω να το κάνεις μια νέα αρχή στη ζωή σου. Για να τη ζήσεις όσο καλύτερα γίνεται. Και να τη λες κάποτε στα εγγονάκια σου κι εκείνα να την ακούν για παραμύθι...

Παίζουμε το παιχνίδι "ο καθένας δίνει το δικό του τέλος στην ιστορία";;; Μια χαρά το βρίσκω και βουρ για τη συνέχεια....


Θυμίζω πού είχαμε μείνει:

Παράθεση :

Μια τίγρη. Μια αληθινή τίγρη.

Στεκόταν μέσα στις φυλλωσιές και κοίταγε με τα μεγάλα της μάτια το μικρό παιδάκι.

Εκείνο όμως δεν ήξερε τι είναι η τίγρη. Δεν ήξερε καν πως τη λένε τίγρη.

Το θηρίο κούνησε την ουρά του. Και η γατούλα τους είχε ουρά. Και την κουνούσε πέρα δώθε κάθε φορά που η μαμά της έβαζε φαγάκι.

- Μαμ, μαμ, είπε το παιδάκι στην τίγρη.

Και τα πεινασμένα του ματάκια κοίταγαν γύρω τριγύρω να βρουν το φαγητό. Αχ, και να είχε τώρα λίγο φαγάκι. Και το κρεβατάκι του να είχε. Να χωθεί κάτω από τις ζεστές του κουβερτούλες και να κλείσει τα ματάκια του. Και η μαμά να του τραγουδάει εκείνα τα όμορφα τραγουδάκια που μόνο εκείνη ήξερε να λέει.

Η μανούλα του όμως δεν ήταν τώρα εδώ. Και μόνο αυτό το ζωάκι με την κίτρινη γούνα και τις μαύρες ρίγες στεκόταν εκεί μπροστά του.

Η τίγρη τότε άνοιξε το τεράστιο στόμα της.

Το παιδάκι δεν είχε ξαναδεί τόσο μεγάλο στόμα. Ακόμη και το στόμα του παππού, όταν κουρασμένος έγερνε στη μεγάλη πολυθρόνα και χασμουριόταν, ήταν μικρότερο.

- Νύτσατσε η μπούμπα; Ακούστηκε η φωνούλα του παιδιού.

Και τα πουλάκια όλα σώπασαν. Σώπασαν και τα ξερά φύλλα. Και μόνο το μικρό πουλάκι με το χρυσαφένιο ράμφος και την κόκκινη λαιμουδιά, φτερούγισε ξαφνικά και χάθηκε στο σκοτάδι.

- Νύτσατσα κι εγώ, ξαναείπε το παιδάκι.

Κι έκλεισε τα ματάκια του...

Η τίγρη μεγαλόπρεπα και με την ουρά της όρθια σαν κατάρτι, πλησίασε το πιτσιρίκι. Έσκυψε και με το τεράστιο στόμα της και τα πολύ γερά δόντια που της χάρισε η φύση, ξέρετε, εκείνα τα καμπυλωτά που έχουν όλα τα σαρκοφάγα - αλλά δεν τα λέμε σαρκόδοντες, τα λέμε κυνόδοντες, μόνο και μόνο γιατί ο σκύλος είναι φίλος μας και χαρίσαμε το δικό του όνομα στα δόντια όλων των άλλων σαρκοφάγων!

Πού είχαμε μείνει; Α, στο ανοιχτό στόμα, το τεράστιο στόμα της τίγρης που βρισκόταν μια σπιθαμή πάνω από το κοιμισμένο παιδί!!!

Ο ψυχίατρος γύρισε και με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Ένιωθα να με σουβλίζουν αυτά τα μάτια. Να προσπαθούν να ξεριζώσουν όλα όσα επιμελώς έκρυβα για δεκαετίες στα βάθη του είναι μου.

Τη μία τον μισούσα και την άλλη κρεμόμουν απελπισμένος πάνω του γιατί μόνο αυτός, το ένιωθα, μπορούσε να με απαλλάξει από το φριχτό εφιάλτη.

Κάθε βράδυ, επί τόσα χρόνια, ο ίδιος εφιάλτης. Να κυνηγώ μια πεταλούδα, να περνάω από σταροχώραφα, να χώνομαι στο δάσος κι εκεί αντί για πεταλούδα να έρχεται στα χέρια μου ένα ολόκληρο πουλάκι, χαρούμενος εγώ σαν παιδί, και μετά; Έκπληξη! Η τίγρης!!!

