ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΕΙΔΕ ΤΟ ΧΑΡΟ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ;

Ανήμερα Χριστούγεννα έπεσε σαν βόμπα σε όλη τη ναυτική οικογένεια η νέα τραγωδία. Η φωτιά στο ελληνικό φορτηγό AEGEAN WIND στα ανοιχτά της Βενεζουέλας.

Οι ειδήσεις άργησαν πολύ να ξεκαθαρίσουν τι συνέβαινε εκεί κάτω, στην άλλη άκρη της γης. Κι όσο αργούσαν, τόσο το δράμα μεγάλωνε για εκείνους που είχαν ανθρώπους εκεί μέσα.

Εννέα αγνοούμενοι. Και μετά άρχισαν δυο δυο να εμφανίζονται τα πτώματα. Φιλιππινέζοι, Έλληνες... κι έπειτα τα ονόματα των δικών μας. Ένας ανθυποπλοίαρχος μόλις 23 ετών. Ο Γεώργιος Ξυπολιτάκος. Νεκρός στο κλιμακοστάσιο. Ο τρίτος μηχανικός, Γεώργιος Καλφαγιάννης, ετών 52. Νεκρός στην καμπίνα του. Ο ηλεκτρολόγος Κωνσταντίνος Μουτσινάς. Ετών 55. Στην τραπεζαρία...

Και δίπλα τους οι τραυματίες. Ο δεύτερος μηχανικός, Περικλής Κανέτης, με εγκαύματα στις παλάμες.

Ο δόκιμος καταστρώματος Λυμπέρης Κρανίτης, ετών 22, με κάταγμα αριστερού καρπού.

Οι ανώνυμοι φιλιππινέζοι. Και η δόκιμος...

Μια γυναίκα δόκιμος καταστρώματος, ετών μόλις 20.

Εκεί και ράγισε ακόμη περισσότερο η δική μας καρδιά, δεν το κρύβουμε. Γιατί όλα τα κορίτσια και οι γυναίκες που εργάζονται σε πλοία είναι αδερφές μας και κόρες μας. Είναι η δεύτερη οικογένειά μας.

Γι' αυτό το κορίτσι μπήκαμε στην περιπέτεια να παρακολουθήσουμε από κοντά όλα τα γεγονότα. Να μάθουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Είναι υποχρέωσή μας να βρισκόμαστε στο πλευρό της κάθε γυναίκας ναυτικού και περισσότερο σε δύσκολες ώρες. Έτσι το βλέπουμε εμείς και ας μην έχουμε ακόμη συστήσει κάποια επίσημη ένωση. Θα γίνει κι αυτό. Πρέπει να γίνει.

Ναι, υπάρχουν τα επίσημα σωματεία. Και η ΠΝΟ υπάρχει. Η γυναίκα ναυτικός όμως παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα και χρήζει υποστήριξης ο θεσμός πέρα από την κλασική συνδικαλιστική υποστήριξη που προσφέρουν (όσο προσφέρουν) οι καθιερωμένες συνδικαλιστικές ενώσεις.

Στα δικά τους χωράφια εμείς δεν πρόκειται να μπούμε. Εμάς μας ενδιαφέρει μόνο ο θεσμός της γυναίκας ναυτικού και ιδιαίτερα της γυναίκας αξιωματικού καταστρώματος. Μπορεί πολλές από μας να μας έβγαλε το κύμα στη στεριά, δεν ξεχνάμε όμως τη θάλασσα και η λαχτάρα καίει άσβεστη μέσα μας για το αρμυρό νερό και τις γέφυρες ακόμη και τρεις δεκαετίες μετά.

Αυτό το θεσμό, που πρώτες κληθήκαμε να στελεχώσουμε, τον έχουμε ποτίσει με πολλά δάκρυα και πόνο. Κι εμείς και οι δικοί μας άνθρωποι. Ακριβώς για τούτο δε θα τον αφήσουμε να σβήσει. Κι ακριβώς για τούτο θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να δούμε τα νέα κορίτσια να προκόβουν και να φτάνουν όσο πιο ψηλά γίνεται στην ιεραρχία του πλοίου.