Μπροστά στο ανοιχτό στόμα της και την καυτή ανάσα της σταματούσε πάντα ο εφιάλτης κι εγώ πετιόμουν κάθιδρος από το κρεβάτι μου και τρελαμένος από την αγωνία μου.

Χρόνια βασανιζόμουν έτσι. Και θα συνέχιζα να βασανίζομαι αν δε γνώριζα εκείνο το διάφανο κορίτσι με τη χαίτη την ολόξανθη και τα δυο στάλες ουρανό μάτια. Αυτό το θεϊκό πλάσμα που μου χάρισε την καρδιά του κι εγώ δεν τολμούσα να πλησιάσω, τρομάζοντας τη στιγμή που θα έγερνα πλάι της να κοιμηθώ. Τι θα γινόταν μετά; Θα με άντεχε; Θα άντεχε να μοιράζεται το μονότονο βασανιστικό μου εφιάλτη;

Δεν πήγαινε άλλο. Έπρεπε να λύσω το γόρδιο δεσμό της ζωής μου. Κι επειδή ο συγκεκριμένος ούτε με μαχαίρι θα λυνόταν, το πήρα απόφαση να επισκεφθώ ψυχίατρο. Τι να κάνω; Έπρεπε επιτέλους να ζήσω τη ζωή μου χωρίς το δαίμονα που με κυνηγούσε από τότε ακόμη που ήμουν έφηβος.

Ήταν ακριβώς εκείνο το καλοκαίρι που για πρώτη φορά ξύπνησα με βρεγμένα σεντόνια. Λες και ξανάγινα πιτσιρίκι και κατουρήθηκα στον ύπνο μου.

Τόλμησα να το μοιραστώ εκείνο το πάθημα με τον κολλητό μου. Κι εκείνος φρόντισε να το μοιραστεί με ολόκληρη την παρέα. Όλοι μαζί μετά μου στήσανε μια κασκαρίκα, για να με βοηθήσουνε λέει να καταλάβω πως έγινα άντρας!

Σημασία δεν έχουν οι άχρηστες λεπτομέρειες εκείνης της αθώας κατά τη γνώμη των φίλων μου φάρσας, μόνο η κατάληξη. Βρέθηκα πάνω σε ένα τεράστιο κρεβάτι με μια γυναίκα τεράστιας ηλικίας και με ακόμη πιο τεράστιο σώμα που άπλωνε τα χέρια της και προσπαθούσε να με τραβήξει κοντά της. Η καρδιά μου είχα σταματήσει από την αγωνία και χτυπούσα μανιασμένος χέρια και πόδια. Κατάφερα να της ξεφύγω, έμεινε όμως λάφυρο στα χέρια της το παντελόνι και το εσώρρουχό μου.

Έτσι γυμνός το 'σκασα από το δωμάτιο εκείνης της απαίσιας γυναίκας, θυμάμαι ακόμη πώς βρώμαγαν τα χνώτα της, και βρέθηκα στην πίσω αυλή του σπιτιού. Μεγάλα δέντρα, πολλά δέντρα, και θάμνοι και λουλούδια. Τρύπωσα πίσω από ένα δέντρο και κάθισα ανακούρκουδα κάτω στο χορτάρι προσπαθώντας να κρύψω τη γύμνια μου. Πώς να βγω έτσι έξω στη δημοσιά; Ρεζίλι θα γινόμουν.

Έμεινα εκεί μέχρι που νύχτωσε. Να φύγει το φως, να φύγουν και οι τελευταίοι βραδινοί διαβάτες. Έτσι σκεφτόμουν. Μέχρι που εξαντλημένος από όλη αυτή την περιπέτεια, βυθίστηκα στον ύπνο.

Εκεί και τότε ξεκίνησε το δράμα. Μια κόκκινη πεταλούδα αναβόσβηνε μπρος μου. Κι εγώ πήγαινα και πήγαινα πίσω από την πεταλούδα. Μετά τα κατακίτρινα σιτάρια να με αγγίζουν με κείνα τα μακριά ξανθά τους στάχυα. Ήταν όμορφο το άγγιγμά τους. Μα εγώ δε σταμάτησα. Συνέχισα πίσω από την πεταλούδα.