Ήδη υπάρχουν ελληνίδες που κατέκτησαν δίπλωμα Α' πλοιάρχου. Η Αθανασία Μπουμπουράκη και η Ευαγγελία Κατσικαδάκου είναι δύο απ' αυτές. Απόφοιτοι και οι δύο της ΑΔΣΕΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, και συγκεκριμένα της δεύτερης μόλις σειράς γυναικών που θέλησαν να ακολουθήσουν το επάγγελμα του πλοιάρχου.

Σήμερα, και αφού ο θεσμός πέρασε από πολλές συμπληγάδες, δεκάδες κορίτσια φοιτούν στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού της πατρίδας μας. Δε λέμε, θα ήταν λάθος να το πούμε, πως όλα αυτά τα κορίτσια είναι στον ίδιο βαθμό αποφασισμένα να ανέβουν στις γέφυρες και να πλοιαρχεύσουν. Όμως στο μεγαλύτερο ποσοστό οι κοπέλες αυτές έχουν μια ιδιαίτερη δύναμη ψυχής και ένα πείσμα απαράμιλλο για να υπερνικήσουν τις τεράστιες δυσκολίες που τις περιμένουν.

Ετούτο το μπλογκ, ΟΙ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ, http://kapetanisses.blogspot.com/ , μας έδωσε τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με πολλές από τις κοπέλες που είτε ακόμη σπουδάζουν στις ΑΕΝ είτε έχουν αποφοιτήσει, πρόσφατα ή και αρκετά χρόνια πριν. Παράλληλα έχουμε δημιουργήσει τη δική μας ομάδα στο Face Book ( ELLINIDES KAPETANISSES ). Κλειστή ομάδα. Επιβάλλεται λόγω της ιδιομορφίας του επαγγέλματος. Ως μέλη δεχόμαστε αποκλειστικά γυναίκες καπετάνισσες ή και γυναίκες ναυτικούς άλλων κλάδων, γιατί κοινά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.

Αποκλειστικός σκοπός μας η προβολή του θεσμού και η αλληλοϋποστήριξη. Μην ψάξετε να βρείτε άλλες σκοπιμότητες γιατί σκόπιμα τις έχουμε αφήσει απέξω. Δε θέλουμε να κομματικοποιήσουμε τον αγώνα μας και να βάλουμε διαχωριστικά ανάμεσά μας. Έστω και αν η καθεμιά έχει κομματική προτίμηση. Έτσι ακριβώς είχαμε ξεκινήσει και τον πρώτο μας σπουδαστικό σύλλογο, έξω από κομματικές σφραγίδες, και έτσι θέλουμε να συνεχίσουμε. Ενιαία.

Στηριζόμαστε μόνο η μία στην άλλη και αυτό μας φτάνει. Και στο δίκιο δικαίωμα για κατάκτηση ισότιμης αντιμετώπισης των γυναικών και στο ναυτικό επάγγελμα.

Τα λέμε όλα αυτά με αφορμή ένα άστοχο δημοσίευμα που εντοπίσαμε χτες. Αφορούσε την τραγωδία του Aegean Wind. Και το σημείο που μας ενόχλησε ήταν ακριβώς τούτο:

Δε θα αναφέρουμε σε ποια εφημερίδα το διαβάσαμε, όχι ακόμη. Γιατί αν και προσπαθούμε από χτες που δημοσιεύτηκε να έρθουμε σε επαφή με τους συντάκτες, δεν τα καταφέραμε ακόμη. Θέλουμε πρώτα να μάθουμε από πού πήραν αυτή την είδηση. Και αν τη διασταύρωσαν ως όφειλαν πριν τη δημοσιεύσουν. Αν ήρθαν σε επαφή και με την ίδια την κοπέλα, αν ρώτησαν και τη δική της γνώμη.

Υπέστη πράγματι κλονισμό; Κι ακόμη. Γιατί βγήκε από το καράβι με τους τραυματίες; Ήθελε η ίδια να βγει;

Εμείς, κι ας μην είμαστε δημοσιογράφοι, φροντίσαμε αυτή την ιστορία να την παρακολουθήσουμε από πολύ κοντά. Φτάσαμε ακολουθώντας ένα συνδικαλιστικό κλιμάκιο ακόμη και στο γραφείο του αρμοδίου εκ μέρους του υπουργείου, του κ. Ροΐδη. Βρήκαμε και διαβάσαμε όλα τα σχετικά δημοσιεύματα τόσο στο ελληνικό όσο και στο διεθνές διαδίκτυο. Και φροντίσαμε βεβαίως να παρευρεθούμε στην κηδεία των δύο μελών του πληρώματος του Aegean Wind, στο Σχιστό.

Εκεί και συναντήσαμε και μέλη του πληρώματος που επέζησαν της τραγωδίας. Το δεύτερο μηχανικό και φυσικά τη δόκιμο καταστρώματος. Το εικοσάχρονο κορίτσι. Με την οποία και είχαμε συνομιλία και μάθαμε από πρώτο χέρι τι έγινε. Κυρίως γιατί βγήκε από το πλοίο μαζί με τους τραυματίες.

Τα έχουμε ήδη δημοσιεύσει αυτά, πριν ακόμη δημοσιευτεί το άρθρο της εφημερίδας που μιλά για νευρικό κλονισμό της κοπέλας.

http://kapetanisses.blogspot.com/2010/01/aegean-wind_5188.html

Παράθεση :

Πήρα το θάρρος μετά και πλησίασα το κορίτσι. Την καπετάνισσα.

Να ξέρει πως όλες οι καπετάνισσες είμαστε δίπλα της. Τίποτε άλλο.

Τα ματάκια της κατακόκκινα. Μα η ψυχή της βράχος.

- Δεν έπρεπε να με βγάλουν από το καράβι με τους τραυματίες, μου είπε. Έπρεπε να μείνω εκεί να βοηθήσω.

Τη χάρηκα και την καμάρωσα. Και της το είπα. Γιατί το είχα σκεφτεί κι εγώ... Και απορούσα που την έβγαλαν άρον άρον. Χάρηκα που δεν το ζήτησε εκείνη. Χάρηκα που ήθελε να μείνει. Και την καμάρωσα που την είδα αποφασισμένη να συνεχίσει το δύσκολο δρόμο που έχει πάρει. Μια αληθινή καπετάνισσα!

Ξέρω όμως και γνωρίζω από την ίδια την κοπέλα και άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν το σθένος της ψυχής της. Στοιχεία που μπορούν να αποδειχθούν για το πώς αντιδρά αυτό το συγκεκριμένο κορίτσι μπρος στα χτυπήματα της μοίρας. Όχι λόγια δηλαδή, όμορφα λόγια από συναδελφική αλληλεγγύη και μόνο. Μακριά από μας μια τέτοια στάση!

Γι' αυτό και όταν την επόμενη ακριβώς μέρα, χτες δηλαδή, εντόπισα στο ίντερνετ εκείνο το δημοσίευμα που παρουσίαζε το κορίτσι ότι υπέστη νευρικό κλονισμό, ένιωσα να με πνίγει το άδικο. Δε φτάνει που είδε το χάρο με τα μάτια της;

Τι έπρεπε δηλαδή να γίνει για να δείξουμε το δέοντα σεβασμό; Να ψηθεί κι εκείνη στις καυτές λαμαρίνες του Aegean Wind; Να πάει σκαστή από τους καπνούς;