Ώσπου βρέθηκα σε κείνο το μισοσκότεινο δάσος. Τη συνέχεια την ξέρετε. Και ο ψυχίατρος την ήξερε. Μα κάθε φορά με έβαζε να τα ξαναλέω και να τα ξαναλέω, όλο τον εφιάλτη που ζούσα τόσα χρόνια.

Ξαπλωμένος εγώ σε έναν καναπέ, καθισμένος εκείνος σε μια αναπαυτική πολυθρόνα. Έκλεινα συνήθως τα μάτια μου και έλεγα έτσι με μάτια κλειστά όλη τη διήγηση. Και ήταν σαν να το ζούσα εκεί μπροστά του αυτό το καταραμένο όνειρο, με μία μόνο διαφορά, πως ήμουν ξύπνιος και έλεγα φωναχτά όσα έβλεπα...

Θα είχαν περάσει και δέκα συνεδρίες που έλεγα και ξαναέλεγα το όνειρο ξαπλωμένος στον καναπέ του, όταν εκείνος αποφάσισε να μου κάνει την ερώτηση:

- Πότε το είδες πρώτη φορά αυτό το όνειρο;

Θυμόμουν πολύ καλά πότε το είδα. Μα δεν ήθελα να του πω. Ντρεπόμουν. Ακόμη και τόσα χρόνια μετά, ντρεπόμουν φριχτά για κείνο το πάθημα. Την αδαημοσύνη μου που με κατάντησε ρεζίλι στους φίλους μου και μετά το άλλο ρεζιλίκι να βρεθώ ξεβράκωτος σε κείνον τον κήπο, σκεπάζοντας τη γύμνια με τα χέρια μου όπως όπως.

Δεν ξέρω πόσον καιρό ακόμη θα βασάνιζα εγώ το γιατρό και ο γιατρός εμένα... αν μια μέρα δε με έπαιρνε κανονικά ο ύπνος εκεί πάνω στον καναπέ του ψυχίατρου.

Όταν ξύπνησα, εκείνος με κοιτούσε ήρεμα και απαθής. Κι εγώ τρομαγμένος. Τι άραγε του είχα αποκαλύψει όσο κοιμόμουν;

- Τίποτε περισσότερο από αυτό που σε είχα ρωτήσει, μου απάντησε. Απλά μοιράστηκες μαζί μου την πρώτη φορά που είδες τον εφιάλτη. Ολόκληρο τον εφιάλτη, τόνισε.

Από κείνη τη μέρα όμως δεν τον ξαναέζησα εγώ. Τον εφιάλτη... Χάθηκε. Με εγκατέλειψε ο μόνιμος νυχτερινός μου σύντροφος τόσων χρόνων και κατάφερα επιτέλους να κοιμάμαι κι εγώ σαν άνθρωπος. Κυρίως να μην πετιέμαι κάθε πρωί αλαλάζοντας από ανείπωτο τρόμο.

Πέρασε ακόμη αρκετός καιρός μέχρι να βεβαιωθώ πως το δράμα μου έλαβε τέλος. Και να εμπιστευθώ τον εαυτό μου.

Τώρα πια τις νύχτες που πλαγιάζω στο κρεβάτι μου, η τίγρη απουσιάζει. Κι εγώ γαληνεμένος κουρνιάζω, στον ύπνο και στον ξύπνιο μου, στην τρυφερή αγκαλιά της μικρής μου γαζέλας.

- Νύτσατσε το μωρό μου; τη ρωτάω.

- Όχι, μου απαντάει εκείνη ναζιάρικα και τυλίγεται γύρω μου...

Βλέπω, Νέμο, ότι η κατσαρόλα με το φρικασέ επέδρασε λίαν ευνοϊκώς. Η ψυχαναλυτική διάσταση που μας πρόσφερες, εκκινώντας από το απλοϊκό τέλος που δόθηκε πριν και παρουσίαζε το παραμύθι ως ένα όνειρο και μόνο, είναι άψογη.

Σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο κινήθηκε η εκδοχή της Διώνης. Άκρως διδακτικό το πρίσμα της για τα μικρά παιδιά, και ευθέως η στόχευση να προσεγγίσουν το θέμα θάνατος. Δεν παρέλειψε όμως και τις γνωστές κοινωνικοπολιτικές της προεκτάσεις με τη μεταφορική αναφορά σε τίγρεις που δε μοιάζουν με τίγρεις και σε πεταλούδες παρδαλές που δεν έχουν τη θωριά πεταλούδας.

Ευχαριστώ...

Καταλυτικός πράγματι ο Νέμος και απίστευτη η ανάλυση που έκανε. Ούτε ο γερο - Φρόυντ καλέ μου!!! τς τς τς!!!


Την επόμενη φορά που θα δω όνειρο, θα ξέρω σε ποιον να το πω για να μου το εξηγήσει...

Φυσικά μια τέτοια ερμηνεία δεν κάνει όμως καθόλου για παιδιά, ε; Μόνο για μεγάλα παιδιά...

Το πιο εύστοχο ήταν με την πεταλούδα. Δέσιμο μάστορα!!!

(ποιο φρικασέ έφαγε; αυτό δεν το κατάλαβα... )

Μόνο η πεταλούδα;

Δεν είδες τι έκανε με το .... πουλάκι;

Κι έκανε και κάτι ακόμη που με εντυπωσίασε, έκλεψε τις δικές σου αντιλόπες και μίλησε για γαζέλα. Η γαζέλα ήταν είδος αντιλόπης που ζούσε στην Ελλάδα. Κάποτε...

ΥΓ. Το φρικασέ είδα πως το εντόπισες.

Παίρνω αμπάριζα και μπαίνω (αν και μετά τη εκδοχή του Νέμο αισθάνεται κανείς τα πόδια του κομμένα)


Το θηρίο κοντοστάθηκε. Κι ας μην ήξερε τη γλώσσα των ανθρώπων, ήξερε όμως και καταλάβαινε πως το παιδάκι είχε πέσει για ύπνο.

Δεν ήθελε να το ξυπνήσει αλλά και να το αφήσει εκεί μονάχο του; Αναδίπλωσε την ουρά της η τίγρη, μια τίγρη θηλυκή ήταν και ακόμη και στα ζώα τα θηλυκά η φύση έχει χαρίσει μητρικό ένστικτο, κι έμεινε εκεί να φυλάει το κοιμισμένο παιδί.

Λίγο αργότερα εμφανίστηκε και ένα λιοντάρι. "Τι κάνεις εκεί;" ρώτησε την τίγρη, παλιά του γνώριμη από κάτι άλλες περιπέτειες που όλοι θα έχετε διαβάσει σαν παιδιά. Ο λόγος για τον περίφημο Μόγλη βέβαια.

- Τι να κάνω; Δε βλέπεις; Ένα παιδάκι χάθηκε στο δάσος και κοιμάται εκεί, κάτω από το μεγάλο δέντρο. Κανονικά θα έπρεπε να το φάω. Αυτό δε θα έκανε κάθε τίγρη; Έλα μου ντε που δε θέλω να κάνω το χατίρι των ανθρώπων και να ξανακατηγορήσουν τη ράτσα μου πως τα βάζει με μικρά παιδιά!

- Και τι σκέφτεσαι να κάνεις; ρώτησε το λιοντάρι γουρλώνοντας τα μάτια του και τινάζοντας την πλούσια χαίτη του.

- Να, λέω να γυρίσω τούμπα το παραμύθι εκείνου του παλιο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ που πήγαν και του δώσαν ακόμη και νόμπελ χωρίς να λογαριάσουν πόσο άδικα διέσυρε τις τίγρεις.
- Θα υιοθετήσεις δηλαδή το ανθρωπάκι; απόρησε και πάλι το λιοντάρι. Έχεις σκοπό να μπεις σε τέτοιους μπελάδες; Δε σκέφτεσαι κακομοίρα μου ότι θα το ψάχνουν οι δικοί του και έτσι και σε πετύχουν με το μικρό παρέα θα την πληρώσεις για τα καλά την κουτουράδα σου;

- Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει, είπε η τίγρη και κούνησε ρυθμικά την ουρά της.