Και τι θα πει "νευρικός κλονισμός"; Εξετάστηκε από ψυχίατρο; Υπάρχει επιστημονική γνωμάτευση; Πώς δημοσιεύτηκε κάτι τέτοιο σε βάρος της και σε βάρος κάθε άλλης γυναίκας που εργάζεται ή εργάστηκε σε καράβι;

Όλες μας πρόσβαλε αυτό το δημοσίευμα. Όλες μας σπίλωσε η φράση για νευρικό κλονισμό σε μια δύσκολη ώρα, και μας έκανε να φαινόμαστε ανίκανες να ανταπεξέλθουμε στις δύσκολες ώρες που καλώς ή κακώς πάνε "πακέτο" με το επάγγελμα του πλοιάρχου και του ναυτικού γενικότερα.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια; Τόσο για το κορίτσι το συγκεκριμένο όσο και για όλες τις άλλες γυναίκες ναυτικούς;

Για το κορίτσι σας μίλησα ήδη. Κανένα νευρικό κλονισμό δεν υπέστη. Ακριβώς το αντίθετο. Γι' αυτό και σε μένα, μια άγνωστη που την πλησίασα την ώρα της κηδείας, αυτό το παράπονο μου εξέφρασε. Χωρίς φυσικά να τη ρωτήσω. Δεν πήγα εκεί ως ανακριτής... Μόνο μια γλυκιά κουβέντα ήθελα να της πω, το ίδιο έκανα και με το Β΄ μηχανικό. Το ίδιο θα έκανα και αν είχα δει τον άλλο δόκιμο.

- Δεν ήθελα να βγω! Αυτό μου είπε. Και πρόσθεσε πως η εταιρεία ξέρει ότι δεν ήθελε να βγει, αλλά να παραμείνει στο πλοίο και να βοηθήσει. Όπως δε θέλησε να βγει από το καράβι και όταν πριν δυο μήνες έχασε τον πατέρα της. Έμεινε να υπηρετήσει το εκπαιδευτικό της γιατί έτσι ένιωσε πως θα ήθελε και ο μπαμπάς της. Και για να μη διαψεύσει εκείνους που θέλησαν να την προσλάβουν και να της δώσουν την ευκαιρία να σταδιοδρομήσει στη θάλασσα. Και τώρα, πέρα από την αβάσταχτη οδύνη για το χαμό και των συναδέλφων της, αυτό που θέλει περισσότερο από κάθε τι άλλο είναι να καταφέρει το όνειρό της, να φτάσει μια μέρα στο βαθμό του Α' Πλοιάρχου.

Ναι, αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια για τη δόκιμο αξιωματικό καταστρώματος του Aegean Wind. Παλικαρίσια στάθηκε σ' αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές που της γράφτηκε να ζήσει μόλις στα είκοσί της χρόνια.

Δεν ξέρω πόσοι άλλοι έδειξαν την ίδια γενναιότητα εκείνες τις μαύρες κυριολεκτικά ώρες. Με τα ματάκια μου τα ίδια, διάβασα σε δημοσίευμα του Έθνους και με υπογραφή της εξαίρετης δημοσιογράφου κ. Πόπης Χριστοδουλίδου, πως ακόμη και ο πλοίαρχος είχε ξεσπάσει σε αναφιλητά.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=9132845

Παράθεση :

Τις δραματικές ώρες αγωνίας ζούσαν απελπισμένοι πάνω στο πλοίο 5 τραυματίες, 3 Ελληνες και 2 Φιλιππινέζοι, και 10 ναυτικοί -3 Ελληνες και 7 Φιλιππινέζοι (ο πλοίαρχος, Ιωάννης Νοταράκης, 53 χρόνων μιλώντας την επομένη με αξιωματικούς στουπουργείο έκλαιγε με αναφιλητά).

Και μάλιστα την επόμενη μέρα. Όχι την ίδια ώρα του συμβάντος. Και κοτζάμ πλοίαρχος, με δεκαετίες σίγουρα στη θάλασσα και στα καράβια.

Και με τα ματάκια μου είδα το Β' μηχανικό να μιλάει στα κανάλια, μέρες μετά, και να παραδέχεται ότι δεν ήξερε τι έγινε με τους νεκρούς συναδέλφους του γιατί εκείνος είχε κάψει τα χέρια του και κοίταγε να σωθεί...

Τον βλέπουμε και εδώ, στη φωτογραφία που δημοσίευσε το ρόιτερ, με τα καμένα χέρια του να κρατά απελπισμένος το κεφάλι του, το χιονισμένο από τα χρόνια, μέσα στο ελικόπτερο που μετέφερε τους τραυματίες από το καράβι στο νησί Μαργαρίτα της Βενεζουέλας.

Και βλέπουμε και τη δόκιμο. Με φόρμα εργασίας. Ως ώφειλε σε ώρες δύσκολες. Για να μπορέσει να λάβει μέρος στον αγώνα κατάσβεσης.

Ναι, κι εμείς απορήσαμε όταν πρωτοδιαβάσαμε πως βγήκε και η δόκιμος από το καράβι μαζί με τους τραυματίες. Χωρίς πουθενά να αναφέρεται πως τραυματίστηκε και η ίδια. Και ηρεμήσαμε μόνο όταν διαβάσαμε στο ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ:

http://peiratikoreportaz.blogspot.com/2009/12/aegean-wind_26.html...

Παράθεση :

Φόβος, κούραση, αγωνία..πόνος...Οι έλληνες ναυτικοί, οι οποίοι τραυματίστηκαν.... η νεαρή δόκιμος που βοήθησε τους συναδέλφους της, δίπλα της ο δόκιμος που υπέστη κατάγμα καρπού και με σκυμένο το κεφάλι...συντετριμένος ο Β'Μηχανικός που υπέστη ελαφρα εγκαύματα στις παλάμες

Έτσι μάλιστα... τέτοιες ώρες είναι αναγκαίο να βοηθάει ο καθένας όλους. Και στην κατάσβεση αλλά και τους τραυματίες. Σοφά, σκεφτήκαμε, έπραξε ο πλοίαρχος, να στείλει μαζί και τη γυναίκα δόκιμο να συμπαρασταθεί στους τραυματισμένους σε ό,τι είχαν ανάγκη. Γιατί τυχαίο δεν είναι που ακόμη και στον πόλεμο στέλνουν γυναίκες να βοηθήσουν τους τραυματισμένους.

Το έχω νιώσει κι εγώ στα χρόνια που βρέθηκα στα καράβια, πως η παρουσία της γυναίκας βοηθά τους άντρες να αντέχουν και να βγάζουν το πιο δυνατό τους πρόσωπο. Να μη ξεφτιλιστούν μπροστά σε ένα ... κοριτσάκι.

Όπως τυχαίο δεν είναι που και η φύση διάλεξε τη γυναίκα να γίνεται μάνα. Να νιώθει το μεγαλύτερο σωματικό πόνο, τον πόνο της γέννας. Και μετά ολοζωής να πονάει για τα παιδιά της. Να τα αναστήσει, να τα γιατροπορέψει, να είναι στήριγμα σε κάθε δύσκολη στιγμή, δίχως να λυγίζει, και αν η μοίρα θελήσει να τα οδηγήσει και στην τελευταία τους κατοικία... Όπως προχτές εκείνη η μανιάτισσα μάνα απέθεσε στην αγκαλιά της γης το 23χρονο βλαστάρι της.

Κι όμως, δεν ήταν εκείνη που δήλωσε στις εφημερίδες ότι θα σκοτώσει τους Ολλανδούς, τις δύσκολες μέρες που αρνιόντουσαν οι Ολλανδοί να παραδώσουν τις σορούς. Όλοι κατανοούμε τον αβάσταχτο πόνο των συγγενών, ακόμη και διαβάζοντας τέτοιες δηλώσεις, και δε φτάνουμε να λέμε ότι έπαθαν νευρικό κλονισμό. Σεβόμαστε τις στιγμές και τον πόνο των ανθρώπων... Και δικαιολογούμε τις δηλώσεις ακόμα και όταν προέρχονται από έναν υψηλόβαθμο αξιωματικό του Λιμενικού.