Στο μεταξύ γύρω τριγύρω άρχισαν να εμφανίζονται και άλλα ζώα. Κι ακούγοντας τα μεγαλεπήβολα σχέδια της τίγρης και την απόφασή της να ξεπλύνει τη ντροπή για ολόκληρο το σόι της, χωρίς να λογαριάζει ούτε τη ζωή της την ίδια, ξέσπασαν σε βροντερό ποδοκρότημα.

Μια μαϊμού μάλιστα άκρως συγκινημένη της πρόσφερε τη μπανάνα της και με δάκρυα στα μάτια τής υποσχέθηκε να βοηθήσει κι αυτή στην ανατροφή του μικρού ανθρώπου.

Έτσι που λέτε φίλοι μου έγιναν τα πράγματα. Κι αν λέω ψέματα, να πέσει φωτιά να με κάψει.

Κι έζησαν αυτοί καλά και ο μικρός όταν μεγάλωσε τους αποχαιρέτησε βουρκωμένος και με πολλές ευχαριστίες και γύρισε στην άλλη ζούγκλα, την ανθρώπινη. Με ένα και μόνο σκοπό, να αποκαταστήσει την τιμή των τίγρεων και να διδάξει στους ομοίους του πως τα ζώα, ακόμη και τα άγρια, έχουν μεγαλύτερη καρδιά από τους ανθρώπους.

Δεν άντεξε όμως για πολύ, η ζούγκλα των ανθρώπων είναι πολύ πιο βάρβαρη από την άλλη. Τα μάζεψε λοιπόν και ξαναγύρισε κοντά στους αγαπημένους του κι εκεί βρίσκεται ακόμη. Ειδεμή θα είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του και θα είχε κάνει πάταγο...

Διαβάζοντας τόσες διαφορετικές εκδοχές για το τι έγινε από την ώρα που ο μικρός έκλεισε τα μάτια του... ανυπομονώ ακόμη περισσότερο να διαβάσω τι θα γράψουν τα μαθητούδια μου. Για να δούμε. Ποιοι διαθέτουν μεγαλύτερη φαντασία;

Και μπαίνω στον πειρασμό να δοκιμάσω κι εγώ μια ακόμη έκβαση της ιστορίας...

Όταν ο άνθρωπος κλείνει τα ματάκια του τα πάντα μπορούν να συμβούν. Είτε είναι γέρος εκατό χρονών είτε νήπιο. Και είτε τα κλείνει αληθινά είτε όχι.

Βέβαια το πράγμα διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και από το ένα κλείσιμο στο άλλο. Να, για να καταλάβεις, λένε πως το όνομα του Ομήρου σημαίνει ακριβώς αυτό, ο μη ορών. Και όμως ο Όμηρος, ο τυφλός ποιητής, κατάφερε να δει όσα μάτια άλλου δεν είδαν.

Τι θα πει λοιπόν "κλείνω τα μάτια"; Και τι θα πει "έκλεισε τα ματάκια του" ο μικρούλης του παραμυθιού;

Πρέπει μάλιστα να σου πω ότι σαν κλείνει κάτι, συνήθως ανοίγει κάτι άλλο. Ακόμη και αν το κλείσιμο αφορά την ίδια μας τη ζωή. Να, σκέψου για παράδειγμα τι συμβαίνει από την ώρα που ένα λουλούδι κλείνει τον κύκλο της ζωής του. Και πεθαίνει. Επιστρέφει στο μεγάλο τίποτε;

Θα μου πεις και δε θα έχεις δίκιο πως οι άνθρωποι δεν είναι λουλούδια. Τι λες καλέ; Εμένα αλλιώς μου τα έμαθαν. Σαν τα λουλούδια και σαν τα κυπαρίσσια είμαστε κι εμείς. Σαν αυτά γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πεθαίνουμε. Μάλιστα διάβαζα τις προάλλες σε ένα βιβλίο το εξής:



Δεν είναι ανάγκη καμία τίγρη να έρθει. Ούτε το τεράστιο στόμα της να μας καταπιεί. Κι εσύ, κι εγώ και όλοι μας, κοινή η μοίρα, εκεί θα καταλήξουμε μια μέρα. Τροφή για σκουλήκια, που έλεγαν σε κείνη την παλιά ταινία, τον Κύκλο των χαμένων ποιητών. Γραμμένοι όλοι είμαστε του θανάτου. Δίχως την παραμικρή εξαίρεση.