Εδώ συγκλονιστήκαμε εμείς, που ούτε το γεγονός ζήσαμε ούτε τους ανθρώπους γνωρίσαμε. Ποιος μπορεί λοιπόν τέτοιες ώρες και σε τέτοια τραγωδία να σπιλώνει ανθρώπους και να γνωματεύει πως έπαθαν "νευρικό κλονισμό"; Έπαθαν μόνο αυτό που ο καθένας θα πάθαινε στη θέση τους.

Και σημασία έχει να λάμψει η αλήθεια για το αν ο καθένας από τους εμπλεκόμενους έκανε ακόμη και σε τέτοιες συνθήκες το χρέος του. Δε δεχόμαστε σε καμία περίπτωση ότι η δόκιμος αξιωματικός έπαθε νευρικό κλονισμό και γι' αυτό απομακρύνθηκε από το φλεγόμενο σκάφος. Και περιμένουμε να μάθουμε γιατί και ποιος αποφάσισε να την απομακρύνει από το καράβι μαζί με τους τραυματίες, δίνοντας έτσι λαβή να γράφονται εναντίον της τα σχόλια που διαβάσαμε.

Μια εξήγηση είναι πως πιθανόν θυμήθηκαν τι λένε οι κανονισμοί για τα γυναικόπεδα στο καράβι σε ώρα κινδύνου. Κι άλλη μία το νεαρό της ηλικίας της και η απειρία... Μπορούμε να δεχτούμε ότι οι υπεύθυνοι του πλοίου λειτούργησαν ανθρώπινα και πατρικά ακόμη, δίνοντας εντολή για την απομάκρυνση της δοκίμου.

Και πάλι όμως βάζουμε ζήτημα να εξεταστεί από τα αρμόδια όργανα τι θα γίνεται σε κάθε ανάλογη στιγμή στο μέλλον. Θα αντιμετωπίζονται οι γυναίκες αξιωματικοί του πλοίου ως γυναικόπεδα; Ή ως αξιωματικοί;

Οι Καπετάνισσες έχουμε ξεκάθαρη θέση στο θέμα αυτό. Θέλουμε ισότητα στα δικαιώματα αλλά και ισότητα στα καθήκοντα. Καμία ελαστική συμπεριφορά γιατί είμαστε γυναίκες. Αλλιώς δε θα επιλέγαμε αυτό το επάγγελμα. Θα καθόμασταν στο σπιτάκι μας να τηγανίζουμε πατάτες και να κάνουμε μανικιούρ.

Στα δικά μου κορίτσια, τις κόρες μου όπως θέλω να βλέπω και να αποκαλώ, είμαι άτεγκτη στο σημείο αυτό. Γιατί ξέρω από προσωπική πείρα ότι η επιτυχία στο δύσκολο αυτό επάγγελμα για τις γυναίκες τότε μόνο θα επιτευχθεί όταν αποδείξουμε ότι αντέχουμε όσο και οι άντρες συνάδελφοι. Προχτές μόλις η μικρή μου, είκοσι χρονών κορίτσι κι αυτή, μου έγραψε στο Face book ότι έκανε 70 ώρες συνεχόμενες στο πόδι και τότε μόνο ο καπετάνιος την έστειλε να κοιμηθεί. Δυο ώρες αργότερα είχε βάρδια. Και σηκώθηκε και πήγε. Έκπληκτος ο καπετάνιος τη ρώτησε τι ήθελε εκεί, αφού εκείνος την είχε στείλει για ύπνο.

- Μα έχω βάρδια, καπετάνιε, του απάντησε.