Γεννήθηκες; Ε, το μόνο βέβαιο είναι πως θα πεθάνεις...

Μην κοιτάς που τον ξορκίζουμε τον πανικό το φόβο του θανάτου και κρυβόμαστε πίσω από όμορφες λέξεις:

"Έκλεισε τα μάτια του."

Μπα, εγώ σε βεβαιώνω πως ο πρώτος πεθαμένος που είδα στη ζωή μου, είχε τα μάτια ανοιχτά. Και πολεμούσανε να του τα κλείσουν και δεν μπορούσαν.

Και φαντάσου, αυτός ήταν πεθαμένος. Φαντάσου, λέω, τι γίνεται με τους άλλους, τους ζωντανούς. Που υποφέρουν ακριβώς από το ανάποδο σύνδρομο. Γιατί και η ζωή είναι ο αντίποδας του θανάτου. Η άλλη όψη του νομίσματος...

Στους ζωντανούς που λες συμβαίνει τούτο. Κρατάν τα μάτια τους κλειστά και πολεμάς εσύ να τους ανοίξεις και τίποτε. Με πείσμα τα σφίγγουν και αρνούνται να δουν και την ... τίγρη και ό,τι άλλο. Κυρίως δε όσα σου έλεγα πριν για το θάνατο.

Κάθονται έτσι κοιμισμένοι και νομίζουν πως έχουν καιρό μπροστά τους άφθονο να τα ξανανοίξουν και να ζήσουν τη ζωή τους. Αμ δε...

Έτσι κοιμισμένους, σαν τις μωρές παρθένες, τους βρίσκει ο Χάρος και περνάνε από τον ένα ύπνο στον άλλο, το μεγάλο και τον ανεξύπνητο, πριν γνωρίσουν ακόμη τι σημαίνει να είσαι ξύπνιος.

Μερικοί το λένε το φαινόμενο "παρωπίδες" κι άλλοι κάνουν λόγο για στρουθοκαμηλισμό. Όπως και να το πεις, σημασία δεν έχει. Μόνο μια θλίψη απέραντη γεννάει αυτή η κατάντια. Να βλέπεις γύρω σου ανθρώπους που κοιμούνται και ροχαλίζουν.

Νυσταλέοι και άβουλοι αντάμα προσμένουν ίσως κάποιο θάμα. Να τους γλιτώσει από την κάθε τίγρη που στέκεται εκεί μπροστά με ορθάνοιχτο τον καταπιώνα της.

Τι να κάνεις; Αναρωτιέσαι ακόμη τι πρέπει να κάνεις κι εσύ κι εκείνος ο μικρούλης του παραμυθιού;

Λυπάμαι που θα σε απελπίσω. Διότι λάθος χρόνο διάλεξες. Κι εκεί είναι όλο το λάθος. Στο χρόνο και πώς τον διαχειρίζεσαι. Δεν είναι τι να κάνεις αλλά τι έπρεπε να είχες κάνει.

Ναι, μπροστά στο ανοιχτό στόμα της τίγρης ο καθένας είναι εύκολο να την πατήσει και να πέσει στην παγίδα. Και να ψάχνει τι γίνεται μετά. Αμ δε...

Το πριν έχει σημασία. Πριν συναντήσεις την τίγρη. Μετά; Μετά τρεχάτε ποδαράκια μου...

Ή όπως λέει ο λαός, κατά πως στρώνεις και θα κοιμηθείς. Ακριβώς έτσι. Αφού έφτασες μπροστά στην τίγρη και στο παραπέντε, τι ψάχνεις πια; Ας φρόντιζες να μη φτάσεις!

Στερνή σου γνώση να την είχες πρώτα!

Πόσα χρόνια... Τόσα που να ξεχάσω κι εγώ την Μπούμπα και να τη διαβάζω σαν να την έγραψε άλλος. Και για να δούμε τώρα, 7 χρόνια αργότερα, τι τέλος θα έδινα στην ιστορία;

Ή μήπως να δούμε αν με ενδιαφέρει πια εγώ να γράφω και να διαβάζουν άλλοι. Κι έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έγραψα μια λέξη για το πρέπει. Μόνο αν το ήθελα. Πολύ. Αν με πίεζε εντός μου.

Ίσως λοιπόν... κάποια άλλη στιγμή. Που θα νιώσω την πίεση.