Αυτά είναι τα δικά μας κορίτσια. Δεν είναι σουφραζέτες που τους μπήκε στο μυαλό να σουλατσάρουν σε καταστρώματα και γέφυρες. Πάνε στα καράβια για να δουλέψουν όπως ακριβώς και κάθε άντρας συνάδελφος. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Ακριβώς το ίδιο.

Γι' αυτό απαιτούμε σεβασμό. Και δε δεχόμαστε να μας παρουσιάζουν ως μη μου άπτου που καταρρέουμε ψυχολογικά μπροστά στον κίνδυνο.

Απαιτούμε λοιπόν επανόρθωση από την εφημερίδα που έκανε αυτό το λάθος. Ή τουλάχιστον να μας εξηγήσουν από πού τους δόθηκε μια τέτοια πληροφορία. Γιατί το μυαλό μας πάει και αλλού... Δεν είναι όμως ώρα να πούμε πού, πρώτα θα μάθουμε το πώς γράφτηκε αυτό που γράφτηκε σε βάρος της δοκίμου και μετά θα επανέλθουμε δριμύτερες.

__________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΕΣ

Σε προηγούμενη ανάρτησή μας με τίτλο

Δε φτάνει που είδε το χάρο με τα μάτια της;

θέσαμε ζήτημα για ένα δημοσίευμα εφημερίδας που αφορούσε τη δόκιμο αξιωματικό καταστρώματος του Aegean Wind.

Σήμερα το απόγευμα επιτέλους επικοινωνήσαμε με τους αρμόδιους συντάκτες της εφημερίδας και μας δόθηκε εξήγηση.

Η πληροφορία, όπως μας βεβαίωσαν, δόθηκε από την πρώτη στιγμή στους δημοσιογράφους από το ίδιο το υπουργείο.

Εμείς ούτε μπορούμε ούτε και θέλουμε να διαψεύσουμε τι είπε το υπουργείο στους δημοσιογράφους. Εκείνο που ξέρουμε και το έχουμε πει ήδη είναι πως το συγκεκριμένο κορίτσι δε ζήτησε να απομακρυνθεί από το καράβι και αντίθετα ήθελε να μείνει να βοηθήσει.

Για να λέει λοιπόν το υπουργείο πως υπήρξε λόγος απομάκρυνσης της δοκίμου, κάποια σχετική πληροφορία έλαβε. Δεν κατασκεύασε μόνο του τέτοια είδηση. Σωστά;

Πως το κορίτσι υπέστη νευρικό κλονισμό και γι' αυτό την έβγαλαν από το καράβι με τους υπόλοιπους τραυματίες;

Αν μας διαβάζει κάποιος υπεύθυνος του υπουργείου, θα θέλαμε να παρακαλέσουμε να διερευνηθεί το ζήτημα. Και είναι νομίζουμε απλό να διαπιστωθεί η αλήθεια.

Αν πράγματι η δόκιμος υπέστη τέτοιο κλονισμό, σίγουρα θα οδηγήθηκε σε ανάλογο τμήμα του νοσοκομείου που πήγαν και οι άλλοι τραυματίες. Ας ερωτηθεί λοιπόν το νοσοκομείο της Βενεζουέλας. Όχι για να απαντήσουν σε μας, δεν έχουμε τέτοια περιέργεια, ένας λόγος παραπάνω που το κορίτσι το γνωρίσαμε και μιλήσαμε μαζί της και τέτοιο κλονισμό ούτε κατά διάνοια δεν αντιληφθήκαμε.

Αντίθετα την είδαμε αποφασισμένη να συνεχίσει τη θάλασσα και την προσπάθεια να κάνει πραγματικότητα το όνειρό της για καριέρα στις γέφυρες των πλοίων.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι αν η κοπέλα αυτή είχε υποστεί τέτοιο κλονισμό, κατ' αρχάς δε θα παρευρισκόταν στις κηδείες των συναδέλφων της. Θα ήταν ή σε κλινική ή στο σπίτι της για να ηρεμήσει από το σοκ...

Και όχι μόνο ήταν εκεί, αλλά και παρακολούθησε και τις δύο κηδείες, την ώρα που άλλοι δεν άντεξαν να μπουν μέσα στην εκκλησία. Και στέκονταν απέξω, ράκη κυριολεκτικά... Δεν έχει σημασία να πούμε ποιος, αλλά εκεί ήμασταν και θέλοντας και μη κάναμε τη σύγκριση.

Δεν το κατηγορούμε. Πώς να κατηγορήσεις άνθρωπο που συγκλονίζεται μπροστά σε τέτοια τραγωδία; Και που όπως εύστοχα έγραψαν οι εφημερίδες, οι κηδείες αυτές έκαναν ακόμη και τις πέτρες να ραγίσουν... Πόσο μάλλον τις ψυχές των ανθρώπων!

Το ζήτημα για μας είναι αποκλειστικά η κοπελιά, που θεωρούμε ότι άδικα της αποδόθηκε ένας νευρικός κλονισμός. Αφήνοντας πολλά να σκεφτόμαστε...

Γιατί να απομακρυνθεί η δόκιμος αν κι εφόσον η ίδια δεν το ζήτησε;

Και προκύπτει και άλλο ζήτημα, τι θα συμβεί με τη σχολή της αν η υπηρεσία που έχει συμπληρώσει ως τώρα δεν επαρκεί για να καλύψει τις απαιτήσεις που βάζει ο νόμος;

Σημαντικό επίσης να ερευνηθεί και το τι γράφτηκε στο φυλλάδιο ως αιτία απόλυσης.

Να σημειώσουμε επίσης ότι το καράβι δεν έπιασε στο πλησιέστερο λιμάνι, σε κάποιο δηλαδή λιμάνι της Βενεζουέλας. Αντίθετα συνέχισε το ταξίδι του και έφτασε τρεις μέρες μετά (από 25/12 που ξέσπασε η φωτιά, στις 28/12) στο Κουρασάο, στις Ολλανδικές Αντίλλες.

Γιατί δεν κατευθύνθηκε στη Βενεζουέλα; Δεν ξέρουμε, μπορεί σε αυτό να έφταιξε η ίδια η Βενεζουέλα... Οι πληροφορίες μας λένε ότι είναι παράξενη χώρα και έχει πολλές φορές δημιουργήσει προβλήματα σε ελληνικά καράβια και ακόμη κρατάνε φυλακισμένους εκεί ναυτικούς μας.

Το θέμα όμως είναι ότι έκαναν μέρες να μπουν εκπρόσωποι των αρχών στο πλοίο και πέρασαν 24ωρα μέχρι να ελεγχθούν οι συνθήκες του δυστυχήματος από τα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας.

Και είναι νομίζουμε σημαντικό σε τέτοιες περιπτώσεις να υπάρχει άμεση εξέταση και έλεγχος. Ζήτημα που βάζει και ξαναβάζει και το επιτελείο του ΠΕΙΡΑΤΙΚΟΥ ΡΕΠΟΡΤΑΖ, και πολύ σωστά κατά την ταπεινή μας άποψη.

Στους δικούς τους προβληματισμούς προσθέτουμε κι εμείς το θέμα με τη δόκιμο. Να ερευνηθεί υπό το ίδιο πρίσμα και η δική της απομάκρυνση από το πλοίο. Ακόμη και αν έγινε με το απλό σκεπτικό να προστατευθεί ένα νέο παιδί και άπειρο από πιθανές δυσάρεστες εξελίξεις. Μπορεί και αυτό να συμβαίνει, δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να κατασκευάσουμε σενάρια και ενόχους. Και δεν πρέπει.

Κανένας δεν πρέπει να κατασκευάζει σενάρια και ενόχους.
Μόνο την αλήθεια θέλουμε, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.